TaTanukiKi 2010-2011--3

Media

Part of 2010-2011 | 3

Titel

TaTanukiKi 2010-2011--3

extracted text

LVSJK Tanuki

た
た
ぬ
き
き
２
８
年
三
月

Tatanukiki-redactie
Hoofdredacteur & vormgever:

Guan van Zoggel
Redactieleden:

Robert Beers

Melissa Costa

Liselore Goossens

Emily Maas

Pim Omes

Tom Omes

Bestuur van Tanuki
Praeses

Loraine Gilsing
Ab-Actis

Caspar Westelaken
Quaestor & vice-voorzitter

Bas Oostdijk
Hoofdredacteur

Guan van Zoggel
Webmaster

Tom Omes
Assessor

Joleen Blom

Commissievoorzitters
Feestcommissie

Jocelyn van Alphen
Cultuurcommissie

Bas Oostdijk
Kampcommissie

Robert Beers
Reiscommissie

Bas Oostdijk
TFC Banzai

Mattias van Ommen
Raad van Toezicht

Bob Nijkamp

Mattias van Ommen

Isaura van den Berg
2 • Editorial

社説

Editorial
Consistentie, dat vind ik heel belangrijk. Innovatie, dat vind ik minstens even belangrijk. Met
een instelling van beide begon ik dit jaar als
hoofdredacteur van de Tatanukiki. Consistentie was er zeker, zowel vanuit vorige jaargang
als binnen de nieuwe edities zelf. Innovatie was
er ook, in de vorm van insteek en vormgeving.
Dat deze laatste qua vernieuwing naar een nog
hoger niveau is getild, moge duidelijk zijn. De
een zal beweren dat mijn scriptieonderwerp me
naar het hoofd gestegen is, de ander bladert er
doorheen en na de conclusie dat er opnieuw
geen oppervlakkige shônen-manga besproken
worden, smijt hij of zij de Tatanukiki richting
de prullenbak in het Arsenaal. Je doet maar.
Nu het einde van de bachelor langzaam maar
zeker in zicht komt, moeten ik en veel jaargeno-

目次

Inhoudsopgave

Inhoudsopgave
Tanuki Shimbun
Bestuur 2011-2012
FAQ: Kwee-editie
Workshop taiko

4
6
8

Japan
Vlees in de Japanse keuken
Recept voor Jajangmyun
Folklore: Bumbuku Chagama

10
13
14

Columns
Tomes: Bep en Truus in ‘t OV
Memoirs of a Geisha
Masterstudente Diana
Ryuugakusei: Jeroen Strijbosch

10
20
28
30

Media
ten weer belangrijke keuzes maken. Keuzes die
sommigen van jullie pas afgelopen jaar gemaakt
hebben. Wat gaan we hierna doen? Als ik ernaar
vraag, halen veel mede-studenten hun schouders op. ‘Ik weet niet’, zeggen ze dan. Ik wel. Gelukkig heb ik altijd geweten wat ik wilde doen.
Mijn interesse in Japan was al aanwezig ten
tijde van de basisschool. Onderbouw, mind you.
Aan mijn muur hing een enorme poster met een
wereldkaart en alle nationale vlaggen. Die witte
vlag met rode stip vond ik zo interessant, dat ik bij
de bibliotheek boekjes over dat land ging lenen.
Fascinerend. Al zei ik toen waarschijnlijk iets als
‘cool’. En toen ze me op m’n elfde neerplantte
op het vmbo, had ik zeeën van tijd om me alvast
te verdiepen in kanji en kana, om uiteindelijk
tijdens m’n mondeling Frans de fout in te gaan.

guan van zoggel

Reportage: Nintendo 3DS Hands-on
Film: Naisu no Mori
Muziek: Yosakoi
Game: Ni no Kuni
Anime: Durarara!!

18
22
23
24
26

Meer Azië
Het Koreaanse feestjaar

32

jdens
ti
s
r
te
s
n
ij
u
B
.
Dhr

college

“Goed...
Breakie-breakie”
Inhoudsopgave • 3

狸通告

Bestuur 2011-2012
Terwijl het tweede semester nog maar net van start is gegaan en iedereen fanantiek bezig is om de
weggezakte kanji weer naar boven te halen, zijn wij alweer op zoek naar bestuursleden voor aankomend collegejaar. Maar natuurlijk kun je ook zelf het initiatief nemen en je interesse laten blijken
in één van onderstaande functies. Dat kan nu al aan het huidige bestuur en binnenkort ook officieel
via mail. Om jullie een idee te geven wat elke functie inhoudt, heeft elk huidig bestuurslid hieronder
beschreven wat van jullie verwacht wordt als hoge piefen van Tanuki.

Praeses

Loraine deelt haar ervaringen:
Ondanks dat Bas het absoluut niet met mij eens zal zijn, de harde werkelijkheid is simpel: alles draait om macht! En dat is precies wat je zal gaan

vinden in de taak van praeses. Jij bent simpelweg big brother. Als eindverantwoordelijke voor Tanuki is het jouw taak om alles soepel te laten
lopen gedurende het collegejaar, of het nou gaat om de activiteiten, of
de gang van zaken binnen bestuur en commissies. Daarnaast ben jij het
gezicht van Tanuki, verantwoordelijk voor de contacten met de docenten
en het opleidingsbestuur, maar ook contactpersoon voor uitwisselingen
met Japanse scholen, de ambassade, bedrijven en onderzoeksinstituten.
Enige bestuurservaring is een pré, net als een aardig formeel
Vice-praeses
n
a
v
n
é
gesprek in het Japans kunnen houden. Als je op zoek bent naar
, naast é
nd kun je
n
re
e
Aanvulle
cit
verantwoordelijkheid, representatief bent en goed bent in het
s, ook solli
fdfunctie
o
o
h
ijf
s.
v
se
e
de
ra
ice-p
toezicht houden op vele dingen tegelijkertijd, aarzel dan niet!
tie van v
func
naar de
id van de
fwezighe
a
ij
b
jij
r
Zo schitte
nuki!
ht van Ta
ic
z
e
g
t
é
ls h
praeses a

Quaestor
Bas vertelt over zijn taken:
Geld. De wereld draait om geld. Ik heb het over de wereld van de
quaestor. Geld is fijn, maar bovenal is het de olie die de motor van
Tanuki draaiende houdt. Als quaestor heb je de belangrijke taak
om dit geld te beheren. Tijdens bestuursvergaderingen zul jij degene zijn die vragen stelt als “Wat moet dat kosten?” en “Kan dat
niet goedkoper?”. Het is dus belangrijk dat je als quaestor enigszins verstandig met geld kunt omgaan. Boekhoudervaring is niet

verplicht, die zul je in je jaar als quaestor ongetwijfeld opdoen. Jij
zult een doorslaggevende factor zijn bij het bepalen van het budget en je bent daarom bij vrijwel alle
activiteiten van Tanuki betrokken. Een krent zijn is niet verplicht, maar wel een pré hoor.
4 • Tanuki Bestuur 2011-2012

Ab-Actis

Caspar doet zijn verhaal:
Japan-gerelateerde activiteiten en de dingen die door Tanuki worden
georganiseerd komen bij jullie terecht via mij. Jullie vragen en die van
mensen buiten Tanuki komen dan ook vaak bij mij terecht. Maar je bent
nog veel meer dan een actieve rol in de interne en externe communicatie. Je notuleert bijvoorbeeld tijdens de vergaderingen en bespreekt wat
voor post er binnen is gekomen. Je beheert dan ook het ledenbestand
en de mailinglijst. Als lid van het bestuur heb je ook minder vaste taken,
en komen mailtjes van Japanners die Leiden willen bezoeken als eerste
bij jou terecht. Zo heb ik bijvoorbeeld samen met de praeses Japanners
rondgeleid in Amsterdam, en begeleid in Leiden! Kortom, niet alleen
doe je veel bestuurervaring op, maar je krijgt ook veel kansen om je op
andere gebieden te ontplooien.

Hoofdredacteur

Guan heldert zijn rol op:
Colleges zijn erg theoretisch en papers laten je niet vrij om
je creativiteit te uiten. Gelukkig biedt het hoodredacteurschap van de Tatanukiki die vrijheid. Met een team van door
jou uitgekozen schrijvers ben je verantwoordelijk voor het fris
houden van Tanuki’s studieblad, dat al dertig jaar fanatiek
in en rondom het Arsenaal gelezen wordt. Je kunt de functie
van hoofdredacteur zo breed trekken als je zelf wilt: artikelen
delegeren richting je redactie, controleren op spelfouten (dan moet je zelf toch wel
tenminste de d/t-regel kennen!), het geheel opmaken in bijvoorbeeld Adobe InDesign en natuurlijk
de distributie verzorgen. Los van het feit dat het ontzettend dankbaar werk is om te doen, doe je
naast al die theoretische kennis ook nog wat praktische ervaring op!

Webmaster

Tom vat zijn jaar samen:

“Voor de positie van quaestor is enig inzicht in geldzaken een absolute must, maar mijn functie bekleden kan iedereen! Immers:
de tijd dat je hele ingewikkelde dingen moest kunnen om een
site draaiende te houden is voorbij. Dankzij content managingsystemen als WordPress, waar Tanuki.nl gebruik van maakt, is
het webmeesterschap kinderspel en – belangrijker nog – prima
te combineren met je studie. Jij biedt de leden dat stukje overzicht in die wirwar van aankondigingen voor activiteiten van zowel Tanuki als andere op Japan
gerichte instellingen! Interesse, maar geen idee hoe, of wat? Geen nood: ik leg het je graag uit!”
Tanuki Bestuur 2011-2012 • 5

狸通告

FAQ: Kwee-editie
Herinneren jullie je deze nog?
Het jullie helpen herinneren dat een Tanuki-activiteit geen
geldige reden is om een college te skippen of activiteit te
missen, is inmiddels een steevaste traditie op de achterzijde van de Tatanukiki. Ook raadden we jullie volgens
conventies aan om verstandig te zijn en een man of vrouw
te wezen. Maar afgelopen editie stond er ook ‘wees een
kwee’ bij. Het duurde dan ook niet lang voordat ik vragen
op mijn dak kreeg wat een kwee was.
Van oudsher kent de term ‘kwee’ verscheidene
definities, uiteenlopend van appelachtigen tot hermafrodieten. Tegenwoordig wordt de term in Noord-Brabant
voornamelijk gebruikt als equivalent van de uitdrukking
‘koekwous’, dat op zijn beurt weer ‘gek’ betekent in het
Tilburgse dialect. Maar hoe is dat woord dan verzeild
geraakt in de Arsenaal-terminologie?
In Japan spelen maskers een belangrijke rol. Niet alleen bij Noh-voorstellingen, maar ook in het
dagelijkse leven van de mensen. Zodra in vroegere tijden door een groep mensen een dorp ontstond,
bouwden ze een schrijn of tempel (als je het verschil niet weet, lees dan Tatanukiki #1 nog eens
door). Daarna maakten getalenteerde kervers maskers om hun kami te eren, waardoor er door het
hele land verschillende soorten maskers ontstonden. Deze worden kyôdomen genoemd.
Eén van deze maskers is de zogenaamde usobuki (ook wel: hyottoko). Het masker representeert een man die blazend via een pijp van bamboe het vuur deed aanwakkeren. Volgens de legende
leefde er in de Iwata-prefektuur een jongen met een misvormd gezicht en goud kon maken via zijn
navel. Zijn masker, vaak afgebeeld met water rondom zijn mond en een wit/blauw gestipte sjaal om
zijn hoofd, brengt volgens de legende geluk als je het boven een haard hangt.
De vrouwelijke tegenhanger is het okame-masker, dat de godin van geneugte representeert.
Ze wordt afgebeeld met bolle wangen en deze suggestie van overgewicht refereert volgens Japanse
onderzoekers mogelijk naar het schoonheidsideaal in het oude Japan. Ze wordt dikwijls samen met
usobuki afgebeeld. Samen worden zij kyôgen genoemd, een soort poppentheater met humoristische parodieën op rituelen. Dit werd vaak opgevoerd tussen de Noh-voorstellingen door.
Zoals docent Van Der Putte altijd stelt: Japanologen zijn goed in het verzinnen van nieuwe woorden. ‘Kwee’ is daarom niets anders dan de Nederlandse vertaling voor usoboki. En tja. Dat kyôgen
dan ironisch vertaald zou worden als ‘dikke kwee’, dat lag gewoon in de lijn der verwachting.
6 • FAQ: Kwee-editie

n

Voorbeelde

Kyôgen in popcultuur
tsujin

a
Taiko no T

Golden Sun (als maskers)

guan van zoggel

FAQ: Kwee-editie • 7

狸通告

Workshop taiko
Diehards, zo voelden we ons toen we
op de waterkoude ochtend van maandag 28 februari om klokslag negen
uur stonden te rillen voor de deur van
Het Muziekhuis. En ook al was het
binnen minstens net zo fris: toen we
eenmaal aan de slag gingen waren we
binnen de kortste keren warm.
Want vergis je niet: dit is topsport. Hoe-wel ik niet voor iedereen
kan spreken denk ik niet dat ik de
enige ben die zich voelt alsof hij er
een behoorlijke fitness sessie op heeft
zitten.
Even kort, voor wie niet bij de inleidende
lezing van dr. Länsisalmi was: taiko is een van
die vele Japanse cultuuruitingen die in de jaren
‘50 van de vorige eeuw tot stand kwam. Wat niet
wil zeggen dat er voor die tijd nooit werd getrommeld – integendeel – maar het was wel pas toen
dat deze ‘invented tradition’ tot een podiumkunst werd verheven.
De taiko kent een veel dominantere plek
in de muziek uit Japan dan ‘gewoon’ slagwerk
in de Westerse muziek heeft: alles draait om
het ritmische gedreun op de gigantische houten
ci-linders: shakuhachi, shamisen en koto (respectievelijk Japanse fluit, gitaar en citer) worden zelden in combinatie met het instrument
gebruikt en dienen in deze tak van sport louter
voor de intermezzo’s.
Het praktische deel van het tweeluik werd
verzorgd door John May, Afrikaans en Japans
trommelexpert die meerdere malen naar de
bakermat van taiko, in Japan, afreisde. Omdat

8 • Workshop Taiko

het iets is wat je echt moet doen om te zien hoe
inspannend het is zal ik jullie niet vervelen met
technische details. Want naast dat jullie het toch
niet thuis zullen kunnen proberen – je wilt de
buren te vriend houden – doen deze er op papier
niet toe: je moet het echt zelf doen.
Door het lage aantal cursisten tijdens de
eerste ronde kregen we de kans om de trommels
horizontaal te bespelen. Iets wat gek genoeg niet
tegennatuurlijk voelde, maar omdat je voortdurend met je benen een behoorlijke strekking
moet maken, een tamelijk afmattende variant.
De tweede ronde was beter gevuld, waardoor de
trommels weer verticaal werden geplaatst.
Toen ik na tweeënhalf uur trommelen weer op
de stoep stond had ik – naast armen als een gorilla – een zeer voldaan gevoel. Misschien dat de
opleiding dit onmisbaar stukje cultuur op enige
wijze in het programma kan verwerken? Binnenkort maar eens een mailtje naar de OLC sturen.

tom omes

狸通告

Volgende filmavond
Sympathy for Lady Vengeance (2005) is het
derde deel in een trilogie van films (Old boy, Mr.
Vengeance) waarin Chan-Wook Park de aspecten van ‘wraak’ onderzoekt. De films staan op
zichzelf, maar waar in Old boy (2003) en Mr.
Vengeance (2004) vooral het fysieke geweld aan
bod kwam, zet Geum-Ja in deze film het psychologische mes op de keel. Het verhaal ontvouwt
zich eerst in verwarrende flarden van flashbacks,
die langzaam in elkaar schuiven waarna zich het
patroon vormt waar de kijker verlangend naar
uitkijkt.
Regisseur Chan-Wook Park vertelt ons het verhaal van de in leer gestoken Geum-Ja die genadeloos wraak neemt omdat ze dertien jaar
onterecht in de gevangenis heeft gezeten voor
het vermoorden van een zes jarig jongetje. Deze
dertien jaar heeft Geum-Ja gebruikt om haar
wraak tot in detail uit te werken. Door de sympathie van haar medegevangenen te krijgen weet ze
deze zover te krijgen haar te helpen, en dan is het
moment eindelijk daar!

8 maart 2

19:00 - 21:00*

010

Met rode smokey eyes gaat ze op zoek naar de
man die haar er in heeft geluisd in een actie/
dramafilm doordrongen van gitzwarte humor.
Als het moment waar ze dertien jaar op gewacht
heeft dan eindelijk daar is worden door ChanWook Park op uitstekende wijze de ethische
vragen en keuzes opgeroepen die bij het nemen
van wraak aan bod komen. Hoe ver zijn mensen
bereid te gaan om voor zichzelf genoegdoening
te krijgen en zijn ze bereid daar de psychische
gevolgen van te dragen?

caspar westelaken
* = onder voorbehoud

Volgende Filmavond• 9

月特集記事

Vlees in de Japanse keuken

Tonkatsu
Wanneer het gaat om de Japanse keuken, zullen veel mensen als eerste denken aan dingen als sushi,
miso, tempura, okonomiyaki – maar vooral: heel veel vis. Toch blijkt dit vandaag de dag niet meer
zo alomtegenwoordig te zijn als het in vroeger tijden geweest is. Hoewel vis nog steeds een belangrijk
onderdeel is van veel maaltijden, is vandaag de dag ook vleesconsumptie zo ver doorgedrongen in de
Japanse eetcultuur dat het niet meer, zoals nog niet zo heel lang geleden, als ongebruikelijk of decadent wordt beschouwd. Maar de invoering van vlees in het dieet is meer geweest dan een ‘culinaire
verwestering’: het heeft verstrekkende gevolgen gehad voor het dagelijks leven van Japanners.
Door ontmoeting met Europeanen in de zestiende eeuw begon men in Japan de voedzaamheid van
vleesconsumptie in te zien. Toch werd het niet zomaar zonder meer overgenomen: lange tijd was
het in de ogen van veel Japanners iets barbaars, en hoewel men door rangaku studies leerde dat het
goed was voor de gezondheid, hielden ze vast aan hun eigen vrijwel vleesloze dieet. Dit had deels
te maken met een wet uit de zevende eeuw waarin vlees eten verboden werd, om het schaarse wild
dat er was in stand te houden. Er was ook enige invloed vanuit een Boeddhistische leer, waarin het
doden van dieren verworpen wordt. Maar de voornaamste reden was dat er, onder invloed van deze
twee feiten, een taboe rond het eten van vlees was komen te hangen – een taboe dat pas onder keizer
Meiji verbroken werd.
10 • Vlees in de Japanse Keuken

In 1872 werd officieel bekend gemaakt dat keizer Meiji met enige regelmaat vlees at, en om het taboe nog verder uit te vagen, werd het gekoppeld aan Westerse gerechten en ‘Westers zijn’, wat gelijk
stond aan moderniteit. Zodoende was vleesconsumptie niet langer een taboe, maar verwerd het tot
iets moderns. Toch sloeg het wederom niet meteen aan onder de bevolking: men moest erg aan de
smaak wennen, en ondanks dat het werd gezien als modern, was het niet gelijk populair. Dus besloot
men over te stappen op promotie acties om het op die manier aan de man te krijgen.
De eerste grote stap hierin was om de Japanse legertroepen vlees voor te schotelen. Vergeleken met
westerse legers waren de Japanse troepen zowel klein als fysiek zwak; regelmatig vlees eten zou ze
sterker maken. Zodoende werd het toegevoegd aan het menu – en met succes. Niet alle soldaten
waren er blij mee, vanwege het grote verschil in smaak met wat ze gewend waren, dus werd het vlees
gemengd in bekende Japanse gerechten of overgoten met soja-saus. Uiteindelijk werd het geliefd
onder soldaten – maar nog belangrijker, het had grote positieve effecten op de lengte, kracht en
gezondheid van de troepen.
Door vlees en vleesgerechten aan legertroepen voor te schotelen, raakte het ook snel verspreid onder
het volk. Naar huis terugkerende soldaten namen recepten en eetgewoontes mee die ze aan hun
families doorgaven. Ook hadden gerechten met vlees, groente en rijst een militaire status gekregen,
waardoor het een zeker trots gevoel creëerde wanneer men dit at, alsof hun steun aan en dankbaarheid voor het leger eruit sprak. Dezelfde effecten die merkbaar waren onder Japanse soldaten,

Sukiyaki
Vlees in de Japanse Keuken • 11

Yakitori
werden nu ook merkbaar in de hele Japanse bevolking: men werd gemiddeld iets langer, fysiek
wat krachtiger, en een stuk gezonder. Veel ziektes die ontstaan waren door het vitaminegebrek dat
Japanners door hun vleesloze dieet opliepen, kwamen aanzienlijk minder voor omdat mensen er
minder vatbaar voor waren.
Ook werd men minder kieskeurig: nu vleesconsumptie eenmaal geaccepteerd was, werd het makkelijker om ook andere dingen toe te laten. Nieuwe gerechten, vleessoorten, bereidingswijzen en andere internationale cuisines werden langzaam maar zeker toegevoegd aan de Japanse cultuur, het
Japanse menu, en het Japanse straatbeeld. Chique Franse restaurants, maar ook een McDonalds of
Burger King, werden beetje bij beetje onderdeel van het dagelijks leven.
Vandaag de dag is vlees haast niet meer weg te denken uit de Japanse maatschappij. Niet alleen zou
de nationale gezondheid waarschijnlijk drastisch kelderen, het straatbeeld zou ook haast ondenkbaar anders zijn wanneer alle westerse restaurants en ketens eruit zouden verdwijnen. Iets wat
voor ons dus zo normaal en triviaal lijkt, blijkt voor Japan een cruciale omslag te zijn geweest, en is
mogelijk zelfs van onschatbaar belang geweest om Japan, aan het begin van hun moderniseringsperiode, sterk en gereed te maken voor de toekomst.

Wil je verder lezen?

Wil je graag meer weten over eetgewoontes in modern en historisch Japan? Het
boek Modern Japanese Cuisine van onze hoogleraar Kasia Cwiertka geeft in zeven
hoofdstukken een beschrijving van de ontwikkeling van Japanse eetgewoontes en

ideeën over eten door de eeuwen heen. Ze leidt de lezer vanaf de Meiji-periode
door de 20e eeuw naar het heden, staat stil bij belangrijke ontwikkelingen, en wijdt
zelfs een deel van het boek aan hoe Japans eten zich over de rest van de wereld
heeft verspreid.

12 • Vlees in de Japanse Keuken

melissa costa en liselore goossens

자장면

Recept voor Jajangmyun

Ingred

iënt

en:
• Noo
dles
•½ k
op zw
arte b
verkrijg
onenp
en bij
asta
de to
(te
ook ka
k
o
, maa
nt en
r
wordt
klare J
waar
ajang
je zelf
v
erkoc
alleen
ht
event
nog n
ueelg
o
o
d
r
o
le
ente e
s en
hoeft
n vlee
te voe
s
a
an toe
gen)
• ½ ko
p wat
er
• Run
dvlees
• Suik
er
• Olijf
olie
• 2 ee
tlepels
maïsze
kop ko
tmeel
ud wa
in ¼
t
e
• Sesa
r
molie
• Zoe
te aar
dappe
• Cou
l
rgette

Snijd de groente en het vlees. Bak het vlees en de
aardappels met genoeg olie. Voeg als het vlees
goed is de rest van de groente toe. Als alles een
paar minuten gebakken heeft (wel omroeren
natuurlijk) voeg je de zwarte bonenpasta toe en
om het dunner te maken een halve kop water.
Mix in een kom het maïszetmeel en ¼ kop
koud water en roer het goed door. Voeg dit toe
aan de zwarte bonenpasta en laat het zachtjes pruttelen.
Roer nogmaals goed door, dek het af en laat het 10 minuten sudderen (wel af
en toe roeren). Kook ondertussen de noodles, elke goede student weet hoe hij noodles moet koken
neem ik aan. Als de noodles klaar zijn schep je er de Jajang overheen en klaar!

Dr. Black tijdens een college vol artikelen van auteur Cox

“We know already, stop beating
students with Cox.
Oh, well that came out all wrong..”

emily maas

Recept voor Jajangmyon • 13
FAQ: Kwee-editie • 13

民話

a
m
a
g
a
h
C
u
k
u
b
m

Bu

Er was eens een monnik die dol was op thee drinken. Hij maakte zijn thee altijd zelf. Op een dag zag
vond hij in een tweedehandswinkeltje een prachtige theeketel, die gebruikt wordt om het water voor
de thee mee te koken. De ketel was oud en roestig, maar de monnik zag onder het laagje roest een
prachtige theeketel. Hij kocht de theeketel en nam hem mee naar thuis. Daar poetste hij de ketel op
tot de roest weg was, en riep zijn leerlingen, die ook in de tempel woonden.
“Kijk eens wat een mooie ketel ik vandaag gekocht heb”, zei de man. “Ik ga ermee water koken
en daarna voor ons heerlijke thee maken.” Hij zette de ketel op het vuur van de hibachi en ze wachtten geduldig tot het water kookte. De ketel werd heter en heter, tot er ineens iets raar gebeurde:
uit de ketel groeide het hoofd van een wasbeerhond, een pluizige staart en kleine pootjes.
“Au! Dat is heet!”, gilde de ketel. “Ik verbrand, ik verbrand!”. De ketel sprong van
het vuur en rende rondjes door de kamer
op zijn kleine wasbeerhondvoetjes. De
oude monnik was verrast, maar wilde de
ketel niet verliezen. “Snel, snel!”, riep hij
zijn leerlingen, “laat het niet ontsnappen.
Vang de ketel!”.

De ene jongen pakte een bezem, de andere een vuurtang, en de derde een potlepel. En weg
waren ze, rennend achter de ketel aan. Toen ze hem eenmaal hadden gevangen, waren het hoofd van
de wasbeerhond, de pluizige staart e de kleine pootjes verdwenen. Het was weer een gewone theeketel. “Dat is raar”, zei de monnik. “Het moet een vervloekte theeketel zijn. Zoiets willen we niet in de
buurt van onze tempel. We moeten er vanaf.”
Op dat moment liep er een voddenman voorbij de tempel. De monnik
bracht de ketel naar hem en zei: “Hier
is een oude theeketel. U mag hem voor
een klein prijsje overkopen, meneer de
voddenman. Geef me maar wat u denkt
dat het waard is.” De voddenman woog
de ketel op zijn handen en kocht het voor een zacht prijsje. Fluitend keerde hij huiswaarts. Hij was
tevredren met het koopje.
Die avond sliep de voddenman. Het was erg stil in huis. Ineens riep een stemmetje: “meneer
de voddenman, hallo!”. De voddenman opende zijn ogen. “Wie riep me?”, vroeg hij terwijl hij zijn
kandelaar pakte. Naast zijn kussen stond de ketel, met het wasbeerhoofd, de pluizige staart en de
kleine pootjes. De voddenman was erg verrast en vroeg: “Jij bent toch de ketel die ik gisteren van de
14 • Bumbuku Chagama

monnik gekocht heb?”.
“Dat ben ik,” zei de ketel. “Maar ik ben geen gewone ketel. Ik ben een vermomde wasbeerhond en
mijn naam is Bumbuku, wat ‘veel geluk’ betekent. Die gemene oude monnik zettte me op het vuur
en verbrandde me, dus ik rende weg van hem. Maar als jij mij goed behandelt en me niet op het vuur
zet, blijf ik bij je en zorg ik dat je rijk wordt.”
De voddenman wreef door zijn ogen: “Hoe wil je dat doen dan?”. “Ik kan allerlei truukjes,”
zei de ketel, zwaaiend met zijn pluizige staart. “Het enige wat je hoeft te doen is een voorstelling te
organiseren en kaartjes te verkopen aan de mensen die mij willen zien.” De voddenman vond dit een
uitstekend idee. De volgende dag maakte hij in zijn tuin een klein theater, en zette er een groot bord
neer: “Bumbuku. De Magische Theeketel van Veel Geluk en Zijn Buitengewone Truukjes.”
Elke dag kwamen meer en meer naar Bumbuku kijken.
De voddenman verkocht de kaartjes bij de ingang. Als het theater vol was, ging hij naar binnen
en sloeg hij op een trom. Bumbuku verscheen dan en
danste en deed acrobatische kunsten. Het spannendste
was wanneer Bumbuku over een touw liep, met een papieren parasol in zijn ene hand en een waaier in de andere. Het publiek moedigde hem aan. Na elke voorstelling gaf de voddenman Bumbuku heerlijke rijstkoekjes.
De voddenman verkocht zoveel kaartjes dat hij
op een dag ontzettend rijk was. Hij zei tegen Bumbuku:
“Je bent vast moe van die truukjes elke dag. Ik heb nu
al het geld dat ik nodig heb. Dus waarom neem ik je niet
terug naar de tempel, waar je in alle rust kunt leven?”. “Nou,” zei Bumbuku, “het is waar dat ik een
beetje moe ben en dat ik graag in rust zou willen leven. Maar misschien zet die gemene monnik me
weer op het vuur, en misschien geeft hij me nooit heerlijke rijstkoekjes”. “Laat dat maar aan mij
over,” zei de voddenman.
De volgende ochtend bracht de voddenman Bumbuku en een hoop geld en wat van Bumbuku’s favoriete rijstkoekjes naar de tempel. Eenmaal bij de tempel legde de voddenman alles uit aan
de monnik en gaf hem het geld voor de tempel. Daarna zei hij: “Kunt u alstublieft Bumbuku hier in
alle rust laten leven, hem altijd rijstkoekjes voeren zoals deze en hem nooit op het vuur zetten?”
“Dat zal ik doen,” zei de monnik. “Hij krijgt een eervolle plaats in de schatkamer van de
tempel. Het is een echte magische ketel van geluk, en ik zou hem nooit op het vuur gezet hebben
als ik dat wist.” De monnik roepte zijn leerlingen. Zij zetten de ketel op een
houten standaard, en de rijstkoekjes op een andere. De priest tilde een standaard op, de voddenman de andere, en brachten Bumbuku voorzichtig naar
de schatkamer.
Men zegt dat Bumbuku nog altijd in de schatkamer van die tempel is. Hij
is gelukkig, krijgt elke dag rijstkoekjes en wordt nooit en te nimmer op het
vuur gezet. Hij leeft nog lang en gelukkig.

guan van zoggel

Bumbuku Chagama • 15

人事欄

Tomes: Bep en Truus in ‘t OV
Tom is derdejaars Japanoloog en kijkt met
een kritische doch realistische blik naar de
werkelijkheid. In zijn column komen zijn
leven en de harde realiteit bijeen, vaak in
het kader van Japan en Nederland. Deze
week uit Tom zijn frustraties over het openbaar vervoer, zowel in als buiten de trein.
Koude maandagochtend in januari, in de trein
van Utrecht naar Leiden. Bij Alphen aan den
Rijn stappen twee vrouwen in. Ze nemen plaats
in de coupé naast me. Bep begint te praten.

ande is slechts één voorbeeld van het collectief
onvermogen van Nederlanders zich te gedragen
in het openbaar vervoer. Het elke dag meemak-

en op zichzelf is al ergerlijk, maar treinen in het
buitenland drukt je pas écht met de neus op de
‘Wij gaan dus met een cruise’. Legt nadruk op feiten: wij Nederlanders zijn asociale wezens.
het laatste woord, spreekt het een fractie luider
uit dan nodig. Kijkt met zichtbaar genoegen de We kennen allemaal de stiltecoupé. Leuk idee,
coupé rond. ‘We beginnen in Italië. Met de auto, maar het werkt niet. De Nederlander beschouwt
met vrienden uit Duitsland. Ja hoor, rustig aan. die plakkers op de ruit eerder als aanmoedigVijf uurtjes rijden, hotelletje onderweg.’ Waar ing om op hoogst irritante fluistertoon te gaan
die cruise dan heen gaat, wil Truus weten. ‘Ital- spreken, dan er eens voor één keer het zwijgen
ië, Spanje, Marokko, de Canarische Eilanden en toe te doen. En waag het vooral niet om hier
Madeira. In tien dagen’. Ik zie Truus denken. iets over op te merken: ik was ooit getuige van
‘Wij zijn toen met een boot alle Noorse fjorden het verbaal aftuigen van een oudere man die op
afgezeild’, brengt ze er tegenin.
zeer vriendelijke wijze verzocht ‘of de jongedame
Zonder verder aandacht te besteden aan misschien op wilde houden met bellen’. Dat was
die opmerking, vervolgt Bep haar verhaal. ‘Ka- de jongedame duidelijk niet van plan.
mer aan de buitenkant. Met balkon. Ik bedoel,
maar honderd euro extra, je bent toch gek als je Wat dat betreft zou bellen in de trein ook in gedat niet doet?’ Truus kijkt verveeld het raam uit wone coupés mogen worden verboden. Je kunt
en knikt kort. Bep is nu echt niet meer te stop- mij niet aan mijn verstand peuteren dat je letpen. ´En ik wil voor iedere avond een andere terlijk drie kwartier lang je dagverloop met iejurk, je kunt niet twee avonden het zelfde aan, ik mand móet doorspreken. Het allerergst is wanbedoel, dat kan toch niet? Toch?’ neer deze gesprekken worden beëindigd met ‘…

Het traject tussen Al- goed, tot over vijf minuten!’ Waar ga je het dan
phen en Leiden is kort – hooguit een kwartier- in hemelsnaam de rest van de avond nog met
maar heeft nog nooit zo lang geduurd. Bovensta- elkaar over hebben?
16 • Tomes: Bep en Truus in ‘t OV

or-sollicitaties

Quaestor Bas tijdens de assess

“Ik ben de vice-praeses,
vice met een c.”


Ook fijn: NS personeel lastigvallen met allerlei klachten waar die mensen op dat moment
niet eens iets aan kunnen veranderen, ook zal
zouden ze het nog zo graag willen. Meneer, het
toilet spoelt niet door; die categorie van gezellige opmerkingen. Zo ook twee oudere stellen,
die hevig ontstemd waren over het feit dat er
‘wel erg veel herrie te horen was’ toen de trein
een wissel nam.
Toen de conducteur, niet in staat zijn
ergernis te verbergen, mopperde dat ze ‘dan
maar daar moesten gaan zitten’ en vagelijk in
de richting van eerste klas gebaarde, lieten ze
zich dat geen twee keer zeggen. De rest van het
traject werd, ondergedompeld in de – volgens
sommigen - onuitsprekelijke luxe van de eerste
klas die het prijsverschil met het tweede kaartje
meer dan rechtvaardigt, doorgebracht, want ‘de
conducteur had het gezegd’. Mijn tenen stonden
nog minstens tien minuten krom.


Maar eenmaal aangekomen op je plaats van
bestemming ben je nog lang niet veilig, want
op de stations is het eveneens huilen met de
spreekwoordelijke pet op. Dat we niet netjes in
een rijtje op het perron kunnen staan is op zich
al irritant, maar ronduit vervelend wordt het
wanneer deze kluwen mensen met een binnenkomende trein mee gaan lopen. Waarom doen
mensen zoiets? Niet alleen is het middendeel
van de trein hierdoor altijd overvol, maar wordt
het voor de mensen ook nog eens schier onmogelijk om daar uit te stappen. Met het opsom-

men van jarenlange ergernis vergeet ik bijna de
– zoals in de intro aangekondigde – vergelijking met Japan te maken. Het moge inmiddels
duidelijk zijn dat Japan het deze aflevering ruimschoots gaat winnen. Ondanks dat reizen met
het Japanse OV door het grote aantal reizigers
ongetwijfeld haar tekortkomingen kent, is het
daar honderd keer fijner reizen, en wel hierom:
het is onmogelijk miljoenen forensen per dag te
verwerken wanneer men met de Nederlandse
mentaliteit in de overvolle Japanse spitstrein
stapt. Wanneer de schuifdeuren open glijden
doet elke reiziger zijn best om ruimte voor anderen te creëren. Toch is er geen haast om zo
snel mogelijk uit de zweterige cabine te komen:
zij die bij de deur staan gaan het eerst naar buiten, en wanneer er iemand van hogere leeftijd
- en doorgaans ook mindere lengte - tussen langere mensen staat mag deze altijd voor. Nog belangrijker: men stapt pas in wanneer de laatste
reiziger de trein heeft verlaten, hoe lang dat ook
mag duren.
Al die vertragingen bij de NS waren nog
te verdragen geweest als de mentaliteit van
sommige reizigers wat beter was geweest. Van
mij mag een Japanse trein rustig 5 minuten
vertraging oplopen – niet dat dit ooit gebeurt
- want ermee reizen is simpelweg honderd keer
prettiger. Dat is misschien nog wel het grootste
verschil: heb je in Nederland het idee de hele
tijd voor de ander op te moeten letten, in Japan is er van zulks geen sprake. Daar letten de
mensen op elkaar.

tom omes

Tomes: Bep en Truus in ‘t OV • 17

n
o
s
d
n
a
H
S
D
3
o
d
Ninten
レポ

Wie nog regelmatig op zijn inmiddels zes jaar
oude Nintendo DS speelt, hoeft zich absoluut
niet te schamen: tussen de schijnbaar eindeloze brei prut zijn elke maand nog
pareltjes als het onlangs uitgekomen Radiant Historia of nog te verschijnen Okamiden te vinden.
Helaas klinken er uit steeds meer hoeken
stemmen dat handheld-gaming in deze
vorm haar beste tijd heeft gehad: Apple zou
de toekomst hebben. Nu zijn wij het daar
hartgrondig mee oneens, maar laat Nintendo met haar 3DS ook zien waarom wij gelijk
hebben?
Het antwoord is: ja en nee. Ten behoeve van
jullie overzicht hebben we plus en minpunten tegenover elkaar gezet. Over ieder aspect van het apparaatje valt namelijk wel iets goeds en iets slechts te zeggen.

ect

1. Het 3D-eff

Het is mogelijk: 3D-beelden zonder vervelend brilletje. Terwijl je de gevleugelde
held Pit in Kid Icarus: Uprising bestuurt, suizen de vijanden je om de oren, of lijkt
het alsof de zombies in Resident Evil: Mercenaries uit je scherm komen...
...maar de kijkhoek is zeer beperkt, en dat is bij een apparaat dat je met name onderweg
zult gebruiken best wel een probleem. Het 3D vereist dat je kaarsrecht op je scherm kijkt,
en in een gezellig schuddende trein of bus is dit nagenoeg onmogelijk. Daarbij worden je
ogen ook erg moe van het 3D-effect: urenlange sessies zitten er niet meer in.

s

2. De graphic

Ten opzichte van de Nintendo DS is de 3DS op grafisch vlak een enorme sprong
voorwaarts. Dat mag ook wel, zeker nu games op smartphones en tablets ook
tot de concurrentie behoren...
...maar met het 3D-effect uit valt iets meteen op: je speelt spellen die Sony’s PSP zes jaar
geleden zonder moeite kon draaien. Nu vereisen Nintendo’s eigen franchises die grafische
pracht en praal in de regel niet, maar anno 2011 verwachten we toch iets meer dan dit.

18 • Reportage: Nintendo 3DS Hands-on

alore

3. Remake g

Na jarenlang smeken hebben de fans eindelijk hun langverwachte remake van
Ocarina of Time, zelfs ook nog in 3D. En niet alleen die, ook Star Fox 64 en Paper
Mario krijgen een prachtige oppoetsbeurt...
... maar als Nintendo in de jaren ‘80 en ‘90 aan de lopende band geweldige franchises kon
neerzetten, waarom speelt het dan nu de hele tijd op safe? Begrijp ons niet verkeerd: met
name Guan wordt immens blij van alleen al de gedachte aan een remake van Zelda, maar
iets nieuws in datzelfde universum kan helemaal geen kwaad.

veel?

en hoe
r
e
e
n
n
a
W
.
4

We hoeven er niet eens lang op te wachten. Eind deze maand, de 25e om
precies te zijn, ligt de Nintendo 3DS al in de winkels, inclusief een vijftien games
(dertien als je de drie Nintendogs + Cats-versies als één telt)...
... maar met het prijskaartje speelt Nintendo de Apple-evangelisten nogal in de kaart: niet
alleen de software is duur, maar de hardware nu ook. Valt het te rijmen dat we nu voor
een handheld méér betalen dan voor de huiskamerconsole van dezelfde fabrikant?

5. De games

En wat voor games! Los van de draagbare en 3D-versie van Super Street Fighter
IV, mogen we over een tijdje ook een splinternieuwe Mario Kart, Animal Crossing, Kingdom Hearts, Dead or Alive en Final Fantasy verwelkomen...
al
... maar over-the-top interpretaties van Griekse mythologie hebben we in de vorm van
God of War de afgelopen vijf jaar al genoeg gehad, dus wie zit er nog op Kid Icarus te
wachten? En besnorde loodgieter, is je prinses al zo lang niet meer ontvoerd?

Waar kijk

en wij na

Tom Omes:
Ik verwacht veel van de (nog aan te kondigen) New Super Mario
Bros. waar Miyamoto laatst over sprak. En als we het dan toch
over 2D-platformers hebben: mijn ultieme droom zou, na het fantastische avontuur op de Wii, een nieuwe, draagbare Donkey Kong
Country zijn. Of Nintendo er mee bezig is, blijft nog even gissen!

ar uit?

Guan van Zoggel:

Shin Megami Tensei: Devil Survivor Overclocked. Een remake
van de geprezen tactische RPG op de Nintendo DS, dat voor mij
als fan van de reeks verplichte kost is. Hetzelfde geldt voor de
reeds aangekondigde Persona-titel - waarschijnlijk ook een remake, maar wederom een die met veel liefde gespeeld zal worden.

tom omes en guan van zoggel
Reportage: Nintendo 3DS Hands-on • 19

人事欄

者
イ
ゲ
a
f
o
s
r
i
Memo
Robert is niet alleen gespecialiseerd in de
Japanse taal en culturen, maar ook connaisseur op het gebied van dramatiek
van de moderne mens. Hij vult zijn dagen als full-time roddelnicht en all-round
homoseksueel.
Een paar van de meest gehoorde klachten van tegenwoordig gaan over prestatiedruk. “Ik heb het
zo druk”, “ik heb geen vrije tijd”. Een tijdje geleden kwam in het nieuws dat aan de Radboud Universiteit in Nijmegen studenten kort na elkaar zelfmoord hadden gepleegd. Veel mensen stelden
het verband vast tussen de hoge druk om te presteren, de invoering van het bindend studieadvies
en de massaliteit op universiteiten samen met de nieuwe kabinetsmaatregelen die van studeren
een dure hobby gaan maken. Door de Nijmeegse universiteit werden deze geruchten echter de
kop ingedrukt, omdat zij meenden dat zelfmoord simpelweg voor kwam en dat het moeilijk is
om de signalen op te vangen.
Natuurlijk hebben we allemaal last van een hoge druk om te presteren. Op het werk, met het
sporten, er goed uitzien, in de sociale omgang - met z’n allen hebben we besloten dat voldoende
niet genoeg is. Van je ouders moet je je best doen op school, van je trainer de beste in het veld, de
andere (of dezelfde) sekse wil dat je er goed uitziet, en van je vrienden moet je overal mee naar
toe. En soms is dat even niet meer te behapstukken. Zelfmoord, zoals die studenten dat deden.
‘Is dat de oplossing?’zou je misschien denken.
Zoals de berichtgevingen luiden, weten we dat in Japan zelfmoord daar wél de oplossing lijkt te
zijn. Met z’n allen in het zelfmoordbos Aokigahara op de berg Fuji het lot in eigen handen nemen. Gaat het hier dan heen uiteindelijk? Om met mensen die je op het internet ontmoet hebt je
op te hangen in de Oegstgeestse bossen? Het moet niet gekker worden!
Maar nee, zelfmoord is natuurlijk niet de oplossing. Depressief doen of dingen uitstellen ook
niet. Het valt soms niet mee, en natuurlijk is het soms zwaar. Maar als je laat zien wat je echt
waard bent dan merk je eigenlijk pas hoe sterk je echt bent. Leg dus de lat niet hoger dan hij al
is want de zesjescultuur, daar hebben de autoriteiten het zelf naar gemaakt. Steek er nog een op,
schenk er nog een in, en geniet van vandaag. Want het leven is te mooi om zomaar aan je voorbij
te laten gaan.

20 • Memoirs of a Geisha

okter,

Lieve d

n on-

r ik be
em maa

proble
n
e
e
t
h
denten
ec
u
t
t
e
s
i
e
n
d
b
l
i
Ik he
ag het w
a
r
g
o
z
zou
, maar
k
t
I
a
.
a
n
r
e
p
d
er
tevre
ereen ov
d
e
i
r
a
r
a
alf jaa
illen w
h
w
n
n
e
e
e
v
n
e
l
ee
nu twe
k
i
t
a
gehad
d
b
is
e
t
h
n
n
u
e
p
lev
het
iet het
n
k
j
i
l
niet
eigen
n
e
n
b
e
r
k
e
I
e
.
fde
stud
ar stree
a
n
o
z
, mijn
g
altijd
n
k
i
i
r
r
k
a
den
wa
jn vrien
i
m
t
e
studenn
kig m
j
k
i
u
m
l
e
n
g
ni
zo
k, ik be
j
i
l
i
e
o
een tijd
opt m
g
o
l
b
e
e
i
h
t
a
k
i
rel
omen en
k
e
g
ag
n
a
eel a
zou gra
v
k
d
I
j
.
i
e
t
i
n
ud
te
mijn st
n
a
d
s
r
an
s ande
ijden k
voor iet
t
e
k
u
e
l
n hoe ik
e
t
e
w
n
wille
.
beleven
meisje.
d
l
a
a
w
rd
, een ve
n
e
t
e
o
r
G
Verdwaald meisje,
Laat me je allereerst een wijze les lezen: een sociaal leven, goede punten en genoeg rust; in de
wereld van studeren kun je er maar twee kiezen. Als jij graag elke avond dronken wil zijn, maar
ook goede punten wil halen heb je binnen de kortste keren een burn-out. Doe het daarom rustig
aan. Rome is ook niet in één dag gebouwd. Als je verandering wil in hoe het er nu voor staat, zal je
hier zelf voor moeten zorgen. Ga de deur uit, zoek gezelligheid op. Zorg dat je uitgenodigd wordt
voor leuke feestjes en ga er ook naar toe. Wees aardig voor mensen, en niet alleen in hun gezicht.
Doe nieuwe contacten op, maar koester degenen die je al hebt. Ga ja of je wel echt gelukkig bent
met je huidige relatie, en zo niet, kies dan voor jezelf en maak het uit. Neem een sportkaart, en
geniet eens wat minder van lekker eten. Probeer eens een of meer van de bovenstaande dingen, en
zie eens hoe het je bevalt. Netwerken kan je leren.

robert beers

Memoirs of a Geisha • 21

i
r
o
M
o
n
u
s
i
a
N
:
m
l
i
F
視聴覚

Stel je voor: een film zonder plot, verhaallijn, of hoofdrolspelers. Naisu no Mori (2005) is zo’n
film, een film waarvan je denkt “waar heb ik nou naar zitten kijken?”. Katsuhito Ishii was verantwoorde-lijk voor het maken van deze film, net als andere vreemde Japanse films als The Taste of
Tea (2004) en Shark Skin Man and Peach Hip Girl (1999). Kenners van zijn werk zullen in de
film acteurs herkennen als Maya Banno, Tadanobu Asano en Susumu Terajima.
Naisu no Mori bestaat uit een reeks sketches, waarin van alles maar toch tegelijkertijd niks gebeurt. Hoewel er geen duidelijk verhaal in de film zit, komen in de meeste sketches personages
of gebeurtenissen terug waardoor de sketches toch enigszins losjes met elkaar verbonden zijn.
De reclame-achtige filmpjes bevatten komedie, muziek, hilariteit en een heel groot WTF-gehalte,
die elk op hun beurt totale ongrijpbaarheid koesteren. Vooral voor dat laatste dienen de onverwachte zang- en dansnummers, de animaties en de gestoorde scifi-elementen.
Zoals veel Japanse films zul je bij het bekijken van Naisu no Mori onvermijdelijk denken: “Zucht,
Japanners…”. Maar ik vind dat de film voor meer dient dan plat entertainment dan een film als
bijvoorbeeld Mayonaka no Yaji-san Kita-san (2005). Natuurlijk is de film bedoelt om grappig te
zijn, soms op een psychedelische manier, maar probeert dat zeker niet te hard. Maar ikzelf heb er
in het bijzonder van genoten alsof ik de 21 filmpjes heb beleefd als een zinnenprikkelend bezoek
aan een soort van museum voor obscure moderne kunst.
Naisu no Mori is niet te classificeren in termen van goed of slecht, maar eerder in gradaties van
obscuriteit. Dat de film vreemd is is vastgesteld, en er zitten ook wel wat mindere puntjes aan de
film. Naar de traditie van de Japanse cinema is dat zulke films soms erg langdradig zijn. Helaas
is dit ook in bepaalde mate het geval in Naisu no Mori. Daarnaast is het soms moeilijk om – ondanks dat er geen plot is – te volgen wie wie ook al weer was en hoe zij zich verhouden met het
“verhaal”. Dus waarom moet je deze film zien? Naisu no mori, die al een cultstatus bereikt heeft
mede door outtakes die op blogs circuleren, is een duistere parel in de collectie films waar een
volwaardig Japanoloog over mee hoort te kunnen praten, maar moet bovenal gewoon gezien
worden door mensen die van vreemde (Japanse) cinema houden.
22 • Film: Naisu no Mori

robert beers

視聴覚

Muziek: Yosakoi
"Hai dokku-shou, dokku-shou~... Soran, soran~..."
Al dagen loop ik deze leuzen neuriënd van college naar college en van college weer naar huis.
Het wil simpelweg niet uit mijn hoofd. Dat geeft
helemaal niets: ik word er vrolijk van en het herinnert me feilloos eraan dat ik die dag of de volgende weer lekker kan sporten. Het eerdergenoemde lopen gaat nog wel gepaard met enige
spierpijn maar na nog een paar lessen moet dat
ook afgelopen zijn. Want dat moet gezegd worden over: het is gaaf, het is yosakoi op-en-top Japans. Het is top sport.
Yosakoi is een unieke dans-stijl uit Japan, waar
het in 1954 in de stad Kôchi is ontstaan. Het begon als een moderne variant op Awa Odori, een
traditionele zomerdans, waarna Yosakoi zich
door heel Japan verspreidde. Het is een zeer
energieke dans die traditionele dansbewegingen combineert met moderne muziek, en choreografie wordt vaak door grote teams tegelijk
opgevoerd. Yosakoi is voor mannen en vrouwen
van alle leeftijden geschikt, en de kostuums die
bij de dansen gedragen worden varieren ook
sterk. Happi-jassen en yukata worden het meest
gebruikt in allerlei kleuren, maar kostuums kunnen ook gebaseerd worden op historische, traditionele of etnische klederdracht. Leden van

hetzelfde team dragen hetzelfde kostuum. Daarnaast worden er attributen gebruikt bij het dansen, zoals vlaggen en waaiers maar vooral naruko; kleine houten klappers die de dansers in
hun handen houden. Het gebruik van naruko is
zelfs verplicht op veel van de vele Yosakoi-Soran
festivals die over heel Japan in verschillende
jaargetijden worden gehouden. De festivals varieren van kleine evenementen in dorpjes tot jaarlijke festivals in onder andere Tokyo en Sendai.
In 2005 waren er Yosakoi-festivals in meer dan
tweehonderd locaties over heel Japan verspreid.
En sinds kort heeft Tanuki dus haar eigen Yosakoi-groep! Momenteel zijn we de dans Soran
Bushi aan het instuderen, een krachtige, stoere
dans gebaseerd op de taken van Japanse vissers
waarbij vooral het ‘Soran, Soran!’ gedeelte lekker meegeschreeuwd mag worden. Benieuwd
hoe dit eruit ziet? Heb je zelfs al helemaal zin
om mee te doen? Of zoek je gewoon een leuke,
andere sport? Voeg je dan zeker bij ons, want
een grotere groep zorgt uiteraard voor meer spektakel bij deze dans!
Meer weten of aanmelden? Stuur een mailtje
naar journal@tanuki.nl!

melissa costa

Muziek: Yosakoi • 23

視聴覚

Game: Ni no Kuni

De grootste game ooit voor Nintendo’s dubbelschermer. Zo’n slagzin gooit niet alleen bij Japanners hoge ogen – ook ik moest en zou dit spel spelen. Het affiche was bovendien buitengewoon aantrekkelijk: de animatiekunstenaars van Studio Ghibli verzorgden het grafisch aspect,
vooraanstaand ontwikkelaar Level-5 het spelmechaniek, en groot componist Joe Hisaishi de
muziek. Kan dat überhaupt fout gaan?

Op het eerste gezicht is er niet veel mis met Ni no Kuni. Hoewel niet zo scherp als de eerste trailers
deden vermoeden, was alles grafisch dik in orde. Middels korte, vloeiend geanimeerde filmpjes
maakte ik kennis met Oliver, woonachtig in een West-Europees aandoende wereld die nog het
meest doet denken aan de stad uit Majo no Takkyūbin (1989, ‘Kiki’s Delivery Service’). Kortom:
een wereld waarin ik wel wat uurtjes zou willen doorbrengen. De scenaristen besloten echter
anders. Binnen de kortste keren bevonden Oliver, diens magische knuffel en ik ons in die andere
wereld uit de titel. Dag prachtig Ghibli-universum; welkom inwisselbare Japanse RPG omgeving!
Op dat moment treedt het verval in. Aan de hand genomen door een tutorial razen we in
een noodgang door een bos vol met pratende bomen en Pokémon-achtige wezens. En wanneer
er dan uiteindelijk de vrijheid lijkt te zijn om te gaan en staan waar je wilt, bepaalt het spel welke
gebieden je wel of niet kunt betreden. Het is op momenten net zo dwingend als Dragon Quest IX
(eveneens van Level-5) en dat is zeker geen compliment. Deze ingrediënten maken samen echter
wel een game die iedere Japanner wil spelen, getuige ook de preorders: cijfers van 600.000 stuks
– wat achterlijk veel is voor een eerste lading – liegen er bepaald niet om.

24 • Game: Ni no Kuni

Preorders die ongetwijfeld het gevolg zijn
van de uiterst lepe marketingmachine. Zo werd
bekend dat Hisaishi erop stond dat zijn volledig
orchestrale muziek in de best mogelijke kwaliteit te horen zou zijn, met als gevolg de grootste
DS cardridge ooit. Ook de toevoeging van de zogenaamde ‘Magic Master’, een bijgeleverd fysiek
boek met magische tekens die de speler met zijn
stylus dient te tekenen, leek waardevol. Met de
nadruk op ‘leek’, want afgezien van wat antipiraterij maatregelen voegt het uiteindelijk te
weinig toe en bleek zelfs volledig inwisselbaar
toen Level-5 de PlayStation 3-variant van het
spel aankondigde. Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat, hoe mooi het er ook uit ziet in HD, met
name deze tweede versie het plezier bederft: je
hebt als DS-gamer constant het gevoel iets inferieurs te spelen. Een zoethoudertje tot het spel
zoals het echt bedoeld is op de markt verschijnt.
Eeuwig zonde.
Wat er overblijft? Een doorsnee Japanse
RPG, die qua audiovisuele presentatie met kop
en schouders boven de concurrentie uitsteekt,
maar op het gebied van verhaal en gameplay
jammerlijke steken laat vallen. Het gevoel dat er
meer in had gezeten is constant aanwezig. En dat
doet pijn.

n
Ku :

i

i
ibl
h
r
G
a
ela tudio
k
ik & S
tw
On el-5 :
Lev tform o DS op:
Pla tend nen 2010 n
Nin rsche ber apa
J
Ve ecem n in
e
d
9 alle

n
Ni

o

tom omes

Game: Ni No Kuni • 25

視聴覚

Anime: Durarara!!

Hoe bijster interessant ik het vak Japanimation tweeënhalf jaar geleden ook vond, een
echte anime-kijker ben ik nooit geweest. Ten
behoeve van het tentamen destijds heb ik op
de valreep nog klassiekers als Akira, Grave
of the Firelies, Ghost in the Shell en Perfect
Blue gekeken. Sindsdien heb ik slechts twee
nieuwe anime-series gekeken. De eerste is
Fullmetal Alchemist: Brotherhood, de hervertelling van het legendarische avontuur van
de gebroeders Elric uit 2003. Door het hoge
déjà-vu-gehalte haakte ik al vroegtijdig af. De
tweede heb ik wel uitgekeken. Vierentwintig
afleveringen binnen drie dagen. Zo goed is
Durarara!!.
Durarara!! (met twee uitroeptekens,
inderdaad) is de nieuwste reeks romans van
Ryôgo Narita, de getalenteerde auteur van de
geprezen Baccano!-romans, dat via een manga-adaptie uiteindelijk werd omgetoverd tot
een anime-serie door de studio Brain’s Base.
Aanvankelijk lijkt Durarara!! de conventies
van het ‘urban fantasy’-genre na te leven,
maar al gauw wordt duidelijk dat het verhaal
zich niet afspeelt rondom de drie middelbare
26 • Anime: Durarara!!

scholieren. Zij zijn slechts onderdeel van
het verhaal, waar het commerciële Ikebukuro het toneel voor vormt.
In een rotgang maakt de kijker kennis met personages die een significante rol
in het verhaal vertolken. Mikado, een verlegen jongen die zoveel mogelijk afstand
probeert te nemen, verhuist op aanraden
van vriend Masaomi, naar het bruisende
Ikebukuro. Masaomi leidt Mikado door
het bruisende district, maar waarschuwt
hem wel voor de tweedeling binnen Ikebukuro. Veel bewoners zijn namelijk lid van
de agressieve bende Kokinzoku, dan wel
de opposerende partij, de Dollars, waarvan
het lidmaatschap anoniem is.
Ook maken Mikado en de kijker
kennis met Heiwajima, een blonde butler
met een kort lontje maar bovennatuurlijke
kracht, en zijn aartsrivaal Izaya, een sinis-

tere jongen die informatie verkoopt en misbruikt maakt van de menselijke zwaktes. Hun ontmoetingen eindigen vaak met een vliegend voorwerp, zoals een frisdrankautomaat, die vervolgens
gestopt wordt door Simon, een pacifistische Afro-Rus die in een sushi-restaurant werkt.
Op het moment van Mikado’s aankomst, pikt hij geruchten op over “The Black Rider,” een
motor rijdend legendarisch figuur verstopt onder een gele helm en zwart motorpark, die zorgt
voor gerechtigheid binnen Ikebukuro. Niet veel later ontdekt Mikado dat zij eigenlijk een Dullan
is, die vanuit Ierland naar Japan is gereisd om haar hoofd terug te veroveren. Haar motor is ook
eigenlijk geen motor: het is haar paard dat getransformeerd is tot motor, ter aanpassingen van de
gebruiken in Ikebukuro.
Aanvankelijk lijken alle personages hun individuele verhaallijn te volgen, maar al gauw
wordt duidelijk dat alle gebeurtenissen elkaar vaker raken dan op het toeval af te schrijven is. Het
gevolg is een epische ontknoping halverwege de serie. Een ontknoping noch spectaculair, noch
spectaculair; een bescheiden ontknoping, die veel heersende vragen beantwoordt maar tegelijkertijd veel nieuwe vragen in leven roept.
In tegenstelling tot veel banale shônen, waar spanning
veroorzaakt wordt door het plotseling afkappen van een
aflevering op het moment dat de zwaarden getrokken
worden, wordt Durarara!! interessant gehouden door
een meer literaire vorm van intellectuele spanning. Als
kijker heb je constant het gevoel alsof je iets over het
hoofd ziet of dat je informatie achtergehouden wordt.
Doordat elke aflevering dezelfde gebeurtenissen vanuit
een ander personage beschreven en bekeken worden,
worden stapvoets andere mysteries ontsluierd.
Eenmaal aan het einde van de rit is de afsluiting
ook niet overweldigend. Is dat daarmee per definitie
slechter dan een serie die eindigt met de apocalyptische
vernietiging van de wereld? Zeker niet. Doordat je na
vierentwintig afleveringen alle informatie voorhanden
hebt, is het juist interessant om de serie opnieuw te kijken. Dan kijk je niet vanuit één perspectief, maar dan
voel je je de alwetende kijker, het sentiment waar je
tijdens het eerste keer kijken naar smachtte.

guan van zoggel
Anime: Durarara!! • 27

a
n
a
i
D
e
t
n
e
d
u
t
s
r
e
t
s
a
M
人事欄

Diana heeft afgelopen jaar haar bachelordiploma in de wacht gesleept en is dit jaar
begonnen aan haar master. In haar column vertelt ze over de master en hoe het is
opnieuw eerstejaars te zijn. Binnenkort vertrekt ze richting Japan om aldaar te gaan
studeren aan de Sophia University in Tokyo.
De tijd vliegt voorbij; ten tijde van schrijven,
duurt het nog iets meer dan een maand voor ik
het vliegtuig naar Japan pak. We hebben maar
weinig college, welgeteld twee keer per week,
waarin we werken aan zowel het herhalen van
Japanse basisgrammatica, als aan geheel nieuwe grammatica op ikkyū-niveau.
Vooral dat laatste is pittig, maar we blijken toch
ook nog wat basisfoutjes te maken die onze docente er nu probeert uit te halen; doel is om een
basis te leggen voor het behalen van het ikkyūniveau, wat we enigszins verwacht worden te
hebben na een jaar in Japan. Tevens is dit een
goede herhaling voor de plaatsingstoets, die
we waarschijnlijk allemaal moeten afleggen na
aankomst bij onze respectievelijke universiteiten. Op basis van die toets worden we immers
ingedeeld op een bepaald niveau voor de Japanse colleges en schijnbaar is dat, in elk geval
bij Sophia University (Tokyo), lastig te veranderen en zit je een semester lang vast aan een
laag niveau als je slecht gescoord hebt. Om dat
te voorkomen, arriveer ik al een aantal dagen
voor die toets (5 april) in Tokyo om te acclimatiseren, de jetlag te overwinnen en mijn kamer te
betrekken, en hopelijk helpt dat om in elk geval
geconcentreerd te toets af te kunnen leggen.
28 • Column: Masterstudente Diana

Foto: André van der Linden

De rest van dit korte semester wordt dus opgevuld met Japanse colleges, maar ook met de
zogeheten “thesis tutorial”. Zoals het woord al
zegt, draait het hierbij om voorbereidingen op
het schrijven van onze scriptie, en daar komen
de nodige opdrachten en deadlines bij kijken.
Zo hebben we al een scriptievoorstel moeten inleveren, maar ging de meeste tijd zitten in het
schrijven van een book review en een literature
review. Nu dat afgerond is, richten we onze focus op een nieuw scriptievoorstel, waarvan een
behoorlijk niveau geëist wordt. Dit voorstel
moeten we ook presenteren aan onze jaargenoten in bijzijn van de staf van de opleiding, wat
wel enige druk en spanning met zich meebrengt,
kan ik je vertellen. Gelukkig hebben wij (mijn
groep; we zijn opgedeeld per supervisor) nog de
gelegenheid om eerst een voorlopig voorstel in
te leveren, wat dan zowel door onze supervisor
als door de andere studenten in een peer review
beoordeeld wordt, voordat we ons storten op de
definitieve versie en de presentatie.
Dus ondanks het feit dat het semester maar
kort is, is er genoeg te doen, niet in de laatste
plaats omdat de nodige voorbereidingen getroffen moeten worden voor Japan, zowel formele
zaken als informele dingetjes zoals uiteten gaan

en afspreken met vrienden. Ikzelf heb inmiddels het volledige pakket van Sophia University
ontvangen met het officiële toelatingsbericht,
informatie over mijn studentenhuis en het certificate of eligibility, waarmee je naar de Japanse ambassade in Nederland gaat om je visa
aan te vragen en later op te halen. Ik zal een jaar
gaan wonen in het Kasai International House te
Tokyo. Naar wat ik gehoord en gelezen heb, ligt
het middenin een woonwijk en niet al te ver van
Sophia University (dit moet je niet al te letter-

lijk opvatten; niet al te ver betekent zo’n veertig
minuten met de trein). Het is een girls only dormitory, met zowel internationale studenten als
Japanse studenten, dus dat belooft leuk te worden. Leuk detail: Tokyo Disneyland ligt op kruipafstand van mijn studentenhuis!
Het wordt in elk geval een spannende tijd de
aankomende maand met nog genoeg te doen, en
voor ik het weet, is het al zover en verruilen we
Nederland voor Japan.

Volg Diana op:

http://dianakuijpers.blogspot.com/

Er staat momenteel nog niet veel op, maar het plan is deze weblog toch genoeg te
vullen om iedereen op de hoogte te houden!

diana kuijpers

Column: Masterstudente Diana • 29

りゅうがくせい

留学生

Leidse studenten in Japan
Jeroen Strijbosch:
Het is maandag 28 februari 2011
(mijn 158e dag in Japan) als ik begin
dit stukje te schrijven. Nu zou ik dit
stukje kunnen gebruiken om te vertellen wat mij allemaal voor interessante dingen zijn overkomen, maar
het leek mij persoonlijk beter om dit
stukje eens richting de andere kant
te draaien en het ook een beetje over
jullie, de lezer, te hebben. En dan
met name de eerste- en tweedejaars
studenten.
Ik schrijf dit stukje op 28 februari,
maar mijn oorspronkelijke deadline
was de 20e. Nu zal ik niet ontkennen dat ik van mezelf een ongelooflijk luie donder ben, maar een
andere reden dat ik te laat was met
het inleveren van dit stukje is dat
het leven hier in Nagasaki zo ongelooflijk actief en turbulent kan
zijn, dat ik de laatste dagen bijna
niet thuis ben geweest. And that’s
where you come in, beste lezer.
Ik ben een student Japans die in Nederland zijn Japans bijna niet tot zeer nooit gebruikt heeft.
Je krijgt er buiten de les simpelweg weinig kansen voor. Het belangrijkste wat het studeren in
Nagasaki mij tot nu toe dan ook gebracht heeft is het echt laten leven van de studie. De studie
Japans bestond voor mij voorheen uit grammatica, woordjes en kanji stampen. En hoewel ik het
ontzettend interessant vond, een echt doel leek dat niet te hebben. Voornamelijk met kanji was
het zo dat ik ze leerde, maar ze weer vergeten was de dag na het tentamen.

30 • Ryuugakusei: Jeroen Strijbosch

wi

m

lov
th

長崎
r
ef o

Maar zoals ik al zei, ik ben hier in Nagasaki de laatste dagen weinig thuis geweest. Ik ben van hot
naar her gerend; ik heb veel feestjes bezocht, ben gaan sporten bij mijn volleybalclub, ben gaan
bowlen en eten met Japanse vrienden, ben naar izakaya’s geweest om de nodige biertjes weg te
tikken, heb Engelse les gegeven aan Japanners en dat is nog maar het topje van de ijsberg.
En dat leidt me dan toch weer naar de conclusie van het verhaal. Voor iedereen die de blaadjes
heeft zien hangen in het Arsenaal, maar toch nog twijfelt of hij/zij in de toekomst een langere tijd
in Japan te studeren: twijfel niet langer en zet je naam het liefst vandaag nog op dat papiertje. Als
je echt wilt weten waar je de studie voor doet, en zelfs als je dat niet wilt, dan is er niks beters dan
hier in Japan te leven. En ik gebruik bewust het woord ‘leven’ in plaats van ‘studeren’. Want het
belangrijkste aan het studeren in Japan is het maken van Japanse vrienden en met hen (of zelfs
wildvreemde Japanse omaatjes) praten, eten, drinken, sporten, uitgaan of wat dan ook je kopje
thee is. Want wat je uit een boekje kan leren heeft ook zo zijn limiet.

jeroen strijbosch

Ryuugakusei: Jeroen Strijbosch • 31

한국

Het Koreaanse feestjaar
Koreaanse marketeers hebben het hele jaar door commerciële feestdagen geïntroduceerd in de hoop
hun omzet te vergroten. De meest bekende en populaire feestdag is net geweest, Valentijnsdag.
Maar Korea heeft een heleboel enigszins raar aandoende feestdagen die door de meeste mensen
genegeerd worden, ondanks de populaireit van enkele van deze feestelijke dagen. Met name Valentijnsdag, White day, Black Day en Pepero Day worden door velen gevierd.

14 januari: Diary Day

14 april: Black Day

Day ook gevierd, waardoor bedrijven dubbel
zoveel kunnen profiteren van de feestdagen. Er
wordt veel moeite gestoken in de marketing van
Valentijnsdag in Azië, daar spenderen consumenten het meeste op Valentijnsdag. Net als in
Japan geven de vrouwen hun geliefden op Valentijnsdag chocola of ander snoep.

14 mei: Rose Day

3 maart: Samgyeopsal Day

14 juni: Kiss Day

Op Diary Day geven geliefden en/of vrienden Degene die niets hebben gekregen op Valenelkaar nieuwe agenda’s. Dit staat symbool voor tijnsdag en White day hebben Black Day, de dag
voor de singles. Deze eten op die dag jajangmyeen verse start van het jaar.
eon (red., zie pagina 13 voor het recept!), een
Chinees noedelgerecht met zwarte bonensaus.
14 februari: Valentijnsdag
De Koreaanse versie van Valentijnsdag komt van Maar eigenlijk is het net zo Chinees als de bami
het Japanse White Day. In Korea wordt White die wij hier bij de Chinees bestellen.

Geliefden geven elkaar op deze dag een boeket
met rozen, mei is namelijk de maand waarin de
rozen groeien. Deze dag wordt gepromoot door
bloemisten en pretparken om jongere klanten te
lokken met het begin van de lente.

‘Sam’ betekent drie in het Koreaans, maar ook de Is niet gerelateerd aan een bedrijf. Kiss Day heeft
eerste lettergreep van samgyeopsal, oftewel spe- geen verdere uitleg nodig, spreekt voor zich.
klap. Deze dag waarop de Koreanen uit eten gaan
om speklap te eten is pas in 2003 ontstaan.

14 maart: White Day
Op White Day - of zoals het vroeger heette
Marshmallow Day - zijn de rollen omgedraaid en
moeten de mannen snoep en andere goodies kopen voor de vrouwen (pay back time). Eigenlijk is
het gewoon Valentijnsdag part 2.

32 • Het Koreaanse Feestjaar

14 juli: Silver Day

bandjes voorstellen en de 8 de bh zelf. Dit is een
Jonge koppeltjes wisselen zilveren ringen uit, voorbeeld van een feestdag die de meeste mensen
een soort “belofteringen”. Opvallend is dat op gewoon negeren.
Silver Day veel koppels elkaar introduceren bij
hun ouders, veel meer dan op andere dagen in
het jaar.

8 augustus: Grape Day
In 2008 is Grape Day verzonnen om de verkoop
van druiven te doen stijgen. Het is niet een erg
bekende of populaire feestdag. De 8 moet zogenaamd op een tros druiven lijken.

14 augustus: Green Day
Green Day is een dag om van de natuur te genieten en wandelingen te maken. Koppels gaan
samen wandelen; de singles kunnen hun eenzaamheid verlichten door het drinken van soju 11 november: Pepero Day
(smaakt een beetje als een zoetere variant van Vanuit een marketingstandpunt is Pepero Day
wodka), wat toevallig in een groen flesje zit.
een van de meest succesvolle commerciële
feestdagen. Pepero zijn in chocolade gedipte
koekjes (denk aan Pocky’s), die voor het eerst
in Korea werden gemaakt door het merk Lotte.
11/11 stellen vier Pepero koekjes voor. Jongeren
en jonge koppels wisselen met elkaar Pepero’s en
ander snoepgoed uit. De Pepero-legende is dat
het in 1990 begon bij middelbare school meiden
die elkaar Pepero’s gaven en zo te wensen om zo
lang en dun als een Pepero te worden.

14 november: Movie Day
14 september: Photo Day

Uiteraard bedacht door bioscopen om mensen
aan te sporen om naar de bioscoop te gaan.

Geliefden, vrienden en familie vieren deze dag
door foto’s te nemen, voornamelijk buitenshuis.

14 december: Hug Day

8 november: Bra Day

De dag waarop mensen elkaar knuffelen en zo
liefde te delen. Meer een dag voor de koppels.

Verzonnen door lingeriebedrijven, maar geen officiële feestdag die actief gevierd wordt. Op Bra Elke maand een commercieel feest in Korea. En
Day zouden de mannen een bh voor hun vrien- wij Nederlanders maar klagen over de commerdin of vrouw moeten kopen. De 11 moet de bh- cie rondom Valentijnsdag.

emily maas

Het Koreaanse Feestjaar • 33

知ってる

Wist-je-datjes
Wist je dat...
...dr. Cwiertka onlangs onze nieuwe professor in modern Japan is geworden?
...deze positie een jaar leeg is geweest?
...deze plek voorheen bezet werd door professor Goto-Jones?
...hij inmiddels decaan is op het Leiden University College in Den Haag?
...dr. Black graag zijn culinaire vaardigheden op de proef stelt?
...hij dan ook regelmatig macca ijs maakt?
...dr. Länsisalmi graag met de Tanuki-leden een taiko circle zou willen opzetten?
...ze tijdens haar lezing over taiko met dertig studenten op tafels heeft staan trommelen?
...dr. Mark jarenlang in het studentenbandje ‘Heil Kitty’ heeft gedrumd?
...hij het geheime wapen is tijdens de basketbalwedstrijd versus SVS?
...Tanuki binnenkort haar eerste erelid zal toewijzen?
...ze nog niet gaan aankondigen wie de gelukkige is?
...drs. Van de Putte een bijzondere belangstelling heeft in de passies van zijn studenten?
...Tanuki onlangs haar 29 jarige bestaan heeft gevierd?
...er wederom niemand een wist-je-datje heeft ingezonden?
...I AM DISAPPOINT. :(

34 • Wist-je-datjes

予定表

Planning
Maart
水 2 - Lezing theeceremonie dr. Higashino
火 8 - Filmavond: Sympathy for Lady Vengeance
水 9 - Basketbalwedstrijd versus SVS
金 11 - Tanuki & SVS Gala: Spring Fling
水 16 - ‘Research in Progress’
月 20 - Midtermweek; succes allemaal!
木 24 - Borrel en etentje
Kijk voor de meest actuele agenda op: www.tanuki.nl

Onlangs verhuisd?
Ben je verhuisd? Stuur dan even een mailtje naar abactis@tanuki.nl met je nieuwe adresgegevens zodat ons ledenbestand
altijd up-to-date kan blijven. Bedankt!

Fotoboekaanvullingen?
Heb je zelf nog leuke kiekjes gemaakt tijdens Tanuki-activiteiten en wil je deze delen met de andere leden? Ook deze zijn
welkom via het welbekende bestuur@tanuki.nl!

Schrijven voor de Tatanukiki?
Wil je ook wat schrijven voor de Tatanukiki maar ben je geen
redactielid? Stuur dan je suggestie naar journal@tanuki.nl en
misschien staat jouw stukje in de volgende editie!

Op de cover:
Naast de gewone hanami, zijn de talloze kersenbloesems ook
‘s avonds een lust voor het oog. Het bezichtigen van de bomen met zachtroze blaadjes in het donker wordt dan ook yoru
sakura genoemd.

Colofon
LVSJK Tanuki
Arsenaalstraat 1
2311 CT Leiden

Bestuur
Praeses
Loraine Gilsing
praeses@tanuki.nl
Ab-Actis
Caspar Westelaken
abactis@tanuki.nl
Quaestor & vice-voorzitter
Bas Oostdijk
quaestor@tanuki.nl
Hoofdredacteur
Guan van Zoggel
journal@tanuki.nl
Webmaster
Tom Omes
webmaster@tanuki.nl
Assessor
Joleen Blom
assessor@tanuki.nl

Tatanukiki-redactie
Hoofdredacteur & vormgeving:
Guan van Zoggel
Redactieleden:
Robert Beers
Melissa Costa
Liselore Goossens
Emily Maas
Tom Omes
SVS-correspondentie:
Daniëlle Drost
Drukkerij:
Labor Vincit

Colofon • 35