-
Titel
-
2001-2002 | 4
-
Nummer
-
4
-
extracted text
-
Tanuki Journal
Arsenaalstraat 1
2311 CT Leiden
E-mail:
journal@tanuki.nl
Tanuki Journal is een uitgave van Tanuki, studievereniging voor studenten in de
Japanologie en Koreanistiek aan de Universiteit Leiden
Gakuseikyōkai “Tanuki” no minasama e…
Bestuur
Voorzitter:
John Benjamin
Stroobach
Tel. 071-5141767
GSM: 06-20565148
E-mail:
john@tanuki.nl
Secretaris:
Maaike Venstra
Tel. 0345-530012
E-mail:
maaike@tanuki.nl
Penningmeester:
Rachelle Eerhart
Tel. 06-24691565
E-mail:
rachelle@tanuki.nl
Public Relations:
Wouter Luijendijk
Tel. 06-27378592
E-mail:
wouter@tanuki.nl
Tanuki Journal:
Rieks Warendorp
Torringa
Oude Singel 66
2312 RC Leiden
Tel. 06-23720029
E-mail:
rieks@tanuki.nl
E-mail:
bestuur@tanuki.nl
Website:
www.tanuki.nl
Het is alweer even geleden dat het derde nummer van de Tanuki Journal
verscheen, dus werd het zo langzamerhand tijd voor het samenstellen
van een vierde editie. De tijd begint zo langzaamaan een beetje te
dringen, want het streven is eigenlijk om zes nummers in een collegejaar
te maken. We zijn nu aangeland bij nummer vier en er zijn nog zo’n drie
collegeweken over voor de laatste tentamenperiode begint, dus dat wordt
nog even zweten. Afijn, we zien wel hoe het loopt. Nog steeds geldt
uiteraard dat alle bijdragen meer dan welkom zijn, dus aarzel niet en klim
in dat toetsenbord (pen mag ook, uiteraard).
Om nog maar wat redactionele kommer en kwel bij jullie op het bord
te deponeren, het lijkt wel of er een vloek op deze redacteur rust. De
Tanuki Journal is niet het eerste blaadje onder mijn hoede, maar het
houdt zich wel trouw aan het schema dat kennelijk mijn lot in dezen is,
namelijk dat de laatste loodjes altijd onder enige tijdsdruk gedaan
moeten worden. Nog immer ambieer ik eens een boeiend of misschien
zelfs enigszins komisch voorwoord te schrijven, maar telkens is het lot
mij ongunstig en heb ik te weinig tijd om iets leuks te bedenken. Zo ook
nu; het is precies een kwartier voordat ik deze Journal aan mijn medebestuursleden wil presenteren. En hij moet nog worden uitgeprint ook…
Naja, dan maar een keertje ietsje te laat op een vergadering.
We hebben de Tanuki jubileumweek weer achter de rug. Het was,
zeker organisatorisch gezien, best een drukke week, maar ik denk dat we
ook wel kunnen zeggen dat hij geslaagd was. We waren een beetje bang
dat de hoeveelheid activiteiten die wij in deze week gepland hadden, voor
een beetje overkill zou zorgen, maar de activiteiten bleken toch best goed
bezocht.
Alleen het jubileumfeest bleek niet bijzonder lekker gepland. Dit feest
vond plaats op donderdag 14 maart. Daar dit een jubileumfeest was en
tevens onderdeel was van de jubileumweek, konden wij er weinig aan
doen dat het binnen een gewone collegeweek georganiseerd werd. Wij
vermoedden dat het ons niet erg in dank zou worden afgenomen als wij
een dergelijke week in de spaarzame vakantie zouden organiseren, dus
kon het niet anders. Dit bleek dan ook enigszins afgespiegeld te worden
in de opkomst van het feest; beduidend minder feestgangers dan de
vorige keer waren op komen dagen. Het bleek dan ook dat velen de
volgende ochtend zo rond een uur of negen alweer op college moesten
zitten, en dat is dan natuurlijk niet erg bevorderend voor je eigen
stemming op zo’n feest. Naja, de volgende keer beter.
Deze keer heb ik redelijk wat bijdragen gekregen voor deze Journal,
waarvoor bij dezen mijn hartelijke dank. Dit keer een grotere diversiteit
aan auteurs dan de voorgaande keren. Alwin leverde dit keer zelfs twee
strips aan.
Goed, ik kreeg daarnet een telefoontje dat ik echt een beetje op moet
schieten nu, dus ik ga er maar weer een eind aan breien. Veel plezier met
deze Journal, en als je kopij voor nummer vijf hebt, het liefst zo snel
mogelijk.
Rieks.
Jaargang 2001-2002 - Nummer 4 - April 2002
2
Tanuki jubileumweek –
enige impressies
Verwayen en zoals gewoonlijk kreeg hij, zonder
dat daar naar gevraagd hoefde te worden, een
jonge jenever, en nog eentje (het privilege van
een erelid, red.). De toespraak kon beginnen.
Zoals in de vorige Journal reeds vermeld stond,
was het 14 februari 2002 precies twintig jaar
geleden dat Tanuki werd opgericht. De week
van maandag 11 tot en met vrijdag 15 maart
organiseerden we daarom een jubileumweek.
Bij deze een korte terugblik daarop.
Openingsborrel, 11 maart
In verband met de jubileumweek van Tanuki
hing het Arsenaal vol met aankondigingen van
activiteiten die wij hadden georganiseerd om de
jubileumweek vorm te geven. Langs deze weg
wil ik Rieks nogmaals bedanken voor alle moeite
die hij heeft gedaan om voor elke activiteit een
mooi aankondiging in de vorm van een mooie
gekleurde poster te maken. Bedankt!
John.
Maandag 11 maart werd de “Tanuki twintig jaar
jubileumweek” geopend met een borrel voor alle
leden en andere geïnteresseerden. De borrel
werd gehouden in De Kroeg, waar Tanuki ook
zijn maandelijkse “laatste-donderdag-van-demaand-borrel” houdt. Ik moet zeggen dat de
opkomst zeer hoog was. Er waren niet alleen
leden, maar ook oud-bestuursleden (die
trouwens nog steeds lid zijn, hoor) en een hele
hoop docenten. De sfeer was ook weer als
vanouds: gezellig, veel bier, veel sigaretten, en
een hoop oeverloos geklets.
Er moest iets gebeuren waardoor de
openingsborrel van de jubileumweek zich
onderscheidde van een normale “laatstedonderdag-van-de-maand-borrel”. Er moest en
zou een spreker komen die wat leuke anekdotes
en verhalen over Tanuki kon vertellen. De keuze
was snel gemaakt. Tanuki had Mr. Dr. Frans
Verwayen gevraagd om iets over Tanuki te
vertellen. Niet alleen omdat hij geboeid en op
een originele manier een toespraak zou kunnen
houden, maar ook omdat hij één van de
oprichters was van Tanuki. Niet anders dan
verwacht was hij bereid om dit te doen.
De jubileumborrel begon al om 17:00 uur,
maar dhr. Verwayen was er nog niet. We wisten
dat hij iets later zou komen, omdat hij thuis een
nieuwe verwarming zou krijgen, maar hoe laat
hij precies zou komen was voor iedereen nog
een raadsel. In de tussentijd heb ik mij
trouwens prima vermaakt met een biertje, een
praatje hier, een praatje daar, nog een biertje,
en nog een paar, en uiteindelijk een cognacje
met een lekkere sigaar. Eindelijk kwam dhr.
Dhr. Verwayen ging op de trap staan, en
hield een fantastische toespraak met allerlei
anekdotes over de oprichting van Tanuki en
andere “Tanuki-verhalen” die zeer de moeite
waard waren om naar te luisteren. Ik maak van
deze gelegenheid dan ook maar weer gebruik
om ook hem nogmaals te bedanken voor zijn
toespraak, en alle inspanningen die hij in het
verleden voor Tanuki heeft geleverd. Bedankt!
Ik moet bekennen dat ik eigenlijk niet meer
precies weet hoe de rest van de avond gelopen
is, maar dat is voor mij meestal wel een goed
teken. Het kan bijna niet anders, of het was een
erg leuke avond met veel leuke mensen, en vele
lekkere drankjes. Iedereen die er was, ook jullie
bedankt voor jullie opkomst en aanwezigheid bij
de jubileumborrel.
Natuurlijk is er nog veel meer georganiseerd
in de jubileumweek, maar ik laat het aan
anderen over om hier iets over te schrijven.
Verder in deze Journal meer.
Ik hoop dat Tanuki ook in de toekomst met
alle liefde en enthousiasme wordt doorgezet, en
dat ook zeker de komende twintig jaar een
succes mogen worden.
Jaargang 2001-2002 - Nummer 4 - April 2002
3
Filmavond, 12 maart
Over de filmavond valt niet zoveel te vertellen,
behalve dan dat de oorspronkelijk geplande film
Fukurou no Shiro ( 梟 の 城 ) niet kon worden
gedraaid omdat de zaal zolang niet beschikbaar
was. Deze film zal later dit jaar nog worden
vertoond; aankondigingen zullen tegen die tijd
worden opgehangen in het Arsenaal. In plaats
van Fukurou no Shiro hebben we de anime
Hotaru no haka ( 火 垂 の 墓 ) gedraaid. Niet de
meest vrolijke film, maar wel de moeite van het
kijken waard.
Japans etentje, 13 maart
Na alle borrels en filmavonden was dan nu het
culinaire deel van de Tanuki-festiviteiten, het
etentje, aan bod. Van het ene evenement naar
het andere rennend eindelijk tijd voor een
verkwikkende maaltijd onder het genot van een
goed
gesprek
en
dito
alcoholische
versnaperingen, met bijkans de mogelijkheid
alvast een bodempje te leggen voor het
aankomende slotfeest.
Dennis Bakker.
Na rond halfzes voor het Arsenaal verzameld te
hebben, toog een delegatie van elf personen in
jubelstemming naar Amstelveen met in het
vooruitzicht een avondje onvervalst Japans
genieten.
Bij aankomst bleek het restaurant, Tanuki,
echter geen ‘gewoon’ restaurant, doch een
izakaya (restaurant: veel eten met een drankje
erbij, izakaya: veel drinken met een hapje
erbij). Ook bleek een aanzienlijk deel van het
personeel van Tanuki Chinees te zijn. Dit,
echter, mocht pret noch kwaliteit van eten
drukken.
Na
de
voor
ons
gezelschap
gereserveerde tafel, in het midden van de zaak,
te hebben ingenomen, kon worden overgegaan
tot de eerste bestellingen, de drankjes, waarna
het woord aan John was om een toost uit te
brengen op Tanuki, waarna er eten besteld kon
worden.
Dit bestellen werd het begin van een avond
van, voor enkele eerstejaars, de eerste
kennismaking met de wondere wereld van sushi
en rāmen (noodles in een kom soep) en, voor
anderen, het nostalgisch genieten van karaage
(gefrituurde stukjes kip, of gehakte kuikentjes,
zoals
Rieks
het
zo
treffend
weet
te
parafraseren) of miso (Japanse soep van
bonengist).
Aan mijn zijde van de tafel ontspon zich
dankzij de meegekomen Chinees en Japanner al
snel een gesprek over eetgewoonten en
gerechten in het Japans, Engels, Chinees, en
Nederlands. Onze Japanse tafelgenoot vertelde
met plezier wat de diverse gerechten inhielden,
wat voor sommigen juist wel en voor anderen
juist weer niet de reden was om één of ander te
bestellen. Terwijl aan mijn kant van de tafel
alweer een tweede bestelling werd gedaan,
zaten John en Rachelle nog steeds te wachten
op hun eerste, die blijkbaar nogal wat
bereidingstijd vergde. Het resultaat echter was
er dan ook naar en zo konden zij zich alsnog
verheugen in met liefde en smaak bereide
menu’s.
Nadat een zekere schrokop die zich aan de
gyūtan (spiesjes geroosterde rundertong) en
atsuka (warme sake) bleef vergrijpen door John
tot de orde was geroepen, kon de rekening
onder de loep genomen worden, waarbij
eenieder, zoals het echte Hollanders betaamt,
voor zichzelf uitrekende hoeveel hij of zij moest
betalen. Zoals het echte alfastudenten betaamt
echter liep dit rekenwerk volledig mis waardoor
we een overschot van zo’n twintig euro hadden,
wat ons in staat stelde een graai naar de
overgebleven centen te doen. Tevreden en
voldaan en na het personeel bedankt te hebben
voor de goede bediening, verlieten wij het pand
om huiswaarts te keren, met de herinnering aan
een gezellige en smaakvolle avond.
Tanuki jubileumfeest, 14 maart
De woorden van Wouter waren: "Er is een
jubileumfeest, en het thema is Tanuki. En
iedereen die verkleed komt als Tanuki mag
gratis naar binnen..." Tanuki? Verkleden?
Gratis? Heersch!! Het enige wat ik dan nodig
heb
is
een
wasbeerpak,
twee
grote
skippyballen,
een
pot
bruine
verf
en
bergbeklimmertuigje, om alles vast te binden!
Peter Duivenvoorde.
Afijn,
enkele
dierbare
personen
in
mijn
omgeving wisten mij ervan te overtuigen dat
dat ideetje net zo succesvol zou zijn, als een
Jaargang 2001-2002 - Nummer 4 - April 2002
4
paar andere ideetjes die ik had. Zoals
enveloppen met smaaklijm op de achterkant
van de flap die je dichtvouwt, of het kijken naar
Magnum, P.I. om algemene kennis op te doen
over de Japanse etiquette. Maar ik dwaal af.
Het jubileumfeest was... mja... aardig.
Misschien zullen sommigen zeggen dat het best
leuk was, of dat anderen zullen zeggen dat het
eigenlijk niet zo heerschte, mijn mening was dat
het leuk was, maar ook weer niet zó leuk. Ik
zou graag iets anders willen zeggen, maar dan
zou ik de waarheid tekort doen. Misschien lag
het wel aan het vorige feest (met die gozer in
het bananenpak), dat mijns inziens geweldig
was, dat ook toch in een gunstigere periode lag,
in de feestmaand december. Nu was het
gewoon minder. Het werd maar niet echt druk,
en er werd maar niet echt gedanst, en allerlei
gebreken die mij de vorige keer van Café d'U.B.
nog niet opgevallen waren, werden nu een
beetje een bron van ergernis: de afgrijselijk
lauwe muziek op met name het begin van het
feest,
de
andere
mensen
in
de
bar
(voornamelijk Sjonnies en Anita's die je
"hartelijk" begroetten met een blik van
"opzouten, dit is onze bar") etc. Daarbij was er
helaas
geen
sprake
van
hilarische
alcoholgerelateerde spelletjes tot leedvermaak
van iedereen die niet mee deed (ik hou daar wel
van, leedvermaak...) en wel, het feest kwam
maar niet echt op gang. Het bruiste gewoon
niet.
Maar het was niet allemaal kommer en kwel.
Zo waren daar Rachelle en Sachi, die in hun
Koekiemonster-outfit de show stalen. Zij
hadden verreweg het meest verzorgde en puike
kostuum aan op het hele feest. Sterker nog, zij
hadden het enige kostuum op het hele feest. En
hoewel de link tussen een Japans mythologisch
wezen en een gevierde Sesamstraat-vedette mij
niet echt duidelijk was, hebben Sachi en
Rachelle volkomen terecht gewonnen. En een
ander pluspunt? De borrelnootjes waren lekker.
Maar serieus, het was leuk en aardig, maar het
kon mij het vorige feest niet doen vergeten, laat
staan dat het het kon overtreffen. Uiteindelijk
kun je stellen dat het feest niet daverend was,
maar ook niet slecht was. Punt. Volgende keer
weer beter. En als het even kan, ergens
anders...
Rachelle versterkt
de gelederen
Jezelf voorstellen is altijd een
beetje raar. Je vraagt je af of
degene aan wie je je voorstelt
wel naar je luistert en of
hetgene dat je te vertellen
hebt
überhaupt
wel
interessant genoeg is. Voor je
het weet ga je zelf twijfelen
aan het nut van jeaa
bestaan en vraag je je af hoe
je in hemelsnaam verkeerd bent geraakt in deze
situatie. Helaas biedt ook dit je geen excuus om
het stukje dan maar niet te schrijven en zul je
er gewoon aan moeten geloven. Dus daar gaan
we dan, de nieuwe quaestor van Tanuki stelt
zich voor…
Rachelle.
Mijn naam is Rachelle Eerhart en ik ben ooit, op
een mooie zondag in 1981, geboren in het ZuidHollandse Dordrecht. Na een dik jaartje
verhuisde ik samen met mijn ouders naar het
Brabantse Lage Zwaluwe, dat sommigen van u
wel
zullen
kennen
van
het
pittoreske
stationnetje dat de naam van dit dorp draagt.
Toen ik een jaar of veertien was, las ik in een
tijdschrift dat er beurzen voor een highschool
jaar in Japan beschikbaar waren en aangezien
mijn ouders meerdere malen in dit prachtige
land geweest waren en ik altijd al geboeid was
geweest door hun verhalen en souvenirs,
Jaargang 2001-2002 - Nummer 4 - April 2002
5
schreef ik me in. Van het een kwam het ander
en opeens was ik een gaijin in uniform. Ik
woonde dat jaar bij een fantastische hostfamily
in hartje Tokyo, ging naar een redelijk strenge
meisjesschool en ontwikkelde een passie voor
karaoke, senbei (Japans rijstkoekje, red.) en
Japans tennis.
Terug in Nederland was het weer eventjes
wennen, maar toch maakte ik braaf het vwo af
en besloot International Business te gaan
studeren in Tilburg. Achteraf bleek dit natuurlijk
compleet de verkeerde keuze, m’n hart lag
immers bij Japans. Dus vandaar dat ik dit jaar
deze taal weer heb opgepakt in Leiden.
Het Leidse leventje, met de studie Japans als
basis, bevalt me uitstekend. Als secretaris van
de Opleidingscommissie leer ik veel over de
organisatie achter de colleges, verder ben ik lid
van roeivereniging Njord en werk ik op zaterdag
bij MeidiYa in Amsterdam. Ook woon ik sinds
kort in een zeer gezellig huis met zeventien
dames aan de mooiste gracht van Leiden.
Toen ik hoorde dat de functie van quaestor
bij Tanuki vrijkwam, leek het me erg leuk om
me weer eens met wat cijfertjes in plaats van
kanji bezig te gaan houden. Ik ben dan ook erg
blij dat het mij is toegestaan om me tijdens
Tanuki-vergaderingen bij het groepje zwetende
mensen onder de trap van het Arsenaal te
voegen en ik beloof u dat ik zal toezien dat uw
contributie voor goede doeleinden wordt
gebruikt. Dōzo yoroshiku!
Checkend of ik geen spelfouten heb gemaakt,
besef ik me dat het me gelukt is om iets te
schrijven zonder weg te glijden in het diepe dal
van een zware identiteitscrisis. Achteraf valt
altijd alles mee ;)... Tot ziens op het Arsenaal!
Oplossing prijspuzzel
van Journal 4
Nog nooit was er, voor zover wij weten, een
prijspuzzel in de Tanuki Journal geplaatst. Deels
ter ere van het twintigjarig jubileum van de
vereniging en deels omdat we het gewoon een
leuk idee vonden, besloten we daarom maar
eens te pionieren op dit gebied.
Redactie.
Of er zich geen puzzelaars bevinden onder de
lezers van de Journal of dat de puzzel gewoon
te moeilijk was, weten we niet, maar het aantal
inzendingen was tamelijk laag. Dat wil zeggen,
we hebben niet één inzending gehad! Jammer,
maar helaas.
Dit vereenvoudigt het bekendmaken van de
winnaar natuurlijk aanzienlijk; er is immers
geen winnaar.
De prijs – die prachtige Tanuki-knuffel –
hoeven wij dan ook niet weg te geven, wat voor
ons wel een prettige bijkomstigheid is. Tanuki
heeft namelijk lang een teddybeer met een
bandana om als mascotte gehad, maar nu kan
onze prijs-Tanuki als zodanig fungeren. Goed,
een echte Tanuki is het niet, het is gewoon een
wasbeer, maar die zit toch al stukken dichter bij
de Tanuki dan een teddybeer, natuurlijk.
Maar goed, voor het geval dat sommigen zich
toch nog het hoofd gebroken hebben over de
puzzel en razend nieuwsgierig zijn naar de
oplossing: hier volgt hij.
Symposium
Rangaku in the
Netherlands
Op maandag 22 april, van 15:00 uur tot 17:00
uur wordt er door het Nederlands genootschap
voor Japanse studiën en de NederlandsJapanse
vereniging
een
symposium
georganiseerd
getiteld
Rangaku
in
the
Netherlands. Aansluitend is er een receptie,
welke duurt van 17:00 uur tot 18:00 uur. Het
symposium zal worden gehouden in de
Universiteits
raadzaal,
Academiegebouw,
Rapenburg 73.
Het symposium zal worden voorafgegaan
door een officiële planting van een ume-boom
door de president en vice-president van de
Universiteit van Nagasaki in de Hortus
Botanicus, van 14:00 uur tot 15:00 uur.
Iedere belangstellende is van harte welkom.
Het woord dat we zochten, was ずるがしこい,
wat zoveel betekent als ‘sluw zijn’ en wat zeer
zeker een kenmerk is van de Tanuki. Zoals we
via aankondigingen hadden laten weten, moest
‘zwaluw’ (つばめ) dus ‘mus’ (すずめ) zijn.
Jaargang 2001-2002 - Nummer 4 - April 2002
6
Jonge oude man
Japanse literatuur is allang niet meer exclusief
Japans bezit. In het westen kunnen we sinds
ruim een eeuw vertalingen van Japanse
literatuur lezen. Sinds de jaren negentig van de
vorige eeuw zijn er ook westerlingen die zich
actief in de Japanse literatuur hebben gewaagd.
De Amerikaan Ian Hideo Levy en de Zwitser
David Zopetti (Ichigensan, 1996; verfilmd in
2001) publiceerden romans die zij zelf in het
Japans schreven.
Ivo Smits.
Bij dat gezelschap heeft zich nu een dichter
gevoegd.
Arthur
Binard,
een
34-jarige
Amerikaanse dichter die sinds 1990 in Tokyo
woont, begon twee jaar na aankomst al in het
Japans te dichten en publiceerde in 2000 zijn
eerste dichtbundel. Tsuriagete wa (“Opvissen”)
is
een
verzameling
van
poëzie
en
prozagedichten waarin vaak wordt stilgestaan
bij een object of moment dat een stroom
herinneringen in gang zet. Binard zegt zich
verwant te voelen met Sugawara Katsumi
(1911), een dichter waarvan altijd vermeld
wordt dat hij communist was, al is zijn poëzie
niet ideologisch maar vooral lyrisch-weemoedig.
Binard omschrijft zijn aanpak wel als “een
vriendelijke oude man-dichtstijl”. Inderdaad is
Binards poëzie tamelijk ‘ongevaarlijk’ en
allesbehalve hermetisch, maar verstaanbaarheid
ontaardt bij hem niet noodzakelijk in saaiheid.
Met zijn bundel won Binard vorig jaar de
zesde Nakahara Chūya-prijs. Het prijzengeld
bedraagt een miljoen yen, maar interessanter is
dat de échte beloning voor de winnaar eruit
bestaat dat zijn werk in het Engels vertaald
wordt. Ik ben benieuwd wie die vertaalopdracht
krijgt.
Hieronder het titelgedicht uit de bundel.
Misschien is het van belang te weten dat
Binards vader omkwam bij een vliegtuigongeluk
toen Binard twaalf jaar oud was.
jaren erger
zodat elke keer dat ik me in mijn slaap
omdraaide ik er wakker van werd.
Dingen vervagen steeds een beetje verder
net als je herinneringen
Worden ze soms samen door iemand
meegenomen?
Maar aan de Big Sable
is mijn behendigheid er nog steeds.
Als ik met een nieuwe nylon visbroek
uit vissen ga laten ze stroomopwaarts
en ook stroomafwaarts zich even zien, draaien
zich om
en veranderen weer en tekenen kringen op het
water.
Het is niet iets dat je opbergt
in een servies- of bergkast,
je herinneringen
als je staand in de
verkoelende stroom
je lijn uitgooit en dan iets opvist
is het goed het weer in de stroom
te laten
gaan.
アーサー・ビナード
釣り上げては
父はよく 小さいぼくを連れてきたものだ
ミシガン州 オーサブル川のほとりの
この釣り小屋へ。
そして或るとき コーヒーカップも
ゴムの胴長も 折りたたみ式簡易ベッドもみな
父の形見となった。
カップというのは いつか欠ける。
古くなったゴムは いくらエポキシで修理しても
どこからか水が沁み入るようになり、
簡易ベッドのミシミシきしむ音も年々大きく
寝返りを打てば起こされてしまうほどに。
ものは少しずつ姿を消し 記憶も
いっしょに持ち去られて行くのか。
Opvissen
Mijn vader nam me vaak mee toen ik klein was
bij de oever van de Big Sable in Michigan
naar dit vissershutje.
En op een dag waren koffiekop
en rubberen visbroek en veldbed allemaal
een aandenken aan mijn vader geworden.
Die kop ben ik ooit kwijt geraakt.
En hoe vaak ik het oude rubber ook repareerde
met epoxyhars
toch bleef het altijd ergens lekken,
en het piepen van het veldbed werd met de
だが、オーサブル川には
すばしこいのが残る。
新しいナイロン製の胴長をはいて
ぼくが釣りに出ると 川上でも
川下でも ちらりと水面に現れて身をひるがえし
再び替って 波紋をえがくム
食器棚や押し入れに
しまっておくものじゃない
記憶は ひんやりした流れの中に立って
糸を静かに投げ入れ 釣り上げては
流れの中へまた 放すがいい。
Jaargang 2001-2002 - Nummer 4 - April 2002
7
Toegift: de prijswinnaar
van het eerste feest
Omdat de foto niet op tijd ontwikkeld was voor
de deadline van de vorige Journal, publiceren
we bij deze alsnog Peter Duivenvoorde in zijn
bananenpak, waarmee hij op het eerste Tanukifeest de prijs voor het origineelste kostuum in
de wacht sleepte.
Japan Business
Programme to wa…
Na lang aandringen van de redactie is hier dan
eindelijk het langverwachte stukje over het
Japan Business Programme. Voor diegenen die
niet weten wat dit vak inhoudt, zal ik het even
toelichten.
Jasper Bulk.
Het JBP is een intensief college waarbij
aandacht wordt besteed aan alles op het gebied
van zakelijk Japan(s). Het programma bevat
twee soorten colleges: een praktisch, taalkundig
college onder leiding van mevr. Kragt, en een
meer theoretisch hoorcollege gegeven door dr.
Boyd. Beide colleges zijn volledig toegespitst op
het vertrouwd raken met de specifieke taal en
gebruiken die zich voordoen wanneer je gaat
werken bij een Japans bedrijf. Dit is ook hard
nodig als je bedenkt dat wij als deelnemers aan
dit programma een drie maanden durende
stage gaan volgen bij een bedrijf in Japan.
Voordat ik echter aan de slag kon gaan
diende ik eerst een selectieprocedure te
doorlopen. Door middel van een opstel in het
Japans en een interview (Engels/Japans) werd
er getoetst wie er in aanmerking zou kunnen
komen voor deelname aan dit college. Ik was
een van de gelukkigen en kon met frisse moed
aan de slag, ondanks het besef dat uitslapen er
met dit college niet meer in zou zitten. Het
begint namelijk maandag en dinsdag om 9:00
uur en woensdag en donderdag om 10:00 uur,
zodat op vrijdag alle nieuw opgedane stof in het
café onder het genot van een biertje rustig kan
worden laten bezonken.
Het college dat onder leiding van mevr. Kragt
wordt gegeven, is een intensieve taaltraining
van totaal negen uur in de week. Bij dit college
komen o.a. alle mogelijke beleefdheidsvormen
die
het
Japans
kent,
zakelijke
telefoongesprekken, zakelijke brieven en oh zo
zakelijke curricula vitae aan bod. Tevens moet
iedere student in het Japans een voordracht van
ongeveer twintig minuten houden over een
bepaald bedrijf. Verder worden er af en toe
gastsprekers uitgenodigd, zoals bijvoorbeeld de
heer Terachi van JETRO (Japan External Trade
Organization, red.), die aan ons een boeiend
verhaal
heeft
voorgedragen
over
de
handelsbetrekkingen
tussen
Japan
en
Nederland.
Bij het college van dr. Boyd is er wat meer
tijd om wat te filosoferen over o.a. de Japanse
maatschappij in al zijn vormen, en wat het nu
precies betekent Nederlander/Japanner te zijn.
Ook hebben we gekeken naar een aantal films
die Japan op een andere manier belichtten
hetgeen best interessant was.
Uiteraard moet ook voor dit programma een
aantal tentamens worden gemaakt waarmee in
totaal, inclusief de punten voor de stage, 24
punten kunnen worden binnengehaald.
Dus voor diegenen die geïnteresseerd zijn in
Japan en dan met name het Japanse zakenleven
en op taalkundig niveau in het vierde jaar op
zoek zijn naar nieuwe een uitdaging biedt dit
vak een goede uitkomst. Ik raad dit vak (en ik
denk dat ik ook namens mijn mede-JBP-ers kan
spreken) van harte aan.
Jaargang 2001-2002 - Nummer 4 - April 2002
8
Jaargang 2001-2002 - Nummer 4 - April 2002
TaTanukiKi 2001-2002--4