TaTanukiKi 2015-2016--1

Media

Part of 2015-2016 | 1

Titel

TaTanukiKi 2015-2016--1

extracted text

太狸記
LVSJK Tanuki / 三十三周年 / 十一月

太狸記・十一月号

1

社説

Colofon
JOURNALCOMMISSIE
Voorzitter:
Lauren Liebe
Secretaris:
Dorien Heerink
Eindredactie:
Vincent Meijer
Anoma van der Veere
Leden:
Sander Breeuwer
Jerry da Costa
Kris van der Klaauw
Caitlin Moor
Hannelieke Soppe
REDACTIELEDEN
Hoofdredacteur:
Lauren Liebe
Vormgeving:
Lauren Liebe
Eindredactie:
Vincent Meijer
Anoma van der Veere
BESTUUR VAN TANUKI
Praeses
Luc van der Beek
Ab-actis:
Hannah Jansen
Vice-Praeses &
Assessor Extern:
Steffen de Jong
Assessor
Intern:
Lauren Liebe
Assessor
Eerstejaars:
Inge van Son
COMMISSIES
Acquisitiecommissie:
Steffen de Jong
Eerstejaarscommissie:
Inge van Son
Feestcommissie:
Fred Dillmann
Jaarboekcommissie: Britt Blom
Kampcommissie:
Dinette van der Weit
Kunst- en
cultuurcommissie: Suzanne Klok
Reiscommissie:
Soraya Schilte
RAAD VAN TOEZICHT
Voorzitter:
Carmen Loh
Leden:
Vincent Meijer
Albert Tiemersma

2

Editorial van de hoofdredacteur
Lieve leden,
Met trots presenteer ik jullie de eerste journal
van dit jaar! Met hopelijk genoeg leesvoer om de
beginnende, koude dagen door te komen. Ik ben
een eersteklas koukleum en moet bekennen dat
ik al meer dan een maand met handschoenen en
sjaal door Leiden vertoef. Toen ik ook nog eens
besloot een extra warme, wollige jas te kopen,
besloot het weer ineens om te slaan.
Gelukkig is deze journal nooit wispelturig en zal
zij je ook nooit in de kou laten staan. Ze biedt
jullie een lading aan nieuwe en terugkomende
rubrieken, en er zullen er nog zeker meer volgen!
En ik wil ook bij deze mijn commissie bedanken
voor hun harde werk. Op naar de volgende!
Adieu!
Heb je zelf nog ideeën voor artikelen, mail dan naar
journal@tanuki.nl - Lauren Liebe

太狸記・十一月号

Op de voorkant

目次

Dit jaar zal een Japans of Koreaans
instrument de voorkant sieren.

Inhoud

koto (箏)
De koto is een Japans instrument, maar
komt oorspronkelijk uit China. In Japan
is dit snaarinstrument het equivalent
van de Westerse piano.

Heb jij fotografisch werk dat je wilt delen
met iedereen? Stuur ideeën voor een cover
naar journal@tanuki.nl en wellicht siert
jouw werk de volgende TaTanukiKi!

“Maak de deur dicht.”
- Hannah Jansen

“Ik ben wel nat genoeg.”
- Thallein den Heeten

TANUKI SHINBUN
Het Bestuur 2015-2016
Journalcommissie 2015-2016
Japan- en Koreareis
Eerstejaarskamp
Meet & Greet Japanners
Interne Constitutieborrel
Poolen met de eerstejaars
Eerste feest: Beauty and the Brains
JAPAN & KOREA
v
Kernenergie: redding of ondergang?
Tsukimi: Kijken naar de maan
Koreaanse staatscontrole op geschiedenis
Het duistere geheim van Hashima eiland
WWOOFing in Japan
RUBRIEKEN
Vergeten Figuren: Myeongseong
Twee legenden
Wat de boer niet kent.. rauwe kip?!
MEDIA
Camera Japan Festival: een tweeluik
COLUMNS
Groetjes uit Japan!
Ask Anky
Tanukiween

4
8
11
14
15
17
18
19
21
23
25
27
29
31
32
34
35
37
38
39

“Ik laat het over me heen
komen.”
- Inge van Son

太狸記・十一月号

3

Het bestuur 2015-2016
Mijn naam is Luc van der Beek en zoals jullie
waarschijnlijk uit het bovenstaande stuk
hebben kunnen halen heb ik me de afgelopen
jaren bezig gehouden met de reiscommissie. Na
twee jaar in de reiscommissie te hebben gezeten
was het bestuur van LVSJK Tanuki een nieuw
avontuur waarin ik me graag wilde storten.

Praeses
De ochtendzon kruipt door de gordijnen, de
wekker staat op het punt om af te gaan, een
nieuwe dag breekt aan. In de steeds warmer
wordende ochtend trachtte ik om de groep
studenten, die inmiddels al bij de dichtstbijzijnde
konbini gretig de airco stonden te bewonderen,
door deze uitgestrekte woestenij heen te slepen.
Na enige geuite twijfel over de mogelijkheid of
wij überhaupt deze dag zouden gaan overleven
bewogen wij ons richting de Kiyomizu-dera
in het mooie Kioto. Na enkele pagodes en
tempels die er niet toe doen volgens de reisgids
te hebben gepasseerd, bevonden we ons in de
massa die zich door de steile straten onder
het gemompel van “Atsui”, “Het is warm”,
“Wanneer zijn we er?” en “Oh, kijk wat een
mooi gebouw,” richting deze inmiddels een
legendarische tempel begaven.

Ik ben al in 2009 begonnen met Japanstudies
maar ben hier na een half jaar mee gestopt
om toch maar in Eindhoven te gaan studeren.
Het gemis was echter te groot en na enig
rondzwerven tussen twee studies ben ik
uiteindelijk dan toch weer hier beland.
Gelukkig precies op tijd om het eerste
verblijf van drie maanden in Fukuoka mee te
mogen maken, iets wat voor altijd bij me zal
blijven als een fantastische tijd met geweldige
mensen. Inmiddels ben ik vierdejaars student
Japanstudies en ben ik dit jaar jullie praeses.
Aan mij de taak om er met jullie een geweldig
leuk en interessant jaar van te maken voor
LVSJK Tanuki. Ik heb er dan ook zin in om, hitte
vanwege een gebrek aan airco’s of niet, dit met
jullie te gaan ondernemen!
Groetjes!

Eenmaal bereikt was het resultaat daar, de
prachtige tempel met uitzicht over een van de
oudste en mooiste steden van Japan. Dit was
de hitte en de spierpijn die men de volgende
ochtend waarschijnlijk zou ervaren waard.
Vanaf daar gingen we alleen nog maar naar
beneden, direct naar de konbini uiteraard, want
daar is de airco.
Zo, na deze poëtische opening is het aan mij de
taak om hier een diepzinnig stuk te schrijven

4

太狸記・十一月号

en persoonlijke afspraken. Bovendien ben ik
ook verantwoordelijk voor het organiseren van
de Japan Company Day. Ik ben dus in feite het
aanspreekpunt voor communicatie met partijen
buiten de vereniging.

Vice-praeses & Assessor Extern
Na mijn mooie stukje van vorig jaar ben ik
niet heel erg veranderd, maar ik zal m’n best
doen om weer wat over mezelf te schrijven.
Ik ben Steffen, vierdejaars Japansstudies,
jullie Assessor Extern 2015/2016. Ik hou van
gezelligheid, series kijken, drankjes doen met
vrienden en dat soort dingen. Ik doe meestal
m’n eigen ding maar ik kan ook ontzettend
gezellig zijn en een beetje gek op een positieve
manier, aldus mijn vrienden. Ik kook graag en
rook niet. Ik ben nog nergens lid geworden,
maar wil zeker goed rondkijken bij de volgende
El-Cid. Ik zou deze kamer erg graag willen
omdat jullie mij een erg leuk huis lijken met veel
gezelligheid en niet al te veel verplichtin-…
Oeps, verkeerde stukje. In dat geval zal ik
me nogmaals voorstellen aan de hand van de
meest ingezonden vragen. “Weer bestuur, heb je
geen leven?” Ik vond het vorig jaar erg leuk om
bestuur te doen, waardoor ik me ook dit jaar
met plezier in wil zetten voor de vereniging
en al haar gezellige leden. Verenigingswerk
zoals commissiewerk, of het bij Tanuki is of bij
bijvoorbeeld SSR is iets dat ik iedereen echt
van harte aan kan raden! “Wat doet de Assessor
Extern nou eigenlijk?” Zucht…Nee grapje.
Ik houd me voornamelijk bezig met externe
contacten zoals contact met andere (studie)
verenigingen, universiteiten en overige externe
organisaties via verschillende vergaderingen

Ab-Actis
Hallo allemaal! Mijn naam is Hannah Jansen
en ik ben dit jaar jullie Ab-Actis. Dit houdt in
dat ik degene ben die jullie mailtjes beantwoord
en ik ben tevens de persoon die jullie helemaal
onderspamt met nieuwsbrieven (en heel veel
liefde natuurlijk). Als je ooit iets nodig hebt van
de vereniging, kun je mij aanspreken of mailen.
Net als het merendeel van het bestuur van dit jaar
ben ik vierdejaars Japanoloog en hoop ik dit jaar
af te studeren. In mijn tijd bij Tanuki heb ik vooral
met veel plezier deel uitgemaakt van Raiden
Yosakoi, waar de meeste mensen mij misschien
wel van zullen kennen. Dit jaar heb ik besloten
om wat terug te geven aan de vereniging en de
geweldige mensen die daar deel van uitmaken.
Ik zal proberen om de nieuwsbrieven elke week
een beetje boeiend te houden maar vergeef
het me als mijn fantasie me tekort schiet, mijn
schrijftalent ben ik nog aan het ontwikkelen...
Als je ooit een goed gesprek met me wil voeren,
begin dan vooral over een van mijn obscure
interesses. Enkele dingen waar ik heel veel van
houd zijn Alice in Wonderland, voedsel en de

太狸記・十一月号

5

Silent Hill games. Als je maar niet over Silent
Hills begint, want dan ga ik huilen. Spreek me
vooral een keertje aan als je ergens problemen
mee hebt of gewoon om een leuk gesprek te
voeren! Als je me ook nog eens wat te eten
geeft, ben ik voor eeuwig de jouwe.
Ik hoop er samen met de lieve mensen in mijn
bestuur een geweldig jaar van te maken en
vooral heel veel leuke activiteiten voor jullie te
organiseren. Hopelijk een keer tot ziens in het
Arsenaal!

Wel heb ik een grote voorliefde voor alles op
(Japans) culinair gebied, ukiyo-e en zoals je
wellicht aan de foto kan zien, ben ik stiekem
toch wel een beetje Japanse treinen-fan. Voor
de liefhebbers onder ons: Dit is de Yufuin no
Mori scenery train, die rijdt tussen Fukuoka en
Beppu. Toen ik afgelopen jaar drie maanden in
Fukuoka zat, ben ik een weekendje verbleven
in Yufuin dat op deze route ligt. Daar heb ik
een van de vulkanen beklommen en ging naar
bed en stond op met de fantastische onsen die
Yufuin in overvloed heeft. Mijn tip voor de
toekomstige Fukuoka- of Nagasakigangers: ga
er op uit en ontdek de regio! Want ja, net zoals
bijna iedereen op deze wereldbol, zodat het
bijna tot een cliché verheven is, hou ik ook van
reizen.
Sinds mijn komst bij Tanuki heb ik elk jaar met
veel plezier deel uitgemaakt van commissies
zoals de Reis- en Kunst-en Cultuurcommissie.
Dit jaar zet ik me graag in voor de vereniging
in de hoedanigheid van Assessor Intern. Naast
dat ik hoofdredacteur ben van de journal (ja,
deze) en verantwoordelijk voor de opmaak,
beheer ik de website en sociale media om leden
op de hoogte te houden. Ten slotte beheer ik het
overzicht over de commissies. Ik kijk er erg naar
uit om samen met jullie van dit jaar een groot
succes te maken!

Assessor Intern
Gegroet Tanukianen! Mijn naam is Lauren
Liebe en mijn leeftijd is een goed bewaard
geheim. Momenteel ben ik BA3-Japanstudent
en hoop volgend jaar eindelijk mijn diploma te
behalen.
Waar ik daarna dan beland? Het zou zomaar
ineens kunnen voorkomen dat ik ergens in een
keuken van een restaurant sta of mijn eigen
patisserie open. Maar waarschijnlijk volg ik
eerst nog een jaartje of twee braaf een van de
vele masters die onze mooie universiteit rijk is.
Momenteel volg ik naast mijn hoofdstudie de
minor Journalistiek en Nieuwe Media en kan
ik nog alle kanten op. Hoewel ik erg hou van
zekerheid in mijn leven, is mijn toekomst dus
een grote vraag. Maar we zijn allemaal nog Assessor Eerstejaars
jong, dus alles kan én mag.
Mijn naam is Inge and ik ben dit jaar de

6

太狸記・十一月号

eerstejaars assessor. Dat houdt in dat ik de
brug zal vormen tussen de ouderejaars en de
eerstejaars. Daarnaast zal ik samen met de
Eerstejaarscommissie leuke evenementen
organiseren voor eerstejaarsstudenten (en ook
ouderejaars natuurlijk!). Hopelijk zie ik jullie
voorbij komen tijdens onze evenementen!
Laat ik eens iets over mezelf vertellen, ik doe aan
wedstrijdzwemmen en parkour/freerunning.
Zonder sport zou ik echt niet kunnen leven.
Naast het sporten in mijn vrije tijd werk ik ook
nog een parttime baantje als barvrouw in een
restaurant en ik hou van eten. Eigenlijk alle
soorten eten. Ik hou ook van een goed feestje
en heb heel veel zin in het eerste Tanuki feest!
Nou vraag je je misschien af, waarom nou
Japans. Helaas ben ik niet echt heel origineel

en zit de meerderheid er om precies dezelfde
redenen, maar ja here we go! Toen ik klein was
kreeg ik van mijn oudere broer de DVD Spirited
Away, en werd er instant verliefd op.
Na de film zo’n 30 keer gekeken te hebben kwam
ik erachter dat er ook nog series bestonden
die vergelijkbaar geanimeerd waren, namelijk
anime. Door het kijken van een aantal anime
kreeg ik een steeds grotere interesse voor de taal
en de cultuur. Op het laatste moment twijfelde
ik tussen Natuurkunde en Japans, maar ik heb
uiteindelijk toch voor mijn passie gekozen.
Mocht je nog vragen hebben of zin hebben om
te chillen ben ik waarschijnlijk te vinden in het
Arsenaal... Laten we er een top jaar van maken!
Liefs!

太狸記・十一月号

7

De Journalcommissie 2015-2016
Bij deze presenteer ik (Lauren) jullie met trots de Journalcommissie van dit jaar! Volop bekende
gezichten, maar we hebben ook weer nieuw vlees in de kuip. Zij zullen jullie dit jaar voorzien van
genoeg leesvoer om je vrije uurtjes mee door te komen, en je hopelijk ook nog wat bij te leren.
Psst...
Lees je nog steeds? Of ben je snel door de
TaTanukiKi heen aan het bladeren, op zoek
naar iets bijzonders? Mijn naam is Dorien,
derdejaars Japanstudies. Ik hou van lekker eten,
lang slapen en Pokémon spelen. Als lid van de
Journalcommissie is het mijn plicht en mijn eer
om iets neer te zetten dat jou, als lezer, voor een
bepaalde tijd informeert, amuseert en wellicht
doet huiveren van openbaring. Weet dat ook
deze TaTanukiKi geschreven is met liefde, maar
ook bloed, zweet en tranen... speciaal voor jou!
Dorien Heerink (Secretaris)
De Journalcommissie is een traditie die al
generaties lang in stand wordt gehouden
door studenten Japanologie en Koreanistiek.
Uitverkorenen van over de hele opleiding
komen samen als schrijvers onder één voorzitter
met de taak om te leiden, sturen, en publiceren.
Ik ben Vincent Meijer. De voorzitter zit voor
en de schrijver schrijft. Mijn taak is jou, de
lezer, te voorzien van prikkelend leesvoer
en nieuwe ideeën en de voorzitter te helpen
deze wereld te ontdoen van onwetenden en
ongeïnteresseerden. Naïviteit is een sluimerend
gevaar, maar gewapend met het zwaard van
waarheid, de pen, prikken wij door de illusie.
Dit is ons credo.
Vincent Meijer (Eindredactie)
Ik wil de beste zijn, als niemand die ooit was.
Om de layout te doen is mijn echte test. Om dit
te trainen is mijn doel. Ik zal over het hele land
reizen om overal te zoeken en iedereen te leren
dat de kracht van binnen zit. Journalco. Ik moet
alle spelfouten vangen, het is mijn lot. Journalco.
Jullie zijn mijn beste vrienden, in een wereld die
we moeten verdedigen. Journalco. Ik moet alle
spelfouten vangen, met een hart zo puur. Onze
moed trekt ons er door heen. Als jij het mij leert,
leer ik het jou. Journalco. Ik moet ze allemaal
vangen, ik moet ze allemaal vangen. Journalco!
Anoma van der Veere (Eindredactie)

8

太狸記・十一月号

Een
nieuw
collegejaar,
een
nieuwe
journalcommissie, een waarvan ik al
voor het tweede jaar op rij deel uit mag
maken. Hannelieke Soppe is de naam,
tweedejaarsstudent Japanstudies. Inmiddels
ben ik getraind in het tikken van, enigszins,
academische stukjes en ken ik de hete adem van
de eindredacteur in mijn nek. Dit jaar belooft
een heftig jaar te worden, vol met vreemde
kanji, deadlines en hopelijk in maart een reis
naar het land van de rijzende zon. Mijn laptop
is opgeschoond, de tikspieren zijn getraind en
er staan genoeg thee en koekjes in de kast om
me door een hongerwinter te loodsen. Ik ben er
klaar voor, jij ook?
Hannelieke Soppe
Dag allemaal, ik ben weer van de partij! Voor
de nieuwe lezers onder ons: welkom. Ik ben
Sander, tweedejaarsstudent Koreastudies en dit
is ook mijn tweede jaar in de Journalcommissie.
Ik zal dit jaar wederom veelal schrijven over
Korea-gerelateerde onderwerpen en hoop
jullie een aantal leuken stukken voor te leggen
dit jaar. Tijdens het tweede semester zal ik
op uitwisseling zijn in Seoul en dan hoop
ik belangrijke vragen voor jullie te kunnen
beantwoorden zoals: “Waar zijn de beste
kroegen voor speciaalbier in Seoul?” En: “Is
het makkelijk selfies te nemen met slapende,
dronken Koreanen op de achtergrond?”
Sander Breeuwer
Beste lezer,
mijn naam is Caitlin, 18 jaar, maar word al mijn
hele leven standaard twee tot vier jaar jonger
geschat en eerstejaars Japanstudies. Net als bij
ca. 90% van mijn jaargenoten, is mijn interesse
voor Japan begonnen door manga en anime en
later uitgegroeid tot een algemene interesse
voor Japan zelf. Ik heb een voorliefde voor
Pokémon, Fire Emblem: Awakening en muziek
behorende tot diverse subgenres van Rock en
Metal. In mijn vrije tijd teken ik graag op mijn
tekentablet. Ik ben een perfectionist, mits iets
belangrijk genoeg voor mij is, en een stiekeme
Grammar Nazi. Gelukkig kan ik me nu volledig
uitleven bij de Journalco.
Caitlin Moor

太狸記・十一月号

9

Hey hallo! Mijn naam is Jerry da Costa. Vorig
jaar was ik lid van de Kampco en nu dus van
de Journalco. Tot twee jaar geleden was het
mijn grote droom om journalist te worden,
maar na een jaartje Journalistiek te hebben
gestudeerd, heb ik er de grootst mogelijke hekel
aan gekregen. Nu ben ik tweedejaarsstudent
Koreastudies en dat gaat lekker. In het
tweede semester zal mijn bijdrage – hopelijk
– niet vanuit Nederland komen, want als het
meezit ben ik dan in Zuid-Korea. De traditie
is dat journalisten echt falen in fatsoenlijk
Nederlands schrijven. Helaas geldt dat ook voor
oud-studenten Journalistiek. Dat belooft dus
nog wat. Jerry da Costa
Ooh… Hey… Ja, jij daar…. Lezer. Ik zie dat je
dit stukje hebt gevonden. Ik zal me hierbij dan
even voorstellen. Mijn naam is Kirati van der
Klaauw, half-bloed (Thai - Nederlands), otaku
(nerd) en eerstejaars Japanstudies-student. Ik
zou het fijn vinden als jullie me Kris zouden
noemen, ik ben mijn officiële naam namelijk
niet echt gewend. Ik ben 19 jaar oud en geboren
op een datum met drie zessen. Dit maakt mij
natuurlijk gelijk een duivel. Wees maar niet
bang, ik ben de komende tijd niet van plan om
de wereld in chaos onder te dompelen. Naast
parttime duivel ben ik groot anime-, mangaen verhalen-fan en hou er ook wel van om zo
op zijn tijd een gamepje League of Legends te
spelen. Sinds mijn jongere jaren was ik altijd
al gefascineerd door de mythologie van deze
wereld. Mij zal je dus vaak in de mythologieof verhalenhoek vinden. Daarnaast schrijf ik
ook een paar inhoudelijke stukjes. Ik hoop
TaTanukiKi goed te dienen dit jaar.
Kris van der Klaauw

Vanaf dit jaar maakt de Journalcommissie het mogelijk om de
TaTanukiKi voor maar 4 euro per jaar thuis te ontvangen. Als je interesse
hebt, stuur dan een mailtje met je naam en adresgegevens naar journal@
tanuki.nl. Wacht niet te lang, profiteer nú van deze actie en krijg een
speciaal gesigneerd exemplaar!
10

太狸記・十一月号

Koreareis 2015

Dit jaar organiseerde de reisco van LVSJK
Tanuki voor het eerst een trip naar ZuidKorea. Maar liefst achttien mensen hadden
zich opgegeven om naar het land van K-pop,
Kimchi, Korean BBQ en karaokebars te gaan.
Vrijdag 26 juni was het dan eindelijk zover. Vol
enthousiasme begonnen we aan de reis naar de
hoofdstad van Zuid-Korea, Seoul.
Ongeveer 24 uur later lagen we in ons hostel
na te garen van de vermoeiende trip. Dit
hostel stond in Hongdae, hét uitgaansgebied
onder jongeren. Meteen dezelfde avond nog
ontdekten we het genot van de Koreaanse
keuken. Nog steeds droom ik ’s nachts van de
samgyeopsal en die heerlijke budae jjigae. Ook
maakten sommige van ons meteen gebruik van
een van de symbolen van de Oost-Aziatische
cultuur. Nee ik bedoel niet hun toiletten met die
duizenden knopjes en functies. Ik heb het over
karaoke rooms. Daar zongen onze Tanukianen
in hun beste Koreaans of Japans verschillende
liedjes, wat vaak voor grote hilariteit zorgde.
“Hey ga je mee eten?” “Nee sorry. Ik heb een
date.” “Oh heb je weer met die Koreaanse
jongen afgesproken?” “Nee met een andere
jongen dit keer.” Dit was een veel voorkomende
conversatie onder de Tanukianen in Korea. Wat
enorm opviel was hoe populair je er bent als
buitenlander.

Of het nu op straat was of in de club, de meeste
vrijgezellen onder ons hadden geen moeite met
het fixen van een Koreaan. Dat belooft nog wat
voor de studenten die volgend jaar een heel
semester in Korea verblijven.
Tanuki zou geen echte studievereniging zijn
als we niet iets zouden leren over het land,
dus stonden er ook veel culturele uitstapjes op
het programma, zoals een uitje naar Hanok
village, waar traditionele Koreaanse woningen
te bewonderen zijn en Gwanghamun palace.
Dit allemaal onder begeleiding van onze
mascotte Jochem (een roze paardenhoofd
op een stokje). Ook maakten we kennis met
Koreaanse studenten die Nederlands studeren.
Zij waren erg blij met de stroopwafels die we
hadden meegenomen. Daarnaast konden de
Koreanisten een kijkje nemen de op universiteit
waar zij hopelijk in het tweede jaar naar toe gaan.
Na een week in Seoul te hebben doorgebracht
werd het tijd om onze spullen te pakken en
de trein te nemen richting Busan. Busan is de
op een na grootste stad van Zuid-Korea en is
gelegen aan de zuidkust. Ons hostel was op
slechts vijf minuten lopen van Haeundae beach,
het meest bekende strand van Zuid-Korea. Na
een treinreis van maar liefst zes uur arriveerden
we daar. Dit hostel deelden we met andere
buitenlanders, waaronder twee Amerikaanse
militairen.

太狸記・十一月号

11

Het hostel werd gerund door een knappe (?)
Koreaan die op veel aandacht kon rekenen van
onze vrouwelijke reisgenoten. Busan bleek
vooral een plek te zijn waar we rustig konden
bijkomen en weinig mensen hadden dan ook zin
om actief bezig te zijn. Dat uitte zich het meest
op de laatste dag in Busan, want haast niemand
wilde mee met de geplande bergwandeling.
Deze dag stond in het teken van relaxen. Terwijl
de ene groep de stad wat verkende, vermaakte
de andere zich op Haeundae beach. Dat de zon
niet wilde schijnen mocht de pret niet bederven.

12

Eenmaal terug in Seoul stonden de laatste dagen
van de reis vooral in het teken van souvenirs
kopen en plekken bezoeken die je nog graag
wilde zien. Door middel van de super goedkope
metro kon dit heel eenvoudig. Na nog een
laatste keer feesten was het dan toch tijd voor de
meeste van ons om weer terug naar Nederland
te gaan. Nogmaals bedankt reisco voor deze
prachtige twee weken en hopelijk wordt het
volgend jaar ook weer een groot succes.
Jerry da Costa

太狸記・十一月号

Japanreis 2015
In de zomer van ‘15 ging ik voor een tweede
keer mee met de Tanuki Reis naar Osaka en
Kioto. Het was weer een erg gezellige groep,
dit keer met meer mensen uit mijn jaar. Luc
en ik waren de enigen die behalve deze reis
ook nog de Tanuki Reis naar Tokio in 2014
hebben meegemaakt. Hoewel Tokio een
compleet andere wereld is dan Kansai, heeft
de reiscommissie duidelijk haar uiterste best
gedaan alles uit de 3 weken verblijf te halen wat
je eruit zou kunnen halen.
Die reis naar Tokio was in een hoop aspecten
‘life-changing’. Het hoogtepunt, best wel
letterlijk, was het beklimmen van Fuji-san.
Deze zomer ben ik met een compleet nieuwe
groep mee geweest naar Osaka (2 weken) en
Kioto (1 week). Net als het jaar ervoor maak
je dingen mee die je niet gauw mee zou maken
als je op eigen initiatief op vakantie zou gaan.
Een belangrijk voorbeeld is dat je mensen leert
kennen waarmee je normaal wellicht niet in
aanraking zou komen, die later wel eens je beste
vrienden kunnen worden. Je zal ook veel dagen

en avonden besteden met mensen die je aan
het eind van de reis nooit meer zal zien, maar
uiteindelijk zul je iedereen van de groep
accepteren als een soort vreemde familie van je.
De hoogtepunten van Kioto en Osaka waren
voor mij o.a. een bezoek aan het ‘Tekken
Museum’. Het was pretty much alleen een
arcadehall met hier en daar een display van
Tekken artwork. Ook was het letterlijke
hoogtepunt weer de top van Himeji Castle.
Kaiten sushi, karaoke, Round One, Loft en
Doutonbori zijn allemaal plaatsen waar ik het
erg naar mijn zin heb gehad. Daarnaast kreeg
ik ook nog de kans om naar Universal Studios
Japan te gaan. Ik ben wat jaren geleden ook al
naar Universal Studios Orlando (VS) gegaan,
dus nu was ik in de geweldige positie om twee
favoriete stukken pretpark, de Wizarding
World of Harry Potter, met elkaar te vergelijken.
(Conclusion: Pretty much the same, only one of
them has Japanese people.)
Didier van Someren

太狸記・十一月号

13

Kamp 2015

“Grandioze
activiteiten”,
“Geweldige
sfeer”, “Perfecte organisatie” en “ja, mooi”.
Deze citaten beschrijven het kamp van
kampcommissie “Aikman the Great” misschien
wel het beste. Na eerst aan te komen in het
pittoreske Deurne en met de bus naar ‘Ons
Thuis’ te Ommel te gaan was het kamp al gelijk
goed van start.
Eenmaal op locatie aangekomen en na de
denderende welkomsttoespraak van de
kampcovoorzitter was het tijd om al die enge
nieuwe mensen te leren kennen, oftewel, tijd
voor de introductiespelletjes!! Crazy 44, het
vooroordelenspel en andere geniale spellen
zorgden al snel voor een gezellige tijd waardoor
iedereen uit zijn schulp kroop en er snel een
losse, actieve sfeer ontstond. Die sfeer zette ook
gelijk de toon voor het hele kamp.
In de avond, na een heerlijke maaltijd, was het
eindelijk tijd voor de grote Ik-houd-van-Korea/
Japan-Quiz. Na de quiz was het tijd voor de
chillings, in andere woorden: zuipen, lachen
en brallen. Enthousiast kwamen de eerste
bierspellen op gang en begon iedereen aan
een avond die voor velen niet te vergeten en

14

voor sommige niet meer te herinneren was.
Hoogmoedige en dwaze taferelen vonden plaats
zoals het uitdagen van de kampcovoorzitter tot
een pot bierbasketbal, wat natuurlijk alleen kan
eindigen in spijt, en proberen wc’s te versieren.
De volgende dag was iedereen na het
uitbrakontbijt weer helemaal klaar voor een
nieuwe dag vol spanning en avontuur. Een dag
met running man; workshops, gegeven door je
favoriete senpai/seonbae; en levend stratego,
waar Japan en Korea het tegen elkaar opnamen
in een prachtige strijd om te bepalen wie nu echt
de dienst uit maakt binnen Tanuki, waarop het
antwoord natuurlijk gewoon het bestuur is. De
dag werd afgesloten met een prachtige avond
waar het leek alsof we elkaar al weken kenden.
De volgende ochtend was iedereen ook heel
actief en hielp goed mee met het schoonmaken
waardoor het allemaal lekker vlot ging. Het
was een heerlijk kamp waar de eerstejaars en
ouderejaars geweldige inzet hebben getoond
en, zoals op de geweldige foto’s te zien is, het
kamp geweldig hebben gemaakt.
Rik Aikman

太狸記・十一月号

Meet & greet Japanners
11 september
De ochtend was dan eindelijk daar, door het
dakraam van het Arsenaal scheen de zon
neer op een groep door koffie op de been
gehouden vrijwilligers. Vol verwachting
klopte hun hart, want om tien uur zouden
de Japanse studenten van de Meijo
Universiteit langs komen voor een dag met
activiteiten met de leden van LVSJK Tanuki.

verder te verkennen. Vele musea, kerken en
eetcafeetjes later zat het er om drie uur al weer
op, en na vele uurtjes met elkaar te hebben
doorgebracht moest menig van de vrijwilligers
van LVSJK Tanuki toch een traantje wegpinken
bij het vertrek van de Japanse studenten.
Luc van der Beek

Om klokslag (Japanse precisie) tien uur waren
ze er en na een paar korte speeches en algemene
kennismaking verdeelden we ons in groepen
om deze studenten, die inmiddels al door
grote stukken van Nederland en België waren
gereisd, te laten zien dat Leiden natuurlijk
de allermooiste stad is. De tour ging langs de
weergaloze highlights zoals de Burcht, het
KOG en natuurlijk het Sieboldhuis. Vervolgens
was het, na een korte lunchpauze in het Lipsius
waar de panini’s het uitzonderlijk goed deden,
de beurt aan de Japanse studenten om in
groepen presentaties in het Engels te geven.
Gezien het feit dat we enigszins vooruit liepen
op de planning en er nog wat toeschouwers
moesten verschijnen, was er wat afleiding
nodig. Na enkele amusante verhalen van
onze vrijwilligers was er echter nog flink
wat tijd te vullen maar gelukkig zorgde
onze Haagse entertainer Anoma voor een
aantal interessante gesprekken. Aan het
einde van de middag hebben de studenten
van de Meijo universiteit nog lekker op zijn
Hollands kunnen genieten van een drankje
op het terras om zich vervolgens, zoals
gewoonlijk is bij het rondleiden van Japanse
studenten, naar het pannenkoekenrestaurant
Oudt Leyden te begeven.
Deze traditie beviel dan ook erg goed en aan het
einde van de dag werd ook nog even de Pelibar
aangedaan om na te kunnen kletsen onder het
genot van een drankje. De volgende dag was
alweer de laatste dag in Nederland voor de
studenten van de Meijo Universiteit en daarom
kregen ze enkele uurtjes om onder begeleiding

18 september vond alweer de tweede
Meet & Greet van dit jaar plaats, deze keer
met de uitwisselingsstudenten uit Japan.
We ontmoetten een gevarieerde groep: van
economie- en rechtenstudenten tot Dutch
Studies studenten. Nadat we allemaal verzameld
waren met een man of 20 bij de iconische
stadskaart op het Stationsplein, vervolgden we
onze weg naar het Molenmuseum De Valk.
Hier kregen we allereerst een informatief
filmpje over de molens die Leiden onder andere
rijk is. Er kwamen al snel vragen of deze nog in
gebruik zijn. Jaja, wisten jullie dat er een heuse
molen in Leiden staat waar je wekelijks nog meel
kan kopen? We vervolgden onze weg omhoog
langs de museumcollecties via de soms wel erg
steile trappetjes, totdat we uiteindelijk een mooi
uitzicht hadden op de stad. Een uitzicht dat in
de smaak viel bij onze uitwisselingsstudenten.
Nadat iedereen kennis had gemaakt met deze

太狸記・十一月号

15

verborgen Leidse schat, maakten we nog een
stadswandeling waarbij we onder andere
de Burcht aandeden en wederom werden
getrakteerd op een sfeervol aanzicht op Leiden.
Uiteraard pakten we nog een terrasje en hapten
een bitterbal weg, voordat we ons begaven naar
het pannenkoekhuis aan de Beestenmarkt.
We eindigden de avond in de Pelibar, waar we
werden opgewacht door een groep enthousiaste
Japanologen, die stonden te popelen om een
praatje te maken met onze gasten. Er was voor
deze avond speciaal Kirin bier ingeslagen door
de Pelibar, maar de Japanners leken toch ook
erg gecharmeerd van de niet uit te spreken
‘hertog’.
Al met al was het een erg geslaagde en
gezellige dag en willen we dan ook graag
iedereen bedanken voor hun komst. Mocht je
helaas niet in de gelegenheid zijn geweest om
erbij te zijn, vergeet dan niet dat er wekelijks
voor zowel beginners als gevorderden, op
initiatief van onze eigen mevrouw Yamamoto,
conversatiebijeenkomsten zullen worden
gehouden onder leiding van deze studenten.
Schroom vooral niet om een keertje langs te
komen. Lauren Liebe

ライデン日本語会話クラブ
Leiden Japanese Conversation Club,
elke week voor beginners én gevorderden!
Iedereen is welkom, voor vragen kan je
bij mevrouw Yamamoto langs.
Beginners
* Maandag 16:00-17:00 : Arsenaal/112
* Dinsdag 11:00-12:00 : Huizinga/026
Gevorderden
* Woensdag 15:15-16:30: Arsenaal/112
* Donderdag 15:30-17:00 : Huizinga/026

16

太狸記・十一月号

Interne constitutieborrel

Eindelijk was de dag dan daar: de dag van de
interne constitutieborrel der LVSJK Tanuki. De
dag waarop de regen met bakken uit de hemel
kwam en het onweer hard tekeer ging. Maar ook
de dag dat wij fijn saampjes in het vertrouwde
Arsenaal samenkwamen. Voor degenen die
niet bekend zijn met dit fenomeen: tijdens deze
borrel wordt er afscheid genomen van het oude
bestuur en zal het nieuwe bestuur haar intrede
doen. Uiteraard met de nodige memorabele
speeches, snikken en surprises.
Onder de belofte van gratis hapjes en drankjes
werden in rap tempo de laatste nieuwtjes
uitgewisseld, kwamen oude vrienden elkaar
weer tegen, en had zich een divers gezelschap
gevormd van eerste- en ouderejaars, een mooi
bewijs van de altijd naadloze integratie bij onze
vereniging. Toch kwam daar het moment waar
we allen op hadden gewacht.

maar het afscheid van het oud-bestuur werd
bezegeld met een oer-Hollands tegeltje, gesierd
met de aloude spreuk: ‘Oost West, Tanuki Best’.
Want wij Tanukianen weten. Aansluitend werd
het nieuwe bestuur geïntroduceerd en luidde de
nieuwe voorzitter het jaar in met een toespraak.
Maar wat er even later achter de schermen
gebeurde, zal een groot deel van de aanwezigen
misschien ontgaan zijn. Het oude bestuur
was zichtbaar ontroerd toen ze zich beseften
dat hun zware, maar dankbare taak van het
afgelopen jaar erop zat. Een moment waar we
allen even stil van werden.
Als afsluiting van deze gedenkwaardige avond
eindigden wij met een hecht groepje in een knus
tapasrestaurant in het centrum van Leiden.
Ook hier vloeide de drank weer rijkelijk en
werden de buikjes mooi rond gegeten. Op naar
een mooi, nieuw jaar!
Lauren Liebe

Boven op het machtige ‘bordes’ van het
Arsenaal, sprak daar de oud-voorzitter
namens het bestuur Van der Veere ons
allemaal voor de laatste keer toe. Er werd
teruggeblikt op de behaalde triomfen van het
afgelopen jaar en de kleine stapjes vooruit
die in het afgelopen jaar zijn geboekt. Een
taak die zeker niet onderschat moet worden
en dus ook zeker beloond dient te worden.
Zo gezegd, zo gedaan. Niet alleen viel daaronder
een persoonlijke alcoholische versnapering,

太狸記・十一月号

17

Poolen met de eerstejaars

“We gaan poolen met de eerstejaarsco. Als je
mee wilt moet je wel even een mailtje sturen.”
Ja! Natuurlijk wilde ik mee! Facebookinactief
als ik ben, moest ik van mijn vriendin horen
over het pooluitje. Voor 3,50 per persoon
konden de eerstejaarsco en een beperkt aantal
andere deelnemers op maandag 28 september
voor twee uur een aantal pooltafels huren bij
poolcafé the Church.
Voor een groot gedeelte van de deelnemers
begon het uitje al in het Arsenaal. Daar had
zich om 5 uur ‘s middags het grootste deel
van de eerstejaarsco verzameld. Iets na vijven
vertrok de eerstejaarscommissie plus aanhang
naar de Mac en rond half 7, na een gezond
avondmaal en een stevige vergadering van
de eerstejaarscommissie, trok de groep weer
verder naar poolcafé the Church.
Na twee trappen te beklimmen, kwamen we
aan in een klein zaaltje met vier pooltafels en
een bar. Talloze (oude) affiches en posters aan
de muur, de felle lampen boven de pooltafels
en de glas-in-loodramen van de voormalige
kerk zorgden voor de sfeer. Aangezien we de

18

pooltafels van 7 tot 9 hadden gehuurd, besloten
we tot 7 uur nog even te wachten op de overige,
nog niet aanwezige deelnemers.
Nog voor 7 uur druppelden de meesten al
binnen en, met drie van de vier pooltafels tot
onze beschikking, werden we losgelaten. De
meesten van ons hadden geen ervaring, maar
met wat hulp van het kleine aantal poolexperts
onder ons waren de poolpartijtjes al snel in
volle gang. Afhankelijk van de ervaring van
de spelers gingen sommigen sneller dan de
anderen. Desondanks had iedereen plezier en
werd er veel gespeeld, gelachen en gedronken.
Vlak voor 9 uur werd ons feestje ruw verstoord
door een aantal ballen dat na ons zou gaan
poolen en daarom besloot men de tijd te doden
door te gaan darten, waardoor we om moest
lopen om veilig naar het toilet te kunnen.
Gelukkig was een van die ballen wel zo aardig
om onze groepsfoto te maken. Nadat we om 9
uur voorzichtig onze spullen hadden gepakt,
namen we buiten afscheid en ging iedereen zijn
of haar eigen weg.
Caitlin Moor

太狸記・十一月号

Tanuki feest: Beauty and the Brains

Zoals gewoonlijk was het eerste Tanukifeest
van het jaar weer een groot succes. Nu mag ik
dan wel een sjaars zijn, wat dus betekent dat
dit überhaupt mijn eerste Tanukifeest ooit is,
maar eerlijk gezegd verwachtte ik niet anders.
Ik neem gewoon aan dat alle Tanukifeesten een
groot succes zijn. Altijd. Misschien heb ik te
hoge eisen, maar dit feest heeft daar zeker aan
voldaan.
De brilliante feestco had dit keer een thema
uitgekozen dat wel gemaakt leek voor de
studenten van East Asia studies: “Beauty and
the Brains”. De onderlinge otaku-cultuur in
deze studies kennende, zat dat Brains-gedeelte
wel goed. Maar net als in elk Oost-Aziatisch
drama, zitten er ook altijd een paar beauties,
oftewel cosmetica- en fashion-gekke nerds,
tussen verstopt.
Eenmaal bij COC de Kroon aangekomen,
werd ik verwelkomd door een overvolle bar
gevuld met 75% Nerds, 20% Beauties en 5%
verdwaalde Japanse uitwisselingsstudenten.
Voor mijn mede-sjaarzen die nog niet zo bekend
zijn met de bar: COC de Kroon staat bekend als
de meest heterovriendelijke homobar in Leiden

en is daarnaast de vaste partyplek van Tanuki.
Aangezien ik – helaas – een paar uur te laat was,
waren sommigen al behoorlijk de weg kwijt,
met name de nerds. Het gevolg: loszittende
vlinderdasjes, halfopen overhemden en
gedesoriënteerde nerds met bril.
Desondanks waren er nog genoeg mensen met
wie je wel normaal een gesprek kon voeren,
als je ze tenminste over de muziek kon horen.
Het gebrek aan goede gesprekken deed echter
geen afbraak aan de sfeer, want tijdens het feest
werden de grootste hits gedraaid, van YMCA
van The Village People tot de Pokémon Theme
Song. Dit liedje leverde overigens verbaasde
reacties op bij de uitwisselingsstudenten, toen
we ze uitlegden waarom alle westerse studenten
opeens als een gek mee stonden te jengelen.
Het feest mocht dan wel om 3 uur ’s nachts
afgelopen zijn, ik ben pas om half 4 vertrokken.
Eerlijk gezegd denk ik ook dat het tot minstens
4 uur geduurd moet hebben totdat iedereen
eindelijk weg was. En als een feest zo gezellig
is dat sommigen niet willen vertrekken, dan
weet je toch wel dat het een geslaagd feest was!
Caitlin Moor

太狸記・十一月号

19

20

太狸記・十一月号

Kernenergie: redding of ondergang?
Japan is weer actief in de kernindustrie: op 11
augustus dit jaar is namelijk de eerste nucleaire
reactor heropend sinds de ramp in Fukushima
van maart 2011. De kerncentrale bevindt
zich in Sendai, op een afstand van ongeveer
50 kilometer van een actieve vulkaan. Voor
de heropening heeft de centrale meerdere
veiligheidsmaatregelen ondergaan en is officieel
gebleken dat zij voldoet aan de voorwaarden.
De centrale zou niet alleen opgewassen zijn
tegen een mogelijke vulkaanuitbarsting, maar
ook tegen tsunami’s, aardbevingen en interne
problemen. Er zijn nu echter al problemen
geweest met de herstart van de reactor. Zo
zijn ongeveer een week na de opening van
de reactor alle alarmbellen afgegaan omdat
er kennelijk zeewater in het koelsysteem was
gelekt. Dit roept de vraag op, zijn de getroffen
veiligheidsmaatregelen wel goed genoeg?
Iedereen herinnert zich de nieuwsberichten
rond de ramp in Fukushima. De aardbeving
en tsunami gevolgd door de explosie van
de kernreactoren, waardoor een enorme
hoeveelheid radioactiviteit vrijkwam. In het
laatste rapport van het IAEA (International
Atomic Energy Agency) stond beschreven dat
de voornaamste oorzaak voor deze explosies
de mythe was dat Japanse atoomcentrales bij
uitstek veilig waren en dat er niets mis kon gaan.
Deze mythe zou ervoor gezorgd hebben dat de
veiligheidscontroles niet streng genoeg zijn
nageleefd. Daarbij komt dat het niet volkomen
duidelijk was wie de verantwoordelijkheid
droeg voor wat. Ook de evacuatie van het
gebied rondom de kerncentrale van Fukushima
verliep niet geheel vlekkeloos. Met name voor
ouderen en zieken was de evacuatie een extreem
stressvolle situatie waarbij hun noodopvang
niet direct aansloot bij hun benodigdheden.
De omwonenden werden tot slot ook niet goed
ingelicht over de gevolgen en risico’s van de
ramp, alsof de overheid in een staat van paniek
verkeerde.

Ondanks alle protesten omtrent de heropening
van de kerncentrale en alle risico’s die het
met zich meebrengt zijn de plannen van
heropening doorgegaan. Sterker nog, ook al
zijn er miljoenen geïnvesteerd om de centrale
meer bestand te maken tegen verschillende
factoren, is er nog geen duidelijk evacuatieplan
geformuleerd mochten de gebeurtenissen
van 2011 zich herhalen. Daarbij komt dat er
naast de eerste reactor van Sendai vijf andere
reactoren goedgekeurd zijn voor heropening,
waaronder de tweede reactor van Sendai die op
donderdag 15 oktober weer van start zou zijn
gegaan.
Aangezien het grootste deel van de
kerncentrales van Japan tegen 2030 gesloten
moeten zijn volgens deze wet, is het niet
mogelijk om dit percentage te bereiken tenzij
er nieuwe centrales worden gebouwd. Hier zijn
echter nog geen plannen voor. Tegelijkertijd
staat in hetzelfde energieplan dat Japan zo
min mogelijk afhankelijk wil zijn van nucleaire
energie. Zou 20-22% niet een vrij hoog gehalte
zijn voor dit doel?

Nu lijkt het alsof de regering niet van deze
fouten heeft geleerd.

太狸記・十一月号

21

Niet alleen de plannen voor kernenergie
spreken zichzelf tegen, ook de opiniepeilingen
geven enige verwarring weer. Het grootste
deel van de inwoners van Japan (circa 85%)
vertrouwt kernreactoren niet. Velen zijn
dan ook tegen het directe herstarten van de
kerncentrales, met name als deze zich in de
buurt bevinden. Echter, uit enquêteresultaten
blijkt dat de meerderheid op de vraag ‘’hoe zou
het nucleaire energiebeleid uit moeten zien?’’
niet kiest voor directe afschaffing van nucleaire
energie, maar het geleidelijk afstappen ervan.
Dit kan erop wijzen dat Japanners in principe
niet tegen kernenergie is, maar het gevoel heeft
dat er eerst een verandering moet komen in
de energiecentrales zelf. Vrijwel alle Japanse
kerncentrales zijn namelijk ‘uit de tijd’ en dus
niet volledig geoptimaliseerd.

genoeg is. Is het wel verantwoordelijk om de
kernreactoren te heropenen? En mocht je
besluiten om de kernreactoren weer te laten
draaien, is het risico het waard om een extra paar
miljoen aan investeringen en optimalisaties te
besparen terwijl je weet hoeveel geld (om niet
te zwijgen, levens) het kost als het toch een keer
mis gaat? Laten we hopen dat we er niet weer
op bittere wijze achter moeten komen dat het
antwoord op deze twee vragen ‘’nee’’ is.
Dorien Heerink

Inmiddels zijn er nieuwe types kernreactoren
die effectievere en veiligere technieken
toepassen. Ondanks het feit dat de vervanging
van (tenminste een deel van) de oude
kernreactoren een grote investering is en
daarnaast ook nog het beeld geeft dat Japan
nog wel even verder gaat met het gebruiken van
kernenergie, is het misschien een betere optie
dan het blijven gebruiken van oude reactoren.
In 2011 zijn we er op een bittere wijze achter
gekomen dat ‘’vrijwel veilig’’ niet altijd veilig

22

太狸記・十一月号

Tsukimi: kijken naar de maan
21 Juli 1969. De Amerikaanse astronaut Neil
Armstrong werd op deze dag wereldberoemd
als de eerste man op de maan. Al vanaf
het begin van de mensheid hebben wij een
fascinatie met de maan. Zij zorgt ervoor dat wij
‘s nachts nooit in het pikkedonker hoeven zitten
en dat we op aarde getijden hebben. In Japan is
er zelfs een speciaal festival waarbij mensen
bijeenkomen om samen naar de volle maan te
kijken. Waarom is er in Japan een speciaal feest
ter ere van de maan en hoe wordt het gevierd?
De viering
Tsukimi (月見: naar de maan kijken, maanfeest)
is een festival waarbij men de oogstmaan
vereert. De maan is volgens veel Aziatische
culturen een symbool van verjonging en
vruchtbaarheid. Het feest valt op de 15e dag
van de 8e maand van de Japanse maankalender
(太陰暦: taiinreki), volgens de moderne
zonnekalender (新暦: shinreki) valt het ergens
tussen het midden van september en het begin
van oktober (afhankelijk van wanneer er een
volle maan is). Het van oorsprong Chinese
feest is tijdens de Heian-periode (794-1185)
overgewaaid naar Japan. In die tijd gingen
mensen in boten een meer op en maakten
poëzie terwijl ze in de weerspiegeling van het
water naar de maan keken.

Tegenwoordig worden er nauwelijks meer
haiku geschreven en velen blijven lekker thuis
tijdens dit feest, maar men neemt meestal wel
de tijd om naar de maan te kijken samen met
familie en vrienden. Er wordt meestal een plek
in het huis van waar je het mooiste zicht hebt
op de maan, bijvoorbeeld de veranda, speciaal
versierd met Japans sier-riet (ススキ: susuki).
Er wordt veel gegeten, voornamelijk een soort
ronde dumplings (月見団子: tsukimi dango)
en dingen die in de herfst worden geoogst
(kastanjes, aardappelen, sojabonen, etc.) Dit
wordt allemaal weggespoeld met sake.
Je heb ook tsukimi soba (月見蕎麦) en tsukimi
udon (月見うどん), hete noedelsoepen waar
op het laatste moment een rauw eitje bovenop
wordt gelegd en degenen die meer zin hebben
in een snelle hap kunnen in Japan terecht bij de
Mc Donald’s voor een speciale “tsukimi burger”
met een spiegelei erop. Het ei moet de volle
maan voorstellen tijdens een heldere nacht.
Ook zijn er rond deze tijd overal konijnvormige
hebbedingetjes en etenswaren te koop. Maar
waarom konijnen? Vroeger zag men in de vorm
van de kraters op de maan een konijn dat met
een stamper kleverige rijstcake (餅: mochi)
maakte.Vandaar dat er zoiets ultiem schattigs
bestaat als konijnvormige mochi, compleet met
kleine oortjes en oogjes.

太狸記・十一月号

23

De legende
Over konijnen gesproken, een oud volksverhaal
wat vaak geassocieerd wordt met tsukimi, is het
verhaal van het konijn en de maan. In dit verhaal
woonde er op de maan een oude man die elke
avond over de wereld uitkeek. Op een nacht zag
hij ergens in een woud een aap, een vos en een
konijn die hele dikke vrienden leken. Hij was
nieuwsgierig naar hoe de dieren samenleefden
en besloot op een dag om te testen wie het
aardigst was.
Hij daalde af naar de aarde en vermomde zich
als bedelaar. Toen hij de vrienden vond, werd hij
door allen vriendelijk begroet. De man zei “Ik
heb zo’n honger, zouden jullie wat te eten voor
me kunnen halen?”. De dieren stemden hiermee
in en gingen elk op zoek naar voedsel. De aap
klom in de bomen en pakte een heleboel fruit.
De vos haalde uit de rivier een dikke, verse vis.
Beiden werden uitvoerig bedankt door de man.
Intussen zocht het konijn door het hele woud,
maar het kon niks te eten vinden. Hij dacht na
over wat hij nu moest doen en kreeg een idee.
Toen hij terugging naar zijn vrienden, vroeg hij
deze om een groot vuur te maken. Het konijn
zei tegen de man “Ik heb niks kunnen vinden
in het woud wat voldoening zou kunnen geven,
dus bij deze bied ik mijn eigen lichaam aan.
Rooster het op dit vuur, en eet er alstublieft
van. Ik kan er niet tegen om iemand honger te
zien lijden.”. Het konijn wou net in het vuur
springen toen de man van de maan zijn ware
gedaante onthulde. Hij zei: “Konijn, dat was
heel aardig van je, maar alsjeblieft, ik wil niet
dat je jezelf opoffert voor mij. Omdat je bereid
was zo ver te gaan voor een vreemdeling, wil ik
je meenemen naar de maan, zodat ik over je kan
waken en ervoor kan zorgen dat jou nooit iets
overkomt.”. Hierop nam de man het konijn in
zijn armen en stegen ze samen op naar de maan.
Dit verhaal komt uit de ‘Anthologie van
verhalen uit het verleden’ (今昔物語集:
konjaku monogatarishuu) en is gebaseerd op
de boeddhistische Sasa Jataka (Jataka van de
Haas). Jataka zijn verhalen over de vorige levens
van Boeddha (in dit geval zijn reïncarnatie als
haas).

24

Super Bloedmaan
Dit jaar was de Tsukimi op 27 september en op
die dag gebeurde er iets bijzonders. Toen stond
de maan namelijk extra dicht bij de aarde, wat
een vergrote, extra heldere maan opleverde
(de zogeheten “supermaan”). Daarnaast
stonden de zon, de aarde en de maan allemaal
op een lijn, waardoor er zich na een tijdje een
maansverduistering voordeed. Hoewel bij een
zonsverduistering de hele zon donker wordt,
bereiken er bij een maansverduistering altijd
nog wat stralen zonlicht de maan waardoor
deze zichtbaar blijft. Doordat het licht in een
kromming langs de aarde komt, veranderd de
kleur van het licht in rood en krijgt de maan
een bloedrode kleur (bloedmaan). Dat dit
allemaal op een en de zelfde dag gebeurd is heel
zeldzaam: de laatste keer dat dit zo was was in
1982 en de volgende is waarschijnlijk pas in
2033.
Hier in Nederland was de super bloedmaan
op de meeste plekken heel goed te zien. Japan
kreeg helaas alleen de vergrote maan mee, maar
dat maakte het voor de Japanners niet minder
speciaal. Velen zochten hoge plekken op van
waar ze het beste uitzicht zouden hebben op dit
spektakel; bijvoorbeeld het observatorium van
de Umeda Skybuilding (het op 13 na hoogste
gebouw in Osaka) stond vol met mensen die het
beste zicht op de supermaan wouden hebben.
Hoewel een “normale” volle maan iets minder
spectaculair is, blijft het nog steeds iets heel
moois en rustgevends om naar te kijken. En
wie weet, als je op een heldere nacht naar de
volle maan kijkt, zie jij misschien ook wel een
konijntje rondspringen op het maanoppervlak.
Hannelieke Soppe

太狸記・十一月号

Koreaanse staatscontrole
op geschiedenis
Het zal weinigen vreemd zijn, die betrokken
zijn met een studie in Oost-Azië, dat ZuidKorea nogal vaak langs komt in het nieuws als
het gaat om gesteggel over de geschiedenis.
Deze keer is het echter niet met hun overzeese
buren, maar met zichzelf, in een debat waarvan
je zou kunnen zeggen dat het gaat om ‘de
vrijheid van interpretatie.’
Het meerderheidskabinet van de Saenuripartij onder president Park Geun-hye stuitte
op flink verzet uit verschillende hoeken van
onderwijsinstellingen in Zuid-Korea, na
een wetsvoorstel dat pleitte voor ‘één versie
van geschiedenis.’ Indien het wetsvoorstel
ingevoerd zou worden, betekent dit dat
de overheid het recht krijgt om als enige
geschiedenisboeken te mogen publiceren
voor secundair onderwijs in Zuid-Korea. Het
kabinet tracht, naar eigen zeggen, ernaar te
streven om onduidelijkheid weg te nemen onder
scholieren. Meerdere lesmethoden zouden
oorzaken van verwarring zijn in discussies
tussen scholieren van verschillende scholen
en volgens de minister van Onderwijs Hwang
Woo-yeo leidt dat alleen maar tot ‘onnodige
discussies.’
Het voorstel werd vorig jaar rond deze tijd
gemaakt, nadat naar buiten kwam dat een
schoolboek uitgegeven door Kyohak Publishing
vol zat met fouten en misinterpretaties van de
geschiedenis. Critici beargumenteerden dat
het een te rooskleurig beeld schetste van de
Japanse kolonisatie periode en dat het te weinig
aandacht besteedde aan de naoorlogse periode.
Deze werd gekenmerkt door meerdere militaire
dictators, inclusief het regime van Park Chunghee, de vader van de huidige president. Het is
noodlottigerwijs precies tijdens het regime
van Park Chung-Hee geweest dat staatsgeleide
geschiedenisboeken in 1974 hun intrede deden
tot de afschaffing ervan (en dat enkel voor
secundair onderwijs) in het nog verrassend
recente 2002.

Hwang Woo-yeo maakte zijn standpunt
duidelijk door aan te geven waarom het
huidige materiaal vervangen moet worden.
Hij verwees tijdens zijn toespraak naar een
recent onderzoek uitgevoerd door het “Korea
Institute for Curriculum and Evaluation”,
een denktank van de staat. De grootschalige
enquête gehouden onder volwassenen, leraren
en studenten leverde op dat een door de staat
gepubliceerd
geschiedenisboek
gesteund
werd door 56,2 procent van de docenten en
56,1 procent van de ouders. In een ander
onderzoek, uitgevoerd in opdracht van de
belangrijkste oppositiepartij New Politics
Alliance for Democracy (NPAD), zou bijna
78% procent van de ondervraagde docenten
tegen het wetsvoorstel zijn. Deze enquête werd
gehouden onder enkel geschiedenisdocenten of
docenten die maatschappelijke onderwerpen
onderwezen.
De debatten rondom de inhoud verbergen
volgens sommigen een veel meer politiek
gedreven agenda. Het percentage politiek
links georiënteerde docenten ligt hoog onder
geschiedkundigen. Conservatieven zouden
geloven dat dit de manier van onderwijzen
beïnvloedt en daarmee de middelbare
scholieren worden gehersenspoeld met linkse

太狸記・十一月号

25

ideologie. Middelbare scholieren die, ten
tijde van de volgende verkiezingen in 2017,
stemgerechtigd zullen zijn. Kim Moosung van de Saenuri Partij gaf hier aanzet
toe in een interview. ‘We proberen om
geschiedenisboeken te standaardiseren in een
neutraal perspectief, voordat linkse docenten
de studenten hebben doordrongen met hun
negatieve blik op de geschiedenis.’
Punten van kritiek vanuit de huidige regering
zijn dat er slechts kort aandacht wordt besteed
aan het probleem van seksuele slavernij van
Koreaanse vrouwen door Japanse soldaten
tijdens de Tweede Wereldoorlog. Daarnaast
wordt Rhee Syng-man, de eerste president van
Zuid-Korea, door veel schoolboeken kritisch
omschreven als een dictator met veel gebreken
en met weinig oog voor de voortgangen die hij
in Zuid-Korea geboekt heeft. Ten slotte heerst
er in de verschillende geschiedenisboeken
verdeeldheid over de beschrijving van Park
Chung-hee, waarbij hij in sommige boeken
wordt omschreven als een groot leider die ‘de
snelle groei van Zuid-Korea uit de as van oorlog
had geleid’ en andere boeken hem simpelweg
omschreven als een ‘pro Japanse dictator.’

geschiedenis en recht bijeen om te protesteren
tegen de voorgestelde hervormingen. In
hun geschreven verklaring benadrukten
de rechtsgeleerden het constitutionele
perspectief dat de Zuid-Koreaanse regering
moet
nastreven.
Het
Zuid-Koreaanse
Grondwettelijke Hof behandelde precies dit
onderwerp in 1992, maar kwam niet met een
hard besluit. De grondwet geeft sindsdien aan
dat Koreaanse taalboeken constitutioneel door
de staat gepubliceerd mochten worden, maar
zei dat in het geval van geschiedenis boeken
het ‘afgeraden’ werd omdat het onmogelijk zou
zijn een enkele theorie als correct te kunnen
beschouwen en dat het hebben van meerdere
meningen zijn eigen voordelen heeft. Yonsei
Universiteit gaf een eigen verklaring vrij en
gaf aan dat het in strijd is met de principes van
het creëren van democratische waarden en
creatieve onderwijsvorming.
De Saenuri-partij heeft als antwoord op
de negatieve reacties hun plan aangepast.
Er is inmiddels een commissie opgezet die
de kwaliteit en eerlijkheid van Koreaanse
geschiedenisboeken moet gaan garanderen.
Er komen strengere eisen waaraan uitgevers
moeten voldoen, in plaats van dat de staat zelf
gaat publiceren. Het veroorzaakt gemengde
reacties onder academici in Zuid-Korea, die
liever het complete afblazen van de plannen
dan aanpassing hadden gezien, maar het lijkt
erop dat deze veranderingen in het beleid
doorgevoerd gaan worden en dus kunnen
vooraanstaande geschiedkundigen maar beter
proberen een vinger in de pap te krijgen door
zich bij de commissie te voegen.
Sander Breeuwer

Ondanks de argumentatie van Hwang Wooyeo kwamen er meer dan 200 professoren van

26

太狸記・十一月号

Het duistere geheim
van hashima eiland
erkent. Volgens de Japanse vertegenwoordiging
is dit niet relevant, omdat ze alleen de periode
1850-1910 laten meetellen. Dat is de periode
voordat Korea geannexeerd werd door Japan.
Nadat Japan had toegezegd te vermelden dat
Koreaanse dwangarbeiders werden ingezet
op het eiland, stemde Zuid-Korea in met de
nominatie voor Hashima eiland. Meteen na de
benoeming van Hashima eiland tot UNESCO
Werelderfgoed veranderde Japan haar
standpunt echter weer. De Japanse minister voor
Buitenlandse Zaken legde het als volgt uit: “The
expression ‘forced to work’ doesn’t mean forced
labor.” Deze actie heeft ervoor gezorgd dat de
moeizame relatie tussen Japan en Zuid-Korea
alleen nog maar meer schade heeft opgelopen.
Op vijftien kilometer van de Japanse stad
Nagasaki ligt het Japanse eiland Hashima.
Het eiland staat wereldwijd bekend als de
thuisbasis van de schurk in de James Bond film
Skyfall. Vanwege haar karakteristieke vorm
wordt Hashima ook wel Battleship Island (軍
艦島:gunkan shima) genoemd. Ooit barstte
het daar van de kolen in de grond en werd
er een knus stadje van het eiland gemaakt.
Toen in 1974 de laatste kolen uit de grond
waren verdwenen, veranderde het eiland in
een spookstad. De ruïnes zijn nu een bekende
toeristische attractie. In juli 2015 werd het
eiland verkozen tot UNESCO Werelderfgoed,
vanwege de rol die het speelde in de bloei van
de Japanse industrie. Wat Japanners echter
vaak niet vertellen, is dat er in Japan ten tijde
van de Tweede Wereldoorlog duizenden
dwangarbeiders actief waren om deze bloei
te realiseren. De grootste groep was van
Nederlandse afkomst. Ook op Hashima eiland
werkten honderden slavenarbeiders.
Toen bekend werd dat Hashima eiland
genomineerd was als UNESCO Werelderfgoed,
kon dit op groot verweer uit Zuid-Korea
rekenen. Zij willen dat Japan het bestaan van
Koreaanse dwangarbeiders op het eiland

De kans dat Japan in de nabije toekomst het
bestaan van Koreaanse dwangarbeiders gaat
erkennen lijkt nihil. Waar Duitsland al haar
schuld voor de onmenselijkheden in de Tweede
Wereldoorlog op zich neemt, doet Japan
precies het omgekeerde. Onder het regime van
de Japanse premier Shinzo Abe is Japan bezig
de zwarte bladzijden uit haar geschiedenis weg
te vagen. Een belangrijke reden hiervoor kan
zijn dat familieleden van de huidige hoge piefen
in de Japanse regering een grote rol speelden
in het Japan tijdens de Tweede Wereldoorlog
en dat deze mensen nauw betrokken hebben
kunnen zijn met oorlogsmisdaden. Zo was de
grootvader van Abe minister van Munitie in
het oorlogskabinet. Bovendien behoort deze
discussie over slavenarbeiders tot een grotere
prestigestrijd tussen Japan en de andere OostAziatische landen. Japan en Korea zijn ook
al jarenlang in conflict over de inhoud van
geschiedenisboeken op scholen en beide landen
claimen een paar rotsen genaamd Dokdo/
Takeshima. Op een van deze punten toegeven
en je verliest de strijd en je krediet bij het volk.
Dat weten de politici van beide landen maar al te
goed en daarom is wijken beide landen niet. De
enige hoop is dat beide landen er gezamenlijk
uit kunnen komen, maar daar zullen we

太狸記・十一月号

27

zeer waarschijnlijk nog decennia op moeten
wachten. Dit omdat er nu nog teveel mensen
in leven zijn die een persoonlijke relevantie
hebben met deze issues.
Mitsubishi, dat het eiland ten tijde van de
Tweede Wereldoorlog in bezit had, heeft
onlangs haar excuus gemaakt aan alle
Amerikaanse dwangarbeiders die door
het bedrijf werden ingezet. Het kondigde
ook aan de intentie te hebben om aan
slavenarbeiders van andere nationaliteiten zich
te verontschuldigen. In Nederland is het relatief
onbekend dat duizenden Nederlanders ten
tijde van de Tweede Wereldoorlog in Japan als
slavenarbeider dienden. Deze mensen waren
veelal woonachtig in Nederlands-Indië toen
Japan het land bezette.
Dat het grote publiek hier weinig vanaf weet is
merkwaardig, aangezien er meer Nederlanders
als slaven werden gebruikt dan bijvoorbeeld
Amerikanen, Britten en Koreanen. In
Nederland is er een stichting genaamd
Stichting Japanse Ereschulden die opkomt voor
alle Nederlandse getroffenen. Deze stichting
heeft drie doelen: schulderkenning door de
Japanse regering, spijtbetuiging van de Japanse
regering aan de Nederlandse slachtoffers en
compensatie aan de Nederlandse slachtoffers
voor het ondergane leed ten gevolge van de
Japanse bezetting. Verder organiseren zij elke
tweede dinsdag van de maand een demonstratie
bij de Japanse Ambassade in Den Haag.

28

Anno oktober 2015 wordt er op Japanse
officiële sites en toeristenboekjes nog steeds
geen woord gerept over forced labor op het
eiland. Volgens beelden van Zuid-Koreaanse
media begin september wordt er tijdens de
rondleiding op het eiland alleen gesproken
over hoe goed de Japanse arbeiders het hadden
en de economische rol die het eiland heeft
gespeeld. Een periode die, zoals eerder vermeld
is, niet werd opgenomen in het bid. Over
dwangarbeiders hebben ze het echter niet. Ook
wordt het duidelijk dat de tour wel degelijk over
de periode na 1910 praat. Dus mocht je ooit
in de gelegenheid zijn het eiland te bezoeken,
bedenk dan dat er achter de ruïnes van dit
spookeiland ook een duister geheim schuil gaat.
Jerry da Costa

太狸記・十一月号

WWOOFing in Japan
Algemeen
WWOOF is een wereldwijde organisatie
die mensen van verschillende culturen
samenbrengt door middel van een geef-enneem systeem. WWOOF staat voor: World
Wide Opportunities on Organic Farms. Zoals
de naam suggereert, heeft het vrijwilligerswerk
meestal iets met een organische boerderij te
maken. Hosts in andere landen zetten hun huis
en grond open om mensen van over de hele
wereld te ontvangen. Je krijgt van de host gratis
eten en onderdak. Je hoeft dus zelf voor niks te
zorgen. Het enige wat zij hiervoor terugvragen,
is dat je hen elke dag even een handje helpt
op de boerderij. Dit kan van alles zijn. Van
houthakken tot koeien melken. Wat je maar
kan verzinnen om te doen op een boerderij,
kan allemaal aan je gevraagd worden om te
doen. Dus als je geïnteresseerd bent in andere
culturen, interessante mensen ontmoeten,
alternatieve wegen van het dagelijks leven of
misschien juist een interesse voor organische
landbouw: dan is WWOOFen wat voor jou!
Hoe werkt het?
Om te WWOOFen moet je je eerst registreren
op de website. Hier wordt meestal een klein
bedrag voor gevraagd (rond de 45 euro). Nadat
je je hebt geregistreerd, begint de zoektocht
naar de juiste host. Je moet alles zelf regelen.
Je zoekt naar het land waar je wilt gaan
WWOOFen, bijvoorbeeld Japan of Korea. Elk
land heeft een andere site. Als je op de site
bent van je gekozen land, kan je zoeken naar
host previews. Hier schrijven hosts informatie
over hun leefomstandigheden, de talen die ze
spreken en over wat voor soort werk je er kan
verwachten. Ook hebben ze vaak een paar
foto’s op hun pagina staan die je een betere
indruk kunnen geven van de omgeving en het
werk. Ik raad persoonlijk aan om ook even door
de reacties van mensen te kijken die daar al
geweest zijn. Zo kan je de best passende host
voor jou vinden. Als je je gewenste host hebt
gevonden, dan is het tijd om direct contact te
leggen met hem of haar. Wat je in je berichtje
aan de host moet zetten is: De datum van

aankomst, hoelang je wilt blijven en iets over
jezelf. Meestal dezelfde dag of de dag erna krijg
je al een berichtje van de host terug. Hierin staat
of je in de aangegeven tijd kan komen. Zo niet,
dan geven ze aan wanneer er wel plaats is. Als
deze berichten soepel lopen en de afspraken
zijn gemaakt, is het alleen nog maar een kwestie
van de goeie weg vinden naar de boerderij.
Eigen ervaring
Afgelopen zomer ben ik zelf ook gaan
WWOOFen. Ik heb tien dagen bij een gezin in
Shizuoka wverbleven. Ik twijfelde er heel erg
aan of ik wel wilde WWOOFen of niet. Ik ging
namelijk voor de eerste keer in mijn eentje naar
het buitenland en om dan gelijk bij vreemde
mensen te verblijven was voor mij een beetje te
onduidelijk. Uiteindelijk heb ik er me toch voor
open gesteld en heb toen intensief naar een
leuke host gezocht. Uiteindelijk heb ik die ook
gevonden en gemaild.
Mijn eerste ontmoeting met mijn gastgezin was
op het station van Mochimune, waar ik had
afgesproken met de host. Ik werd daar opgehaald
door de vrouw en de dochter van de host. De
dochter nam aan dat ik een Japanner was en had
me niet eens opgemerkt, maar gelukkig zag de
moeder aan mijn tassen dat ik een reiziger was
en misschien wellicht de WWOOFer was. Toen

太狸記・十一月号

29

ik eenmaal in het huis van mijn host was,
was ik heel erg zenuwachtig. Ik was zo
zenuwachtig dat ik mijn eetstokjes niet meer
normaal vast kon houden en dus bijna niks
in mijn mond kreeg. Gelukkig zorgde mijn
gastgezin ervoor, dat bestond uit opa, oma,
vrouw, man en twee dochters (12 en 6), dat ik
me snel thuis voelde en waren deze zenuwen
de volgende dag al verdwenen. Mijn host had
een perzikboomgaard en hield zich die tijd
van het jaar vooral bezig met de oogst. Mijn
werk bestond meestal uit het helpen op de
boomgaard, dozen vouwen, stickers plakken en
helpen met perzikjam maken. Mijn dag begon
om 8 uur ‘s ochtends en eindigde om 5 uur ‘s
middags. Dit is meer dan een host normaal aan
je vraagt, maar ik kreeg als ruil voor de langere
uren extra vrije dagen. In deze vrije dagen krijg
je de kans om de omgeving zelf te ontdekken of
juist een relax dag te nemen.

30

In de tien dagen dat ik daar verbleef, heb ik veel
geleerd over het leven van een Japanse familie,
lekker gegeten en veel meegekregen van hoe
zij de wereld beleefden. Ik ben super blij dat ik
toch had gekozen om te gaan WWOOFen. Dit
was voor mij namelijk een hele unieke, leuke
en horizonverbredende ervaring geworden
waar ik met een brede grijns op kan terug
kijken. Als je dus interesse hebt om het leven
van een Japanner te beleven op een organische
boerderij, dan raad ik je WWOOFen sterk aan,
want ik zou het zo nog een keer doen!
Kris van der Klaauw
Voor meer informatie kan je de volgende
websites bezoeken :
http://www.wwoof.net
http://www.wwoofjapan.com.

太狸記・十一月号

Vergeten figuren: Myeongseong
Welkom bij een nieuwe rubriek van de journal. Deze rubriek gaat over figuren in de geschiedenis of
huidige maatschappij die nogal vluchtig genoemd worden in colleges, studieboeken en/of de media
ondanks dat deze personen van grote invloed zijn, of zijn geweest, op de huidige stand van zaken
in Korea, Japan en de wereld. Elke journal nemen we zo’n persoon en lichten we die voor jullie uit.
Het vergeten figuur van deze journal is: Keizerin Myeongseong (명성황후: meongseong hwanghu).

Wanneer er wordt gesproken over de periode
in Korea voor de Japanse kolonisatie gaat
het al snel over de manier waarop Korea zich
afzonderde van de rest van de wereld, maar
er wordt weinig aandacht besteed aan hoe
makkelijk het ook compleet anders had kunnen
lopen.
De eerste vrouw van keizer Gojong van
Korea (대한제국 고종 : daehanjegug gojong),
Myeongseong werd in 1867 op haar 16e
gehuwd aan – toen nog prins – Gojong. Ze
bleek ambitieus en liet al snel haar hoffelijke
functies, zoals theekransjes voor de aristocratie,
uitbesteden aan het personeel. Ze onderwees
zichzelf in filosofie, geschiedenis, wetenschap,
politiek en religie, zaken die normaal enkel
door mannen bestudeerd werden.
Toen Gojong de macht overnam werd
Myeongseong haar naam veranderd naar
koningin Min en begon ze een actieve rol te
spelen in de politiek. Ze plaatste familieleden
in hoge posities en forceerde beetje bij beetje
dat Korea zich meer openstelde richting
het buitenland. In het begin deed ze dit
noodgedwongen wegens verdragen met de
hulp van Japan, maar ze keerde zich later tot het

westen en voornamelijk Rusland om de Japanse
invloeden weer te beperken.
Keizerin Min stelde vrijheid van godsdienst
voor in Korea. Dit leidde tot ophef onder
haar eigen politieke leiders die vervolgens
sympathisanten werden met Japan. Het is niet
officieel omdat het bewijs is verbrand, maar
waarschijnlijk gaf de Japanse minister in Korea,
Goro Miura (三浦梧: Miura Gorou) het bevel
om de koningin te vermoorden in 1895. Ze
werd samen met twee hofdames neergestoken
en haar lichaam werd kort daarna verbrand in
een nabij gelegen bos.
Er is lange tijd weinig aandacht aan haar rol
besteed maar ze beleefd in populaire cultuur
een opleving door media-aandacht. Voor de
geïnteresseerden zijn dit een aantal stukken
waar ze in voorkomt:
het drama Empress Myeongseong (명성황후:
meongseong hwanghu); de film The Sword with
No Name (줄꽃치럼 나비처럼:
bulkkotcheoreom nabicheoreom) en tenslotte
de tv-serie Gunman in Joseon (조선 총잡이:
joseon chongjabi).
Sander Breeuwer

太狸記・十一月号

31

Twee legenden

Twee legenden, geschreven door de schrijver
Patrick Lafcadio Hearn die in Japan ook bekend
staat als Koizumi Yakumo, is een verhaal
bestaande uit twee kortere verhaaltjes in het
Nederlands vertaald in de verhalenbundel Brief
uit het dodenrijk van Janwillem van der Wetering.

overleden – wat overigens ook de reden was
waarom er zoveel mensen waren in het huis –
en dat, nadat de offers gedaan zijn, het in deze
streek de gewoonte was om voor middernacht
het dorp te verlaten. Hij wou de monnik, die
er erg moe uitzag, hier echter niet mee tot last
zijn en besloot hem dit niet eerst te vertellen.

Dit verhaal gaat over een reizende monnik die
op een dag in een bergachtig gebied aankwam.
Hij had al lang gezocht naar een verblijf
plaats en na enige tijd had hij uiteindelijk een
kluizenaarshuisje in het vizier gekregen. Hij
stopte daar om te vragen om onderdak en
misschien wat voedsel, maar hij werd prompt
geweigerd door de kluizenaar die hier leefde. Hij
werd echter wel door verwezen naar een dorpje
een niet zo lange afstand van het huisje vandaan.

Nu de monnik dit wist, zag hij het als zijn
taak om in ieder geval zijn taken als monnik
te vervullen en bij het lichaam te blijven. Het
dorpshoofd waarschuwde de monnik nog voor
demonen en kwade geesten maar de monnik
was hier niet bang voor. Hij was tenslotte niet
voor niks een geestelijke. Het dorpshoofd
vertrok en was blij om te horen dat deze
monnik een wake wilde houden bij het lichaam.

De monnik besloot naar dat dorpje je te
gaan en vervolgde zijn pad. In het dorpje
werd de reizende monnik hartelijk onthaald.
Hij werd uitgenodigd in het vertrek van het
dorpshoofd en nam zonder enig nadenken dit
aanbod aan. In dit hoofdhuis waren er echter
30 a 40 mensen. De monnik werd verwezen
naar een nevenvertrek en kreeg wat eten en
slaapspullen. Nadat er enige tijd verstreek
kwam het dorpshoofd zijn kamer binnen.

De alleen achtergebleven monnik verzonk
enige tijd in diepe meditatie, totdat hij door een
bepaald geluid uit deze trance op schrok. Hij zag
de silhouet van een figuur. Alleen de schaduw.
Hij kon zijn stem en ledematen op een of andere
manier niet meer bewegen en zag toe hoe het
silhouet het lijk van het oude dorpshoofd met
huid en haar verslond samen met de offers. Nadat
dit wezen klaar was alles op te eten, verdween
het weer zoals het gekomen was, uit het niets.

Het dorpshoofd vertelde hem dat zijn
voorganger een korte tijd geleden was
overleden – wat overigens ook de reden was

De volgende ochtend toen de dorpelingen
weer terug kwamen naar het dorp was het
dorpshoofd blij om te zien dat de monnik nog

32

太狸記・十一月号

leefde en vroeg of hij nog vreemde dingen
gezien had. Nadat de monnik zijn verhaal had
verteld, bleek het dorpshoofd echter niet onder
de indruk. Het bleek de normaalste gang van
zaken te zijn en daar hield hij het bij.

De kluizenaar vroeg de monnik om hem van
zijn vloek te ontdoen en nadat hij deze woorden
sprak, verdween de kluizenaar en daarmee ook
het huis. Er bleef op deze heuvel alleen nog
maar een grafsteen over, die van een monnik.

De monnik vroeg vervolgens waarom ze niet
de kluizenaar, die ook een geestelijke was, om
hulp vroegen bij begrafenisceremonies, maar
het dorpshoofd keek de monnik verdwaasd
aan. “Er leeft hier helemaal geen kluizenaar,”
zei het dorpshoofd. Dit verbaasde de monnik.
Hij vertelde aan het dorpshoofd dat er een
kluizenaar was die hem door verwees naar het
dorp en die verder terug op een heuvel woont.

En zo eindigt dit duistere verhaal. Je moet jezelf
dus niet laten verleiden door werelds genot maar
gefocust blijven op verlichting en je plichten
nakomen anders wordt je in je volgende leven
een demon die van mensenvlees leeft.
Kris van der Klaauw

“Maar er woont helemaal niemand op
die heuvel,” zei het dorpshoofd ditmaal.
Stomverbaasd en nieuwsgierig besloot de
monnik maar terug te gaan naar het verlaten
kluizenaarshuisje op de heuvel. Toen hij daar
aan kwam en de kluizenaar aansprak, begon
deze zich prompt te verontschuldigen. Niet
omdat hij hem eerder geen onderdak had
gegeven, maar omdat hij zijn echte gedaante
had waar genomen, namelijk die van een
demon. De demon die het lijk de nacht hiervoor
had opgegeten.

Stuur dan binnenkort nog een mailtje naar
journal@tanuki.nl.

Ken jij nog een Japans- of Koreaans (volks)verhaal
dat wij zeker weten moeten toelichten?

De kluizenaar vertelde dat zijn echte gedaante
die van een mens-etende geest (食人鬼: jikininki)
was. Een demon die leeft van mensenvlees. Hij
droeg deze vloek met zich mee omdat hij in zijn
vorige leven zijn plichten als monnik niet na
kwam en alleen maar oog had voor het eten en
de kleding die zijn verdiensten hem brachten.
Hij bekende dat hij hierdoor herboren was als
dit monster.

太狸記・十一月号

33

Wat de boer niet kent... rauwe kip?!
In Japan worden veel gerechten rauw gegeten.
Sushi en sashimi van rauwe vis zijn over de
hele wereld bekend en wie ooit in Japan geweest
is, zal het opgevallen zijn dat het in Japan vrij
normaal is om je maaltijd te nuttigen met een
rauw ei erdoorheen. Daar houdt het echter
niet op, naast sashimi van rauwe vis kun je in
bepaalde restaurants namelijk ook sashimi van
kip krijgen. Dit gerecht wordt torisashi (鳥刺
し) genoemd, kort voor: toriniku sashimi (鶏肉
刺身 : sashimi van kippenvlees).
Rauwe kip wordt vaak in verband gebracht met
salmonellabesmetting. Vandaar dat het idee
van rauwe kip eten voor velen hetzelfde klinkt
als vrijwillig van een brug afspringen. Ook in
Japan hebben veel mensen hun twijfels over
het nuttigen van rauwe kip, waardoor het vrij
normaal is dat wanneer je een Japanner vraagt
naar de torisashi, diegene zegt dat hij of zij het
nooit gegeten heeft. Anderen zijn er erg over te
spreken; wellicht een kwestie van smaak?
De kans van besmetting van salmonella en
andere bacteriën is kleiner wanneer de kip
tijdens zijn leven niet is opgesloten in een klein
hokje en op hygiënische wijze geslacht is. De

kippen die gebruikt zijn om torisashi te maken
zullen dus waarschijnlijk gefokt en geslacht
zijn op een meer diervriendelijke wijze om
zo de kans op besmetting zo laag mogelijk te
houden. Hier komt nog bij dat het vlees van een
vrije uitloopkip beter zou smaken dan dat van
een kip die zijn hele leven op dezelfde twintig
vierkante centimeter heeft doorgebracht.
Desalniettemin wordt de kip nog steeds
gesteriliseerd voor het op het bord belandt. De
methode die wordt gebruikt om de rauwe kip
(vrijwel) steriel te maken is het vlees in water
van 65 graden te leggen en te laten rusten.
Wellicht wordt kip bedoeld voor verkoop daarna
ook in water met bepaalde chemische stoffen
gelegd als extra maatregel. Daarnaast zijn de
voedseleisen in Japan erg streng. Winkels of
restaurants die de verantwoordelijkheid dragen
voor zieke klanten vanwege besmet vlees en
dergelijke worden vrijwel altijd gesloten.
Torisashi is een lokaal product in Kagoshima,
Miyazaki en Oita, prefecturen in Zuidoost
Kyushu waar je zelfs in sommige supermarkten
deze kip sashimi zou kunnen kopen. Torisashi
zou je zo kunnen eten of met sojasaus
en gember zoals normale sashimi of met
sesamolie. Soms wordt de sashimi ook een
klein beetje aangebakken aan de randjes, maar
is het vanbinnen nog steeds rauw. Het zou erg
mals zijn en een lichte smaak hebben.
Het percentage mensen dat ziek wordt van
torisashi is vrij klein, maar bestaat zeker. Zou jij
het aandurven?
Dorien Heerink

34

太狸記・十一月号

Camera Japan Festival:
een tweeluik
Maatschappijkritiek in een laagje zwarte
humor.
0.5 mm (0.5ミリ), een film van de regisseur en
schrijfster Momoko Ando, tevens de verfilming
van haar gelijknamige eerste roman, was
deze maand publieksfavoriet op het jaarlijkse
Camera Japan Festival in Rotterdam. Dat is
misschien niet geheel verrassend, want veel van
de problematiek in de film is al dan niet direct
terug te vinden in onze eigen samenleving.
De 196 minuten durende adaptatie vertelt het
verhaal van Sawa Yamagishi, gespeeld door
Sakura Ando, zij was eerder al bekend van het
al even lange en bizarre maatschappijkritische
werk Love Exposure. Zij is een verpleegster
werkzaam in de ouderenzorg die na een
reeks bijzondere ervaringen in het huis van
een cliënt, zo vind je ze overigens alleen in
Japanse film, werkloos op straat beland. Om
weer aan werk te komen begint zij te jagen
op oude mannen die zij door chantage kan
dwingen haar in huis te nemen als verzorger.
In hoofdstukken die parallel lopen aan het
boek wordt voor de kijker op een aandoenlijke
wijze een wereld in beeld gebracht van mensen
die men normaal maar al te graag niet hoort.

De maatschappijkritische keerzijde van dit
smaakvolle medaillon laat zich echter ook goed
gelden. Telkens weer worden wij gewezen op de
toestand waarin de maatschappij deze schattige
opaatjes en omaatjes heeft achtergelaten.
Verstikkende eenzaamheid. Hetzij omdat
de familie te druk is met werk elders in het
land, hetzij omdat de kinderen van de vaak
‘jonge grootouders’ zelf te oud zijn en zorg
nodig hebben, of gewoonweg omdat er geen
adequaat pensioen of voorzieningen zijn.
Hiermee sluit de film zich aan bij een kritisch
geluid dat al sinds de jaren negentig klinkt met
betrekking tot de snel vergrijzende samenleving
van Japan. In 1996 schrijft Sumiko Oshima al
in het tijdschrift Science dat “De vraag naar
ouderenzorg in Japan velen malen groter
is dan het aanbod,” en dat “structuren van
ondersteuning binnen de familie verdwijnen
onder druk van een veranderende maatschappij.”
Dit alles is nog voor de kredietcrisis van
2007 en de daaruit volgende bezuinigingen
en Oshima spreekt al van “Pensioenfondsen
die te kampen hebben met financiële
problemen onder de toenemende vergrijzing.”
Neem vervolgens de film 0.5 mm en uit de
verstikkende eenzaamheid en gebrekkige zorg,
waarin de oudere protagonisten zich bevinden,
wordt duidelijk dat het confucianistische ideaal
van “kinderlijke gehoorzaamheid” (孝 : kou) niet
langer samen gaat met de vereisten van een vaste
baan of de budgetplannen van een regering.

太狸記・十一月号

35

Het laatste hoofdstuk van de film lijkt dan
ook wat uit de toon te vallen en niet veel meer
te zijn dan een uitleg van Sawa’s motivatie
om verpleegster te worden. Het werd in een
review van de Variety ook al omschreven als
een epiloog van 30 minuten die het tempo uit
het verhaal haalt en een akelig verwaterd open
einde achterlaat.
Desalniettemin is deze film een must-see voor
eenieder die ook zo heeft genoten van Love
Exposure of gewoon zin heeft in een lach en
een traan. Tenslotte is dit een film die iedereen
met grootouders zou moeten zien om er even
aan herinnerd te worden wat het leven voor
ouderen inhoudt vandaag de dag en waarom
respect voor ouderen misschien nog niet
helemaal passé is. Vincent Meijer

Slachting van een meester.
Het was dit jaar in juli exact vijftig jaar geleden
dat Tarou Hirai (平井太郎 : Hirai Tarou) stierf
aan een hersenbloeding. Hij was in Japan
en in het westen beter bekend onder zijn
pseudoniem: Edogawa Ranpo (江戸川乱歩),
een verbastering van de naam Edgar Allan Poe,
een van de westerse schrijvers waarvoor hij veel
ontzag had. Om hem en zijn werk, dat in het
verleden al vaak verfilmd is, te vieren zag dit jaar
onder andere het debuut van de anime Ranpo
Kitan: Game of Laplace (乱歩奇譚 Game of
Laplace) en de adaptatie Murder on D-street
(D坂の殺人事件 : D-zaka no satsujinjiken).
Deze laatste ging dit jaar tijdens het jaarlijkse
Camera Japan Festival in Rotterdam in première
en als fan van detectives, moordmysterie, en
griezelverhalen moest ik hier bij zijn. Wat

36

volgde was schokkend, voor mij en de rest
van het publiek. De film van Shoji Kubota
windt er geen doekjes om, het verkooppunt
wordt maar al te pijnlijk duidelijk gemaakt.
Hoewel Dr. Luk van Haute, in Tokio afgestudeerd
in Japanse literatuur, al benadrukte dat
Edogawa Ranpo ervan hield taboes in zijn werk
aan het licht te brengen slaagt Murder in D-street
er niet in veel meer aan het licht te brengen
dan een soort sadomasochisme waar een
gemiddelde netizen met studentikoze normen
en waarden als ikzelf nauwelijks van opkijkt.
Toch zal ik mijn best doen de film, die op geen
enkel ander vlak echt wat te bieden heeft,
op waarde te schatten. In tegenstelling tot
wat de beschrijvingen en trailer van de film
impliceren is de rol van Ranpo’s detective-genie
Akechi nauwelijks van belang in de film, van
traditionele suspense zoals we die gewend zijn
in detectives is geen sprake omdat Akechi alles
uitvogelt nadat wij het voor onze ogen hebben
zien ontvouwen, de ogen van een voorbijganger
of gluurder.
Het is de gluurder, de skopofiel, de voyeur,
die wel centraal staat in deze film en door zijn
ogen maken wij kennis met de protagonisten
in het moordcomplot waarom de film draait.
En draaien om de hete brei dat doet de film
zeker, terwijl het moordmysterie door de film
heen langzaam vooruit kruipt zit de echte
verwikkeling in de psyche van de personages
die voor onze ogen letterlijk en figuurlijk
gestript worden.
Deze keuze voor een meer psychologische
aanpak van het werk had op zich niet ten
koste van de suspense hoeven gaan, maar
iedereen zucht wanneer de onsympathieke
man met de Hitlersnor zijn dochter jarenlang
bleek te verkrachten. En daar gaan we weer,
tijd voor nog een onthullende bondage-scène.
Ik raad deze film niet aan voor romantische
avondjes uit, noch als alternatief voor een goed
moordmysterie, ben je echter geïnteresseerd in
het grijze gebied verstopt achter de taboes en
stigma’s van perversie en waanzin dan is dit
misschien jouw film.
Vincent Meijer

太狸記・十一月号

Groetjes uit Japan!

Buddie van Ruth (BA3) studeert dit collegejaar aan de Universiteit van Tohoku in Sendai.

Nina Steenmetz (BA3) studeert dit collegejaar in Kyoto en Michelle van Bokhorst (BA3) in Osaka.

太狸記・十一月号

37

Ask Anky

Ask Anky is een adviescolumn speciaal voor de problemen van Japanologen

en Koreanisten. Heb je een probleem waarover je niet kunt of durft te schrijven naar
een algemeen adviescolumn, schrijf dan naar journal@tanuki.nl met als onderwerp
“Ask Anky”, of leg je brief in het postvakje van Tanuki. Hier zal door een deskundige
antwoord worden gegeven op al je vragen. Schaam je niet en mail vandaag nog.

Lieve Anky,

Hi Anky,

Laatst ben ik naar het Camera Japan festival
geweest om een film te kijken. Nu heb ik al maar
liefst 3 weken Japans geleerd en dacht ik wel dat
ik alles kon verstaan in die Japanse films. Wat
bleek nou, die Japanners zijn Aziaten! Ik schrok
me te pletter! Ze zien er helemaal niet uit als
Naruto of Luffy! Daar gaat mijn hele beeld
van Japan. Ik was zo geschrokken dat ik bijna
niet doorhad dat de film ook in het Aziatisch
was. Nou vraag ik mij af, zijn alle Japanners
Aziatisch of was het echt alleen die film?

Ik zit met een probleempje..

Liefs,
HaringVisser007

Duizendmaal dank!

Vorige week ben ik uitgenodigd om bij mijn
Japanse vriendje thuis te komen eten, maar ik
heb een heftige hekel aan rijst. Het is gewoon
veel te wit en plakkerig..
Wie krijgt dat nou naar binnen? Heb jij
misschien tips hoe ik dit etentje kan overleven
zonder mezelf voor schut te zetten bij mijn
toekomstige schoonouders?

Kusjes,
Aardappels4ever

Beste HaringVisser007,
Beste Aardappels4ever,
We weten allemaal dat alle Japanners
paarse ogen en groen haar hebben. De
film die je gezien hebt was waarschijnlijk
Noord-Koreaanse propaganda. In NoordKorea bestaan de kleuren groen en paars
namelijk niet, daarom hebben ze speciale
trainingskampen waarin acteurs worden
opgeleid voor het naspelen van Japanse
films. Maak je maar geen zorgen, zodra je
zelf de kans krijgt naar Japan te gaan zul je
merken dat er daar maar bar weinig Aziaten
rondlopen.
Kusjes en veel bedanky,
Anky

38

Er zit natuurlijk maar één ding op: maak
dat je wegkomt! Dump je vriendje, verander
je telefoonnummer en verhuis naar een ver
land (eentje waar ze geen rijst eten, mijn
aanbeveling is het aardappelkapitaal Polen).
Als je afkeer voor rijst je nu al de strop om
daagt te doen, houdt deze relatie immers toch
geen stand.
Kusjes,
Anky

太狸記・十一月号

Tanukiween
Door: Urla BurgZorg

太狸記・十一月号

39

‘s avonds een man...

...‘s ochtends een man
Een Tanuki Activiteit is geen geldige reden om een college te
skippen of te laat te komen.
Wees verstandig! Wees een man!
Of een vrouw...
40

太狸記・十一月号