2020-2021 | 4

Object

Titel

2020-2021 | 4

Collegejaar uitgave

2020 – 2021 Bekijk alleobjecten met deze waarde

Nummer

4

extracted text

au g u s t u s 2021

三十 九 年八 月
39주년 8월

太狸記・八月 2021

COLOFON

Drukkerij

Journalcommissie

Labor Vincit Leiden

Voorzitter en
Hoofdredactie:
Florence Bellemont
Vormgeving:
Florence Bellemont
Eindredactie:
Martijn Janssen
Florence Bellemont
Secretaris:
Kirstin Toren
Omslag:
Amy van den Brink
Leden: Emily Boon
Zeno Zonneveldt
Rosalynn Hoogeveen
Maurits van Breukelen
Kirstin Toren
Yassir Gnaoui
Thomas Bervoets
Isa Lefering
Fatima Chouhou
Martijn Janssen
Illustraties:
Hajo Vis

Amy van den Brink

Contact
journaltanuki@gmail.com
Addendum
Dit is de tweede druk van de vierde editie met lichte aanpassingen in de editorial, het verbeteren van Anglicismes,
het rechtzetten van de namen van de
gastschrijvers van de artikelen in Katern:
Japan en het toevoegen van de kampfoto’s. Ook nog belangrijk: de foutieve
notatie van de jaargang in vorige edities
(jaargang 2019-2020) is nu verholpen

OMSLAG
HALLO IK BEN AMY! Als de wereld al
ruim anderhalf jaar in de fik staat, ga je

Bestuur Tanuki
Praeses: Laura Noordermeer
Ab-actis: Clara Debard
Quaestor: Remy Zoutman
Assessor Intern:
Kirstin Toren
Assessor Extern:
Carelina Persoon
Assessor Eerstejaars:
Ilja Markesteijn

Commissievoorzitters
Acquisitieco:
Carelina Persoon
Eerstejaarsco:
Ilja Markesteijn
Journalco: Florence Bellemont
Kampco: Clara Debard
KCC Japan:
Zeno Zonneveldt
KCC Korea:
Senna van Dam
Reisco: Mélissa Kagje

toch lekker golfen? Of pluizige beestjes
verzamelen? Koop je een mega-inktvis,
of een ga je gewelddadig goed OVA’tje
kijken? De chaos op deze omslag is ontstaan door onderwerpen die aan bod
komen in dit nummer van de TaTanukiKi!
Herken jij ze allemaal? Even wat anders,
kijk jij ook zo uit naar je mooie nieuwe
Tanuki-shirtje?! Ik enorm, word ik straks
eindelijk niet meer neergeknuppeld door
de Fashion Police op weg naar m’n werk.

INHOUDSOPGAVE
Hallo! Deze tweede

druk afrondend, kijk ik
terug op alle gebeurtenissen van het afgelopen academisch jaar
en kamp. Dat was een
hoop chaos en onzekerheid, maar hier zijn
we nog—fris en fruitig paraat om twee gloednieuwe semesters in te duiken. Ik hoop dat jullie fijne
eerste weken achter de rug hebben en hoop dat
dit nummer jullie fijne momenten zal brengen.
De inhoud van dit nummer is summier
gezegd eclectiscch. Na een overzicht van de afgelopen activiteiten binnen de vereniging volgt een
interview van een waar steunpilaar van het onderzoek van talrijke studenten, mevrouw Kreeft-Mishkovskyi. Zonder al te veel over te vertellen, een
hoogtepunt in dit jaar. De thematische artikelen
omvatten eerst hedendaagse veranderingen in
de maatschappij, zij het over bewustwording van
racisme tegen mensen met een Aziatisch uiterlijk,
het geleidelijk invoeren van partnerschapssyste-

Tanuki Shimbun

5

Interviews

15

Nadia Kreeft-Mishkovskyi

16

Japan & Korea

24

Stop Asian Hate
26
Regenboogbeleid op lokaal niveau
28
Ecotoerisme en Ainu-identiteit
31
Sylvanian Families 34
Ontzettend Vulgair Absurdisme
36
Boekreview: Edo Jiman
41
Kitano Takeshi 43
Rubrieken & Extra’s

45

OMG Korea 46
WTF Japan 47
Katern Japan: Paralympische Spelen
48
Katern Japan: Heinz M. Kaempfer Fund 50
Tanuki-ijsberg 52
Quotes 53
Kampfoto’s 54

foto: Maureen

men in Japan en de deugdzame werking tussen
ecotoerisme en Ainu-identiteit. Hierna gaan de
artikelen in op meer cultuurgerelateerde aspecten: pluizige bosfamilies, een masochistische review van jaren 80 en 90 OVA’s alsook een inleiding op het intrigerend werk van de Edo Jiman.
Afgesloten met een inleiding op Kitano Takeshi,
weeral een pilaar. De rubrieken tellen deze keer
de gebruikelijke OMG Korea en WTF Japan en
twee artikelen uit Katern: Japan, het laatste kan
van interesse zijn voor studenten die academie
beogen. De quotes en de prachtige Tanuki-ijsberg en de kampfoto’s maken deze finale editie
helemaal af!
Van harte dank aan de journalco, aan
de geïnterviewde alsook aan de gastschrijvers
voor jullie bijdrage en geduld. Ten slotte dank aan
Amy van den Brink voor je inzichtvolle cover en

Rademakers

aan Hajo Vis voor je prachtige waterverfkunsten!

plezier als ik heb gehad dit jaar! Dat was ‘m!

check
mn
werk pls @ehmeh_design
thanks xx

2

EDITORIAL

Disclaimer
De TaTanukiKi is het tijdschrift van de LVSJK Tanuki
en verschijnt gratis. Het is verboden om zonder toestemming tekst en/of afbeeldingen uit deze uitgave
te kopiëren, herdrukken, aan te passen, vertalen,
screenshotten, verspreiden of herdrukken voor commerciële of non-commerciële doeleinden zonder toestemming van het huidig bestuur ter datum van de
aanvraag.
Heb je een vraag, opmerking of wil je
zelf iets schrijven of creatief te werk gaan voor de
TaTanukiKi? Je bent van harte welkom om contact
op te nemen met mijn opvolger via journaltanuki@gmail.com! Ik wens mijn Frederique evenveel

3

太狸記・八月 2021

REDACTIELEDEN

Daarnaast is hij soms lekker ongemakkelijk en vormt zijn
beleefdheid vaak een obstakel voor het volgen van zijn
eigen keuzes wat laat zien hoe social awkwardness geen
leeftijd kent. Ik zou zelf ook wel net als Gorō-san langs
alle uithoeken van Tokyo en de rest van Japan willen
gaan om mijn antieke interieurstukken te slijten.

Wie schuilt er achter de namen die je zo zult zien bij
de artikels? Hieronder vind je een presentatie van de
redactieleden van de Journalco. Deze keer werden ze
gevraagd naar hun favoriete fictieve personage (in de
breedste zin van het woord) en de reden daarachter.

Arie: Frans Laarsmans uit Kaas (Willem Elsschot, 1933)
of Watashi uit Yojōhan Shinwa Taikei 四畳半神話体系
(geschreven door Morimi Tomihiko 森見登美彦) of Botchan uit Botchan 坊っちゃん (Natsume Sōseki 夏目漱石)
of Watashi uit Kokoro こころ (alweer Natsume Sōseki).
Waarom? Omdat het allemaal sukkeltjes zijn die denken
dat ze het leven voor elkaar hebben maar dan finaal op
hun flater gaan. Is het niet prachtig om jezelf te ontdekken met het lezen van romans? Ik kan ook nog Ōba van
Ningen Shikkaku 人間失格 (Dazai Osamu 太宰治) noemen, wat mijn het een en ander geleerd heeft hoe niet
om te gaan met suïcidale en depressieve klachten en sociale vervreemding om moet gaan. Het is makkelijker om
te zeggen wat mijn minst favoriete character is want dat
is [plek gereserveerd voor jouw husbando/waifu].

Florence: Tot nu toe Akira Takizawa uit de anime Higashi
no Eden 東のエデン, iets met Japan uit het morose economisch moeras wegtrekken en de situatie van NEET’s
verhelpen zonder over te komen als een perfecte heroïsche figuur. Verder geniet ik heel erg van de kameraadsdynamiek tussen Tokutarō en Kadomatsu uit de manga
Areyo Hoshikuzu あれよ星屑 (geen personage oeps). Uit
boeken, hè, misschien Amy, de cool girl psycho uit Gone
Girl, pracht van een personage die de uithoeken van
seksisme en sociale verwachtingen op een trofeekind
uitlicht.
Fatima: Toen ik jong was (lees: tijdens de eerste jaren
van de middelbare school) was ik groot fan van alle vrouwelijke personages die aan de leiding stonden van een
revolutie. Maar mijn keuze in boeken was niet sophisticated genoeg om nu hele interessante personages op te
kunnen noemen, dus dat waren personages zoals Hermione en Katniss. Verder vind ik Sana van de Noorse serie Skam geweldig, vooral omdat zij een van de eerste en
een van de nog altijd weinige vrouwelijke moslim personages is die positief werd geschreven/gerepresenteerd.

Kirstin: Ik heb een aantal personages waar ik gewoon
heel erg blij van wordt. Dit zijn bijvoorbeeld Garfield; de
dikke oranje kat die houdt van lasagna. Hoe kan je daar
niet blij van worden? Maar ook Donald Duck. Ik was als
kind (en nu ook eigenlijk nog wel) fan van de strips en
nam ook altijd wel een pocket mee op vakantie.
Isa: Mijn favoriete fictieve personage is Go Ae-shin (gespeeld door Kim Tae-ri 김태리) uit de Koreaanse drama
Mr. Sunshine 미스터 션샤인. Ze is voor mij een goed voorbeeld van een vrouw die weet wat ze wilt en ondanks dat
ze van een goede afkomst komt en alles door anderen
kan laten doen, neem ze toch het heft in eigen handen
en lost ze zelf haar problemen op. Ze heeft geen man
nodig, en dat waardeer ik wel in een vrouwelijk personage.

Emily: Hibari uit Stop!! Hibari-kun! ストップ!! ひばりくん!
is een trans icon. Haar familie is vet transfobisch maar
daar trekt ze zich niets van aan. Ze is slim, vrolijk, getalenteerd, heeft een geweldige kledingsmaak en laat zich
door niets tegenhouden. Ze is het complete tegenovergestelde van de zielige, onzekere transgender personages die de media ons doorgaans voorschotelt en is heel
zeker van haar identiteit. Als er iemand het mikpunt is
van de grappen in Stop!! Hibari-kun! zijn het de sukkels
die van mening zijn dat Hibari geen meisje is.

Martijn: Dit soort vragen blijven altijd het lastigste, aangezien er veels te veel personages zijn om uit te kiezen,
en dan resteert ook nog de vraag waarop je ze gaat proberen te selecteren! Ik ga voor Alucard ga van de Hellsing
(Ultimate) serie. Deze man is gewoon de drijfveer voor
zo’n beetje alles wat gebeurt in de serie; of het nou gaat
om de momenten waar ik de serie moest pauzeren om
bij te komen van het lachen, of de scènes waar ik met
grote ogen (en wat afkeer) zat te kijken naar de groteske veldslagen, Alucard staat hier bijna altijd centraal met
zijn heerlijk zelfingenomen, noncaring persoonlijkheid
wat voor lekker veel reuring in de brouwerij zorgt.

Zeno: Okarin van Steins;Gate! Of moet ik zeggen Hououin
Kyouma? ik vind hem heel grappig, maar hij houdt ook
echt van z’n vrienden en denkt ie aan ze ook al doet ie
zich niet zo voor. Tegelijkertijd is ie een MADDO SAIENTISUTO die de wereld in chaos wil laten storten. En hij is
ikemen. El Psy Kongroo.
Rosalynn: Ik zou willen dat ik een hele lijst kon opnoemen van personages die me in mijn leven geïnspireerd
hebben en me tot een beter mens hebben gemaakt,
maar na lang nadenken realiseerde ik me dat mijn forever fave toch wel Edward Elric van de manga en anime
Fullmetal Alchemist 鋼の錬金術師 is. Hoewel hij mijn leven
niet zozeer beïnvloed heeft is Edward gewoon een ongelooflijk badass personage in een fantastisch verhaal met
geweldige tekenstijl! おすすめ！

Tanuki
Shimbun

Thomas: Zelfs binnen de groep van Japanse personages
zijn er behoorlijk veel opties. Toch is de keuze voor mij
vrij eenvoudig, namelijk Roronoa Zoro van One Piece ワン
ピース. In veel aspecten komt hij overeen met het ideaalbeeld van een samurai. Hij is een rots in de branding en
steekt zonder na de denken zijn handen in het vuur voor
zijn vriendjes. Dit doet hij overigens niet met één of twee
katana’s, maar met drie waarvan hij zijn mond gebruikt
om met het derde zwaard te vechten. Daarnaast is Zoro
ook een groot alcoholfanaat en kan hij sake al op een
kilometer afstand ruiken.

Yassir: Gorō Inogashira van Kodoku no Gurume 孤独の
グルメ, vertaald als Solitary Gourmet in het Engels. Omdat hij een normale man is die gewoon lekker wilt eten.

4

5

太狸記・八月 2021

04-04-2021

PODCASTAVOND
JAPANSE KCC

TANUKITCHEN

Beste leden,

N

O

ieuwe maand, dus tijd voor een nieuwe
podcastavond. Wie houdt er bovendien
nou niet van Studio Ghibli films? De KCC in
ieder geval wel, en we konden het dan ook
niet laten een avond te wijden aan Spirited
Away (千と千尋の神隠し, 2001). Opnieuw
hebben we met een klein clubje een gezellige avond gehad waarin we hebben kunnen
genieten van wat extra filmkennis. Ons enthousiasme over deze klassieker is er zeker
niet minder op geworden! Als het aan ons
had gelegen hadden we dan ook zeker nog
de hele nacht lang een Studio Ghibli-marathon kunnen houden, maar helaas is
een goede nachtrust ook belangrijk om de
nieuwe collegeweek goed van start te gaan.
Nog een tijdje langer doorkletsen daarentegen kon volgens ons geen kwaad, en leidde
slechts tot een zeer geslaagde avond.

p 4 april luisterde de KCC naar de
podcast van Uncanny Japan over kamikakushi 神隠し, het verborgen worden
door goden. De meeste onder ons zouden
iemand die Spirited Away voor het begin
van zijn studie nog niet gezien had uitmaken voor een cultuurbarbaar, maar helaas
was ik een van hen… Het was dus wel verfrissend om te horen wat het concept kamikakushi nou precies inhield. Ik geloof niet
dat er veel kinderen zijn die begrijpen hoe
Chihiro daadwerkelijk in de godenwereld
belandt, maar ik weet het nu wel! En ja ik
heb Spirited Away nu wel gezien dus ik ben
geen cultuurbarbaar meer.

hebben met z’n allen gesmuld van heerlijke
Japanse curry, met sake of ramune, en aardbeienmochi toe, die we als een soort mukbang samen verorberd hebben voor onze
camera’s in de Tanuki Discord. We vonden
het leuk om jullie (weer) in het echt te zien,
dus laten we hopen dat dit snel weer een
mogelijkheid wordt voor iedereen!

Op woensdag 7 april was het zo ver: het was
de dag van het Tanukitchen evenement. Het
bestuur mist alle leden enorm, dus hebben
we gezocht naar manieren om jullie toch te
kunnen zien, al is het maar voor even. Uiteindelijk werd besloten dat de beste manier om dit te kunnen doen was om jullie
dan maar thuis op te zoeken! Twee dagen
lang heeft bestuur zich in het zweet gewerkt
om een heerlijke maaltijd te kunnen serveren, en deze werd toen ook nog eens à la
Thuisbezorgd op de stoep afgeleverd. We
14-23-042021

Namens het 39e Bestuur der LVSJK Tanuki
LAURA NOORDERMEER

OPERATIE SNACKPAKKET

REMY ZOUTMAN

ROOS SCHAAPSMEERDERS

6

07-04-2021

7

太狸記・八月 2021

16-04-2021

JACKBOX GAME NIGHT

VIRTUELE TULPENTOER

21-04-2021

O

p 21 april klapte de KCC vroeg haar laptop open om om acht uur Nederlandse
tijd de tulpentourstream van de Nederlandse ambassade te Tokyo bij te wonen. Het
ambassadepersoneel gaf ons digitaal een
kijkje in de tuinen en de zalen van de ambassade, één van de oudste in Tokyo. De
tuin was fraai versierd met allerlei tulpen
van verschillende soorten die ik al ben vergeten. Dus als je ooit in Tokyo bent en een
stukje bollenstreek wilt zien, ga dan naar de
Nederlandse ambassadetuin toe!
REMY ZOUTMAN

HUMANITIES PUBQUIZ

8

17-04-2021
30-04-2021

FILMAVOND: MINARI

9

太狸記・八月 2021

03-05-2021

MAANDELIJKSE BORREL
MEI

MINHWA WORKSOP
KOREAANSE KCC

20-05-2021

Op donderdag 20 mei was het tijd om de
handen uit de mouwen te steken! Leden
konden hun creatieve geest de vrije loop
geven onder begeleiding van Yeun Kim om
hun eigen Minhwa schilderij te maken. Deze
workshop duurde twee uur en Yeun Kim gaf
tips en tricks om deze traditionele Koreaanse schilderkunst onder de knie te krijgen.
Bovendien kregen deelnemers speciaal materiaal toegestuurd om zo het beste eindresultaat te behalen. Wij bedanken Yeun Kim
voor de begeleiding en de aanwezigen voor
hun schilderinzet!

HUMANITIES
SYMPOSIUM

HET BESTUUR

12-05-2021

21-05-2021

TWEEDE ALGEMENE
LEDENVERGADERING

De tweede ALV van dit jaar vond wederom
online plaats. Naast de vaste prik van procedurele stukken was het absolute hoogtepunt natuurlijk de voorstelling en goedkeuring van het Kandidaatsbestuur, waardoor
zij officieel F.T. werden. Zij hebben hun plannen voor de vereniging met de leden ge-

10

deeld en hebben iedereen uitgenodigd voor
hun online cocktailworkshop. Verder werd
er een blik geworpen op de aankomende
activiteiten, en was daarmee de tweede ALV
alweer ten einde.
HET BESTUUR

11

太狸記・八月 2021

04-06-2021

DOCU AVOND
JAPANSE KCC

COCKTAILWORKSHOP
MET HET FT-BESTUUR

23-06-2021

O

nze laatste docuavond van het jaar was
misschien wel de meest geslaagde! Met
een mooie opkomst genoten we met z’n allen van een ietwat rommelige BBC/NHK documentaire over een Japanse dude die elke
dag weer zijn eigen leven probeert te overleven. De ex-communist Naoki woont in een
piepklein kamertje met z’n vriendin die als
hostess werkt. Zijn eigen baan als verkoper
vindt hij vreselijk. Verder gebeurde er niet zo
veel. Hoewel we ons regelmatig ergerde aan
de presentator die geen Japans kon (classic),
was het toch een gezellige docuavond waarin veel gelachen werd en enkelen zelfs stiekem een traantje om Naoki lieten.
ZENO ZONNEVELDT

MAANDELIJKSE BORREL
JUNI

12

27-06-2021
07-06-2021

POKEMONTOERNOOI
JAPANSE KCC

O

p 27 juni was het zover. De eerste Tanuki Pokémon Master zou gekroond
worden. Liefst 12 Trainers waagden een
gooi naar deze ultieme titel. Met een gezonde mix van serieuze competitive teams en
mensen die Wooper gebruikten moesten
de deelnemers eerste de groepsfase zien te
overleven. Een speciale shout-out naar Remy
en Laura die beiden geen enkele battle als
winnaar af wisten sluiten, maar wel hun
brandende Pokémon spirit tentoonstelden.
Na een reeks intense gevechten traden Ashley, Emily, Ilo en ik aan voor de halve finales. In deze bloedstollende knockout-fase
trok Emily uiteindelijk aan het langste eind
in de finale om zo geschiedenis te schrijven
als de allereerste Tanuki Pokémon Master.
Gefeliciteerd! KCC-lid Robin kwam nog met

het idee van een troostprijs voor degene
met het meest originele team, die hij zelf
binnen wist te slepen met zijn communistisch gethematiseerde Pokémon. Aangezien
Ilo evenveel stemmen had gekregen als Robin (maar verloor met steen-papier-schaar)
werd zij ook nog beloond met een prijs.
ZENO ZONNEVELDT

13

太狸記・八月 2021

08-2021

ZWANENZANG

Beste lezer,
Wat een jaar is dit geweest. Waar we aan het begin nog enige opluchting hadden over versoepelingen en heropening van de wereld werd deze hoop snel weer in de kiem gesmoord
door oplopende besmettingen en twee nieuwe virusvarianten, waardoor we jullie voornamelijk van achter het computerscherm hebben gezien. Hoewel het dus (wederom) een jaar
van aanpassingen en een gebrek aan feestjes is geweest, was het er ook een van ontelbare
hoogtepunten. Hier denk ik onder andere (maar zeker niet alleen) aan de eerstejaarsdag,
de maandelijkse themaborrels, filmavonden met de KCC, de Dies Bingo Bonanza, een hele
hoop spelletjesavonden en natuurlijk de Tanuki Career Week. Al deze dingen waren niet
mogelijk geweest zonder mijn bestuursgenootjes, alle commissieleden, -voorzitters en natuurlijk iedereen die de Tanuki-activiteiten heeft bijgewoond in het afgelopen academische
jaar. Vanuit de grond van mijn hart: bedankt!
Na meer dan anderhalf jaar met zoomcolleges en slechts sporadische bezoeken aan de
faculteit, betekent de afsluiting van het huidige academische jaar ook weer een nieuw begin. Met de heropening van de universiteiten en het langzaam op gang komen van het studentenleven dat daarbij hoort, kunnen we weer voorzichtig naar de toekomst kijken. Waar
wij als bestuur het afgelopen jaar hard hebben gewerkt (en nog steeds werken) om Tanuki
achter de schermen te verbeteren, is dit ook het jaar waar jullie hopelijk de uitwerking
daarvan gaan zien. En dit niet alleen, maar met de start van het nieuwe academische jaar
staat ook het lustrum voor de deur. In dit lustrumjaar staan Dennis, Joyce, Hinako, Isa en
Bastiaan (en natuurlijk de nog aan te wijzen Eerstejaarsassessor) voor jullie klaar om er een
spetterend jaar van te maken. Ik kijk met warme gevoelens terug op het afgelopen jaar, en
ik kan niet wachten om met jullie te toosten
op het volgende!

Interviews

Namens het 39e Bestuur der LVSJK Tanuki
LAURA NOORDERMEER

14

15

太狸記・八月 2021

INTERVIEW MET NADIA
KREEFT-MISHKOVSKYI
Stel je voor, je zit in de Asian Library en natuurlijk is je neus begraven in de boeken maar toch
ontkom je er niet aan. Steeds zie je in je ooghoek een groene jurk voorbij vliegen en na de vierde
keer besluit je toch maar op te kijken.Het is Nadia, die heen en weer holt om de orde in de Asian
en achter de schermen je veel aspecten van je studie verzorgt. Niet ieder iedereen weet precies wat
ze doet, dus om dit enigma aan het licht te brengen vonden wij het belangrijk dit interview af te
nemen. Als ik aan de Asian denk, denk ik gelijk aan Mevrouw Kreeft-Mishkovskyi, dé onmisbare
steunpilaar van de bibliotheek.
ARIE foto’s van NADIA KREEFT-MISHKOVSKYI illustraties van AMY VAN DEN BRINK

functie en een aantal mensen waaronder
docenten zeiden: “Goh, is dat niet wat voor
jou?” Ze vroegen Japans, Koreaans en bibliotheekervaring en ik dacht: “Hoeveel mensen
hebben dat, ik heb een master Japans en ik
zit graag in een bibliotheek want ik ben een
nerd maar dat is het wel zo’n beetje.” Dus
de eerste deadline heb ik laten gaan. Vervolgens kwam die advertentie nog een keer uit,
daaruit kon ik alleen opmaken dat er niet
veel mensen op hadden gereageerd. Toen
uiteindelijk toch een sollicitatie geschreven,
de eerste ronde ging ik door, de tweede
moest ik een casus presenteren, die van mij
was een ‘online scriptierepositorium’—wat
we nu daadwerkelijk in de praktijk hebben.
De derde ronde was naar mijn gevoel meer
een formaliteit en aldus kreeg ik de baan.
Dus er is ook niet echt een opleiding tot
curator?
Nee, dat zou je denken. Binnen de universiteitsbibliotheek (UB) zijn er functies waarvoor je meer kwalificaties nodig hebt maar
heel veel dingen leer je gewoon op de werkplek. Het beste wat ik kan meegeven voor
studenten is: “You miss 100% of the shots
you don’t take” zoals Wayne Gretzky dat zegt
—hoewel deze quote abusievelijk vaak toegeschreven wordt aan Michael Jordan. Altijd

Mevrouw Kreeft-Mishkovskyi de boeken
induikend in de Asian Library.

Hoe ben je beland waar je nu bent?
Ik heb gesolliciteerd (lacht), dat is de korte
versie. Mijn voorganger zat er al een hele
tijd, ik denk al meer dan twintig jaar.
Ik was net klaar met mijn master en voor
een half jaar mastervakken aan het volgen voor de lol terwijl ik mijn PhD-voorstel
schreef om in te leveren bij het LIAS. Tegen
december kwam de advertentie uit voor die
16

solliciteren en als je gevraagd wordt heb
jij blijkbaar iets wat hen interesseert. Heel
veel mensen zijn ook begonnen als baantje
bij de balie en die zijn later intern doorgestroomd. Als je eenmaal binnen bent is het
veel makkelijker om intern te solliciteren.

taken. Zodoende werd ik conservator, heb
ik niet voor geleerd, mijn enige achtergrond
was wel dat ik heel veel met oude collecties
heb gewerkt tijdens mijn masteronderzoek.
Ik heb drie jaar in het nationaal archief gewerkt met betrekking tot het transcriberen
en vertalen van oud Nederlands en een hele
hoop heb ik on the job geleerd. Je ervaring
wordt meegenomen om je op een bepaalde
schaal in te schatten.

Hoe ziet een gemiddelde werkdag er
voor je uit?
Wil je weten wat een echte conservator
doet, of wil je weten wat ik doe? Ik kom namelijk nog maar net kijken! Mijn collega’s zijn
veel meer ervaren dan ik. In de UB is er een
onderscheiding tussen een vakreferent en
een conservator. Als vakreferent verzorg ik
de moderne collecties, maar ik werk ook de
relaties met docenten en studenten. Een
conservator beheert de oude collecties, is
iets minder gericht op de relaties met de
achterban in vergelijking met een vakreferent, maar focust meer op het ontsluiten
bewaren van die bijzondere collecties. De
voormalige curator voor de Asian Collection,
Dr.Koos Kuijper, een Sinoloog die verantwoordelijk was voor het gebied East Asia, dus
China, Japan en Korea. Dat is niet heel gek
want het Japans uit de Edo periode (1603–
1867) wordt geschreven in kanbun 漢文 wat
heel simpel gezegd een vorm van Klassiek
Chinees is, toegankelijker voor Sinologen
dan Japanologen. Het is dus makkelijker om
als Sinoloog die collectie te beheersen want
er komt veel meer karakterkennis en grammaticakennis van het Chinees bij kijken als
je daar inhoudelijk iets mee wil doen. Toen
hij met pensioen ging, wilde de UB iemand
die zowel de oude als de nieuwe collectie
voor China kon overzien—wat nog nooit
eerder was voorgekomen. Dit zou dan fulltime zijn, dus er bleef zo geen ruimte over
voor het Japanse en Koreaanse gedeelte. Ze
vroegen of ik dit wilde doen in een halve dag
per week. Na wat onderhandelen werd het
een volledige dag voor de oude collecties,
en een herverdeling van wat algemenere

“Daarnaast vind ik het heel fijn
dat ik iets terug kan doen voor
de opleiding en de docenten.”
Technisch gezien werk ik één dag in de
week maar ik pak de dringende dingen op.
Nu ben ik bezig met een archief binnen te
halen van de familie de Stürler, een archief
dat zes generaties bewaard is gebleven in
de famile. Ik houd me vooral bezig met acquisitie van nieuw materiaal dus ik kan nieuwe dingen kopen, hiernaast houdt dit ook
in het binnenhalen van nieuwe collecties
die geschonken worden, het ontsluiten van
collecties (dat de collecties aanvraagbaar
gemaakt worden), en het werven van fondsen voor het digitaliseren van stukken—wij
zijn namelijk geen museum, wij willen dat
stukken gebruikt worden en dat zou ik ook
graag leerlingen willen meegeven. Pak die
stukken erbij, al doe je het niet voor je studie. Daarnaast krijg ik aan het begin van het
jaar een lijstje met dingen die ik moet doen,
maar vaak gaan de ontwikkelingen in de UB
zo snel dat je gewoon inspeelt op wat er op
dat moment nodig is. Als je maar aan het
eind van het jaar kan laten zien wat je (extra)
gedaan hebt. Daarnaast vind ik het heel fijn
dat ik iets terug kan doen voor de opleiding
en de docenten.
17

太狸記・八月 2021

Hoe kom je de huidige covid-crisis door?
Ik weet dat het voor heel veel mensen lastig
is maar ik was er best optimistisch over toen
het begon, dat klinkt misschien heel gek
maar ik zag er vooral voordelen van. Ik werk
nu bijna negen jaar, hiervoor moest ik elke
dag op en neer reizen op een kantoor met
veel mensen waar je snel afgeleid raakt. Met
de crisis zagen ineens heel veel collega’s en
ik de kans om gefocust te werken als je thuis
zit, zonder al die afleidingen en zonder een
hele hoop dingen te doen waarvoor je geen
tijd hebt. Ik kijk er ook positief over, omdat
ik in de ochtend niet meer naar werk hoef.
Dan kan ik in de ochtend sporten waardoor
ik de rest van de dag beter door kan werken. Daarnaast begon ik in het begin van de
crisis met een uitgebreidere subject guide
die al een tijdje op mijn lijstje stond. Wat ook
hielp, is dat een collega van mij een artikel
deelde van een Iraanse onderzoeker die onderzoek had verricht tijdens lockdown, hongersnood, vreselijke omstandigheden en
die een advies schreef over welke mindsets
goed zijn om een onzekere periode door
te komen. Het eerste wat ze zei is: “Kijk niet
naar posts van mensen die claimen ineens
veel meer tijd over te houden, die mensen
zijn in een ontkenningsfase.” Die mensen
hoor je nu ook niet meer. Het tweede dat
ze zei is: “Wees bereid om voor altijd veranderd te zijn.” Ik denk dat het nooit echt helemaal wordt zoals het was. Je bedriegt er uiteindelijk alleen jezelf mee door te denken:
“Als ik dit doe, word alles weer normaal”, dat
gaat niet gebeuren, dat is helaas de realiteit.

Dus als ik het goed begrijp zeg je eigenlijk: Kijk naar de kracht die je uit deze
periode kunt halen en niet naar de negatieve dingen?
Juist, kijk naar wat nu wel kan, wat nu écht
verbeterd is. Voor mijzelf was dat thuiswerken—kon echt niet vroeger—de norm is
geworden en mogelijk de norm zal blijven
na de pandemie. Kijk naar wat je zelf wel
kunt doen, hou je ineens meer tijd over om
te sporten of toch dat boek te lezen dat al
heel lang op je ligt te wachten? Denk niet:
“Ik ga dit allemaal doen als het weer normaal wordt.” Maar kijk naar wat je nu al kunt
doen.

“Ik geloof niet dat er iets is als
‘perfectie’ (...)”
Hoe ziet jouw perfecte avond eruit?
Ik geloof niet dat ier ets is als ‘perfectie’
maar een avond waarop ik niet hoef te koken (hoort manlief dat?). Nee hoor, ik heb
graag ‘s avonds klusjes om te doen. Dus
een avond waarop ik geen huishoudelijke
klusjes hoef te doen. Daarnaast een avond
waar ik de volgende ochtend niet mijn bed
uit hoef zodat ik het laat kan maken... Ik kan
ook urenlang gamen. Dus meestal zit hij
(manlief) in zijn studeerkamer te gamen op
zijn PC en ik zit dan hier op mijn Playstation
met een lekker drankje. Momenteel ben ik
theHunter: Call of the Wild™ aan het spelen.
Ik kijk ook naar wat Twitch streams van wat
mensen die ik indirect ken—kijk Dark Souls™
III ga ik nooit aan beginnen, maar de muziek
en de setting zijn fantastisch om te zien.

“Juist, kijk naar wat nu wel kan,

Wat is je favoriete eten?
In de avond kan ik heel erg zin hebben in
gegrilde kip met patat maar op andere

wat nu écht verbeterd is.”
18

momenten heb ik daar echt geen zin in. Ik
eet in ieder geval alles met kimchi 김치, ik
heb kimchi-ijs, zelfs kimchi-chocolade. Mijn
papa’s lasagne is altijd een favoriet geweest,
zelf maak ik ook graag stoofschotels en sukiyaki すき焼き, maar alleen in de winter vanwege de associaties die ik heb met Japan in
de winter.

dacht niet dat ik dat leuk zou vinden want
ik ben helemaal niet van de sciencefiction
meer van de historische drama’s maar ik
vond het wel een goede serie. Vaak heb ik
ook iets aan staan wat ik al heb gezien als
achtergrondgeluid zoals RuPaul’s Drag Race.
Zijn je interesses veranderd nadat je bij
de UB bent komen werken? Denk aan
films, series, boeken enzovoort.
Het is een misverstand dat bibliothecarissen alleen maar aan het lezen zijn. Ik werk
fulltime, ik heb veel minder tijd om te lezen
dan toen ik student was. Vaak krijg ik van

Wat doe je nog buiten je verplichtingen
om?
Samen kijken we wel series die we samen
leuk vinden zoals Big Mouth, Disenchantment
en momenteel kijken we The Expanse. Ik
19

太狸記・八月 2021

studenten te horen: “Ik heb geen zin om dit
te lezen.” Dan denk ik: “Geniet er nu nog van
nu het kan.” Ook nu tijdens de lockdown,
lees een goed boek want als je werkt heb je
er geen tijd meer voor.
Muziek... ik heb altijd al een interesse gehad in classic rock en hard rock,
daar is metal bijgekomen, heerlijk als je
veel e-mails moet beantwoorden en je collega’s maken nogal veel geluid (lacht). Mijn
kledingstijl is ook veranderd, toen ik aangenomen werd, had ik soms studenten in
de tutorial zitten die ouder waren dan ik. Ik
denk dat het sowieso handig is voor iedereen als ze even nadenken over je kledingstijl
als je junior bent op je werk. Vaak als je van
student naar werknemer gaat is dat wel aan
een upgrade toe. Doe dit wel op een manier
waar je nog steeds het gevoel hebt dat het
jezelf is maar wel professioneel genoeg om
mee te kunnen draaien. Nadat ik online had
rondgekeken kwam ik heel snel neer op kleding in de stijl van de jaren 50. Ik ben steeds
meer die kant opgegaan en dat werd een
beetje mijn ding, ook heel geschikt voor een
bibliotheekomgeving.

student maar ga in gods naam niet zo solliciteren.” Het is ook niet dat iedereen een
colbertje kan aantrekken en denken: “this
is me.” Je hebt natuurlijk een aantal voorkeuren, mijn man heeft dat ook, een soort
stof, een soort snit, soort knoop. Er is zóveel
variatie mogelijk. Als je voor een baan gaat
neem even wat tijd en wat geld—ik zou
zeggen zo’n drie, vierhonderd euro—voor
kleding waarmee je kunt solliciteren en op
werk mee kunt aankomen. Er zijn daar ook
goede boeken voor, voor mannen en voor
vrouwen. Je kan ook tweedehands of vintage dingen kopen en het laten innemen zodat het perfect zit.
Is er iets wat studenten doen dat je
heel irritant vind?
Als ik het hier zeg loop je het risico dat mensen het expres gaan doen. Je hebt een verschil tussen vóór corona en na corona. Dat
studenten—vaak dezelfde soort—binnenkomen en een hele tafel voor hun dispuut
bezet houden en dan in de Asian Library
gaan zitten zonder dat ze daar niks te zoeken hebben. Ook irriteer ik me aan studenten die niet om hulp vragen maar wel
achteraf klagen dat ze geen hulp hebben
gehad. Ik help met alle plezier de studenten
maar als je het nog niet eens zelf probeert
moet je niet verwachten dat ik het geheel
voor je presenteer.

“Ik help met alle plezier de studenten maar als je het nog niet
eens zelf probeert moet je niet

Ik heb ook een aantal studenten gesproken die hulp vragen heel intimiderend vinden, en dan stuur ik ze vaak
naar je door.
Het is ook een heel belangrijke skill om te
hebben. Nu kun je nog zeggen dat je het intimiderend vind maar zometeen dan werk je
ergens en snap je het niet, dan moet je ook
durven het te vragen aan iemand die het wel
snapt. In plaats van alles zelf proberen uit te
zoeken, fouten maken, dan vragen mensen
je terecht waarom je het niet hebt gemaakt

verwachten dat ik het geheel
voor je presenteer. ”
Dan zal meneer Van der Salm geen
moeite hebben gehad met de overgang
van student tot werknemer.
Je hebt inderdaad gevallen die geen enkele tweak nodig hebben, er zijn ook mensen
rondlopen waarvan ik denk: “Dit is prima als
20

en niemand accepteert het antwoord: “Ik
vond het te eng om het te vragen.” Het is
ook een onderdeel van volwassen worden,
je eigen grenzen kennen en aangeven wanneer je het zelf niet meer redt.

gen waarom het mij nooit is gezegd. Maar
die wist ook niet dat we deze krant hadden.
Er is nog veel meer dat we hebben waarvan
studenten en zelf docenten niet weten dat
het bestaat. Ik ontdek zelf ook nog regelmatig dingen waarvan ik niet wist dat we het
hadden.

“Wat heel veel mensen doen is

Soms moeten we allemaal een wetenschappelijk artikel lezen waar we geen
zin in hebben, hoe zetten we ons hier
toch toe?
Wat heel veel mensen doen is zin voor zin
lezen zonder het eerst even door te skippen. Als je aan het lezen bent met het idee:
”Hoeveel pagina’s moet ik nog”, en “Ik heb
hier geen zin in”, dan kom je nergens. Pak
een marker en highlight de eerste zinnen
van een alinea. Lees daarna wat in de highlight staat door en dan heb vaak al meteen
de kern te pakken en je hebt een beetje
een tijdsgevoel van hoelang het artikel is.
Daarna lees je de conclusie, begin dan van
voren en dan lees je veel makkelijker door
een artikel heen want je weet al welke richting de auteur op wil. Vervolgens kan je nog
aantekeningen maken van dingen die je tegenkomt die handig zijn voor een post op
Brightspace bijvoorbeeld.

zin voor zin lezen zonder het
eerst even door te skippen.”
Waar komt jouw passie voor studenten
vandaan?
Mijn moeder heeft de PABO gedaan en in
mijn vrije tijd heb ik heel veel meegeholpen
met feestdagen of activiteiten op school.
Daarnaast heb ik ook tien jaar bij de scouting gezeten en ben daar ook leidinggevende geweest. De passie voor lesgeven
en mensen helpen zat er altijd wel in. Als
ik HAVO had gedaan, was ik misschien ook
meer die richting opgegaan. Toen ik in deze
functie kwam, bleek al snel dat er ook een
onderdeel anderen informeren over bepaalde dingen onderdeel van mijn werk is,.
Dat heb ik nooit gehad tijdens mijn studie.
Er waren ook geen mensen waar je naartoe kon om hulp te vragen bij het zoeken
van bronnen voor je scriptie. Er zijn daarnaast ook een aantal dingen die ik graag
geweten had tijdens mijn studietijd zoals
de Asahi Shinbun Database 朝日新聞記事デ
ータベース (bereikbaar vanaf de catalogue
> databases > gebruik de zoekterm: ‘Asahi
Kikuzō’ n.v.d.r.). Ik had dat hele ding nooit
gebruikt want ik wist niet dat het bestond. Ik
zat tijdens mijn master in Japan dat ik vaak
een papieren krant kocht en daaruit dingetjes vertalen en vervolgens studeerde ik af.
Pas daarna kwam ik er achter dat we deze
krant in full text hebben. Dus ik ging naar
mijn voormalige begeleider toe om te vra-

Was je in je studententijd lid van de
LVSJK Tanuki?
Alleen het eerste jaar omdat ik korting kreeg
op de boeken (lacht). Kijk, Tanuki is heel erg
leuk als je van uitgaan en dergelijke houdt,
maar ik had daar nooit wat mee want ik
werkte tijdens mijn studie. ‘s Avonds in het
restaurant en in het weekend maakte ik
huiswerk. Buiten het feit dat ik er geen zin
in had had ik er ook geen tijd voor, het was
niet mijn soort ding.
Waar werkte je dan?
Ik werkte bij wat toen nog Tapadero heette
als bediening, ook nog een keer leidingge21

太狸記・八月 2021

vende geworden. Nu is dat wat anders bij
het station in de buurt. Ik heb ook nog een
tijdje bij Sundays (een zonnebanksalon) gewerkt. Na je colleges at je wat in de keuken
en dan ging je gewoon aan het werk.

letten. Halverwege kapte hij die student af
en wees hij iemand anders aan. Hij zegt ook
heel vaak dingen waarvan ik denk: “Hij is de
enige die daarmee weg kan komen”, dingen
als: “Je moet mij niet zo dom aankijken, zo
interessant ben ik niet, dat vind mijn vrouw
ook niet meer de laatste tijd”, van die dingen
waarvan je denkt; “Wat zeg je nou?!” Soms
waren we ook tekstjes uit het eerstejaars
tekstboek Orakelbot aan het lezen en dan
zei hij: “Kijk hier kun je zien dat als je vroeger in China een zoon had dat je het goed
gedaan had, dus ik heb het drie keer goed
gedaan.”

Wat vind je van de TaTanukiKi?
Ik heb het altijd een leuk blaadje gevonden,
ik las het ook tijdens mijn studietijd. Ik ben
benieuwd hoeveel mensen het lezen. Het
geeft wel een beetje een overzicht waar
studenten mee bezig zijn en het bevat ook
vaak nuttige informatie, niet alleen foto’s
van feestjes en dergelijke.
Heb je nog een leuke anekdote uit je
studententijd?
Ik heb er heel veel... Ik vroeg wel een keer
aan Van der Veere: “Wat is het raarste wat
je ooit hebt meegemaakt?” Waarop hij antwoordde dat hij ooit met twee gevorderde studenten op zijn kamer aan het lezen
waren, dat deed die al een tijdje maar een
keer zei hij: “Het laatste stuk van deze tekst
gaan we niet hardop lezen.” De studenten
vroegen waarom niet en het bleek dat je
dat gedeelte niet mocht uitspreken want
anders zouden er gekke dingen gebeuren.
Die studenten hadden iets van: “Pfff, zal allemaal wel”, Van der Veere zei: “Is goed, maar
ik heb je gewaarschuwd.” Hij leest het stuk
voor en op dat moment vliegt achter hem
zijn monitor in de fik (gelach van beiden). Dat
soort dingen verzin je niet!
Ik had ook zo’n leesklasje van Paramore, maar Paramore is een acteur. Hij
beeldde altijd de teksten uit, zo goed. Er
is de tekst tot leven brengen en er is de
tekst tot het leven brengen. Ik heb ook één
semester Klassiek Chinees gedaan bij Ter
Haar, niet alleen professor Chinees, maar
ook erg gevat, en weet enorm veel over
eigenlijk van alles. Wanneer hij iemand de
beurt gaf, was de rest op het gemak en
hoefde ze voor hun gevoel even niet op te

Als ik voor de eerste keer naar Japan
toe ga, wat mag ik niet missen?
Wat voor de hand ligt is het stadje Nikkō
日光市. Wat minder voor de hand ligt, ook
al is het heel biased, is een bezoek aan de
steden van Shimabara 島原市 en Amakusa
天草 met die baai waar dolfijnen zwemmen.
Daar is ook veel nagelaten door de christelijke opstandelingen. Je hebt daar ook een
paar kraantjes met vulkanisch verwarmd
water. Vul daar je veldfles mee en zet de lekkerste thee die je ooit gedronken hebt.

“Voordat ik een jaar naar Japan
ging om te studeren was ik nog
nooit zonder mijn ouders op

Is er nog iets wat je onze lezers zou willen meegeven?
Voor deze tijd: Iedereen heeft het moeilijk,
iedereen verlangt naar beter maar ik merk
wel een groot verschil tussen mensen die
voor hun gevoel stilstaan en mensen die
voor hun gevoel nog steeds werken aan
hun toekomst. Ik ben juist nu stappen aan
het zetten om naar een toekomst te werken
die ik wil. Als je nu het gevoel hebt dat je
niet vooruit komt, ga kijken naar dingen die
je kunt doen waarvan je denkt later iets aan
te hebben. Nieuwe skills, heb je tijd ga eens
aanmodderen met Python, pak een boek
erbij, stap de trein in en bekijk binnen Nederland wat steeds. Allemaal van die kleine
dingen dragen bij aan mijn eigen ontwikkeling en als je later op jezelf gaat wonen heb
je daar ook wat aan. Ga eens kijken naar
hoe belastingen en aangifte en hypotheek
zitten. Al die kennis is goed voor later als je
het zelf moet doen. Als je een lijstje maakt
met dingen die je wil later zijn er altijd een
paar dingen waar je nu al iets mee kan, hierdoor heb je niet het gevoel dat jij tijd aan het
verdoen bent of zit te wachten tot het weer
normaal wordt.

vakantie gegaan waar ik achter-

“Als je nu het gevoel hebt dat

af wel trots op ben want dat is

je niet vooruit komt, ga kijken

niet vanzelfsprekend.”

naar dingen die je kunt doen

Wat is je grootste prestatie tot nu toe?
Ik vond het masterprogramma moeilijk en
vaker gedacht dat ik het niet zou trekken
22

maar ik heb het toch gedaan. Voordat ik een
jaar naar Japan ging om te studeren was ik
nog nooit zonder mijn ouders op vakantie
gegaan waar ik achteraf wel trots op ben
want dat is niet vanzelfsprekend.

waarvan je denkt later iets aan
te hebben.”
23

太狸記・八月 2021

Japan & Korea

24

25

太狸記・八月 2021

STOP ASIAN HATE
Op 28 januari 2021 werd 84-jarige Vicha Ratanapakdee op de grond geduwd. Twee dagen later
overleed hij. Op 5 februari 2021 werd een 61-jarige Filipijnse man in zijn gezicht gesneden, van
oor tot oor, terwijl hij in de trein zat. Op 16 maart 2021 werden 8 mensen doodgeschoten, waarvan 6 Aziatische vrouwen. De dader was op dezelfde dag opgepakt en inmiddels veroordeeld tot
4 maal levenslang. Niet alle slachtoffers krijgen de gerechtigheid die ze verdienen. Organisaties
zoals Stop AAPI Hate zetten zich in om de aandacht die er is voor haat misdaden jegens Aziaten
te vergroten. Ze streven ernaar om te informeren en aan te sporen tot actieve anti-racisme.

S

inds de uitbraak van covid-19 is er een
overduidelijke stijging in haat tegen Aziaten. Dit wordt geuit in fysiek geweld, dat in
meerdere gevallen heeft geleid tot moord,
maar ook verbale agressie, het creëren van
een onveilig gevoel, kleineren enzovoort.
Een verklaring van deze stijging kan zijn dat
men op zoek is naar een zondebok, iemand
om de schuld te geven van een fenomeen
dat niet door hen is gecreëerd. Een voorbeeld hiervan is de aids-crisis, die heeft
geleid tot (nog meer) discriminatie jegens
voornamelijk homo- en biseksuele mannen.
Maar ook de xenofobie en islamofobie die
moslims—en alle mensen die maar een bee
tje ‘Arabisch’ leken—kregen te verduren in
de nasleep van 11 september 2001. In de
huidige pandemie krijgt voornamelijk China
de schuld, aangewakkerd door de benaming het Chinavirus als voornaamste voorbeeld. En zoals vaker het geval is worden
ook nu Aziaten over één kam geschoren,
gerechtvaardigd door de gedachte dat “alle
Aziaten op elkaar lijken”.

opgemerkt en er wordt niets van gezegd.
Denk bijvoorbeeld aan micro-agressies. Een
daarvan is de fox eye trend, die (naar mijn
mening terecht) veel kritiek heeft gekregen
op sociale media, omdat het veel overeenkomt met de handeling die werd—en vaak
nog steeds wordt—gebruikt om Aziaten te
vernederen, namelijk het met de handen
omhoog trekken van de ogen bij de slapen.
Wat ik zelf merkte op de basisschool—en ik
denk vele van jullie met mij—is hoe er de
‘Chinese variant’ van het verjaardagsliedje
werd gezongen als er een Aziatisch-uitziend
kindje jarig was. Een ‘variant’ die bestond uit
willekeurige klanken om het Chinees (uiteraard onjuist) na te bootsen. Ook stereotypes zijn aanwezig in het wijdverspreid beeld
dat de samenleving heeft gevormd over
Aziaten. Zo worden ouders gekenmerkt als
koud jegens hun kinderen, waarbij academische prestatie hun prioriteit is. Jongvolwassenen worden afgebeeld als ongewild op
het gebied van (seksuele) relaties en tieners
zijn of overdreven studieus of een teleurstelling voor hun ouders als ze dit niet zijn.

Geveild racisme
Natuurlijk is het niet zo alsof racisme jegens
Aziaten plots uit de lucht is komen vallen.
Soms zijn deze uitingen van racisme erg
prominent en in vele gevallen zijn deze zo
geweven in de dagelijkse gang van zaken,
dat men er zelden van opkijkt. Het gaat on-

Mythe van de modelminderheid
Om een voorbeeld uit Amerika uit te lichten, dat in de afgelopen decennia zeker
ook zijn weg heeft gebaand naar andere
continenten, wordt er vaak gedacht dat het
verschil tussen Aziatische Amerikanen en
26

etnische—lees: witte—Amerikanen steeds
minder zichtbaar is. Minder zichtbaar zeker, maar of dit te wijten is aan de verminderde hoeveelheid aandacht ervoor of een
daadwerkelijke krimpende kloof is nog maar
de vraag. Vaak wordt deze verandering beredeneerd vanuit de kapitalistische hoek.
Er wordt gekeken naar factoren zoals het
gemiddeld sociaal economische status,
taalwerving en onderwijs. Vanuit dit laatste
komt ook het model minority stereotype, wat
inhoudt dat er wordt gedacht dat Aziaten
van nature hardwerkende mensen zijn en
uitblinken in academische prestaties. Deze
gedachtegang werd onder andere ingezet
om andere minderheden te kleineren door
ze te vergelijken met de Aziatische gemeenschap, maar ook om ze tegen elkaar op te
zetten. Daarnaast heeft het er ook toe geleid dat er een steeds grotere druk wordt
gelegd op Aziaten als minder dan gemiddeld presteren, volgens de standaard die
van hen wordt verwacht. Wat hieruit volgt
onder de mom van het rechtvaardigen van
racisme, is het benoemen van de luxe positie van de Aziaten: het studeren op prestigieuze scholen en het behoren tot de (hoge)
middenklasse, om maar een enkele voorbeeld te noemen.

voor het gesprek, verbetering van onszelf
en onze relaties met een ander.
Terugblik
Terwijl ik dit stuk in elkaar zette, bedacht
ik mij dat ik erg lastig vind om een onderwerp zoals deze in zo’n pakweg negenhonderd woorden te omschrijven. Ik denk dat
het heel duidelijk is dat je nooit zult weten
hoe iets is, totdat je het hebt meegemaakt.
Ik, als buitenstaander, als niet-Aziaat, kan
hier veel over zeggen in feitelijke zin. Ik
kan tientallen tabbladen openzetten met
nieuwsartikelen en lezen over ervaringen.
En zelfs dan zal ik het nooit compleet begrijpen. Uiteraard ben ik, als Marokkaanse
moslima, ook bekend met een flinke dosis
racisme en xenofobie. Vanuit dat oogpunt
hoop ik te kunnen schrijven en spreken vanuit empathie. Wetende hoe het is om uitgelicht en belachelijk gemaakt te worden om
wie je bent, of om dat wat ze denken dat je
bent, of om een stereotype die gelinkt is aan
de groep die jij familie noemt. Het maakt je
boos en verdrietig, het brengt een een gevoel van machteloosheid met zich mee. Dat
is wat deze beweging zo belangrijk maakt.
Het stoppen van haat jegens Aziaten, niet
enkel omdat dit gestegen is na de uitbraak
van Covid-19, maar omdat dit er nooit zou
moeten zijn.

Bewustwording als startpunt
Ik zal geen humanistische rede houden over
hoe wij als mensen allemaal gelijkwaardig
zijn en dat er geen reden moet zijn voor
racisme - ik hoop dat iedereen zich hier al
bewust van is en er anders naar streeft. Ik
hoop wel een vraag te kunnen aanwakkeren. Hoe bewust ben jij je van het racisme
dat Aziaten te verduren krijgen? Uiteraard is
het lastig om er constant mee bezig te zijn
of je op de voorgrond van de strijd tegen racisme te bevinden - ik weet als geen ander
dat dat teveel gevraagd is. Ik hoop toch dat
wij met zijn allen—bewust zijnde van mijn
eigen tekortkomingen hierin—open staan

FATIMA CHOUHOU

27

太狸記・八月 2021

W

REGENBOOGBELEID
OP LOKAAL NIVEAU

at zo’n zes jaar geleden begon met twee
gemeentes in Tokyo, is in de daaropvolgende jaren in een rap tempo uitgegroeid tot
een van de sterkste indicatoren van het momentum van LHBTQ+-rechten in Japan.

LHBTQ+-koppels. Hoe leuk en aardig dat
kleine beetje erkenning ook mag zijn, het
valt in het niet bij het verschil dat échte huwelijksgelijkheid zou maken voor de dagelijkse levens van queer personen. Daarnaast
worden de documenten niet overal erkend.
Leuk dat jouw gemeente een mooi papiertje heeft gegeven, maar als je dan gebruik
moet maken van diensten in een nabijgelegen gemeente, of je gaat verhuizen, dan is
het tamelijk zuur als dat papiertje daar niks
waard blijkt te zijn. Gelukkig gaan steeds
meer gemeenten met dit beleid samenwerkingen aan waarbij ze elkaars documenten
erkennen, maar het zal nog een redelijke
tijd duren voordat dat overal het geval is.
Dat dit beleid geen wondermiddel is om discriminatie als sneeuw voor de zon te laten
verdwijnen is vrij duidelijk. Het totale aantal
geregistreerde relaties stond eind juni 2021
op niet veel meer dan tweeduizend.
Echter ben ik van mening dat de
echte waarde van de partnership systems
niet kan worden gemeten aan de hand van
de hoeveelheid koppels die er gebruik van
maken, of de precieze rechten en voordelen die ze aan de koppels verschaffen. De
bredere maatschappelijke impact van partnership systems—hoe moeilijk deze ook
te kwantificeren is—moet niet onderschat
worden. LHBTQ+ personen hebben het gevoel dat ze gezien worden. Hun relaties worden genormaliseerd, met bredere positieve
consequenties tot gevolg. Wanneer lokale
overheden laten zien dat jouw relatie wél
erkenning waardig is, wordt het een stukje
makkelijker om ook acceptatie te ontvangen van anderen. Tegelijkertijd ondervinden
cisgender heteroseksuele personen aan
den lijve dat de zon gewoon op blijft komen

Op het moment dat ik dit stukje tik, zijn er
al meer dan 110 Japanse lokale overheden
die het via het zogeheten paatonaashippu
seido (パートナーシップ制度 ‘partnerschapssysteem’ of partnership system in het Engels)
voor LHBTQ+-koppels mogelijk maken om
enige mate van erkenning en gelijkheid te
krijgen. Ondanks dat ze vaak niet mogen
trouwen volgens de Japanse wet, kunnen
LHBTQ+-stellen namelijk via dit beleid alsnog hun relatie laten registreren. Juridische
gelijkheid krijgen ze hier niet mee, maar
doorgaans wél gelijke behandeling van organisaties en diensten in handen van de
desbetreffende gemeente of prefectuur. Je
moet dan bijvoorbeeld denken aan openbare ziekenhuizen waar ze hetzelfde bezoekrecht als getrouwde stellen krijgen, of aan
gemeentelijke/prefecturale woningcorporaties die hen als familie erkennen en op basis
daarvan woningen aan ze verhuren. Daarnaast worden ook private ondernemingen
aangemoedigd de koppels te behandelen
zoals ze getrouwde koppels ook zouden behandelen.
Kanttekeningen?
Uiteraard vallen er kanttekeningen te plaatsen bij hoeveel dit beleid nou precies betekent. Tot nog toe leveren de partnerschapsdocumenten geen juridische erkenning op.
Significante belastingaftrek, erfrechten, en
andere rechten en privileges blijven daardoor grotendeels buiten het bereik van veel
28

en er voor hen zo goed als niets verandert
wanneer LHBTQ+-vriendelijk beleid wordt
ingevoerd. Op die manier plaveien de partnership systems ongetwijfeld ook de weg
richting huwelijksgelijkheid.
Dat ik niet de enige ben die zo naar
dit beleid kijkt, blijkt uit een recente enquête
onder LHBTQ+ inwoners van de prefecturen Gifu en Aichi. Gevraagd waarom ze voor
de invoering van een partnership system
waren, koos 71.6% voor het antwoord “omdat partnership systems in staat zijn de samenleving te veranderen”. Ter vergelijking:
het op-één-na meest gekozen antwoord
ging over de concretere manieren waarop
partnership systems helpen bij het zorgen
dat koppels samen een leven kunnen leiden
en werd door 43% van de geënquêteerden
gekozen. Gevraagd om uit te leggen wat ze
bedoelden met de manier waarop partnership systems de samenleving kunnen veranderen, verklaarden meerdere personen
dat zij vinden dat dit lokale beleid bij kan
dragen aan het momentum in de strijd voor
huwelijksgelijkheid. Zo stelde iemand uit
Nagoya dat de manier waarop partnership
systems zich door Japan verspreiden zorgt
voor meer aandacht voor het bestaan van
LHBTQ+ stellen, en daarmee het draagvlak
zou kunnen vergroten voor het openstellen
van het huwelijk.

“Het is eng om de eerste te zijn
die iets nieuws doet. Wat als de
burgers negatief reageren of er
gaat iets anders compleet mis?”
Aanstekelijk beleid
Toen ik voor mijn bachelorscriptie de zogeheten “policy diffusion” van dit beleid onder de loep nam, viel het mij op hoe lokale
overheden elkaar als het ware aansteken
met hun beleid. Het is eng om de eerste te
zijn die iets nieuws doet. Wat als de burgers
negatief reageren of er gaat iets anders
compleet mis? Nee, het is fijner om even
te wachten tot anderen je voor zijn gegaan
zodat je kunt leren van hun ervaringen. Het
duurde dan ook tot 2019 voor het verspreiden van partnership systems echt op gang
kwam. Op 1 januari van dat jaar stond de
teller op tien gemeenten, twaalf maanden
later waren er 31 gemeenten en een prefectuur die partnership systems hadden ingevoerd. Inmiddels zijn er minstens 108 gemeenten en drie prefecturen die dit beleid
al hebben ingevoerd. Ik gebruik het woordje
29

太狸記・八月 2021

Reden tot optimisme
Hoe sceptisch ik ook ben over de vraag of
Koike, die tamelijk conservatief is, echt zulk
progressief beleid wil invoeren, ben ik toch
optimistisch over de kans dat er ook in
Tokyo een partnership system zal komen. Bij
de prefecturale raadsverkiezing van Tokyo
die in juli werd gehouden waren Komeitō en
de LDP namelijk de enige grote partijen die
niet het invoeren van een partnership system als speerpunt in hun campagne noemden. Daarnaast gaven alle kandidaten van
Komeitō in een aparte enquête aan dat zij
het eens zijn met het invoeren ervan. Met de
groeiende aandacht in Japan voor LHBTQ+
personen en hun (gebrek aan gelijke) rechten is het vrij onwaarschijnlijk dat het Koike
zou lukken dit beleid nog tegen te houden
als er genoeg druk vanuit de raad is.
De partnership systems, die het
resultaat zijn van meer aandacht en acceptatie voor LHBTQ+ personen maar eenmaal
ingevoerd zelf ook juist tot meer aandacht
en acceptatie leiden, vormen een uitstekend toonbeeld van de richting waarin de
Japanse samenleving zich lijkt te begeven.
Alleen de tijd zal leren of de prefectuur van
Tokyo écht dit beleid zal invoeren en of de
partnership systems het opstapje naar huwelijksgelijkheid zijn. Maar als ik kijk naar
de manier waarop dit beleid zich alsmaar
verder blijft verspreiden, en hoe huwelijksgelijkheid in andere landen vaak ook lokaal
begon, kan ik niet anders dan optimistisch
gestemd zijn!

minstens, omdat het steeds lastiger is geworden een goed overzicht te houden. In
elk van de acht regio’s van Japan is er ondertussen wel minstens één lokale overheid
die op deze manier de relaties van LHBTQ+
koppels erkent. Bovendien is er een grote
waslijst aan overheden die van plan zijn om
ook een partnership system in te voeren, of
overwegen dit te doen.
Een lokale overheid waarvan we
bijvoorbeeld kunnen verwachten dat het
ook een partnership system in zal voeren
is die van de prefectuur van Tokyo. Nadat
lokale politici, belangenorganisaties, activisten, en LHBTQ+ personen er jarenlang om
hebben gevraagd, gaf de gouverneur van
Tokyo, Koike Yuriko, recent aan dat ze dit
beleid overweegt in te voeren. Opmerkelijk,
aangezien ze tijdens haar campagne voor
de gouverneursverkiezing van 2020 weigerde om dit beleid te omarmen, terwijl haar
drie meest prominente tegenstanders wél
expliciet beloofden dat ze een prefecturaal
partnership system in zouden voeren.

NB: Emily heeft in 2019 al eens een stuk
over dit onderwerp geschreven voor Tokyo
Review, getiteld “LGBT Partnership Systems
Spread Across Japan” en in de toekomst zullen er hopelijk meer van haar schrijfsels op
die site verschijnen.
EMILY BOON

30

DEUGDZAME CIRKEL:
ECOTOERISME EN AINU-IDENTITEIT

B

innen het veld van toerisme is er consensus over het feit dat mensen talloze
redenen hebben om op vakantie te gaan.
Sinds enkele jaren krijgt ook het concept
van existentiële authenticiteit meer belangstelling [1]. Existentiële authenticiteit is gebaseerd op het feit dat men trouw is aan of
op zoek is naar de authentieke zelf. Kortom,
een eerlijke representatie van jezelf zonder
zelfcensuur opgelegd door sociale normen.
Werk en sociale verantwoordelijkheden zorgen voor een eentonige dagelijkse routine. De voorspelbaarheid van een
dagelijks schema creëert namelijk een gevoel van vervreemding wat het proces van
zelfontwikkeling verhindert. De ervaring van
de toerist staat hier centraal en is dus niet
objectief meetbaar. Vanwege deze intersubjectieve eigenschap hangt de authenticiteit
van de toerist af van zijn of haar opvattingen
en verwachtingen over de toeristische activiteiten.
Om weerstand te bieden aan het
gebrek aan zelfauthenticiteit dat voortvloeit
uit het participeren in een moderne samen-

leving, verplaatsen toeristen zich naar locaties vrij van sociale en maatschappelijke verantwoordelijkheden. Zo kan je bijvoorbeeld
een dag vrij nemen om te gaan winkelen of
thuis niks te doen en de gehele dag Netflix
te kijken. Om de authentieke zelf te vinden,
is het echter meer aan te raden om de natuur in te gaan, wat ons brengt op het onderwerp van ecotoerisme.
Ecotoerisme
In Japan interpreteert men de term ecotoerisme veelal als een simpele vorm van natuurbeleving, bijvoorbeeld een boswandeling of een middag naar het strand. Hoewel
dit inderdaad ook vormen zijn van ecotoerisme, ligt de kern van ecotoerisme volgens
academici dieper. De essentie ligt namelijk
in het begrijpen van het plaatselijke ecosysteem met inbegrip van sociaal-culturele elementen. Pierre Walter vergelijkt de locatie
van de natuur met een openluchtmuseum
[2]. Bezoekers doen tijdens de rondleidingen kennis op van flora en fauna in de plaatselijke omgeving, de lokale geschiedenis en
31

太狸記・八月 2021

Kamuy zijn spirituele wezens die volgens de
Ainu vermomd als dieren, planten, voorwerpen en natuurverschijnselen onze wereld
bezoeken. In veel opzichten komen kamuy
overeen met wat Japanners zien als kami
神. Met enkele regelmaat organiseerden de
Ainu dan ook rituelen om kamuy te eren of
te bedanken. Het bidden werd door de Ainu
voornamelijk gedaan op locaties genaamd
ci-nomi-sir dat letterlijk ‘een plek waar we
aanbidden’ betekent. Zulke plekken zijn
meestal karakteristieke landschappen bestaande uit rotsen en bergen met een opvallende vorm of grootte. Een voorbeeld
van een ci-nomi-sir is Kaap Chashikotsu, een
gigantische rots aan zee met de silhouet van
een schildpad.

de cultuur van de hostgemeenschap. Deze
rondleidingen worden ontworpen als interactieve tentoonstellingen en uitgevoerd
door gidsen die gezien kunnen worden
als curatoren. Binnen het natuurtoerisme
zijn toeristen echter niet alleen toeschouwers, maar participeren zij ook actief mee
in samenwerking met de gidsen en andere
deelnemers. In plaats van een openluchtmuseum beschrijft Takayoshi Yamamura
het daarom eerder als een open laboratorium [3]. Dat wil zeggen, een open ruimte die
ter beschikking staat voor onderzoek en de
uitwisseling van cultuurkennis. Deze transactie van kennis beperkt zich niet alleen tot
toeristen, maar ook plaatselijke bewoners
kunnen zo meer leren over hun lokale ecosysteem.

Ecotoerisme als zelfaffirmatie
Ecotoerisme verlegt de ervaring van de perceptie van de omgeving als een esthetisch
aantrekkelijke consumptieruimte naar een
mogelijkheid om de relatie tussen mens en
kamuy te versterken. Deze rondleidingen
dwingen bezoekers tot het aannemen van
participerende rol en tot interactie met dierlijk en plantaardig leven. Op deze manier
zorgen ervaringsgerichte programma’s voor
een meer spontane en dynamische interactie met de natuur en omgeving. De meeste

Belang vanuit Ainu-perspectief
Dit is met name interessant voor hedendaagse Ainu die meer willen leren over hun
eigen cultuur. De Ainucultuur en de natuur
gaan hand in hand. Net zoals bij andere inheemse bevolkingen, is de identiteit van de
Ainu nauw verbonden aan een spectrum
van sociale, culturele en spirituele relaties
met de omringende natuurlijke omgeving.
Zo staat de band tussen mens en kamuy
centraal in het dagelijks leven van de Ainu.
32

natuurexcursies in Hokkaidō worden georganiseerd door Ainu gidsen voor andere
Japanners of buitenlandse toeristen, maar
veel Ainu jongeren met name die in stedelijke gebieden wonen en dus de connectie
met de natuur missen zouden er baat bij
hebben om zelf ook te participeren aan
deze rondleidingen. Tijdens de wandelingen
in de bergen worden de deelnemers namelijk uitgebreid verteld over de cultuur en de
geschiedenis van de Ainu. Daarnaast laten
de gidsen zien hoe de Ainu bidden wanneer
zij het grondgebied van een ci-nomi-sir betreden, bespreken ze informatie over dieren
en planten die ze onderweg tegenkomen en
bespelen gidsen traditionele instrumenten
zoals de tonkori, een snaarinstrument. Op
sommige locaties is het zelfs mogelijk voor
toeristen om deel te nemen aan het houtbewerkingsproces van traditionele kano’s.
Ecotoerisme slaat voor Ainu jongeren twee vliegen in één klap. Het is niet alleen interessant voor hen vanuit een educatief aspect, maar ondersteunt ze ook in de
zoektocht naar existentiële authenticiteit.
Sinds de kolonisatie van Hokkaidō, Sachalin
en de Koerilen rond het jaar 1868 zijn de
meeste Ainu geassimileerd in de Japanse
samenleving met grote gevolgen voor de
zelfidentiteit van de Ainu. Kort gezegd, zijn
er met betrekking tot het uiten van hun
identiteit twee soorten Ainu [4]. Er zijn Ainu
die hun achtergrond als Ainu aanvaarden en
actief deelnemen aan culturele bijeenkomsten zoals festivals en ceremonies, maar er
zijn ook Ainu die hun identiteit proberen te
verbergen.
Dit hangt voornamelijk samen met
de systematische discriminatie waar de Ainu
in de afgelopen honderd jaar dagelijks mee
te maken hebben gehad. Voor de Ainu was
het bijvoorbeeld lastig om door te breken
binnen de arbeidsmarkt of het vinden van
een geschikte huwelijkspartners. Het was
namelijk gebruikelijk voor ouders met een

etnisch Japanse achtergrond om huwelijken
tussen hun kind en Ainu af te keuren.
Tegenwoordig durven steeds meer
Ainu jongeren hun identiteit te uiten, maar
zoeken zij nog wel naar manieren om dit te
doen. Als participanten van ecotoerisme
kunnen de Ainu jongeren dus zonder deze
sociale en maatschappelijke moeilijkheden
in een veilige omgeving experimenteren
met hun zelfidentiteit.
THOMAS BERVOETS

Referenties
[1] Wang, Ning. “Rethinking Authenticity in Tourism Experience.” (1999): 358-64.
[2] Walter, Pierre. “Community-based Ecotourism
Projects as Living Museums.” (2020): 234-35.
[3] Yamamura, Takayoshi. “Bunka no keishō to
sōzō ni kiyo suru jisedaikata tsūrizumu ni tsuite
no shian: ōpenrabo hōshiki ekotsu​ā no kanōusei
to jissen wo chūshin ni” (2018): 195-86.
[4] Sjöberg, Katarina. “The Return of the Ainu :
Cultural Mobilization and the Practice of Ethnicity
in Japan” (1997): 45-46.
33

太狸記・八月 2021

SYLVANIAN FAMILIES
Het is nu dan echt zover: mijn laatste artikel voor de Journal. Wat heb ik het fijn gevonden om
drie jaar lang voor elke editie een artikel te mogen schrijven, meestal over schattige, mooie, of
grappige aspecten van Japan. Voor deze laatste editie wil ik graag schrijven over één van mijn
liefdes: Sylvanian Families.

S

ylvanian Families is een speelgoedlijn
van antropomorfische dierenfiguurtjes
gemaakt van gevlokt plastic. Wellicht ben je
al bekend met deze schattige dierenfamilies, maar wist je dat ze van origine uit Japan
komen? De Shirubania Famirii シルバニアフ
ァミリー werden ontworpen door het Japanse spelletjesbedrijf Epoch. In 1985 werd de
eerste lijn van Sylvanian Families-diertjes
uitgegeven, bestaande uit een huis, elf meubeltjes en negen verschillende families.
Alle Sylvanian Families dierenfamilies wonen in het fictieve dorp Sylvania ergens in Noord-Amerika. Het woord sylvan
betekent ‘van het bos’ en het speelgoed is
dan ook gebaseerd op drie concepten: natuur, liefde en familie. De diertjes, die allemaal gegroepeerd zijn in kleine families, bestonden in eerste instantie uit verschillende
soorten bosdieren: konijnen, eekhoorns,
beren, bevers, egels, vossen, herten, uilen,
wasberen, otters, stinkdieren en muizen.
Later zijn er ook huisdieren en meer exotische dieren bijgekomen, zoals katten, hon-

den, hamsters, cavia’s, pinguïns, apen, koeien, schapen, varkens, olifanten, panda’s,
kangoeroes, koala’s, stokstaartjes, alpaca’s
en eenden.
Alle families hebben door het merk
vooraf bepaalde namen, verjaardagen en
vaak ook een eigen geschiedenis. Over het
algemeen zijn de families van goede komaf en hebben velen hun eigen lokale, succesvolle bedrijfjes, of hebben ze een baan,
zoals dokter, leraar, kunstenaar, journalist
of buschauffeur. Een familie op zichzelf is
al schattig om te hebben. De meeste families bestaan uit een vader, moeder, zoon en
dochter, en kunnen worden uitgebreid met
baby’s, broertjes en zusjes en soms zelfs
een opa en een oma. Alle figuurtjes dragen
kleding in stijl van de jaren 50.
Als je de smaak van het verzamelen van families te pakken hebt, kun je
beginnen met je eigen dorp te bouwen. Er
zijn huizen die je kunt uitbreiden tot grotere huizen, vakantiewoningen, een school,
speeltoestellen, winkeltjes die je aan elkaar
34

kan vastmaken tot een straat hoe meer je
er koopt, voertuigen en zelfs attracties voor
een heus attractiepark. Deze sets zijn heel
gedetailleerd ontworpen en kunnen zelf
worden ingericht met meubels die bij de
speelgoedsets komen of die je er apart bij
koopt. Sommige sets hebben zelfs werkende verlichting.
De Sylvanian Families zijn geliefd
bij mensen over de hele wereld sinds 1985.
Vooral in de jaren 80 was het zeer populair
speelgoed en won het zelfs de Toy of the
Year-award in Engeland in 1987, 1988 en
1989 (drie keer op rij)! Hoewel de Sylvanian Families gepresenteerd worden als kinderspeelgoed, zijn er ook vele volwassenen
die de sets sparen. Dit komt wellicht door
de nostalgie die het opwekt bij de kinderen
van vroeger die nu volwassen zijn, maar ook
zonder die kinderherinneringen is het sparen van de schattige families een leuke hobby. De diertjes zijn namelijk lekker zacht en
ongelooflijk schattig om te zien.
Japan zou Japan niet zijn als ze niet,
naast uiteraard meerdere winkels, ook een
tv-serie, cafés en zelfs een eigen pretpark
hadden, toch? Hoewel dit park vooral bedoeld is voor kleine kinderen om te spelen,
zal het bezoeken van levensgrote Sylvanian
Families sets waar je in kunt rondlopen ook
voor volwassen fans erg leuk zijn.
In Nederland is het kopen van Sylvanian Families niet moeilijk. Je kunt ze tegenwoordig in de meeste speelgoedwinkels
wel vinden en anders via online winkels als
Bol.com en Amazon. De prijzen variëren
zeer, van heel betaalbaar tot wow-dit-isbest-wel-veel-geld-zeg niveau. Toch raad ik
zeker aan om eens bij je lokale speelgoedwinkel te gaan kijken, al is het maar om
van de schattigheid te genieten. En mocht
je toevallig in Amerika zijn en op zoek gaan
naar je favoriete families, vraag dan naar
“Calico Critters”, zoals Sylvanian Families
daar heten.

Je kunt ook als Nederlander fan worden van
de fanclub (via de Engelse website), waarbij
je als premium lid een fanclub certificaat
krijgt, vier keer per jaar een tijdschrift ontvangt en zelfs een verjaardagskaart. Je gratis
aanmelden voor de nieuwsbrief is ook mogelijk.
Ik denk dat het ondertussen wel
duidelijk is dat ik zelf een groot liefhebber
ben van de schattige diertjes. Ik heb er als
kind niet mee gespeeld, maar ben nu een
enthousiaste volwassen fan. Als ik naar mijn
verzamelde diertjes kijk word ik gewoon zo
vrolijk! Hoewel ik zelf (nog) geen echt dorp
bij elkaar heb gespaard, kunnen mijn alpacafamilie en meerdere schattige katten-,
konijnen- en eendenkinderen wel slapen
in bedjes, spelen op een speeltoestel, naar
school met de bus, een ijsje halen bij de ijswinkel of taart bij de bakkerij en kunnen ze
hun outfits uitbreiden met accessoires. Misschien moet ik ook maar eens overwegen
om ze binnenkort onderdak te verschaffen…
ROSALYNN HOOGEVEEN

Foto’s afkomstig van de officiële Sylvanian
Families website.

35

太狸記・八月 2021

ONTZETTEND VULGAIR
ABSURDISME

Laat me je meenemen naar een alternatief universum, eentje waar zwarte en witte balken niet
als censuur worden gebruikt, waar demonen, technologie en seks bij elkaar komen en waar de
standaard van films enorm laag ligt. Laat me je meenemen naar de soms geweldige wereld van
Original Video Animation (OVA) uit het verre verleden van de jaren 80. Ga er maar goed voor
zitten want na een pakweg veertien zonnecyclus durende binge watch van trashy, unadulterated shite-cinema moet ik toegeven dat mijn hoop voor de animatiewereld amper een positieve
wending heeft genomen.

V

oor deze review heb ik voornamelijk een
lijst aangehouden van Letterboxd die
claimde de meest “disgusting, gory, violent,
sexual, horror, scuzzy, offensive, stupid, exploitative, and nihilistic anime of the 80’s
and 90’s” opgenoemd te hebben. Ergens
had die lijst ook gelijk want stupid en offensive waren ze zeker maar misschien had ik
er wat meer vraagtekens bij mogen zetten
voordat ik deze twee weken inging. We gaan
een aantal vette, maar ook een aantal absolute hersendodende zooi kijken om te
weten of jij, net als ik, ook je levenskeuzes
moet gaan herzien. Al deze films vallen kunnen in twee genres vallen of ertussen. Het
ene genre gaat over een wereld waar demonen en mensen op dezelfde wereld wonen
en demonen hebben honger en die willen
mensen eten—vrij simpel verhaal—niet te
moeilijk doen, vooral gewoon allemaal de
verhalen hetzelfde maken en weinig vernieuwends brengen. Simpel genoeg, toch?
Het andere genre is cyberpunk/dystopian
future/technoir à la Blade Runner, Ghost
in the Shell, Terminator, The Fifth Element,
Akira en al die Neo-/Neon-/Mega-/Future-/
Doomed-/UltraTeringZooi-Tokyo of -Megapolis waarvan ik zweer dat het niet Tokyo
is. Geloof me, ik heb Tokyo bestudeerd op
de Leidsche school voor Weebs®’-esque films
waarvan het kleurenpalet bestaat uit zwart,
blauw en paars en af en toe geel als iemand

zijn pipa vuurt. Je weet meteen welke films
ik bedoel. Vooraf wil ik eerst zeggen dat ik
geen idee heb in welke setting en waarom
deze OVA’s gemaakt zijn zoals ze zijn, ik weet
niks van de historische context of waarom
deze films zo veel op elkaar lijken. Verder
ben ik zelf erg fan van technoirs dus ga ik
het non-stop daarmee vergelijken, fuck it,
zet je migraine medicijnen maar klaar, misschien alvast ook een lepeltje om je ogen uit
je oogkas te halen na dit alles want je zult
geheel klaar zijn met kijken.

Wicked City 妖獣都市 (1987) Geweldige body horror die sterk doet
denken aan Tetsuo: the Iron Man 鉄男 (1989).

Wicked City 幼獣都市
(youjū toshi, 1987)
Laten we dan maar beginnen met een goede
entry in deze lijst. Wicked City valt nét tussen
de twee grote genres. In een dystopische
toekomst hebben demonen en mensen een
36

vredesverdrag en wanneer deze vernieuwd
moet worden worden agent Taki en zijn demonische partner Maki aangesteld als beschermers van een belangrijke diplomaat.
Ik begon met deze film. Mijn verwachtingen
werden hierdoor enorm omhoog gegooid
en kon ik zo spreekwoordelijk neerkijken op
de Neo-Tokyo-esque-Tower. Geweldige animatie en een goed verhaal, een goede basis
voor een OVA. Deze film probeert niet te
veel world building te doen in het begin van
het verhaal, je wordt er meteen in gegooid
zonder veel verdere uitleg Zo word je als
kijker uitgenodigd om steeds meer over het
universum waarin deze film zich afspeelt te
weten te komen. Ik ben blij dat ik de anime
versie heb gekeken want deze shape shifting
demonen en body horror die zo prominent
aanwezig was, lijkt me erg moeilijk te realiseren met practical effects zonder dat het er
lelijk uit gaat zien. Over het algemeen zeker
aanrader, het is niet voor niets een klassieker en ben ook zeer blij dat ik eindelijk een
excuus had om hem te kijken. De film focust
niet te veel op de gore en seks, hoewel het
zeker prominent aanwezig is, probeert de
film vooral de relatie tussen Taki en Maki
weer te leggen en hoe deze zich ontvouwt
in deze Rare Stad.

demonen, en half mens half beesten/vertaalfout? Don’t ask.) op aarde te herstellen.
Amano (niet Amuro Ray van Gundam, wat
ik liever had gekeken want daar is de animatie misschien even slecht maar zit er
wel een goed verhaal in) is om het bot te
zeggen, erg seksueel gefrustreerd en zijn
optie daarvoor is om meisjes te bespieden
in een kleedkamer, vervolgens zijn hand in
zijn broek te manoeuvreren en zijn weg te
gaan. Dit zijn de eerste vijf minuten van de
OVA, dat belooft al niet veel goeds. Lang verhaal kort: hij krijgt het meisje wat die altijd
al wilde, ondanks dat ‘ie een ultra creep is.
Dan wordt die smeerlap aangereden en hij
blijkt toch de reïncarnatie van de Overfiend
te zijn. Toen dacht ik: “.... Ik ben hier officieel
klaar mee.”
Goku Midnight Eye

Urotsukidōji: Legend of the Overfiend
超神伝説 うろつき童子
(chō shin densetu urotsuki dōji 1989)
Ik was hyped, ik was het echt. Het scheen
een klassieker te zijn, I tried. Maar zelfs voor
mij is dit té trash. De gecensureerde versie
duurt ongeveer 1 uur en 40 minuten, de
volledige 2 uur en 50 minuten. Ik heb één
aflevering gekeken waarvan ongeveer 3/5de
deel erg slecht geanimeerde tentacle porn
was. Vind het zeker niet erg als het maar
goed geanimeerd is, maar dit doet me pijn
om hier aan terug te denken. Elke drieduizend jaar komt de Overfiend terug om de
balans tussen de drie rassen (de mensen,

Goku Midnight Eye MIDNIGHT EYE ゴクウ (1989)
Vlak voordat de vloek toeslaat op een recherche.

ＭＩＤＮＩＧＨＴ ＥＹＥ ゴクウ
(midnight eye gokū, 1989)
In het jaar tweeduizend en huppeldepup
heeft privé detective Gokū het moeilijk met
een aantal mysterieuze zelfmoordacties van
hoge piefen in het politiekorps. Als Gokū
zelf onderworpen wordt aan de krachten
die de hoge piefen zelfmoord hebben laten
plegen, overleeft hij het niet alleen, hij krijgt
ook nog een cybernetisch oog. Dit oog is
verbonden met alle computers van de wereld en geeft Gokū de kracht om alles snel
37

太狸記・八月 2021

te analyseren. Daarnaast krijgt hij ook nog
eens een stok die hij kan uitschuiven en als
wapen kan gebruiken. Het is niet voor niets
dat de man Gokū heet als je bekend bent
met de Geweldige Avonturen van Aapjeman
(wellicht Journey to the West of Dragonball,
n.v.d.r.). Deze OVA heeft twee afleveringen
die allebei even vet zijn. Kijk hem zeker. Het
verhaal slaat misschien helemaal nergens
op, maar ik vond Metal Gear Solid óók een
vette franchise. Daarnaast smooth geanimeerd en een intrigerende setup.

ren. De OVA is erg onduidelijk in de uitleg
hiervoor en dat komt door de lengte van de
OVA. Met bijna alles van deze serie zie je dat
het wel iets vets had kunnen zijn maar dat
40 minuten echt veel te weinig is om zo’n
grote scala aan onderwerpen aan te raken.
Desondanks zeker de moeite waard om
te kijken, een van de weinig voorkomende
voorbeelden van non-heteronormatieve
anime. Let op dat er wel redelijk wat gore
aan te pas komt.
BAOH The Visitor バオー来訪者
(baō raihōsha, 1989)
“JoJo is de beste shit ooit.”, “Heb je al JoJo
gezien?” En “JoJo dit, JoJo dat.” Genoeg met
al dat gezeik. Weet je nog in het begin van
JoJo (de manga althans) toen Araki elke mogelijkheid pakte om zo gory als maar kan te
zijn? Dat is Baoh maar dan de hele tijd. Een
17-jarige wordt getransformeerd in Baoh
(‘Biological Armament On Help’), een biowapen dat natuurlijk helemaal fout ging en nu
wil hij gewoon iedereen kapot snijden met
zijn arm-messen (dezelfde die [insert ‘spoiler’ personage van JoJo, haha nee grapje iedereen weet dit al] ook zou krijgen). Helaas
is het maar één OVA, de manga is ook erg
goed. Hou je van die oude Araki zooi? Geef
Baoh een kans, desnoods ben je 50 minuten
van je leven kwijt maar kun je wel meepraten over ieders blauwgekleurde vriend.

Kite カイト (1998)
In case of harassment.

Kite カイト (kaito, 1998)
Wanneer Sawa’s ouders voor haar ogen
worden vermoord, neemt een ondergrondse moordenaars beweging haar onder haar
arm en begint ze voor hen moorden te
plegen. Deze cultklassieker heeft een rare
fanremaster gekregen die alles haarscherp
maakt, geweldige animatie, geweldige gore,
wel heel veel seks maar holy shit, kijk deze
film. Ik heb er amper woorden voor behalve
dat dit zo’n gruwelijke rare maar goede film
gezien moet worden.

Devilman The Birth デビウルマン誕生編
(debiruman tanjō hen, 1987)
Veel van jullie zullen Devilman Crybaby wel
gezien hebben of het voorbij zien komen.
Devilman The Birth en het vervolg Demon
Bird zijn geweldige versies van Devilman. Gebaseerd op de boeken Shin Devilman maar
volgt nog steeds de klassieke setup van Debiruman. Deze OVA series is een uitzondering op de regel, niet alleen de actiescènes
zijn goed geanimeerd, de hele film, alles ziet
er tip-top uit. Heb je nog geen Crybaby geke-

Ki*Me*Ra キメラ (kimera, 1996)
Androgene vampieren uit de ruimte proberen hun ras nieuw leven in te blazen en
daarvoor gebruiken ze Kimera. Deze tweeslachtige persoon wordt gevangen genomen door de mensen om hun te bestude38

Devilman The Birth デビルマン誕生編 (1987).
Pakweg twee opvolgende frames om aan te geven hoe goed deze OVA geanimeerd is.

ken omdat het te lang duurt? Kijk The Birth.
Heb je Crybaby al wel gezien? Kijk The Birth.
Devilman is een ware klassieker en je moet
weten waar het over gaat als je serieus genomen wil worden in de oude garde van
weebs. Bovendien geven The Birth en Demon Bird je een goede en snelle kijk in deze
duivelse serie.

van Attack on Titan... oeps, schreef ik dat nu
hardop? Anyway, Ninja Scroll is oké, het is
niet super goed, het heeft bovengemiddeld
goede animatie maar vaak zie je wel nog dat
het erg afgeraffeld is. Ik hou ook helemaal
niet van chanbara films dus daar kan het
ook aan liggen. Verder was het ook niet al
te gory, dus voor mij was het vooral de film
doorzitten. Het gaat over een ninja clan—
met alle Naruto-esque lame-ass kleding,
van die shit waarvan Amerikanen in de jaren 80 dachten: ”Wow dat zijn echt Ninjas
uit Japan!” Die clan wordt aangevallen door
een gast die niet dood kan gaan bla bla bla.
Geen super verhaal.

Roots Search ルーツ・サーチ食心物体X
(rūtsu sāchi shokushinbuttai
ekkusu, 1986)
Gooi John Carpenter’s The Thing, Alien en
Terra Formars (bedenk me nu dat ik die helemaal niet heb gekeken maar quick review:
een planeet wordt ontdekt waar antropomorfische kakkerlakken lekker mensen oppeuzelen. Zoek het op op Google Images, ik
sliep nooit meer hetzelfde) bij elkaar en dan
krijg je Roots Search. Een alien met oneindig
veel krachten en een schip met bemanning.
Veel suspense, zielige hoeveelheid gore,
maar heeft zeker potentie.

Midori 地下幻燈劇画 少女椿
(chika gentō gekiga: shōjo tsubaki,
1992)
Een indie eroguro anime over een groep circus werkers die meer bezig zijn met elkaar
bevredigen dan geld verdienen. Deze anime
heeft misschien 180 frames verdeeld over
90 minuten en je zal er niks van snappen.
Het deed me wel erg sterk denken aan de
verhalen van Edogawa Ranpō 江戸川乱歩.
Midori is één van de groep en zij probeert
aan dat leven te ontsnappen. Wanneer ze
Masamitsu tegenkomt, biedt hij haar een
manier aan, maar niet zonder een gruwelijke prijs.

Ninja Scroll 獣兵忍風帖
(jūbe ninpūchō, 1993)
Deze film lag al jaren stof te verzamelen in
mijn collectie. Maar nu ik hem heb gekeken
kan ik eindelijk zeggen: ik snap niet waarom
dit vaak als een van de beste anime ooit
wordt neergezet. Het is oké, beter dan het
eerste seizoen (daar ben ik ook gestopt)
39

太狸記・八月 2021

Conclusie
Dat was het, veel (af-)gezien. Ik heb vooral veel gejankt want de meeste van deze
OVA’s zijn niet zo super, er ontbreekt altijd
wel wat aan maar dat is ook erg begrijpelijk.
Het is erg moeilijk om een hele mangaserie
of boek te verwerken in 50 minuten. Daarom moet je OVA’s meer zien als een proof
of concept, een ruwe versie van iets wat ooit
kan worden, een pilot als het ware. Soms
moet je hier voorbij kunnen kijken om de
OVA te waarderen maar sommige weten
de tijd die ze hebben wel naar hun hand te
zetten. De jaren 80 tot 90 waren erg ruwe
tijden voor de OVA. Je merkt dat sommige
teams onderbemand en ondergefinancierd
of soms bot gezegd ongetalenteerd waren.
Echter gaat er soms niets boven het kijken
van vreselijke kijktroep om het mooie in de
wereld beter te leren waarderen.

Battle Angel 銃夢 -GUNM- (1993)
Dit schreeuwt toch vroegen jaren 90?

Battle Angel 銃夢 -GUNNM(ganmu -GUNNM-, 1993)
Een Premiejager, ook wel Hunter-Warrior
genoemd—want ja het blijft in essentie allemaal Blade Runner—genaamd Ido ontdekt
de cyborg Gally. De stad waar ze in wonen
is verdeeld in twee lagen. De bovenste laag
genaamd Zalem waar alles goed en wel is,
en de onderste laag, Scrapyard, deze keer
niet in Japan maar lekker in het warme California. Yugo, een goede vriend van Gally,
probeert door middel van mensen te beroven van hun cybernetische organen en onderdelen een ticket te kunnen kopen naar
Zalem. Erg goed geanimeerde film met een
echte 1993-stijl met harde lijnen en donkere schaduw. Zeker de moeite waard.

アリ ARIE

Cyber City Oedo 808
サイバーシティ OEDO 808
(saibā shiti OEDO 808, 1990)
Drie criminelen proberen hun meerdere
levenslange straffen af te werken door premiejagers te worden voor de politie. Ze hebben allemaal het haar alsof ze rechtstreeks
uit een power metal videoclip zijn gehaald.
Deze serie van drie OVA’s heeft potentie en
de vechtscènes zijn mooi geanimeerd en
de gore is oké-ish. Het tempo van de OVA’s
is wel erg chaotisch, wat het erg makkelijk
maakt om weg te kijken.

Devilman The Birth デビルマン誕生編 (1987).
Dit screenshot is een representatie van hoe ik films kijk met andere erbij. Waarbij ik de blonde (Ryo) voorstel, kijk vooral naar de
pure angst op het hoofd van de ander.

40

OH OH EDO:
EDO JIMAN BOEKREVIEW

W

at is de favoriete vakantiebestemming
van een (toekomstige) Japanoloog of
Koreanist? Laat mij deze vraag voor u beantwoorden: het verleden uiteraard! Hoewel er
natuurlijk deze en komende zomervakanties weer prachtige plekken te verkennen
zijn in onze contemporaine tijd, is een blik
op, ik noem maar wat, het leven gedurende het Edoperiode (1603–1867) natuurlijk
een stuk interessanter. Gelukkig kan een
ieder zich in het Edo van midden de 19e
eeuw wanen dankzij een provinciale dokter afkomstig uit Kii (gelegen in de huidige
prefectuur Wakayama) genaamd Harada.
Harada werd naar Edo ontboden om daar
als lijfarts te werken voor de samurai familie Andō die aan het hoofd stonden van het
Tanabe domein. In zijn werk Edo Jiman 江戸
自慢 dat vertaald is door Gerald Groemer
als Bragging of Edo, observeert en beschrijft
Harada het leven in Edo op gedetailleerde
wijze. Edo Jiman kan dan ook gezien worden
als voorbeeld van vroegmoderne urban ethnography waarin een schrijver het dagelijkse
reilen en zeilen van de bevolking beschrijft.
Het is deze uitvoerigheid in het beschrijven
van alledaagse dingen die het lezen van Edo
Jiman interessant maakt. Harada zelf heeft
niet al te hoge verwachtingen van zijn werk
en beschrijft het als een tijdverdrijf waarin
duidelijk zijn persoonlijke bevooroordeelde
voorkeuren zitten verweven. Edo Jiman is
nooit gepubliceerd, wel waren er mogelijk
handgeschreven versies in omloop.
Harada beschrijft een talrijk aantal
onderwerpen, onderwerpen die op de lezer van nu misschien kunnen overkomen
als banaal. Vanuit Harada’s ervaring zijn
dit echter belangrijke zaken die verschillen

van zijn geboortedorp en zijn ervaring in
Edo kleuren. Harada zijn observaties zijn
genummerd en behelzen uiteenlopende
zaken zoals de prijzen van producten, observaties van de natuurlijke en gebouwde
omgeving tot de gewoonte van vrouwen in
Edo om ook s ’winters geen sokken te dragen. Iets wat misschien meer tot de verbeelding spreekt is Harada’s beschrijving van
een spel dat de Edoïten graag speelden met
vliegers:
“Inwoners van Edo genieten van het vliegeren.
Om elkaars vliegers te verstrikken en te onderscheppen knopen ze kleine mesjes of sikkels
aan de onderkant van hun vliegers, op de plek
waar het touw bevestigd is. Iedereen probeert
volhardend de draad van de vlieger van een
ander door te snijden.”
Harada vond zijn aansluiting niet goed in
Edo, zijn observaties vergelijkt hij in de
meeste gevallen met de ervaringen van zijn
geboortedorp. Echter is zijn blik verre van
41

太狸記・八月 2021

sentimenteel, over het opdienen van eten
heeft hij het volgende te zeggen:

Het gehele werk bedraagt ongeveer twintig pagina’s en kan in korte tijd gelezen worden. Harada is een man van zijn
tijd en doet een aantal vrouwonvriendelijke
uitspraken. Wanneer je echter hier rekening
mee houdt en de tekst in zijn tijd plaats kun
je, jezelf trakteren op feitjes waar je medestudenten niets van af weten. Bijvoorbeeld
dat de rijst in Edo niet zo prijzig was, maar
dat brandhout bijna te duur was om te verbranden.
Je kunt de tekst Edo jiman lezen
onder de volgende link:
https://asianethnology.org/downloads/ae/
pdf/AsianEthnology-2221.pdf
Of je kunt naar de website gaan
van Asian Ethnology en daar in de uitgave
van het journal de tekst lezen. De tekst is
gepubliceerd in de 78e editie (2) onder de
naam Bragging of Edo : The Capital in the Eyes
of a Provincial Doctor (“Edo jiman”).

“Het eten wordt opgediend door een overgrote kom te vullen. Het ziet er elegant uit, als
dauwdruppels op een lotusblad. In Wakayama
wordt voedsel hoog opgestapeld in een kleine
kom en dit ziet er onaantrekkelijk uit, als een
hoop ossenmest.”
Het beoogde publiek voor Edo Jiman was
zeer waarschijnlijk de bewoner van het platteland. Door te lezen over de uitzonderlijkheden van de stad konden zij of hij zich vergelijken met de stedelingen en zichzelf zo
een voorstelling maken van deze plekken.
Tegelijkertijd kon de lezer zo leren over de
gewoontes en gebruiken van deze plekken
alsmede reflecteren op de eigen gewoontes.
Mijn favoriete passage uit Edo Jiman is wanneer Harada zich uitdoet over
zijn geld besparende lifehack voor tijden
wanneer hij krap bij kas zit. Om niet teveel
geld uit te geven aan thee bezoekt Harada
badhuizen om daar gebruik te maken van
de bij de entreekosten gratis inbegrepen
kopjes thee. Het net iets te uitvoerig gebruik
maken van de gratis refill service is dus iets
van alle tijden.

YASSIR GNAOUI

42

KITANO TAKESHI: VAN OP HET PODIUM TOT OP HET WITTE DOEK

K

itanoTakeshi 北野武, beter bekend als
Beat Takeshi ビートたけし kennen we nu
vooral door zijn rollen in yakuzafilms maar
zijn verleden wordt weinig besproken in het
westen. Vanaf een jonge leeftijd had Beat
al een aanleg voor de kunsten en vakmanschap, voornamelijk door de ondersteuning
van zijn moeder. Maar op de Japanse bovenbouw was het al snel duidelijk dat hij hierin
niet zijn heil zou vinden. Hier kwam hij in
contact met de amateur komediegroep Matatoes. Na zijn eindexamens ging hij in 1965
naar de Universiteit Meiji 明治大学 om Ingenieurswetenschappen te studeren maar
na twee jaar proberen te wennen aan het
universitair leven was hij niet beraden om
zijn studies door te zetten. Hij heeft nooit
zijn diploma behaald maar in 2004 heeft
de universiteit hem nog een Special Service
Award 特別功労賞 gegeven. Dat is dan geen
officieel diploma, maar weer iets leuks voor
aan de muur.
Beat besloot zijn carrière te wijden
aan de kunsten van komedie. Zijn familie,
die erg scholingsgericht was was hier niet
blij mee. Na wat baantjes hier en daar te
proberen, ging hij komedie studeren onder
de komedielegende Fukami Senzaburō 深
見千三郎 (1923–1983). Langzaam werd hij
beter in komedie en leerde zelfs tapdansen.
Door zijn natuurlijke aanleg in het improviseren—wat je nog steeds kunt zien in zijn
huidige films aangezien veel grappige skits
en stukjes geïmproviseerd zijn. Omdat Takeshi ook nog eens goed samen kon werken met andere in zijn vakgebied was het
logisch voor hem om zich naar manzai 漫才
te keren. Deze eeuwenoude manier van komedie bestaat uit een duo, de no-nonsense
persoon, genoemd de tsukkomi 突っ込み en

de sukkel, de boke ボケ. Typisch is dat de
sukkel vaak met een vervreemd beeld over
de realiteit komt die gecorrigeerd wordt
door de no-nonsense persoon.
Takeshi zou zijn carrière als TV-bekendheid beginnen door het starten van
Two Beat ツービート, een duo bestaand
uit Takeshi en Kane Nirō 金子二郎, beter
bekend als Beat Kiyoshi ビートきよし. Hier
zien we waar Takeshi zijn stage name vandaan heeft getoverd. De twee moesten flink
wat sleutelen aan hun act voordat ze het
geperfectioneerd had, wat hun meningsverschillen soms erg lastig maakte. Hierna
werden ze zo goed dat zelfs de rest van
de komieken vanuit backstage naar voren
kwamen om ze te komen horen, iets wat
destijds niet veel komieken deden. In deze

Een magazine cover met een erg jonge Takeshi op de voorkant.

43

太狸記・八月
五月 2021

tijd kwamen ook veel yakuzaleden naar de
comedy shows waarmee Takeshi na zijn optredens vaak mee ging drinken. Zij vertelden
Takeshi over de cultuur en handelingen van
de yakuza. Beat heeft later veel van zijn films
gebaseerd op deze verhalen waardoor zijn
films erg realistisch waren. Het succes van
Two Beat zorgde ervoor dat ze in een kring
bekende komieken belandde maar Takeshi
nam afstand hiervan omdat het voor hem
meer leek te gaan om saaie komedie en veel
drinken maar de inspanning van Takeshi en
zijn groep vrienden heeft in de jaren 80 wel
geleid tot de zogenaamde ‘manzai boom’
waardoor de populariteit van manzai enorm
toenam. Two Beat werd hierdoor regelmatig uitgenodigd om op TV op te treden en in
1982 werd Takeshi zó populair dat hij meer
als TV-bekendheid gezien werd dan als onderdeel van Two Beat. Daarnaast kreeg hij
zijn eerste grote filmrol in 1983 in Merry
Christmas, Mr. Lawrence 戦場のメリークリス
マス (Senjō no merī kurisumasu). In deze film
waar hij samen met David Bowie en Sakamoto Ryūichi 坂本龍一 liet Takeshi zien dat
hij niet alleen komedie kon doen, maar ook
serieuze rollen als genadeloze generaal.
Beat werd steeds bekender als
komiek maar zijn carrière zou aan het eind
van de jaren 80 een switch maken. Zijn regisseur debuut begon met Violent Cop その
男、凶暴につき (Sono otoko, kyōbō ni tsuki)
slechter vertaald als ‘Deze Man, is Bruut’.
Origineel zou een andere regisseur het

werk verrichten, maar die viel bij toeval uit.
Zodoende werd bij toeval de baan gegeven.
Dit toeval zou later de toekomst van yakuzafilm tekenen. Hiervoor was het genre, voornamelijk opgezet door Suzuki Seijun 鈴木清
順 (1923–2017) veelal actiefilms met weinig
inhoud. In Violent Cop zien we een veel realistischer perspectief, ondanks dat het nog
steeds een actiefilm is droeg de wat luchtigere stijl van Takeshi, die niet bang was voor
wat komedie aan de formule toe te voegen
bij aan het herinvoeren van het genre.
Komedie blijft altijd een thema in
Beat Takeshi’s leven, zo maakte hij in 1986
ook het wereldbekende programma Takeshi’s Castle 風雲！たけし城 (Fūun! Takeshi-jō)
dat in zeker 31 landen is uitgegeven waaronder Nederland (tip voor de lezers: als je
een beetje Japans kan, zoek eens de Nederlandse versies op op YouTube, het is al heel
snel duidelijk dat de presentatoren niets van
Japans snappen). Daarnaast schijnt Takeshi’s gevoel voor humor nog altijd een lichtpuntje op zijn films. Wees dus ook niet bang
om te lachen wanneer je een Takeshi-film
kijkt. Ondanks dat er echt gruwelijke scènes
in voor komen (denk vooral aan Outrage
アウトレイジ of Hana-bi はなび), vaak zit er
bepaalde dialogen in die gezien moet worden als humoristisch en aangezien veel van
deze stukken vaak geïmproviseerd zijn, zijn
het bewijs van zijn talenten als komiek.

Takeshi in Violent Cop その男、凶暴につき (1987). Takeshi’s eerste
film die hij zelf schreef en regisseerde.

Takeshi in Sonatine ソナチネ (1993). Waarschijnlijk de meest
iconische shot dat deze man ooit gemaakt heeft.

Rubrieken &
Extra’s

アリ ARIE

44

45

太狸記・八月 2021

OMG KOREA: DE GEVAARLIJKSTE
GOLFBAAN TER WERELD
het kamp, is hij wel open voor toeristen.
Pre-covid konden er dagelijks wel tot duizendtoeristen naar het kamp komen. De
soldaten moeten dertien pagina’s aan geschiedenis van de Koreaanse Oorlog uit hun
hoofd leren voor eventuele vragen en er is
zelf een souvenirwinkeltje die spulletjes met
een DMZ-thema verkoopt.
De hole is ook zeker nog functioneel. De tee-box (de plek vanaf waar je slaat)
zit boven een leeg machinegeweer nest en
de baan is gemaakt van kunstgras. Ondanks
dat het een vrije korte hole is qua afstand, is
het zeker geen makkelijk schot. Behalve alle
oorlogsoverblijfsels die er nog staan, maken
de natuurlijke windomstandigheden het je
ook niet makkelijk. Vanuit Noord-Korea komen er plotselinge windvlagen waardoor je
bal volledig van koers kan wijzigen. Het is
dus zeker geen beginnersparcours. Wel zijn
er professionele atleten langs geweest om
een balletje te slaan op deze hole, wat ze allemaal hebben omschreven als “iets dat je
maar eens in je leven kunt meemaken”.
Mocht je het toevoegen aan je reisplan voor je volgende tripje naar Zuid-Korea, neem dan zeker het bord bij de ingang
serieus en ga niet je balletje ophalen als hij
in het rough valt, voordat je per ongeluk op
een actieve mijn stapt die er nog ligt.

A

ls je een lijst maakt met sporten waarbij je makkelijk gewond kunt raken, is
golf misschien niet de eerste sport waar je
aan denkt. Gewoon met een golfclub een
balletje slaan, klinkt best relaxed toch? Niet
bij deze 192 yards (ongeveer 175,5 meter),
par-3 golfbaan in Panmunjom. De golfbaan
bevindt zich bij de DMZ (demilitarized zone)
tussen Noord- en Zuid-Korea en is omringd
door een 5,5 meter hoog stalen hekwerk,
diepe loopgraven en actieve mijnen.
Deze golfbaan is gemaakt voor de
Amerikaanse soldaten van Kamp Bonifas,
genoemd naar Kapitein Arthur Bonifas die is
omgekomen in het bijlmoord-incident 판문
점 도끼살인사건 in 1976. Het gebouwd als recreatie voor de Amerikaanse soldaten, want
wat goeie afleiding is nooit misstaan. Doordat het zo dicht bij de DMZ is, is de kans dat
de soldaten het overleven als Noord-Korea
besluit aan te vallen erg klein. Gelukkig is
er tot de dag van vandaag nog geen grote
aanval vanuit Noord-Korea gekomen, maar
je kunt nooit zeker weten wanneer ze besluiten toch aan te vallen. Om het moreel in
beetje in stand te kunnen houden, hebben
ze verschillende recreatieonderdelen neergezet, waaronder dus deze golfbaan.
Denk je nou, dat wil ik ook zien?
Goed nieuws! Ondanks dat de soldaten
geen familieleden mee mogen nemen naar

WTF JAPAN: NOTO-INKTVIS

D

e Japanners zijn weer bezig. Van het
geld dat het stadje Noto in de prefectuur van Ichikawa kreeg om te herstellen
van de huidige coronacrisis werd liefst 25
miljoen yen uitgetrokken om een reusachtig inktvis-standbeeld te maken van 13 meter lang. Dat is bijna even lang als Eren van
Attack on Titan in zijn titaanvorm. Het lokale
bestuur verdedigde de verrijzenis van het
beeld door te zeggen dat, aangezien inktvis
de plaatselijke specialiteit is, het in de toekomst het toerisme van de plek een boost
zal geven. Desondanks koester ika—pardon
—ik vooral bezorgdheid om al die mensen
die vanwege corona minder uit kunnen geven aan eten en nog meer honger krijgen
van zo’n groot beeld van een inktvis,
mijn maag begint namelijk
al te rammelen
als ik

ernaar kijk. Het valt alleen nog te bezien of
dit beeld Noto van extra toeristische zuigkracht zal voorzien, of toch een (tent)akelige
investering blijkt.
ZENO ZONNEVELDT

ISA LEFERING

46

47

太狸記・八月 2021

KATERN JAPAN: De Paralympische
Spelen geven je vleugels

Te midden van een perfect georganiseerde en uitgevoerde openingsceremonie van de Paralympische Spelen in Tokyo wist een dertienjarig meisje ons ontroerend aan te tonen dat ook met maar één vleugel én de juiste wind alles mogelijk wordt.

H

Een nieuwe wind van verandering
Japan steekt de nek moedig uit in het organiseren van de Spelen tijdens de coronapandemie, maar committeert zichzelf
daarmee ook—even moedig—aan het besef dat gehandicapten óók tot de groep
behoren. Even normaal zijn als ieder ander
burger, evenveel recht hebben en met de
juiste facilitering evenveel bijdragen aan de
groep als geheel. Diversiteit en inclusie horen in een samen-leving. Japan maakt een
statement en roept haar inwoners op tot
omdenken. De Openingsceremonie van de
Paralympics geeft daar krachtig, prachtig
uitdrukking aan. Corona of niet, niet eerder namen zoveel niet-atleten deel aan de
opening. Dragers van landnamen, aanmoedigers, gastvrouwen en -heren, officials, acteurs, dansers en ballerina’s die lieten zien
dat ze er waren en een regenbui niet uit de
weg gaan.

et Japans kent geen meervoud. Tsubasa
kan evenzeer één vleugel zijn als twee.
Je zult het aantal moeten afleiden uit de rest
van de zin en uit de context waarin deze
gebruikt wordt. Én uit wat je al weet, om te
kunnen vliegen heb je er immers twee nodig. Wie er maar één heeft zit bij de pakken
neer en waagt zich niet buiten.
Op straat of perron zien we niet
of nauwelijks mensen in een rolstoel, met
een blindenstok of verstandelijke handicap.
Japan faciliteerde tot voor kort de openbare ruimte niet echt en stigmatiseerde het
hebben van een beperking. Gehandicapten
in Japan voldoen nu eenmaal niet aan de
norm. En dat is lastig in met name Japan,
waar een berucht gezegde luidt: “de spijker
die uitsteekt, wordt naar beneden geslagen”. Eenvormigheid en uniformiteit komen
de groep veel meer ten goede. Zo kregen
mensen met een lichamelijke beperking niet
zonder meer toegang tot een school of universiteit, ook al zijn ze verstandelijk net zo
capabel als gegadigden zonder handicap.
Zo was het in de afgelopen decennia, maar
inmiddels steekt er een andere wind op.

“We have wings”
De keizer van Japan gaf aan deze editie van
de Paralympische Spelen exact dezelfde
Goede Zegen als enkele weken geleden aan
de Olympische. Het maakt geen verschil,
48

helden zijn het om het even. De president
van het International Paralympic Committee (IPC), de Braziliaan Andrew Parsons, was
een stuk uitbundiger en bevlogener dan zijn
Olympische evenknie. Hij overtuigde in een
inspirerende (en veel kortere) toespraak dat
met de steun van internationale organisaties, het maatschappelijk middenveld, het
bedrijfsleven en de media in de komende
tien jaar de 1,2 miljard mensen met een
handicap ter wereld centraal gesteld moeten en zullen worden op de inclusieagenda.
Voor de 15 procent met een handicap in de
wereld op mondiaal niveau is WeThe15 beweging opgericht.

en ten gevolge van een aangeboren aandoening door disfunctie van de bovenste
en onderste ledematen aan een rolstoel
gebonden. Zij is een klein eenvleugelig vliegtuig en droomt ervan door de lucht te vliegen, maar heeft omdat ze maar één vleugel
heeft haar droom opgegeven. De voorstelling toont haar persoonlijke reis om haar
fysieke beperking te overwinnen en andere
vleugels te vinden om de gedachte beperking van zich af te schudden. Daar is moed
en zelfvertrouwen, geloof in eigen waarde
en kunnen voor nodig. Voor haar hoofdrol
bij de openingsceremonie had Yui nog nooit
eerder geacteerd. Welaan, ons blies ze omver.
Daarnaast is er ook hulp of aanmoediging bij nodig om wat je zelf niet kunt
aan te vullen. Omstanders in de voorstelling
stimuleren, faciliteren, dragen voorbeelden
aan en oplossingen. Zij maken wind. Ook
mét vleugels kan er zonder de juiste wind
immers niet gevlogen worden. Dit verhaal
werd gebracht door artiesten met een
verscheidenheid aan beperkingen, van gezichtsvermogen en een tekort aan onderste
ledematen tot dwerggroei en hersenverlamming. En, net als de atleten, gewoon helden.

“De Paralympische Spelen zijn zeker een platform voor verandering.
Maar alleen om de vier jaar is niet
genoeg. Het is aan ieder van ons
om elke dag een rol te spelen om
te zorgen voor een meer inclusieve samenleving in onze landen,

Vleugels
Japan—en de wereld—nemen zich voor
om deze helden tijdens de Spelen en in de
komende tien jaar ‘onder de vleugels’ te nemen. Expliciete aandacht en facilitering om
verrassende kwaliteiten naar boven te brengen. Yui ‘gaf ons gisteren vleugels’. Het gaat
goed. Alles is mogelijk. Kijk het maar terug
(via onderstaande QR-code n.v.d.r.).

in onze steden, in onze gemeenschappen.”
Prachtige woorden, vurig gebracht. Wellicht naderhand zelfs ‘gevleugelde woorden’. Maar veel meer nog dan met woorden
drukte het centrale verhaal van het Little One-Winged Plane uit dat als we de de
moed opbrengen, we werkelijk alles kunnen
doen.
We maken tijdens de centrale
voorstelling “We have wings” kennis met
hoofdpersoon Yui Wago, dertien jaar oud

CEES OMES

49

太狸記・八月 2021

KATERN JAPAN: Verschil maken op
een bescheiden manier: Het Heinz
M. Kaempfer Fund
Voor verantwoord wetenschappelijk onderzoek naar Japanse kunst is kennis van de Japanse taal
een eerste vereiste—vaak is ook kennis van oudere taalfasen nodig. Om het onderzoek in context
te plaatsen is vanzelfsprekend ook inzicht in de cultuur en de geschiedenis van Japan noodzakelijk. Je studie legt de basis voor dit alles, maar zelfstandig onderzoek vraagt om verdieping
en specialisatie die tijd en inspanning kost. Reizen hoort bij kunsthistorisch onderzoek; je wilt
voorwerpen ter plaatse bestuderen, spreken met specialisten of kunstenaars, zien hoe technieken
worden toegepast. Denk daarbij niet alleen aan een verblijf in Japan, maar ook aan het bezoeken
van musea en wetenschappelijke instituten elders. Gedegen onderzoek houdt noeste arbeid in. En
het kost geld. Het Heinz Kaempfer Fund biedt graag een helpende hand.
Verschil maken op een bescheiden manier
Het Heinz M. Kaempfer Fund of kortweg
HKF is opgericht in 1989. Het fonds is genoemd naar Heinz Kaempfer (1904-1986),
een bevlogen en intelligente verzamelaar
van Japanse kunst, en voormalig secretaris
en voorzitter van wat destijds nog de Society for Japanese Arts and Crafts heette (inmiddels de Society for Japanese Art). Vanaf
de jaren vijftig van de vorige eeuw speelde
Kaempfer een prominente rol in het onderzoek naar en de verspreiding van kennis
over Japanse kunst. Hij werd internationaal
gerespecteerd om zijn inzet, kennis en goede smaak. In het voorwoord bij A Sheaf of
Japanese Papers, een bundel artikelen die
in 1979 verscheen ter gelegenheid van
Kaempfers 75ste verjaardag, noemde de
grote kunsthistoricus Jack Hillier hem “the
connoisseurs’ connoisseur”.
Het HKF heeft ten doel het bevorderen en toegankelijk maken van onderzoek op het gebied van de beeldende en
toegepaste kunst van Japan. Dat kan het
fonds doen dankzij giften en legaten (het
HKF heeft de ANBI-status!) en bovendien
draagt de Society for Japanese Art jaarlijks

van de ontvangen contributie € 2,20 per lid
af aan het fonds. Dit heeft het fonds in staat
gesteld in de afgelopen jaren op allerlei manieren onderzoek te steunen en begeleiden,
onder meer door een veelheid van financiële bijdragen, het faciliteren van de publicatie
van onderzoeksresultaten, het organiseren
van lezingen en symposia en het publiceren
van een aantal boeken.
Kaempfer Fund: steunpilaar voor jonge
onderzoekers
Het HKF wil vooral een steunpilaar voor jonge onderzoekers zijn. Juist voor hen kan een
relatief bescheiden bijdrage veel verschil
maken. Een tegemoetkoming in reiskosten
kan een onderzoek, letterlijk, vleugels geven. Vergoeding van de, soms aanzienlijke,
kosten om toestemming te krijgen voor
de publicatie van beeldmateriaal kan een
enorme boost zijn voor een artikel. Het HKF
steekt veel energie in het onderhouden van
contacten met universiteiten, onderzoeksinstituten en studieverenigingen enerzijds en
personen, bedrijven en instanties die het
werk van het HKF financieel willen ondersteunen anderzijds.

50

Begrijpelijkerwijs moest het HKF het afgelopen jaar noodgedwongen enigszins pas op
de plaats maken. Een nieuw initiatief voor
dit jaar is de Heinz Kaempfer Fund Thesis
Award, een tweejaarlijkse prijs van € 1000
voor een excellente Europese Bachelor of
Master scriptie op het terrein van de Japanse kunst en visuele cultuur. Daarnaast
wordt er weer nagedacht over een HKF
symposium. De terugkeer van academische
dynamiek zal ongetwijfeld ook het aantal
aanvragen voor financiële ondersteuning
weer doen toenemen.

Heinz M. Kaempfer Fund

Het Heinz M. Kaempfer Fonds laat al ruim
dertig jaar zien dat er geen miljoenen nodig
zijn om jonge onderzoekers te helpen reële stappen te zetten. En wat geldt voor het
fonds—verschil maken op een bescheiden
manier—geldt natuurlijk ook voor (potentiële) begunstigers! Neemt u vooral contact op
wanneer u het fonds wilt steunen: treasurer@societyforjapaneseart.org. Jonge onderzoekers vinden op de HKF-website een
application form waarmee zij hun project
onder de aandacht van het fonds kunnen
brengen.

Society for Japanese Art

ANNA BEERENS

51

太狸記・八月 2021

TANUKI-IJSBERG

QUOTES
Kwam een gouden quote uit een studiegenoot, mentor, docent of uit jezelf die je graag vereeuwigd
wilt zien? Stuur deze dan op naar de redactie en we geven je quote een plekje in een komend nummer!
Tanukiaantje
Hier was ik al bang voor, maar lo and behold:
Americans.

Remy Zoutman
Ik ben Epic Seven.
(na een avondje spijt) Ik ga vanaf nu als geheelonthouder door het leven.

Ilja Markesteijn
Dit voelt echt als een lecture van Breuker,
maar deze is wel interessant en onthoud ik.

Clara Debard
Ik ben echt blij dat ik Ab Actis ben.

Als je geen corona krijgt, dan krijg je wel
emotionele schade.

Why the fuck ben ik Ab Actis.
Wij gaan weer even verder hutsen.
Laura Noordermeer
Ik ben er een beetje klaar mee om de feut
te zijn.

Wat is belangrijker, Meiland of het bestuur?
Ik ben goed getraind, bij de Company Day
moest ik me al voordoen als student Japanstudies.

Carelina Persoon
Ik wil geen fluo hesjes als wenkbrauwen.

Vanavond ga ik Tanuki for free promoten,
dus ik wil wel graag nog een keer uitgeroepen worden tot tanukiaan van de maand

Anne van der Linden
(over twee dagen voor een deadline beginnen
schrijven op het tempo van tien uur per dag)
Sommige mensen noemen het uitstelgedrag, ik noem het een systeem.

Maurits van Breukelen
Je moet in de kast met Remy.
Als er nou iemand was die me wou betalen
om te shitposten, had ik misschien een goede pc kunnen kopen!
Jeremy Leijssen en Maurits
-Ik ga de geschiedenisboeken gewoon weer
in, als Jer de Pipageklapte
-Jeremy, ik pipa-klap jou de geschiedenisboeken uit.
ZENO ZONNEVELDT
52

53

太狸記・八月 2021

KAMPFOTO’S
Bijzijn is meemaken! Het kamp van afgelopen zomervakantie was een denderend succes met
dank aan de KampCo (‘vo)! Hier alvast een aperitiefje voor de geïnteresseerden naar een volgend
kamp!

54

55



Collecties

TaTanukiKi

Media

TaTanukiKi 2020-2021--4