TaTanukiKi 2012-2013--4

Media

Part of 2012-2013 | 4

Titel

TaTanukiKi 2012-2013--4

extracted text

太狸記

LVSJK Tanuki / 三十周年/ 四月

Colofon
JOURNALCOMMISSIE
Carmen Loh
Wester Wagenaar
Arthur Hinsch
Asor Mustafa
Vincent Pols
Bob Rambonnet
REDACTIELEDEN
Hoofdredactie:
Carmen Loh
Vormgeving:
Carmen Loh
Eindredactie:
Bob Rambonnet
Wester Wagenaar
BESTUUR VAN TANUKI
Praeses:
Robert Beers
Ab-actis:
Annet Zwart
Quaestor:
Mario Keijlard
Hoofdredactrice:
Carmen Loh
Webmaster:
Nikki Doorn
Assessor:
Jan-Willem Slingerland
COMMISSIEVOORZITTERS
Eerstejaarscommissie:
Jan-Willem Slingerland
Feestcommissie:
Thomas Zijtveld
Jaarboekcommissie:
Myrthe Prins
Journalcommissie:
Carmen Loh
Kampcommissie:
Annette van Wanroij
Koreacommissie:
Kayleigh Herbrink
Kunst- en cultuurcommissie:
Koen de Rooij
Reiscommissie:
Robert Beers
RAAD VAN TOEZICHT
Martijn Heule
Yori van Hout
Guan van Zoggel

2

社説
Editorial van de hoofdredactrice
De vierde van de vijf! Het zit er alweer bijna op, wat
vliegt de tijd toch. Heeft iedereen genoten van het
gala? Geniet maar van de mooie foto’s in deze journal.
In de laatste editie zal de identiteit van Anky trouwens
bekend worden gemaakt, als jullie Anky niet al zien op de
afgesproken tijd.
Jullie hebben hem waarschijnlijk ook vast al gezien
bij het krijgen van de journal: de centerfold. Scheur het
lekker uit en hang het in je kamer, zodat onze jongens
en meisjes naar je kunnen kijken terwijl je de journal
leest. De artikelen gaan deze editie over onder andere
Fukushima en de huidige situatie, buitenaardse weze-...
het mysterieuze Yonaguni en de Japanse muurgedichten
van Leiden.
Heb je zelf nog ideeën voor artikelen, mail dan naar
journal@tanuki.nl. Wie weet, misschien beloon ik jou
dan ook met de belofte van taart. - Carmen Loh

太狸記・三月号

目次

Op de voorkant

Inhoud

"Een lange middag shoppen in het
Japanse district van Düsseldorf werd
afgesloten met deze heerlijke schotel
die chirashizushi (ちらし寿司) heet. Een
verzameling van verschillende soorten
vis, waaronder zalm, tonijn, ikura,
inktvis en garnalen, die een rijke laag
warme rijst bedekken. Een ijskoud glas
Kirin bier maakte de maaltijd compleet."
Wil je jouw eigen foto's van eten ook delen
met iedereen? Stuur ze naar journal@
tanuki.nl en wellicht maak jij iedereen
hongerig.
Deze prachtige foto is gemaakt door
Robert Keppel.

TANUKI SHINBUN
Journalcommissie

4

Gala: Diamonds are Forever

7

Interview met Seki-sensei

9

East Asian Library

11

Banzai: Lust voor het oog

19

JAPAN & KOREA
Fukushima: twee jaar later

12

Het Japanse kiesstelsel

14

De Trans-Pacific Partnership

16

Tatoeages in Japan

18

De onderwaterwereld van Yonaguni

25

Muurdichten

28

Youkai

MEDIA

Swallowtail

30
32

Monster Hunter 3: Ultimate

33

Verslag uit Korea

34

コトバによって現れた人

35

Hoofdstedelijke statussymbolen

37

Krant Met Karakter

38

Ask Anky

39

COLUMNS

“Of die w.c. zit op slot, of
er zit iemand op te baren.”
-Annette van Wanroij
太狸記・三月号

3

De journalcommissie
De journalcommissie beantwoordt de vragen des levens. De vraag van deze keer:

Wat is je favoriete dinosaurus en wat zou je doen als deze voor je deur
stond op een mooie zomerdag?

Wester Wagenaar
Nucleaire machten als de Verenigde Staten en
China, een Noord-Korea dat geregeld dreigt
met nucleaire proeven, steeds meer landen
die leren hoe ze massavernietigingswapens
kunnen ontwikkelen: het zou binnenkort wel
eens kunnen gaan gebeuren. Het moment
dat de beroemdste dinosaurus ter wereld zal
ontwaken uit zijn slaap. Het is tijd dat hij zal
rijzen en steden tot as zal reduceren. Godzilla.
Een creatuur dat wreed wordt verstoord door
nucleaire proeven en dankzij nucleaire wapens
zou de mensheid zichzelf indirect weten te
verwoesten.
Het is een zomerdag zoals we die altijd willen
hebben: het zonnetje schijnt en de lucht is
blauw. Zou het aanzienlijk minder aangenaam
zijn als Godzilla plotseling opduikt? Pure
vernietiging gehuld in een dinojasje: daar is
weinig tegen te doen op de korte termijn, zou
je denken. Onvoorbereid ben ik echter niet,
want deze dag zou toch ooit eens moeten
aanbreken. Ik heb dan ook een bijzonder
krachtige, compacte waterstofbom weten
te bemachtigen. Zoals de film uit 1954 ons
namelijk leerde, kunnen nucleaire wapens
de problemen die ze veroorzaken schijnbaar

4

ook oplossen. Mijn mooie zomerdag valt dus
prima te redden en als Godzilla plotseling voor
mijn deur staat kan ik hem dan ook trakteren
op een mooie verrassing.
Arthur Hinsch
Vroeg op een zondagochtend zit ik aan de
ontbijttafel en sta ik op het punt om van mijn
koffie te genieten. Ineens hoor ik de deurbel
gaan. Zo vroeg? Ik had geen visite verwacht
op dit tijdstip. De deurbel gaat nog een keer;
deze keer langer. Wie zou dat zijn? Benieuwd
besluit ik om maar eens de deur te openen. Het
zou best eens belangrijk kunnen zijn; je weet
maar nooit.
Het blijkt de nieuwe buurman te zijn; de
oude buurman was op een dag verdwenen.
De nieuwe buurman schudt mijn hand ter
begroeting en vertelt me zijn naam: James
Velociraptor. Aangenaam. Hij draagt een lange
jas en glimmende schoenen. Ik ben niet echt
verbaasd. Waarom zouden Velociraptoren
geen jas en schoenen mogen dragen? James
vertelt mij dat hij oorspronkelijk uit Pangaea
komt, maar door zijn werk was hij gedwongen
om naar Nederland te verhuizen. Zijn familie
en vrienden wonen nog in Pangaea en

太狸記・三月号

aangezien het best ver hier vandaan is, heeft
hij weinig tijd om zijn familie te bezoeken. Hij
hoopt dan ook om vrienden met de buren te
kunnen worden. Mij lijkt dat wel een goed idee.
Bakje koffie doen?
Asor Mustafa
Een zomerdag zoals elke andere eruit zou
moeten zien: zon, zee, strand en Pterosauriërs.
Juist, Pterosauriërs. Pterosauriërs die ik
zelf heb gekweekt welteverstaan. Hoe, wat,
waar en waarom zijn de eerste vragen die
natuurlijkerwijs opkomen in de gedachten
van de lezer. Wat de eerste vraag betreft kan
ik weinig specifiek zijn aangezien het mijn
stempel op de historie van de mens is, maar een
klein tipje van de sluier valt wel op te lichten.
Als eerste heb ik gezocht naar bruikbaar
DNA, wat uiteindelijk niet te vinden was.
In plaats daarvan heb ik gekeken naar de
globale structuur waaruit op te maken viel
dat de rangschikking van nucleotiden vrijwel
gelijk was aan die van katten, waarbij enkel
de promotor op een enkele plek verschilde.
Logischerwijs isoleerde ik deze zodat ik de
transcriberende werking op mRNA beter kon
vaststellen. Hieruit werd duidelijk dat slechts
15 procent van de Guanine-Cytosine paren
vervangen moesten worden voor AdenineThymine paren. De hiervoor gebruikte
methode is allereerst het creëren van een
n x 2 matrix waarbij n uiteraard het aantal
basenparen is. Daarna kan het makkelijk zijn
om de eenheidsvector te nemen aangezien we
deze makkelijk kunnen invoeren in de formule
die bepaalt op welke posities veranderingen
moeten plaatsvinden, wat weer is bepaald
door de limiet van k=e(log(x)+log(y))/((pi*u)
dy/du). Hiervan wordt de uitkomst gestopt in
de formule a-g = 1/n + ln |sec k|+ C. Hier is C
de constante van irritatie uitgezet tegen de tijd,
en is k de k in kat.
Het laatste probleem waar ik achteraf pas tegen
opliep was dat katten geen vleugels hebben.
Gelukkig was de oplossing snel gevonden:
duiven hebben wel vleugels en, voorwaar,
mijn buurman heeft duiven. Een uitgelezen
kans. In de nacht van dinsdag 12 op woensdag

13 februari heb ik het gemodificeerde
DNA ingebracht in een duivenei, waarna
het na twee weken excessief schijnen met
vier infraroodlampen uitkwam. Het meest
opmerkelijke was dat het ei 5683 procent van
zijn oorspronkelijke grootte had aangenomen
en het daaruit kruipende beest vrat na het
openen van zijn ogen alle duiven in zijn directe
omgeving op. Brave schepsels. Gestorven
voor een hoger doel, de wetenschap! Na zo’n
twee uur was het beest al genoeg op krachten
gekomen om weg te kunnen vliegen en begaf
het zich richting de Biesbosch, alwaar het zich
nu nog schuilhoudt.
Als laatste rest ons de vraag: “Waarom?”
Waarom zou iemand zoiets doen? Een vraag die
beantwoord kan worden met een tegenvraag:
”Waarom niet?” Waarom zou je niet met alles
waar je aan kunt zitten rommelen? Slopen en
opbouwen, zo werken dingen. Ethiek is niet
wat we nodig hebben, innovatie wel. Ethiek
is dat wat ons weerhoudt verder te gaan om
onze limiet te overschrijden, ook al had het
misschien wel de levens van die lieve duiven
gered. Duiven... Kon ik ze allemaal nog maar
vasthouden, terwijl ze me met hun kraaloogjes
vragend aankeken en zachtjes koerden... Per
direct 180 graden draaien! Duiven zijn je
medemens! Weg met die Pterosauriër!
Bob Rambonnet
Dat er op een zekere dag een dinosaurus voor
de deur staat is niet geheel onaannemelijk.
De technologische vooruitgang gaat snel, er
zijn voldoende eieren beschikbaar en zelfs de
Jurassic Park-films zullen waarschijnlijk niet
voldoende afschrikkende werking hebben op
wetenschappers. Jammer genoeg hebben deze
films in dit geval wel gezorgd voor een klein
probleem. De prominente rol van de al dan
niet zo schattige Velociraptor betekent dat ik
een vleesetende dinosaurus op mijn deurmat
heb staan. Een vleesetende dinosaurus die in
de films nou net de enige acteur met de naam
Bob (Peck) doodt. Een dinosaurus waarvan
zelfs een fossiel gevonden is dat nog in gevecht
is met een andere dinosaurus toen ze beiden
plotsklaps overleden.

太狸記・三月号

5

Nee, al is een Velociraptor misschien maar
twee keer zo groot als een kip, ik zou snel de
deur weer dichtgooien.
Vincent Pols
Ontspannen word ik wakker van een lichtstraal
die door mijn gordijnen op mijn gezicht schijnt.
Ik rek me nog even uit en sta dan vol frisse
moed op om aan deze mooie dag te beginnen.
Nadat ik een gezond ontbijt heb gegeten, was
ik mezelf en kleed ik mij aan: ik ben helemaal
klaar om erop uit te gaan. Als ik door de
straten van Leiden loop, schijnt de warme
zomerzon over de gezellige terrasjes en de
glimlachende mensen zouden mij vreugdevol
moeten stemmen. Maar dan, terwijl ik in een
parkje zit met een goed boek, kijkend naar de
rennende honden en spelende kinderen, begint
er toch iets in mij te knagen.
Hoewel deze prachtige dag mij blij zou
moeten stemmen is er iets dat mij in mineur
brengt. Na lang mijmeren begrijp ik ineens
waar mijn neerslachtige gevoel vandaan
komt: er zijn hier geen dinosauriërs! Als
door een bliksemstraal geraakt ren ik naar
de bibliotheek en leen daar alle boeken over
dino’s, archeologie, genetica en techniek. Na
een tien jaar durende, intensieve studie en een
reeks mislukte experimenten (waarbij ik een
hand ben kwijtgeraakt), compleet afgezonderd
van de rest van de wereld, is het me eindelijk
gelukt: een machine die dinosauriërs tot leven
kan wekken!
Uit DNA-sporen van miljoenen jaren oude
botten maak ik een levende versie van de
machtige Tyranosaurus Rex. “Wat een
pracht!”, zeg ik terwijl ik mijn creatie bekijk.
Ik doe hem een riempje om en neem hem mee
naar buiten. Daar huppelen we samen door
het zonnige Leiden en eten we een ijsje op
een terras, terwijl we lachend kijken hoe de
mensen verstijfd van angst staan of lijkbleek
en schreeuwend wegrennen. Af en toe peuzelt
Rexje een onoplettende voorbijganger en/of
zijn hond op. Ach, op zo’n mooie zomerdag
zijn het de kleine dingen in het leven die mij
vreugdig stemmen.

6

太狸記・三月号

Gala: Diamonds are Forever
In maart was het eindelijk weer tijd voor het
langverwachte gala van Tanuki en SVS. De
Four Reasons hadden we ter gelegenheid van
het thema ‘Diamonds are Forever’ omgetoverd
in gepaste James Bond stijl. Nog voor tien uur
stonden de eerste mensen al voor de deur te
wachten om zich op het drankassortiment te
kunnen storten. Vooral de drankroulette leek
erg in de smaak te vallen en daar werd dan ook
gretig van gebruikgemaakt.
De avond kwam overigens rustig op gang met
DJ Oya en de indiefolkband ‘Friends of the
Family’. Hoewel de band misschien niet zo
goed bij een gala paste als de jazzplaten van
DJ Oya dat deden, wisten ze de dansvloer
desalniettemin goed te vullen, waarna het feest
echt kon losbarsten.
In de ‘Bond en Bond Girl’verkiezing werden
Karen en Sander helaas nipt verslagen door de
SVS´ers die er met de kroon vandoor gingen,
maar dat nam niet weg dat het toch zeker een
geslaagd feestje was. Om drie uur was de
drank op en was het gedaan met de pret. De
feestgangers rolden weer voldaan naar huis. Gise van den Wildenberg

太狸記・三月号

7

8

太狸記・三月号

Interview met Seki-sensei

“I am confident that Japanese
studies students will be
able to play an active role
as a bridge between the
Netherlands and Japan.”

Q: Seki-sensei, you have studied Japanese
literature at Keio University in Tokyo.
How did your interest for literature come
about?
A: Yes, I studied modern Japanese literature
during my BA and I did this in the faculty
for Japanese national language. It is actually
very difficult to explain. At first I studied
modern Japanese literature and my focus was
on the works of Akutagawa Ryuunosuke.
He is famous for his work called ‘羅生門
Rashoumon’. At that time I was interested in
his children stories like ‘蜘蛛の糸: Kumo no
Ito’ (The Spider’s Threat). When I started my
MA, however, my major study focus shifted to
Japanese as a second language because of an
increased interest in the Japanese language.
Q: When you finished your MA, you went
on to teach Japanese to foreigners at the
Center for Japanese Studies at Keio. How
did you experience this? Was it the same
as at Leiden University?
A: It was totally different. The students were
from all around the world. They were, of
course, also from European countries, but also

from Asia and sometimes even from Africa
and the Middle East. The teaching method
was totally different from the one we have
here. We could not use any foreign language
to explain grammar, also in the entry level
Japanese courses. The method I used was
the ‘直接教授法: chokusetsukyoujuhou’ (the
Direct Method), which basically is a way of
teaching that refrains from using the student’s
native language. It was, in a way, very difficult
to teach without using any foreign language,
and it is easier to explain Japanese grammar
the way I do it here: by using English or Dutch.
Still, both methods are interesting and they are
both efficient.
Some people I taught in Japan were exchange
students enrolled in different universities and
other people were working in Japan either in
major companies or as ambassadors.
Q: Why and when did you first come to
the Netherlands?
A: I got a really good chance to come here
when I was introduced by my supervisor from
Keio University when I was still working there.
At that time, I heard that Leiden University

太狸記・三月号

9

was looking for a young Japanese language
instructor who was either doing an MA or had
just graduated.
The Netherlands is great. It was very difficult
at first. Before I came to the Netherlands I had
never lived in a foreign country, not even as a
student. Everything was new for me. This was
a really big step I had taken.
When I was still living in Japan, I dreamt
of going to a foreign country and to teach
Japanese there, but I thought that would be
something for the distant future. So it was very
good that I was introduced by my supervisor. I
came to the Netherlands in 2007 and I cannot
believe that I already live here for six years. I
never expected that.

“At first I studied modern
Japanese literature and my
focus was on the works of
Akutagawa
Ryuunosuke.”

Q: Together with Yamamoto-sensei you
helped students prepare for this year’s
Japanese Public Speaking Contest. How
was that?
A: It was very good and some students from
this university even got a prize. I am confident
that Japanese studies students will be able
to play an active role as a bridge between the
Netherlands and Japan.
Q: Why would you recommend Japanese
studies to prospective students?
A: For Dutch people, learning the Japanese
language is not very easy, but if you try, you will
have a good chance to go to Japan for a job or to
study there. Because the Japanese culture is so
different, it is very beneficial for Dutch people
to know the Japanese culture and the language
by studying Japanese studies.
Seki-sensei, thank you for your time.
Interview gehouden door Arthur Hinsch

Q: How do you describe the Netherlands
to people in Japan?
A: I always tell people that it is very easy to live
in the Netherlands, especially for foreigners.
In general, Dutch people are very friendly and
people are very open towards foreigners, but
I do not like the weather. That is something I
always point out.
Q: Do you go to Japan often?
A: At least once and at most twice per year I
go back to Tokyo. Most of the time I go in the
summer or in the winter. However, I find July
and August to be too warm and humid. I like
summer in Europe. Then again, at times I miss
my family and friends, delicious Japanese food
and books. Of course, we have a lot of books
in the East Asian Library but I do miss some
novels and books for my study.

10

太狸記・三月号

Literatuur en fictie in de EAL

In de vorige TaTanukiKi hebben we de
mangacollectie van de East Asian Library
aan jullie geïntroduceerd, maar bij manga
en academische boeken houdt de collectie
natuurlijk niet op! Na al het harde studeren
wil je in je vrije tijd misschien iets anders lezen
dan je studieboeken. Voor wie geen affiniteit
met manga heeft, is er natuurlijk ook Japanse
literatuur.
Ook dit genre is goed vertegenwoordigd in
de East Asian Library. Natuurlijk zijn er de
klassiekers zoals Genji Monogatari, maar ook
moderne literatuur is volop aanwezig. Zowel
boeken van Japanse literaire reuzen, zoals
Haruki Murakami en Yasunari Kawabata, als
minder bekende auteurs zijn in de East Asian
Library te vinden. Literatuur is natuurlijk
een perfecte manier om je Japans te oefenen.
Een goede auteur om mee te beginnen
is bijvoorbeeld Banana Yoshimoto of de
geïllustreerde boeken van Murakami, zoals ‘
ふしぎな図書館: Fushigi na toshokan’ (De
vreemde bibliotheek).
Vind je de stap om Japans te lezen toch te groot?
De bibliotheek heeft veel vertaalde literatuur
in het Engels, Nederlands en zelfs Duits en
Frans. Interessant zijn vooral de boeken uit het
Japanese Literature Publishing Project (JLPP);
vertaalde werken van vooral minder bekende
auteurs. Neem eens een kijkje op hun website,
veel van de door hen vertaalde boeken zijn al te
leen in de bibliotheek.

Ook Koreaanse literatuur is te vinden in onze
bibliotheek. Probeer eens een werk van Youngha Kim, het door onze eigen professor Breuker
vertaalde Tong van Kyung-ran Jo, of Please look
after mom van Kyung-sook Shin. En als je echt
niet weet waar te beginnen: Modern Korean
fiction : an anthology van Bruce Fulton!
Wil je liever gewoon een beetje bladeren?
Zoek in de catalogus bij uitgebreid zoeken
(Advanced Search) naar één van de volgende
onderwerpscodes (bij Subject):
JAPAN. 5935 Moderne literatuur (vanaf
1867)
JAPAN. 5936 Jongerenliteratuur
JAPAN. 5937 Koudan en historische boeken
JAPAN. 5938 Douwa, otogibanashi
(sprookjes)
JAPAN. 5939.1 Spookverhalen
JAPAN. 5939.2 Detective verhalen
JAPAN. 5939.3 Science fiction
JAPAN. 5939.4 Korte verhalen
Voor Koreaanse literatuur kun je, vóór het
nummer van elke onderwerpscode, een ‘K’
voor ‘Korea’ zetten. Zoek bijvoorbeeld eens op
JAPAN. K 5935 ! - Carola van der Drift
Links:
JLPP http://www.jlpp.go.jp/en/index.html
LTI Korea http://eng.klti.or.kr/e_main.do

太狸記・三月号

11

Fukushima: twee jaar later

Je bent bezig met dagelijkse zaken. Misschien
ben je samen met je familie aan het koken of
zit je gezamenlijk TV te kijken, als je ineens
de oproep krijgt om onmiddellijk je huis te
verlaten en alleen het meest noodzakelijke mee
te nemen. Op dat moment weet je het nog niet,
maar snel zal blijken: je kunt nooit meer terug.

gedwongen om uren van zijn familie vandaan
te wonen en te werken. Bovendien heeft ook
deze familie geen uitzicht om naar hun huis
terug te keren. Het huis ligt in een gebied dat
dusdanig besmet is dat het nog niet eens in
aanmerking komt voor opruimacties door de
overheid.

Sachiko Inamura, een vrouw van begin
veertig, heeft met haar vijf jaar oude zoon en
haar elf jaar oude dochter tijdelijk onderdak
gevonden in een van de vele tijdelijke huizen
die snel zijn opgezet om de tienduizenden
evacués uit het gebied rondom de kerncentrale
‘Fukushima Dai-ichi’ onder te brengen.
Oorspronkelijk woonde zij met haar man en
haar familie minder dan twintig kilometer van
de kerncentrale vandaan en had een gewoon
leven. Toen werd verkondigd dat haar familie
zo snel mogelijk geëvacueerd moest worden
was zij gedwongen om haar oude leven, haar
huis en de meeste van haar eigendommen
achter te laten in een gebied dat nu niet meer
bewoonbaar is. Het zal nog decennia duren
voordat families zoals die van Inamura weer
terug kunnen keren naar hun voormalig thuis.

Wie al eerder in aanraking is gekomen
met verhalen van overlevenden van de
atoombommen van Hiroshima en Nagasaki
tijdens de tweede wereldoorlog, weet dat de
betrokken mensen vaak te maken hadden
met discriminatie. Dit uitte zich, onder
andere, in discriminatie van mannen op de
werkvloer. Voor vrouwen uit deze gebieden
werd het bovendien vrijwel onmogelijk om een
huwelijkspartner te vinden. Tegenwoordig, na
de ramp van Fukushima, komt dit probleem
opnieuw tevoorschijn. De fysiologische impact
voor de honderdduizenden evacués is enorm
en niet zelden komt het voor dat getrouwde
stellen gaan scheiden door de verhoogde
sociale stress. Dit heeft zelfs zulke grote maten

De familie Inamura is niet de enige die zich
in deze situatie bevindt. Onder de ongeveer
160.000 nucleaire evacués is ook de familie
van Matsumoto Chizu, die met haar twee
kinderen haar huis moest verlaten. Omdat het
voor de vader van het gezin niet mogelijk was
om in de directe omgeving van de tijdelijke
huisvestigingen een baan te vinden, is hij

12

太狸記・三月号

aangenomen dat het fenomeen een eigen naam
heeft gekregen: ‘原発離婚: genpatsu rikon’
(nucleaire scheiding).
Dit treft echter niet alleen de daadwerkelijke
evacués. Een vrouw uit Tokio, die zich
op haar al geplande huwelijk verheugde,
zag geen andere mogelijkheid dan haar
huwelijksceremonie stop te zetten, nadat haar
toekomstige schoonmoeder haar zorg uitte
dat toekomstige kinderen ongezond zouden
kunnen zijn omdat de vrouw oorspronkelijk
uit de prefectuur Fukushima komt.
Ook zijn er veel verhalen van kinderen van
evacués die huilend van school naar huis
komen omdat zij door andere kinderen worden
beschouwd als besmet. In de meeste gevallen
zijn dat soort vooroordelen op geen enkel
wetenschappelijk feit gebaseerd. De term
Fukushima blijkt in de ogen van veel personen
automatisch gekoppeld aan radioactieve
besmetting en leed. Dat zeer ten spijt van
mensen die uit dat gebied moesten vluchten,
er ooit hebben gewoond of goederen uit dat
gebied verhandelen.
Daar komt nog eens bij dat de
hoofdverantwoordelijke van deze situatie,
TEPCO, zich nogal onbehulpzaam toont en
nauwelijks tegemoetkomt aan de wensen van
de evacués. Aanvankelijk had TEPCO aan
ieder evacué een vast bedrag overgemaakt,
maar daar werd een flink stuk weer van
afgetrokken met als reden dat het originele
bedrag een voorschot was. Het zou moeilijk
zijn om te bepalen hoeveel iedere evacué nodig
zou hebben. Als gevolg zijn veel evacués in
hoger beroep gegaan omdat de compensatie
die door TEPCO ter beschikking werd gesteld
gewoonweg niet genoeg is om fatsoenlijk rond
te komen. Overigens hoeven evacués geen
huur te betalen voor hun tijdelijk huis maar
zijn huiselijke voorzieningen wel erg prijzig.

Japanse belastingbetaler kwam te liggen.
Grote bedrijven zoals GE, Hitachi en Toshiba,
die betrokken waren bij de constructie van
de Fukushima Dai-ichi kerncentrale, zijn
onder de Japanse ‘Nuclear Damage Liability
Law’ beschermd tegen aansprakelijkheid
in het geval van een grote nucleaire ramp.
Bovendien verdient Hitachi zelfs aan
opruimwerkzaamheden.
De 160.000 evacués bevinden zich in een
sociale limbo. Omdat de meeste besmette
gebieden nog niet toegankelijk zijn, zitten
mensen nog steeds vast in de kleine
noodhuizen. Aanvankelijk werd ervan
uitgegaan dat de tijdelijke huisvestiging voor
een periode van twee jaar ter beschikking
zouden staan. Omdat het voor de meeste
evacués financieel niet mogelijk is om op een
andere plek iets nieuws te beginnen is deze
periode echter verlengd tot vier jaar. Mensen
zijn gedwongen om te vechten voor fatsoenlijke
compensatie. Is het niet erg genoeg dat zij zo
veel hebben verloren?
De verantwoordelijkheid ligt duidelijk bij de
Japanse nucleaire sector. Om de mensen van
het Fukushima gebied nieuwe hoop te geven
en om te voorkomen dat zoiets nog een keer
kan gebeuren, moet de nationale wet omtrent
nucleaire energie worden aangepast en moet
er veel meer rekening met de slachtoffers van
een kernramp worden gehouden. De Japanse
overheid zal dan ook een actievere rol moeten
spelen bij het steunen van evacués. - Arthur
Hinsch

Door opruimacties en compensatiebetalingen
kwam TEPCO financieel erg in de problemen
te zitten en in juni 2012 werd het bedrijf
dan ook genationaliseerd met als gevolg dat
een groot deel van de financiële last bij de

太狸記・三月号

13

Het Japanse kiesstelsel

In de vorige TaTanukiKi besprak Arthur al de
onconventionele Japanse campagnemethoden.
Een opvallend fenomeen, maar niet het enige
aspect van de Japanse verkiezingen dat om
enige toelichting vraagt. Ook het Japanse
kiesstelsel is een onderwerp waar veel over
te zeggen valt, zoals bleek uit een serie
rechtszaken die in gang werden gezet na de
verkiezingen van afgelopen december.
Bij de Tweede Kamerverkiezingen wordt
gebruikgemaakt van een stelsel van evenredige
vertegenwoordiging. Politieke partijen in
Nederland, bijkomstigheden als de kiesdrempel
en restzetels daargelaten, krijgen een aantal
zetels in de Tweede Kamer dat ongeveer
evenredig is aan het percentage van het totale
aantal stemmen. Hoewel er geen sprake is van
een volstrekt evenredige vertegenwoordiging,
is de situatie een stuk wenselijker dan die in
Japan.
De verkiezingen van de ‘衆議院: shuugiin’
(de Kamer van Volksvertegenwoordigers)
vinden plaats via meerdere systemen. Van
de 480 vertegenwoordigers worden er 180

14

verkozen via een systeem van evenredige
vertegenwoordiging in elf districten. Nog eens
47 zetels worden verdeeld over de prefecturen,
zonder dat daarbij naar het aantal inwoners
wordt gekeken, waarbij de vijf kleinste
prefecturen minder dan vijfhonderdduizend
inwoners hebben en de vijf grootste
prefecturen meer dan vijf miljoen.
De overige zetels worden in principe verdeeld
over kiesdistricten waarvan de grenzen zijn
ingesteld op basis van het aantal inwoners,
maar in werkelijkheid zijn hier ook grote
verschillen. Dat is ook niet opvallend, omdat
de grenzen van de kiesdistricten in ieder geval
sinds de laatste verkiezingen in 2009 niet
zijn bijgesteld. Afgelopen december heeft
het Japanse parlement nog wel het aantal
enkelvoudige kiesdistricten met vijf stuks
verlaagd, maar deze aanpassing werd niet op
tijd ingevoerd en heeft daardoor de bestaande
problemen niet weten te remediëren. In
tegendeel, hoewel in 2009 het grootste verschil
in stemwaarde bij de verkiezing van de 衆議院
nog 2,30 was, bleek dit in 2012 zelfs 2,43 te
zijn.

太狸記・三月号

‘一票の格差: ippyou no kakusa’ (“kwalitatief
stemverschil”; de Japanse terminologie voor
het verschil in stemwaarde) is al decennia
lang een probleem in Japan. Terwijl de
Japanse steden met een rap tempo groeiden
en het Japanse platteland leegliep, bleef het
districtenstelsel lang gelijk. Dit had tot gevolg
dat een politicus in sommige stadsdistricten
op een gegeven moment vijf keer zo veel
stemmen nodig had als in een ruraal district.
Omdat het systeem gunstig was voor de LDP
bleef het lange tijd grotendeels in stand, maar
vooral onder druk van de ‘最高裁判所: saikou
saibansho’ (het “hoogste gerechtshof”; de
hoogste rechtsprekende instantie) werden
enkele veranderingen ingevoerd om het
verschil in stemwaarde te verkleinen. Over de
verkiezingen in 2009 oordeelde de 最高裁判
所 echter dat deze nog steeds gehouden waren
‘in onconstitutionele staat’.
Het probleem werd na de verkiezingen van
december 2012 dus door twee groepen

advocaten aangegrepen om een serie
rechtszaken aan te spannen. Tot nog toe had dit
enkel geleid tot een aantal uitspraken waarin
rechtbanken, zoals het hof van Tokio, de
verkiezingen ‘onconstitutioneel’ verklaarden,
maar het ging de rechtbanken te ver om de
resultaten van de verkiezingen ongeldig te
verklaren. Dit veranderde met een uitspraak
van de ‘広島高等裁判所: hiroshima koutou
saibansho’ (het gerechtshof van Hiroshima)
op 25 maart jongstleden. Dit hof verklaarde de
verkiezingen in twee districten van Hiroshima
niet enkel onconstitutioneel, maar heeft ook
de resultaten ongeldig verklaard. Saillant
detail: de huidige minister van Buitenlandse
Zaken, Fumio Kishida, werd via een van deze
districten verkozen.
Waarschijnlijk gaat de Japanse overheid tegen
de uitspraak in beroep, wat betekent dat de
vraag of er nieuwe verkiezingen gehouden
zullen worden afhangt van de 最高裁判: houdt
deze de uitspraak in stand? Ondertussen
wordt er ook al gekeken naar de verkiezingen
voor de ‘参議院: sangiin’ (de Kamer van
Raadslieden) die deze zomer plaatsvinden.
Daarbij was in 2005 zelfs sprake van een
verschil in stemwaarde van 4,8. Het bijhouden
van de ontwikkelingen omtrent deze zaak
zal interessant zijn, aangezien deze uitspraa
zowel juridisch als politiek grote gevolgen kan
hebben. - Bob Rambonnet

太狸記・三月号

15

De Trans-Pacific Partnership

De Trans-Pacific Partnership (TPP) was de
afgelopen weken, zo niet maanden, volop
in het Japanse nieuws aanwezig. Japan deed
tot dusver niet mee aan het relatief nieuwe
samenwerkingsproject dat de handel tussen
de landen rond de Grote Oceaan zou moeten
bevorderen, maar de afgelopen tijd viel een
verandering waar te nemen in de visie van
de LDP, de huidige Japanse regeringspartij.
Aanvankelijk leek het er namelijk niet op dat
premier Abe Shinzou zou meedoen aan de
TPP-gesprekken; dit was immers een van
de stokpaardjes van de concurrerende DPJ
in de verkiezingsstrijd van eind december.
Vrijdag 15 maart was het echter wel zover:
onder druk van diverse lobbygroepen en een
geruchtenmolen die op volle toeren draaide,
gaf Abe officieel aan dat Japan toch zal
deelnemen aan de onderhandelingen over de
Trans-Pacific Partnership.
Eerder deed Japan niet mee aan dergelijke
overeenkomsten, met name om de landbouw
te kunnen beschermen. Zo is de Doharonde van de World Trade Organization, die
handelsbarrières op tracht te heffen om zo
vrije internationale handel mogelijk te maken,
al meer dan tien jaar gaande omdat onder
andere de Verenigde Staten en Japan zich
niet kunnen vinden in de verplichting om de
tariefmuren van hun eigen agrarische sector
op te heffen. De gevolgen van deelname aan

16

de TPP beloven dan ook aanzienlijk te worden
voor de Japanse boeren.
Volgens de huidige regering zou de productie
van de primaire economische sector van
Japan, waar de agrarische sector, bosbouw
en de visserij onder vallen, met 3 triljoen yen
(een ruime 24 miljard euro) per jaar afnemen.
Desalniettemin wil Abe de plannen toch
doorzetten, want volgens de berekeningen van
zijn regering zou deelname aan de TPP het
bruto binnenlands product van Japan met 0,66
procent moeten doen toenemen, ofwel zo’n 3,2
triljoen yen (zie figuur). De berekeningen gaan
uit van een situatie waarin alle handelstarieven
onvoorwaardelijk worden afgeschaft, maar het
lijkt er niet op dat Japan de positie bezit om de
regels van het spel te kunnen aanpassen.

Hoewel de primaire sector van de Japanse
economie het dan zwaar te verduren zal
krijgen, heeft deze het sowieso al moeilijk.

太狸記・三月号

De gemiddelde leeftijd van mensen die
werkzaam zijn in die sector ligt rond de 66
jaar en opvolgers blijken er vaak niet te zijn.
Met een sterk vergrijzende samenleving
lijkt het slechts een kwestie van tijd voordat
de voedselproductie in Japan tot stilstand
komt. De kans is daarmee groot dat rurale
gemeenschappen, waarvan het merendeel
afhankelijk is van de agrarische sector, de
visserij of de bosbouw, kapot zullen gaan.
Voor het belang van het land als geheel belooft
de TPP echter voldoende te bieden.
Het risico is namelijk te groot als Japan
besluit om niet deel te nemen aan de TransPacific Partnership. De Japanse economie is al
meerdere decennia aan het stagneren en een
focus op samenwerking met regionale partners
is daarom noodzakelijk om de economische
en politieke positie van het land te kunnen
verzekeren. Volgens Abe verandert de TPP de
regio in een grote economische zone. Dan wil
je als Japan niet buitengesloten worden.
Dat geldt al helemaal omdat China ook
interesse heeft getoond in de TPP. Daarmee
komen we al snel in het vaarwater van de
de politieke wetenschap der internationale
betrekkingen. Sommige wetenschappers
beweren dat Japan het enige land in Azië is
dat economisch tegengewicht kan bieden
aan China. Een verbeterde samenwerking
met de Verenigde Staten, die een belangrijke
rol vervullen in de onderhandelingen over
de Trans-Pacific Partnership, zou dan van
essentieel belang zijn. Hier ligt echter ook
gelijk een deel van de kritiek op de TPP.

Volgens critici zouden de Verenigde Staten
de Trans-Pacific Partnership namelijk enkel
gebruiken om meer invloed te kunnen
uitoefenen op de landen rond de Grote Oceaan
en de Aziatische regio in het bijzonder. Andere
kritiek is dat de schaal waarover de TPP invloed
kan uitoefenen veel groter zou zijn dan alleen
het bewerkstelligen van vrijhandel. Zo zou
de overeenkomst veel te zeggen hebben over
het beschermen van patenten en copyright,
waardoor de TPP ook wel wordt vergeleken
met het controversiële ACTA-verdrag. Veel
van de TPP-vergaderingen wordt echter niet
openbaar gemaakt, waardoor het moeilijk
valt te bepalen wat wel en wat niet binnen de
overeenkomst valt.

Hoe dan ook: het duurt naar verwachting nog
tot begin juli voordat Japan überhaupt tot lid
van de Trans-Pacific Partnership kan worden
benoemd door de andere deelnemende landen,
waardoor het nog allerminst duidelijk is wat de
impact van de TPP daadwerkelijk zal zijn op
Japan. Dat de primaire sector van Japan een
klap te verduren zal krijgen is wel zeker, maar
de overeenkomst zal wel de handelspositie van
het land weten te bevorderen. In hoeverre de
gunstige berekeningen van de LDP kloppen is
echter nog wel de vraag. - Wester Wagenaar

太狸記・三月号

17

Tatoeages in Japan

Of we ons kapsel veranderen, make-up
aanbrengen, gaten in ons lichaam maken of
tatoeëren, het versieren van je lichaam is iets
wat sinds vroegere tijden werd gedaan. Haar
groeit terug, make-up kunnen we weghalen en
gaten voor oorbellen of piercings groeien dicht,
maar tatoeages zijn permanent en kunnen niet
verwijderd worden zonder bewijs achter te laten
dat ze er ooit waren.

de late Oostelijke Han-periode en het tijdperk
van de Drie Koninkrijken, geeft de uitleg dat
in Japan mensen werden getatoeëerd om een
bepaalde sociale rang aan te geven.

Ook Japan heeft een geschiedenis van tatoeages,
waarvan de vroegste bewijzen gevonden kunnen
worden op haniwa met tatoeages op hun gezicht.
De geschiedenis van de tatoeage is zeer divers,
met periodes waarin het werd gebruikt om
criminelen te markeren of tijden waarin het
werd gebruikt als symbool van moed. In het
verleden is het imago van de tatoeage onderhevig
geweest aan veranderingen; als markeringen
voor primitieve stammen werd het iets wat
tegenwoordig bijvoorbeeld wordt geassocieerd
met de yakuza.

In een latere periode rond de tijd van de Nihon
Shoki (720) wordt voor het eerst genoemd dat
de tatoeage een exclusieve functie had gekregen
voor het markeren van criminelen en onreine
mensen. Criminelen werden op hun armen en
soms hun gezicht getatoeëerd met strepen en
cirkels zodat men kon zien dat zij slechte dingen
hadden gedaan. Een dergelijke functie van
tatoeages was ook in andere culturen te zien,
zoals die van China. Ook werden criminelen
gestraft door ze aan het werk te zetten als slaven.
Het tatoeëren van lijfeigenen en gedwongen
arbeiders was een normale zaak, iets wat ook
gedaan werd in China. Japan had toentertijd
geen echte slaven, maar in plaats daarvan was
er een groep mensen die te vergelijken is met de
hedendaagse burakumin.

De eerste bewijzen van tatoeages gevonden op
haniwa dateren uit de derde eeuw voor Christus.
Het doel van deze tatoeages is niet bekend,
hoewel men hierover wel kan speculeren.
Hoogstwaarschijnlijk hadden ze destijds een
soortgelijke functie als ze voor vele andere
vroegere inheemse stammen hadden, waarbij
tatoeages het bereiken van een bepaalde fase in
iemands leven, een bepaalde leeftijd of sociale
rang aanduidt of een mystieke functie heeft. De
Chinese San-kuo chih, een historische tekst over

Nadat strepen en cirkels een markering werden
exclusief voor criminelen en mensen met de
laagste sociale status, probeerden degenen die
dusdanig gemarkeerd waren deze te verbergen
onder grotere en versierende tatoeages. Dit
is een van de redenen dat heden ten dage
tatoeages nog steeds worden geassocieerd
met het criminele, waardoor men ernaar neigt
getatoeëerde mensen te ontwijken. Tatoeëren als
een manier van straffen werd overigens steeds
minder toegepast na de Taika hervormingen in

18

太狸記・三月号

Banzai

Voor degenen die niet genoeg
kunnen krijgen van onze lekkere
hunks and babes, is hier een kalender
met de lekkersten op de centerfold.
Voel je vrij om deze pagina’s eruit
te halen en in je kamer op te hangen
voor vele uurtjes aan kijkplezier.

太狸記・三月号

19

4月

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30

5月

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31

6月

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30

Banzai's Hunks & Babes 2013

7月

10月

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31

8月

11月

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31

12月

9月

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30

22

太狸記・三月号

646, waarin het Japanse staatsapparaat meer
naar Chinees voorbeeld werd aangepast.
In het begin van de Tokugawa-periode werden
tatoeages gebruikt als een teken van trouw en
toewijding. Prostituees tatoeëerden zichzelf om
trouw aan een bepaalde klant te laten zien en
sommige mannen en vrouwen, die verwikkeld
waren in een romantische relatie, om trouw
aan elkaar te tonen. Deze permanente geloften
van trouw waren niet alleen voor tortelduifjes,
ook mensen die een bepaalde gedachte wilden
vereeuwigen maakten hier gebruik van. Dit was
het geval bij religieuze mensen die delen van
soetras lieten tatoeëren om hun toewijding te
laten zien. Ook soldaten hadden tatoeages met
verschillende functies, zoals het aantonen tot
welk regiment je behoorde, identificatie (levend
of dood), ter voorkoming van deserteren en het
markeren van krijgsgevangenen. Ook werden
tatoeages gebruikt voor geloften van toewijding
voor datgene waarvoor op dat moment werd
gevochten.
Aan het einde van de Tokugawa-periode werden
tatoeages verboden door de regering, omdat ze
werden gezien als schadelijk voor de publieke
normen en waarden. Hoewel deze reformaties
voornamelijk ineffectief waren en teruggedraaid
werden toen de regering viel, was dit het
begin van de terugdringende populariteit van
tatoeages. In de Meiji-periode werden tatoeages
weer verboden, deze keer omdat de Meijiregering bang was dat de buitenlanders die toen
hun land binnenkwamen de Japanse cultuur
uit zouden lachen om hun barbaarsheid. Deze
angst uitte zich niet alleen in het verbannen
van tatoeages, het ging zelfs zo ver dat men
van plan was om de Nara-pagode af te breken.
Hoewel de Japanner verboden werd om een
tatoeage te dragen, konden buitenlanders hun
gang gaan. Tatoeagezetters waren afhankelijk
van deze toeristen voor een inkomen, maar
door geld- en tijdsproblemen voor de toeristen,
werden veel artiesten gedwongen om te stoppen.
Na de Tweede Wereldoorlog werd het laatste
verbod op tatoeages eindelijk opgeheven,
hoewel volgens sommigen het verbod al in 1881
verdween, nadat prins George, gemarkeerd met
een tatoeage van een draak, Japan had bezocht.

Tegenwoordig kunnen mensen met zichtbare
tatoeages in Japan mogelijk toegang worden
geweigerd voor bepaalde zaken, zoals golfclubs,
onsen of waterpretparken. Zoals op de site van
Tokyo Summerland staat:“東京サマーランド
は暴力団関係者、入れ墨・タトゥー（シー
ル・ペイント含む）のある方のご入園を固
くお断りいたします。なお、ご入園後に判
明した場合は、速やかに退園していただき
ます。これに伴う返金・補償は致しません
のでご了承ください” (Tokyo Summerland
ontzegt mensen die connecties hebben met
gewelddadige bendes of mensen met irezumi of
tatoeages (die seal paint bevatten) de toegang
tot het park. In het geval dat we na binnenkomst
tatoeages ontdekken, verzoeken we u

太狸記・三月号

23

onmiddellijk het park te verlaten. Er wordt geen
zorg gedragen voor compensatie. Bedankt voor
het begrip). Leden van de yakuza en mensen met
tatoeages of lichaamsversiersel dat erop lijkt zijn
dus niet welkom. Op de Engelse site wordt het
zelfs expliciet vermeld op de voorpagina.
De makkelijkste manier om een lid te herkennen
is aan de ostentatieve tatoeages die hij draagt
en het lijkt erop dat de beste manier om de
yakuza buiten te houden een algemeen verbod
op tatoeages is. Ook al zou een buitenlander, die
hoogstwaarschijnlijk niet bij de yakuza hoort
of er geen weet van heeft, een tatoeage hebben,
dan worden zij alsnog bestempeld met hetzelfde
label dat de yakuza draagt.

Het maakt verder ook niet uit wat voor tatoeage
het is of om welke reden het is gezet, als het lijkt
op een tatoeage dan wordt men geweigerd. Dit
is in tegenstrijd met de visie uit de Meiji, waarin
het voor de buitenlanders niet uitmaakte. Niet
alleen moeten Japanners heel goed nadenken
over de consequenties van een tatoeage nemen,
ook internationaal moeten mensen die Japan
zouden willen bezoeken dit beseffen.

afgeraden om de opvallende tatoeages te nemen
en de artiesten weigeren om yakuza als klant
te nemen. Het lijkt erop dat tatoeages meer
mainstream zijn geworden en dusdanig minder
aantrekkelijk voor de yakuza. Wellicht is dit een
aansporing tot het veranderen in het beleid tegen
tatoeages, maar moeten we de effecten nog zien.
Tot nu toe is de strijd tegen tatoeages echter nog
volop aan de gang, zoals blijkt uit het beleid van
de waterparken en onsen.
In films en literatuur worden tatoeages gewoon
gebruikt. Neem bijvoorbeeld het verhaal van ‘蛇
にピアス: hebi ni piasu (Snakes and Earrings).
Dit korte verhaal werd geschreven door
Kanehara Hitomi, vertaald naar verschillende
talen en gedrukt in 105 landen. Het is bekroond
met de prestigieuze Akutagawa-prijs en Subaruprijs voor literatuur, geprezen in de media en is
zelfs verfilmd met bekende acteurs. Het verhaal
draait om Lui, een jong meisje dat zich door
haar vriend verdiept in de wereld van body
modification en uiteindelijk zelfs een tatoeage laat
zetten en haar tong splitst. Ook wordt het gedrag
dat Lui vertoond geassocieerd met alcoholisme,
een ziekte. De dingen die zij ondergaat, zoals het
zetten van een tatoeage, vallen in Japan niet in
de smaak bij het algemene publiek, echter is dit
verhaal wel bekroond. Men kan argumenteren
dat dit komt doordat het literatuur is en dat
juist artistieke verhalen die eruit springen zulke
prijzen winnen, maar aan de andere kant kan dit
ook worden gezien als een verhaal waar mensen
hun eigen geheime wensen in kunnen vinden.
Dat hun wensen nog geheim zijn is wel een teken
dat het geportretteerde gedrag niet geaccepteerd
is in de samenleving, maar dat het wellicht
uiteindelijk wel geaccepteerd zal worden. Carmen Loh

Echter, volgens het artikel in de Japan Times
van Manami Okazaki “Japanese tattoo art carves
its mark in the mainstream” (6 september 2007)
komen mensen van over de hele wereld naar
Japan toe om een tatoeage te laten zetten voor
het authentieke gevoel of voor de kunst van de
oude meesters, terwijl de mensen die in Japan
verlangen naar een tatoeage eerder kijken
naar de Amerikaanse stijl en naar de tatoeages
van popidool Amuro Namie. Yakuza worden

24

太狸記・三月号

De onderwaterwereld van Yonaguni

Yonaguni-jima is het meest westelijke punt
van Japan en er zijn allerlei redenen om het
eiland speciaal te noemen. Omdat het vrij
geïsoleerd ligt, heeft het in de loop der tijd
bijvoorbeeld een eigen dialect ontwikkeld
dat zelfs door de bewoners van Okinawa
“volslagen onverstaanbaar” wordt genoemd.
Ook hebben ze een eigen drank, hanazake
genaamd. Daarnaast heeft de zee ook nog
genoeg attracties te bieden: Yonaguni staat
bekend om hamerhaaien en jaarlijks vindt er
een zwaardvis-viswedstrijd plaats. Al deze
dingen verbleken echter bij het – mogelijk
oeroude – mysterie dat Yonaguni herbergt.
Verzwolgen door de zee heeft het duizenden
jaren ten zuidoosten van de kust gelegen, vijf
tot twintig meter onder het wateroppervlak:
het Yonaguni-monument.
In 1987 stuitte Aratake Kihachiro tijdens het
duiken op een vreemdsoortige formatie aan
stenen op de zeebodem. Hierop werd door
een team wetenschappers onder leiding van
Kimura Masaaki de locatie onderzocht. Het
werd al snel duidelijk dat er iets bijzonders
was ontdekt; eenmaal in kaart gebracht bleek
dat er steenformaties van 150 bij 40 meter
stonden, met een hoogte van 27 meter, die
de indruk wekten dat ze door mensenhanden
waren gemaakt. Er werden muren, trappen
en plateaus in herkend, zoals te zien is op

de foto’s, alsmede een verscheidenheid aan
andere kenmerken van menselijke constructie.
Betekende dit dat deze bizarre rotsformatie
door mensen was gemaakt? En hoe oud was
het geheel überhaupt? Hierover waren – en zijn
– de meningen (uiteraard) flink verdeeld.
Er zijn grofweg twee theorieën: de natuurlijke
en de kunstmatige. We beginnen met de
saaiste. Er is door onder andere geologen
beweerd dat het Yonaguni-monument is
ontstaan door natuurlijke omstandigheden
als erosie en aardbevingen. De bevingen en
aardverschuivingen zouden kunnen verklaren
waarom de rotsen zo recht zijn afgebroken.
Ook zijn er enigszins vergelijkbare fenomenen
waarneembaar ten noordoosten van Yonagunijima, en op andere plaatsen op aarde, die door
natuurlijke omstandigheden zijn ontstaan.

太狸記・三月号

25

Een tegenwerping op de erosietheorie is echter
dat er nergens in de omgeving puin ligt. Als de
gesteentes door erosie en aardbreuken zouden
zijn ontstaan, zouden daar normaliter sporen
van moeten zijn, zoals bijvoorbeeld losliggende
rotsblokken. Deze zijn echter nergens te
vinden: misschien zijn ze vergaan door de
beruchte stromingen rondom het eiland,
misschien niet.
Ook wordt er beargumenteerd dat, hoewel
er op meerdere plaatsen op aarde enigszins
vergelijkbare steenformaties te vinden zijn,
de concentratie en de hoeveelheid van die
formaties bij Yonaguni zeer hoog is. Te
hoog om enkel een natuurlijke oorsprong te
hebben. Wat zou, volgens deze mensen, dán de
oorsprong kunnen zijn?
Als we de foto’s bekijken (en schroom niet
om te googelen voor meer beeldmateriaal)
dan is het opvallend hoezeer de formatie
gestructureerd en gevormd lijkt. Er zijn
scherpe, regelmatige hoeken, gladde wanden,
opvallende, symmetrische vormen en de
algemene indruk van een gepland bouwwerk.
Sommigen beweren zelfs rotstekeningen te
herkennen, of een gigantisch uitgehouwen
standbeeld van een hoofd, vergelijkbaar met de
Moai op Paaseiland. Uiteraard ziet men altijd
wat men wil zien – in de wolken kan iedereen
ook wel gezichten herkennen – maar aangezien
de natuurlijke theorie niet honderd procent
waterdicht is, is de kunstmatige theorie niet uit
te sluiten.

bouwwerk is, staan we voor een raadsel.
Onder water bouwen kan worden uitgesloten,
simpelweg omdat het onnoemelijk veel
problemen met zich meebrengt en praktisch
geen enkel voordeel. Dit zou betekenen dat
het Yonaguni-monument bewerkt is door
mensenhanden toen het níet onder water
stond, ergo, voordat het waterpeil dusdanig
steeg dat het gebied onder water kwam te staan.
Dat zou data opleveren van ongeveer 3000 jaar
geleden, toen het zeeniveau iets lager stond dan
nu, of, als we kijken naar de tijd waarin het land
volledig en zonder ambiguïteit boven water
stond, ongeveer 10.000 jaar geleden.
Beide zijn zeer opvallende data om
verschillende redenen. 3000 jaar geleden
waren Yonaguni en de omliggende eilanden
wel bewoond, maar niet door een volk waarvan
wij het voor mogelijk houden dat het kolossale
stenen “piramides”, zoals het monument ook
wel eens wordt genoemd, kon bouwen. Wel
stonden de Ryuukyuu-eilanden bekend om hun
steenhouwwerk, maar een bouwwerk van deze
schaal is simpelweg ongekend.
Als we besluiten om 10.000 jaar het verleden
in te duiken, verandert alles. Het waterpeil lag
significant lager en Japan was destijds geen
eiland maar verbonden aan het continent. Het
was als het ware een “landbrug” die via de
Ryuukyuu-eilanden (toen ook geen eilanden)
aan Taiwan en aan China vastzat. De algemene
consensus is dat er geen georganiseerde
beschaving was, en een megalithisch bouwwerk

Als dit bouwwerk daadwerkelijk een menselijk

26

太狸記・三月号

van deze proporties zou betekenen dat we de
consensus drastisch zouden moeten herzien,
met alle gevolgen van dien.
Uiteraard zijn ook hier een scala aan
tegenwerpingen. Afgezien van dit monument
is er geen solide bewijs dat duidt op een vergane
georganiseerde cultuur met de middelen om
zulke monumenten te bouwen. De zogenaamde
trappen, plateaus en mogelijke rotstekeningen
zouden slechts hoopvolle interpretaties van
mysteriewellustelingen zijn, op zoek naar
verloren beschavingen (“Atlantis” of “Mu” zijn
vaker dan eens genoemd, tot groot vermaak
en ongenoegen van sceptici). Daarbij zijn er
steenformaties gevonden op de Ryuukyuueilanden en rond Taiwan die duiden op een
zeer oude traditie van steenbewerking, wat
kan betekenen dat het Yonaguni-monument
een natuurlijke rotsformatie was die is bewerkt
door de aanwezigen, mogelijk als steengroeve
voor grondstoffen om andere bouwsels uit te
maken, zoals de Okinawa-tombes.
Er is echter een andere context, die
controversieel maar onomstotelijk aanwezig
is. Vergelijk de foto’s van het Yonaguni
monument met foto’s van Sacsayhuaman en

Qenko; twee plaatsen in Zuid-Amerika. De
overeenkomsten zijn op zijn minst opvallend.
Als we ervoor kiezen deze bouwwerken met
elkaar te vergelijken, ontstaat er een totaal
andere, ongelofelijke en enigszins griezelige
mogelijkheid: de mensheid heeft een verborgen
geschiedenis, niet alleen onder water bij het
eiland Yonaguni, maar over de hele wereld. Want
waarom staan er in Korea steenformaties die
we in Nederland hunebedden zouden noemen?
En wat is de reden dat overal op aarde piramides
zijn gebouwd, met treffende overeenkomsten?
Hoe komen er oeroude standbeelden in
Zuid-Amerika terecht die sprekend op
Afrikanen lijken? Zonder enige vorm van
telecommunicatie of transportmogelijkheden
lijkt het waanzin om connecties te proberen te
leggen tussen dit alles, maar de vragen blijven
talrijk, onbeantwoord en prangend – en waag
het niet ze te beantwoorden met het antwoord
dat geassocieerd wordt met de man met het
vogelnest op zijn hoofd, anders krijg je met mij
te maken.
Het Yonaguni-monument, of de Yonaguniruïne? Zwijgend zinkt het, verzwolgen door de
zee, vlak onder het oppervlak, naar de bodem
van de oceaan; nog maar net buiten handbereik.
- Martin Klapwijk

太狸記・三月号

27

Muurdichten
Rustig dravend door Leiden, banjerend,
ziedaar, wat ziet mijn oog? Voorwaar, het is
dichtkunst.
Ze vallen meteen op als je rondloopt in Leiden:
de gedichten op de muren. In totaal zijn er drie
Japanse gedichten te vinden: op de hoek van
de Nonnensteeg, aan de Pieterskerkgracht en
natuurlijk op de Rapenburg. Wat betekenen ze
nou eigenlijk en wat is de context?
De eerste en bekendste is van Bashou
Matsuo

Het is een gedicht dat geschreven is
tijdens Bashou’s reis in 1689 en dat deel
uitmaakte van zijn Oku no Hosomichi, een
van de meest gevierde werken uit de Japanse
kunstgeschiedenis. Het idee achter het werk
is het weg laten vloeien van je ego in het
universum. Praktisch gezegd kom het erop
neer dat er een achterliggende gedachte in zit
waarin hij zichzelf als klein en nietig neerzet in
het universum. Dit getuigt van een zekere mate
van zelfkennis aangezien hij zijn plek zo heeft
gevonden in de totaliteit der dingen.
Naast het verwerkte persoonlijke kennen van
plaats, zit er ook een stukje verdriet en onvrede
voor de mensen op Sado in dit gedicht verwerkt.
Sado was in de Edoperiode namelijk een
gevangeneneiland. Bashou heeft medelijden
met de mensen op het eiland omdat ze zijn
gescheiden van de rest van de gemeenschap
door de “woedende zee”, welke zo groot en
onoverkomelijk lijkt als de Melkweg.
Sugawara no Michizane

荒海や
佐渡によこたふ
天の川

東風吹かば匂ひおこせよ梅の花
あるじとて春を忘るな

The rough sea Extending toward Sado Isle,
The Milky Way

If the east wind blows this way,
Oh blossoms on the plum tree,
Send your fragrance to me!
Always be mindful of the Spring,
Even though your master is no longer there!

28

太狸記・三月号

Sugawara no Michizane is in Japan de
beschermheilige van de wetenschap, terwijl
pruimenbloesem het symbool van de
wetenschap is. Zelf was hij in de Heianperiode
wetenschapper, politicus en dichter en werd hij
onterecht verbannen. Verhaal gaat dat na zijn
verbanning een tak van de pruimenboom in
zijn tuin hem nareisde. Er zijn zelfs gedichten
die hierover verhalen.
Het eerste wat opvalt is verlangen. Een
verlangen naar thuis, naar het bekende, warme
en toch ook zachte wat de bloesem uitbeeldt.
Dit is hetgeen waar je altijd op moet letten en
van moet genieten. Het tweede is dat de geur uit
het oosten komt, daar waar hij vandaan kwam.
Zijn verbanning was namelijk naar Kyushu.
De geur van de bloesem werd meegevoerd
door een oostenwind naar hem, beladen met
het verlangen dat hij ooit weer zal terugkeren.
Het laatste gedicht is van Seiichi Niikuni

deze manier beeldt het een geordend proces
uit tussen twee krachten die niet van elkaar
kunnen winnen: aan de ene kant de behoudende
kracht gesymboliseerd door de zandbank en
aan de andere kant de verandering, uitgebeeld
als een stromende rivier. Een beelddicht over
overgang, waarbij de zandbank terrein wint
door afzetting van sediment, en er tegelijkertijd
ook weer land wordt weggegeven door de
eroderende kracht van de rivier.
Een prachtige beschrijving van de realiteit,
maar ook een beeld over hoe verandering
in werking treedt. Het laat zien dat het niet
mogelijk is om alles in een keer te veranderen
omdat de gehele structuur van het proces dan
uit verhouding zou raken.
Wijze lessen geleerd uit ogenschijnlijk
ongrijpbare poëzie. Wat een juweeltje. - Asor
Mustafa

en heet 州川, oftewel rivier-zandbank
Het is een prachtig gedicht dat in de
eenvoudigste totaliteit uitbeeld waar het voor
staat als we alleen al kijken naar de structuur.
De geleidelijke overgang van rivier naar
zandbank, weergegeven door een strakke
lijn die de rijen kanji van elkaar scheidt. Op

太狸記・三月号

29

Youkai: fabeldieren in Japan
Het Japanse woord voor fabeldieren is ‘妖怪:
youkai’ wat ‘geest’ of ‘vreemde verschijning’
betekent. Er zijn youkai die op dieren lijken,
zoals de Kappa en de Tanuki, of op mensen,
zoals de oni (al komen oni ook als voorwerpen
voor). Youkai hebben meestal bovennatuurlijke
krachten en kunnen van vorm veranderen,
waardoor ze ookwel ‘お化け: obake’ worden
genoemd.
Tanuki
De ‘狸: tanuki’ (een humanoïde wasbeerhond)
waarnaar de Leidse studievereniging voor
Japanologie en Koreanistiek, alsmede deze
journal, is vernoemd, speelt een belangrijke rol
in de Japanse folklore. De tanuki is echter ook
een bestaande diersoort in Japan. De tanuki
uit Japanse volksverhalen, ookwel bekend als
bakedanuki, zijn zoals gezegd obake en kunnen
dus van vorm veranderen en zich vermommen.
Het zijn brutale wezens die reizigers bedriegen
en lastigvallen. De Tanuki is in sommige
verhalen vriendelijk en behulpzaam en een
zeer opvallend (en obsceen) kenmerk van de
Tanuki is dat hij enorme testikels heeft! Tanuki
gebruiken hun enorme ballen onder andere
als regenjas, als deken of als boot. Daarnaast
vinden ze het leuk om op ze te trommelen.

Er is ook een animatiefilm gemaakt over
de fabel-Tanuki: Pom Poko (Studio Ghibli,
1994). In deze film wordt het leefgebied van
een groep pratende Tanuki bedreigd door
een stadsuitbreiding in de Tama heuvels.
Aanvankelijk vechten de Tanuki met elkaar om
het steeds schaarser wordende voedsel, maar
uiteindelijk komen ze op een lijn te staan en
gaan ze zich tegen de nieuwbouw keren. Ze
gebruiken vervolgens hun vormverandering
om de boel te saboteren. In de film worden de
geslachtsdelen overigens niet getoond, omdat
dit ongepast zou zijn voor jongere kijkers.

* Tanuki met een hoofdletter is hier het
fabeldier; tanuki met een kleine letter is het
bestaande dier.
Kappa
‘河童: kappa’ of ‘川子: kawako’ betekent
rivierkind. De Kappa is niet direct gebaseerd
op een bestaand dier, maar lijkt een
hybride te zijn tussen een Suppon (Chinese
drieklauwschildpad) en een Nihonsaru
(Japanse makaak). Er bestaat ook een theorie
dat de Kappa gebaseerd is op de Japanse
reuzensalamander. De Kappa is meestal een
reptielachtig wezen dat iets weg heeft van een
jongetje met groene huid en vliezen tussen zijn
handen en voeten. Zijn voornaamste kenmerk
is dat de holle bovenkant van zijn hoofd altijd
gevuld moet zijn met water, anders verliest hij
zijn krachten of sterft hij zelfs.
Kappa werden aan de ene kant gezien als
watergoden. Aan de andere kant haalden

30

太狸記・三月号

Tsukumogami
‘付喪神: tsukumogami’ zijn alledaagse
voorwerpen die tot leven komen als ze honderd
jaar oud zijn. Ze halen dan grappen en streken
uit met hun eigenaren. Nog steeds is het een
gewoonte in Japan om aan het eind van het
jaar het huis op te ruimen en oude spullen weg
te gooien. De levend geworden voorwerpen
konden wraak nemen op degenen die hen
hadden weggegooid na jaren trouwe dienst.
ze allerlei streken uit, zoals scheten laten en
mensen in de maling nemen, maar ze stonden
er ook om bekend dat ze mensen en paarden
verdronken en hun levers opaten (vandaar de
naam ‘駒引け:komahike’ (Paardentrekker)).
De verhalen over de Kappa werden aan kleine
kinderen verteld zodat ze niet in de buurt van
(diep) water kwamen.
De Kappa’s waren niet enkel moordlustige
monsters; zo waren ze ontwikkelend en konden
ze Japans spreken. Hun favoriete voedsel is
de komkommer; als je een komkommer in het
water gooide waar Kappa’s leefden, zouden ze
je niet aanvallen.

Er bestaan allerlei verschillende soorten
Tsukumogami, zoals bijvoorbeeld ‘化け草履:
bakezouri’. Dit zijn zouri-sandalen die tot leven
zijn gekomen wanneer ze slecht zijn behandeld.
Ze rennen door het huis rond en schreeuwen
“kararin, kororin, kankororin!” Ze hebben
meestal één oog en armen en benen.
‘傘お化け: kasa-obake’ zijn levende paraplu’s.
Ze hebben meestal één oog en ze springen
meestal in het rond op één been. Er zijn helaas
geen volksverhalen opgeschreven over deze
tsukumogami, maar er zijn welveel prenten van
gemaakt.
De youkai nemen nog steeds een grote plaats
in in de moderne Japanse cultuur, maar ze
zijn gedurende de jaren wel veranderd. Het
huidige beeld van de Kappa is bijvoorbeeld
sterk beïnvloed door schrijver Akutagawa
Ryuunosuke die een boek schreef over Kappa
in 1927. In de jaren ‘50 en ‘60 vond nog
een transformatie plaats. De Kappa is niet
langer een kindereter, maar een vriendelijk,
ondeugend watermonstertje.
Youkai komen overal voor: ze zijn
onlosmakelijk verbonden met manga, anime
en videogames en zijn bovendien te vinden in
het algemene straatbeeld van Japan. Zo zijn er
veel restaurants die zichzelf “Kappa” noemen
en bestaan er allerlei beelden van youkai, zoals
een groot Kappabeeld op een treinstation in
Fukuoka of beelden van Tanuki bij tempels. Vincent Pols

太狸記・三月号

31

Swallowtail
starten van een muziekcarrière. Yentown
is echter een harde omgeving en het gaat
allemaal natuurlijk niet van een leien dakje in
de distopische wereld zoals die is geschetst
door Iwai. Gelukkig zijn er ook wat luchtigere
momenten, onder andere bij wat interacties
met buitenlanders in gebroken Engels.

‘スワロウテイル: Suwarouteiru’ (Swallowtail
Butterfly), ook simpelweg bekend als
Swallowtail, is geregisseerd door Shunji Iwai
die hier in het Westen misschien wel het meest
bekend is van zijn schattige dramafilmpje Hana
& Alice. Swallowtail is echter echt andere koek.
De film speelt zich af in een fictief Japan in de
nabije toekomst. De Japanse yen is zeer sterk
geworden, maar dit betekent natuurlijk niet dat
heel Japan opeens in zijn geheel een welvarend
paradijs is. Dit idee hebben buitenlanders
echter wel en er zijn talloze immigranten
naar Japan gekomen om snel rijk te worden.
Zodoende is Yentown ontstaan, een stad waar
al deze immigranten (Yentowns genoemd)
bijeen leven. Lang niet alle Yentowns slagen
erin hun dromen waar te maken en Yentown
is dan ook voornamelijk een groot getto
geworden, geteisterd door criminaliteit.

Bijna elk personage krijgt wel wat achtergrond
en een sub-plotje mee. Ook al worden ze
niet allemaal even netjes uitgewerkt, het is
niet heel storend; het draait toch vooral om
Ageha. Het sterkste aspect van deze film is
eigenlijk juist hoeveel Shunji Iwai erin heeft
weten te proppen. Swallowtail Butterfly is
een futuristisch drama, een absurdistische
komedie, een coming-of-age verhaal en een
misdaadfilm, met nog wat muzikale wendingen
ook. Met een speelduur van bijna 2,5 uur kan
dit prima en het eindproduct is een zeer rijke
film. Swallowtail is anders dan het gemiddelde
werk van Iwai, al is zijn visuele stijl wel duidelijk
herkenbaar. Deze film is vrij duister en rauw,
maar hier en daar toch ook juist prachtig en
ontroerend. Een beetje een ruwe diamant dus.
Al met al in ieder geval een zeer geslaagde film.
Ik zou het zelfs een moderne klassieker willen
noemen, hoewel hij in het Westen helaas
nooit is aangeslagen werd hij in het thuisland
gelukkig wel gewaardeerd door critici. Nu
hopen dat de unreleased uncut-versie van 467
minuten ooit nog opduikt! Of zou dat toch te
veel van het goede zijn... - Nick Sint Nicolaas

De film richt zich voornamelijk op een
aanvankelijk naamloos meisje, die haar
moeder kwijtraakt en onder de hoede van een
prostituee genaamd Glico komt. Glico noemt
het meisje Ageha (Japans voor een swallowtail
vlinder). We zien vervolgens hoe Ageha, Glico
en vrienden van hen per toeval rijk worden
doordat ze een manier ontdekken om vals geld
te drukken. Met hun nieuwgevonden rijkdom
pogen ze hun dromen te realiseren, zoals het

32

太狸記・三月号

Monster Hunter 3: Ultimate

In Japan genieten de Monster Hunter-spellen
immense populariteit. Ellenlange rijen voor de
winkels op de dag dat een nieuw deel uitkomt
zijn dan ook geenszins opzienbarend, maar
dit gaat ook op voor delen die slechts enkele
kleine verbeteringen hebben meegekregen en
vervolgens opnieuw in de schappen worden
gelegd. Dit is dan ook het geval bij Monster
Hunter 3: Ultimate, een verbeterde versie
van Monster Hunter Tri die drie jaar geleden
uitkwam. Ditmaal spelen we de game echter
niet op de Nintendo Wii, maar verschijnt de
game op de 3DS en Wii U.

Men neme een wapen en bewerkt hiermee
een grote diversiteit aan dinosaurusachtige
monsters om zo aan materiaal voor nieuwe,
betere uitrusting te komen. Voor liefhebbers
van een goed plot is Monster Hunter dan ook
geen geschikte keuze. De charme zit hem er
dan ook in om als nietig mens de uitdaging
aan te gaan om steeds grotere creaturen te
vellen. Dit doe je zeker niet zomaar, want het
neerhalen van monsters vergt geduld, kennis
en tactiek.
Bij de eerste paar kleine creaturen is het
hersenloos op knoppen rammen nog een
optie, maar echt ver zul je niet komen door
simpelweg in het wilde weg op je tegenstander
in te hakken. Monsters kenmerken zich
namelijk met eigen vechtpatronen, welke je
eerst dient te doorzien alvorens je een aanval
succesvol kunt inzetten. Met 73 verschillende

tegenstanders is er bovendien voldoende
diversiteit aanwezig.
Het grote nadeel is alleen dat we dit al eens
eerder hebben mogen ervaren. Ondanks
een paar toegevoegde monsters, wat nieuwe
uitrustingen en meer missies is de game in
de basis namelijk nog steeds hetzelfde. In het
geval van de Wii U betekent dit dat het spel
weinig nieuws te bieden heeft ten opzichte van
de originele Wii-versie. Het 3DS-exemplaar
daarentegen weet de gehele Monster Hunterervaring dan wel draagbaar te maken, maar
blijkt slechts online te spelen wanneer deze
in verbinding wordt gebracht met een Wii
U-console.

Beide versies van Monster Hunter 3:
Ultimate weten dus niet een bijzonder sterke
indruk achter te laten als we het origineel in
het achterhoofd houden. Dat wat het Wii
U-exemplaar ons weet te bieden hebben we
eigenlijk drie jaar geleden al gespeeld, terwijl de
3DS-versie dan wel specialer is maar met haar
eigen mankementen kampt. Desalniettemin is
Monster Hunter 3: Ultimate het zeker waard
om eens opgepakt te worden wanneer je
jezelf nog nooit hebt ondergedompeld in het
Monster Hunter-universum. - Door Wester
Wagenaar
Monster Hunter 3: Ultimate is op 22 maart
verschenen voor de Wii U en 3DS.

太狸記・三月号

33

Verslag uit Korea

안녕하세요! Vanuit Korea schrijf ik, Maria,
nu voor de TaTanukiKi. Eind februari ben ik,
samen met de andere tweedejaars studenten
Koreastudies, vertrokken naar Zuid-Korea.
Voor een halfjaar zal dit ons thuis zijn. Als
uitwisselingsstudenten studeren we nu
namelijk aan een Koreaanse universiteit.
Gedurende twee periodes zullen we een
taalprogramma volgen; lessen volledig in
het Koreaans gegeven. Voor mij was het
wel even wennen, met de nodige inwendige
paniekaanvallen, maar na twee weken valt het
wel weer mee. Ik vind het stiekem best leuk dat
we naast het taalprogramma elk willekeurig
vak aan de universiteit mogen volgen. Zo
volg ik nu Textile Print Design en Taekwondo,
vakken die niets met mijn afstudeerroute
te maken hebben, maar waar ik wel mijn
creativiteit en energie in kwijt kan!
Voor mij is dit de eerste keer dat ik in Korea
ben. Reden genoeg dus om ook vooral veel
rond te gaan kijken. In de omgeving van Seoul
zijn veel bezienswaardigheden te vinden.
Persoonlijk vind ik vooral de paleizen mooi
om te zien, in het bijzonder Gyeongbokgung
en Deoksugung (zie foto’s). Daarnaast is het
fijn (souvenir-)shoppen in Myeongdong en
Insadong. En uitgaan is het leukst in Hongdae!

je leert elkaar op een nieuwe manier kennen
en dan worden mooie en minder mooie
eigenschappen zichtbaar.
Het meest bijzondere contact dat ik in Korea
heb meegemaakt was in Baskin Robbins, toen
ik met een aantal klasgenoten na het avondeten
een ijsje ging eten. We zaten rustig aan tafel
terwijl een groepje Koreaanse meisjes zich
verzamelden aan het tafeltje naast ons. Ze
waren naar ons aan het kijken en onderling
elkaar aan het aanmoedigen om met ons te
praten (zo bleek later). Op een gegeven moment
hadden ze dan toch de moed bijeen geraapt en
vertelden ons dat ze Engels studeerden. Toen
wij ze vertelden dat wij Koreaans studeerden
werden ze nog enthousiaster dan ze al waren.
Het was een leuk gesprek!
Tot slot iets over het dagelijks leven in Seoul
na het bekend worden van de ontwikkelingen
tussen Noord- en Zuid-Korea: daar is helemaal
niets van te merken! De mensen leven zoals ze
daarvoor ook al deden. Het enige dat mij is
opgevallen is dat de Won steeds goedkoper is
geworden. Of dit een gevolg is van de NoordZuid ontwikkelingen? Dat laat ik maar aan de
economen over. - Maria van der Linden

Naast school is het dagelijks leven overigens
behoorlijk gezellig. Omdat we in ‘dormitories’
wonen, zien we elkaar regelmatig. Ook is de
prijs voor het zelf koken van je eten ongeveer
net zo hoog als of zelfs hoger dan wanneer je
uit eten gaat, dus eten we heel vaak samen.
Ik heb gemerkt dat persoonlijke relaties met
klasgenoten door deze ervaring veranderen;

34

太狸記・三月号

コトバによって現れた人
in een zin zowel de ‘volheid’ als de ‘leegheid’
van het glas aan de orde kunnen laten komen
zodat je niet beschuldigd kan worden van
het negeren van een van de twee. Je zou
bijvoorbeeld kunnen zeggen: ‘het glas is voor
de helft gevuld en voor de helft leeg’. Maar hier
zit het feit dat taal altijd sequentieel is ons in
de weg. Deze eigenschap dwingt je om één
van de twee aspecten (leeg dan wel vol) eerst
te zeggen. Dit lijkt misschien niet van groot
belang te zijn. Immers, op deze manier krijg
je uiteindelijk alle informatie te horen die je
nodig hebt. De lege en volle delen zijn beide
benoemd en zo kun je het plaatje van een glas
dat voor de helft gevuld (of leeg) is zelf in zijn
volledigheid mentaal reconstrueren.
Na een taalhistorisch uitstapje naar de
Manyoushuu de vorige keer (twee edities
geleden) nu toch iets compleet anders.
Een paar weken geleden kwam het gesprek
in een van de lessen luistervaardigheid op
het onderwerp taal en subjectiviteit. Ik moest
denken aan een college in cognitieve taalkunde
dat ik ooit in Kioto heb gevolgd. De docent
legde ons toen uit hoe je nooit een beschrijving
kan maken die te kwalificeren is als puur
objectief. Zelfs een eenvoudige situatie als een
glas dat voor de helft gevuld is met water, is
niet op een neutrale manier uit te leggen.
Het woord ‘half’ geeft automatisch de
voorkeur aan precies datgene: die helft.
Probeer het maar eens. ‘Het glas is half vol’
gaat duidelijk over het ‘vol zijn’ van het glas.
Het tegenovergestelde kan natuurlijk ook: ‘het
glas is half leeg’. Hier leg je de nadruk juist op
het leeg zijn van het glas, op de afwezigheid
van het water. Een andere manier dus om
te beschrijven wat fysiek een ongewijzigde
situatie blijft.
Er zijn natuurlijk andere manieren waarop je
kan vertellen over het glas die misschien wat
objectiever lijken te zijn. Je zou bijvoorbeeld

Toch is deze manier van beschrijven nog steeds
geen garantie voor objectiviteit. Je moet een
keuze maken welke van de twee je vooraan
zet zin de zin. Ten eerste ontkom je er niet
aan de nadruk op een van de twee factoren te
leggen. Zeg je ‘het glas is half vol en half leeg’,
dan richt je de aandacht meer op het water in
het glas dan op het lege deel. Het tweede stuk

太狸記・三月号

35

(dat dus met ‘en’ begint) klinkt dan meer als
supplementaire informatie. Dit hoor je ook
terug in de intonatie. Het klinkt erg vreemd
als je probeert beide delen van de zin (‘vol’ en
‘leeg’) evenveel prosodische nadruk te geven.
Dit lijkt tegen de regels van zinsmelodie in te
gaan. Daarmee is overigens niet gezegd dat
het onmogelijk is de nadruk in intonatie op
het laatste deel van de zin te leggen; wel blijft
het zo dat je zelfs in dat geval nog steeds niet
kan spreken van een ‘neutrale verdeling van
nadruk’, wat zou betekenen dat er geen nadruk
meer is.

wa’ (ik) voor staat. In het Nederlands zou je
kunnen zeggen ‘hij wil cola drinken’, zolang
je het maar heel zeker weet (als je bijvoorbeeld
net hebt gevraagd wat deze persoon wil
drinken). Je kunt daar aan toevoegen dat je dat
hebt gehoord (‘hij zegt dat hij cola wil drinken’)
maar dat is niet per se nodig. In het Japans is
dat anders. *‘彼はラーメンが食べたい: Kare
wa ra-men ga tabetai’ (*hij wil ramen eten) is
geen goede zin. Je moet daarbij vermelden dat
je het hebt gehoord, dat het geen subjectieve
kennis is. Je weet immers alleen van jezelf echt
wat je wilt en misschien dat zelfs niet.

Ten tweede is het onnatuurlijk overbodig om
‘het glas is half vol en half leeg’ te zeggen. Er
wordt nooit van je verwacht dat je probeert
een zo neutraal mogelijk beeld te schetsen
waarin je probeert ‘alle aspecten’ van de
situatie gelijkmatig te benadrukken. Iedereen
weet wat je bedoelt als je alleen zegt dat het
glas half leeg is, net zoals iedereen begrijpt
dat je geen spaghetti, tortellini of lasagna hebt
gegeten wanneer je zegt dat je gisteren bent
getrakteerd op een pizza bij de Donnatello’s.
Zo kan je de werkelijkheid van het glas op nog
veel meer manieren benaderen. Je kan ‘ik wilde
de kraan graag snel dichtdoen’ als uitleg geven,
of je kan vertellen dat je de helft van het water
al hebt opgedronken - allemaal manieren om
dezelfde werkelijkheid te representeren. Om
dit efficiënt te doen moet je wel een selectie
maken; je kunt niet ‘alles’ zeggen.

Nog een ander aspect uit de Japanse taal doet
denken aan de situatie met het voor de helft met
water gevulde glas. Japans heeft namelijk een
duidelijke topic-comment structuur. Het is vrij
zinloos om te vragen wat het verschil is tussen
de partikels wa en ga, zoals iedereen die Japans
studeert zich op een gegeven moment zou
moeten realiseren. Het is niet zo dat wa en ga
allebei ‘het onderwerp’ aangeven. In principe
geeft ga meestal het grammaticale onderwerp
van de zin aan en staat wa achter datgene wat
topic (bij gebrek aan goed Nederlands) wordt
genoemd.

Heeft dit ook iets met Japans te maken? In
principe wel, omdat het Japans ook een taal is
waarvoor in praktijk dezelfde regels gelden. Je
zult natuurlijk wat andere grammatica moeten
gebruiken dan die we in het Nederlands
bezigen maar uiteindelijk lijken de regels voor
de subjectiviteit ook hier te gelden.
Interessanter is dat het Japans in sommige
gevallen toch anders lijkt om te gaan met
subjectiviteit dan we in het Nederlands (of
Engels e.d.) gewend zijn. Het suffix -tai is hier
een aardig voorbeeld van. Gebruik je dit in
een zin als ‘ラーメンが食べたい: ra-men ga
tabetai’ (ik wil ramen eten) dan heb je het altijd
over jezelf. Ook als er geen ‘わたしは: watashi

36

Wat wa doet is eigenlijk een bepaald aspect uit
de voorgestelde werkelijkheid tot topic van de
zin maken om dit verder te beschrijven. Dat
dit vaak - maar lang niet altijd - samenvalt
met het grammaticale onderwerp, is min of
meer toevallig. Dit verschijnsel lijkt natuurlijk
weer op de situatie met het glas water. Om
de situatie te beschrijven hoeven en kunnen
we niet alles zeggen dat we waarnemen. We
moeten een bepaald aspect selecteren en
dat verder uitwerken om zo toch een redelijk
complete voorstelling te kunnen maken van de
situatie. Op deze manier kunnen we efficiënt
informatie overdragen. Deze informatie
kan nooit meer zijn dan een subjectieve
interpretatie van de dingen om ons heen en
van de gedachten die we hebben. - Milan van
Berlo

太狸記・三月号

Hoofdstedelijke statussymbolen
Binnenkort zal de heilige berg Fuji niet meer te
zien zijn vanaf de straten van Tokio. Althans,
zo kopte de krant The Japan Times. Inwoners
van de Japanse hoofdstad zijn daar, zo blijkt
daaruit, nogal van ondersteboven. Waarom?
Fujisan, met zijn 3776 meter de hoogste piek
van Japan, is een berg zoals ieder kind deze
zou tekenen: perfect driehoekig van vorm,
de top immer met sneeuw bedekt. Omdat de
slapende vulkaan zo hoog boven zijn omgeving
uittorent, is hij – als het helder weer is en er
geen smog in de lucht hangt – vanuit de wijde
omgeving te zien. Ook vanuit het ruim 100
kilometer verderop gelegen Tokio.
Om te begrijpen waarom deze berg per se te
zien moet zijn kan wat achtergrondinformatie
geen kwaad. In de Edo-periode (1603-1868),
toen de centraal gelegen stad Kioto nog de
hoofdstad van Japan was, ontleenden de
inwoners van het oostelijk gelegen Edo (zoals
Tokio toen heette) status aan de berg. Niet voor
niets figureert Fuji in veel van de werken van
de bekende houtsnedekunstenaars Katsushika
Hokusai en Utagawa Hiroshige. Met name
Hiroshiges serie “36 uitzichten op Fuji” geeft
een goed beeld van de vele plekken van waaruit
de berg destijds te zien moet zijn geweest.
Het ontbreken van zowel hoogbouw als smog
speelde daarbij een belangrijke rol.
Maar die tijden zijn voorbij. De miljoenenstad
Tokio barst onderhand uit zijn voegen, dus
bouwt men steeds verder de hoogte in. Ook in

Arakawa-ku, de laatste wijk van waaruit Fuji
op straatniveau te zien was. Het uitzicht vanaf
de zogenaamde ‘富士見坂: fujimizaka’ dreigt
nu dus te worden geblokkeerd door een nieuw
appartementencomplex en daar is men op zijn
zachtst gezegd niet blij mee. Dat Fuji vanaf de
steeds hogere gebouwen ook prima te zien is,
telt niet. Juist het idee dat de heilige berg vanaf
de straat bekeken kan worden appelleert aan de
hoofdstedelijke trots. Dat dit in de praktijk nog
maar vanaf één speciale daar naar genoemde
plek mogelijk is maakt niet uit: vanuit Tokio is
Fuji te zien. En vanuit Kioto niet.
De gezonde onderlinge rivaliteit uit de Edoperiode is blijven bestaan, is mijn ervaring. Zo
werd mij, toen ik in 2010 in Kioto verbleef,
door mijn Tokio-vrienden toevertrouwd dat
men daar veel onbeleefder zou zijn in het
verkeer. Of dat zo is weet ik niet, ook al heb ik
in drie dagen in Kioto meer bijna-aanrijdingen
gezien dan in twee maanden in Tokio. Stom
toeval?
Hoe het ook zij: in het geval dat Fuji
daadwerkelijk uit beeld verdwijnt, heeft de
hoofdstad altijd nog de Tokyo Sky Tree achter de
hand. Dat men trots is op deze 634 meter hoge
televisietoren bleek wel in 2011, toen ik met een
bevriende Japanse familie de nog in aanbouw
zijnde toren ging bekijken. De constructie
zou pas een half jaar later worden geopend,
maar dat was niet te merken: de merchandise
vloog de winkels al uit, parkeerplaatsen in de
buurt van de toren waren zeldzaam, en – leve
Japan - speciaal daarvoor aangestelde wachten
spoorden voetgangers aan om niet te lang in
bewondering omhoog te staren en zo de stoep
te versperren.
Toen ik daar, omringd door goedkeurend
knikkende Japanners, naar boven stond te
kijken beschouwde ik de Sky Tree als iets waar
heel Japan trots op kon zijn. Na het bericht over
de boze reacties op de uit beeld verdwijnende
Fuji weet ik dat echter zo zeker niet meer. Tom Omes

太狸記・三月号

37

Krant Met Karakter
Wat is de rol van de vrouw in haar zoektocht
naar liefde?

The People’s Republic of Love
The People’s Republic of Love is een
documentaire over liefde in het huidige
China en laat zien dat ontwikkelingen in
het moderne China traditionele waarden
over liefde langzamerhand laat verdwijnen.
De documentaire, gefilmd in 2012 met dit
jaar de eerste vertoning, vertelt hoe traditie
moet plaatsmaken voor moderniteit. De
film gaat dan ook over matchmakers die hun
functie steeds meer in gevaar zien komen,
over hoe het platteland worstelt met nieuwe
ontwikkelingen, vertelt wat de Chinese
overheid doet rond het concept liefde,
behandelt de positie van de vrouw en beeldt uit
hoe homoseksualiteit langzamerhand zijn kop
boven het maaiveld uitsteekt.
Hoe is het beeld van liefde veranderd ten
opzichte van vroeger?
Hoe vinden welvarende ondernemers met
hoge werkdruk hun ware liefde?
Hoe vertaalt een collectief idee naar een
individu?

38

Over de filmmakers
The People’s Republic of Love is geschreven en
geproduceerd door een team van voormalige
journalisten en mediaprofessionals. Regisseur
en cameraman Nathan Mauger heeft al vele
andere documentaires op zijn naam staan en
producers Connie Young en Joe Xu werkten
voorheen voor CNN, CBS en NPR.
Al met al zijn zij een gemengd team van insiders
en outsiders die een nieuwe vorm geven aan
de documentaire. Dit team heeft afgelopen
jaar een reis gemaakt door China: van noord
naar zuid en van het platteland naar Shanghai
zijn ze op zoek geweest naar verrassende
antwoorden op de bovenstaande vragen en de
maatschappelijke trend die erachter zit.
“It’s taking viewers on a fast-paced journey to find
the meaning of love in a country undergoing rapid
change” – Chinasmack
Media
People’s Republic of Love heeft een
facebookpagina: https://www.facebook.com/
prldocumentary waarin alle ontwikkelingen
gevolgd kunnen worden. Voor meer informatie,
de huidige trailer en inside information kijk je
op www.chinasmack.com - Sarah Somayah
Grasdijk

太狸記・三月号

Ask Anky
Ask Anky is een adviescolumn speciaal voor de problemen van
Japanologen en Koreanisten. Heb je een probleem waarover je niet kunt
of durft te schrijven naar een algemeen adviescolumn, schrijf dan naar
journal@tanuki.nl met als onderwerp “Ask Anky”, of leg je brief in het
postvakje van Tanuki. Hier zal door een deskundige antwoord worden
gegeven op al je vragen. Schaam je niet en mail vandaag nog.
Allerliefste Anky,

Lieve Anky,

Beste Ikvindjegoddelijkanky,

Beste Kimiminiko,

Het spijt mij heel erg maar na de brief van
Otakuboy94 in de vorige journal ben ik
geïnspireerd geraakt en ben ik het zelf ook met een
knuffelkussen gaan proberen en ik ben er enorm
gelukkig mee. We gaan binnenkort trouwen. Ik
voel me gevleid, maar vanaf nu zijn het alleen
nog maar kussens voor Anky. Ik hoop dat je hier
begrip voor hebt.

Je doet het volgende: start je computer op (dat
rare grijskleurige vierkante ding dat op een TV
lijkt) en ga naar het internet (dat programma met
al die leuke plaatjes) en je zoekt naar Gangnam.
Wellicht, mits je kunt lezen, zul je er achterkomen
dat Gangnam in Korea ligt en niet in Japan.
Tip 2: Koop een nieuwe Lonely Planet, maar
ditmaal van Zuid-Korea (NB: niet van NoordKorea) en ga op avontuur.

Je adviezen zijn altijd zo professioneel en je
komt zo gevoelig over. Om eerlijk te zijn heb
ik enige affectie tot je ontwikkeld. Kunnen we
alsjealsjealsjeblieft afspreken?
Alvast heel veel danky,
-Ikvindjegoddelijkanky

Misschien kun je ook het kussenavontuur
instappen; dan krijg je geen beschamende
afwijzingen zoals deze. Echter, als je een keer
samen wil komen om te leren over hoe je je eigen
Pillow-chan kan krijgen, zal ik 18 april om 13:15
op je wachten in het Arsenaal bij de postvakjes.

Deze zomer ga ik voor het eerst naar Tokio. Nu
heb ik een Lonely Planet-gids gekocht, maar
ik kan Gangnam niet vinden. Kun je me een
routebeschrijving sturen?
Heel veel danky,
-Kimiminiko

Ik wens je veel succes en geen danky,

Anky

Ik hoop dat je ook zal inzien dat knuffelkussens
beter zijn dan relaties met mannen, vrouwen en
alles wat er tussenin zit. Veel liefs en geen danky,

Anky
太狸記・三月号

39

‘s avonds een man...

...‘s ochtends een man
Een Tanuki-activiteit is géén geldige reden om
een college te skippen of te laat te komen!
Wees verstandig! Wees een man!
...of een vrouw.