-
Titel
-
1999-2000 | 6
-
Nummer
-
6
-
extracted text
-
Tanuki Journal
Redactieadres:
Arsenaalstraat 1
2311 CT Leiden
tanuki@letmail.let.
leidenuniv.nl
Redactie:
Rieks Warendorp
Torringa
071-5802808 (week)
0595-441369 (weekend)
riekswt@hotmail.com
Tanuki bestuur
Voorzitter:
Dominique Milet de
St. Aubin
071-5226865
d_milet_de_aubin
@mailbox.leidenuniv.nl
Secretaris:
Ronald Hilhorst
06-50624250
r.hilhorst@zonnet.nl
Penningmeester:
Ingrid Oolman
071-5760286
ioolman@hotmail.com
Feestcommisie
“FC Guus & Chris”
Tamara van der
Hoek
071-5760762
tvdhoek@hotmail.com
Jessica Stoter
071-5760762
l.j.t.stoter@zonnet.nl
Tanuki Journal is een uitgave van Tanuki, studievereniging voor studenten in de
Japanologie en Koreanistiek aan de Universiteit Leiden. Jaargang 99-00. Nummer 6.
Oktober 1998.
Minasan, konnichiwa.
Een gebruikelijke eerste zin voor een jikoshoukai, ofwel,
om jezelf mee voor te stellen. In mijn geval zal dat denk
ik even nodig zijn. Vanaf dit nummer heb ik namelijk de
redactie van de Tanuki Journal van Erik overgenomen.
Erik is namelijk afgestudeerd en werkt inmiddels bij de ambassade van
Japan, waardoor hij geen tijd meer heeft voor de Journal. Bij deze
bedanken we Erik dan ook meteen voor zijn inzet voor de Journal en
voor Tanuki in het algemeen!
Wie ben ik dan? Wel, ik ben Rieks Warendorp Torringa, 20 jaartjes
jong (21 vanaf de volgende Journal, als alles goed gaat tenminste),
oorspronkelijk afkomstig uit het noorden van Groningen en derdejaars
student Japanologie. Over mijn ‘loopbaan’ als student valt verder niet
zoveel te vertellen, behalve dan dat ik vorig jaar in Huis ten Bosch heb
gezeten, wat mij prima bevallen is. Verder heb ik wel eens deelgenomen
in wat activiteitjes enzo, maar goed.
Van nu af aan ga ik de Journal dus samenstellen. Ik zal een beetje
vertellen wat ik voor plannen heb. Bind me er niet op vast als van
sommige dingen uiteindelijk weinig terechtkomt, maar ik doe mijn best.
Ten eerste wil ik proberen vanaf het volgende nummer (en, daar dit het
laatste nummer is van deze jaargang, dus eigenlijk vanaf de volgende
jaargang) de Journal een nieuwe look te geven. Kort samengevat komt
dat neer op een nieuwe opmaak, maar je zult ook wat nieuwe elementen
tegemoet kunnen zien. Op het moment van dit schrijven ben ik
bijvoorbeeld de mogelijkheden van een strip in de Journal aan het
bekijken. Om het een beetje in de Japanse stijl te houden, is dit natuurlijk
een manga. Je zult wel zien of de volgende Journal voorzien wordt van
een strip.
Voor de rest zullen er denk ik geen ingrijpende veranderingen
plaatsvinden. De opzet van de Journal blijft hetzelfde; een informatief
blaadje met informatie enzo over Tanuki en andere voor de leden
interessante informatie (tenminste, dat is de bedoeling, uiteraard ☺).
Ik zal verder niet gaan toelichten wat je in dit nummer kunt lezen, daar
ik vermoed dat je dat binnen enkele seconden zelf ook kan zien. Ik zal
afsluiten met de mededeling dat ik hoop dat ik van jullie, de leden, ook
wat bijdragen tegemoet kan zien. De ledenbijdragen zijn meestal
namelijk het meest interessant, en dat is net wat ik graag wil met de
Journal: een interessant krantje maken.
In ieder geval veel plezier toegewenst met dit nummer, dat, voor alle
duidelijkheid, dus ook het laatste nummer is van het collegejaar
1999/2000.
Sore de wa!
Rieks.
Tanuki Journal – Jaargang 99-00 – Nummer 6 – Mei 2000
aangekomen splitste de groep zich, al denk ik dat
we zo’n beetje allemaal hetzelfde gezien en gedaan
hebben. Natuurlijk kwam eerst een rondvaart aan
de beurt (voor ons ook de eerste keer!) en daarna
lekker stadten. ’s Avonds pannenkoeken gegeten in
Leiden (toevallig dat je een andere groep daar dan
weer tegenkomt…), natuurlijk met stroop, wat
goed in de smaak viel.
Maandag 20 Maart:
Aangezien de Japanners de hele ochtend
(natuurlijk weer in seifuku) Den Haag ingingen,
hadden wij even tijd voor onszelf. Tijd om te
slapen, boodschappen te doen en even snel wat
nieuwe Japanse woordjes in ons hoofd te stampen.
Nadat ze (met vertraging) weer in Leiden
gearriveerd waren, besloten we ze het fijne van
deze stad te laten zien, wat uiteindelijk uitkwam op
het uitpluizen van alle winkels in de
Haarlemmer… Het viel me op dat ze van alle
dingen die ze kochten niet één of twee, maar vaak
gewoon six-packs aanschaften (vnl. thee ?!). Wat
ik persoonlijk niet erg vond, was dat ze 's avonds
voor ons wilden gaan koken, dus hup, de Hoogvliet
in, op zoek naar tōfu, aubergines en sojasaus. Het
resultaat was een heerlijk maal van okonomiyaki en
sushi. Yammie.
Toyama 2000
Ook dit jaar vond het jaarlijkse Toyama Homestay
Project plaats, tijdens welke een aantal scholieren
uit Toyama-ken een paar dagen ondergebracht
worden bij Leidse Japanologiestudenten. Hier
volgt een verslag van Toyama dit jaar.
Marjolein.
Zaterdag 18 Maart:
Na een dag van wassen, poetsen en stofzuigen is
mijn kamertje klaar voor de komst van Takako,
“mijn kindje”. Toch wel wat zenuwachtig konden
wij, de “gastouders”, kennismaken met de
Toyama-studenten in een achterafzaaltje in het
Golden Tulip in Leiden. Na verdeling van de
gasten en wat gebrabbel in het Japans (aangezien
volgens mij mijn gast de enige was die écht geen
woord Engels kon) kregen we het sein naar huis te
gaan om die enorme koffers te dumpen. Dat
verliep in mijn geval niet zo soepel als ik had
gehoopt… De koffer was ondraagbaar en bleek
ook nog onrolbaar over de keien/kinderkopjes rond
de Pieterskerk, waar ons doel lag. Nadat de seifuku
veranderd waren in normaal goed en onderling
cadeautjes uitgewisseld waren, ontmoetten we het
gros van de "gastgezinnen" in een shoarmatent in
de stad (bekend bij mensen die na de maandelijkse
borrels wel eens samen gaan dineren...). Gezellig
gegeten en andere Japanse studenten leren kennen.
Voor een klein deel van de groep was het nog niet
laat genoeg, en we gingen dan ook naar de Pelibar
alwaar een biertje genuttigd werd, gezellig gedanst
(door een wel heel klein groepje mag ik wel
zeggen) en de Japanse poolkunsten werden ook
uitbundig getoond. Om halféén was iedereen toch
wel moe en gingen we naar huis.
Dinsdag 21 Maart:
Door ons (Laura, Annika, Hanneke en ik) werd de
dag geschikt bevonden om eerst een kijkje te
nemen in Madurodam, zodat ze heel Nederland in
één keer zouden zien, en zelf wilden wij de
ijssculpturen bij -15 graden ook wel bekijken.
Toevallig kwamen we Peta daar ook nog eens
tegen, die vervolgens mee ging naar Scheveningen.
Broodjes haring en makreel, patat en kroketten
werden naar binnen gewerkt alsof het niets was en
de souvenirverkoop had ook geen slechte dag,
ondanks de zware zeemist (en dus buiten ons geen
toeristen te bekennen). De purikura-machines
draaiden ook op volle toeren en de rest van de dag
werden de stickertjes onderling uitgewisseld tot
iedereen elkaars foto had. We moesten helaas op
tijd weer naar Leiden voor het grote afscheidsfeest
in hotel Het Haagse Schouw. Daar aangekomen
was iedereen ondertussen mooi opgedost en
Zondag 19 Maart:
Een prachtige dag om Amsterdam in te duiken, dus
om halfelf namen we de trein. In Amsterdam
2
Tanuki Journal – Jaargang 99-00 – Nummer 6 – Mei 2000
sommigen hadden wat kennissen meegebracht om
een fijne avond te hebben. Na twee prachtige
speeches werd het eten opgediend en de avond kon
beginnen. Spelletjes van beide culturen werden
getoond, van onze kant natuurlijk het koekhappen
en spijkerpoepen met pennen (…). De Japanse
studenten gaven ook nog demonstraties van shodō,
origami en karate. Na het eten moest er snel
afscheid worden genomen van onze gasten, die nog
verder moesten naar Frankrijk. Adressen werden
nog even snel doorgegeven en er werden foto's
genomen van en met elkaar. Toen was het zover,
de vier dagen waren in mijn ogen omgevlogen en
nu gingen ze alweer weg. Een dagje extra had er
nog wel bij gekund, vind ik. Door velen werden
toch wel wat traantjes gelaten, ook al kenden we
elkaar nog maar net. Het was voorbij. Met een
voldaan gevoel (en nieuwe woorden in mijn hoofd)
in De Kroeg nog wat gedronken en weer een keer
vroeg naar bed.
-
As a gaijin win more than 100.000 yen with
pachinko
Marry his daughter
And then marry his wife
Change his keitai (cellphone) melody into a
Zard (Japanese band) song melody
Change his keitai melody into a Jantje Smit
(Dutch music; even worse than enka) song
melody
Beat him on Dance Dance Revolution
Or just tell him:
- We don't have ice coffee over here
- Neither we have canned coffee
- Neither we have karaoke-boxes and vending
machines on every corner of the street
- Most Dutch people don't care at all about the
400 years of Dutch-Japanese relations
- Neither does the rest of the world
- Pachinko sucks
- Glay (J.rock band) sucks
The results above are a result of years of research
by professors, teachers and students of Leiden
University, department of Japanese studies.
EL CID-Mentoren
gezocht!
De EL CID-week komt er weer aan. Daarom zijn
we nu al op zoek naar leuke en enthousiaste
mentoren.
Als mentor heb je een groepje van ongeveer 10
eerstejaars studenten onder je hoede en ga je met
hen “op stap in Leiden”. Het is de bedoeling dat jij
deze studenten kennis laat maken met alle facetten
die Leiden en het studentenleven te bieden hebben;
de opleiding, de universiteit, de stad en de
verenigingen. Voorafgaande aan de EL CID-week
is er een mentorenweekend, waarin alle mentoren
een training krijgen, dus je hoeft je geen zorgen te
maken als je nog geen ervaring hebt. Dit weekend
is ook bedoeld om alvast in de stemming te komen.
Er zal dan ook veel aandacht worden besteed aan
gezelligheid.
Heb je zin in een gezellige feestweek en ben je
beschikbaar op 12 en 13 augustus voor het
mentorenweekend en natuurlijk van 14 t/m 18
augustus tijdens de EL CID-week zelf? Geef je dan
nu op als EL CID-mentor en bel 071-5278327, elke
werkdag bereikbaar tussen 13.30 en 16.30 uur.
Het was heel leuk om te doen en zeker goed om je
Japans een beetje bij te werken. Volgend jaar
weer?
Onderzoeksresultaat
Robin is vorig jaar ook in Huis ten Bosch geweest
en heeft daar uitgebreid onderzoek gedaan. Hier
de resultaten .
Robin
.
How to get a Japanese guy pissed off:
- Tell him not all Dutch people wear wooden
shoes and live in windmills
- Steal his Hello Kitty-underwear
- Tell him Hawaii is NOT a Japanese prefecture
- Tell him that neither is Guam
- Burn all his purikura
- Kill his tamagotchi
- Reveal to him that his real mother is in fact
Suzuki Sonoko (on a Wide Show or in Jerry
Springer’s show)
3
Tanuki Journal – Jaargang 99-00 – Nummer 6 – Mei 2000
Dezelfde heer Kunimori wist mij die donderdag
echter over te halen nog snel een speech te
bedenken en toch nog mee te doen. Het was
eigenlijk not done om zo kort voor de wedstrijd me
nog af te melden. Hij stelde voor dat ik me een
paar uur in de bibliotheek opsloot en een speech
bedacht, waar wij dan met zijn tweeën naar zouden
kijken.
Afijn, ik schreef een speech waar ikzelf niet echt
over te spreken was. Ik kreeg nog een beetje hulp
van een Japanse vriend van mij, Tomo, die hier en
daar nog een grap wist toe te voegen en wat dingen
aan de stijl veranderde. Daarna heeft Kunimori het
ding nog door de kritische mangel gehaald en
kwam nog met een idee wat nog uitgewerkt moest
worden. Samen met Tomo heb ik daar een avond
lang in het café op zitten broeden (was erg
gezellig, overigens) en uiteindelijk had ik dan de
volgende dag een speech. Kort samengevat ging
deze over mijn redenen om Japans te studeren en
over bepaalde mysteriën van Japan en Japans die ik
nog altijd niet ontsluierd had. Een speech die het
meer moest hebben van originaliteit en humor dan
van inhoud, dus eigenlijk.
Verslag Speech Contest
De speech contest is een jaarlijks evenement,
georganiseerd door de Japanse Ambassade,
waaraan
studenten
van
alle
Japanse
taalopleidingen uit Nederland deel kunnen nemen.
Dit jaar heb ikzelf voor het eerst ook meegedaan.
Bij deze een verslagje.
Rieks.
De speech contest was voor mij, toen ik net met
mijn studie Japans begonnen was, een beetje een
angstaanjagend iets. Het idee om voor een groot
publiek te spreken in een taal die je nog lang niet
machtig bent. In mijn eerste jaar was ik er
overigens ook van overtuigd dat het schier
onmogelijk was ooit als niet-Japanner echt een
beetje grip op de Japanse taal te krijgen.
Het tweede jaar van mijn studie heb ik in Huis
ten Bosch in Japan doorgebracht. Dit jaar heeft aan
mijn idee over de Japanse taal een boel bijgesteld;
ik vond dat ik me nu toch aardig kon redden in het
Japans.
Daarom schoot er een aardige hoeveelheid
adrenaline door mij heen op het moment dat ik de
aankondiging van de speech contest zag, nadat ik,
als derdejaars, teruggekomen was uit Japan. Wat
twee jaar eerder angstaanjagend was, zag ik nu
meer als een uitdaging. Zodoende heb ik mijzelf
ingeschreven.
- De dag zelf Zaterdag 25 maart was het dan zover, in het Bel
Air hotel in Den Haag (een erg luxe hotel) zou de
13e speech contest plaatsvinden. Na een rusteloze
nacht waarin ik nog zoveel mogelijk van mijn
speech in mijn hoofd had geprobeerd te stampen
ging ik samen met Bas Valckx, die ook meedeed,
naar Den Haag. Eenmaal daar aangekomen kregen
we een keurig programma (stond toch wel stoer, je
naam op dat programma). Er bleken vijftien
deelnemers te zijn, van wie zes Leidse studenten.
Ik kon opgelucht zijn, ik was pas ergens
halverwege geplaatst, na de pauze (overigens een
pauze van slechts vijf minuten). Bas en ik hielden
nog even een generale repetitie, wat bij mij
vanwege de zenuwen echter nogal slecht ging.
Slik.
Op een gegeven moment begon het dan
allemaal. Een stuk of acht speeches volgden elkaar
op, de één amusanter dan de ander, de één
informatiever dan de ander. Het vermoeden rees bij
mij dat ze op de Hogeschool Maastricht geen
coach hebben als Kunimori, want het viel mij op
dat veel verhalen niet echt van elkaar verschilden
en voornamelijk serieus en geschiedkundig van
aard waren.
Afijn, pauze. Mijn zenuwen stonden op
springen. Snel een peukje weggerookt en toen
maar afwachten tot ik naar voren geroepen werd.
En dat gebeurde op een gegeven moment dan ook.
Hoewel ik erg zenuwachtig was, had ik stiekem
een beetje opgelet op de manier waarop mijn
- De speech Goed, inschrijven is natuurlijk één ding, maar dan
moet je ook nog een speech verzinnen. Kennelijk
hadden de organisatoren hun uiterste best gedaan
een zo onmogelijk mogelijk thema te verzinnen.
Het thema, “mijn gedachten over vierhonderd jaar
relaties tussen Japan en Nederland”, schijnt echter
een thema te zijn dat vaker terugkomt.
De inspiratie kwam echter niet opzetten. De dag
van de wedstrijd naderde echter gestaag. Het was
pas twee dagen voordat de speech contest zou zijn,
dat ik maar besloot mezelf weer af te melden.
Inspiratie voor een leuke speech had ik niet en zou
ook wel niet meer komen. Immers, ik kan wel één
of ander geschiedkundig verhaal gaan ophangen
over hoe de relaties tot stand kwamen, maar ik
ging er vanuit dat ik daarmee het aldaar aanwezige
publiek weinig nieuws zou vertellen. Afgezien
daarvan werd ik gecoacht door dhr. Kunimori, die
mij vertelde dat originaliteit en humor erg
belangrijk waren.
4
Tanuki Journal – Jaargang 99-00 – Nummer 6 – Mei 2000
voorgangers hun speech hadden gehouden en hoe
daarop door het publiek gereageerd werd. Dingen
die mij belangrijk leken heb ik goed in mijn hoofd
geprent. Niet te snel, niet te monotoon, dat
voornamelijk. En gek genoeg bleek het allemaal
nogal mee te vallen. Het houden van de speech
ging stukken beter dan tijdens de generale en de
grappen die Tomo, Kunimori en ik hadden
uitgedacht sloegen aan; er werd gelachen.
Toen ik klaar was met mijn speech volgden er
nog een aantal en toen was het tijd voor het overleg
van de jury. Tijdens deze pauze (die natuurlijk veel
te lang duurde) veel positief commentaar te horen
gekregen en mijn gemoed was gerustgesteld. Van
de zenuwen kon ik echter mijn kopje koffie niet
eens fatsoenlijk zonder te morsen leegdrinken en
heb ik behoorlijk wat afgepaft.
Uiteindelijk was het zover, de uitslag werd
bekendgemaakt. Alleen de plaatsen van de eerste
vijf werden bekendgemaakt. Ik stond toch
behoorlijk stijf van verbazing toen ik hoorde dat ik
als tweede geëindigd was! Ik kon een luxe
fototoestel van Nikon in ontvangst nemen, samen
met een grote wedstrijdbeker en een certificaat. De
eerste prijs, een retourticket Japan van de JAL,
ging eveneens naar een Leidse student, Florian
Linthout. De derde prijs, een hifiset van Sony, ging
naar iemand uit Maastricht (ben de naam kwijt,
sorry, sorry) en de vierde prijs (een restaurantbon
van Benkei) ging naar Pascal Eskenasy. De vijfde
prijs, eveneens zo’n bon was voor Alwin Arnold.
De laatste twee komen ook van Leiden, overigens.
Verder was er nog voor een troostprijs gezorgd;
iedereen kreeg een fles sake en een
wegwerpfototoestelletje mee.
Achteraf was het dus zeker de moeite waard.
Afgezien van de prijzen was het zeker een hele
ervaring en bijzonder interessant. Ik kan iedereen
aanraden ook eens mee te doen aan dit jaarlijkse
evenement!
Nederland was geweest en daar de gewone man op
straat had aangesproken over Japan en Von
Siebold en dergelijke. Wat bleek, de gewone man
wist er niets van! En dan die verongelijkte
gezichten erbij, wat een grap. Wat men hier niet
beseft is dat de Nederlanders die er wel wat van
weten er ook meteen veel meer van weten dan de
gewone Japanner die denkt dat hij er iets van weet.
Want het feit dat je weet dat Von Siebold de enige
Nederlander was die ooit in Japan is geweest en
dat men in Nederland Engels spreekt maakt je nog
geen regelrechte kenner, wel? Maar goed, ik wil er
geen competitie tussen Nederlanders en Japanners
van maken. Het lijkt mij het beste om toe te geven
dat het hele gedoe over dit jaar zwaar overtrokken
is. Wij lopen hier en daar een parade, delen
speelgoedkonijnen uit en vertellen in ieder
interview dat Japan zo’n fantastisch land is.
-Wat vindt u van de relatie tussen Japan en
Nederland?
-Buitengewoon interessant, zeer belangrijk en
cruciaal in de heersende wereldorde!
-Wat bent u goed in Japans! Vanaf wanneer en
hoelang zit u hier?
-Vanaf
september
vorig
jaar,
1
jaar
onvoorwaardelijk…
Ja, het leven in Huis ten Bosch gaat niet over
rozen, maar over tulpen; zoveel eenvoud dat je er
simpel van wordt. Je werkt wat en dan verdien je
wat geld. Je eet wat en dan is dat geld weer op. Zo
kom je de tijd wel door. En mocht je dan nog tijd
over hebben dan kun je er altijd nog wat bij gaan
studeren.
Daans Dagboek
Nieuws uit Huis ten Bosch! En, zoals je inmiddels
wel gewend zult zijn, van de hand van Daan.
Huis ten Bosch JR/ANA hotel – replica Amsterdam CS
Naar horen zeggen komen er volgend jaar nog
maar tien studenten die van HtB per persoon een
beurs van 15.000 yen per maand krijgen. Dat is
ongeveer 150 gulden in koopkracht. Plus nog eens
250 gulden uit Nederland van je stufi maakt een
volle 400 gulden om van te eten, te telefoneren en
je kopieerkosten van te betalen. Dan kun je daarbij
werken en daar verdien je voor een dag van acht
uur nog eens 50 gulden mee die je dus gewoon
over hebt!
Daan
.
April! Deze maand kwam precies vierhonderd jaar
geleden het eerste Hollandse schip aan in Japan.
Zowel in Nederland als Japan wordt er veel
aandacht besteed aan dit heuglijke feit. In
Nederland vooral in de vorm van mooie
tentoonstellingen en lezingen, in Japan meer in de
vorm van parades in andere festiviteiten.
Vanochtend was er op de televisie iemand die naar
5
Tanuki Journal – Jaargang 99-00 – Nummer 6 – Mei 2000
Ondertussen is Mr. Huis ten Bosch, Kamichika,
ontslagen en bezuinigt de bank die HtB met
miljoenen guldens sponsort zodat het park open
kan blijven steeds sterker. Mijn collega’s
verwachten binnenkort een salarisverlaging van
acht procent. Misschien niet de beste tijd om
opslag te vragen voor de studenten.
Goed, genoeg geklaagd. Ik heb gehoord dat er
zich toch heel wat mensen ingeschreven hebben
voor volgend jaar. Die studenten wens ik allemaal
heel veel succes, plezier en sterkte. Het kon wel
eens het laatste jaar HtB zijn. Maar ja, rond het
eind van de negentiende eeuw dachten ze ook dat
de wereld het jaar 2000 niet zou halen...
Zo, dat was het weer. Ik hoop dat het niet al te
bitter klinkt, maar anderzijds hoop ik ook dat er
toevallig nog ‘es een of andere docent tot het besef
komt dat het programma hier vreselijk aan het
verwateren is. Nou goed, veel succes, ik hoop
gauw weer een mooi verslag te kunnen lezen over
de festiviteiten in Leiden. We wachten met smart
op de volgende Journal!
voorbijgangers. Het was dus ook behoorlijk druk.
Een kyūdō-demonstratie is dan ook best mooi om
te zien. Het is echter wel een beetje jammer dat het
nemen van een schot vaak al behoorlijk lang duurt,
juist door alle ceremonieën die er omheen horen.
Elk uur daarna was er een andere demonstratie
in het Arsenaal. Om twaalf uur aikidō, daarna iaidō
en als laatste een theeceremonie. Hierbij waren
Dominique en Ronald de gelukkigen die de thee in
ontvangst mochten nemen. Dit uit de handen van
Mirjam en Maaike, die voor de gelegenheid in
kimono’s rondliepen. Erg mooi dus.
De groeten aan iedereen daar!
Japans Cultureel Festival
Zaterdag 6 mei was het dan eindelijk zover. Trots
presenteerde Tanuki voor de eerste keer het
Japans Cultureel Festival! En het bestuur had
zeker reden om trots op deze dag te zijn. Terwijl
we aan het einde van de festiviteiten genoten van
sushi en sake waren we het er allemaal over eens
dat dit festival een groot succes mocht worden
genoemd.
Jammer genoeg liep het Arsenaal na deze laatste
demonstratie een beetje leeg. Toch kwamen er
echter nog steeds mensen binnenlopen en het was
vanaf het begin behoorlijk druk geweest, waar
iedereen erg blij mee was. Alle deelnemers waren
enthousiast en dit kon je dan ook goed merken.
Naar mijn idee hebben alle bezoekers het best naar
hun zin gehad, wat eigenlijk ook wel te merken
was aan de snelheid waarmee de sushi en yakitori
verkocht werd. Er zijn zelfs Japanse toeristen
langsgeweest (die natuurlijk gewoon heel erg blij
waren dat ze iets van Japan terugvonden in dit rare
kikkerlandje)!
Rond halfvier begon iedereen hun eigen kraam
af te bouwen en na even hard gewerkt te hebben
zag het Arsenaal er om halfvijf weer heel erg
gewoon uit en was er niets meer te zien van wat er
die dag allemaal had gestaan. Ik geloof dat zelfs de
huismeester daar een beetje verbaasd over opkeek.
Misschien klink ik voor jullie wel een beetje te
enthousiast, maar ik kan eigenlijk niets bedenken
Mathilde.
‘We’ zijn in dit verhaal het bestuur en een groepje
enthousiaste vrijwilligers die vanaf half negen ’s
ochtends het Arsenaal hadden omgetoverd tot een
gezellige zomerse markt waar rond halfelf
ongeveer vijftien bedrijven en verenigingen zich in
een kraampje hadden geïnstalleerd (met op de
achtergrond natuurlijk Glay, Puffy, Utada Hikaru
en alle andere grote namen uit de Japanse
popmuziek). Ik geloof dat de Japanse cultuur
hierdoor wel vrij volledig aan bod is gekomen.
Hoewel, zoals een bezoeker opmerkte, Pokémon
miste natuurlijk wel! Maar daarnaast was alles er:
bonsaiboompjes, sushi en yakitori, boeken,
origami, schuifdeuren, aikidō, kyūdō (Japanse
boogschietkunst – red.), etc. etc.
Om elf uur werd de dag geopend met een
demonstratie kyūdō op het Arsenaalplein. Omdat
dit buiten was trok dit al snel geïnteresseerde
6
Tanuki Journal – Jaargang 99-00 – Nummer 6 – Mei 2000
wat er fout is gegaan. Oh ja, nog één dingetje: waar
waren jullie (dus: de leden) eigenlijk allemaal?
Dus, bestuur: bedankt voor het organiseren van
een hele leuke dag. Zeker voor herhaling vatbaar
(hoorde ik niet iets over een groots spektakel voor
het Tanuki-lustrum?!).
Het duurde echt even voordat de stemming er
een beetje inkwam. Zeker in het begin kwam dit
doordat er nog niet zoveel bezoekers waren.
Geleidelijk aan kwamen er wel wat meer binnen,
maar over het algemeen werd dit feest toch een
stuk minder goed bezocht dan het vorige feest. Na
dus wat rondhangen en wat slap ouwehoeren
(voornamelijk met betrekking tot de rollen die wij
ons hadden aangemeten) begon de sfeer wat
gemoedelijker te worden en werd het toch nog
gezellig. Zoals ik al zei: niet zo’n gek grote drukte,
maar toch wel genoeg gezelligheid.
Op een gegeven moment ben ik even
weggeweest en toen ik terugkwam was er bijna
niemand meer en stonden ze op het punt te
vertrekken. Het zal even voor één geweest zijn,
denk ik. We zijn toen met een klein groepje nog
even wat gaan drinken in De Kroeg waarna ik een
nachtelijke wandeltocht van bijna drie kwartier
tegemoet kon zien, naar mijn kamer.
Al met al was het allemaal best gezellig, maar
het was toch wel jammer dat er wat minder mensen
opaf gekomen zijn dan we gehoopt hadden.
Prominente afwezigen waren, net als meestal met
de borrels, weer de eerstejaars. Niet allemaal, hoor,
ik heb toch zeker een paar gezien, maar toch…
Daarom bij deze nog een (waarschijnlijk loze)
oproep: eerstejaars, komt allen langs op de feesten
en de borrels van Tanuki! Wij eten u echt niet op
(tenzij je het er heel erg naar maakt, natuurlijk).
Tot zover eerst maar weer. Tot de volgende
borrel, dan maar!
Tanuki eindfeest
Het is al een beetje een traditie aan het worden,
geloof ik. Het feest dat door Tanuki georganiseerd
wordt aan het einde van een semester. Het vorige
collegejaar zat ik in Huis ten Bosch, vandaar dat ik
niet met zekerheid kan zeggen dat die traditie
inmiddels twee jaar bestaat. Dit jaar ben ik echter
wel bij beide feesten van de partij geweest. Bij deze
een verslagje van het laatste.
Rieks
Donderdag 11 mei was het zover; in De Oude
Harmonie, een café aan de Breestraat, zou het
Tanuki-eindfeest gaan plaatsvinden. Voor mij een
ongunstige datum, omdat ik eigenlijk een concert
van de band Thyrfing op de agenda had staan, maar
ik besloot toch maar naar dit feest te gaan. Als je
me gestoord vindt, is dat helemaal terecht.
Net als het voorgaande Tanuki-feest had dit
feest een eigen thema. Dit feest moest een ‘fout
feest’ zijn. Dit kan op diverse manieren
geïnterpreteerd worden, maar het bleek al gauw dat
velen er ongeveer hetzelfde idee op nahielden wat
nu eigenlijk ‘fout’ was. Inderdaad: Sjonnie’s en
Anita’s volop.
Maar goed, als een trouw bestuurslid, ook al is
het nog maar kort, was ik vrijwel vanaf het begin
aanwezig. Toen ik bovenkwam werd ik ontvangen
door Candy en Kees. Dare? Ik heb het hier
eigenlijk over Tamara en Jessica, maar met hun
‘nieuwe look’ hadden ze ook meteen hun naam
veranderd. Jessica had zich gekleed als
straatschoffie en Tamara ging deze avond als hoer.
Niet echt, hoor. Al vond iedereen wel dat ze heel
overtuigend was in haar rol. Maar goed, ikzelf had
me eigenlijk helemaal niet anders gekleed dan
normaal. Zoals Mathilde die avond ook al eens
opmerkte: ik heb gewoon helemaal geen foute
dingen. Dan maar een foute rol. Ik werd benoemd
tot Piet, de pooier van Candy. Dat gebeurt je ook
niet iedere avond.
Zo krijg je een klein beetje de indruk hoe het
sfeertje deze avond was. Over het algemeen wel
melig, en je ziet je geliefde, onschuldige
medestudentjes zich eens iets minder onschuldig
voordoen.
7
Tanuki Journal – Jaargang 99-00 – Nummer 6 – Mei 2000
8
TaTanukiKi 1999-2000--6