-
Titel
-
2002-2003 | 1
-
Nummer
-
1
-
extracted text
-
Tanuki Journal
Arsenaalstraat 1
2311 CT Leiden
E-mail:
journal@tanuki.nl
Bestuur
Voorzitter:
Wouter Luijendijk
Tel. 06-27378592
E-mail:
wouter@tanuki.nl
Tanuki Journal is een uitgave van Tanuki, studievereniging voor studenten in de
Japanologie en Koreanistiek aan de Universiteit Leiden
Mata atarashii gakunen ni natte shimaimashita ga…
Oftewel, om kort te gaan, het nieuwe collegejaar is weer daar ! En zoals
iedereen zal ervaren, brengt dit veranderingen met zich mee. Zo ook bij
Tanuki. Vorig jaar werd een volledig nieuw Tanuki-bestuur voorgesteld in
de eerste Journal. Zulke drastische veranderingen zijn er dit jaar niet,
maar er is wel wat veranderd.
Secretaris:
Dorina Veldhuis
Tel. 06-52102226
E-mail:
dorina@tanuki.nl
Penningmeester:
Rachelle Eerhart
Tel. 06-24691565
E-mail:
rachelle@tanuki.nl
Tanuki Journal:
Rieks Warendorp
Torringa
Oude Singel 66
2312 RC Leiden
Tel. 06-23720029
E-mail:
rieks@tanuki.nl
E-mail:
bestuur@tanuki.nl
Website:
www.tanuki.nl
Bestuurslid en
Journal-redacteur
gezocht!
Neem voor meer
informatie
contact op met
het bestuur.
Jaargang 2002-2003 - Nummer 1 - Oktober 2002
2
Het nieuwe bestuur
Vorig jaar bestond het bestuur van Tanuki
volledig uit nieuwe bestuursleden. In het begin
moesten veel dingen dan ook even op gang
komen, maar uiteindelijk bleek het ook een
volledig nieuw bestuur mogelijk er een
succesvol jaar van te maken. Het bestuur
tijdens het collegejaar 2002-2003 is niet
volledig nieuw, maar desondanks willen wij ons
toch graag even, zij het voor sommigen
opnieuw, voorstellen.
Het bestuur.
Wouter Luijendijk,
praeses.
Een wit scherm en hoe het te
vullen. Vorig jaar rond deze tijd
werd mij ook gevraagd een
stukje te schrijven om mezelf
voor te stellenMijn
als Tanuki-bestuurslid.
Mijn
functie
toen:
Public
functie toen: Public
Relations-assessor (creatief
Relations-assessor
bedacht door debedacht
anderedoor
bestuursleden
om mij
de
wat eigenwaarde te geven). Mijn functie nu:
voorzitter. Zelfde poppetje, ander stickertje.
Terwijl mijn ogen nog wat verder wegdraaien
vervolg ik. Mijn naam, oh ja! Wouter Luijendijk,
vierdejaars Japanologie, tweedejaars Leiden.
Een lang verhaal. Een mini-CV dan: vier jaar
Oriëntaalse
Talen
en
Communicatie
in
Maastricht, afgestudeerd, toen een jaar naar
Kyoto voor studie en sinds vorig jaar september
in Leiden.
Ik merk dat het PR-en er maar moeilijk uit te
slaan is, want ik voel nu al weer de neiging mijn
stukje vol te plakken met Tanuki-promopraat en
propaganda. Niet meer nodig (niet in de laatste
plaats omdat iedereen die dit leest toch al lid
is…). Toch kan ik het niet laten om even te
wijzen op alle plannen die we hebben gemaakt
voor het komende jaar. Zo zijn daar natuurlijk
de
borrels,
filmavonden,
lezingen,
voetbalwedstrijden (hopelijk in het vervolg met
iets meer tegenstand…), een sushi-maakcursus,
de geplande studiereis (daarover meer zo gauw
we het zelf weten) en nog behoorlijk wat meer.
Ook komt het eindesemesterfeest er alweer
bijna aan, al zijn we pas net begonnen. Het
wordt een goed jaar. Ik hoop jullie allemaal te
zien
op
de
borrel
van
31
oktober,
traditiegetrouw de laatste donderdag van de
maand, in café De Kroeg aan het kort
Rapenburg. Tijdens deze borrel zal ook de
officiële bestuurswissel plaatsvinden. Voor die
tijd hang ik gemiddeld een kleine 72 uur per
week op de patio van het Arsenaal, gekluisterd
aan een plastic bekertje met “koffie”, redenen
te bedenken om “nog even te pauzeren”.
Waarschijnlijk dus dat je me al eerder ziet.
Dorina Veldhuis,
ab-actis.
Wie ben ik en wat doe ik hier…?
Sommigen van jullie zullen zich
dit wellicht ook wel eens
afvragen,
wanneer
ze
‘s
vroeg,
uitgeput
ochtends vroeg,ochtends
nog uitgeput
vannog
het opstaan,
hetmet
opstaan,
om tien
over
om tien over van
negen
een kop
koffie
of
negen
chocolademelk in
één van de befaamde, doch
naar mijn mening toch wel redelijk harde, rieten
Arsenaalstoeltjes neerploffen. Daar gaat dit
stukje echter - zoals in de verwachting mag
liggen - niet over. Nee, ook aan mij is nu de eer
met hoofd en al in de Tanuki Journal te komen,
met een kort relaas over wie ik ben en wat ik
hier doe. Welnu, dat zal ik even kort en bondig
proberen te doen.
Ik ben dus Dorina Veldhuis, hoewel velen van
jullie dit waarschijnlijk al wel weten, omdat ik al
drie jaar op het Arsenaal rondloop, als studente,
student-mentor, en nu dus ook in de functie van
ab-actis van Tanuki - een functie die ik tijdens
het ontzettend leuke introductiekamp dit jaar in
een impulsieve bui (waarschijnlijk één van de
vele) heb aangenomen, hoewel ik geen flauw
idee had wat het zou gaan inhouden. Maar
goed, na enige uitleg heb ik besloten dat dit
toch zeker wel de leukste functie binnen het
Tanuki-bestuur is, en daarom zal ik me dit jaar
actief gaan inzetten om veel aan Japan en
Korea
gerelateerde
activiteiten
te
gaan
organiseren! (Ideeen zijn altijd welkom!)
Mocht je nog vragen hebben over Tanuki, de
studie, of het leven in het algemeen, kom dan
eens koffie, thee, espresschoc of chocolademelk
drinken in het Arsenaal; of anders bier, wijn,
fris of jenever op een van de borrels (31
oktober alweer bijvoorbeeld), dan zal ik
proberen op al je vragen antwoord te geven…
Rachelle Eerhart,
questor
Hallo iedereen! Ik ben Rachelle
Eerhart
en
ik
ben
de
penningmeester van Tanuki!
Iedereen die dat nog niet
gedaan
dus zijn
zo
gedaan heeft mag
dus zo heeft
spoedigmag
mogelijk
of haar contributie
spoedig
bij mij mogelijk
komen betalen
zijn of
:). haar
Ik ben 21 jaarcontributie
en 2e jaars bij
Japans.
mij Mijn passie
voor de Japanse taal is ontstaan toen ik tijdens
mijn middelbare schooltijd een jaar in Japan
doorbracht. Tijdens dit jaar woonde ik bij een
Japanse gastfamilie en ging ik naar een Japanse
meisjesschool. Het was een fantastische tijd!
Toen ik weer terug was in Nederland, in het
Jaargang 2002-2003 - Nummer 1 - Oktober 2002
3
Brabantse Lage Zwaluwe om precies te zijn,
wilde ik eigenlijk toch wel zo snel mogelijk gaan
studeren. Het werd eerst Tilburg, maar al snel
ruilde ik mijn studie economie in voor Japans in
Leiden. Het Leidse leventje bevalt me prima en
ik heb het erg naar m’n zin met alle dingen die
ik hier doe.
Ik weet zeker dat dit jaar een heel mooi
Tanuki-jaar wordt! Groetjes!
Rieks Warendorp Torringa,
Tanuki Journal/Promotie
Hoewel ik mij bij dezen wederom
in deze kolommen voorstel als
Tanuki bestuurslid, knaagt er
diep in mij enige twijfel aan
geweten, aangezien
mijn het op dit moment nog niet
geheel duidelijk is hoe lang ik nog op deze post
blijf. Of beter nog, hoe lang ik nog deel blijf
uitmaken van het Tanuki-bestuur. Daar ik van
plan ben hierover elders in deze Journal uit te
weiden, zal ik mij nu slechts beperken tot één
van mijn meest favoriete onderwerpen: mijzelf.
Hoewel de gemiddelde leeftijd van de
Arsenaalbewoner ongetwijfeld hoger ligt dan de
mijne (ik ben namelijk 23 jaartjes oud), voel ik
mij zo langzamerhand toch een beetje een opa.
Mijns inziens terecht, daar ik nu mijn zesde jaar
van de studie Japans ben ingegaan. En dat
terwijl ik me nog zo netjes had voorgenomen de
studie keurig in vier jaar af te ronden.
Nu komt het niet louter vanwege het feit dat
ik naast de studie de sport van het tot mij
nemen
van
al
dan
niet
alcoholische
versnaperingen in één van de vele gelagkamers
die de stad Leiden rijk is, dat ik nog niet ben
afgestudeerd. Ik heb namelijk ook twee jaar in
Japan getoeft, tijdens welke er ook een grote
diversiteit aan dingen te bedenken was dan over
de studieboeken gebogen zitten. Feit is, dat het
in de planning staat dit collegejaar af te
studeren (ik hoef alleen mijn scriptie nog, dus
wee mijn gebeente als het er dit jaar weer bij
blijft).
Voor zolang als het duurt zit ik dus nog in het
bestuur van Tanuki, alwaar ik het krantje dat je
nu zit te lezen verzorg, alsmede al het andere
drukwerk
(zoals
de
flyers
met
de
aankondigingen) van Tanuki. Voorts babbel ik
natuurlijk tijdens de vergaderingen gezellig mee
als bestuurslid over de op korte en lange
termijn te voeren strategieën onzer vereniging,
het liefst onder het genot van een kopje koffie
en (dat is nieuw dit jaar!) een muffin, waarop ik
al twee maal royaal ben getrakteerd door mijn
mede-bestuursleden.
Mocht je iets hebben wat je graag door
Tanuki gepubliceerd zou zien, aarzel niet en laat
het me weten. Tot ziens op de borrel dan maar!
Nieuws van de OLC
De opleidingscommissie (OLC, red.) van de
opleiding Talen en Culturen van Japan is de
afgelopen weken druk in de weer geweest met
de onderwijsevaluatie van de vakken die in het
tweede semester van het afgelopen collegejaar
afgesloten zijn. De enqueteformulieren zijn
gedurende de zomer verwerkt tot een rapport
dat in de loop van deze maand aangeboden zal
worden aan het opleidingsbestuur.
De opleidingscommissie.
Dit rapport, en het rapport van het eerste
semester van vorig collegejaar, zal voor jullie
ter inzage liggen in de bibliotheek. De OLC
dankt bij dezen alle studenten die hebben
meegewerkt aan de onderwijsevaluatie.
De OLC is ook druk bezig geweest met de
wensen die studenten hebben geuit op het
studentenforum van vorig jaar december. Wij
hebben ons voornamelijk gericht op het
eerstejaarscollege
grammatica,
op
de
transcriptie in het conversatie tekstboek en op
het tekstboek voor conversatie in het algemeen.
Deze zaken hebben we besproken met het
opleidingsbestuur. De OLC is heel erg blij dat de
grammaticasyllabus is vernieuwd en dat er
Hepburn-transcripties
van
de
‘Core
Conversations’ aan de eerstejaars studenten
zijn verstrekt! Wat betreft het tekstboek voor
conversatie, Japanese, the Spoken Language,
liggen de zaken iets gecompliceerder. Er zijn
namelijk amper geschikte andere methodes
bekend. De OLC zoekt nog steeds naar een
oplossing voor dit probleem.
De OLC dankt alle studenten nogmaals voor
hun medewerking bij de onderwijsevaluatie en
hoopt hier ook in de toekomst op te mogen
rekenen! Als jullie verder klachten of suggesties
hebben wat betreft het onderwijs, dan horen wij
dat graag! De OLC is bereikbaar via het
postvakje in het Arsenaal of via het e-mail adres
van onze nieuwe secretaris, Aike Rots
(a.p.rots@umail.leidenuniv.nl).
Tanuki agenda
31 oktober: Borrel in café De Kroeg
3 november: Bazaar op de Japanse school van
Rotterdam
10 november : Zaalvoetbaltoernooi
13 t/m 17 november: Holland Animation Film
Festival in Utrecht
28 november : Borrel in café De Kroeg
Verder in november (exacte data volgen):
lezing door Dr. Boyd, sushi-cursus en een
bezoek aan het Rijksmuseum in Amsterdam
Jaargang 2002-2003 - Nummer 1 - Oktober 2002
4
Tanuki-kamp 2002
of: de ‘Coming of Age’ van een nieuwe
generatie Arsenaal-bewoners
Lang geleden, toen het weer nog warm was en
de ziel naïef, verzamelde een twintigtal mensen
zich voor het centraal station in Leiden. Zij
zouden meegenomen worden op een reis die zij
nooit meer vergeten zouden, en die voor hen
het begin van iets volledig nieuws zou
betekenen. Terwijl zij wachtten op de trein naar
hun nieuwe leven werden hun, in het kader van
een reclamestunt maar o zo symbolisch voor
dat leven, vitaminepreparaten in de hand
gedrukt.
Aike Rots.
Wij stonden klaar om met de reis te beginnen.
Vol
van
verwachting waren
we,
maar
tegelijkertijd vol van vrees voor wat volgen zou.
Het toegeven aan de lokroep van het
onbekende gaat nu eenmaal vaak gepaard met
een zekere angst. Want laat niemand
onderschatten wat de nieuwe wereld, waarin wij
ons op dat moment geplaatst wisten, voor een
veranderingen teweeg kan brengen in een
mensenleven! Immers, student zijn is niet
slechts een levensfase die een ieder op eigen
risico dient te doorlopen, oh nee, student zijn is
veel meer dan dat. Het is het definitieve
afscheid van het laatste restje kind dat nog in je
huisde. Het is de onderwerping aan de religie
van de rede. Het is het nederig accepteren van
absurde hiërarchische structuren. Het is het op
onverantwoorde wijze vergiftigen van je lever.
Het is, kortom, de inwijding in het pijnlijke
proces dat leven heet! Is het dan vreemd, dat
de gedachte aan de twee dagen die voor ons de
introductie vormden van deze nieuwe wereld,
ons vooraf enigszins met vrees vervulde?
Maar
gelukkig
had
bij
ons
de
nieuwsgierigheid naar de nieuwe wereld die
vrees overwonnen. Want wij wilden weten wie
er op ons pad zouden komen. Wij wilden
ontmoeten. Wij wilden integreren, met elkaar
en met ouderejaars studenten die al wel
deskundig waren in de wetenschap des levens.
Wij wilden onze nieuwe wereld op grootse en
meeslepende wijze inluiden. Wij wilden vol
overgave feest vieren. Wij wilden zo onze
onzekerheid overwinnen!
En zodoende hadden wij ons laten verleiden
om mee te gaan met het Tanuki-kamp.
Er was daar een vlakte, gevuld met zand,
zand zover als het oog reikte, zand dat in je
kleren ging zitten, in je haren, in de ranja die
Rachelle
ons
met
zoveel
liefde
had
ingeschonken. Het was een ware zee van zand.
Her en der bevonden zich eilandjes met bomen
en andere gewassen, maar het was het zand die
de plek zijn magie verleende. Ik hou van zand.
De schoonheid van één korrel, zo klein en toch
zo essentieel voor de vorming van het geheel,
maakt me altijd weer melancholisch. Maar daar
zal ik nu niet verder op ingaan. Ik zal vertellen
over wat we gedaan hebben.
We hebben gespeeld. Twee dagen lang
hebben we gespeeld. En niet zomaar gespeeld,
we hebben gestreden. In twee teams hebben
wij tegen elkaar gestreden. Het eerste was
team Asahi, dat onder de weinig bezielende
leiding van Ad stond, en het tweede was team
Kirin, op zeer geïnspireerde wijze geleid door
Dominique. Had Ad nou maar net zoveel vuur
aan de dag gelegd tijdens het spel als op het
moment dat de namen van de teams verdeeld
werden! Aangezien hij al zijn energie al had
gelegd in het voor de neus van zijn
tegenstander
wegkapen
van
de
beste
teamnaam, was hij tijdens de werkelijke strijd
geen moment in staat om zijn Asahi-kameraden
naar de overwinning te dirigeren. Integendeel.
Team Asahi leed nederlaag op nederlaag tegen
het krachtige en energieke team Kirin, dat
binnen de kortste keren een hechte eenheid
vormde,
waarbinnen
de
juiste
dosis
winnaarsmentaliteit
en
een
grote
Jaargang 2002-2003 - Nummer 1 - Oktober 2002
5
opofferingsgezindheid voor elkaar de perfecte
combinatie vormden om bij elk spel op glorieuze
wijze te zegevieren.
Vele spellen hebben we gespeeld. Er was een
spel met allemaal aardappels die bij bepaalde
mensen (waarvan ik om redenen van privacy de
namen niet zal noemen) verdwenen in beha’s
en boxershorts (hoezo compensatie?). Er was
een spel waarbij wij aan elkaar vastgeketend
werden om vervolgens een parcours af te
leggen, er was een spel waarbij wij innig in
elkaar verstrengeld raakten, er was een spel
waarbij wij letterlijk voor elkaar in het zand
moesten bijten en over ons heen laten lopen. En
zo hebben wij elkaar leren kennen.
Ach, is het spel niet de aangewezen manier
om de afstand tussen het beschermde leven van
de puber en de harde realiteit van de nieuwe
wereld van het student zijn te overbruggen?
Draagt het spel, in al zijn onschuld, niet alle
elementen van de hardheid van het bestaan al
met zich mee? En dat terwijl het tegelijkertijd
alle realiteit doet vervagen om deze plaats te
laten maken voor speelsheid, voor vrolijkheid!
Want hoeveel plezier hebben wij niet gehad
tijdens deze twee dagen. Gelachen hebben wij,
geochtendgymnastiekt, gevolleybald, gegeten,
gedronken en gepraat. En de vrees die wij
vooraf hadden gehad bleek ongegrond. De
nieuwe wereld bleek zo kwaad nog niet.
En terwijl wij voor het oog van de camera
onze zwakheden blootgaven, terwijl een select
gezelschap mensen het mysterie van het gedukt
worden mocht ervaren, terwijl ontbijtgeheimen
met elkaar gedeeld en supersoakers op elkaar
geleegd werden, en terwijl het kampvuur onze
harten verwarmde, vond onze transformatie
plaats. Waren wij even daarvoor nog naïeve
pubers
geweest,
nu
veranderden
wij
nietsvermoedend in wereldwijze studenten.
Toen wij ons na afloop van het kamp vermoeid
maar gelukkig naar huis begaven waren al onze
zorgen verdwenen als sneeuw voor zon. Het
zelfvertrouwen was groot. Wij konden de wereld
aan!
Nu de studie nog.
Diversen van de
voormalige praeses…
Het nieuwe collegejaar is alweer een paar
weken begonnen, en daar hoort niet alleen een
nieuwe Tanuki Journal bij, maar ook een paar
handjesvol nieuwe eerstejaars. Hoewel ik de
meeste nieuwe eerstejaars al gesproken heb
tijdens het kamp, de eerste borrel of gewoon op
het Arsenaal, wil ik toch iedereen die ik nog niet
heb gezien, gesproken of ontmoet van harte
welkom heten in Leiden, en in het bijzonder bij
de studievereniging Tanuki. Ook dit jaar zal
Tanuki weer haar uiterste best doen om weer
een hoop activiteiten, uitstapjes, borrels en
feesten voor jullie op het programma te zetten.
John Benjamin Stroobach.
Ik denk dat de meesten, en met name de
ouderejaars, wel weten wat ze minimaal kunnen
verwachten in het aankomende collegejaar. We
hebben natuurlijk elke laatste donderdag van de
maand een borrel in café De Kroeg op het Kort
Rapenburg, een paar keer per jaar organiseert
Tanuki een feest met altijd een bijzonder
thema, we hebben natuurlijk weer filmavonden,
en één keer in de zoveel tijd verschijnt er weer
de Tanuki Journal. Voor alle overige activiteiten,
kijk in de Journal of ga naar onze website
(www.tanuki.nl).
Een andere activiteit die wij jaarlijks
organiseren, is een (eenzijdige) uitwisseling met
een grote groep Japanse scholieren van
verschillende Japanse middelbare scholen uit de
prefectuur Toyama, het Toyama Homestay
Project. Het is dan de bedoeling dat deze
scholieren een “gastmoeder/-vader” krijgt
toegewezen, meestal een eerstejaars student,
met wie ze een kleine week moeten optrekken.
Dit altijd erg goed geslaagde project kon vorig
collegejaar niet doorgaan wegens het eventuele
gevaar van terrorisme. Ook dit jaar zal het
project helaas niet door kunnen gaan, maar nu
om een andere reden. De prefectuur Toyama
heeft ook erg goed contact met China, en
aangezien er volgend jaar dertig jaar goede
betrekkingen bestaan, heeft de prefectuur
besloten om een eenmalige uitwisseling met
China op te zetten, waardoor de groep Japanse
scholieren dit jaar niet naar Nederland zullen
komen. We hopen dat we volgend collegejaar
dit uitwisselingsproject weer kunnen aanbieden.
Bij een nieuw collegejaar hoort ook een
nieuw Tanuki-bestuur. Vorig jaar kreeg Tanuki
een geheel nieuw bestuur. Dit jaar komt er ook
weer een (gedeeltelijk) nieuw bestuur. Het
nieuwe bestuur wordt officieel geïntroduceerd
bij de laaste-donderdag-van-de-maand-borrel,
op donderdag 31 oktober. Ik kan alvast zeggen
dat ik ermee ga stoppen, en dat ik een waardig
opvolger krijg. Ik hoop dat jullie er allemaal
bijzijn, al is het maar om het beroemde “eerste
drankje gratis”-drankje.
Ik wens iedereen veel succes toe dit
collegejaar, en ik hoop jullie allemaal nog te
blijven zien op één van de vele Tanukiactiviteiten, danwel op het Arsenaal. Ik heb het
afgelopen jaar veel plezier en lol gehad binnen
Tanuki, en wens het nieuwe bestuur ook alle
plezier, geluk en succes toe. Het was mij
allemaal een waar genoegen…
Jaargang 2002-2003 - Nummer 1 - Oktober 2002
6
Dora springt eerstejaars
op hun dak!
Stefan: En ergens anders kunnen we niet heen,
dus ja.
Pim: Ik houd van karate en tellen in het
Japans, dus mijn keuze was ook snel gemaakt!
Na een zeer gezellig eerstejaarskamp wilde
Dora een drietal eerstejaars nog wat beter leren
kennen. Dus nodigde ze Pim Hollestelle, Stefan
Rombouts en IJsbrandt ’t Mannetje uit voor een
gesprekje onder de trappen van het Arsenaal.
En hoe bevalt de studie tot nu toe?
IJsbrandt: Goed! (D&R: Hij zei wat anders,
maar die taal gebruiken we op het Arsenaal
niet). Grammatica gaat wel een beetje snel..
Pim: Canon, aaaaah! Maar ik ken het hiragana!
Stefan: Nou dat kende ik al voordat ik naar
Leiden kwam hoor, en het katakana ook!
Dora wil weleens wat nadere details over deze
heren weten....
Pim: Ik ben Pim uit het Brabantse Oudenbosch.
Ik ben 19 en ben na een poging in de ITbranche toch maar Japans komen studeren in
Leiden. Momenteel woon ik in een vage
buitenwijk van Den Haag op kamers.
Stefan: Ik ben Stefan en ik ben 17 jaar. De
reden dat ik nog zo jong ben, is dat ik groep 2
van de basisschool heb overgeslagen. Ik ben
nog op zoek naar een kamer, wie kan mij
helpen?
IJsbrandt: En ik ben IJsbrandt ’t Mannetje uit
Zutphen, mooie naam heb ik hè. Ik ben 20 jaar
oud en woon op het moment bij de oma van
een vriend (Dora:???) net buiten de Singels.
Dora wil niet dat de heren ruzie krijgen, dus
vraagt ze hen naar hun medestudenten...
IJsbrandt: Ik zou graag willen dat iedereen
wat meer integreerde. Ik vind het aardige lui,
maar meer initiatief zou ik zeer op prijs stellen
(D&R: jaja)
Stefan: Het zijn allemaal mangafreaks!
Dora vindt dat er nu wel genoeg over serieuze
dingen is gepraat.. Ze wil nu weleens weten of
de heren een vriendinnetje hebben..
Pim: (slaapt)
IJsbrandt: (houdt zich stil)
Stefan: ????
Nu de heren niet zo open blijken te zijn over
hun vast overweldigende liefdesleven, besluit
Dora dan maar te vragen wat voor soort
meisjes ze leuk vinden..
Pim: Alles is goed, zolang het maar geen man
is. Ik val voornamelijk op oudere brunettes
(Dora valt flauw). Dus geen Britney Spears voor
mij!
Stefan: Ik val op meisjes met een mooi gebit.
IJsbrandt: Ik denk dat mijn voorkeur uitgaat
naar slanke meisjes in spijkerkleding.
Dora vindt dit wel een beetje te algemene info
en besluit wat dieper te graven in het verleden
van de heren. Wat voor typetjes zouden ze op
de middelbare school geweest zijn?
Pim: Ik was een alto tot de vierde. En nu ben ik
gewoon.
IJsbrandt: Ik ben enig kind en ben een
persoon die met iedere groep op school goed
om ging. Ik basketbalde vaak op bruggetjes en
pleintjes, ik ben erg sportief!
Stefan: Tot de derde was ik best wel een
kneusje. Toen ging ik gel in mijn haar doen en
werd ik een stuk hipper. Ik denk dat ik wel een
skater was.
En waarom kwamen de heren dan naar Leiden?
Daar is Dora nu wel benieuwd naar!
IJsbrandt: Ik schreef op de basisschool altijd
werkstukken over Japan. De taal is cool en
Leiden is gezellig!
Dora wil graag op zichzelf lijken. Maar op wie
willen de heren lijken?
Stefan: Ik wil niet op iemand lijken. Ik zou wel
graag zanger zijn van een rock/punk/skabandje...
IJsbrandt: Nou dat lijkt mij ook wel wat...
Pim: Ik wil een Japanner zijn. En met de lengte
gaat het de goede kant op!
IJsbrandt: Ik vind dat dat brainwashen hier op
het Arsenaal wel vrij snel gaat...
Nu weet Dora dit (en dat stemt haar héél
gelukkig), maar hoe denken de heren eigenlijk
over zichzelf?
Pim: Ik ben slordig, lui en verlegen. En ik heb
denk ik geen goede eigenschappen.
Stefan: Ik ben goed lui (Dora:???), en soms
actief, dat is als het heel erg nodig is.
IJsbrandt: Aardige jongen, betrouwbaar en erg
sociaal! (Dora: nou, nou, nou).
Jaargang 2002-2003 - Nummer 1 - Oktober 2002
7
Dora gaat zeker met een Japanner trouwen en
op Okinawa wonen, maar zien de heren zichzelf
dat ook doen?
Stefan: Geen idee, moet ik eerst maar eens
daar gaan kijken.
IJsbrandt: In de diepste trillerige dalen van
mijn ziel zie ik mezelf in Japan, dus ja...
Pim: Zie stefan.
De tanuki: om te vrezen
of om van te houden?
De tanuki (Nyctereutes procyonoides, in het
Engels meestal als ‘raccoon dog’ vertaald) komt
van oudsher in Japan en in delen van NoordOost Azië voor, maar is tegenwoordig ten
gevolge van migratie ook in Noord-Europa te
vinden.
Margarita Winkel.
De heren hebben Dora behoorlijk betoverd met
hun antwoorden, maar aangezien Dora van
poëzie houdt, wil ze eerst nog van de heren
weten wat hun lijfspreuk is..
IJsbrandt: Als je in onvoorwaardelijke liefde
gelooft, dan kan je het krijgen!
Dora begrijpt dit niet helemaal, geloven de
heren dan in ware liefde?
IJsbrandt: Zekers te weten!
Stefan: Uuuh, ja, ik denk het wel!
Pim: Er zijn zes miljard mensen op deze aarde,
daarvan moet eentje toch wel de persoon voor
mij zijn?
Dora verzekert Pim dat dit ongetwijfeld het
geval zal zijn! Ze bedankt de heren voor hun
openheid en vraagt voor de zekerheid even of
ze het interview nog willen zien voordat het
gepubliceerd wordt. De heren hebben hier
echter geen behoefte aan en geven Dora alle
vrijheid! Ze gaan nog even fijn op de foto en
zeggen Dora dan gedag!
Dora bedankt IJsbrandt, Pim & Stefan voor
hun medewerking aan dit interview! Ze giechelt
nog even na en bedenkt zich dan dat deze
schatjes best een aanwinst zijn voor het
Arsenaal, hihi...
Verhuisd? Eindelijk nieuwe kamer?
Geef je nieuwe adres even door aan het
Tanuki-bestuur, dan hoef je geen enkele
Journal te missen!
Stuur een mailtje naar bestuur@tanuki.nl,
of stop een briefje in het postvakje.
In Japan wordt van oudsher het vlees gegeten
en de vacht gebruikt voor het maken van
penselen. Het zijn holbewoners, en wonen in
een holle boom of een natuurlijke holte of grot
op of in de grond. De tanuki wordt vaak
verward met anaguma (‘holletjesbeer’), een dier
dat sterk op de tanuki lijkt. Beide worden ook
wel mujina genoemd, en beide worden in het
Engels ook wel met ‘badger’ aangeduid.
De tanuki als folkloristische en artistieke
afbeelding
kent
een
tweetal
verschijningsvormen. In de ene ziet hij eruit als
een kleine beer, maar wel met een grote staart
zoals bij een vos, maar die het in werkelijkheid
niet heeft. In deze gedaante heeft hij ook een
grote witte buik die hij desgewenst nog verder
kan opblazen en als een trommel kan gebruiken
(tanuki no hara tsutsumi). Dit is de tanuki zoals
hij in de volkskunst (mingei) veel voorkomt. De
beeldjes van aardewerk die bij de ingang van
eeten
drankgelegenheden
bezoekers
verwelkomen, zijn hier een voorbeeld van. In
zijn tweede gedaante lijkt de tanuki meer op
een vos. Dan is zijn belangrijkste uiterlijke
kenmerk een enorm scrotum, dat in geheel
uitgespreide staat geacht wordt acht tatamimatten te beslaan. Met deze gigantische balzak
gaat de tanuki zeer creatief om. Of beter
gezegd:
verhalenvertellers
en
kunstenaarshebben hun fantasie ten volle benut
om alle mogelijkheden van dit pikante gegeven
uit
te
buiten.
De
bekende
ukiyoe
prentkunstenaar uit de late Tokugawa-periode,
Utagawa Kuniyoshi (1798-1861) bijvoorbeeld,
heeft een hele serie aan dit thema gewijd. Deze
prenten staan bekend als tanuki-e. De balzak
functioneert hierin afwisselend als paraplu, als
net om vissen mee te vangen, als tafel, als
kimono, drum, masker, wurginstrument, hamer,
enzovoorts. Beide vormen kunnen ook door
elkaar lopen. In onze bibliotheek op het
Arsenaal is een typisch aardewerken tanukibeeldje te bewonderen. Het lijkt op een beertje,
heeft een witte bolle buik, en een groot
scrotum.
In oude volksverhalen (mukashi banashi)
speelt de tanuki vaak eenzelfde rol als de vos,
Jaargang 2002-2003 - Nummer 1 - Oktober 2002
8
namelijk dat van een dier dat zich in allerlei
gedaantes kan transformeren en graag mensen
voor de gek houdt. Maar de tanuki wordt geacht
minder slim te zijn en daarom minder
gevaarlijk. De tanuki kan ook lief en
behulpzaam zijn. Eén van de beroemdste
tanuki-volksverhalen is dat van de pruttelende
(of betoverde) ketel (bunbuku chagama). Er
bestaan vele varianten van dit verhaal. In één
daarvan
heeft een priester van de Morinjitempel in de buurt van wat dan nog Edo is, een
oude ketel waar op een goede dag, wanneer de
priester de ketel boven het vuur wil hangen,
plots een hoofd, benen en staart uit
tevoorschijn komen en die vervolgens wild als
een tanuki door de kamer begint te springen.
De
priester,
erg
geschrokken,
verkoopt
vervolgens de ketel aan een reizende opkoper.
De opkoper doet weliswaar dezelfde ervaring
met de ketel op, maar in plaats van bang te
worden ziet deze man de commerciële
perspectieven ervan in. Hij reist door het gehele
land en heeft groot succes bij het publiek met
zijn betoverde ketel die allerlei kunstjes
uithaalt. Rijk geworden brengt hij de ketel terug
naar de tempel. Daar is deze nog steeds te
bewonderen, maar de betovering is wel
verbroken.
In een andere versie gaat het om een arme
man die een tanuki het leven redt. Uit
dankbaarheid transformeert de tanuki zich in
een theeketel, opdat de man die kan verkopen
aan een nabijgelegen tempel. Echter, na
brandplekken opgelopen te hebben boven het
vuur, of na te hard opgepoetst te zijn, vlucht de
tanuki snel terug naar zijn redder. Vervolgens
verandert de tanuki zichzelf in een meisje en de
man verkoopt haar als prostituee. De tanuki
vlucht echter weldra weer terug. Het dier neemt
daarna nog een aantal gedaantes aan, waarna
hij telkens wordt verkocht, maar vlucht steeds
na enige tijd terug naar zijn vriend, die
daardoor steeds rijker wordt.
Er bestaan nog vele andere varianten van dit
verhaal. Vaak, zo vertelt de Kodansha ons,
worden deze verteld in relatie tot een specifieke
oude ketel die het eigendom is van een tempel
of in het bezit is van een familie. De tanuki
heeft een innige relatie met het Boeddhisme.
Wie geïnteresseerd is in verhalen kan in diverse
boeken terecht. Eén van de eerste hoogleraren
Japans aan de Leidse universiteit, Dr. M.W. de
Visser, publiceerde al in 1909 een monografie
getiteld The Fox and Badger in Japanese Folklore
dat veel van deze oude verhalen bevat.
In de moderne tijd is de tanuki zijn
ambivalente karakter grotendeels kwijtgeraakt.
Het feit dat in het sterk verstedelijkte Japan
weinig mensen het dier nog in het wild
tegenkomen zal hierbij wel een rol spelen.
Virtueel is de tanuki echter nog springlevend. Op
internet zijn veel tanuki-sites te vinden. Daarbij
gaat het veelal om ondernemingen die op de één
of andere manier ‘tanuki’ in hun naam en logo
voeren. Dit varieert van restaurants, die Tanukiudon of Tanuki-soba als specialiteit hebben, tot
een herberg op Hokkaido –waar het dier relatief
veel voorkomt – of een producent van Tanukimanju. In al de verschillende vormen waarin de
tanuki als logo wordt gebruikt zijn het steeds
ongecompliceerde opgewekte diertjes met een
hoog aaibaarheidsgehalte. Anders gezegd, ze
zijn, in overeenstemming met de moderne
smaak, vooral ‘cute’. Ze passen geheel in de
moderne
‘schattigheidscultus’
die
strips,
weekbladen,
televisieprogramma’s,
knuffels,
kantoor- en schoolspullen, mobiele-telefoonspeeltjes, en wat dies meer zij, beheerst. ‘Echte’
tanuki’s zijn op internet ook te vinden. In
fotoreportages, en op andere ‘natuur’-sites die
informatie geven over leefgewoonten en ziektes
van het dier. De tanuki is van een
natuurbewoner, behept met bovennatuurlijke
krachten, wild en ambivalent, geworden tot
‘gedomesticeerde’
huis-,
tuinen
keukenverschijning.
De ‘echte’ tanuki lijkt zich intussen vlot aan
de
omstandigheden
in
het
moderne
verstedelijkte Japan aan te passen. Hij is
tegenwoordig steeds vaker in levende lijve te
vinden in de tuinen van buitenwijken, en doet
zich tegoed aan slakken en vruchten. Maar ook
in de grote stad heeft hij zich inmiddels
gevestigd. Een zeer betrouwbare bron – onze
medewerker Dr. Ivo Smits – vertelde mij dat hij
recentelijk een tanuki heeft gezien in de tuin van
een coffee-shop bij de Tōdai-universiteit. Dus
ook Tokyo is niet meer te modern voor de
tanuki.
Jaargang 2002-2003 - Nummer 1 - Oktober 2002
TaTanukiKi 2002-2003--1