TaTanukiKi 2015-2016--4

Media

Part of 2015-2016 | 4

Titel

TaTanukiKi 2015-2016--4

extracted text

太狸記
LVSJK Tanuki / 三十四周年 / 五月

太狸記・ 五月号

1

社説

Colofon
JOURNALCOMMISSIE
Voorzitter:
Lauren Liebe
Secretaris:
Dorien Heerink
Eindredactie:
Vincent Meijer
Leden:
Sander Breeuwer
Jerry da Costa
Kris van der Klaauw
Caitlin Moor
Hannelieke Soppe
Steffen de Jong
REDACTIELEDEN
Hoofdredacteur:
Lauren Liebe
Vormgeving:
Steffen de Jong
Eindredactie:
Vincent Meijer

Editorial van de hoofdredacteur
Lieve leden,

BESTUUR VAN TANUKI
Praeses
Luc van der Beek
Ab-actis:
Hannah Jansen
Vice-Praeses &
Assessor Extern:
Steffen de Jong
Assessor
Intern:
Lauren Liebe
Assessor
Eerstejaars:
Inge van Son
COMMISSIES
Acquisitiecommissie:
Steffen de Jong
Eerstejaarscommissie:
Inge van Son
Feestcommissie:
Fred Dillmann
Jaarboekcommissie: Britt Blom
Kampcommissie:
Dinette van der Weit
Kunst- en
cultuurcommissie: Jacqueline Schaepman
Reiscommissie:
Soraya Schilte
RAAD VAN TOEZICHT
Voorzitter:
Albert Tiemersma
Leden:
Vincent Meijer
Gise van den Wildenberg

2

Voordat je het weet, zijn we opeens alweer
aanbeland bij de allerlaatste journal van dit
collegejaar. Wederom goed gevuld met een
breed scala aan persoonlijke onderwerpen deze
keer. Zo geven enkele artikelen je een firsthand
experience van het werk- en datingleven in
Korea en zoals eerder beloofd, ook hoe het
bierbrouwen er daar aan toe gaat. En vanuit
Fukuoka wordt een blik geworpen op de recente
aardbeving in Kumamoto die Japan helaas weer
heeft moeten verduren.
Ik wil voordat ik afsluit mijn gehele commissie
bedanken voor hun inzet en mooie bijdrages van
dit afgelopen jaar. Wellicht zie je enkelen van
hen volgend jaar weer terug. Bedankt voor het
lezen en succes met de laatste loodjes!
Heb je zelf nog ideeën voor artikelen, mail dan naar
journal@tanuki.nl - Lauren Liebe

太狸記・ 五月号

目次

Op de voorkant
Dit jaar zal een Japans of Koreaans
instrument de voorkant sieren.
daegeum (대금)
De daegeum is een Koreaanse
dwarsfluit gemaakt uit een stengel
bamboe. In de periode van Silla
(57 v.C.-935n.C.) stond dit
blaasinstrument symbool voor
vaderlandsliefde. Tegenwoordig
wint de fluit aan populariteit door
o.a. filmmuziek.

Heb jij fotografisch werk dat je wilt
delen met iedereen? Stuur ideeën
voor een cover naar journal@
tanuki.nl en wellicht siert jouw werk
de volgende TaTanukiKi!

Inhoud
TANUKI SHINBUN
Op rijst met de Sjaarsco!
Tanuki/SVS Rave

4
5

JAPAN & KOREA
Engels in Japan
Afkeer van de werkcultuur in Zuid-Korea
Hip Hop in Japan
Datingcultuur in Zuid-Korea
Bier in Zuid-Korea

7
9
11
14
16

MEDIA
Psycho-Pass filosofie
Pokémon en de echte wereld deel 2

18
21

COLUMNS
Aardbeving Kumamoto
25
Gemixte rijst en chocoladetaart van Jeonju 28
De Rode Oni
30
Wat de boer niet kent...levend eten?!
32
Ask Anky
34
Art by Urla
35

“Maar Brabanders
klinken ook gewoon
dom”

“Yes, we can!”
- Barack Obama

- Christiaan Raaijmakers

太狸記・ 五月号

3

Op rijst met de sjaarsco
“In het kort is het idee dat we rijst met random
dingen gaan eten en die dan op een ranglijst
plaatsen.
Waarom rijst? Want we zijn Tanuki en in zowel
Japan als Korea eten ze vet veel rijst.
Hoe gaan we dit doen?
We gaan gewoon heel veel rijst met heel veel
verschillende dingen eten, denk aan pindakaas,
knakworstjes, hagelsag etc. We moedigen sterk
aan om ook je eigen toppings mee te nemen!
Daarnaast verzorgen wij wat bier en wijn (zolang
de voorraad strekt!)”

De reden dat veel combinaties succesvol
uitpakten is dat gekookte rijst gewoon zo
neutraal is: wat voor topping je ook selecteert,
het kan haast niet fout gaan.
Men moest dus vooral letten op de combinatie
van verschillende toppings. Zo is duo penotti
met hagelslag hartstikke lekker, maar eenmaal
half door mijn rijst heen gesmolten was was het
toch iets te veel van het goede.
Conclusie: als je niet weet wat je moet eten
vanavond, sla dan wat rijst en willekeurige
toppings in. Vooral knakworstjes voor de
vleeseters onder ons. Het resultaat kan
overheerlijk zijn. - Caitlin Moor

Zo luidde de beschrijving van het
facebookevenement: Op rijst met de Sjaarsco!
Het idee moge duidelijk zijn: rijst eten met
willekeurige toppings.
Het evenement stond gepland op maandag 21
maart van half zes tot half 8. Ik was pas om
vijf uur klaar met colleges die dag en voelde
toen mijn maag al rommelen.Blijkbaar was
ik niet de enige die met een lege maag op de
belofte van gratis avondeten was afgekomen;
toen ik ongeveer vijf minuten later met een
sjaarscolid het bestuurshok binnenliep,
draaiden de rijstkokers al op volle toeren en
om kwart over vijf konden wij al aanvallen.
Ondertussen hoopte ik dat er geen arme
stakkers waren die keurig om half zes zouden
binnenkomen; die waren er gelukkig dan
ook niet. Vooral de sjaarsco had veel voedsel
ingeslagen voor dit evenement, maar ook
anderen brachten hun eigen toppings mee;
iedereen droeg zijn of haar steentje bij.
Het resultaat mocht er zijn. Er werd rijst
gegeten met hagelslag, pindakaas, duo penotti,
je kan het zo gek nog niet bedenken of het was
er. Een grote favoriet was rijst met stukjes
knakworst, ketchup en geraspte kaas die door
de warmte van de rijst vanzelf heerlijk smolt.

4

太狸記・ 五月号

De Tanuki/SVS Rave
Na een lange periode vol serieuze en minder
serieuze grapjes gebeurde het dan toch. De rave
van LVSJK Tanuki in samenwerking met SVS.
Voor degene die dat nog niet weten, een rave
is een type feest waar meestal een vorm van
elektronische muziek gedraaid wordt, en waar
men tot in de vroege uurtjes kan genieten van
de muziek met bijbehorende lichtshow en de
liefdevolle sfeer die de hele nacht aanwezig is.
De flesjes water, glowsticks, raketjes stonden
klaar en onder muzikale begeleiding van de
dikste drum ’n bass en techno gedraaid door
onze eigen Cheeky Nando kon men dan eindelijk
ervaren wat daadwerkelijk leven inhoudt.

Onder het mom van inkakken is bijpakken
bleven de shotjes en vaasjes de danszaal alsmaar
nieuw leven inblazen. Het begrip hard gaan
kreeg een nieuwe betekenis.
Immers, wie een reguliere rave gewend is
zal misschien een beetje verbaasd om zich
heen kijken. Geen halve watervergiftiging ,
passievolle knuffels of oogpupillen ter grootte
van een tennisbal.
Maar dat hoeft ook niet, want je kunt een prima
feestje hebben zonder en dat is op vrijdag 25
maart nogmaals goed bewezen.
– Steffen de Jong

太狸記・ 五月号

5

6

太狸記・ 五月号

Lost in Translation: Engels in Japan
Voor de meesten onder ons is het zeer
normaal om een tweede taal te spreken en
haast vanzelfsprekend om de Engelse taal te
beheersen. Echter is dit niet altijd het geval in
Japan. Nu lijkt dit misschien op het eerste oog
mee te vallen, je hebt tenslotte vast weleens
meegemaakt dat een ietwat oudere Japanner
een gesprekje probeerde aan te knopen om
zijn Engelse vaardigheden te oefenen of zelfs
om ermee te ‘pronken’. Maar in werkelijkheid
is het slecht gesteld met het Engelse taalniveau
in Japan en lijkt een zogenaamde taalbarrière
parten te spelen in zowel lokale Japanse
bedrijven als in Japanse bedrijven gevestigd in
het buitenland.
Waar in andere delen van de wereld grote
waarde wordt gehecht aan het beheersen van
deze wereldtaal, of het nu in de academische
wereld is of in het bedrijfsleven, bewandelt
Japan een andere weg. Meerdere volksenquêtes
van de afgelopen jaren, zoals de Japanese
General Social Surveys, laten zien dat
Japanners het kunnen communiceren met
Engelstalige buitenlanders en toeristen als
hoofdreden zien voor het aanleren van de
taal. Noodzakelijkheid voor werk wordt
nauwelijks genoemd. Ook voornamelijk
studenten geven aan dat zij er enkel het nut van
inzien tijdens een reisje naar het buitenland.

Een deel van de bevolking is zelfs van mening
dat het niet nodig is om de taal te kunnen
spreken. Een kleurrijk voorbeeld hiervan is de
voormalige CEO van Honda die het idee van
Engels als mogelijke voertaal voor zijn bedrijf
“dom” noemde. Frappant is dan ook dat zijn
opvolger afgelopen zomer bekend maakte
vanaf 2020 alle ‘senior executives’ te verplichten
Engels te spreken. Honda is echter niet de eerste,
aangezien zij hiermee in de voetsporen van
giganten zoals Uniqlo en Rakuten treden. 2020
lijkt daarnaast ook een logisch streven: dat jaar
zullen immers de Olympische Zomerspelen
plaatsvinden in Tokyo, het grootschalige
evenement waarbij meer toeristen dan ooit
zullen worden verwacht.
Maar uiteraard is dat niet de enige reden waarom
Japan er belang bij heeft. Naast dat het hen in
staat stelt te communiceren met Engelstalige
toeristen, moet men zich ook realiseren dat het
een methode is om in contact te komen met
de vele niet-Engelstalige nationaliteiten in de
wereld. Zo creëren ze niet alleen de mogelijkheid
zichzelf te uiten, maar ook de mogelijkheid hun
cultuur en samenleving over te brengen, zegt
Yasukata Yano, emeritus professor aan Waseda
University. Het Engels is daarnaast volgens
Philip Seargeant een significant onderdeel
geworden van het dagelijks leven in Japan en
heeft raakvlakken met politieke, sociale en
culturele kwesties.

太狸記・ 五月号

7

Laten we bovendien niet de huidige recessie
vergeten en de idealistische plannen van de
huidige premier Shinzo Abe om het land
erboven op te helpen. Een van zijn oplossingen
is het aantrekken van meer buitenlanders in het
bedrijfsleven om de schrikbarende vergrijzing
van het land tegen te gaan. Naast dat de Japanse
bedrijfscultuur bekend staat als enigszins star,
maakt de vereiste van het bezitten van een
Japans taalcertificaat zoals de JLPT het ook
minder aantrekkelijk voor sommige potentiële
werknemers.
Voordat we kijken naar enkele problemen
die zich voordoen in het bedrijfsleven
vanwege de taalbarrière, vraag je je wellicht
af hoe de onverschillige houding van de
Japanse bevolking tegenover het Engels tot
stand is gekomen? De sociale instituten
zoals het Japanse onderwijssysteem en
haar universiteiten treffen hier de meeste
blaam. Engelse taallessen op scholen leggen
voornamelijk de focus op goede testresultaten,
waardoor studenten voornamelijk grammatica
en vocabulaire stampen, maar de praktische
vaardigheden zoals conversatie en schrijven
overslaan. Een schrijnend voorbeeld is het
filmpje “The real voice of Japanese students”
gemaakt door linguïst Tim Murphey, waarin
Japanse studentes haast smeken om beter
Engels taalonderwijs.
Aangezien studenten zoals eerder genoemd
geen waarde hechten aan de taal voor
baanmogelijkheden (in het buitenland),

8

en zij die wel een aardig woordje spreken
de grens overgaan en vaak niet terugkeren,
beschikt de groep die overblijft over minder
Engelse taalvaardigheid. Bedrijven versterken
dit verschijnsel omdat zij het liefste net
afgestudeerde studenten aannemen, in
tegenstelling tot studenten die een jaar in
het buitenland hebben gestudeerd. Minder
dan 25% van bedrijven uit een grootschalige
enquête gaven aan geïnteresseerd te zijn in het
aannemen van deze laatstgenoemde studenten.
Beheersing van het Engels wordt bovendien nog
steeds niet gezien als een belangrijk criterium
voor loopbaanontwikkeling.
Enquêtes afgenomen door overheidsinstanties
zoals JAPI en JETRO bij Japanse bedrijven
in bijvoorbeeld Europa, de VS, Azië en
Latijns-Amerika tonen aan dat niet alleen
Japanse werknemers, maar ook buitenlandse
werknemers problemen ondervinden van de
taalbarrière. Japan staat al bekend om haar lage
productiviteit, dat nogmaals bemoeilijkt wordt
omdat veel Japanse werknemers nauwelijks of
geen Engels beheersen, en de communicatie
tussen hoofdkantoren in Japan en lokale
vestigingen in het buitenland veel tijd kost.
Voorlopig duurt het nog even tot er echt
veranderingen optreden. Het onderwijssysteem
zet een stap in de goede richting nu Engels sinds
2011 verplicht is in het basisonderwijs, rest
slechts het wachten op meer bedrijven die in de
voetsporen van Honda treden. – Lauren Liebe

太狸記・ 五月号

Afkeer van de werkcultuur in
Zuid-Korea
In Nederland houden we over het algemeen niet
zo van werken. We werken van 9 tot 5 en als het
even kan stoppen we al om 4 uur. Overwerken
doen we niet graag, tenzij we er flink wat
voor terug krijgen en zelfs over het jaarlijks
bedrijfsetentje wordt geklaagd dat het buiten
werktijd valt.
De baas wordt hier beschouwd als een
normale werknemer en als deze teveel macht
uitoefent komen de werknemers voor zichzelf
op, waardoor de baas niet anders kan dan
compromissen sluiten. De meeste van ons
zouden het dan zwaar te verduren krijgen in
menig Zuid-Koreaans bedrijf.
Daar bestaat in de meeste gevallen een strikte
hiërarchie tussen verschillende werknemers.
Overwerken is eerder regel dan uitzondering
en als de baas met de werknemers tot diep
in de nacht wilt drinken dan moet je een
goede reden hebben om te kunnen weigeren.
De nieuwe generatie werknemers lijkt niet zo
te zitten wachten op een baantje in het ZuidKoreaanse bedrijfsleven en zoeken massaal een
uitweg.

De wortels van het Zuid-Koreaanse
bedrijfsleven lijken te liggen in de principes van
het confucianisme. Zo komt de hiërarchische
structuur van het principe van de kinderlijke
piëteit. De jongere, minder ervaren werknemers
gehoorzamen de oudere werknemers en offeren
hun eigenbelang op om zo aan de wens van deze
oudere werknemers te kunnen voldoen.
Daartegenover staat dat de oudere werknemers
een mentor-rol spelen of soms een vaderfiguur
zijn voor de jongere werknemers. Dit moet het
kantoor ook als een tweede thuis laten voelen.
Een ander principe van het confucianisme ligt
aan de basis van een gevoel van collectiviteit.
Deze opvatting zorgt ervoor dat werknemers
zich samen met hun collega’s verantwoordelijk
voelen voor de prestaties van hun bedrijf. Ze
zullen eerder praten over prestaties behaald
door hun bedrijf of afdeling dan nadruk
te gaan leggen op hun eigen bijdrage en in
tegenstelling tot bijvoorbeeld in Nederland,
waar individualiteit als belangrijke waarde
geldt, kunnen Zuid-Koreaanse bedrijven
vaak wel rekenen op werknemers die bereid
zijn ten onder te gaan met het bedrijf.

太狸記・ 五月号

9

De tijden zijn echter aan het veranderen.
Zaken als globalisatie zorgen ervoor dat ZuidKoreanen meer en meer kennismaken met
andere culturen. Zij zien de verschillende
opvattingen in werkhouding tijdens studiereizen
of zakenreizen naar het buitenland. Deze (vaak
meer relaxte) werkopvatting spreekt veel ZuidKoreanen aan, vooral de jongere generatie. Veel
studenten investeren veel tijd in het beheersen
van de Engelse taal. Ze ambiëren een loopbaan
in het buitenland, niet zozeer vanwege een
spannende uitdaging, maar meer om zo aan de
Koreaanse werkcultuur te kunnen ontsnappen.
De Zuid-Koreaanse overheid heeft weliswaar
een werkweek van maximaal 40 uur in de
wet vastgesteld, toch wordt deze wet slecht
nageleefd en veel werknemers werken veel
meer dan officieel is toegestaan. Hoewel veel
jongeren een carrière in het buitenland zeggen
te ambiëren zeggen de meeste ook dat de kans
klein is dat ze dit ook daadwerkelijk gaan doen.
Het feit dat ze hun familie moeten achterlaten
is een enorm obstakel. Niet een heel vreemde
gedachte, zeker niet in een land waar filiale
piëteit nog steeds een belangrijke waarde is.
Vaak wordt als reden gegeven om de kans op
de arbeidsmarkt te vergroten en dan vooral
de kans om bij een multinational aan de slag
te kunnen. Bij deze multinationals is er veel
minder sprake van een strikte hiërarchie
dan bij de traditionele Koreaanse bedrijven.

10

De multinationals bestaan niet alleen uit
buitenlandse bedrijven die gevestigd zijn in
Zuid-Korea, maar ook uit de grotere ZuidKoreaanse bedrijven als Samsung. Bij deze
grotere bedrijven zal je iets minder snel
verplichte drinkavonden vinden en jongere
werknemers zijn een stuk minder tijd kwijt met
koffie halen voor hun senioren. Een belangrijke
reden voor deze versoepeling is het aantrekken
van buitenlandse werkkrachten die de ZuidKoreaanse werkcultuur niet gewend zijn.
Net als in andere landen zal in Zuid-Korea
vergrijzing optreden en dus zal het aantal
mensen dat actief is op de arbeidsmarkt dalen.
Bedrijven zullen hun werkcultuur moeten
aanpassen om aantrekkelijk te worden voor
mensen buiten Zuid-Korea. En zoals eerder is
uitgelegd geldt dit niet alleen voor buitenlandse
werknemers: een soepelere relatie tussen
werknemers zal ook de nieuwe Zuid-Koreaanse
generatie, die massaal hun afkeer van de
traditionele werkcultuur uiten, in eigen land
kunnen houden. Het confucianisme is absoluut
nog niet uit het Zuid-Koreaanse bedrijfsleven
verdwenen, maar met de komst van globalisatie
is het steeds lastiger om alle waarden in stand te
houden. - Jerry da Costa

太狸記・ 五月号

Owaranai, it’s my real story, you
gotta feel me homie - Hip Hop in Japan
Het is misschien nog moeilijk om het je voor
te stellen tegenwoordig, maar er was ooit een
tijd dat hip hop zo’n beetje het coolste was
dat er bestond. Nog ver voordat Drake en
Kanye West de zware beats inwisselden voor
autotune en Kendrick Lamar de wereld in werd
geroepen om het genre in leven te houden,
waren het de grove teksten van Eminem, de
strakke rijmschema’s van The Wu-Tang Clan
en de rivaliteit tussen de twee grootheden
Tupac Shakur en Notorious B.I.G. die een verse
jongerencultuur in hun greep hielden.
Ook in Japan was deze impact voelbaar.
Zeebra, Dabo, Anarchy, het zijn slechts enkele
namen van de vele rappers die Japan rijk is. Hip
hop werd een gigantisch fenomeen in Japan.
Het werd zelfs zo populair dat Japanse jongeren
de uiterlijke kenmerken van de AfrikaansAmerikaanse rappers over begonnen te nemen.
De blackface-Japanner werd een begrip.
Deze yellow negro (de titel van een artikel
hierover door Joe Wood) had niet alleen een
donkerder gemaakte huid en een afrokapsel,
maar ook losse kleding, sieraden, noem maar
op. Dit fenomeen bracht felle kritiek op de
Japanse hip-hopfans terweeg. Het zou niet
authentiek zijn, een slechte imitatie van de V.S.
Beide afbeeldingen illustreren de uiterlijke
kenmerken van de Japanse hip-hopfans

De Japanse jongeren werden bestempeld met
allerlei labels die mogelijk zouden verklaren
waarom zij ‘zwart wilden zijn’. Misschien wel
de merkwaardigste hiervan kwam van Nina
Cornyetz in haar artikel Fetishized Blackness:
Hip Hop and Racial Desire in Contemporary
Japan.
De begeerte naar het donkere ras wordt door
Cornyetz met drie woorden uitgelegd: black
phallic empowerment. In andere woorden,
het kompas dat naar het noorden wijst is bij
de Afrikaans-Amerikaanse man van zodanige
proportie dat het een reactie van verlangen
uitlokt bij de bescheiden Japanse staatsburger.
Alle serieuze academische bevindingen terzijde,
de opkomst van hip hop in Japan is wel degelijk
een interessant fenomeen om te bestuderen.

太狸記・ 五月号

11

Grandmaster Flash die aan het draaien is op
een hip hop feest in The Bronx, New York.
Deze interesse ligt misschien niet direct in
de vraag ‘waarom willen Japanse Jongeren
zwart zijn?’, maar wellicht wat meer in de
vraag ‘wat betekent hip hop voor hen?’. Dit
klinkt misschien erg breed, en dat is het ook,
maar het is ook niet mijn doel om hier in krap
duizend woorden een mooie conclusie over te
trekken. Wat ik wel ga doen is aan de hand van
voorbeelden van zowel enkele Amerikaanse als
Japanse rapartiesten laten zien welke kracht het
medium voor sommigen kan dragen.
In 1982 kwam de hit The Message van
Grandmaster Flash and the Furious Five uit.
Met de woorden “It’s like a jungle sometimes, it
makes me wonder how I keep from goin’ under”
werd in één zin de gruwels van het leven in de
achterstandwijken van New York geschetst.
Drugsgebruik, misdaad en armoede was hier
meer regel dan uitzondering. Hip hop fungeerde
hier als een manier om dit te verwerken en te
vergeten. De mixfeestjes van onder andere DJ
Kool Herc en Afrika Bambaata verenigden
rivaliserende bendeleden en vormden
een bron van inspiratie voor toekomstige
rappers, waaronder ook Grandmaster Flash.

12

De Japanse rapper Zeebra
Van hieruit verspreidde de vibe zich naar de
rest van Amerika. Groepen als N.W.A. (Niggaz
Wit Attitude) en Public Enemy gebruikten het
om onrechtvaardigheid tegen zwarte burgers te
bevechten. In het nummer Fuck Tha Police rapt
Ice Cube van N.W.A.: “Fuck the police coming
straight from the underground. / A young nigga
got it bad cause I’m brown. / And not the other
color so police think. / They have the authority to
kill a minority.”
Helaas is geen enkel land probleemloos en ook
in Japan was men zich bewust van de kracht die
je met het genre over kon brengen. In Japanse
rapnummers zal je problematiek vinden van
afwijzing door de maatschappij, van de nasleep
van de Tweede Wereldoorlog, van de ellendige
leefomstandigheden in de achterbuurten
van Mukaijima in Kioto. In het nummer
Street Dreams geeft rapper Zeebra kritiek op
het gebrek aan individualiteit in de Japanse
maatschappij. Als ambitieuze beginnende
rapper probeerde hij een identiteit te creëren
maar werd hierom alleen maar bekritiseerd. Nu
hij succesvol is kijkt hij hier op terug en wrijft
hij het de critici nogmaals in het gezicht wat hij
allemaal bereikt heeft.

太狸記・ 五月号

Natuurlijk is hip hop een enorm groot
muziekgenre en het wil zeker niet zeggen
dat in elk rapnummer een zware boodschap
overgebracht wordt. Integendeel, in het grootste
deel van de nummers wordt vaak vooral op
pientere wijze met woorden en rijmen gespeeld.
Hip hop is echter wel een genre waar men
frustratie en kritiek kwijt kan. Bestuderen hoe
dit te werk gaat in de praktijk kan verassende
resultaten opleveren. Hierbij is het wel
belangrijk om er niet meteen algehele conclusies
uit te trekken, want voor je het weet ga je nog
geloven dat mensen bepaalde muziek luisteren
in de hoop dat hun rampetamp er spontaan van
zal gaan groeien.
– Steffen de Jong

Sugar Hill Gang, Rapper’s Delight, 1979:
“He can’t satisfy you with his little worm, / but I
can bust you out with my super sperm!”

Note van de editor: Voor zij die denken
dat het idee van rap als een middel om je
mannelijkheid (en daarmee de grootte
van je penis) aan de wereld kenbaar te
maken niet serieus te nemen zijn, hiernaast
wat lyrics van grote hits door de jaren
heen (waarschuwing: expliciete inhoud):

504 BOYZ, Wobble Wobble, 2000:
“They want that soldier dick that you only get
from that soldier clique, / That Whoa! bitch I told
ya’ dick, welling up”

The 2 Live Crew, Me So Horny, 1989:
“Girls always ask me why I fuck so much / I say
‘What’s wrong, baby doll, with a quick nut?’ /
‘Cause you’re the one, and you shouldn’t be mad /
I won’t tell your mama, if you don’t tell your dad”
Ginuwine, Pony, 1996:
“Gotta be compatible / Takes me to my limits
/ Girl when I break you off / I promise that you
won’t want to get off / If you’re horny, let’s do it
/ Ride it, my pony / My saddle, ’s waiting / Come
and, jump on it”

Kanye West, Black Skinhead, 2013:
“I keep it 300, like the Romans / 300 bitches,
where’s the Trojans”

In de videoclip van het eerder besproken ‘Street Dreams’ zien we rapper Zeebra en zijn vrienden
allemaal in een opvallend t-shirt bedrukt met de vlag van de rijzende zon. Ook in het nummer zelf
benadrukt Zeebra trots te zijn op zijn Japanse identiteit. Hiermee gaat Zeebra in feite in op de eerder
besproken kritiek op de uiting van hip hop in Japan, welke op een slappe imitatie van Amerikaanse hip
hop gebaseerd zou zijn.

太狸記・ 五月号

13

De datingcultuur in Zuid-Korea
Wie regelmatig op welke manier dan ook naar
Zuid-Koreaanse conversaties luistert heeft vast
wel eens gehoord dat iemand op een gegeven
moment vroeg; “Wanneer ben je van plan te
trouwen?”, waarop de ander antwoordt met; “Ik
hoop binnen 1 of 2 jaar”. “Heb je al iemand op
het oog?”, vraagt de een. “Nee nog niet, ik hoop
dat ik snel iemand ontmoet”, zegt de ander dan.
Dit gesprek klinkt ons raar in de oren, maar
in Zuid-Korea is dit relatief normaal. In dit
artikel beschrijf ik de algemene opvatting die
Zuid-Koreanen hebben over daten en trouwen.

De reden daarvoor lijkt de onervarenheid in
het omgaan met het andere geslacht en de
zelfverzekerdheid die ontbreekt om zelf op
iemand af te stappen. Zuid-Koreaanse jongeren
zijn voordat ze naar de universiteit gaan vooral
druk met studeren. Tijd om te daten is er eigenlijk
niet dan. Daar komt ook nog bij dat nog steeds
veel scholen, zelfs sommige universiteiten,
voor slechts één geslacht toegankelijk zijn. Het
gevolg hiervan is dat mensen te weinig mensen
van het andere geslacht kennen om in staat te
zijn succesvol te daten.

Nederlanders vinden hun date vaak op de studie,
op het werk of op feestjes en eigenlijk is dat in
Zuid-Korea niet heel anders. Echter heeft ZuidKorea een ware datingcultuur ontwikkeld.
Natuurlijk zijn er in Nederland genoeg dating
websites en services, maar Zuid-Korea maakt
er echt werk van. De meeste mensen zoeken
daar een date via andere mensen of instanties.

De meest voorkomende manier om een date
te zoeken is doormiddel van een “Sogaeting”
(소개팅). Dit is de meest standaard vorm
van een blind-date, waarbij een derde
persoon twee mensen aan elkaar laat
voorstellen in een restaurant of café. Een
andere manier is de zogeheten “Meeting”
(미팅). Dit is een soort groepsdate.

14

太狸記・ 五月号

Meestal spreken individuelen van beide partijen
af om met hun vriendengroepen bij elkaar te
komen en een leuke tijd te hebben. Deze vorm
van blind-dating wordt is erg populair, omdat er
minder druk op jezelf staat. Aan de andere kant
kan het gebeuren dat jij en je vrienden je oog
op dezelfde persoon laten vallen. Een laatste
manier die ik hier noem om een partner te
vinden is doormiddel van een “Matseon” (맞선).
Dit is een hele speciale, want deze blind-date is
opgezet in de hoop op het vinden van iemand
om mee te trouwen. Meestal is dit geregeld
door een dating bureau of door de ouders van
beide partijen.
Het feit dat er een verschil is tussen een
blind-date voor daten en een blind-date voor
trouwen heeft te maken met het verschil in
geschiktheid om te daten en om te trouwen.
Zuid-Koreanen proberen iemand te daten die
ze erg leuk vinden, echter betekent dit lang niet
altijd dat ze ook van plan zijn met die persoon
te gaan trouwen. Factoren als; arm zijn, niet
kunnen koken en ongezond zijn kunnen een
trouwerij vanaf dag één al uitsluiten. Trouwen
kun je doen met iemand die niet per se de
liefde van je leven is, hij of zij moet slechts
‘goed genoeg’ zijn en aan de voorwaarden
voor een goed huwelijk moet worden voldaan.

Daarnaast is waarschijnlijk de belangrijkste
factor je familie. Trouwen wordt gezien als het
koppelen van twee families, dus is het belangrijk
dat je ouders het huwelijk ook goedkeuren.
Hoewel dit erg ouderwets klinkt is het zeker
nog steeds van toepassing. Koreaanse ouders
beginnen steeds ruimdenkender te worden,
maar veel ouders hebben er nog steeds moeite
mee als hun kind met een buitenlander wil
trouwen. Koreaanse ouders hebben over het
algemeen erg veel invloed op hun kinderen en in
veel gevallen houdt het kind dates geheim voor
de ouders uit angst dat de ouders deze relatie
proberen te verbieden. Alleen als de relatie
serieus wordt en er trouwplannen zijn wordt de
partner aan de ouders voorgesteld.
Als er uiteindelijk een date is gevonden dan zijn
er voor Zuid-Koreanen vaak nog problemen
die we in Nederland op ons 18e meestal al
niet meer hadden. Zuid-Koreanen wonen over
het algemeen lang bij hun ouders, soms zelfs
totdat ze trouwen. De strenge controle die
ouders kunnen uitoefenen maakt dat koppels
buitenshuis moeten daten. Een romantische
film thuis op de bank zit er vaak dus niet in.
Thuis wonen bij je ouders betekent in ZuidKorea vaak ook dat je te maken hebt met een
avondklok, zeker als vrouw zijnde. Dat je
toevallig 30 jaar oud bent en al vijf jaar werkt
doet er niet toe. Tien uur thuis en geen minuut
later! - Jerry da Costa

太狸記・ 五月号

15

Bier in Zuid-Korea
Bier, een drank waar zo onderhand het gros
van de landen in de wereld niet vies van is.
Ook zeker niet in het land waar ik momenteel
verblijf, Zuid-Korea. In Zuid-Korea zijn veruit
de meest gedronken merken Hite en Cass van
de Koreaanse bedrijven Hite-Jinro en Oriental
Brewery (OB) respectievelijk. Echt fantastisch
kan ik ze niet niet noemen, maar ze zijn licht
van smaak en drinken makkelijk weg op een
avondje kroegentocht.
Door de dominantie van enkele grote
brouwerijen is het moeilijk voor te stellen dat
Zuid-Korea qua bier meer te bieden heeft dan
waterige lagers, maar een ruime 100 jaar na
de introductie van bier in het land beginnen er
dan toch wat bedrijven hun gezicht te laten zien
met hun eigen, al dan niet karaktervolle bier.
Dus, om deze niche brouwsels te onderzoeken
ging ik met pen, papier en een droge keel naar
het 6th Great Korean Beer Festival. Voor de
journalistiek, voor de lezer, en misschien toch
ook een heel klein beetje voor mezelf.
Met een grauwe wolkendeken boven ons hoofd
waar zo nu en dan wat lichte regenval vanaf
kwam liepen we tussen de mensenmenigte
rond om een idee te krijgen van de layout van
het terrein. Het was wat optimistisch om dit een
festival te noemen, want erg groot was het niet,
maar er stonden toch wel zo’n 15 verschillende
brouwerijen klaar om de voltallige bezoekers te
voorzien van hun bierlijk genot. Druk? Ja, niet
verstikkend druk maar met beter weer was het
vast veel meer gedoe geweest om jezelf door de
menigte te wurmen. Vooral voor een tent met
bier uit Jeju waarin ook mandarijn verwerkt
was stond een flink lange rij. Ik moet hierin
gelijk ook mijn spijt bekennen richting jullie,
mijn lezers, dat mijn toewijding voor dit artikel
daar zijn grenzen kende en ik jullie ook niet
eerstehands kan mededelen of dit bier de hype
waard was.

16

Gelukkig stonden er bij andere tentjes
aanzienlijk minder lange rijen en hoefde ik
daar maar een comfortabele 3 minuutjes te
wachten. De lekkerste bieren die ik geproefd
heb kwamen van Korea Craft Brewery met hun
ARK lijn met zeer uiteenlopende stijlen. Zo
was er de Black Swan, een Ierse stout met een
onverwacht volle afdronk en een fris-bittere
IPA genaamd Some&Some. Zeker de Black
Swan was verrassend compleet en zou zijn
mannetje kunnen staan tussen de echte Ierse
bekendheden zoals Murphy’s en Guinness.
Tot voor kort hadden microbrouwerijen het
verdomd lastig om ook maar iets op te zetten
in Zuid-Korea en was Itaewon, de wijk in Seoul
bekend om zijn internationale gemeenschap,
de enige optie voor speciaal bier. Dit kwam
gedeeltelijk omdat een oude wet het brouwerijen
verplichtte een minimale jaarlijkse productie te
behalen, maar die lag zo hoog dat geen enkele
microbrouwerij daaraan kon voldoen. Daar
kwam een einde aan in april 2014 toen deze
werd wet opgeheven samen met de invoering
van lagere belastingtarieven. Daarnaast steeg
de import van buitenlands bier met een flinke
43% in 2015.

太狸記・ 五月号

Wanneer je deze feitjes combineert met het
gegeven dat het gezamenlijke marktaandeel van
Hite-Jinro en OB tussen 2012 en 2015 gedaald
is van 99% naar 82% zie je dat er in Zuid-Korea
er ruim genoeg vraag is naar een grotere variatie
in bier. De grootste exporterende bedrijven zijn
de Japanse Asahi en Kirin die naast actieve
marketing ook nog een gunstig lage koers van
de Japanse Yen mee hebben gekregen.
Maar het is juist door de geïmporteerde bieren
dat lokale microbrouwerijen het lastig hebben.
Niet alleen vanwege de competitie maar ook
vanwege de wetgeving omtrent aanbiedingen.
Volgens Zuid-Koreaanse wetgeving mag je als
bierproducent geen aanbiedingen hebben onder
je kostprijs. Dit geldt echter alleen voor ZuidKoreaanse producenten waardoor ze nadelig
in de markt liggen wanneer er telkens een
ander buitenlands bedrijf met flinke kortingen
stunt. Daarnaast zijn de bierproducenten ook
nog eens slachtoffer van het lokale systeem. de
regelgeving omtrent bierproductie is oud en
verwarrend en zonder een bond voor brouwers
voor goed overzicht.
Dit alles maakt dat het soms erg lastig is voor
beginnende bedrijven om te weten waar ze aan
toe zijn.

Zo moet elke bierproducent een aanvraag doen
voor het maken van bier met ingrediënten
anders dan water, gerst en hop, maar het is
niet duidelijk onder welke criteria deze worden
goedgekeurd of afgekeurd. Daarnaast is het
voor microbrouwerijen ook verboden om hun
bier in iets anders te bewaren dan biervaten,
maar ARK, een van Korea’s meest prominente
speciaalbier-brouwerijen, giet hun bier wel
in flesjes en heeft nog niets gehoord van de
overheid. Er klinken steeds meer stemmen die
beweren dat de overheid dergelijke problemen
moet tackelen voordat microbrouwerijen in
Zuid-Korea flink kunnen groeien.
Dergelijke onduidelijkheden in het huidige
Koreaanse bierklimaat maken het nog lastig
voor lokale brouwers om door te dringen tot
de grotere markten en speciaalbier zal helaas
nog niet te verkrijgen zijn in supermarkten
of alcohol winkels. Maar het argument dat
speciaalbier niet goed verkrijgbaar is buiten
de wijk Itaewon gaat niet meer op en lokaal
speciaalbier is begonnen aan een opmars. En
heel misschien duurt het niet lang meer voordat
we wel een aantal Zuid-Koreaanse top bieren
in Nederland zelf kunnen aanschaffen. ZuidKorea heeft al grote stappen in de juiste richting
gezet en gaat er nog behoorlijk wat maken.
– Sander Breeuwer

太狸記・ 五月号

17

Psycho-pass filosofie
In dit stuk wil ik het hebben over de anime
Psycho-Pass (サイコパス
: Saiko Pasu)
geschreven door Gen Urobuchi en wil ik een
paar begrippen die in deze anime worden
gebruikt bekijken en uitleggen. Veel anime is
namelijk deels fantasie en deels uit onze wereld
gestolen ideeën die de schrijvers zo in hun
anime verwerken dat we het vaak niet eens door
hebben. Maar eerst, zodat de lezers die PsychoPass nog niet kennen het ook mee kunnen lezen
en misschien wel hierdoor overwegen om de
anime te gaan kijken leg ik eerst even in het kort
uit waar dit verhaal zo ongeveer overgaat.
Het verhaal volgt detective Akane Tsunemori
een nieuweling bij het detective bureau. Samen
met haar collega’s en ondergeschikten, die in
de serie bekend staan als “Enforcers”, lossen ze
problemen op in de stad. Ze krijgen hun orders
van een al ziend en calculerend rechts systeem
genaamd “The Sybil System”. Dit systeem kan
door middel van scans en checks van mensen
hun ‘psycho-pass’, een pas die je mentale
toestand bijhoud, beoordelen of deze persoon
in kwestie het systeem zou kunnen schaden en
of de persoon stress opwekt bij mensen.
Het systeem rekent ook uit of een persoon
niet misschien in de toekomst schade zou
kunnen aanrichten om zo stress in de
toekomst te voorkomen en de bevolking
in een stressloze wereld te laten leven.

18

Hiernaast zorgt The Sybil System ook nog
voor dingen zoals de best passende baan, het
verbouwen van voedsel, etc. Het is dus voor een
groot deel een zelfvoorzienend apparaat. Akane
krijgt veel te maken met dit systeem en merkt
dat de wereld, de inwoners en volgers van dit
systeem en het systeem zelf, niet lijkt wat men
denkt dat het is.
Nu jullie een beetje een idee hebben van de serie
ga ik beginnen met het in perspectief leggen
van dit systeem genaamd “The Sybil System”
tegenover de echte wereld en de daarbij horende
begrippen uitleggen.
De manier waarop “The Sybil System” besluit
mensen in of uit de samenleving te sluiten
voordat deze mensen überhaupt een misdaad
hebben gepleegd, waarop dus het geluk van
de meerderheid boven het geluk van het
individu geplaatst wordt, geeft aan dat dit
een utilitaristisch systeem is. Maar wat zou er
gebeuren in het geval dat we dit systeem in de
echte wereld zouden hebben, mensen hebben
hierover nagedacht en er zijn voorstanders
geweest. Dus wat zijn dan de voordelen van zo
een systeem en wat zijn de nadelen?
In het geval van “The Sybil System”
zouden voordelen zijn dat zolang je luistert
naar dit systeem en niks fout denkt je
een stressloos gelukkig leven kan lijden.

太狸記・ 五月号

Dit echter alleen als je bij de meerderheid
behoort. Utilitarisme, zoals hierboven
beschreven, is een systeem dat naar handelingen
streeft die zorgt voor een grote mate van geluk.
Maar dit is in de praktijk meestal onmogelijk en
dus komt men op andere oplossingen.
In de anime wordt het eindresultaat door het
systeem als het belangrijkste gezien en er wordt
alles aan gedaan om de meerderheid gelukkig te
houden ten koste van individuen. Als je te veel
onrust veroorzaakt of er berekend wordt dat er
een kans bestaat dat je in de toekomst onrust
gaat zaaien door je mentale instabiliteit word je
uit de weg geruimd zonder dat je ook maar iets
slecht hebt gedaan. De daad van het oppakken
van deze persoon zorgt voor zekerheid dat
de meerderheid gelukkig blijft en is dus een
handeling die met als doel het behouden van
geluk en wordt dus goed gekeurd door het
systeem. In de wereld van Psycho-Pass wordt
dit gezien als een goede daad.
Simpele voorbeelden hiervan worden vaak
gebruikt en zie je dan ook in verscheidene
series, maar ook in films, zoals in Batman: The
Dark Knight. Het voorbeeld komt in het kort
neer op: er zijn twee boten waarvan een met
200 mensen en een met 300 mensen. Je krijgt
de keuze om een van de boten te redden maar
de andere boot gaat er zeker weten aan. Wat is
je keuze?

Utilitarisme is het streven naar het kiezen van
de daad die zorgt voor het meeste geluk zorgt
en in dit geval is er geen optie die zorgt voor
meer geluk dan het kiezen voor de boot met 300
mensen erop waarmee dus 200 mensen maar
aan hun lot over worden gelaten. Maar is dit
moreel correct? Wat nou als jou familie op de
boot zat met de minderheid? Wat nou als jij op
de boot zat die de minderheid had? Kritiek op
het utilitarisme is dan ook dat men alleen maar
kijkt naar de uitslag van daden maar niet naar
hoe deze worden uitgevoerd en dit probleem
zien we goed terug in Psycho-Pass.
Verder werkt dit systeem als een panopticon.
Een panopticon, ook wel een alziend systeem
is een systeem dat alles en iedereen in de gaten
houdt en controleert. Zoals ik al eerder heb
beschreven en zoals de naam al zegt “The Sybil
System” is een systeem, een futuristisch systeem
dat iedereen controleert op hun mentale
toestand en stress. In de anime merk je ook de
controle en macht die dit systeem heeft over
de mensen in combinatie met het utilitarisme
waarnaar dit systeem streeft. In utilitarisme
helpt het erg als je dan gebruik kan maken van
een machine die alziend is zodat de metingen
van geluk en stress nog duidelijker worden en
er een beter oordeel gegeven kan worden van
welke daad het meeste geluk op levert voor de
meerderheid.

太狸記・ 五月号

19

Dit gaat echter vanzelfsprekend ten koste van
mensen hun privacy maar ook hierover kan je
dan denken vanuit een utilitaristisch standpunt
en zeggen dat de opoffering van privacy zorgt
voor het geluk van de meerderheid van de
bevolking.
Dus je volgt alle regels en luistert naar wat het
systeem je voorschotelt. Ben je dan gelukkig?
Ik zou zeggen dat het ligt aan in welke situatie
je jezelf bevindt. Wij als mensen leven in deze
“vrije” wereld en kijken dan naar zo‘n anime
zonder enigszins diep na te denken over wat
de schrijver ons voor mogelijkheden biedt. Het
is tenslotte allemaal fictie en dat weet ik zeer
goed, maar het is mijn mening dat het ook goed
is om door te denken over alternatieven die
schrijvers in allerlei soorten werken van fictie
en non-fictie presenteren.
Ik, puur en alleen omdat ik opgegroeid ben in
mijn persoonlijke omstandigheden, zou niet
gelukkig zijn in zo’n systeem omdat ik weet wat
voor leven ik nu heb en dat ik als goed gestelde
westerling blij ben met mijn luie leventje en
mijn first world problems.

20

En dat is allemaal goed en aardig, maar wat nou
als je het slechter hebt? Zou zo’n systeem dan
niet goed klinken? Wat nou als je niet beter weet,
zoals in de anime. Zij schijnen een stressloos en
blijkbaar gelukkig leven te lijden.
Wij als mens hebben het vermogen om hierover
te filosoferen zoveel en lang als we zelf willen,
al is het voor je baan of tussendoor op de fiets,
in de tram of tijdens het dagdromen, filosoferen
over het leven in Japan of een rechts systeem in
een anime.
Uiteindelijk filosoferen we allemaal, in welke
vorm dan ook, en hopelijk heb ik de mensen
die Psycho-Pass hebben gezien verlicht met
deze diepzinnigheid over “The Sybil System”
en de mensen die het nog niet gekeken hebben
aangespoord om dan toch maar deze anime
te gaan kijken. Vooral hoop ik dat ik je heb
overgehaald om op zoek te gaan naar de
diepzinnigheid in jezelf, want het menselijk
brein is de bron van een oneindigheid aan
filosofie. - Kris van der Klaauw

太狸記・ 五月号

Pokémon en de echte wereld:
deel 2
Wegens success verlengd! In de vorige editie van de TaTanukiKi hebben jullie kunnen lezen over
links tussen de Pokémonwereld en onze echte wereld. In dit artikel zal ik jullie nieuwe links geven
die jullie hopelijk nog niet kenden.
1.

Nara en de Houryuuji tempel.

De echte wereld:

De Pokémonwereld:

Nara staat natuurlijk bekend als de hoofdstad
van Japan voordat het keizerlijk hof naar Kioto
verhuisde. Het is gevuld met boeddhistische
tempels, waaronder de Houryuuji tempel.
Uiteindelijk moest het keizerlijk hof verhuizen
naar Kioto omdat het nog verder wilde
uitbreiden en Nara te klein was. Desondanks
behielden de tempels in Nara nog voor
een lange tijd hun macht. Daarbij staat de
Houryuuji tempel, of liever de pagoda van de
tempel, bekend als een van de oudste houten
constructies van de hele wereld.

In mijn vorige artikel vertelde ik al dat Ecruteak
city gebaseerd is op Kioto. Raad eens welke stad
gebaseerd is op Nara? Violet city. Bovendien is
de Sprout Tower gebaseerd op de pagoda van
de Houryuuji tempel. Het interessante vind ik
om Violet city en Ecruteak city te vergelijken
met hun versies in de echte wereld. Net als
Nara staat Violet city vol met oude houten
gebouwen, waaronder dus de Sprout Tower, die
tjokvol zit met monniken die ijverig studeren
om te leren samen te leven met Pokémon. Het
keizerlijk hof verliet het kleine Nara voor het
veel grotere Kioto. Ook Violet city is behoorlijk
klein, terwijl Ecruteak city veel groter is.
De Pokémon nerd dat ik ben, vond ik deze
vergelijking zelf persoonlijk heel handig om
Japanse geschiedenis te onthouden.

太狸記・ 五月号

21

2.

Het Biwa meer

De echte wereld

De Pokémonwereld

Het Biwa meer is het grootste meer van Japan.
Op het meer zelf is het Chikubu eiland te vinden.
Hier zou de godin Benzaiten, godin van alles
wat vloeit; water, tijd, woorden, muziek en zelfs
kennis, leven. Het meer zou de vorm hebben
van het instrument de biwa en daarom naar
deze vernoemd zijn. Toevallig zou de biwa ook
het favoriete instrument van de godin Benzaiten
zijn. Volgens een oude hindoeïstische bron, de
Rigveda, zou Benzaiten verantwoordelijk zijn
voor het doden van een soort driekoppige slang
of draak genaamd Vitra, die de doorstroom
van rivieren zou blokkeren en zo voor droogte
zou zorgen. Omdat zowel Benzaiten als Vitra
sterk geassocieerd worden met water, is dit
verhaal waarschijnlijk een van de oorzaken dat
Benzaiten ook sterk geassocieerd wordt met
draken en slangen.

Misschien heb je het al kunnen raden, maar
de Pokémonversie van het Biwa meer is
Lake of Rage. Voor vele Pokémonveteranen
waarschijnlijk een mooie herinnering aan hun
eerste shiny Pokémon in Pokémon Gold, Silver
of Crystal: Gyarados. Net als het Biwa meer is
Lake of Rage in dit geval het grootste meer van
de regio. Er lijken echter in eerste instantie geen
verwijzingen te zijn naar de godin Benzaiten:
het Chikubu eiland is nergens te vinden en
Benzaiten is niet bepaald het toonbeeld van
woede. Totdat je je realiseert dat het meer vol
zit met (woedende) Gyarados – en wellicht
wat passief aggressieve Magikarp. Benzaitens
associatie met slangen en draken verklaart
waarom GameFreak dit meer heeft gekozen als
thuis voor deze Pokémon.

- Caitlin Moor

22

太狸記・ 五月号

Leden van LVSJK Tanuki krijgen 10% bij Yuki
Sushi in Leiden!
Knip deze flyer uit en neem hem mee als bewijs!
Yuki Sushi
Breestraat 140
2311CX Leiden
Web: www.yuki-leiden.nl
Facebook: www.facebook.com/Japans Genieten

太狸記・ 五月号

23

Leden van LVSJK Tanuki krijgen 10% bij Yuki
Sushi in Leiden!
Knip deze flyer uit en neem hem mee als bewijs!
Yuki Sushi
Breestraat 140
2311CX Leiden
Web: www.yuki-leiden.nl
Facebook: www.facebook.com/Japans Genieten

24

太狸記・ 五月号

Aardbevingen Kumamoto 2016
Japan is een land dat wel vaker geteisterd word
door aardbevingen, mede dankzij zijn ligging
boven meerdere breuklijnen. Het blijft meestal
bij kleine bevinkjes en de meeste Japanners
kijken hier niet eens meer van op. Helaas
komen er ook af en toe grote aardbevingen
voor met desastreuze gevolgen, zoals de Kantoaardbeving in 1923 waarbij bijna de hele Kantoregio verwoest werd, de Kobe-aardbeving in
1995 die ravage aanrichtte in en rondom de
havenstad Kobe en meer recentelijk, de Sendaiaardbeving in 2010, de zwaarste aardbeving in
Japan tot op heden.
In april van dit jaar was er een tweetal zware
aardbevingen dat duizenden mensen trof. Het
epicentrum van deze aardbeving bevond zich
in de Kumamoto-prefectuur op het eiland
Kyushu. Op het moment van de aardbevingen
was ik ook op het eiland Kyushu vanwege mijn
studie. Om deze redenen wil ik vandaag dit
artikel wijden aan deze twee grote aardbevingen
en ook een beetje vertellen over wat ik hiervan
gemerkt heb.

Ook wordt de schaal minder betrouwbaar
voor aardbevingen als het epicentrum verder
dat 500 km weg ligt of een magnitude heeft
van sterker dan 6.5. Daarom wordt voor sterke
aardbevingen de MMS gebruikt. Deze meet de
sterkte van aardbevingen aan de hand van de
energie die vrijkomt bij een beving en kan de
verschillen bij grote aardbevingen nauwkeuriger
vaststellen dan de schaal van Richter.
De aardbeving op 14 april beving leidde tot
9 doden en rond de 1000 gewonden. Na deze
beving volgden nog zeker 11 naschokken, de
krachtigste hiervan had een sterkte van 6 op de
MMS Op 16 april om 01:25 Japanse tijd vond
er een tweede beving plaats, dit keer met een
sterkte van 7.2 op de MMS Het epicentrum lag
dit keer op 10 kilometer diepte. Deze beving
was zo sterk, dat hij tot in Seoul, Zuid-Korea
werd gevoeld.

De aardbevingen zelf
Op 14 april om 21:25 Japanse tijd vond er een
beving plaats in de Kumamoto-prefectuur.
Het epicentrum lag 11 kilometer onder de
stad Kumamoto en had een kracht van 6.2 op
de Momentmagnitudeschaal (MMS). Bij de
meeste mensen is de schaal van Richter veruit
de bekendste manier om de kracht van een
aardbeving te meten. De schaal van Richter
classificeert aardbevingen op basis van hun
“magnitude”. Deze magnitude wordt berekend
aan de hand van de reacties van seismografen
en hun afstand van het epicentrum.. Echter, de
schaal van Richter meet alleen de kracht van de
schokgolven en zegt weinig over de schokkracht
van de beving: twee bevingen met dezelfde
score op de schaal van Richter, kunnen toch
grote verschillen in de mate van verwoesting
tot gevolg hebben.

太狸記・ 五月号

25

Gelijk
na
de
beving
werd
een
tsunamiwaarschuwing afgegeven voor de
kustgebieden rond Kumamoto, maar deze
werd een uur later weer ingetrokken. Er was
ook sprake van een kleine uitbarsting van de
vulkaan Aso. Deze was echter niet gerelateerd
aan de aardbeving: de vulkaan was al een hele
tijd actief en het was slechts een kwestie van tijd
voor hij weer zou uitbarsten. Verder waren de
straten van Tenjin, een wijk in de stad Fukuoka,
ineens bedekt met een mysterieus wit schuim.
Waarom dit schuim er was, is nog steeds
onduidelijk, maar velen denken dat de oorzaak
een door de aardbeving gesprongen waterpijp
was.
De schade
Deze aardbevingen waren de zwaarste
aardbevingen ooit in de Kyushu-regio. In
totaal zijn er minstens 49 mensen omgekomen
en ruim 3000 mensen gewond geraakt. Veel
huizen zijn ingestort of afgebrand en bijna
44.000 mensen moesten worden geëvacueerd
De Japanse veiligheidsmacht is in het gebied
aanwezig om steun te bieden en mensen onder
het puin weg te halen.. Momenteel zijn er nog
steeds mensen vermist. Opvangplekken zitten
propvol en water en eten is schaars. Kort
na de aardbevingen zijn huizen waarvan de
eigenaren geëvacueerd waren geplunderd door
individuen die een slaatje wouden slaan uit
de ramp. Hierdoor is de politie in Kumamoto
extra waakzaam en patrouilleren ze vaker.
Naast huizen en gebouwen hebben ook
toeristische attracties zoals de Aso-schrijn
en het beroemde kasteel van Kumamoto
beschadigingen opgelopen.

26

Ook de infrastructuur is hevig beschadigd
door aardverschuivingen. Bruggen en wegen
zijn ingestort of gescheurd en voor lange tijd
reden er geen treinen van en naar Kumamoto.
De Shinkansen was door de aardbevingen
ontspoord en heeft een paar dagen niet meer
gefunctioneerd.. Het openbaar vervoer is
enigszins hersteld, maar veel bussen rijden via
een alternatieve route. Een paar dagen na de
aardbevingen gaf de Nederlandse ambassade
in Japan een negatief reisadvies af voor
heel Kyushu. Nu is het negatieve reisadvies
opgeheven, maar het wordt strek afgeraden
om, als het niet noodzakelijk is, naar Oita of
Kumamoto te reizen en ook in de rest van
Kyushu zijn er nog steeds veiligheidsrisico’s
door voortdurende naschokken.
Eigen ervaring
Op het moment van schrijven bevind ik mij in
Fukuoka, een stad die een kleine 100 kilometer
verwijderd ligt van Kumamoto. Ik zit hier
vanwege het Japanverblijf programma van BA2
Japanstudies: voor 3 maanden volg ik hier een
programma aan een talenschool. De dag van
de eerste aardbeving was ik net 2,5 week in
Japan en begon een beetje te wennen aan het
alledaagse leven daar. Rond half 10 ‘s avonds
zat ik op mijn bed een film te kijken, toen ik
ineens mijn bed voelde trillen. Ik heb nog nooit
eerder een aardbeving meegemaakt, dus ik zat
even zo van “wat in de naam van de heilige
Amaterasu is hier aan de hand?”. Gelukkig lag
Fukuoka redelijk ver buiten het epicentrum, dus
de beving die wij voelden was waarschijnlijk
sterkte 4 op de MMS. Toen het beven stopte,
ben ik gelijk mijn kamer uitgelopen om te
checken of de rest van mijn studiegenoten
oké waren. Niemand was gewond, de meeste
mensen waren alleen geschrokken. Later die
avond volgden er nog een paar kleine bevinkjes.

太狸記・ 五月号

Zaterdagnacht rond half twee was het weer
raak. Ik was net terug van de karaoke en zat bij
wat mensen op de kamer nog wat te drinken en
te kletsen, toen ineens de lichten begonnen te
flikkeren en alles begon te trillen.
Deze beving was iets heviger dan die van de dag
ervoor, waarschijnlijk sterkte 5 op de MMS.
Toen het trillen gestopt was hebben we gelijk
het nieuws aangezet. Hier zagen we wat we al
vreesden: er was weer een zware aardbeving
in Kumamoto. De bevingen hielden aan
tot ongeveer 4 uur s’ nachts en veel mensen
hebben deze nacht geen oog dicht gedaan. De
week daarna hadden we af en toe wat kleine
trillinkjes, maar hier nam ook de frequentie van
af.
Gelukkig waren de schokken in Fukuoka en
in Nagasaki een stuk minder hevig dan in
Kumamoto en is er weinig schade: er zijn alleen
bij een paar mensen wat dingetjes uit de kast
gevallen. Wat we wel merkten is dat er een tijdje
geen grote flessen water meer verkrijgbaar
waren in de supermarkt.

In eerste instantie dacht ik dat mensen met al
dat natuurgeweld massaal waren begonnen te
hamsteren, maar later hoorde ik dat al het water
naar Kumamoto werd gebracht. Ook zijn er veel
scholieren op straat die geld inzamelen om hulp
te kunnen bieden aan de mensen die gewond
zijn geraakt of hun huis zijn kwijtgeraakt ten
gevolge van de aardbeving.
Ikzelf en mij studiegenoten zowel hier in
Fukuoka als in Nagasaki zijn gelukkig met de
schrik weggekomen aangezien we ver genoeg
van het epicentrum verwijderd waren. Echter, de
mensen in de Kumamoto en de Oita prefectuur
hebben grote verliezen geleden, zowel fysiek als
mentaal. Voor ons is het nauwelijks te beseffen
hoe het moet voelen als je ineens alles kwijt
bent. Voor de bewoners van dit gebied is het
zeker een zwarte dag in hun geschiedenis. Als
je een steentje bij wilt dragen zijn er inmiddels
meerdere organisaties die geld inzamelen voor
het rampgebied. Je kan natuurlijk ook zelf een
actie opstarten. Mijn gedachten gaan uit naar de
mensen in Kumamoto en Oita die zijn getroffen
door de aardbevingen en mijn hoop is dat ze
op een dag hun leven weer kunnen opbouwen.
-Hannelieke Soppe

太狸記・ 五月号

27

Groetjes uit Zuid-Korea:
Gemixte rijst en chocoladetaart van
Jeonju
‘Jeonju staat in Korea bekend om de heerlijke
bibimbap’, zei ze tegen mij. En meer hoefde ik
niet te weten. Dus, ik besteedde de komende
vier dagen en drie nachten in Jeonju.
Om zeven uur ‘s ochtends spraken we af op
onze gewoonlijke verzamelplek: Hyehwa
Station bij exit vier. Vanwege een haat-liefde
relatie met mijn wekker werd dat toch iets later,
maar toen de groep compleet was, kon niets ons
meer tegen houden. Behalve de ochtendspits.
Ondanks dat we dagelijks de beruchte heuvel
van Sungkyunkwan University op -en neer
lopen, was het onmogelijk om ons met de grote
rugzakken nog tussen de zakenmannen te
proppen. Maar, gelukkig duurde het alleen vijf
berichten op Kakao Talk, voordat de volgende
metro aan kwam rijden.

28

Na een overstap begon eindelijk de busreis
richting Jeonju. De 180 minuten gingen sneller
voorbij dan ik dacht, misschien omdat ik de tijd
invulde met mijn gemiste slaap van de vorige
nacht. Misschien daarom.
Vanaf de bushalte tot aan het hostel was er
nog een korte afstand die we te voet aflegden.
Terwijl we met z’n allen in de zon liepen, deed
het warme weer mij denken aan de bekende hit
Hot in Herre van Nelly. Ik wilde bijna Nelly’s
songtekst tot werkelijkheid maken, totdat
het mij opviel dat we tot nu toe niet eens één
student op straat zagen lopen. De ajumma’s
en ajussi’s daarentegen waren sowieso niet te
missen. Het verschil tussen de foodie capital en
de werkelijke hoofdstad van Zuid-Korea was
meteen duidelijk, maar we ontdekten later in de
avond pas dat de it-plek ergens anders was.

太狸記・ 五月号

Nadat we onze bagage eindelijk in het hostel
loosden, was het eerste dat er in ons op
kwam het avondeten. Zonder een duidelijk
routeplan gingen we op zoek naar iets met
rijst, en we eindigden toen op dezelfde plek
als onze Koreaanse lotgenoten. Voedsel blijkt
werkelijk de drijfveer te zijn van de gemiddelde
student, want het feestje was al die tijd in de
Hanok Village. Koppels. Overal. En gegrilde
vleeshapjes. Overal. De verleiding was bijna
niet te weerstaan, maar we hielden ons
sterk, want de Jeonju Bibimbap stond op het
menu. Uiteindelijk vonden we een betaalbare
fatsoenlijk uitziende plek, die zelfs werd
goedgekeurd door mijn kieskeurige kaasliefhebbende reisgenootje.
Op de tweede dag werden we wakker met de
geur van versgebakken broodjes. Door de zoete
geur in de vroege morgen stond deze dag in
dienst van de beroemde Jeonju Choco Pie.

De misleidende naam van deze chocolade snack
deed ons denken aan een grote chocoladetaart,
maar eigenlijk was het gewoon een verpakt
cakeje. Ondanks de kleine omvang stilde het
onze grote chocolade cravings.
Op de laatste hete dag in Jeonju gingen we
vastberaden richting het Deokjin Park. Met
het plan om in zwanenbootjes te fietsen,
wat ons door het internet werd aangeraden,
liepen we naar het water, maar de elegante
vogels waren nergens te bekennen. De zwanen
waren gedegradeerd tot eenden. Onze hoge
verwachtingen verdwenen als sneeuw voor
de zon, maar het was nog steeds leuk! Niets
verpestte de positieve sfeer in onze groep. Ook
niet de ochtendspits van de volgende dag toen
we alweer richting Hyehwa Station vertrokken.
– Lisa Le

Journalcommissieleden Sander Breeuwer, Jerry da Costa en Lisa Le studeren op dit moment een
half jaar in Zuid-Korea. Vanuit Korea de groetjes aan alle Tanukianen in Nederland!

太狸記・ 五月号

29

De Rode Oni die Huilde
Het volgende verhaal, Naita Akaoni (泣いた赤鬼
: De Rode Demon die Huilde), is oorspronkelijk
gepubliceerd in een Japans kinderboek,
geschreven door Hamada Hirosuke in 1933.
Ook al is het vrij recentelijk uitgekomen, zou
het nog steeds gecategoriseerd kunnen worden
als volksverhaal vanwege zijn bekendheid
en gebruik van symboliek. Er bestaan
tegenwoordig veel versies van het verhaal,
maar ik heb ter referentie met name gebruik
gemaakt van de versie zoals weergegeven in een
aflevering van nihon meisaku douwa (日本名
作童話 : Sprookjesmeesterwerken van Japan),
welke dicht bij het origineel is gebleven.

“Er was eens een rode oni (鬼 : demon). Anders
dan normale oni was de rode oni zachtaardig en
hield hij van mensen. De mensen vreesden hem
echter, vanwege zijn angstaanjagende uiterlijk
en het beeld dat ze hadden van oni. Op een
dag zette de rode oni een bord voor zijn huis
neer waarop stond dat dit het huis was van een
vriendelijke oni, en dat iedereen welkom was
om thee te drinken en snacks te eten. Een paar
mensen van het dichtstbijzijnde dorp lazen het
bord, maar vertrouwden het niet. Wat als het
een val was, en de oni hen op zou eten zo gauw
ze naar binnen gingen?

30

太狸記・ 五月号

Toen er maar niemand op kwam dagen werd
de rode oni erg somber. Even later kwam zijn
beste vriend, blauwe oni, langs, en vroeg wat er
aan de hand was. Rode oni legde de situatie uit,
en blauwe oni keek hem aan en zei: ‘’Ik heb een
plan’’. Het plan was als volgt: de blauwe oni zou
doen alsof hij het dorp aanviel, en de rode oni
zou hem vervolgens verslaan en zo de held van
het dorp worden.
Zo gezegd zo gedaan. De rode oni ‘redde’ het
dorp van blauwe oni en opeens hield iedereen
van hem. Mensen kwamen bij hem langs
om thee te drinken en de kinderen kwamen
met hem spelen. Zijn wens was eindelijk
uitgekomen, maar naar verloop van tijd merkte
rode oni dat hij iets miste: sinds het schouwspel
in het dorp had hij blauwe oni niet meer gezien.
Om deze reden hing de rode oni een bordje op
dat hij een dag niet thuis zou zijn voor de thee,
en ging hij op bezoek bij blauwe oni.

Bij het huis trof hij blauwe oni echter niet aan. In
plaats daarvan lag er een brief waarin de blauwe
oni afscheid nam van rode oni, vanwege het
risico dat ze samen gezien zouden worden door
mensen, en dat rode oni opnieuw gevreesd zou
worden. Ineens had de rode oni spijt van zijn
daden en begon te huilen. De twee oni zouden
elkaar nooit meer zien.”
Binnen de Japanse folklore worden oni vaak
afgebeeld als grote monsters met een ruw
gezicht en alles behalve goede intenties. Dat de
twee oni in het verhaal juist zachtaardig waren
is wellicht een les voor de lezer dat je een boek
niet moet beoordelen op zijn kaft. Een mogelijk
ander moraal dat in het verhaal schuilt, is dat je
dingen niet als vanzelfsprekend mag opvatten.
In het verhaal merkte de rode oni pas hoeveel
hij de blauwe oni op prijs stelde wanneer hij
verdwenen was. Misschien is het belangrijker
om tevreden te zijn met wat je hebt dan te
hopen op meer.
- Dorien Heerink

太狸記・ 五月号

31

Wat de boer niet kent...:
levend eten!
Over de hele wereld wordt er vrij veel voedsel
genuttigd waar de doorsnee nuchtere
Nederlander zijn wenkbrauwen bij zou fronsen.
Ook de Japanse en Koreaanse keukens kennen
een aantal gerechten van dergelijke aard. In de
TaTanukiKi van november van dit collegejaar
heb ik in deze rubriek geschreven over de
waarde die in Japan wordt gehecht aan rauw
eten. Er is echter nog een eis waar dit rauwe
eten aan moet voldoen; het moet vers zijn, en
dan wel zo vers mogelijk.
Eén van de manieren waarop je kunt
garanderen dat iets extreem vers is, is door het
dier vrolijk rond te laten zien zwemmen. In een
aantal Japanse restaurants staat bijvoorbeeld
een aquarium met vissen, en deze staat er niet
slechts voor de sier; gasten kunnen het dier
aanwijzen dat ze even later netjes op hun bord
gepresenteerd willen krijgen. Dit heet ook
wel ikizukuri (活き造り: levend bereid). In de
meeste gevallen wordt de vis dan geserveerd
met de oneetbare delen van het lichaam, zoals
de kop en de staart, die soms nog lichtelijk
bewegen.
Een andere manier om de klant te laten zien
dat iets vers bereid is, is door het voedsel op
het bord te laten dansen, odorigui (踊り食い :
Dansend eten). Wanneer een inktvis of octopus
net is gedood, blijft het weefsel nog enige tijd
vatbaar voor reactie.

32

Dus als je sojasaus over de inktvis of octopus
heen sprenkelt, zorgt het zout ervoor dat de
spieren samentrekken en lijkt het alsof het dier
aan het dansen is.
Het is echter mogelijk om eten nóg verser te
serveren, namelijk levend. Zo is in Zuid-Korea
levende octopus een delicatesse. Dit wordt ook
wel sannakji (산낙지) genoemd. De octopus
wordt geserveerd in een kom water, en het is
aan de gast om het beest te bedwingen. De
correcte manier om het te eten is de octopus om
een paar stokjes heen te wikkelen alvorens het
in de saus te dopen en in één keer in je mond te
steken. Het is alleen wel belangrijk om goed te
kauwen, want als de octopus zich vastzuigt aan
je keel heb je een groot probleem.
Deze methodes van extreem vers eten serveren
zijn behoorlijk omstreden. Velen vinden het
moreel onacceptabel, en in enkele landen zoals
Australië is het ook verboden. Er valt echter niet
over te twisten dat het voedsel vers is, wat de
smaak ten goede komt. Daarnaast kan gezegd
worden dat deze manieren van dieren eten,
waarbij er niet onder stoelen of banken wordt
gestoken dat het een tot dus toe levend wezen
betreft, het tegenovergestelde van hypocrisie is.
- Dorien Heerink

太狸記・ 五月号

Note van de vormgever: voor het genot van de lezer zal deze pagina
opgevuld worden met meer smakelijke plaatjes van levend voedsel.
太狸記・ 五月号

33

Ask Anky

Ask Anky is een adviescolumn speciaal voor de problemen van Japanologen

en Koreanisten. Heb je een probleem waarover je niet kunt of durft te schrijven naar
een algemeen adviescolumn, schrijf dan naar journal@tanuki.nl met als onderwerp
“Ask Anky”, of leg je brief in het postvakje van Tanuki. Hier zal door een deskundige
antwoord worden gegeven op al je vragen. Schaam je niet en mail vandaag nog.

Beste Anky,

Lieve Anky,

Ik ben een rat, maar mijn
liefdesinteresse is een vis. Wat moet ik
doen?
Kusjes, Ratjetoe

Iedere journal gaat het altijd weer
over de vragen en wanhopen van de
Tanukianen, maar wie ben jij nou
eigenlijk Anky? Wat is jouw ware
identiteit?

Beste Ratjetoe,

Liefs,

Dat is inderdaad wat lastig. Lange
afstandsrelaties doen het nooit zo
goed, en met jou op het land en je
liefdesinteresse in het water, tja. Dan is
een keertje hanky panky voor een van
jullie geheid zelfmoord.

Jebestevriend(in)
Lieve Jebestevriend(in),

Lieve groetjes en geen bedanky,

Jammer dat je me na al deze tijd nog
steeds niet echt kent. Vooral omdat
we zoveel samen hebben meegemaakt
doet dit pijn aan mijn hart. Maar zoals
altijd, ben ik wie jij wilt dat ik ben, wie
jij nodig hebt. Radeloze, slapeloze
nachten brengen mij om 3:00 ’s nachts
aan jouw bed met skittles, rom com’s
en een uitgave van je favoriete obscure
Noord-Koreaanse pornoblaadjes en
verzamelkaarten (ik heb trouwens de
zeldzame Kim Long One gevonden, in
perfecte conditie!). Het spijt me dat je dit
zo gemakkelijk vergeet. Het waren voor
mij wel bijzondere tijden.

Anky

Liefste groetjes en geen bedanky,

Je hebt meer geluk als je het hebt
over sterrenbeelden: met jouw ratcharme, en de stand van Venus bij jouw
liefdesinteresse deze maand kan je niet
misslaan. Maar je moet wel vóór 10 juni
toeslaan, want anders staat Mercurius
in de weg van de liefde bij jouw vissenvriend(in) … dan kan je alleen doem en
afwijzing verwachten. Dan is sterven bij
een vluggertje een betere optie …

Anky
34

太狸記・ 五月号

Door: Urla Burgzorg

Deze tanuki geniet alvast van zijn vakantie, wat jullie hopelijk ook allemaal
gaan doen als alle tentamenstress voorbij is. Namens de journalcommissie en
het bestuur van LVSJK Tanuki aan iedereen een geweldige vakantie gewenst!
Tot in het nieuwe studiejaar!

太狸記・ 五月号

35

‘s avonds een man...

...‘s ochtends een man
Een Tanuki Activiteit is geen geldige reden om een college te
skippen of te laat te komen.
Wees verstandig! Wees een man!
Of een vrouw...
36

太狸記・ 五月号