TaTanukiKi 2014-2015--2

Media

Part of 2014-2015 | 2

Titel

TaTanukiKi 2014-2015--2

extracted text

太狸記

LVSJK Tanuki / 三十二周年 / 十二月

太狸記・十二月号

1

社説

Colofon
JOURNALCOMMISSIE
Voorzitter:
Steffen de Jong
Secretaris:
Simone Felix
Eindredactie:
Vincent Meijer
Leden:
Sander Breeuwer
Dorien Heerink
Annemieke Kapaan
Hannelieke Soppe
REDACTIELEDEN
Hoofdredacteur:
Steffen de Jong
Vormgeving:
Steffen de Jong
Eindredactie:
Vincent Meijer
BESTUUR VAN TANUKI
Praeses:
Anoma van der Veere
Vice-Praeses &
Assessor Extern:
Fred Dillmann
Ab-Actis:
Marije Bakker
Quaestor:
Angelique Ardjoen
Assessor
Intern:
Steffen de Jong
Assessor
Eerstejaars:
Britt Blom
COMMISSIEVOORZITTERS
Acquisitiecommissie:
Fred Dillmann
Eerstejaarscommissie:
Britt Blom
Feestcommissie:
Annet Zwart
Jaarboekcommissie: Fitrie Boesrie
Journalcommissie: Steffen de Jong
Kampcommissie:
Rik Aikman
Kunst- en
cultuurcommissie: Jacqueline Schaepman
Reiscommissie:
Luc van der Beek
RAAD VAN TOEZICHT
Leden:
Robert Beers
Carmen Loh

Albert Tiemersma

2

Editorial van de hoofdredacteur
De cirkel van het leven is er een van vallen en opstaan.
De blauwe deken die boven ons hangt is niet meer en
maakt plaats voor een wit laken dat nodig gewassen
moet worden. De zon verstopt zich want ze is bang voor
de strenge vorst die komen zal en haar onuitputtelijke
warmte absorbeert als een zwart gat, totdat er niets
meer van over is. De zon staat alleen maar lager maar
de werklast wordt alleen maar hoger. Nederlanders
worden steeds racistischer, of wordt het racisme steeds
Nederlandser; wie zegt het? We hebben nog een krappe
maand om goede voornemens te bedenken die we op
blauwe maandag tevergeefs met de eerste hoofdstukken
van de scriptie voor de treinrails gooien.
Maar wees niet getreurd, want hier is de nieuwste
TaTanukiKi die je door al je zorgen heen zal helpen.
Het enthousiasme van de redacteuren is aanstekelijk, de
interessante info is een leidraad voor het verdere verloop
van je studie. De moppen zijn even onsmakelijk en
aanstootgevend als altijd maar zullen wel die glimlach op
je gezicht toveren die je al een tijdje nodig hebt.
Is everybody in.
…Is Everybody in?
The ceremony is about to begin
Heb je zelf nog ideeën voor artikelen, mail dan naar
journal@tanuki.nl - Steffen de Jong

太狸記・十二月号

目次
Inhoud
Tanuki Shinbun
Filmavond: ‘The Great Passage’

4

Ritsumeikan High excursie

5

KCC in Concert: Crossfaith

6

Feest: 7 Deadly Sins & Spells

7

Tanuki Game Night

9

Japan & Korea

Op de voorkant

Kom tot rust in een karesansui

10

De Japanse Examenhel

13

Het leven op Dejima

15

Anticonceptie in Japan

18

Zorgen om Zuid-Koreaanse politiek

20

Media

Op 23 december is het feest in Japan
omdat dan de verjaardag van de huidige
keizer, keizer Akihito gevierd wordt. De
TaTatanuki viert ook mee en geeft hem een
speciaal plekje op de voorkant.

De dankbare vossen

22

Anarchy

24

Wil je jouw fotografisch talent ook delen
met iedereen? Stuur ideeën voor een cover
naar journal@tanuki.nl en wellicht siert
jouw werk de volgende TaTanukiKi!

”Ik had nooit gedacht dat ik
Roy Donders zo lekker zou
vinden”
- Jaimie Zwarts

アナーキー

Columns
WTF Japan/OMG Korea

25

Dreaming at night

26

Anky

27

“Je druppelt zomaar in
me”
- Laura Pronk

“Van achter kan alles”
- Dorien Heerink

太狸記・十二月号

3

Tanuki Filmavond:
‘The Great Passage’
Op 16 oktober was het tijd voor de eerste
Tanuki filmavond van het jaar. Die avond zou
Tanuki’s Kunst & Cultuurcommissie de film
´The Great Passage´ laten zien. Het begon
al goed met de knabbels die de lieftallige
commissieleden ons voorschotelden, maar
het werd nog beter toen iemand binnenkwam
met een paar dampende pizza’s! Blijkbaar
bezorgen ze ook eten bij het Lipsius…
Voorzien van snacks en drinken, konden
we eindelijk met de film beginnen.
Voor de mensen die de film niet
kennen:
The Great Passage gaat over de sociaal
onhandige jongen Majime, die een fascinatie
heeft voor woorden, maar dan vooral voor
woordenboeken. Door zijn fascinatie wordt
hij al snel gevraagd om mee te werken aan de
creatie van een nieuw, uniek woordenboek
genaamd The Great Passage. De film volgt
de ontwikkeling van dit boek, vanaf het

4

eerste woord ervan, tot het moment
van uitgave. Ondertussen gebeurt er
veel op de werkvloer en in het leven
van Majime.
De film houdt je van begin tot einde in
spanning met hoe het allemaal verloopt.
De film leek echt op iets wat je in dramavorm
op de Japanse televisie zou kunnen zien. Het
was een goede mix van slice of life, komedie,
romantiek en een beetje tragedie. Dit maakte
dat de film niet te zoetsappig werd en prettig was
om naar te kijken. Veel van de lachmomentjes
kwamen uit de scenes waarin Majime probeert
te communiceren met zijn grote liefde
Kaguya. Natuurlijk gaat dit helemaal mis en
blijft ze een hele tijd blind voor zijn liefde.
Al met al was de film een recept voor een
gezellige avond waarop we veel gelachen
hebben met zijn allen. -Hannelieke Soppe

太狸記・十二月号

Ritsumeikan High excursie
Veelal moe van de tentamens en nat van de
regen, maar daar stonden we dan toch braaf.
Samengehuddeld in een paar kleine groepjes,
wachtend op die schattige 16/17 jarige
Japanse scholiertjes om ze rond te leiden in
ons geliefde kleine stadje van educatie en
plezier. Nog maar eens een keer rondkijken
naar de omgeving. Nog steeds geen spoor van
de bus en helaas ook niet van een op magische
wijze verschenen koffiemachine. Nadenkend
over hoe vervaarlijk die snooze-button toch is
waardoor er geen tijd meer was voor de hoog
nodige cafeïne intake werden de langverwachte
woorden ‘Ja! Daar zijn ze!’ geroepen.
Een veertigtal scholieren kwam onder onze
hoede. Eerst begeleiden we ze richting het
Arsenaal waar onze vrienden van Yosakoi
Raiden op ons aan het wachten waren. Later
dan gepland, maar uiteindelijk kon Yosakoi
Raiden dan toch hun optreden voor de
scholieren van de Ritsumeikan High School
geven. Het optreden werd uitgevoerd met de
energie zoals we dat van ze gewend zijn, maar
dan met een ietswat bescheidenere uitvoering
van de kreten. Er waren immers tentamens
aan de gang die ze niet wilden verstoren.
Na de opdeling van de groepjes nam elke
twee à drie begeleiders een groepje van
zo’n zes scholieren op sleeptouw de stad
in. Een rondje lopen door de binnenstad
van Leiden leek ons wel een goed idee.
Dat zou goed representatief zijn voor de
algemene sfeer van oude Nederlandse
binnensteden, en het leek een stuk aantrekkelijker
dan de scholieren de weinig imposante
binnenkant van het Lipsius te laten zien.
Na enige tijd rondgelopen te hebben was de
ingang van de Pieterskerk Leiden in zicht.
Een mooie afwisseling van de druierige
buitensfeer en onze Japanse gasten hadden
vast nog niet de mogelijkheid gehad om
al teveel kerken van binnenuit te zien. De
typerende kreten van verwondering bij
binnenkomst bevestigden deze vermoedens.

Na een lunchpauze en korte wandeltocht
terug naar de bus gingen we op weg
naar Amsterdam. Op weg naar het
Rijksmuseum. In de bus discussieerden
we met de scholieren over volwassenheid
en wanneer de overheid je beschouwde als
zo zijnde. Niets anders dan het bespreken
van een onderwerp dat buiten de standaard
gesprekken valt doet je zo tegen de gebreken
van je beheersing van een vreemde taal lopen.
Het verblijf in Amsterdam met de scholieren
was overwegend rustig. Rustig liepen ze door
het Rijksmuseum terwijl ze gebiologeerd
keken naar alle schilderkunst, de een wat
meer dan de ander. Na het bezoek aan het
museum was het alweer bijna tijd om afscheid
te nemen. Tijdens een busritje tot vlakbij
Amsterdam Centraal Station werden nog
wat LINE gegevens uitgewisseld en is heen en
weer nog een veilige terugreis toegewenst. Het
was een goede dag geweest en hopelijk hebben
de leden van Tanuki positief bij kunnen
dragen aan de ervaringen van het verblijf van
de scholieren van Ritsumeikan High School. Sander Breeuwer

太狸記・十二月号

5

KCC in Concert: Crossfaith
Wanneer je denkt aan de gebruikelijke
activiteiten van Tanuki, denk je niet meteen aan
“het bijwonen van een Japans metal concert”,
maar dat houdt ons zeker niet tegen! Toen
ons eenmaal bekend werd dat de metal band
Crossfaith naar Nederland zou komen, sprong
de kunst- en cultuurcommissie er meteen
bovenop! Muziek blijft een groot deel van
elke cultuur, en we pakten de kans om onze
leden kennis te laten maken met de Japanse
metalscene!
De avond begon ietwat traag, waardoor we de
eerste support-act van Cytota hebben gemist.
De eerste act die we zagen was, de eveneens uit
Japan komende, Coldrain en die zette meteen
de toon. Coldrain verzorgde een fantastisch
concert en deed alles wat van een supportband
verwacht werd: het publiek klaarstomen voor
de hoofd-act.
Misschien had Coldrain ons zelfs te goed
voorbereid; door de intensieve headbangsessies kreeg de helft van de groep later op
de avond al last van de nek, bovendien viel de
support na Coldrain in vergelijking in het niet.
Deze derde support-act was Silent Screams,
een uit Engeland afgereisde metal band. Helaas
troffen we ze op een van hun mindere avondjes;
hun screamer was ziek en een vriend van hen
viel maar even in.

Na de supports, was het eindelijk tijd voor
de main attraction: Crossfaith! De mannen
begonnen met een up-tempo dansmuziekje,
waarop ze samen met hun team de instrumenten
op hadden gezet. Dit zorgde ervoor dat het
publiek, die de aandacht een beetje kwijt was
geraakt na Silent Screams, weer helemaal klaar
was om los te gaan.
Toen de band eenmaal aan de set was begonnen
werd een ding duidelijk: dit zou een fantastische
avond worden! En dat was zo! De Jägermaister
en de Jack Daniels vloeiden rijkelijk vanaf het
podium het publiek in, er waren walls of death
en er werd vaak genoeg ge-stagedived door
zowel publiek als band om de chaos er een
beetje in te houden.
Aan het einde van de avond maakten we met zijn
allen gebruik van waar Tivoli bekend om staat:
de meet & greets. Bijna alle aanwezigen konden
met de bandleden van zowel Coldrain als
Crossfaith op de foto, kregen handtekeningen
of maakten een praatje. De dag erna stond
Facebook vol met status-updates over stijve
nekken, blauwe plekken en lof voor Coldrain
en Crossfaith. Het was dus zeker een geslaagd
uitje! - Jacqueline Schaepman

6

太狸記・十二月号

Tanuki Feest:
7 deadly sins & spells
De blik van de barman stond op scherp. Hij
keek de zaal rond. Vanavond was een avond als
geen ander. Er hing op de een of andere manier
een beangstigende sfeer, alsof al het slechte
van Leiden zich had verenigd op deze plek. Hij
bereidde zich voor, want hij wist dat dit pas het
begin was van iets veel ergers.
Langzaam stroomde de ruimte voller en voller.
De barman moest zijn verbazing onderdrukken
bij elk schepsel dat de bar passeerde. Hij hoopte
dat de deuren snel zouden sluiten, maar het was
nog lang geen tijd daarvoor. Hoe lang zou hij
het nog uithouden?
De drank vloeide steeds sneller en de
feestgangers werden met de minuut vreselijker
om aan te zien. Hun dansbewegingen namen
de vorm aan van de bewegingen die een oude
rocker maakt wanneer hij high is en zijn
laatste concert met een knal wil afsluiten.
Ongecoördineerd, maar met de wens hard te
gaan.

太狸記・十二月号

7

De barman vroeg zich af hoeveel zonden
deze mensen hadden begaan om deze staat
te bereiken. Het zouden de ergste zonden
geweest moeten zijn, misschien zelfs meerdere
in één keer. Lust, wraak, luiheid, vraatzucht,
ijdelheid, jaloezie en hebzucht. Hij spotte ze
allemaal. Het voelde alsof de zonden zelf de
zaal overnamen en los gingen op de dansvloer.
Niets kon ze meer stoppen.
Tot overmaat van ramp werd er ook nog een
competitie gehouden midden in de zaal. De
vier vreselijkste zonden lieten zich in volle
glorie zien. De menigte ging uit haar dak bij
het zien van deze vertoning. Het was echter
niemand minder dan jaloezie, die de avond
en de dansvloer de zijne maakte. Hij ging
ervandoor met twee shots die hij dezelfde
avond nog kon innen.
Vervolgens werd er weer verder gefeest. De
hele ruimte was inmiddels doordrenkt van de
slechtheid van de zonden en de barman voelde
zijn onschuld langzaam maar zeker verdwijnen
tot op het punt dat hij ervan genoot. Hij keek
nog eens de zaal rond en dit keer zag hij niet
de vreselijke schepsels die hij eerst zag. Hij
zag een zaal vol mensen die genoten van elke
druppel drank, elk nummer wat gedraaid werd
en elke beweging die zij maakten. Dit was
extase. - Simone Felix

8

太狸記・十二月号

Tanuki Game Night
Met de midterms al weer even achter de rug en
de eindtoetsen in zicht, is het ook wel fijn om
eens goed stoom af te kunnen blazen. Reden
genoeg voor Tanuki’s eerstejaarscommissie om
een Game Night te organiseren.
De grote zaal van de Pelibar werd omgetoverd
tot de droom van iedere gamer, een waar
gamershol. Van hardcore gameliefhebbers
tot scrubs (lees: n00bz) en zelfs old-school
gamers, er was voor iedereen wat wils.
Om acht uur ‘s avonds stroomden de eerste
fanatiekelingen naar binnen. Gretig grepen die
naar de dichtstbijzijnde controllers en nadat
iedereen was warm gespeeld was het tijd voor
het eerste toernooi op het grote scherm.
Er werden twee toernooien georganiseerd
tijdens de Game Night: Mario Kart en Super
Smash Bros Melee. De eerste 12 deelnemers
zaten klaar om met elkaar de strijd aan te gaan
met Mario Kart en de felbegeerde prijs te
winnen.

Naast de toernooien waren er genoeg andere
games ter beschikking. Zo werden bijvoorbeeld
beginners goed op hun plaats gezet met een
Microsoft’s Halo 4. Sommigen kraakten liever
hun hersenen met een vriendelijk potje schaak,
terwijl anderen hun muzikale vermogen op de
proef stelden met Rockband van EA Games.
Onderling tussen de 3DS eigenaren werd er
ook genoeg gebattled. Er was de mogelijkheid
om Pokémon master Fred Dillmann uit te
dagen voor een gevecht, maar aan het einde van
de avond was hij nog steeds ongeslagen.
Na een avond met leuke wedstrijden, fanatieke
winnaars en ook fanatieke verliezers en een
gezellige sfeer, kwam het helaas tot een eind.
Om één uur ‘s nachts was het game-over en
keerde iedereen terug naar de realiteit. - Britt
Blom & Martijn Cornelissen

Na een hoop banaangegooi, vloeken jegens
blue shell bombs en andere capriolen kwam het
toernooi tot een einde. Het was al duidelijk wie
de winnaar zou zijn, eerstejaars Japanoloog
Shotaro de Niet, A.K.A. Ultimate Pro Mario
Kart Gamer (rating over 9000). Hij liet
iedereen ver achter zich toen hij over de finish
reed, een terechte winnaar.
Nadat alle Mario Karters van de baan gevlogen
waren, was het tijd de arena in te springen. Het
volgende toernooi was aan de beurt: Super
Smash Bros. De 12 nieuwe deelnemers gingen
de strijd met elkaar aan. Eerstejaars Japanoloog
Robin van der Zanden wist in de finale met
gemak haar tegenstanders van het platform af
te gooien.

太狸記・十二月号

9

Kom tot rust in een karesansui
Ben je overwerkt? Heb je relatieproblemen?
Of ben je gewoonweg even aan rust toe? Breng
dan een bezoek aan een Japanse karesansui (枯
山水 : droog landschap), oftewel een Japanse
rotstuin. Hier kan je uren zitten en voor je uit
staren naar een rustgevend landschap. Hier
heb je een moment voor jezelf en kan je de
buitenwereld even vergeten.
Naast de karesansui zijn er vele andere soorten
Japanse tuinen, bijvoorbeeld Roji ( 露地 : tuin
voor Japanse theeceremonie), Kaiyu-shiki teien
(回遊式庭園 : promenade- of wandeltuin)
en de tsubo-niwa (坪庭 : een tuin in een
binnenplaats). In dit artikel zal ik mij echter
beperken tot de karesansui.
De lay-out van een karesansui
Met een tuin worden planten en bomen, ander
groen en water geassocieerd. Dit is bij een
karesansui-tuin niet het geval, hier vind je apart
of in groepjes neergelegde stenen. Deze zijn
omringd door lichtgekleurd gravel of zand dat
netjes is aangeharkt.
Het aanharken kan gedaan worden in rechte
lijnen of in cirkels. De stenen die worden
gebruikt kunnen worden ingedeeld in vijf
groepen: 1) reishouseki (霊象石: steen van de
ziel) – platte steen met taps toelopende top; 2)
taidouseki (体胴石: lichaamsrots) – slanke,
verticaal staande rots; 3) shintaiseki (心体
石: hartrots) – platte steen; 4) shigyouseki (
枝形石: vertakkende steen) – steen breder
aan de bovenkant dan de onderkant; en de 5)
kikyakuseki (寄脚石: ox-steen) – ene uiteinde
van steen ligt hoger dan het andere uiteinde.

Als de regels niet goed worden opgevolgd zou
de eigenaar van de tuin ongeluk kunnen krijgen
in zijn verdere leven.
‘Zieke’ stenen, stenen met bijvoorbeeld
misvormingen of die barsten hebben, mogen
niet worden gebruikt. Deze zouden de goede
energie uit de andere stenen verloren doen
gaan.
Planten vind je in deze karesansui-tuinen
bijna niet: het enige groen wat er meestal is,
is het mos dat op of om de stenen groeit. Veel
Japanse tuinen zijn ommuurd met heggen, een
stenenmuur of een muur van klei. De naam
van de tuin, karesansui (droog landschap),
onthult dat er in deze stijl van tuinen zich geen
waterornamenten of vijvertjes bevinden.
In sommige grotere tuinen, zoals de Kaiyushiki teien, is dit wel het geval en kan men
door de tuin wandelen waar zich meestal
waterornamenten, bruggetjes, bomen en of
watervalletjes bevinden. De karesansui wordt
als kunstvorm gezien, en elke tuin is anders
ingedeeld.
Veel Japanse tuinen maken overigens deel uit
van een gebouw of complex, zoals een tempel.
De meeste karesansui in Japan bevinden zich in
de stad Kioto.

Om ze in te delen, wordt er naar formaat en
vorm gekeken. Het belangrijkste van de tuinen
is de locatie van de stenen, bekend als ishi wo
tateru koto (石を立てる事, het rechtop zetten
van de stenen). Elk type steen heeft eigen
regels en moet dus op een bepaalde manier
neergelegd worden en er zijn vele combinaties
mogelijk.

10

太狸記・十二月号

Een korte geschiedenis van de karesansui
De stijl van rotstuinen begon in Japan al in de
Heian periode (794-1185), deze stijl werd toen
gekopieerd uit China tijdens de Song dynastie
en werd vastgelegd in de sakuteiki ( 作庭記 :
register van onderhoud van tuinen). Rond
de Muromachi periode (1338-1573) werden
de rotstuinen een populaire stijl in Japan. In
die tijd werd het Zenboeddhisme in Japan
geïntroduceerd. In Kioto werden in die periode
door priesters nieuwe tuinen aangelegd bij Zentempels die bedoeld waren voor Zen meditatie.
Ryouan-ji
Een van de bekendste Japanse karesansui tuin
ligt bij de Ryouan-ji ( 龍安寺 : tempel van de
vreedzame draak). Bij deze tempel in Kioto ligt
een door klei ommuurde rotstuin van dertig
meter lang en tien meter breed. In deze tuin
bevinden zich alleen vijftien met mos begroeide
stenen en licht gekleurd zand dat netjes elke dag
wordt aangeharkt door de monniken.
De stenen van verschillende formaten en
vormen liggen apart van elkaar in groepjes als
eilandjes. Er zijn vijf verschillende groepjes met
stenen, namelijk: één groepje van vijf stenen,
twee groepjes van drie stenen en twee groepjes
van twee stenen.

Zen en symbolisme
De karesansui zijn een belangrijke plek voor
volgelingen van het zenboeddhisme. Zen is een
vorm van boeddhisme en werd door de Indiase
monnik Bodhidharma in China rond de 6e
eeuw na Christus geïntroduceerd, waarna het
ook in Japan werd beoefend.
Zen wordt in het algemeen niet gezien als een
apart geloof, maar als een levenshouding. Het
gaat om jezelf: je moet jezelf leren kennen om
zo de goede manier van leven te vinden. Het
gaat niet om het aanbidden van een god of
heilige.

De tuin is zo ontworpen dat je vanaf elk punt
waar je naar de tuin kijkt, maar veertien van
de vijftien stenen kan zien. Er kan niet gelopen
worden in de tuin, er is een overdekte veranda
waar je kunt zitten en mediteren. Deze veranda
is deel van de houjou (方丈), de residentie van
de monniken.
Er wordt gezegd dat de lay-out van de Ryouanji tuin werd bedacht door Soami, die schilder,
ontwerper van tuinen en eveneens Zenpriester
was. De tuin zou rond 1499 aangelegd zijn.
De tempel en haar tuin staan sinds 1994
geregistreerd op de werelderfgoedlijst van
UNESCO.

太狸記・十二月号

11

De tuinen zijn erg belangrijk voor de
uitoefening van Zen: De rustige omgeving
zou ervoor zorgen dat de ademhaling rustiger
wordt en daardoor o.a. stress en depressies
worden verminderd en creativiteit wordt
gestimuleerd. Je aandacht beheersen, dat
belangrijk is bij meditatie, kan in de tuinen
gemakkelijker: je kan je concentreren op jezelf.
Daarom worden deze tuinen ook wel zentuinen genoemd.
Overigens zijn naast de meditatie als middel tot
verlichting, waarbij men zich concentreert op
de geest, zijn ook wijsheid en humor belangrijk
bij Zen.
Er zijn verschillende interpretaties van en
speculaties over de lay-out van een karesansui.
Zoals eerder gezegd, de rustige omgeving
zou de creativiteit stimuleren. Het zand kan
bijvoorbeeld gezien worden als de oceaan
waarin zich eilanden, de rotsen, bevinden.
Doordat het zand aangeharkt is, lijkt het
alsof het water golft. De stenen worden door
sommigen gezien als symbool voor de Chinese
bergen, anderen zien ze als schildpadden of
emotionele obstakels in het leven. Er wordt
zelfs gezegd dat in de Ryouan-ji tuin sommige
stenen een deel vormen van de kanji voor
‘hart’ en ‘geest’.

12

Een algemene interpretatie van deze tuin is
dat de verschillende componenten, die worden
gebruikt in karesansui, de aarde en natuurlijke
elementen representeren.
Er is echter geen duidelijke of goede
interpretatie, het is aan de persoon zelf wat hij
of zij ziet in dit landschap. Sommige mensen
vinden het fijn om er alleen te zitten en niet
na te denken over eventuele interpretaties,
anderen zien een verborgen betekenis. Er
wordt gezegd dat hoe langer je naar de tuin
kijkt, des te meer verschillende interpretaties
mensen zien.
Bekendheid in het buitenland
Tegenwoordig vind je de Japanse rotstuinen
niet alleen in Japan. Deze kunstvorm is
overgewaaid naar de rest van de wereld en
is bekend bij velen. Wil jij eens weten hoe
rustgevend Japanse tuinen kunnen zijn? Breng
bijvoorbeeld een bezoekje aan de Japanse tuin
in de Hortus van Leiden. Deze tuin heeft niet
alleen stenen en zand zoals bij een karesansui,
maar ook planten en een kleine overdekt
zitplaats in de vorm van een prieeltje. Je waant
je er echt in een Japanse tuin. Een heerlijke
plek om even te relaxen na een drukke dag! Annemieke Kapaan

太狸記・十二月号

De Japanse examenhel
In Japan wordt vaak gezegd dat je pas van een
goede toekomst verzekerd bent wanneer je
bent afgestudeerd van een gerenommeerde
universiteit. Op die manier zou je
aantrekkelijker zijn voor grote bedrijven en dus
een grotere kans hebben op de arbeidsmarkt.
Maar het is niet gemakkelijk om in dergelijke
universiteiten toegelaten te worden.
Om zich aan te melden voor een universiteit
moeten studenten een toelatingsexamen
afleggen. Vaak geldt dat hoe hoger de
universiteit staat aangeschreven, hoe hoger
studenten moeten scoren op dit examen. De
hoeveelheid kennis die vereist is voor het
toelatingsexamen is enorm en de concurrentie
is sterk. Er staat dan ook veel druk op de
studenten die zich aanmelden voor bekende
universiteiten, met name in metropolen als
Tokyo, waar veel grote universiteiten te vinden
zijn.
De periode van de toelatingsexamens wordt
ook wel juken jigoku (受験地獄 : examenhel)
genoemd.
Gedurende
deze
periode
studeren de kandidaten weken, of soms wel
maandenlang voor de toelatingsexamens om
hoog genoeg te scoren en zo in de universiteit
van hun voorkeur terecht te komen. Het leren
gaat meestal zo ver dat de studenten geen vrije
tijd overhouden.

De stof van de examens bezit vrij weinig
praktisch nut. De informatie die de studenten
behoren te leren wordt in het werkleven
vrijwel niet meer aan de orde gesteld. Het
doel van de examens is dan ook niet om
de studenten praktische informatie bij te
brengen, maar om ze te leren disciplinair
te zijn, hoe ze moeten leren en hoe ze grote
hoeveelheden informatie kunnen bevatten.
Er vanuit gaande dat de bedrijfsspecifieke
kennis op de werkvloer wordt aangeleerd zijn
dit belangrijke vaardigheden.
Wanneer de kandidaten er echter in geslaagd
zijn om op de universiteit terecht komen, is
het harde werken voorbij: volgens nationale
statistieken studeert 91% van de universitaire
studenten zonder problemen af. Een goede
universiteit wordt gezien als een veilige
haven. Alleen het feit dat je daar je diploma
hebt gehaald is belangrijker dan de behaalde
resultaten. Om deze reden besteden Japanse
universitaire studenten meer tijd aan
netwerken opbouwen dan aan leren voor
hoge cijfers, om een grotere kans te maken op
de arbeidsmarkt.

太狸記・十二月号

13

Het onderwijssysteem waarin veel nadruk
wordt gelegd op de toelatingsexamens heeft
enkele negatieve gevolgen voor de maatschappij.
Om te beginnen ontstaat er een kloof tussen
arm en rijk. Het systeem wordt aangeprezen
als een systeem dat gelijke kansen biedt voor
iedereen, ongeacht afkomst, maar tegelijkertijd
heeft niet iedereen evenveel toegankelijkheid
tot informatie.
In Japan bestaan er genoeg mogelijkheden
om kinderen van kleins af aan een opvoeding
te geven waarmee ze zo veel mogelijk
kansen krijgen. Ouders die het zich kunnen
veroorloven kunnen hun kinderen naar elitaire
peuterscholen, basisscholen en middelbare
scholen sturen, waar het kind betere les of
misschien meer aandacht zou kunnen krijgen
dan bij ‘normale’ instanties. Daarnaast zouden
zij hun kinderen naar juku (塾 : aanvullende
klassen) kunnen sturen.
Juku is een geprivatiseerd onderwijsplatform
waar studenten extra lessen kunnen volgen,
om betere cijfers te kunnen halen of om zich
beter voor te bereiden op de universitaire
toelatingsexamens.

Er zijn veel verschillende soorten juku: van
kleinschalige juku waarbij er maar één docent
bijles geeft tot enorme ketens met bekende
namen waar duizenden studenten gebruik van

14

maken, en van juku gespecialiseerd in het
helpen van achterblijvende studenten tot juku
die gericht zijn op de toelatingsexamens.
Met name de grote ketens die speciale cursussen
aanbieden voor studenten die zo hoog mogelijk
willen scoren op de toelatingsexamens zijn
niet goedkoop en dus niet beschikbaar voor
iedereen. De studenten die wel van deze
instanties gebruik kunnen maken hebben dan
ook een voorsprong op zij die het zich niet
kunnen veroorloven.
Als tweede punt leidt de juken jigoku tot een grote
hoeveelheid stress voor studenten. Niet alleen
moeten ze omgaan met de tijdsdruk, leerstof
en concurrentie van de toelatingsexamens, ook
hebben ze het vooruitzicht op een toekomst
die zo goed als vastgelegd staat. Velen van hen
kunnen niet omgaan met deze grote druk en
krijgen psychische problemen, of plegen zelfs
zelfmoord.
Ook ontstaat er een nieuwe groep mensen
vanwege de focus op de toelatingsexamens:
ronin (letterlijk: samurai zonder meester).
Ronin is een term die wordt gebruikt voor
studenten wie het niet gelukt is om in hun
universiteit naar keuze terecht te komen, en
daardoor (minstens) een jaar doorstuderen
om het opnieuw te proberen. 30% van alle
studenten die hun toelatingsexamen niet
gehaald heeft besluit om ronin te worden.
Het juken jigoku systeem is ingevoerd na de
Tweede Wereldoorlog, in een tijd dat discipline
en loyaliteit voor alles stonden. Het systeem
was nog harder dan het nu is. Inmiddels zijn
er al een paar veranderingen doorgevoerd,
zoals de mogelijkheid van brieven van
aanbeveling als een gerechtigde manier om
door universiteiten geaccepteerd te worden.
Dit soort veranderingen hebben momenteel
nog geen grote invloed, maar naarmate de
maatschappij verandert, zal geleidelijk ook de
educatie aangepast worden. - Dorien Heerink

太狸記・十二月号

Nederlanders in Japan:
Het leven op Dejima
Als je de atlas er eens bij pakt, zie je dat
Nederland, vergeleken met reuzen zoals
Amerika en Rusland, maar een piepklein
landje is. Men zou dus kunnen denken dat wij
onbelangrijk zijn en geen grote invloed hebben
op wat in de wereld gebeurt. Nou, dat hebben
we dus wel.
Sterker nog, in de Gouden Eeuw (1600-1700)
waren wij een van de belangrijkste landen.
Amsterdam was de handelshoofdstad van de
wereld en met de VOC werd er veel geld in het
Nederlandse laatje gebracht. Natuurlijk kennen
velen van jullie de verhalen over onze koloniën
in Nederlands-Indië, maar wisten jullie ook dat
Nederland handel dreef met Japan? En dat wij
voor lange tijd het enige westerse land waren
dat met Japan kon handelen? Daarover ga ik
jullie in dit artikel meer vertellen.

Een kleine voorgeschiedenis
Rond 1542 kwamen de eerste Portugezen
aan in Japan. Hoewel de Japanse bevolking
eerst argwanend was over deze vreemd
uitziende wezens, was hun nieuwsgierigheid
sterker en dus kregen ze toestemming van de
daimyou （大名) – landsheer – om handel
te drijven. De Portugezen ruilden suiker,
stoffen en vuurwapens tegen zilver en Japanse
gebruiksvoorwerpen.
In 1548 kwam de eerste zendeling uit Portugal
aan wal: Franciscus Xavier. Hij begon gelijk met
prediken en al snel werden de eerste Japanners
bekeerd tot het christendom. Vooral daimyou
waren geïnteresseerd, omdat ze hierdoor de
loyaliteit van hun han, het stuk land waarover
de daimyou controle had, konden vergroten.
Immers, het christendom predikte het belang
van loyaliteit aan de machthebber, omdat deze
het goddelijke recht had om te regeren.

Echter, na een aantal jaren groeide de
achterdocht jegens de westerlingen vanuit
de regering. Het groeiende christendom was
shogun Tokugawa Hidetada een doorn in het
oog. De steeds machtiger wordende daimyo
begonnen zich te verzetten tegen de regering
en zouden in opstand kunnen komen als
het christendom zich meer verankerde in de
Japanse samenleving.
Daarom besloot Hidetada in 1612 om de
verspreiding van het christendom in de ban te
doen. Dit leidde tot opstanden door katholieke
Japanners, de meest bekende hiervan is de
Shimabara opstand (1637-1638). Naar
aanleiding hiervan besloot shogun Tokugawa
Iemitsu rond 1639 om alle westerlingen het
land uit zetten. Hij riep een periode van sakoku
(鎖国; land in ketens) uit waarin Japan zich
afsloot van de buitenwereld.

太狸記・十二月号

15

Laten we nu naar Nederland kijken. Nederland
had voor 1600 belangrijke handelsrelaties
met Portugal. Zij gaven de Hollanders
specerijen uit Azië zoals foelie en peper in ruil
voor graan en hout uit Scandinavië. Helaas
verslechterden de relaties tussen Portugal en
Nederland, dus werd er besloten om zelf een
tocht te ondernemen naar het Verre Oosten.
Na een paar mislukte pogingen bereikte het
eerste Nederlandse schip het Japanse vasteland.
In tegenstelling tot de Portugezen, hadden zij
geen intentie om het christendom te verspreiden.
Hierdoor kregen ze een goede band met de
shogun en waren ze de enige buitenlanders, met
uitzondering van de Chinezen, die in de sakoku
periode handel mochten drijven met Japan.
Dejima
In de beginjaren van de Nederlandse handel in
Japan, had de VOC factorijen op het vasteland,
voornamelijk in Hirado. Na het begin van de
sakoku periode moesten deze factorijen worden
afgebroken, en moesten alle Hollanders en nog
een paar achtergebleven Portugezen verhuizen
naar Dejima (出島, eiland dat uitsteekt), een
kunstmatig eilandje zo groot als de Dam in
Amsterdam in de baai van Nagasaki.

16

Hier heersten strenge regels. Er mochten
bijvoorbeeld maximaal 20 Nederlandse mannen
op het eiland zijn. Overtollige bemanning moest
op de schepen blijven en werd elke dag nageteld.
Vrouwen en kinderen werden naar Batavia
gestuurd, de hoofdstad van Nederlands-Indië.
Binnenkomende schepen werden uitvoerig
gecontroleerd op “verboden waar” zoals bijbels,
vuurwapens en munitie. Als deze werden
aangetroffen op het schip, werden ze in beslag
genomen. Ook op het eiland zelf werden ze in
de gaten gehouden door metsuke, zij waren
ambtenaren van het shogunaat en werden door
de hollanders spottend “dwarskijkers” genoemd.
Om de vorming van teveel relaties tussen
Japanners en Nederlanders te beperken,
mochten de Nederlanders geen Japans leren
en als ze met een Japanner wilden praten,
moesten ze dit doen met de hulp van een
speciaal hiervoor opgeleide tolk. Later werd
dit beleid soepeler en mochten er meer
Japanners naar Dejima komen, onder andere
omdat de Hollanders wetenschappelijke
boeken meebrachten voor de export en
hiermee westerse kennis over o.a. geneeskunde
en wetenschap meebrachten naar Japan.

太狸記・十二月号

Dit creëerde een interesse in het westen
vanuit Japan en er waren Japanners die zich
toelegden op de studie van Nederland, maar
vooral het westen in het algemeen, rangaku
(蘭学 : studie van Nederland). Dit was ook
een handige manier voor Japan om in haar
afgesloten toestand toch het westen in de
gaten te houden.
Er was niet veel te doen voor de Nederlanders
op Dejima. Ze mochten niet zelfstandig van
het eiland af om meer van Japan te kunnen
zien en communicatie met de Japanners
was, vooral in de eerste jaren, minimaal. De
meesten besteden dan ook hun vrije tijd aan
studie of onderzoek. De enige manier voor
Nederlanders om daadwerkelijk in Japan zelf
te komen, was de verplichte jaarlijkse hofreis
naar Edo om de shogun te ontmoeten.
Ze namen verschillende geschenken
mee, voornamelijk westerse uitvindingen
zoals klokken en vuurwapens, maar ook
schilderijen en zelfs exotische dieren, om
de shogun gunstig te stemmen. Als dank
hiervoor ontvingen ze standaard dertig
zijden kimono’s.
Naast dit jaarlijkse uitstapje was er voor
Nederlanders ook nog een andere vorm van
vermaak: prostituees. Deze zogeheten keisei
(傾城; mooie vrouwen) waren de enige
vrouwen op Dejima en veel mannen voelden
zich eenzaam omdat hun eigen vrouwen in
Batavia zaten. Daarom maakten ze gebruik
van de diensten van de keisei.

Het einde van de Nederlandse
aanwezigheid in Japan
Tot rond 1850 bleven de Nederlanders handel
drijven met Japan via Dejima. Hier zou snel
een einde aan komen. Ander landen wilden
ook handel drijven met Japan en er werden
meerdere pogingen gedaan om het land zover
te krijgen zijn poorten te openen, dit zonder
succes tot 1853.
In 1853 kwam de Amerikaanse commodore
Matthew Perry met grote zwarte
oorlogsschepen de baai van Edo binnenvaren
en eiste dat de Japanners hun land weer open
zouden stellen voor de handel met het westen.
Een jaar later kwam hij terug met meer
schepen en toen zwichtte de shogun voor de
kracht van de Amerikanen. Hij ondertekende
het verdrag van Kanagawa waarin stond
dat Japan twee havens, die van Shimoda en
Hakodate, open zou stellen voor westers
handelsverkeer.
Dit verdrag luidde het einde in van de
sakoku periode. Japan begon meer van
deze handelsverdragen te sluiten, waardoor
Nederland haar monopolie verloor op
de handel in Japan. Deshima raakte zijn
oorspronkelijke functie kwijt en werd
onderdeel van Nagasaki zelf.
Tegenwoordig zijn er nog verschillende
musea die een beeld geven van het leven op
Dejima in die tijd. Ook is een aantal van de
oorspronkelijke gebouwen herbouwd, zodat
je je, als je daar rondloopt in kan beelden hoe
het moet zijn geweest. - Hannelieke Soppe

太狸記・十二月号

17

Kinderen geen bezwaar, of wel?
Anticonceptie in Japan
De Viagra pil had namelijk na slechts zes
maanden overleg al het groene licht om de
markt op te gaan. Dit schoot het verkeerde
keelgat in bij vrouwenrechten organisaties en
vijf maanden na de goedkeuring van Viagra
in 1999 was er de goedkeuring van de van
de anticonceptie pil. Hiermee was Japan het
laatste lid van de Verenigde Naties dat de pil
legaliseerde.
In 2000 lanceerde Okamoto Industries Inc.
een nieuw condoom. In plaats van mee te gaan
in het idee dat dunner beter is, gingen ze er
tegen in. Het condoom was gemaakt van 0.1
millimeter dik rubber en daarmee twee keer
zo dik als de reguliere condooms in Japan.
Het was geen schot in het donker, maar een
bewuste keuze om op een doelgroep te mikken
die vroeg klaarkwam. Het dikkere condoom
genaamd ゴクアツ: Gokuatsu (ultra dik) bleek
het uiteindelijk goed te doen bij jonge mensen.
Aanleiding voor de vernieuwing was een grote
verandering in de anticonceptie markt.
Voor de 21e eeuw was het aanbod aan
anticonceptiemiddelen schaars. Japan liep op
gebied van anticonceptiemiddelen zelfs tijdens
haar sterke economische groei erg achter
op de andere geïndustrialiseerde landen. De
regering stond door de jaren heen onder andere
het pessarium, het condoom, het spiraaltje en
sperma-dodende middelen toe. Het plastic
spiraaltje werd pas in 1974 toegestaan toen
veel andere landen al overgingen op de koperen
variant. De anticonceptie pil veroorzaakte
echter de meeste opschudding.

Je zou denken dat vrouwen nu het gebruik
van de pil omarmen na zoveel moeite voor de
goedkeuring ervan. Het tegendeel is echter het
geval: het gebruik ervan is zeer laag. Yasuyo
Matsumoto en Shingo Yamabe schreven in
hun onderzoek dat in 2007 slechts 1.1% van
de vrouwen in Japan de pil of het spiraaltje als
anticonceptiemiddel gebruikte. Dit in contrast
met West Europa waar 46.4% van de vrouwen
met een vaste partner aan de pil was. Japanse
vrouwen gebruiken de pil ook voornamelijk
voor het controleren van hun menstruatie en
hun menstruatieklachten in plaats van om
zwangerschap tegen te gaan.

Het duurde even voordat de anticonceptiepil
beschikbaar werd in Japan. Er ging bijna
tien jaar overheen voordat het Ministerie
van gezondheid en welzijn in Japan een
anticonceptiepil goedkeurde. De goedkeuring
kwam uiteindelijk na grote protesten en kritiek
van de media.

18

太狸記・十二月号

Het aanbod van verschillende soorten
anticonceptiepillen is ook nog steeds schaars
in Japan. Ze zijn ook alleen te verkrijgen op
recept en ze worden niet vergoed. Dit zijn
echter niet de enige redenen die vrouwen in
Japan geven voor het niet gebruiken van de
pil. Vaak komen ook de bijwerkingen van de
pil voorbij als reden. Een vragenlijst uit 2008
plaatst ‘vocht vasthouden’ op de eerste plaats
voor het niet gebruiken van de pil, gevolgd door
‘gewichtstoename’.
Andere opties voor anticonceptie in het Japan
van de 21e eeuw zijn er niet in grote getale.
Condooms, sterilisatie en het spiraaltje zijn
een greep uit het schaarse aanbod en ook
deze opties worden niet vergoed door de
zorgverzekering. Voorbehoedsmiddelen als
de prikpil, de pleister, de vaginale ring en het
implantaat zijn niet eens te verkrijgen.
Het condoom is veruit de favoriet van de
Japanse bevolking. Volgens Yasuyo Matsumoto
en Shingo Yamabe gebruikte 41% van de
mensen dit in 2007 als zaad barrière . Een
enquête uit 2008 door het ministerie van
gezondheid kwam zelfs uit op bijna 80% van de
getrouwde vrouwen.
Uit dezelfde enquête kwam dat 16.7% van
de vrouwen het liefst wilde dat hun man voor
het zingen de kerk uit ging – een methode die
sterk afgeraden wordt in veel landen, omdat
er in het voorvocht ook spermacellen zitten.
Ook hield 3.6% hun menstruatiecyclus bij
om zo te kunnen bepalen wanneer ze geen
geslachtsgemeenschap zouden moeten hebben.

In het begin moesten vrouwen nog voor een
commissie komen om toestemming tot abortus
te verkrijgen, maar door de wetsverandering
van 1952 hoefde dat ook niet meer. Hiermee
liep Japan ver voor op de meeste landen, totaal
het omgekeerde van haar anticonceptiebeleid.
Anders dan in veel andere ontwikkelende
landen heerst er in Japan minder een religieus
stigma ten opzichte van abortus. Japan ontving
kritiek van landen zoals Amerika, Frankrijk
en Engeland over ‘toeristen’ die naar Japan
kwamen om abortus te ondergaan in de
vijftiger en zestiger jaren. Dit was nog in de
tijd dat de mogelijkheden tot abortus beperkt
waren in de landen die kritiek gaven. Het is
echter een misconceptie dat Japan excessief
veel aan abortus doet. Ontwikkelde landen als
Amerika en Engeland hebben tegenwoordig
vergelijkbare of hogere cijfers.
Japan is met haar relatief vooruitstrevende
abortusbeleid en haar terughoudende
anticonceptiebeleid het tegenovergestelde
van veel westerse landen zoals Amerika,
Engeland en Frankrijk. Ook het gebruik van
anticonceptiemiddelen verschilt sterk. Toch
verschilt het abortuspercentage niet verassend
veel, ondanks het ietwat verouderde idee van
Japan als abortusland. -Simone Felix

Er zijn echter ook veel vrouwen die helemaal
niet aan anticonceptiemiddelen of iets
wat daarop lijkt doen. Zij eindigen bij een
abortuskliniek.
Abortus was in Japan al toegestaan in 1948. In
1949 werd Japan tevens het eerste land in de
wereld dat abortus op socio-economische basis
toestond.

太狸記・十二月号

19

Zorgen om Zuid-Koreaanse politiek
“I just want to ask you: ‘Are you okay?’. Are you
fine with ignoring all these issues because they are
not your problems? I just wanted to ask whether
you feel okay about hiding behind political apathy
to justify yourself. And if you are not ‘fine’ after
seeing all these problems, then voice your opinions
– whatever they may be.”
In de winter van 2013 zorgden de
handgeschreven posters van één student voor
een beweging onder studenten om hun onvrede
uit te drukken over het regime. Ji Hyun Woo (
지현우) schreef onder meer de bovenstaande
tekst uit frustratie tegen de regering op twee
grote vellen papier en hing ze op het bulletin
board aan de Korea Univeriteit in Seoul.
De daaropkomende dagen kwamen steeds meer
soortgelijke posters te hangen op de bulletin
boards. Het verspreed naar meer dan twintig
grote universiteiten binnen en buiten Seoul,
waaronder Seoul National University, Yonsei,
Hanyang, Ewha, KAIST en Busan Universiteit.
Hierop volgden protesten van de studenten
halverwege december.
De straat op gaan als student tegen de overheid.
Het is iets dat voorkomt in veel landen. Maar
waar sommigen in Nederland heel misschien
nog de straat op gaan voor het behoud van
onze studiefinanciering, wordt de frustratie
van Zuid-Koreaanse studenten gevoed met
schijnbaar grotere problemen.
Woo benoemde in zijn poster onder andere
corrupte bedrijven en een schandaal uit
2012 waarin de Zuid-Koreaanse National
Intelligence Service (NIS) publieke opinie
probeerden te manipuleren in het voordeel van
de huidige vrouwelijke president Park Geun-hye
(박근혜) van de conservatieve Saenuri Partij (
새누리당 : Saenuri Dang). Ondanks dat er bij
de grootstedelijke politie genoeg bewijs voor
was gevonden, werd dit bewijs niet openbaar
gemaakt tot na de verkiezingen zelf.

20

De huidige president Park Geun-hye
Een half jaar voor het incident met de
huidige president bood de toenmalige
president Lee Myung-Bak (이명박)
zijn verontschuldigingen aan wegens
corruptie
schandalen.
Een
aantal
hoogwaardigheidsbekleders waren destijds
opgepakt, waaronder drie familieleden,
vier senior presidentiële assistenten en een
aantal medewerkers in het kabinet en in
door de overheid gerunde bedrijven. Lee
zelf is nooit voor de rechter verschenen
wegens het ontbreken van bewijs van zijn
betrokkenheid.
Het huidige politieke bestuur in Zuid-Korea
kampt op het moment weer met andere
problemen. Ruim een half jaar geleden
kostte een zinkende veerpont het leven van
304 Zuid Koreanen, waarvan de meesten
scholieren waren. De ramp en de daarop
volgende discussies over terechtstelling van
de nalatige kapitein heeft voor verdeling
gezorgd onder het meerderheidskabinet.

太狸記・十二月号

Binnen partijen zijn er veel voor- en
tegenstanders met betrekking tot een
wetsvoorstel waarin opgeroepen wordt tot de
uitvoering van een onafhankelijk onderzoek
in de oorzaak van het zinken, maar waardoor
ook een ramp reactie-eenheid in het leven
wordt geroepen onder de premier. De debatten
rond dit wetsvoorstel hebben gezorgd voor
een complete stilstand wat betreft alle andere
wetsvoorstellen.
De Zuid Koreaanse politiek eist dat 60% van de
parlementsleden voor moeten stemmen om een
wet te laten passeren, maar de Saenuri Partij
zelf houdt maar een kleine meerderheid. Dit
alles heeft ervoor gezorgd dat gedurende heel
mei tot september er geen enkel ander voorstel
is doorgelaten en dat nu slechts 10% van de
voorgestelde wetten zijn aangenomen sinds het
begin van de huidige ambtstermijn.
Het lage aantal doorgelaten wetsvoorstellen
heeft voor veel kritiek uit de media gezorgd.
Om de kritiek te sussen wordt er nu in het
parlement gekeken naar een wetsvoorstel om
politieke corruptie tegen te gaan.
Tot dusver kunnen overheids medewerkers geen
boetes en celstraf krijgen voor het ontvangen
van steekpenningen als niet aangetoond kan
worden

dat er sprake is van het verlenen van politieke
gunsten naar aanleiding van een steekpenning.
Het is een hoognodig wetsvoorstel om de
‘corruptie cultuur’ open te breken die volgens
velen heerst in zowel de Zuid-Koreaanse
bedrijfs- als politieke sfeer.
Deze maatregel is een van de manieren waarop
president Park met de Saenuri Partij het
hoofd boven water probeert te houden. De
partij heeft het zwaar, maar de oppositie is er
wellicht nog slechter aan toe. Naast het feit dat
de andere partijen tezamen nog geen politieke
meerderheid vormen, laat staan alleen, heerst
onder de partijen zelf ook verdeeldheid. De
vorige leider van Zuid Korea’s tweede partij
New Politics Alliance for Democracy (NPAD)
trad afgelopen september af en de partij is fors
gedaald in de opiniepijlingen van het afgelopen
half jaar.
De ophef onder Zuid-Koreaanse studenten
van vorig jaar zorgde voor een kortstondige
opleving, maar is vervolgens stil komen te liggen
door de ramp met de veerpont. Wellicht dat
Woo nog een keer via een poster de vlammen
weet aan te wakkeren in de harten van de
studenten, maar dan is het alsnog maar de vraag
of het kan zorgen voor grote veranderingen in
de nabije toekomst. – Sander Breeuwer

voormalig President Lee Myung-Bak met Barack Obama.

太狸記・十二月号

21

De dankbare vossen
Vossen (狐 ; kitsune) spelen een grote rol
in volksverhalen over de hele wereld. In
Japan worden deze dieren vaak afgebeeld
als gedaanteverwisselaars die sluwe streken
uithalen. Hetzelfde beeld gaat ook op in
Nederland, waar oude verhalen als Reinaert
de Vos geschreven zijn, waarin de vos wordt
neergezet als een valse verrader. In tegenstelling
tot Nederland zijn er in Japan echter ook een
aantal verhalen bekend waarin de vos een
nobele rol speelt, bijvoorbeeld in het verhaal
De Dankbare Vossen. Als grote liefhebber van
vossen heb ik dit volksverhaal gekozen om
over te schrijven, met name met behulp van het
boek Tales of Old Japan, geschreven door A. B.
Mitford.
‘Er waren eens twee vrienden, die op een
dag samen naar de hei gingen om varen te
verzamelen. Terwijl ze aan het lopen waren
zagen ze een vossenfamilie op een heuvel
spelen. Op dat moment kwamen ook drie
kinderen aangerend, die de vossen omsingelden
en aan begonnen te vallen met bamboestokken.
De oudere vossen konden op tijd wegkomen,
maar het vossenjong was niet snel genoeg en
werd gevangen door de kinderen. De vrienden
keken ontzet toe hoe de kinderen het jong
vastbonden en één van de twee stapte op hen af.
‘’Wat willen jullie met die vos doen?’’ vroeg
hij. De kinderen antwoordden dat ze hem
zouden verkopen aan een man uit hun dorp,
zodat diegene de vos zou kunnen koken en
eten. De man keek naar de jonge vos en zei: ‘’als
jullie hem toch gaan verkopen, verkoop hem
dan aan mij.’’ Één van de jongens stapte naar
voren en zei tegen de man: ‘’Er is ons wel 300
muntstukken beloofd!’’ De man dacht even na,
en zei toen: ‘’dan zal ik jullie 500 muntstukken
geven.’’ De kinderen keken elkaar kort aan en
knikten uiteindelijk.

Zijn vriend wist niet zeker of het wel een
verstandige keus was, maar de man wilde
er niets van horen. Toen ze het vossenjong
onderzochten, vonden ze een nare wond aan
zijn poot. Ze behandelden de verwonding met
geneeskrachtige kruiden, en toen het jong geen
pijn meer had rende het terug de hei op, waar
zijn familie op hem leek te wachten. De familie
keek de twee vrienden even dankbaar aan
voordat ze weer verdwenen.
De man die het vossenjong gered had was
een welvarende man. Ook was hij gelukkig
getrouwd en had een zoontje van 10 jaar oud.
Op een zekere dag werd zijn zoontje echter
plotseling doodziek. De man deed er alles aan
om hem beter te laten worden, artsen van uit
de hele regio kwamen naar hem toe om zijn
zoon te onderzoeken, maar niemand wist
raad. Uiteindelijk kwam er een arts met een
geneeswijze: de lever van een vos zou het enige
zijn wat het zoontje zou redden.
Weloverwogen zocht de man contact op met
iemand die bekend was met verscheidene
jagers, en vroeg hem om een vossenlever van
de jagers te kopen, mochten ze deze in handen
krijgen. ‘’Ik zou geen leven kunnen nemen, zelfs
voor de prijs van het leven van mijn zoon. Maar
als je een vossenlever zou kunnen bemachtigen
zou ik je zoveel betalen als je wilt.”

Zo gezegd, zo gedaan. De man ruilde de 500
muntstukken in voor de vos.

22

太狸記・十二月号

Daarop begon ook de man te huilen. Terwijl
hij haar probeerde te bedanken, verdween de
vos weer. Zijn vrouw ontwaakte vanwege het
geluid, en vroeg verbaasd waarom hij zo huilde.
Nadat hij haar het verhaal vertelde dat hij zojuist
had gehoord, huilde ze mee. Samen baden ze de
hele nacht door, en toen hun zoon opgroeide
stichtte hij een schrijn voor Inari Ookami (稲
荷大神 : De god van o.a. vossen) op de mooiste
plek van de regio om zijn dankbaarheid te
tonen.’

De volgende nacht klopte een boodschapper
aan bij de man. De boodschapper vertelde dat
hij een vossenlever kwam brengen, en een paar
dagen later de prijs zou laten weten. De man
bedankte hem opgewekt en bood hem aan
om de nacht door te brengen in zijn huis. De
boodschapper weigerde echter, hij zei dat hij
al bij een oude bekende zou blijven slapen en
vertrok.
De vossenlever deed, zoals de arts had
voorspeld, wonderen, en het zoontje was voor
ze het wisten weer genezen.
De familie kon haar geluk niet op, ze waren
dan ook in een goede stemming toen een paar
dagen later de persoon aanklopte aan wie de
man de gunst had gevraagd. Hij vroeg waarom
ze zo opgewekt waren, en toen de man hem
bedankte voor de lever zei hij: ‘’maar ik heb
geen lever kunnen bemachtigen, ik kom hier
om mijn excuses aan te bieden!’’ Beiden waren
verstomd in verbazing, en omdat ze er beiden
niets van konden maken, vertok de bezoeker.
Die nacht verscheen een vrouw aan het bed
van de man en zei huilend: ‘’Ik ben de vos van
de hei, de moeder van het kind dat u gered
hebt. Eindelijk heb ik de kans gezien om u te
bedanken voor je daad. Daarom heb ik mijn
kind gedood en zijn lever naar u toegebracht in
de gedaante van een boodschapper.’’

In het verhaal wordt een grote nadruk gelegd
op opoffering en dankbaarheid. Niet alleen
de vossen waren bereid om hun kind op te
offeren om de man te helpen en zo te bedanken,
hetzelfde geldt voor de man.
Zelfs toen hij wist dat zijn zoontje zou
overlijden als hij geen vossenlever zou kunnen
bemachtigen, was hij niet bereid een leven te
nemen. De personen, ofwel dieren, in eigen
kring (中 : uchi) worden op deze manier
opgeofferd om diegenen buiten eigen kring (外
: soto) te helpen.
Inari Ookami is een god uit het Shinto (神
道) pantheon. Deze god staat voor vossen,
vruchtbaarheid, rijst, thee, sake (Japanse
rijstwijn), landbouw en voorspoedigheid.
Binnen dit geloof worden natuurgoden zoals
de geest van rivieren of de geest van bomen
aanbeden, door schrijnen te bouwen en offers
te brengen.
Ook worden veel festivals oorspronkelijk
gehouden vanwege het geloof, bijvoorbeeld het
sakura matsuri (桜祭り : Kersenbloesemfestival).
Inari Ookami is één van de bekendste goden van
het Shinto, tienduizenden schrijnen versierd
met vossenbeeldjes zijn aan deze god gewijd. Dorien Heerink

太狸記・十二月号

23

Anarchy アナーキー
In deze rubriek laten we jullie kennismaken met Japanse muziek van verschillende genres. Deze keer
schenken we aandacht aan Japanse hip-hop muziek en met name de muziek van rapper Anarchy. Is
er muziek die jij nu echt met de Journalcie zou willen delen, of waarvan jij wilt dat wij proberen er iets
zinnigs over te schrijven, spreek dan één van ons aan of mail dan jou idee naar: journal@tanuki.nl
”From the streets of Shaolin’ ”, de bekende
lyrics van de Amerikaanse hip-hop groep Wu
Tang Clan lijken wel heel dicht bij de praktijk
te komen als we naar de Japanse rapmuziek van
de artiest Anarchy luisteren. Het zijn nu echter
niet de straten van Shaolin waar het over gaat
maar die van het duistere Mukaijima (向島) in
Kioto.
Anarchy is iemand die een verhaal heeft te
vertellen en dat probeert hij door middel van
zijn muziek. In zijn muziek vertelt Anarchy ons
hoe zwaar het was om op te groeien in deze
‘getto’, die oogt als een doolhof van flats vol met
goedkope sociale huurwoningen.
Opgroeiend in het zuiden van Kioto had hij het
zwaar te verduren als kind. Op jonge leeftijd
scheidden zijn ouders en verdween zijn moeder.
Hij werd alleen aan zijn lot overgelaten en
belandde zo in de wereld van jeugdcriminaliteit
en leven op instant voedsel. Voordat hij begon
met rapmuziek was Anarchy de leider van een
Japanse biker gang, of bousouzoku (暴走族) en
had hij connecties met de Yakuza, iets wat door
zijn tatoeages ook wel aan hem af te lezen is.
Als rapper is hij vooral bekend van de nummers
Fate, Right Here en Growth.

24

Hij heeft tot op heden vijf albums uitgebracht
waarin hij samengewerkt heeft met
verschillende bekende Japanse artiesten als
Zeebra, KOHH en Jesse. Ook werkt hij veel
met Amerikaanse rappers en reist hij veel naar
Amerika om daar inspiratie op te doen.
Ook al is hij de 30 gepasseerd, voor Anarchy
voelt het alsof hij nog maar net begonnen
is, zoals hij in interviews aangeeft. Na de
doorbraak in Japan en verschillende optredens
in de Verenigde Staten wil hij nu zijn muziek
introduceren in andere Aziatische landen zoals
China, Thailand en Vietnam en hij wil leren hoe
de hip-hop cultuur daar in elkaar zit.
Inspiratiebronnen voor Anarchy zijn onder
andere Nas en Jay Z en dat kun je horen aan
zijn muziek. Door middel van strakke beats
gecombineerd met persoonlijke lyrics probeert
Anarchy het beeld van de Amerikaanse ´gettogangster’ op de georganiseerde bendes van
Japan toe te passen. Of hij daarin slaagt of niet
is aan de luisteraar om te beoordelen. Zijn stijl
is in ieder geval een interessante toevoeging aan
de al bestaande vormen van hip-hop die Japan
kent, van de rustige beats van Nujabes tot aan
de b-boy muziek van Rhymester. - Steffen de
Jong

太狸記・十二月号

Koken met condooms
Japan is natuurlijk bekend om haar keuken,
het internet reageerde dan ook gechoqueerd
toen dit boek de kop op stak: コンドームごは
ん作ってあげたい (Condom gohan tsukutte
agetai : Condoom maaltijden die ik voor je wil
klaarmaken).

Baedal Minjok (배달민적)
Eten laten bezorgen in Nederland staat, met
uitzondering van wellicht pizza’s en wat chinese
restaurants, veelal gelijk aan de zin “ranzig,
maar ik ben dronken, het is nacht en ik moet
toch wat eten.” (Editor’s note: Tenslotte kan
niet iedereen een goede vette hap waarderen.)

Het boek, gemaakt in samenwerking met
mangaka Kyosuke Kagami, is niet gemaakt
om seksuele handelingen met voedsel te
promoten maar juist vanwege het gebrekkige
anticonceptiebeleid van Japan. De Japanse man
moet aan de condoom, en wie kan hem dit beter
laten weten dan zijn vrouw of vriendin middels
een heerlijke condoom-maaltijd!

In Zuid-Korea bezorgt verruit de grote
meerderheid van restaurants en winkelketens,
zonder dat het gelijk staat aan verlaagde
kwaliteit. Om te zorgen dat je geen waterige,
opgezwollen noodles in lauwe soep binnen
krijgt hebben de bedrijven in Zuid-Korea,
voornamelijk rond Seoul, doorgekregen dat
snelheid van het grootste belang is voor het
behouden van de kwaliteit.

Het boek bevat elf recepten die allemaal op een
of andere manier het gebruik van een condoom
vereisen. Een greep uit de hilarische vondsten
van de auteurs zijn: “gevulde condoom” (コン
ドームの肉詰め : condom no niku tsume) en
“duw-sushi condoom” (コンドームの押し寿
司 : condom no oshi sushi).
Het is te hopen dat de Japanse man het condoom
smakelijker zal gaan vinden dan de humor van
dit boek dat op ironische wijze duidelijk maakt
waar het condoom niet voor is, en tegelijkertijd
van condooms een bespreekbaar onderwerp
maakt. - Simone Felix

Een aantal van mijn Koreaanse vrienden
vertelden over de grap in Zuid-Korea waarin
ze zichzelf Baedal Minjok (배달민적) wat in
oorspronkelijke hanja ‘volk van het land van
het licht’ betekent, maar doordat Baedal ook
bezorging betekent heeft het nu als grap de
betekenis ‘volk van bezorging’. Kijkend naar
het feit dat je zelfs eten kan laten bezorgen in
het park waar je lekker aan het ontspannen bent,
kun je ze moeilijk ongelijk geven. - Sander
Breeuwer

太狸記・十二月号

25

26

太狸記・十二月号

Ask Anky

Ask Anky is een adviescolumn speciaal voor de problemen van Japanologen

en Koreanisten. Heb je een probleem waarover je niet kunt of durft te schrijven naar
een algemeen adviescolumn, schrijf dan naar journal@tanuki.nl met als onderwerp
“Ask Anky”, of leg je brief in het postvakje van Tanuki. Hier zal door een deskundige
antwoord worden gegeven op al je vragen. Schaam je niet en mail vandaag nog.

Lieve Anky,

Beste Anky,

Ik studeer Japans, maar ik volg ook Deze week liet een vriend mij de film
een Chinees vak. Ben ik nu een “my neighbour Totoro” zien. Hierin
zit een scene met een kattenbus die
studieverenigingverrader?
Groetjes,
Konnichihao
Beste Konnichihao,
Of je nu wel of niet als verrader
gezien moet worden, is natuurlijk
compleet afhankelijk van je motieven.
Indien je het hol van de leeuw bent
gesprongen om hun snode plannen
te ondermijnen, dan applaudisseer
ik je doortastendheid. Alleen moet
het voor ons wel duidelijk zijn waar
jouw loyaliteit ligt. Ik zou je daarom
adviseren de komende tijd extra vaak
deel te nemen aan Tanuki activiteiten,
en te allen tijde in ieder geval een
nationalistisch getinte hachimaki bij
je te dragen.
Geen danky,
Anky

je overal naartoe brengt en ook super
comfortabel is. Omdat reizen met het
reguliere openbaar vervoer verre van
ideaal is, wou ik aan jou vragen of jij
weet bij welke haltes de kattenbus
stopt en hoe duur een enkeltje naar het
Arsenaal is.
Met vriendelijke groet,
Susu Watari
Beste Susu Watari,
Tot mijn grote spijt moet ik je mededelen
dat, evenals het vliegende kasteel van
Howl , de kattenbus niet in Nederland
operationeel is. Na protest van de Partij
voor de Dieren, en het falen van zijn
inburgeringscursus, heeft men besloten
toch maar te investeren in de Fyra.
Net als de kattenbus rijdt het reguliere
openbaar vervoer ook niet ten tijde van
hondenweer, dus we komen er ook nu
nog best goed mee weg.
Geen danky,
Anky

太狸記・十二月号

27

‘s avonds een man...

...‘s ochtends een man
Een Tanuki Activiteit is geen geldige reden om een college te
skippen of te laat te komen.
Wees verstandig! Wees een man!
Of een vrouw...
28

太狸記・十二月号