-
Titel
-
1999-2000 | 2
-
Nummer
-
2
-
extracted text
-
Tanuki
Redactie adres:
Arsenaalstraat 1
2311 CT Leiden
Tanuki@rullet.leideuniv.nl
Redactie Journal:
Erik van der Molen
06-22798396
bikkuri2@hotmail.com
bestuur:
Voorzitter:
Dominique Milet de
St. Aubin
071-5226865
d_milet_de_aubin@Ma
ilbox.leidenuniv.nl
Secretaris:
Ronald Hilhorst
06-50624250
r.hilhorst@stu.let.
leidenuniv.nl
Penningmeester:
Tanuki Journal is een uitgave van Tanuki, studievereniging voor studenten in de
Japanologie en Koreanistiek aan de Universiteit Leiden. Jaargang 99-00. Nummer 2.
Oktober 1998.
Hallo leden!
Hier is alweer de tweede journal van dit jaar, en ook deze keer is er
weer veel kopij binnengekomen, dus dat gaat de goede kant op!
Terwijl ik vorig jaar het grootste gedeelte van de Journal zelf moest
schrijven, heb ik nu niet eens ruimte om mijn eigen artikelen te
plaatsen. Dat betekent ten eerste dat ik weer tijd heb om nu eindelijk
mijn scriptie eens af te maken, en ten tweede gaat de kwaliteit van
de Journal er ook op vooruit. Dus, leden ga zo door en blijf stukjes
insturen!
Inmiddels hebben we, hoewel het jaar nog maar net begonnen is,
ook al weer diverse geslaagde Tanuki-activiteiten achter de rug dus
het kan niet meer ontkend worden dat Tanuki ook dit jaar weer
ballen heeft! (voor degenen die de woordspeling niet vatten, lees het
Tanuki-stuk op de homepage nog een keer).
Het enige wat misschien nog een beetje tegenvalt is de opkomst van
de eerstejaars, bij wie de indolentie schijnbaar hoogtij viert dit jaar.
Laat de kanji en kana eens een keer liggen en kom langs op de
borrels en andere activiteiten; ouderejaars bijten echt niet hoor! Of
zijn jullie gewoon afgeschrikt en denken jullie nu van " Damn, ik
hoop niet dat ik er ook zo uit ga zien na 6 jaar op het Arsenaal??"
Maar anyway, voor ik de cynische 6de jaars begin uit hangen zal ik
er maar mee ophouden en wil ik jullie tenslotte ook deze keer weer
veel leesplezier toewensen.
Ingrid Oolman
071-5760286
I.Oolman@stu.let.
LeidenUniv.nl
Feestcommisie
“FC Guus & Chris”
Tamara van der
Hoek
071-5760762
Jessica Stoter
071-5760762
l.j.t.stoter@stu.let.
leidenuniv.nl
Erik
Wordt Lid van Tanuki!
Maak Fl. 35,- over op
bankrekeningnummer 43.48.85.614 tnv
"TCJK TANUKI" Leiden
tddddddd
Tanuki Journal – Jaargang 99-00
– Nummer 2 – November 1999
onszelf uitgeven. Nu is waarschijnlijk de enige
tijd dat we echt kunnen genieten, en dat doen
we dus ook!". Zolang ze het normale Japanse
patroon aanhouden van goed presteren op
school, zich goed gedragen tegenover hun
familie, en doen wat van hun verwacht wordt,
kunnen Japanse meisjes wat hun ouders betreft
doen wat ze willen.
Onna Chikara
Onna Chikara, oftewel vrij vertaald:
"Girlpower". Mel C. van de spice girls was een
van de eersten die deze twee kanji's op haar
bovenarm liet tatoeëren. Maar wie van de zomer
wel eens op het Scheveningse strand vertoefd
heeft, zag deze kanji's op meer meisjes voorbij
komen. Girlpower en Japanse meisjes. Veel
mensen die nog nooit in Japan zijn geweest
zullen dit verband niet snel leggen. Het
stereotype dat veel mensen hebben over Japanse
meisjes is toch vaak dat ze wat verlegen,
bedeesd en onderdanig zijn.
Verleden jaar heb ik een jaar lang in Tokio
gewoond en gestudeerd. Daarnaast heb ik in het
kader van mijn studie sociale wetenschappen
onderzoek gedaan naar het dagelijks leven van
jonge vrouwen in Japan. De meeste mensen
hebben een negatief beeld van onderzoek doen.
De voornaamste klacht is dat het saai is. Dat
was in mijn geval dus absoluut niet zo. Onder
het mom van mijn onderzoek kon ik elk
weekend met een groep vriendinnen winkelen in
Shibuya, lunchen in trendy cafeetjes in
Harajuku en stappen in Shinjuku of Roppongi.
Hierdoor werd ook mijn beeld van Japanse
meisjes behoorlijk veranderd. Niks verlegen en
onderdanig. Meiden die weten wat ze willen en
van het leven genieten.
Vriendjes
Ook aan vriendjes geen gebrek. Tegenwoordig
is 80% van de huwelijken in Japan gebaseerd op
liefde. Vooral in de stad komen gearrangeerde
huwelijken vrijwel niet meer voor. Toch zeggen
de meeste meisjes dat zij nooit met iemand
zouden trouwen die hun ouders niet goedkeuren.
Hiervoor moeten jongens voldoen aan hoge
criteria. Het begrip voor de ideale huwelijkspartner in het Japans is Sankoo, dat letterlijk
hoog in drie gebieden betekent: in lengte, opleiding en inkomen. Een interessant vriendje hoeft
niet perse ook huwelijksmateriaal te zijn. Aan
de andere kant is een geschikte echtgenoot
waarschijnlijk geen spectaculaire 'dreamlover'.
Veel Japanse meisjes willen dus graag wat
'interessante' vriendjes voordat ze een verantwoorde maar waarschijnlijk saaie man trouwen.
Iemand kan bijvoorbeeld een interessant
vriendje zijn als hij knap is, als hij uitblinkt in
sport, als hij er een gevaarlijke leefstijl op na
houdt, en soms is het al genoeg als hij alleen
Westers is. Je ziet de mooiste Japanse meisjes in
Tokio rondlopen met de mafste westerlingen.
Genieten
De meisjes in mijn onderzoeksgroep waren
studentes of werkende jonge vrouwen -meestal
ol's (office lady's)-. Vooral de werkende
meisjes vermaakten zich wel. Omdat in Japan
kinderen vaak lang bij hun ouders blijven
wonen, kunnen ze het grootste gedeelte van
hun inkomen besteden aan kleding, luxe
artikelen en uitgaan. Uit de statistieken blijkt
dat jonge vrouwen tussen de 18 en 25 het
meest uitgeven aan consumptie artikelen en
reizen in Japan. De meeste meisjes
verklaarden dit zo: "Op highschool zijn we
druk met studeren voor toelatingsexamens
voor de universiteit. Nadat we trouwen moeten
we aan allerlei verplichtingen voldoen, en
kunnen we niet zomaar al ons geld voor
Mitsugu-kun
Japanse meisjes zijn ook niet te verlegen om het
initiatief te nemen, en sommigen hebben
meerdere vriendjes tegelijk. Er zijn zelfs
verschillende woorden voor verschillende
72
tddddddd
Tanuki Journal – Jaargang 99-00
– Nummer 2 – November 1999
soorten vriendjes in omloop. Zo is een mitsugukun een jongen die al zijn geld uitgeeft aan
cadeautjes en uitjes voor een meisje. Een ashikun wordt door meisjes gebruikt als chauffeur,
iemand die hen op commando rondrijdt
waarheen ze maar willen. Een keep-kun is een
vriendje dat mag blijven tot de honmei-kun,
oftewel de ideale huwelijkspartner voorbij komt.
Ook op relatiegebied lijkt het dus wel mee te
vallen met de verlegenheid van Japanse meiden.
UITJE NAAR SUSHI-RAN
Als student ben ik naast ‘Tanuki’ ook lid van de
Nederlands-Japanse Vereniging. Deze vereniging
is er voor mensen die interesse hebben in Japan.
Voor 8 oktober was er een uitje georganiseerd naar
het bedrijf ‘Ran-products’ in Leimuiden. Dit
bedrijf produceert Sushi ( ) voor o.a. Albert
Heijn, Meiji-ya en bedrijven in België.
Natuurlijk heb ik maar onderzoek gedaan onder
een kleine specifieke groep jonge vrouwen in
Japan, en kan dus ook niks generaliserends
zeggen over Japanse vrouwen in het algemeen.
Ook op het gebied van de arbeidsmarkt en de
politiek is de positie van vrouwen absoluut niet
rooskleurig. Maar dat wil niet zeggen dat er in
Japan geen girlpower te vinden is!
Bij binnenkomst kregen we eerst uitleg van
Tsujimaru-shacho (
) over het bedrijf.
Het is in 1982 opgericht en sterk gegroeid onder
andere door de ‘hype’ op Japanse sushi in
Nederland. Het bedrijf telt ongeveer 30
werknemers. Na de levendige uitleg van
Tsujimaru-shacho gingen we naar beneden waar de
sushi normaal geproduceerd wordt. Natuurlijk
heeft dit bedrijf machines voor de productie, maar
wij mochten zelf sushi maken. Allereerst de
futomaki-sushi (
), waarbij men in
zeewier (nori (
)), rijst en bijvoorbeeld vis,
komkommer of krabstick doet. Vervolgens rol je
dit als een dikke sigaar in. Na eventjes wachten
kun je de grote rol snijden. Gelukkig had ik thuis al
eens geoefend met de maki dus ik kon er snel een
paar maken. Vervolgens de hosomaki-sushi
(
). De naam zegt het al. Deze maakt
men op dezelfde manier, alleen wordt maar een
half velletje nori gebruikt.
Djamila Schans
Aangezien ik nog al lomp ben, kon ik deze
‘verfijnde’ sushi niet echt met mooi resultaat
afleveren. Helaas, dan maar verder met de O-nigiri
sushi (
) Hiermee wordt op een
rijstballetje wat op een speciale manier gemaakt
wordt, een plakje vis of een garnaal gelegd. Deze
vorm van sushi maken lukte mij gelukkig na een
tijdje. Het was zeker makkelijker te maken dan de
maki-sushi. Nadat iedereen uitge’ sushi ‘ d was
gingen we weer naar boven. Daar legde Tsujimarushacho nog enkele dingen uit over de rijst. Helaas
was de middag toen al weer voorbij. Het was leuk
en interessant om eens te kijken bij een sushi
productie bedrijf en ’s avonds heerlijk om mijn
zelfgemaakte sushi te verorberen samen met
Japanse Shoyu (
) en Wasabi (
).
Misschien is het een idee om met ‘Tanuki’ ook
eens zo’n workshop te organiseren?
73
tddddddd
Tanuki Journal – Jaargang 99-00
– Nummer 2 – November 1999
Daan's
Huis Ten Bosch-Journaal
AGENDA
01-11
Naturalis Leiden. Expositie
"Museum Dejima", de Leidse
collecties uit Japan. (tot maart
2000)
03-11
TANUKI: Meeting met
scholieren van de Japanse
school in Rotterdam.
21-11
De Burcht, Leiden. Lezing over
Budo in Nederland,
georganiseerd door de
Nederlands Japanse Vereniging.
22-11
TANUKI: Algemene Leden
Vergadering. Info volgt.
25-11
TANUKI: November Borrel in
Cheers.
26-11
DEADLINE Tanuki Journal.
Beste allemaal. Dit is alweer het tweede deel
van Daan’s Dagboek uit HtB.
Er is uiteraard weer teveel gebeurd om op te
noemen, maar ik zal voortaan een selectie
maken uit de meest idiote en spannende
verhalen.
Zoals iedereen weet is een buitenlander in
Japan nog steeds redelijk bijzonder, en als je
Nederlander bent ben je helemaal een held(in). Nederlander zijn is natuurlijk sowieso al
bijzonder, maar dankzij de 400 jaar
Nederlands-Japanse betrekkingen die volgend
jaar gevierd zullen worden, genieten wij hier
wat extra aandacht.
Er kunnen altijd nog activiteiten bij
komen, dus kijk regelmatig op de
prikborden in het Arsenaal!
(Japanse Huis ten Bosch)
De studenten in HtB wordt normaalgesproken
gevraagd om wat zogeheten PR-Trips te doen
gedurende het jaar, en laatst mochten tien
mensen, waaronder ik, voor een parade en een
overnachting naar Tokyo.
( De selectie voor deze reis werd door middel
van lootjestrekken geregeld, tegen de Japanse
gewoonte in, want hier speelt men jankenpon;
papier, schaar, steen in het Nederlands)
In Tokyo ligt de duurste winkelstraat van het
land, de Ginza genaamd, met een 6-baansweg
in het midden. Die was helemaal afgezet,
speciaal voor ons tienen, Miss Nagasaki t/m
Sasebo, en wat mensen van het kunchi-festival
uit Nagasaki met een drakendans, die ook
meeliepen. Al met al denk ik een man of
honderd. De parade duurde twee uur, en geloof
het of niet, het zag zwart van de mensen.
Tokyo biedt plaats (overdag) aan iets van 30
miljoen mensen ofzo, en overal zie je wel
Bezoek de
Tanuki -Homepage!
www.let.leidenuniv.nl/tcjk/tanuki
74
tddddddd
Tanuki Journal – Jaargang 99-00
– Nummer 2 – November 1999
buitenlanders lopen, maar tien Nederlanders
met oud-Hollandse kostuums aan, daar wordt
voor geklapt. Ook het geflits van camera`s was
niet van de lucht natuurlijk.Het weer was niet
bijster goed, maar onze lol kon niet op,`zo
moet een ster zich voelen`,was de algemene
gedachte.
Uitje naar het
poppentheater
Luisterend naar “Tha Alkaholiks”, onderdeel
uitmakend van een voor mij belangrijk cultureel
erfgoed, te weten rap-muziek, bedenk ik mij dat ik
nog een stukje moet samenstellen over een Japans
stukje cultureel erfgoed; het marionettenpoppentheater.
Op 12 oktober was het zover: een cultureel uitje
naar het poppentheater (door één van ons
getypeerd als “die poppenshit”). Een ieder zichzelf
respecterend in Japan geinteresseerd persoon was
van de partij. De voorstelling werd gegeven door
het Japanse gezelschap Yukiza. Met een mannetje
of tien zaten we op de front-row seats on the
balcony van de Leidse schouwburg, geregeld door
onze studentenvereniging Tanuki, en konden we
alles perfect zien. Mevrouw Winkel waagde het als
enige docent zich bij de groep studenten aan te
sluiten.
Na een uitgebreide inleiding begrepen we dat het
ging om kleine marionetten-poppen, die door één
persoon met behulp van een control-panel
(manipuleer-plankje?) worden bewogen. Vóór de
pauze kregen we twee korte voorstellingen
voorgeschoteld, waarvan de geestig dansende
leeuw mij het beste is bijgebleven. Ik moet eerlijk
zeggen dat ik er niet zoveel van verwacht had, na
verhalen van andere personen over saaie ellenlange
voorstellingen, maar daarvan was in dit geval zeker
geen sprake. De bewegingen van de poppen zagen
er heel realistisch uit, en ik heb me met alle andere
mensen geen moment verveeld.
Na de pauze met het noodzakelijke biertje voerde
men een stuk op, dat tevens door verschillende Nōgezelschappen wordt opgevoerd. Opvallend was
hierbij de manier waarop de attributen van de
personen (poppen) verwisseld werden. Jonge
Japanse meisjes (toch wat gemist Otto)
verwisselden deze op een zo onopvallend
mogelijke manier. De voorstelling vloog voorbij,
en onder een daverend applaus viel het doek. Ik
vond het zo indrukwekkend, dat ik bijna van plan
ben geweest op dit onderwerp af te studeren, maar
nee toch maar niet, dat zou weer te ver gaan.
Samenvattend was het een geslaagd uitje, en een
goed begin van de mini-Huis ten Bosch reunie die
erop zou volgen. Dus gingen we weer snel terug
naar Oegstgeest!!!!!
Volgens goed Japans gebruik werd het geheel
afgesloten met een feestje met yakitori
(Japanse sateprikkers met voornamelijk kip en
prei of lenteui, bij voorkeur geroosterd op
withete houtskool) en veel (blikken) bier. Na
veel dankwoorden en kampai-geschreeuw
(proost) volgt dan het zogeheten onverantwoord drinken. Wij hebben die avond tot
op zekere hoogte verantwoordelijke
Nederlanders gespeeld, want na een uur of
anderhalf waren we weer weg. We waren
allemaal flink moe, want we waren ook al rond
zeven uur opgestaan om op tijd te kunnen
vertrekken. Van hier tot Tokyo is vanaf hier
nog steeds vijf `a zes uur reizen.
De tweede dag was bestemd voor wat
sightseeing (Asakusa-tempel o.a.) en voor de
terugreis. Enkelen van ons waren na het
Japanse feestje nog naar een heuse Engelse
pub gegaan, dus tegen de aankomst terug in
Haenosaki hadden we allemaal wel wat slaap
in te halen. Er zijn records gehaald van
veertien uur heb ik me laten vertellen! Alles
bij elkaar opgeteld is het zeer de moeite waard
geweest. Tokyo is toch niet niks, zo bleek wel
op de terugreis naar Haneda-airport, aan de
rand van de stad. Je weet gewoon niet hoe
groot Tokyo is totdat je er geweest bent. Maar
je moet ook wel van de herrie houden om er te
kunnen wonen denk ik. (Voor de goede orde:
Leiden is een dorp, en het is er erg stil).
Nou, weer een ervaring rijker sta ik nog steeds
open voor vragen van eerstejaars (die volgens
mij, als ik naar de eerste journal kijk al heel
goed weten wat ze met Tanuki kunnen
beleven). Maar ditmaal op het goede E-mail
adres: dean_cooke78@hotmail.com. Volgende
maand een stukje over het Japanse (fiets-)
verkeer! Oefenen met links fietsen in Leiden
wordt aangeraden!
Daan Kok
Marten
75
tddddddd
Tanuki Journal – Jaargang 99-00
– Nummer 2 – November 1999
the stone.
The Third Dream
Even though it was dark, I could read the
letters clearly.
They had the color of a gecko's belly.
" You had better turn left," the boy said.
When I looked left, the dark forest cast a long
shadow over our heads.
I hesitated, and the boy said, "You needn't
waver."
I began to walk toward the forest, thinking:
How could he know so much, being blind?
When I came close to the forest, he said, "It's a
pity I am blind. Things are inconvenient for
me."
"I'm carrying you on my back." I replied.
"And I thank you for that. But it's a pity that
people sometimes make fun of me.
Even my father did so."
From "Ten Dreams"
by Souseki Natsume
The third dream:
I dreamed the following dream:
I was carrying a five-year-old boy on my back.
He was surely my child; but strange to say, he
was blind and his hair was cropped close.
I asked him, "How long have you suffered
from blindness?" and he answered, "I have
been blind for a long time. "
He had a child's voice, but a grownup attitude
and way of speaking.
I saw rice fields on both sides of the narrow
road, and sometimes I could see herons in the
darkness.
"You are walking through rice fields, aren't
you?" he said on my back.
"How can you know that?" I asked him,
turning my head.
"Because I hear herons." he replied.
Then I heard a few herons squawking.
Even if he'd been my child, I couldn't help
feeling somewhat uneasy.
Just as I was trying to make up my mind to get
rid of him, I saw the forest ahead in the
darkness.
As soon as I reached a spot where I thought it
might be convenient to abandon him, I heard
him laughing.
"Why do you laugh?" I said, but he didn't
reply.
He only asked, "Am I heavy, daddy? "
" Not so much." I answered.
" I will be heavier soon," he said.
I was beginning to grow weary of him. I
hurried toward the forest, intending to get rid
of him as soon as I could.
"You will know everything a little farther
ahead," he said. "It was a night just like
tonight."
He said those words like a monologue, while
clinging to my back.
"What do you mean by that? " I asked him,
uneasy.
"You know everything very well, I'm sure."
the child said, sneering.
I felt as if I did know something, but it was
obscure. I only felt that I had experienced
something similar on such a night.
Still, I felt as if I would find out everything a
little farther ahead.
I was afraid of knowing.
I preferred to get rid of him and feel safe as
soon as I could.
I walked faster and faster.
It had been raining for a little while.
The path was getting darker.
I grew quite anxious.
The boy clinging to my back knew everything
about my past, present and future. I felt that he
showed them to me like a mirror.
In addition, he was my son, and blind.
I couldn't stand all of those facts.
Suddenly the boy's voice rang out clearly in
the rain.
I walked toward the forest without a word.
The path among the rice fields was not direct,
so it was not easy to get close to the forest.
A few minutes later, we reached a fork in the
path.
I stopped to rest for awhile.
" I believe there is a stone here," said the child.
Sure enough, there was a stone obelisk, eight
inches on each side and standing waist high.
The directions, "Left Higakubo, Right
Hottahara" were chiseled into the surface of
76
tddddddd
Tanuki Journal – Jaargang 99-00
– Nummer 2 – November 1999
"It was here! It was here! It was just beside the
root of this Japanese cedar!"
I stopped, looked around and realized that we
had entered the forest.
Het Tanuki-Voetbalteam
Voor degenen die het nog niet wisten bestaat
er al enige jaren een Tanuki-Japanologenvoetbal team. Dus kan je enigszins tegen een
balletje trappen kom dan meetrainen!
Sure enough, just as
he had said, there
was a dark Japanese
cedar a few feet
ahead.
"Daddy, it was
beside the root of
that tree, wasn't it?"
"Yes, I suppose so,"
I replied reflectively.
"It was at Bunka the
fifth, the dragon
year, wasn't it? "
I felt certain that he was right.
"You killed me here just one hundred years
ago!"
As soon as I heard his words, I realized that I
had assassinated a blind man on such a dark
evening, hundred years ago, at the foot of this
Japanese cedar.
At the moment I recognized that I had been a
murderer, the boy on my back became as
heavy as a stone Jizo.
Binnenkort staat er weer een wedstrijdje tegen
de Belgische Japanologen in Leuven op het
programma, en verder komt er in April 2000
zoals je misschien wel gehoord hebt, een groot
toernooi en Japans festival in Amsterdam, wat
georganiseerd wordt door de Europe Japan
Foundation.
Elke woensdagavond om 18:00 trappen we
een balletje op het veld van het Universitair
Sportcentrum aan de Einsteinweg, dus kom
gerust eens meedoen!
Bezoek uit Duitsland!
Op zaterdag 13 en zondag 14 november
zullen 30 studenten Japans en Chinees uit de
Duitse stad Bochum een bezoek brengen aan
Leiden, en ze zouden graag wat studenten van
hier willen ontmoeten!
Dus als het je leuk lijkt om deze studenten wat
van Leiden te laten zien en wat ervaringen uit
te wisselen met lotgenoten uit een andere land,
meld je even aan bij iemand van het bestuur!
77
tddddddd
Tanuki Journal – Jaargang 99-00
– Nummer 2 – November 1999
Gyûdon
Benodigdheden:
3 kopjes Japanse rijst
300gr. gesneden biefstuk.
1 grote ui
1 bundel spinazie
4 eieren
saus:
11/2 kop water
1/2 tlpl Dashinomoto
3 eetlepels suiker
5 eetlepels Mirin
5 eetlepels Sojasaus.
Kook de rijst. Snij de biefstuk reepjes, en snij de ui niet te fijn. Kook de spinazie even kort, laat het
uitlekken en snij vervolgens in stukjes van ongvr. 3 cm.. Breng het water aan de kook met de
Dashinomoto (bouillon), en voeg dan suiker, mirin, en sojasaus toe, en laat het sudderen tot de
ongeveer de helft verdampt is. Voeg dan het vlees en de uien toe, kook 5 minuten. Doe de geklopte
eieren eroverheen en laat het op laag vuur met deksel op de pan even staan tot ei begint stollen. Doe
dan de rijst in 4 rijstkommen en giet het mengsel eroverheen.
73
TaTanukiKi 1999-2000--2