-
Titel
-
2020-2021 | 2
-
Nummer
-
2
-
extracted text
-
TTKK 2
Voorkant
太狸記・二月 2021
COLOFON
EDITORIAL
Journalcommissie
Drukkerij
Voorzitter en
Hoofdredactie:
Florence Bellemont
Vormgeving:
Florence Bellemont
Eindredactie:
Martijn Janssen
Secretaris:
Kirstin Toren
Omslag:
Amy van den Brink
Leden: Milan Boon
Zeno Zonneveldt
Rosalynn Hoogeveen
Maurits van Breukelen
Kirstin Toren
Yassir Gnaoui
Thomas Bervoets
Isa Lefering
Fatima Chouhou
Martijn Janssen
Bestuur Tanuki
Praeses: Laura Noordermeer
Ab-actis: Clara Debard
Labor Vincit Leiden
Contact
journaltanuki@gmail.com
OMSLAG
HALLO IK BEN AMY! POV: Een plots
rood bubbeltje in je taakbalk. Het is een
bericht van Florence; je mag de omslag
van de Tanuki Journal weer ontwerpen!
Ze heeft je vast wat van de inhoud meegestuurd en dit inspireert. Vooral de recensie van Kamikaze Girls, een film die al
tijden op je watchlist staat. Al snel drift
de nostalgie voor de jaren ’00 als een
tofu-bezorger door je bloedbaan. Dit
triggert op zijn beurt Caramelldansen
Speedycake Remix waarvan zich een 10
uur durende loop in je hoofd begint af
te spelen. Je beseft je dat je snel moet
handelen, voordat de chaos weer eens
de overhand neemt. Je opent Illustrator
en gaat los.
Quaestor: Remy Zoutman
Assessor Intern:
Kirstin Toren
Assessor Extern:
Carelina Persoon
Assessor Eerstejaars:
Ilja Markesteijn
Commissievoorzitters
hmu @ehmeh_design xxx
Acquisitieco:
Carelina Persoon
Eerstejaarsco:
Ilja Markesteijn
Journalco: Florence Bellemont
Kampco: Clara Debard
KCC Japan:
Zeno Zonneveldt
KCC Korea:
Senna van Dam
Reisco: Mélissa Kagje
2
INHOUDSOPGAVE
Gegroet! Daar zijn we
weer! Het jaar 2020
laten we gelukkig achter ons, colleges zijn
ondertussen weer aan
de gang: hoog tijd voor
een nieuwe Journal!
Deze editie bevat genoeg leesvoer voor een luie namiddag ontspanning tussen alle lessen online door.
Deze editie biedt antwoord op een tal
van vragen: wat heeft Tanuki uitgespookt in november en december? Lees de Tanuki Shimbun!
Wat was de jeugddroom van Dr. Crandol? Wat
doet Mrs. Bae in haar vrije tijd? Waarom is Aron
Koreastudies gaan doen? Hoe ervaart Julia het
mentorschap? Om dit te weten, zijn de interviews
de gewezen plek! Verder kom je in de artikels over
Japan en Korea ook te weten hoe men in Japan
kijkt naar homoseksualiteit, waarom Noord-Korea
mensen ontvoert, hoe de Ainu hun cultuur een
nieuwe adem inblazen, alsook waarom Botchan
en Kamikaze Girls aanraders zijn. De rubrieken
en bieden een antwoord op hoe de meest rus-
Tanuki Shimbun
5
Interviews
12
Dr. Michael Crandol
Mrs. Ha Bae
Mentor Aron van de Pol
Mentor Julia Schipper
14
20
27
32
Japan & Korea
36
Homoseksualiteit in Japan
Ontvoeringen Noord-Korea
Revitalisatie Ainucultuur
Boekreview: Botchan
Filmreview: Kamikaze Girls
38
42
45
48
50
Rubrieken & Extra’s
52
WTF Japan 54
Katern: Japan: Shinise
55
Ask Anky 57
Quotes 59
teloze samurai een nieuwe onderkomen vond en
waarom er in Japan zoveel winkels met een lang
bestaan telt. Ook Anky werd om antwoorden gevraagd, deze kun je lezen vlak voor de quotes en
de afsluitende senryū 川柳. Veel leesplezier!
Alweer is deze TaTanukiKi het eindproduct van meerdere handen op één buik. Naast de
Journalco wil ik de geïnterviewde alsook de gastschrijvers van harte bedanken voor hun bijdrage.
Ten slotte dank aan Amy van den Brink voor haar
mooie cover en enthousiasme.
Heb je een vraag, opmerking ofwil je
zelf iets schrijven voor de TaTanukiKi? Antwoord:
je bent van harte welkom om contact op te nemen met journaltanuki@gmail.com!
Senryū
59
Disclaimer
De TaTanukiKi is het tijdschrift van de LVSJK Tanuki en verschijnt gratis. Het is verboden om zonder
toestemming tekst en/of afbeeldingen uit deze
uitgave te kopiëren, herdrukken, aan te passen,
vertalen, screenshotten, verspreiden of herdrukken voor commerciële of non-commerciële
doeleinden zonder toestemming van het huidig
bestuur ter datum van de aanvraag.
3
太狸記・二月 2021
REDACTIELEDEN
en beginnen met het actief leren van het Marokkaans-Arabisch. Maar voornamelijk neem ik mij
voor om te doen wat ik wil, ongeacht de verwachtingen van anderen.
Wie schuilt er achter de namen die je zo zult zien
bij de artikels? Hieronder vind je een presentatie
van de redactieleden van de Journalco. Ze werden gevraagd om zich te vertellen over hun goede voornemens voor 2021.
Rosalynn: Ik doe niet meer aan goede voornemens, want mijn therapeut zegt dat ik moet proberen meer van dag tot dag te leven. Nee maar
serieus, ik hoop gewoon dat 2021 een beter jaar
wordt dan 2020 en met alle shit die er gebeurd is
zou dat moeten kunnen, toch? Misschien is mijn
voornemen weer wat meer te lezen. Er ligt nog
een gaaf Napoléon boek van mijn vorige verjaardag op me te wachten…
Florence: Goede voornemens zijn moeilijk bij
te houden, zeker als het grote doelen zijn. Concreet wil ik dat omnibusexemplaar uitlezen van
Lord of the Rings die me al jaren zuur aankijkt bij
het opstaan. Ook wil ik Python en schaken leren
(The Queen’s Gambit iemand?). En mijn N2 afleggen. Mijn grootste goede voornemen blijft echter
minder hooi op mijn vork nemen, en een nieuwe
telefoon wellicht.
Milan: (Waarschijnlijk voor het zoveelste jaar op
rij tevergeefs) hoop ik dit jaar wat aan te komen.
Daarnaast ben ik van plan minder vlees te eten,
meer Japans te leren, en mezelf nog wat beter te
leren kennen. Oh en net als Thomas heb ik een
hele hoop boeken die ik nog moet lezen!
Martijn: Nadat 2020 zo enorm dwars is gaan liggen, denk ik dat ik mij in ga houden met de goede
voornemens. Ik ga in ieder geval mijn bachelor
Japanstudies afronden, en lekker mijn P voor
Taalwetenschap binnenslepen. Ik ben helemaal
klaar met al die vertragingen! Wat daarnaast erbij
komt is gewoon mooi meegenomen. Zij het een
jaartje in het buitenland studeren, een JLPT N2 of
N1 erbij pakken, of eindelijk weer een plek vinden
om te kunnen drummen, ik ga overal blij mee zijn!
Kirstin: Over het algemeen heb ik meestal niks
met voornemens aangezien ik me er toch nooit
aan houd, maar voor dit jaar heb ik toch wel een
paar dingen. Ten eerste wil ik mijn bachelor van
Koreastudies afronden en hoop ik uitgevogeld
te hebben wat ik wel niet ga doen na met studie.
Wordt het een master of ga ik aan het werk…. Verder moet ik na een stop van anderhalf jaar ook
echt mijn Koreaans weer eens oppakken.
Arie: Al jaren wil ik gewoon een Ero-Guro shirtje
laten printen, Suehiro Maruo, Junji Itō of anders
Utagawa Kuniyoshi op je borst zodat veel ouders
je boos aankijken en kinderen voor hun leven verpest zijn. Is dat echt goed? Maakt mij niet uit ik ga
goed op huilende kinderen en boze ouders die
dreigen mij in elkaar te slaan maar eigenlijk durven ze niks te doen.
Thomas: In 2021 wil ik weer meer gaan koken
en voornamelijk ook nieuwe ingrediënten en recepten leren. Daarnaast zou het ook fijn zijn om
is een keer de dingen af te ronden die ik al tijden
uitstel waaronder de flinke stapel boeken in mijn
kast en een aantal musea bezoeken waarvan ik
al jaren zeg dat ik er naartoe wil. Verder is een
afgeronde bachelor ook zeer welkom.
Isa: Over lekker cliché gesproken, wil ik in 2021
echt meer gaan sporten. Ik heb eindelijk ruimte
om thuis mijn yogamatje neer te leggen en even
vingers kruisen dat de sportscholen open blijven.
Misschien een leuke creatieve hobby beginnen?
Iets minder youtube kijken kan denk ik geen
kwaad en de lege bulletjournal in de kast roept
mijn naam al sinds begin 2020…
Yassir: Meer mensen bellen! Een oud-huisgenoot gebruikte saaie klusjes als gelegenheid om
te bellen met vrienden en familie. Iedere dag
kwam zij al bellend met haar oma/moeder/broer/
kat/plant op de fiets aangereden. Ik zou ook wel
zo willen worden en meer op de hoogte blijven
van hoe het met iedereen is. Verder meer Anki-en
en ik wil minder denken en meer doen, denk ik.
Fatima: Mijn goede voornemens voor 2021 zijn
erg breed. Ik wil mijn eerste jaar van Koreastudies succesvol afronden en ook over gaan naar
het derde jaar van Psychologie. Als onrealistische
voornemen wil ik in 2021 elke maand een boek
uitlezen. Verder wil ik mijn Koreaans verbeteren
Zeno: Mijn doel voor volgend jaar is hetzelfde als
dat ik had voor 2020, namelijk naar Japan gaan.
Voor de rest wil ik doorgaan met goede gewoontes ontwikkelen, zoals vaker koken, op tijd naar
bed gaan en meer sporten. Bovenal wil genieten
van m’n studententijd met m’n vrienden.
4
Tanuki
Shimbun
5
太狸記・二月 2021
02-11-2020
MAANDELIJKSE BORREL
NOVEMBER
FILMAVOND:
THE KING AND THE CLOWN
06-11-2020
O
O
p maandag 2 november kwamen we weer samen voor de maandelijkse borrel. Ditmaal
met ‘pyjama’ als thema. In onze meest comfy outfit werd er weer genoten van wat
hoognodig sociaal contact. Er werden adviezen uitgewisseld over het op kamers gaan en
alleen wonen en het onderwerp van Corona kwam natuurlijk ook weer omhoog. Ook werden er verhalen van uitwisselingen gedeeld. Het was in ieder geval weer een gezellige tijd.
KIRSTIN TOREN
(M)EAT WITH YOUR
TEACHER
06-11-2020
13-11-2020
Dit semester hielden we elke vrijdag een (M)eat with your teacher-sessie waar we even
kort de professoren en docenten persoonlijke en niet-persoonlijke vragen konden stellen. Op 6 november hadden we een gezellig gesprek met Koreanisten Dr. Green en Flora
Smit. We hebben het gehad over hun meest recente onderzoek, iedereens favoriete eten,
historische figuren die we zouden willen ontmoeten en we hebben ook bijgepraat over de
Covid-19-situatie. Daarnaast kwamen we ook te weten in welke taal Dr. Green zijn zoontje
opvoedt en over welk onderwerp Flora Smit heel graag wat meer academisch onderzoek
over wilt doen. De vrijdag daarop, 13 november, deden we hetzelfde, maar dit keer met Dr.
Jang. Ook hier stelden we dezelfde vragen en kregen we wat aanbevelingen van wat we
eens moeten bezoeken als we naar Zuid-Korea gaan. We hadden ook Dr. Breuker uitgenodigd, maar door wat praktische omstandigheden ging het helaas niet door. Op dit moment
is het team van de Acquisitiecommissie aan het werk om te zien of we dit gesprek kunnen
verplaatsen naar een volgende (M)eat with your teacher-sessie.
6
p 6 november organiseerde de Koreaanse KCC haar allereerste evenement! Het was ons doel om een leuk maar
ook informatief evenement te organiseren
en via deze weg studenten van Korea- en Japanstudies kennis te laten maken met een
aspect van de Koreaanse cultuur dat niet in
de colleges wordt behandeld. The King and
the Clown (왕의 남자 wang wi namja, 2005)
kijken leek ons een goede manier om dit
te doen. De film verhaalt namelijk de peripetieën van twee gwangdae (광대 ‘clown,
entertainer’) die een groep vormen met
drie straatartiesten uit de hoofdstad en op
bijzondere wijze in het koninklijke paleis terechtkomen. Met niemand minder dan Prof.
dr. Remco Breuker als gastspreker ging dit
evenement een waar succes worden!
Met een opkomst van 23 enthousiaste Tanukianen kon de avond beginnen.
Professor Breuker ging van start met het
schetsen van een beeld van wat het betekende om als een gwangdae door het leven
te gaan in 15e eeuws Joseon. Ook besteedde hij aandacht aan de achtergrond van
Yeonsangun (연산군君), de tiende vorst van
de Joseon-dynastie, tijdens wiens regeerperiode de film zich afspeelt. Naast deze
belangrijke thema’s binnen de film zou ook
homoseksualiteit aan bod komen, wat in die
tijd zeker aanwezig was maar over het algemeen niet veel aan bod komt in populaire
media over deze periode. Met deze achtergrondinformatie was iedereen in staat gesteld om de film met een beter begrip van
de historische context evenals een kritische
blik te bekijken.
Over het plot zal ik niets zeggen,
maar het was een erg grappige, verwarrende en ook emotionele film. Om de opgeroepen gevoelens en verwarring te verwerken
en even na te kletsen was er ruimte in de
Tanuki Discord Server om dit te doen. Het
evenement was een groot succes en we kijken al uit naar de evenementen die zullen
volgen. Ben je er volgende keer (weer) bij?
SENNA VAN DAM
.
CARELINA PERSOON
7
太狸記・二月 2021
12-11-2020
IN GESPREK MET BUZA
Beste leden en andere geïnteresseerden,
Er zijn ongetwijfeld vele studenten lid bij Tanuki die een carrière bij het Ministerie van
Buitenlandse zaken ambiëren. Maar als je die droom eenmaal hebt, hoe verwezenlijk je
deze dan? Om deze en andere vragen te beantwoorden heeft het bestuur de activiteit: ‘In
gesprek met BuZa’ opgezet. Op donderdag 12 november hoorden de aanwezigen van Joey
Pijkeren en [ 2e gastspreker ] hoe men een positie binnen BuZa kan bemachtigen en hoe
het dan is om binnen te zijn. De samenvatting: je studierichting is niet per se belangrijk,
maar je moet kunnen laten zien wat je in huis hebt! En zorg vooral dat je geïnteresseerd
bent in en op de hoogte van wat er in andere landen speelt, want je gaat er veel mee te
maken hebben. Al met al was het een geslaagde activiteit, en hopen we volgend jaar weer
echt op bezoek te mogen komen in Den Haag. Ik kijk er vast naar uit.
ONLINE ESCAPE ROOM
EERSTEJAARSCOMMISSIE
Op vrijdag 13 november organiseerde de
Commissie Eerstejaars hun eerste activiteit:
de Online Escape Room. De deelnemers
werden verdeeld in twee teams die tegen
elkaar zouden strijden. Ondanks alles geprobeerd te hebben, lukte het het eerste
16-11-2020
13-11-2020
team niet de escape room op te lossen. Het
tweede team slaagde er wel in na 3 uur alle
raadsels op te lossen.
ILJA MARKESTEIJN
PICTIONARY-AVOND
JAPANSE KCC
LAURA NOORDERMEER
De Pictionary-avond van de KCC was een en
al gekkigheid. Lachen, gieren, brullen. Om
de wilde tekeningen die op het digitale doek
werden gezet, maar ook op de wanhopige
pogingen in de chat om deze karakteristieke
pogingen tot kunst te onderscheiden. Met
het Japanse thema het spelletje allemaal
net wat interessanter. Het was een genot
om onze fanatieke leden uiteenlopende bekendheden als Haruki Murakami en Keisuke
Honda uit te zien beelden, om nog maar te
zwijgen over wat er op het papier verschijn
toen het onderwerp tatami mat was. Hoe
dan ook, de prachtige kunstwerken en de
gezelligheid van de Pictionary avond zullen
nog lang in de herinneringen van de deelnemers voorleven.
ZENO ZONNEVELDT
DOCU-AVOND
JAPANSE KCC
Op 28 november 2020 organiseerde de
KCC Japan een documentaireavondje over
het zonovergoten paradijs Okinawa. Het Japanse eiland heeft echter ook een minder
zonnige kant zo blijkt uit de documentaire:
NHK Documentary - The Battle of Okinawa.
In de tweede wereldoorlog was het eiland
8
28-11-2020
het strijdtoneel van de slag om Okinawa die
veel onschuldige burgers het leven heeft gekost. De documentaire was grimmiger dan
wij van tevoren hadden gedacht dus mocht
je geïnteresseerd zijn, dan ben je alvast gewaarschuwd
REMY ZOUTMAN
9
太狸記・二月 2021
30-11-2020
FGW PUBQUIZ
Op maandag 30 november kwamen meer
dan 70 studenten van de verschillende
Leidse talenstudies samen op MS Teams
om met een pubquiz te bewijzen dat hun
studievereniging het meest wereldwijs is.
Het was een mooie samenwerking tussen
studieverenigingen van onze talige faculteit
geesteswetenschappen! Er heerste een gezellig competitieve sfeer in de chat met zo af
en toe even trots gewànsuì (万岁, equivalent
van Koreaans mansae en Japans banzai) van
de SVS. De pubquiz bestond uit verschillen-
07-12-2020
FILMAVOND:
SEOUL SEARCHING
de categorieën van aardrijkskunde tot pop
culture en de leden van de menige verenigingen zijn ten strijde getrokken tegen elkaar om de eerste plek te veroveren voor
hun vereniging. Wist jij dat Japan en Korea
samen bijna 250 vulkanen hebben, of dat
Peru ‘s werelds grootste Alpaca populatie
heeft? De pubquiz is uiteindelijk gewonnen
door Sheherazade, maar Tanuki heeft haar
best gedaan!
CLARA DEBARD
MAANDELIJKSE BORREL
DECEMBER
Ook begin december was er weer een
maandelijkse borrel. Ditmaal met het thema
kerst. Het was misschien een beetje vroeg
maar om vijf uur zaten we allemaal in de Tanuki discord met onze kersttruien en kerstmutsen. En ditmaal werd er niet alleen over
van alles gepraat, maar deden we ook een
aantal potjes AmongUs met elkaar. Uiteindelijk werd er na drie uur een eind geknoopt
aan de borrel. Helaas was het de laatste
borrel van het jaar, maar we hopen jullie in
februari weer te zien.
KIRSTIN TOREN
Vrijdagavond 11 december organiseerde
de Koreaanse KCC nog een filmavond! Deze
keer keken we de komische film Seoul Searching (2015) die een groep Koreaanse
tieners die zijn opgegroeid in het buitenland (oftewel een groep 교포 gyopo) volgt
tijdens een zomerkamp in Zuid-Korea waar
ze leren over hun afkomst. Deze filmavond
werd gehouden in de Tanuki Discord dus er
was van tevoren, tijdens de plas-drink-ensnackpauze en ook naderhand veel ruimte
om met elkaar te kletsen en elkaar vlak voor
de tentamens nog even een hart onder de
riem te steken. Met een opkomst van 11 Tanukianen was het een erg gezellige avond!
SENNA VAN DAM
18-12-2020
FILMAVOND + DRANKSPEL:
THE CALL
Na hard gestudeerd te hebben voor de finals en voor de laatste keer op ‘inleveren’
gedrukt te hebben, konden de Koreastudies
studenten relaxen bij de filmavond van de
EJC. In combinatie met een drankspelletje
werd de Koreaanse film ‘The Call’ (2020)
gedraaid. In totaal waren er 8 man. Na het
drankspelletje bleven er nog een aantal leden praten over de film en andere dingen.
Een zeer geslaagde avond!
ILJA MARKESTEIJN
10
11-12-2020
11
太狸記・二月 2021
Interviews
12
13
太狸記・二月 2021
CHASING DREAMS AND
FINDING MONSTERS
An interview with certified anime man, yōkai-buster,
and horror enthusiast: Michael Crandol
Michael Crandol is nu in zijn tweede jaar op Universiteit Leiden als Lecturer Modern Japan Studies. De vakken die hij geeft gaan voornamelijk over anime, J-horror, Japanse griezelverhalen en
Japanse yōkai 妖怪. Of je Dr. Crandol nou al wel of niet hebt leren kennen, uit dit interview zal je
vast nieuwe en interessante dingen over hem te weten kunnen komen. Dr. Crandol komt uit de
Verenigde Staten en is nog bezig met het Nederlands onder de knie te krijgen dus het interview is
in het Engels uitgevoerd.
JONA BOEKESTEIJN pictures courtesy of MICHAEL CRANDOL
Has your research changed the way
you watch J-horror and anime? Are you
still able to enjoy it in the same way?
“It’s a sad side-effect, but I’ve watched so
many horror films in my research that they
no longer scare me which takes a lot of the
purpose of watching a horror movie away.
Once you understand why something is
scary, it ceases to be scary. A lot of fear comes from the unknown and I spent so much
time analyzing how horror movies frighten
people. I still like to watch horror films, but
it’s always this sad endeavor of ‘well maybe,
maybe this one will really scare me’ and then
when I get to the end I’m just like ‘ah, no not
really.’”
away from anime. But then as a professor I
was asked to give lectures on anime which
got me back into it and I’ve had a lot of fun
these last two or three years remembering
why I liked anime in the first place.”
Are you watching any new stuff right
now?
“I am still going through the newest version
of GeGeGe no Kitarō (ゲゲゲの鬼太郎, 2018).
I also recently watched the Dororo (どろろ,
2019) remake and I really enjoyed that. And
it’s a year or two old but I watched Zombie
Land Saga (ゾンビランドサガ, 2018). I’m a
sucker for horror-comedy in anime.”
What works inspired you the most and
in what way?
“Going back to when I was a child: old Hollywood horror movies. So the Dracula and
Frankenstein movies from back then. I loved
those when I was a kid. They would come
on tv on the weekends and I would always
watch those. It was a huge part of my childhood. I think that has been the biggest influence on me because when I started getting interested in Japan one of the things I
wanted to do was see the Japanese versions
Are there still horror films out there
that can scare you?
“The one horror movie that did recently
manage to scare me was The Conjuring 2
(2016), but only because it tapped into something personal from my own childhood
that really frightened me.
With anime I started off as a fan,
but then I went through a phase where I
had had enough of it. This coincided with
my PhD so I focused on horror films and got
14
of these cheesy old horror movies from the
30s to the 60s. Then I discovered Nakagawa
Nobuo (中川信夫) who was the director of a
lot of film adaptations of traditional Japanese ghost stories in the 1950s. They’re wonderful! And they were the same sort of thing
as those movies from Hollywood that I loved as a kid. The Nakagawa films ended up
being my research focus and my book that’s
coming about is largely about those films.
On the anime side of things it was
Neon Genesis Evangelion (新世紀エヴァンゲ
リオン, 1995). I can very precisely pinpoint
that. I had always been interested in animation. When I was a kid I thought I would grow
up to be a Disney animator. As I got older
anime started getting more popular internationally so of course I wanted to see some
of that. I rented Evangelion at the Blockbuster Video and I watched the first two episodes and I was like ‘eh, it’s alright’ and then
didn’t think about it for a while. Months later I rented the next two episodes, and in
them the main character Shinji gets beaten
up at school because someone’s sister got
hurt while Shinji was piloting a robot to save
the world. That really caught my attention
because it was so heavy and dramatic for
a cartoon. From that point on I was hooked
and completely sold on ‘anime can tell sophisticated stories’.”
A younger Dr. Crandol sitting in front of the ‘Kappa Kawataro
Statue’, the Kappa being another famous yōkai.
Please share some more of your favorite things! What is your favorite yōkai/
ghost/monster?
“My favourite yōkai is the rokurokubi (轆轤
首). Rokurokubi are geisha girls that have
extendable necks and play pranks on people. The typical rokurokubi story is ‘a guy hires
a geisha for the evening and then her neck
just starts extending and moving around
like a snake to freak the guy out.’ I like it because there is not anything more menacing
about it. It’s not like other yōkai that want
to eat you or drown you. I also like the juxtaposition of the beautiful women and the
monster.”
Are those also your favorite works?
“On the horror side of things those Nakagawa Nobuo films are probably also my favorite. On the anime side my favorite is probably FLCL (フリクリ, 2000) which was created
by a lot of the same people that worked on
Evangelion. FLCL takes all of the great inventive stuff of Evangelion and amps it up to eleven. It also gets rid of the depressing stuff
so FLCL is just fun to watch while Evangelion
can be a little depressing.”
Do you have any anecdotes about your
student time? Do you think you were a
good student?
“(laughs) I was not a good student in high
school. I was a really good student when I
was small but by the time I got to high school
I just didn’t care. Part of that was because
15
太狸記・二月 2021
I still thought I would be a Disney animator
and I didn’t need school. So I didn’t try very
hard and my grades weren’t too great. After
graduating I didn’t go to college right away,
I just worked for six years and didn’t really
know what I wanted to do. By that time I had
figured out I wasn’t a good enough artist to
get a job at Disney. Finally one day I woke up
and realized that if I didn’t do something I
would be working cash register jobs for the
rest of my life. So I decided I’d better go back
to school. I started out at community college
(editor’s note: a type of institution comparable to the Dutch Regionale Opleidingscentra). I tried really hard, got very high grades
and was able to get into a prestigious college. All throughout college and grad school I
did very well. But that is because I had those
six years of experience first where I learned
what the alternative was. If I had gone into
college straight out of high school I would
not have done nearly as well.”
of long, black hair. Most people would probably find that disgusting but I was like ‘OH
MY GOSH, IT’S JUST LIKE IN JU-ON! This is
so great’ (editor’s note: Ju-On 呪怨 is also
known as The Grudge).
Another one of my favorite yōkai
is the noppera-bō (野箆坊 のっぺらぼう). The
yōkai that has no face. There is a famous
story about a guy walking down the street
at night who sees a girl hunched over crying
in her hands. The guy goes to ask what’s
wrong and she puts her hands down and
says ‘I have no face.’
While I was living in Yokohama I
had gone to Tokyo one time and came back
rather late. I got off at the station near my
apartment and went down from the platform. There was nobody in the entrance
area except for one women in the far corner. She was huddled over with her back
to me and had her hands up really close to
her face. It was the exact same pose described in the noppera-bō stories so of course
I stopped and was like ‘Oh my gosh, it’s a
noppera-bō’ and got closer. Turns out it was
just a woman talking on her cellphone so I
was a little disappointed.
And the big one: my wife and I went
to Ōshima island which is the island from
Ring (リング, 1998). In the backstory Sadako’s mother committed suicide by jumping
into the volcano that’s at the top of the island. This is actually based on history. In the
1930s it was a popular suicide spot where
lovers would come to commit love-suicide.
So it has a spooky reputation.
My wife and I went for only one
evening and it was very cloudy, windy and
not really good weather to climb a mountain. But we only had that one chance so we
tried it. We got up to the caldera, but by the
time we got up there the wind and clouds
had gotten really intense. We were the only
people stupid enough to be up there. We
tried going around the edge of the volcano
“When I was a kid I thought I
would grow up to be a Disney
animator.”
Now a question about your time in
Japan! Do you have any scary stories
from that time?
“Yes, several. My first apartment ever in Japan was in a really old rundown building in
Yokohama. It was probably built around the
1950s and I don’t think it had been renovated ever since. At the time, I was working on
my PhD so I was already interested in J-horror. I had been there for a couple of days
and the drain in the floor of the bathroom
was clogged. I didn’t have any tools so I just
took off the drain cap and stuck my hand
down the drain. And I pulled out like yards
16
You were an editor at AnimeNewsNetwork for some time right? How did that
happen and do you have any stories
about that time?
“(laughs) Yes. You know, that’s the thing that
haunts me forever. When people Google
me that’s one of the first things they find.
I was in my early twenties when I was writing those and they’re just full of bad grammar mistakes and it’s really embarrassing. I
wasn’t technically an editor, I was a reviewer
and that came about because I entered a
review contest that they were having. So I
wrote a review for Gunsmith Cats (ガンスミス
キャッツ, 1995), a show which probably no
one even remembers today. It won, I was
happy they chose me and I thought that
was the end of it. A month or two after that
I got an email from the editor-in-chief who
said my review was really good and asked
me if I would like to do more. I got either
$10 or $20 per review, I don’t remember
which, but in any case it wasn’t enough to
but you couldn’t see more than a couple
feet in front of you. You couldn’t see behind
you. You couldn’t see the end of the volcano
because of all the swirling clouds. And then
there was a sheer drop on the other side of
you which you couldn’t see well either because it’s just clouds
There was just this narrow little
path and this narrow little rope bridge, and
the wind was so strong we were almost
getting knocked over and could hardly get
up. We couldn’t tell how far around we had
gone but the path just kept going up and
never started going down. So finally we decided to turn around and went back. The next
day was a perfectly clear and beautiful day
and it turned out we had almost made it all
the way around before turning back. It was
terrifying at the time but I look back at it now
as one of my favorite memories. It was as if
Sadako’s ghost was trying to kill us on the
mountain top.”
Dr. Crandol under a torii gate on top of Miharayama on Ōshima, right before his attempt to brave the caldera in a storm.
17
太狸記・二月 2021
live off of. I ended up writing three or four
reviews a month for a couple of years. The
nice thing about it was that you’d get free
anime. They’d sent out screeners (advance
screening of a piece of media that is sent to
reviewers, etc.) that they got from the companies directly, so that was fun for a while.
However, it was also one of the things that
eventually turned me off of anime for a while.
If they sent you something you had
to review it. You could pick titles you wanted, but they would also send you anime
you didn’t want. When I first got into anime
in the late 90’s, only the really good quality
stuff would be released in the United States.
But while I was working for AnimeNewsNetwork the anime boom really took off, and
American companies started licensing everything. All the anime was coming now, not
just the good ones but also the crap anime.
A lot of it was just really bad and I asked myself ‘why am I still doing this for 10 bucks?’
So that’s part of what turned me off of anime, but also the toxic fandom. If you wrote a
bad review of something, no matter what it
was, someone was going to attack you on a
message board in the most vicious way possible. I actually got borderline death threats
giving bad reviews. In fact, when I reviewed
the first DVD of the 1970s Lupin the Third (
ルパン三世, 1971) I said something about
the animation quality not being very good. I
gave the show a positive review overall, but
I got totally ripped on the message boards
for that.”
One of the things I did in my research was watching all these prewar Japanese movies. I shouldn’t say all because most
of them didn’t survive. There were hundreds
made, but there are only three or four currently around in any sort of complete form. I
thought they were really cool and they were
completely unknown outside of Japan. Pretty obscure in Japan too. But one of them
had been shown in the UK. So I thought it
would be really cool if I could get that shown
in the United States. At my last job before
I came to Leiden, I was visiting a professor
at Indiana University where they have their
own theater. I got to know the director of
that theater while I was there and started
talking to him about the film. I got in touch
with the archive in Japan and we got the
print. We did the North American premiere on the 80th anniversary of the release of
the film in Japan.
But the problem was the print had
no subtitles. We got a copy of the subtitles
in a PowerPoint file from the guy who put
together the UK screening. We ended up
having to project the subtitles over the film
in real time. I had to sit in the back of the
theater to manually push the button every
time the subtitles needed to change which
was horrifying. The film was full of antiquated Japanese that I couldn’t even understand sometimes and the sound quality was
really bad. I rehearsed it for like a month
and in the end it went almost perfectly.”
Where do you want to take your research next? And do you have any upcoming projects? You mentioned earlier
that you were writing a book…
“For a while I’ve been kicking around trying
to do something with live action versions
of anime and trying to position it in a wider
global trend of remaking works of animation
as live action. Disney, for example, has been
remaking every animated movie they have
What would you say is your biggest
achievement until now?
“Something that was really cool and I’m really proud of is that a couple of years ago I
was able to put together the North American premiere of a Japanese horror film from
1938, The Ghost Cat and the Mysterious Shamisen (怪猫謎の三味線).
18
into a live action. They call it ‘live action’ but
the Lion King remake (2019) was CGI, which
is also animation. But it’s a different kind of
research than I’m used to because it’s all
contemporary. I really like doing archival research on older films. I’m going to try and
go to Japan next year, hopefully, if the world
goes back to normal somewhat, and I want
to look at early jidaigeki (時代劇) films from
like the 1920s and the roles that actresses
played in them. Something that came out of
my own research was that the actors who
portrayed the monsters in early horror films
were all women, but they had all gotten
their start appearing in these action ninja
films from the 1920s. These were like the
first actresses ever in Japanese film and they
were playing action heavy roles like Scarlett
Johansson as Black Widow or something like
that. So I might move into the action genre
next, we’ll see.”
doing it. The job description was a very good
fit. On top of it, it’s Leiden. If you do Japanese studies, Leiden is an incredibly prestigious place to be. I had a lot of fun telling
people back in the States that I got a job
in Leiden and seeing their reactions. If you
work in academia and you work in Japanese
studies in the US, you have heard of Leiden.”
And the book you mentioned?
“Yes, so I wrote a book on the history of Japanese horror films. Its title is Ghost in the
Well (full title: Ghost in the Well: The Hidden
History of Horror Films in Japan). It’s a bad
pun but I there is a point to it. The oldest
surviving footage of any horror film in Japan
is from around 1915. Only about 10 minutes of footage remains, and most of it is just
a ghost rising up out of a well. Which is also
like the image in the ring of Sadako climbing
out of the well. So I thought it’s a clever way
to talk about modern J-horror making a circle going back to the very beginning of Japanese horror.”
“I get paid to hang out with
How do you look back on this experience?
“Well, COVID really muddled it up. I’ve been
here for over a year now and it’s still kind
of hard to feel settled in entirely because
of COVID. My wife and I came here in July
of 2019 and it took about six months to
even start feeling settled in. By February we
started to feel a little more comfortable but
then a month later the virus struck.”
people who are interested in
the things I’m interested in and
talk about how cool they are.”
In the months you were able to go
outside, what did you like and dislike
about the Netherlands?
“I love the history. Growing up in America
there are no castles or 500 year old mansions and things like that. So I have what is
sort of like the Japanese word akogare (憧
れ), ‘the yearning for’, really old buildings
and history. As a kid I had this yearning for
Europe, a fantasy Europe with dragons and
knights and castles and stuff like that. But it
colors your imagination for your whole life. I
love being here in a place that has real history.
On the other hand I don’t like that
Why or how did you come to Leiden
University?
“They were looking for someone who could
teach classes on Japanese popular culture and anime. When I applied for the job I
had gotten back into anime and given my
first anime class in America and had a blast
19
太狸記・二月 2021
So it’s sort of reminiscent of RPG towns
with the different stores here?
“Yes, I have to go to the armor and the weapon store. Why can’t I buy my armor at the
weapon store?”
land to see Loch Ness and we spent a week
there hunting for the Loch Ness monster.
Didn’t see it, unfortunately. I really was like
a little kid. I know there is not a dinosaur
in the water, but the whole week we were
there I was just kind of watching the lake,
hoping maybe I’d see something.”
Fun facts! What is your favorite dish?
“(without hesitation) Takoyaki. I just love takoyaki. If you describe it in English it sounds
repulsive: ‘fried octopus ball’. But it’s wonderful!”
Dr. Crandol on his expedition to find the Loch Ness monster / vacation in Scotland.
If you were to compare the culture
shock in Japan and here, which one was
bigger or more intense?
“Here. Because when I went to Japan, I went
in prepared for it. I had been studying Japan
for several years. By the time I went, I had
already spent around three years learning
the language and I had taken classes on
Japanese culture, so I had really done my
homework. ‘Compared to living in Japan the
culture shock of living in Europe cannot be
as extreme,’ is what I thought. And I think
precisely because I had that assumption, it
was.
I think Americans are spoiled by
things like Walmart, the giant you-can-buyanything-you-want stores. And here you
have to go to specific stores to get specific
things you want. It’s stuff like that. I miss it.
Although I feel terrible that I miss it: they’re
actually horrible. They’re not pleasant shopping experiences, but I guess they’re convenient.”
It’s so damn flat. Part of this yearning for
fantasy Europe was for the big towering
mountains with castles on the top of them.
Lord of the Rings kind of stuff.
In July, when COVID had a brief moment where it didn’t look so bad and people could actually travel, my wife and I went
to Germany. We just drove down the Rhine
and... castles. On mountains. That’s also really cool, fairy tale Europe was only a three
hour drive away from home. Back when I
was a kid, when we drove three hours we’d
be in North Carolina, which isn’t nearly so
interesting.”
“Why can’t I buy my armor
at the weapon store?”
20
What do you like and dislike about teaching?
“That is a dangerous question right there. I
like what I was just saying. I get paid to hang
out with people who are interested in the
things I’m interested in and talk about how
cool they are. I can show the students that
they can take what they’re interested in and
do something with it.
Is there something that I don’t
like about it..? Maybe grading papers, but
you have to write them so it’s a fair trade I
guess.”
If you could grant a sequel to any series
or film, which would you choose?
“(laughs) You sent me the questions in advance and this was the one that I racked my
brains over the most. It’s a really important
question. There is one thing I really wanted
to see more of recently and it looks like we’re not going to get it. It’s nothing Japan-related and not even horror, but it was The Dark
Crystal series on Netflix (Full title: The Dark
Crystal: Age of Resistance, 2019).”
Lastly. What would your advice be to
students? Anything goes.
“It sounds so corny, but do what you love.
When I finished college I didn’t think I’d keep
on going, get my PhD and be a professor.
That wasn’t my intention. I got an office job
in my hometown working on stuff I had no
interest in and I hated it. It was the beginning of a career, but I gave up after a year.
I need to be able to wake up every day and
go to a job that interests me. So that’s what
I did.
And I would tell people to do that.
Don’t compromise on life. Don’t take a job
just because it’s a job. Do what you want to
do. And if your job isn’t what you want to do,
find a way to do what you want to do. I am
living proof that it can work.”
What are some of your hobbies?
“(laughs) I have no hobbies. That’s actually
one of the downsides of all this. When you
do what you love your job is your hobby
and so you become a very boring person.
It’s like:
-Oh, what do you do?
-I teach horror film and anime.
-Oh, what do you like to do in your spare
time?
-… watch horror films and anime.
But I guess I make a point to read
novels and watch things that aren’t Japanese in my spare time. Oh, and I’m an amateur
Cryptozoologist. I have always been fascinated by things like the Loch Ness monster
and Bigfoot, even though I know they probably don’t exist. After my wife and I visited
Germany this summer we also went to Scot-
“Don’t compromise on life.”
21
太狸記・二月 2021
THE MULTIPLE FACETS OF
HA BAE—AN INTERVIEW
A well-known figure for students of Korean Studies, Mrs. Bae (also known as 배선생님) is positive
energy personified. I had the opportunity to interview her and ask her about several aspects of
her personal life and her career as a teacher. How did she come to Leiden? What kind of student
was she? Moreover, what is her favorite dish? You will find the answer to this and other important
questions in this interview. To ensure Mrs. Bae will be able to read the interview as well, this piece
will be written in English.
FATIMA CHOUHOU pictures courtesy of HA BAE
Korean classes are originally designed in a
communicative way, for example, we have
many flashcards for pair work, mingling activities, and games during class. However, we
have to keep the 1,5 meter distance rule in
the classroom, which means we can’t mingle or play games in class. The only thing
I’m not satisfied with in this situation is not
meeting my students in person. Except for
that, I pretty much like this lockdown situation.”
What do you enjoy doing in your free
time?
“During these times I started baking. When
I was in Seoul, I never baked bread or cake.
But here there are many good baking kits,
so now I can easily bake everything; like
croissants or appeltaart. The smell of baking
always makes me happy and of course makes me get fat, too.
During the weekend, when the weather is good, I play golf with my husband.
Another one of my hobbies is definitely drinking. I love to drink so I just try all kinds of
Dutch beers. One thing you have to know is
that I don’t drink during the weekdays! I’m
a good teacher, so I only drink during the
weekend.
I also love traveling. I’ve been to
many countries. I like to explore new pla-
Mrs. Bae
How has the Corona situation treated
you?
“Personally, I’m kind of positive about this
situation. Actually, I’m a homebody so I’m
really enjoying my homey, cozy little place.
However, as a teacher, I used to get a lot
of energy from my students and I loved to
communicate and interact with my students
in person. As you know, in online classes
we have a lot of regulations and limitations.
22
ces I’ve never been to. If I have to pick several memorable places for me, I would say
Champagne (France), Bangkok (Thailand),
Barcelona (Spain), and Fukuoka (Japan). The
common thing among these places is that
the food was fantastic! I used to go to Bangkok and Hokkaido twice a year since these
two cities are quite close to Seoul. Wherever I go, I look for good wineries, breweries
or bars. As long as I have a glass of wine or
beer, I can enjoy the destination no matter
where it is. Before Covid-19, I’ve been to
Portugal where I have visited Lisbon and
Porto. They had really good and cheap wine.
I also loved the atmosphere and their food.
Before going back to Korea, I really want to
visit Morocco with my husband.”
Is there anything you would be doing
differently if you would be able to teach offline classes?
“Yeah. Usually we’d have a lot of fun games
and interactive activities in this class. The
Sogang curriculum is famous for their interactive activities. But we can’t do any in online classes. If online classes could happen, it
might feel different. However, I’m not sure if
that will be the case next semester for language classes.”
Mrs. Bae in Porto
How long have you been teaching and
how did you come to teach here at Leiden?
“I have been teaching Korean as a foreign
language since 2015 at Sogang University. This is the first foreign university in my
teaching career. Actually, I never dreamed
or imagined I could teach Korean in the
Netherlands. Before I came here, I lived in
Germany, in Berlin. At that time, I was told
that a position for Korean language lecturer
had opened at Leiden University. I applied
because I am fully experienced with the
Sogang books, so I thought I would be able
to quickly adapt to the curriculum here.
Mrs. Bae in Bangkok
23
太狸記・二月 2021
My husband was studying in Berlin and he didn’t like for me to come here,
because we would have to have a long-distance relationship for a certain time. When
I finally came here, we had a long-distance
relationship for 6 months. Then he graduated and came to the Netherlands too. In
Germany, I was learning German, so I fully
understand how you feel in a new language.
I can’t even try to learn Dutch, because it’s
too difficult for me.”
There are many differences between
South-Korea and the Netherlands. Have
you ever experienced culture shock?
“I would not say “culture shock”, but I would
rather say I’m still surprised by a few things.
First of all, the English skills. Almost all people I have met have strong English skills. I’m
really curious about the Dutch English-education system and want to know the knowhow.
The second thing is that Dutch
people usually don’t eat too much food.
The students have just a piece of bread for
lunch. Then how can they be tall like that?
You haven’t eaten enough food! Koreans
always tend to be obsessed with food. We
have seasonal food and special food for
special days. But Dutch people are less interested in food.
I don’t think it was difficult to adapt to the
culture. People are cool. Sometimes I think
students are direct, it’s really complicated.
It’s between direct and rude. But I haven’t
had serious problems so far. I adapted pretty quickly in these circumstances.”
Mrs. Bae in Utrecht
“I like this picture because there is a woman who is staring at me
with a smile… she would have thought I was a strange person...
haha… at that time I was so excited about walking on the rainbow
crossroad.”
“You don’t have to find your job
at the first try. You can change
What would you say is the biggest difference between university in Korea and
university in the Netherlands?
“The biggest is the passing grade! 60 is too
low, I think! We have a very high standard,
especially for the university students. If I got
a grade C or 70 something percent, I think I
and be whatever you want to
be.”
24
would feel bad. And Korean students are in
more competitive situations. In Korea, students also have a lot of dreams and I think
they are overwhelmed by them sometimes.
I think this is another thing that is different
from university students here.”
What were you like as a university student?
“I was actually a straight-A student. I got a full
scholarship with high grades during my university days. I graduated from Sogang University, and they had a unique curriculum
for all students, regardless of their major. All
students had to read a book and write an
essay, every week, for four years. I’ve never
read that many books in my whole life. And
I think that was good training to be a good
teacher. Oh wait, am I a good teacher? Well,
it was good training to be a teacher. Actually, my university days were really boring. I
drank a lot and read a lot of books.”
Mrs. Bae in Fukuoka
What is your favorite memory from
when you were in university?
“I think my time abroad. I went to Boston,
in the United States, to study for one year.
I was doing my bachelors with a major in
Korean language education, so I took some
courses related to education. I couldn’t focus on the class. I just focused on hanging
out with American students. That’s a really
good way to experience the culture! And because you will go to study abroad in Korea,
and I think that will be the most memorable
experience for you too. You have to make
Korean friends, too!”
field and worked at a multinational advertisement company where I made commercial films and wrote articles. Have you ever
seen the movie Devil Wears Prada? That’s a
fashion magazine, but I just worked at electronics magazines like LG and Samsung. I
may still work in that field. But it was tough,
and the turnover rate was too high. There
were a lot of people who had bad personalities. I was unhappy where I was working at
the company. That’s why I went to graduate
school and changed my career. Now, I’m satisfied with teaching. I think I’m happy now.
You don’t have to find your job at the first
try. You can change and be whatever you
want to be.”
If you would not be a teacher, what
other job would you want to have?
“I have changed my job a lot. When I graduated from the university, I wanted to stick
with a good job with a high salary, that’s why
I went to work as a banker. But that was really boring. I moved to the advertisement
What is your favorite Korean expression?
“In Korean it is ‘늦더라도 해 보는 게 낫다’ neutdeorado hae boneun ge natda. It translates to
“better late than never”. As I told you before,
I went to graduate school pretty late compared to my fellow students. At the time my
25
太狸記・二月 2021
parents and friends advised me not to quit
my job, because I made a lot of money and
had a good reputation in the field. But I was
unhappy. I thought it was better to regret
after doing what I want, than having nothing
to do. I went to graduate school and became a teacher and I was able to meet you!
I think my life is pretty good, and I’m really
satisfied with my career.”
friends or teachers with your previous
knowledge, it will give you a small sense of
pride and it will encourage you to give it
another try. Please don’t be afraid of speaking up.”
A trivial question: if you were only able
to eat one dish for the rest of your life,
what would it be?
“It was really hard to choose only one dish.
But I definitely choose kimbap. You can
make everything in kimbap. You can choose
the ingredients along with your mood. Cheese or bulgogi kimbap, you can make it with
whatever you want. I think it’s a very flexible dish, it can be vegetables or only meat
kimbap. I’d definitely choose kimbap if I have
to eat only one food for the rest of my days.”
nothing to do with your IQ,
“Good language skills have
your brain or your personality.
Please be patient and practice
every day”
Lastly, as a Korean teacher with a lot
of experience, what advice would you
give to students of the Korean language?
“First of all, language learning is just training. Good language skills have nothing to
do with your IQ, your brain or your personality. Please practice it every day. It doesn’t
have to be serious studying: watch Korean
TV, listen to Korean music and make Korean
friends. In my experience, only the patient
students can finally reach the high fluency
levels. It’s never been about being smart or
having an outgoing personality. Please be
patient and practice every day.
The second is that language learning is also experiencing a series of small
achievements. I want you to feel small joy
about your achievements during the class.
For example, if you learn vocabulary, please
try whether it really works during the class.
If you succeed to communicate with your
INTERVIEW MET MENTOREN:
ARON VAN DE POL
Thuis studeren, we moeten er helaas allemaal aan geloven. Eén van de vervelendste gevolgen
hiervan is het niet kunnen zien van de medestudenten. Niet meer allemaal samen lopen naar het
Lipsius, wachten voor de collegezaal of een broodje halen in de kantine. Daarbij is het misschien
extra lastig voor de eerstejaars studenten van Tanuki. Doordat evenementen als de El Cid-week
online waren en kamp niet door kon gaan, hebben ze elkaar en ouderejaars nog veel te weinig
gezien.
Dit is de reden dat we deze interviews houden met mede-Tanukileden! Leer andere studenten kennen en lees over wat zij doen om de tijd door te komen, nu iedereen zoveel thuis zit.
In deze editie hebben we interviews met twee eerstejaars mentoren. Derdejaarsstudent Koreastudies Aron en derdejaarsstudent Japanstudies Julia vertellen over wat zij vinden van het mentorschap, wat er nou allemaal zo anders is tijdens corona en wat zij doen in hun vrije tijd!
ISA LEFERING foto’s van ARON VAN DE POL
“Ja klopt. Ik deed Koreaans eigenlijk eerst als
minor op HBO. Ik wou stage lopen in (Zuid-)
Korea, maar bij elk bedrijf kreeg ik te horen
dat, aangezien ik geen Koreaans sprak, zij
mij niet konden aannemen. Dus toen ging
ik kijken of ik toch nog ergens Koreaans kon
leren. Uiteindelijk vond ik Leiden; de enige
plek in Nederland waar ik Koreaans kon volgen op een HBO of Universitair niveau.
Toen kwam ik hier en beviel het me
heel goed. Het was zo anders dan scheikunde en ook leuker eigenlijk. Dat kwam omdat je hier een discussie kunt voeren over
dingen die je schrijft. Ik had bij scheikunde
altijd het gevoel dat je dingen test, waar dan
resultaten en een conclusie komen. Bij hoge
academici is er dan wel een discussie mogelijk, maar in het algemeen is het ‘Als A eruit
komt, betekent dat B’ en je hoeft er dan niet
veel dieper over na te denken. Toen ik merkte dat dat hier wel kon, vond ik dat echt leuk.
Er was nog heel even twijfel over wat ik dan
later zou doen, maar uiteindelijk ben ik hier
gebleven.”
Kun je jezelf kort voorstellen?
“Mijn naam is Aron van de Pol, 22 jaar. Ik ben
geboren in Arnhem en woon nu in een klein
plaatsje ernaast genaamd Duiven. Waarschijnlijk kent niemand dat, maar dat maakt
niet uit. Ik ben derdejaars Koreastudies en
heb hiervoor op HBO scheikunde gedaan.”
Waarom ben je na je HBO scheikunde
hier Koreastudies komen doen? Dat is
toch een hele andere richting?
26
27
太狸記・二月 2021
Dus je interesse in Korea begon al voordat je Scheikunde studeerde?
“Ja, ik wou in het buitenland studeren, maar
ik wou niet naar Japan. Dat deden zoveel
mensen en het voelde een beetje cheesy.
Ik wou graag naar Azië omdat ik het liefst
in een ander land wou wonen waar dingen als cultuur anders zijn dan hier. Als ik
bijvoorbeeld naar Duitsland zou gaan, wat
zou er dan veranderen? Niet heel veel waarschijnlijk, behalve de taal. Pas nadat ik hier
in Leiden begon, groeide het idee dat Korea eigenlijk nog interessanter was dan dat
ik al dacht. Ik ben ook helemaal niet van de
K-pop, dus ik moet die dingen vragen aan
andere studenten. Zo kwam laatst bijvoorbeeld tijdens een college van Prof. Green de
naam van een, blijkbaar, bekend persoon. Ik
was de enige die niet wist wie het was, zelfs
Green zelf wist wie het was.”
de focus op ‘wat wil je daar dan mee doen’.
Natuurlijk zijn er vragen over welke keuzevakken er zijn, maar ik probeer ze te helpen
om deze niet zomaar te kiezen. Ik wil dat ze
er echt over na denken.”
se geschiedenis moeten halen, maar je zit
hier natuurlijk omdat je later iets met deze
studie wilt doen. Ik wil graag mensen aanzetten tot denken over ‘wat wil ik dan later
met deze kennis’. Als ik ze al een klein beetje meer kan laten nadenken over wat ze er
mee willen doen, vind ik dat echt top. Daarnaast is mentoraat een kleinere stap voor
het vertellen van eventuele problemen. Als
je ergens mee zit of als er iets aan de hand
is, kun je soms makkelijker naar je mentor
lopen dan dat je meteen naar de studiecoördinator gaat. Ik denk dat dat heel belangrijk is, die informele sfeer.”
“Ik denk dat je, juist nu, ook een
praatuurtje kan aanbieden.”
Waarom heb je besloten om mentor te
worden dit jaar?
“We hebben natuurlijk allemaal zelf mentoraat gehad en ik denk oprecht dat het wat
bij kan dragen aan het eerste jaar en misschien zelfs ook aan de verdere jaren van
de student. Dat betekent niet dat je elk jaar
mentoraat nodig hebt—wat ook niet gebeurt gelukkig—maar als je een goede basis meekrijgt van hoe de universiteit werkt,
helpt dat je later ook. Als mentor kun je de
studenten niet alleen helpen met praktische
zaken, maar je kunt ze ook behouden voor
fouten die jij zelf hebt gemaakt. Daarnaast
vind ik het belangrijk dat ik ze help met
verder nadenken over de stof. Dus niet alleen vertellen hoe ze vakken als Koreaan-
Hoe heb jij jouw mentoraat ervaren in
je eerste jaar? Misten deze handvaten
en informele sfeer voor jou?
“Nou, missen niet zo zeer en ik wil zeker
geen shade gooien over mijn eigen mentoren. Ik heb, denk ik, een prima mentoraat
gehad, waarbij wat verteld moest worden is
verteld. Ik vind de informele sfeer heel fijn
voor het vragen stellen, bijvoorbeeld over
de Koreareis. Dat is iets waar de eerstejaars
nog veel vragen over hebben. Zulke dingen
kun je daar wat makkelijker vragen dan dat
je het in een officieel mailtje moet sturen.
Ik denk wel dat ik mijn eigen draai
heb gegeven aan de mentoraat, met meer
28
is er wel een tutor les? Dan zien ze elkaar
één keer in de twee weken, maar je kunt
nog steeds niet echt met elkaar chillen in de
kantine.
Het was voor mij zelf ook wel even
wennen om mentor te zijn voor mensen die
je niet kent of echt ziet. Je komt in de room
en de studenten zien jou ook maar alleen
op een scherm. Ik begin wel sympathie op
te wekken voor docenten nu, bijvoorbeeld
als je iets vraagt en niemand zegt wat. Tijdens mijn eigen gewone lessen vind ik het
nu ook irritant, maar daar moet je met online lessen meer rekening mee houden.
Ik denk wel dat wij als mentoren
niet te veel anders moet doen, aannemend
dat volgend jaar dingen niet meer ‘anders’
zijn op de universiteit. Ze hebben nu alles
online—wat mij trouwens erg vervelend lijkt
om mee te starten, dus extra stoer als je nu
alles haalt-maar ze gaan een keer ook wel
echt naar de collegezalen moeten. Die dingen moet je dus ook uitleggen. Het is dus
ook cruciaal om geen setting te creëren
waarin het lijkt dat dit voor altijd zo blijft,
want dat is niet zo.”
Je bent al eens eerder soort van mentor
geweest hiervoor. Hoe is dat gegaan?
“Ja, dat is een pijnlijk puntje (lacht). Nee, dat
was echt jammer. Niemand had zich vorig
jaar ingeschreven voor mijn klas omdat het
om 9 uur ’s ochtends was. Er was toen geen
maximaal aantal ingesteld op Usis, dus ze
hadden zich allemaal ingeschreven voor
andere mentorlessen. Uiteindelijk stond ik
vier keer voor een leeg lokaal en toen heb ik
het erbij laten zitten. Er is wel gekeken naar
waar het fout ging en dat is verbeterd, dus
het is uiteindelijk wel positief geweest voor
de administratie.”
Nu met corona, is er nog iets wat je met
opzet hebt toegevoegd aan de lessen?
“Het is natuurlijk heel anders nu. Wij hebben, jammer genoeg, elkaar nog nooit in
een echt lokaal gezien. Ik denk dat je, juist
nu, ook een praatuurtje kan aanbieden, wat
bij andere lessen niet meer mogelijk is. Zo
heb je toch nog sociale interactie met mensen die je niet in het echt ziet. Volgens mij
“Een kop goeie koffie, daar kan
je de dag mee door.”
Jij hebt nu zelf natuurlijk ook online les
Hoe ervaar jij deze verandering zelf nu?
“Het is wel echt een stuk minder chill. Je kunt
niet gezellig met mensen praten, je ziet iedereen gewoon minder of niet. Dat vind ik
wel echt jammer. Ik praat graag en hoor ook
graag andere meningen over dingen. Ja, dat
mis ik wel. Makkelijk voor mij is wel dat ik
niet meer hoef te reizen, zeker omdat ik bij
Arnhem woon. Dit is de eerste keer dat ik
zoveel tijd heb, normaal reis ik naar Leiden
29
太狸記・二月 2021
merk dat ik persoonlijk veel vooruitgang heb
geboekt. In plaats van lang nadenken over
alles kon ik zo met willekeurige vreemden
praten. Zelf praat ik sowieso wel makkelijk
—ik voel me niet snel voor schut gezet—dus
op het moment dat ik een kans zag voor
een gesprek deed ik dat ook wel. Al was het
maar een kort gesprek, je oefent wel.
Al denk ik wel dat alleen je Koreaanse taalkennis daar echt toegepast kan
worden. Dingen als geschiedenisfeiten zijn
leuk om zelf te herkennen, maar dat ga je
niet tegen iedereen om je heen vertellen.”
Je bent natuurlijk net terug van Korea,
maar wat zou de volgende plek zijn
waar je heen zou willen reizen?
“Beetje flauw misschien, maar sowieso nog
een keer Korea. Ik zou daar zo weer willen
zitten, en, zoals ik al zei, is het ook goed voor
je Koreaans.
Als ik niet Korea mag kiezen, zou
ik voor Zweden of Noorwegen gaan. Ik ben
nog nooit in de Scandinavische landen geweest en dat zou ik nog wel graag willen
zien. Het is heel wat anders, maar er zijn
genoeg dingen te zien in de wereld. Europa
is natuurlijk ook wat betaalbaarder en dichterbij.”
alleen al 2,5 uur. Ik hoef niet meer om 6 uur
op te staan voor een 9 uur college. Dat gaf
me wel een gevoel van ‘Wow, zo kan het dus
ook.’
Ik ga daarom nu wel verhuizen. Inmiddels ben ik wel klaar met al dat reizen,
dat ga ik volgend jaar zeker niet meer doen.
Maar de online lessen vind ik dus wel prima.
Het is zeker niet ideaal, maar wel beter dan
wat ik had verwacht.”
Je bent afgelopen jaar voor het eerst
naar Korea geweest, hoe voelde het om
alle kennis eindelijk te kunnen gebruiken?
“Ja, als mede-Korea student weet je ook dat
de druk aardig hoog ligt om alles te halen.
Als je er dan eindelijk zit heb je het gevoel
dat de druk er eindelijk van af is. Deze komt
eigenlijk wel vrij kort daarna weer terug want
je moet nog het derde jaar halen natuurlijk,
maar ik had er hard voor gewerkt en dat
het gelukt is, was wel nice. Het belangrijkste
is dat het goed was voor mijn Koreaans. Ik
heb daar zo veel geleerd. Mijn Koreaanse
taalvaardigheid schoot daar echt omhoog.
In Leiden was ik veel beter in het academische gedeelte dan in het taalgedeelte. Er
waren zoveel mensen veel beter dan mij in
het Koreaans. Nog steeds wel hoor, maar ik
We hebben nu thuis les en je benoemde
zelf al dat je meer tijd had. Hoe vul jij
deze extra tijd in?
“Wat ik elke dag wel even probeer te doen
is naar buiten gaan. Gewoon een rondje
lopen of hardlopen, hoewel ik door corona
ook niet verder kom dan mijn eigen wijk. We
zitten nu allemaal natuurlijk super veel binnen; wat niet goed is voor je. Dit rondje doe
ik meestal in de ochtend, half 7 of 7 uur. Ik
pak een koffie erbij en ga naar buiten. Daarna beginnen de lessen. Wat ik nog meer
doe…Ik hou erg van lezen. Ik lees voornamelijk non-fictie boeken, maar het verschilt
een beetje. Soms poëzie en andere keren
30
praktische boeken waar ik echt wat nuttigs
uit kan halen. Ik vind het ook leuk om over
ons vakgebied zelf te lezen. Als je Koreastudies doet, dan lees je daar hopelijk ook
graag over.
Daarnaast ben ik veel bezig met
fashion en werk ik mee aan een fashionpodcast (genaamd Kledingcast) in het Nederlands. Daar doe ik achter de schermen
managementtaken, zoals planningen. Je ziet
mij eigenlijk niet daadwerkelijk in de video’s,
maar dat is iets waar ik me veel mee bezig
houd. Ook muziek vind ik leuk, ik verzamel
platen als hobby. Vroeger heb ik zelf ook
klarinet en gitaar gespeeld, maar dat doe ik
nu niet meer.”
Wat is één ding dat jouw dag plotseling
een stuk beter maakt.
“De goeie koffie ’s ochtends. Een kop goeie
koffie, daar kan je de dag mee door.”
Wat is je lievelingseten en waarom?
“In Korea heb ik veel nieuwe dingen gegeten. Je mag één keer gokken wat mijn nieuwe favoriete eten is.”
Is het een meer standaard gerecht, zoals bibimbap (비빔밥) of kimchi (김치)?
“Nee, nee. Nou ja, misschien inmiddels wel
standaard, maar niet in die trant. Het is
varkensvlees…Geen idee? Het is jokbal 족
발, ‘varkenspoot’. Ik hoorde medestudenten
erover praten en die zeiden dat het echt
lekker was. Zelf kon ik het niet geloven; het
idee alleen al was onsmakelijk. Uiteindelijk
overtuigde ze mij en je zit dan toch daar
in Korea, dus die kans kun je niet missen.
Het bleek geweldig te zijn en ik mis het nu
echt. Ik weet ook zeker dat ik het hier nergens kan eten, dus dat wordt lang wachten
voor ik mijn lievelingseten weer kan proeven. Eigenlijk hou niet zo van kiezen, maar
als ik dan een keuze moet maken is dat mijn
keuze voor lekkere dingen die niet lekker
lijken. Je hebt ook dakbal (닭발 ‘kippenpoten’), maar die heb ik niet geprobeerd. Daar
hoorde ik ook geen goeie verhalen over van
anderen, maar misschien komen die de volgende keer.”
Dat waren mijn vragen! Is er nog iets
dat jij wilt zeggen tegen iedereen die nu
tijdens corona moet studeren?
“Blijf niet alleen achter je bureau zitten. Ga
naar buiten, als is het maar 10 minuten, ook
voor je mentale gezondheid is dat cruciaal.”
31
太狸記・二月 2021
INTERVIEW MET MENTOREN:
JULIA SCHIPPER
Thuis studeren, we moeten er helaas allemaal aan geloven. Eén van de vervelendste gevolgen
hiervan is het niet kunnen zien van de medestudenten. Niet meer allemaal samen lopen naar het
Lipsius, wachten voor de collegezaal of een broodje halen in de kantine. Daarbij is het misschien
extra lastig voor de eerstejaars studenten van Tanuki. Doordat evenementen als de El Cid-week
online waren en kamp niet door kon gaan, hebben ze elkaar en ouderejaars nog veel te weinig
gezien.
Dit is de reden dat we deze interviews houden met mede-Tanukileden! Leer andere studenten kennen en lees over wat zij doen om de tijd door te komen, nu iedereen zoveel thuis zit.
In deze editie hebben we interviews met twee eerstejaars mentoren. Derdejaarsstudent Koreastudies Aron en derdejaarsstudent Japanstudies Julia vertellen over wat zij vinden van het mentorschap, wat er nou allemaal zo anders is tijdens corona en wat zij doen in hun vrije tijd!
ISA LEFERING foto’s van JULIA SCHIPPER
Kun je jezelf kort voorstellen?
“Ik ben Julia. Ik ben derdejaars Japanstudies
en als deze TaTanukiKi uitkomt ben ik 20! Dit
jaar doe ik ook nog een minor in Gamestudies en ben ik nu voor het tweede jaar op rij
mentor voor de eerstejaars Japanstudies.”
Waarom heb je gekozen om deze studie
te doen?
“Een beetje basic antwoord, maar ik vond de
cultuur gewoon super interessant. Eigenlijk
wou ik eerst in Breda Gamestudies gaan
studeren, maar ik besloot uiteindelijk toch
Japans te gaan doen, want het paste op dat
moment net even iets beter bij me. Ik wou
graag de taal en de cultuur leren. Ook ben ik
altijd een beetje een geschiedenis en kunstgeschiedenis nerd geweest. Nu volg ik ook
allemaal vakken in kunstgeschiedenis dit semester, dus dat is helemaal goed gekomen!”
wilde ik het wel nog een keer doen, want
ik vond het wel erg leuk, maar ik dacht bij
mijzelf; ‘Nou ik ben al een keer geweest, ik
vind het wel prima. Ik laat andere mensen
wel mentor zijn.’ Later stuurden ze een vervolgmailtje dat zei dat er nog niet zoveel
aanmeldingen waren en ook specifiek dat
als je derdejaars was en het al een keer had
gedaan, je nog een keer mocht aanmelden.
Naar aanleiding van die mail vroeg ik mijn
huidige mentorpartner Christy of zij samen
Het is natuurlijk je 2e keer mentor.
Waarom heb je besloten om mentor te
worden dit jaar?
“Nou, in eerste instantie toen we de mail
kregen met ‘we zoeken studentmentoren’
32
Je bent al eens eerder mentor geweest,
merk je een groot verschil per jaarlaag?
“Je krijgt natuurlijk elk jaar een hele andere
groep mensen voor je, dat is ook als je gewoon docent bent. Het is nooit dat je heel
vergelijkbare mensen krijgt, ondanks dat
ze dezelfde studie hebben gekozen. Nu is
natuurlijk alles online, dan is je band met je
mentorkinderen ook heel anders merk ik.”
met mij mentor wilde zijn dit jaar. Zij zei Ja
en zo geschiedde ons mentorduo.”
Je bent mentor geweest in jouw tweede
en nu in je derde jaar. In je eerste jaar
had je natuurlijk zelf ook een mentor.
Lieten deze mentorlessen jou denken
dat je dat misschien wel beter kon of
vond je het juist zo gezellig dat je dit
wou doorzetten naar nieuwe eerstejaars?
“Nou niet dat ik het gevoel had dat ik het
beter kon, dat sowieso niet. Iedereen geeft
lekker mentorles op zijn of haar eigen manier en dat maakt de lessen ook zo leuk. Ik
heb mijn eigen mentor les als eerstejaars
altijd wel ervaren als gezellig. De les was
op dinsdag, waarbij ik eerst ’s ochtends Japanse geschiedenis en aan het eind van de
dag Area Studies had. Hiertussen van 1 tot
3 had ik mentorles, het was dus niet aan het
einde of het begin van de dag, maar viel er
lekker tussen in. Ik had ook twee super lieve
mentoren die ook van dingen als Pokémon
hielden dus dan gingen we gewoon op de
switch spelen af en toe als we niks te doen
hadden.
Voor mij zelf heb ik ook altijd een
beetje het gevoel dat ik het fijn vind om
mensen hulp te kunnen bieden en dat ze
weten dat ze mij altijd kunnen aanspreken.
Sommige mensen vragen ook wel eens aan
mij ‘Juul, waarom word je eigenlijk geen leraar?’ Ik weet nog een bijlesdocent wiskunde op de middelbare school en die dacht
echt dat ik Pabo zou gaan doen. Ik hou eigenlijk niet zo van kleine kinderen, dus dit is
een leuke middenweg voor mij. Het is niet
volledig docent, maar je kunt wel vragen
van mensen beantwoorden en jouw eigen
ervaringen meegeven aan de studenten die
pas voor het eerst naar de universiteit gaan
of deze studie doen. Senpai zijn is gewoon
leuk eigenlijk!”
Mentorles geven en zelf les krijgen in
corona tijden, waar alles online is, hoe
gaat dat tot nu toe voor jou?
“Ik merk dat toen ik in het eerste jaar mentor was het iets gestructureerder was. Dit
komt ook door de algemene structuur van
de lessen, wat elk jaar verandert. Vorig jaar
moest elk mentorduo een powerpoint maken, in week 1 moest groep 1 er in maken
etcetera. En op deze manier gingen we alle
mentoren langs en moest elk duo een mentor les voorbereiden met een bepaald thema. Zo kon je het dus ook elke week over
een specifiek onderwerp hebben, zoals het
maken van samenvattingen of aantekeningen, woordjes leren in een vreemde taal.
Dit jaar is het weer anders, want nu moeten we een tekst samen bespreken met
de leerlingen en ze in breakout rooms de
belangrijkste stukken eruit laten halen. Nou
merk ik zelf dat mijn mentorleerlingen daar
niet zoveel behoefte aan hebben en dat wij
niet goed weten hoe we die opdrachten zo
moeten neerzetten dat ze er ook echt veel
van leren. Wat dat betreft vullen we het wel
anders in.“
Je zei zelf dat je jouw eigen mentorlessen ook vooral erg gezellig vond, dat
gevoel is misschien wat lastiger over te
brengen nu alles online is.
“Ja, vorig jaar lag de focus veel meer op het
aanleren van vaardigheden aan de studenten, dat doen we nu nog steeds wel natuurlijk, maar júist nu proberen we het ook een
33
太狸記・二月 2021
plek te maken waar je gewoon rustig aan
kan doen. Je bent hier gewoon gezellig en
als je even een praatje wilt maken is dat ook
goed. Soms oefenen we woordjes en soms
lezen we een verhaaltje in het Japans. We
proberen wat meer te focussen op het creëren van een relaxed uurtje voor de studenten, zodat ze ook makkelijk om hulp kunnen
vragen als ze iets niet begrijpen. Je hebt
immers al een iets andere band met de
eerstejaars van dit jaar. Je ziet ze bijna niet
face-to-face. We hebben toevallig binnenkort (in november 2020 nvdr.) een meeting
in het Lipsius, maar ook hier gaan we geen
echte studeertactieken doorspreken, ook
omdat veel studenten niet kunnen komen.
Dan gaan we gezellig Terrace House kijken en
verhalen lezen.”
“Zo is het ook toevallig een beetje gelopen.
Christy is ook een hele andere mentorpartner als met wie ik vorig jaar samen deed,
dus dan ga je ook automatisch dingen anders invulling geven.”
Dat waren de mentor vragen, nu komen de ‘get-to-know-Julia’-vragen! Zeker nu alles online is en we het huis
niet echt uit mogen, wat doe je graag
buiten de lessen om?
“Huiswerk maken! Nee, nee, buiten dat
speel ik intens veel Animal Crossing. Ik doe
gewoon veel om lekker te ontspannen, ik zit
ook veel op TikTok (lacht).”
Heb je een account waar je video’s op
plaats? Kunnen mensen je volgen?
“Nee! Ik zet er niks op, ik scroll er gewoon
doorheen. En wat nog meer? Ik wandel ook
graag met mijn honden Brooke en Sumo!”
“Senpai zijn is gewoon leuk
Je bent jammer genoeg door corona
niet naar Japan geweest afgelopen jaar,
maar als we weer zouden kunnen reizen, waar wil je heen gaan? Is Japan dan
ook het eerste land op je lijstje?
“Qua verre reis sowieso! En dan het liefst
nog combineren met (Zuid-)Korea! Maar ja,
eigenlijk!”
Klinkt alsof jullie erg jullie best hebben
gedaan om de activiteiten passend te
maken voor deze corona tijden.
centjes… Ik denk dat gelijk na corona iedereen op reis wil, dus dan zullen de prijzen
de pan uitvliegen ben ik bang. Toch zou ik
zeker nog naar Japan willen. Naar de wijze
woorden van een spreker die ons een tijdje
geleden een presentatie gaf; ‘Ja, het is wel
een beetje raar als je als Japanoloog nog
nooit in Japan bent geweest.’ Dit zei hij tegen de gehele groep die niet naar Japan was
geweest, dus dat was niet zo heel tactisch,
jammer genoeg.”
spijt van ga hebben.”
Ik weet wel zeker dat jij dat gaat winnen… Als laatste, heb je nog iets dat je
wilt zeggen tegen de medestudenten,
iets om ze een hart onder de riem te
steken?
“Ik had het er laatst ook over in de mentorles die ik gaf over ‘gezond studeren’; dus
studeren en je mentale gezondheid. Hier
heb ik ook in benadrukt dat je echt genoeg
doet. We zitten nu in een kutsituatie, wees
trots op jezelf en wat je bereikt hebt. Be kind
to yourself!”
Wat is één ding dat jouw dag plotseling
een stuk beter maakt. Kan iets kleins
zijn, zoals de eerste kop koffie van de
dag of iets groters.
“Als mijn hond Brooke gezellig met mij komt
knuffelen! Dan komt ze helemaal tegen me
aan liggen en zeker als ik na een lange dag
lessen, zoals op woensdag, en kopje thee
pak en ze komt bij me zitten op de bank,
dan is mijn dag echt gemaakt.”
(Julia’s vader komt plotseling binnen met
een oliebol, we zwaaien en hij verdwijnt
weer achter de deur)
“We zitten nu in een kutsituatie,
wees trots op jezelf en wat je
bereikt hebt.”
Nu is dit een mooie brug naar de laatste vraag, dan kun ook je lekker genieten van je oliebol. Deze vraag is ‘Wat is
je lievelingseten?’.
“Dat is een goeie vraag…Ik hou natuurlijk
van Japans eten, en dan voornamelijk van Japanse curry. Je kunt me ook wakker maken
voor Koreaans eten en gewoon noedels.”
Is er ook een gerecht dat je zelf graag
maakt?
“Japanse curry is iets dat ik zelf vaak maak.
Qua Koreaans eten, beetje de populaire gerechten zoals kimchi jjigae (김치찌개).”
Hoe zit het met heel erg pittig eten?
“Je kunt me elke dag fire noodles voorschotelen als je wilt. Ik zou de fire noodles challenge
winnen tussen ons twee, zelfs als ik er later
34
35
太狸記・二月 2021
Japan & Korea
36
37
太狸記・二月 2021
“In de term homoseksuele liefde schuilt
het woord liefde toch ook?!”
『同性愛』
のうちに
「愛」
があるんだぞ？！』
“Why, when there is no form of amusement more elegant than male love, do people
even nowadays remain unaware of its subtle pleasures?”
~ Saikaku Ihara, trans.: Paul Gordon Schallow.
H
omoseksuele relaties in Japan zijn (tot)
ver in de geschiedenis te terug te vinden. Ihara Saikaku 井原西鶴, befaamd Edo
schrijver en voorvader van de “Floating World Literature” (浮世草子), geeft de connectie
tussen Japan en China hierin weer. In zijn
Great Mirror of Male Love 男色大鏡 (1687)
beschrijft Ihara hoe men in China het voorbeeld gaf voor het liefhebben van mannen
onderling met de voorwaarde dat mannen
van hogere stand altijd de ‘gevers’ moesten
zijn in de relatie. Daarnaast waren relaties
met jongens van elf of twaalf jaar oud aan
de orde van de dag. Relatief gezien was dit
niet ultra vreemd als je je bedenkt dat meisjes ook rond hun veertiende geacht werden
klaar te zijn voor seks en sommigen zelfs al
op hun twaalfde de prostitutie ingingen! Helaas zullen we zien dat er niet alleen destijds
maar ook tegenwoordig nog steeds een
dualiteit bestaat in de meningen omtrent
homoseksualiteit in Japan. Verder gaan we
zien hoe homoseksualiteit gerepresenteerd
wordt in de Japanse samenleving, media en
de wet. Dit artikel is dus eigenlijk een 101/
crash course/introductie over de status van
en discussie discussie omtrent homoseksualiteit in Japan.
Om te beginnen moet ik helaas
mededelen dat het grootste gedeelte van
dit artikel over male to male homoseksualiteit gaat. Bronnen over lesbische relaties
zijn er wel degelijk, maar (zijn) veel schaar-
ser. Daarnaast baseer ik dit artikel op wat
ik al eerder heb geschreven en ik heb ook
gewoon over tien dagen een andere paper,
dus laat me met rust. Ik twijfel al genoeg aan
mijn studiekeuze. Natuurlijk doet het me
pijn dat homoseksuele vrouwen nog steeds
minder gerepresenteerd worden dan de
mannelijke equivalent. Om dit verschil in
mijn paper een beetje te verzachten, lees
vooral het onderdeel “Aanraders”. Hierin
raad ik wat media aan die je op weg kunnen
helpen met het zoeken van bronnen.
Wet
Laten we beginnen met het huidige Japanse
wetsysteem. Ik weet er niet veel van maar
twee artikelen van de Japanse grondwet
staan op mijn netvlies gebrand: artikel 24
en 44. Artikel 24 stelt dat het huwelijk gebaseerd wordt op instemming van beide
seksen en zal worden onderhouden door
samenleving, met gelijke rechten tussen de
man en vrouw. Artikel 44 stelt dat er geen
discriminatie op basis van ras, geloof, sekse,
sociale status, afkomst van familie, educatie,
eigendom of inkomen zal plaatsvinden.
You see where I’m going with this?
Zonder twijfel zijn de mannetjes van de Liberaal Democratische Partij een stelletje
pietlutten, of beter gezegd kommaneukers.
Maar dat wisten we natuurlijk al lang. Het
is dus niet opvallend dat zij weer moeten
lopen mierenneuken over een paar woor38
den en daarmee de seksuele uiting van een
groot gedeelte van de inwoners moeten
lopen verzieken. Ik heb het namelijk over
“beide seksen” [両性の合意のみに基づいて
ryōsei no gōi nomi ni motozuite (letterlijk; Enkel op overeenkomst tussen beide seksen)]
en “man en vrouw” [夫婦 fūfu]. Met andere
woorden, het huwelijk kan alleen tot stand
komen tussen een persoon van het mannelijk geslacht én een persoon van het vrouwelijke geslacht. Natuurlijk zijn daar veel critici
op, met name als we naar artikel 44 kijken
kunnen we meteen vraagtekens bij 24 zetten. Als er geen discriminatie op basis van
sekse is, waarom dan wél in de grondwet?
Veel homoseksuelen nemen deze twee wetten als toonaangevend voor de kromheid
van de Japanse wet omtrent het homoseksueel huwelijk. En dan heb je nog het feit dat
een homoseksueelpartnerschapscertificaat
wel te verkrijgen is.
Veel inwoners moesten de wet
omzeilen om toch samen te zijn met hun
partner. Vroeger gebeurde dat door middel
van een adoptiesysteem. De oudere in de
relatie zou dan de jongere adopteren om
zo wettelijk verbonden aan elkaar te zijn.
Het maakt in de ogen van de wet “vader”
en “zoon” maar geeft ze ook de voordelen
van de wettelijke verbintenis. Een bekendheid die dit heeft gedaan was Donald Keene
(1922-2019), expert op het gebied van Japanse literatuur, gezegend met de Orde van
Cultuur, een Japanse prijs voor mensen die
de cultuur van Japan in stand houden. Na
2011 trok hij naar Japan om daar zijn leven
te leven met zijn partner.
Toen ik eerder onderzoek deed,
was het partnercertificaat enkel normaal
in zeven gebieden, twee daarvan wards in
Tokyo. Één maand later echter kwamen er
weer negen delen bij, waaronder Edogawa
en Kumamoto. Kumamon is dus officieel
LGBTQ+ friendly en dat steun ik wel. Daarnaast zijn er nog ongeveer 50 gebieden bij-
gekomen waaronder heel Kyōto en Nara.
Standpunten
Uit de kast komen in Japan blijft moeilijk.
Ouders hebben het gevoel dat ze gefaald
hebben als ouders zijnde. Ze willen niets liever dan hun familiestamboom in stand houden. Deze ideeën zijn ontstaan onder de
oude mentaliteit van “Goede vrouwen, wijze moeders” (ryōsai kenbō 良妻健母) waarbij vrouwen geacht werden voor het gezin
te zorgen, zowel voor het eten als voor de
educatie van hun kinderen.
Hiernaast heerst de notie van een
heteronormatieve samenleving nog steeds.
Mannen verdienen het geld en vrouwen
blijven thuis voor het gezin. Maar wie blijft
thuis in een homoseksuele relatie? Voor
oudere Japanners lijkt het simpelweg onmogelijk om dit te bedenken. De moeders
denken dat hun homoseksuele kind niet
kan voldoen aan de verwachtingen van de
maatschappij. Echter zien zij ook niet in dat
zij de generatie zijn die deze verwachtingen
opgelegd hebben. De vaders houden hun
handen er vanaf. In een ‘perfect’ gezin is de
vader ook veel afwezig, maar in een gezin
met een homoseksueel kind spreken veel
vaders niet eens met hun kinderen. Veel
kinderen durven niet uit de kast te komen
vanwege deze problematiek. Ze blijven liever voor altijd in de kast als dat betekent dat
hun ouders ze normaal behandelen.
Stigmatisering en de samenleving
Naast dit alles moeten homoseksuele personen in Japan ook nog eens met alle stigmatisering omgaan. Homoseksuele mannen zijn niet mannelijk en dus niet in staat
om voor een gezin te zorgen, waardoor ze
geen kind mogen adopteren. Homoseksuele vrouwen kunnen niet voor het gezin zorgen want ze zijn veel te mannelijk. Dergelijke stigmatisering is aan de dagelijkse orde
in Japan. Laat staan op de werkvloer waar
39
太狸記・二月 2021
veel mensen worden afgewezen vanwege
hun seksualiteit of geen kans tot promotie
krijgen.
Ook in de media heerst een groot
stigma op homoseksualiteit. In Japan lijkt
homoseksualiteit enkel in de media geaccepteerd te worden: je vindt nu vele verschijningen van homoseksuele tarento タ
レント op tv en homoseksuele personages
in boeken. Op het witte doek en op papier
lijkt bovendien niet aan stigma’s te doen.
Het is helaas het oude riedeltje van “alles
is oké, zolang ze maar niet dicht bij mij komen.” Riedeltje die ik altijd al opvallend heb
gevonden want met deze zin bewijs je dat
het niet oké is. Daarnaast zijn de homoseksuelen die in media voorkomen vaak geiboi
ゲイボイ oftewel “Gay Boy”: in traditionele
kleding crossdressende mannen die vaak
gepaard gaan met traditionele make-up.
Maar een homoseksuele man in pak met
een kantoorbaan zie je dan weer niet vaak
(de franchise van Ossan’s Love uitgesloten
dan). Zelfs in media waar geiboi in voorkomen doen andere personages vaak moeilijk
over iemands geaardheid. In Forbidden Colours 禁色 (1953) door Mishima Yukio 三島
由紀夫 wil de moeder van Yuichi nadat ze
erachter komt dat haar zoon homoseksueel
is ineens niet meer over zijn seksuele leven
praten-wat daarvoor dus wel gebeurde.
Gelukkig zijn er wel tegenvoorbeelden te vinden. Zo schrijft Yoshimoto Banana 吉本ばなな over geaardheid en gender
alsof het de orde van de dag is. Ook Tanizaki Jun’ichirō 谷崎樹一朗 schrijft op een
respectvolle en alledaagse wijze over een
vierhoek relatie waarbij beide vrouwen als
beide mannen elkaar liefhebben in Manji
卍 (1931, Quicksand). Helaas is het grootste
deel van de representatie van homoseksuelen niet op een serieuze wijze wat er voor
zorgt dat homoseksuelen ook niet serieus
genomen worden.
40
Conclusie
Homoseksualiteit was in oud Japan een normale zaak waar niet op neergekeken werd.
Helaas zijn door traditioneel sentiment de
ruimte en veiligheid voor homoseksuelen
om te leven zoals ze willen leven hen ontnomen. Ze worden nog steeds gestigmatiseerd in de media en gediscrimineerd in
het dagelijks leven. Uit de kast komen blijft
moeilijk maar niet onmogelijk.
Gelukkig is er ook een lichtpuntje
aan de horizon. In Japan bestaat de grootste verdeling tussen ouderen en jongeren
met betrekking tot hun mening aangaande
homoseksualiteit. Waar de oudere generatie (die het land tevens politiek leidt) niet
alleen tegen het homohuwelijk maar ook
tegen homoseksualiteit zelf is, is de jongere generatie geheel voor en maakt het ze
oprecht niet uit welke geaardheid iemand
heeft. Aangezien acceptatie met de jaren
komt is het makkelijk voor te stellen dat alle
generaties die na dit moment komen homoseksualiteit volledig zullen accepteren. Om
het nog even morbide te maken; er bestaat
gelukkig vergrijzing in Japan. Slecht voor de
bevolking op zich, maar extreem goed voor
een nieuwe, moderne en meer open blik op
het leven in beide de politiek en de samenleving. Er zit niks anders op dan te wachten.
Oude machten moeten vallen om
plek te maken voor nieuw gedachtegoed.
Met een beetje geluk vervolgt Japan dezelfde koers als zij het afgelopen jaar (2020)
gedaan heeft met betrekking tot het homoseksueel partnerschap en kunnen homoseksuelen binnen de kortste keren legaal
trouwen en kinderen adopteren.
Aanraders
Zó veel te doen. Zó veel te zien. Laat ik eerst
zeggen dat voor de onderzoekers onder
ons Arai Yuki , Romit Dasgupta en Tamagawa Masami, waarvan de meeste informatie
voor dit stuk gekomen is, namen zijn om te
onthouden. Vooral Arai en Tamagawa houden zich ook bezig met homoseksuele vrouwen in Japan.
Van de romans kan ik het volgende aanraden; Forbidden Colours van Mishima Yukio (Yuichi probeert zijn geaardheid
te verbergen koste wat het kost, maar kan
maar niet genoeg krijgen van zijn leeftijdsgenoten), Kitchen キッチン (1988) van Yoshimoto Banana (met de dood van haar oma moet
Mikage een nieuw leven zoeken. Wanneer
ze bij Yuichi en zijn transgendermoeder
komt wonen, barsten de emoties los), The
Great Mirror of Male Love door Ihara Saikaku
(een kijkje in het leven van homoseksuelen
in Edo) en Manji, oftewel Quicksand, van Tanizaki Jun’ichirō (een verhaal over een vierhoeksrelatie tussen twee mannen en twee
vrouwen).
Voor films en series raad ik zeker
Funeral Parade of Roses 薔薇の葬列 (1969,
transgender vrouwen runnen samen een
club, met invloeden van A Clockwork Orange,
1962) aan en daarnaast Ossan’s Love おっさ
んずラブ (2018, Een comedy over homoseksualiteit op de werkvloer). Verder ben ik hyped voor de tv-drama The Novelist ポルノグラ
ファー (2018) en de film h.i.s. (2020), hoewel
die laatste nog niet legaal te verkrijgen is in
Nederland. Kortom er is genoeg om je bezig
te houden met dit onderwerp.
アリ ARIE
41
41
太狸記・二月 2021
DE SCHOKKENDE ONTVOERINGEN
DOOR NOORD-KOREA
Begin dit jaar overleed Arimoto Kayoko op 94-jarige leeftijd. Haar dochter, Keiko, verdween 37
jaar geleden spoorloos. Keiko woonde op dat moment als 23-jarige studente in Londen tot ze
van de aardbodem verdween. Ze was ontvoerd door Noord-Korea. Of ze nog leeft en waar in
Noord-Korea ze is, blijft tot de dag van vandaag een raadsel. Maar voor Keiko’s moeder is het te
laat. Zij heeft haar dochter niet meer kunnen zien en zal ook nooit weten wat er echt is gebeurd
(Nikkei Asia, 6 februari 2020).
K
eiko is echter niet de enige. In de jaren 70
en 80 werd de wereld opgeschud door
een reeks aan ontvoeringen uitgevoerd
door Noord-Korea. Volgens officiële cijfers
zijn er 17 Japanners ontvoerd (8 mannen
en 9 vrouwen) waarvan 13 personen door
Noord-Korea zelf zijn erkend. Velen van hen
werden vooral in kustplaatsen ontvoerd. In
2002 liet Noord-Korea vijf ontvoerde Japanners terugkeren onder de voorwaarde dat
zij daarna weer terug naar Noord-Korea
gestuurd zouden worden. Niet verrassend
hield Japan deze vijf in Japan. Deze actie
zorgde voor woede vanuit Noord-Korea
en schaadde verdere onderhandelingen
over de terugkeer van ontvoerden. In 2004
werden twee gecremeerde lichamen teruggestuurd maar het is onbekend of dit ook
daadwerkelijk twee van de slachtoffers waren. Sindsdien is er echter niemand meer
vrijgelaten.
Ook in Zuid-Korea zijn een groot
aantal mensen ontvoerd. De schatting is
dat er sinds 1953 3800 mensen zijn ontvoerd waarvan de meeste in de jaren 70
zijn verdwenen. Volgens Noord-Korea is er
hier geen sprake van ontvoeringen, maar
zijn deze mensen vrijwillig gevlucht naar
Noord-Korea. Door de jaren heen zijn een
overgroot deel van deze Zuid-Koreanen
weer teruggekeerd met hulp van gesprekken tussen de twee regeringen en het Rode
te reizen naar Oostenrijk voor de promotie
van hun films. Hier wisten ze te ontsnappen
naar de Amerikaanse ambassade (BBC, 17
april 2018).
Naast de grote aantallen ontvoeringen van Japanners en Koreanen gaan
er ook verhalen rond dat er nog vele anderen zijn ontvoerd. Zo zijn er meerdere
vrouwen uit Libanon verdwenen, 2 chinezen, 2 Nederlanders, 3 Fransen, 3 Italianen,
1 persoon uit Jordanië, 4 uit Maleisië, een
Amerikaan, een Roemeense en iemand uit
Singapore. Maar volgens sommige ooggetuigen uit Noord-Korea zullen er nog vele
anderen zijn. Van sommige van deze personen is veel bekend, zoals van de Roemeense
Doina Bumbea die in 1978 werd ontvoerd
en in Noord-Korea moest trouwen met de
Amerikaanse overloper James Dresnok
(Andrea Angelini, 2020). Maar van andere
is bijna niets bekend en is niet eens zeker
of ze daadwerkelijk in Noord-Korea zijn. Zo
ook is het geval bij de twee Nederlandse
vrouwen.
wel klopt. Waren ze wel Nederlands? Hadden ze misschien een andere nationaliteit?
Ook het ministerie van Buitenlandse Zaken
lijkt weinig duidelijkheid te hebben of te willen geven. Zo is het onduidelijk of er ooit
actie is ondernomen om uit te vinden of er
inderdaad Nederlanders in Noord-Korea
zitten. Volgens Greg Scarlatoiu, uitvoerend
directeur bij het Comité voor Mensenrechten
Noord-Korea, zijn er genoeg aanwijzingen
om de claim serieus te nemen. Er zijn namelijk vaker westerse vrouwen gezien ook door
andere ontvoerde vrouwen. Maar toch is er
vanaf het begin weinig bereidheid geweest
vanuit Nederland om een grootschalig onderzoek in te stellen.
Maar waarom worden deze vrouwen dan ontvoerd, zal je jezelf misschien afvragen? Hier zijn meerdere antwoorden op.
Sommige zijn beter onderbouwd dan anderen. Volgens sommigen worden de ontvoerde vrouwen opgeleid tot spion, moeten ze
kinderen krijgen (die als collateral damage
achter kunnen blijven), en worden ze dan
teruggestuurd naar hun eigen land om informatie te verzamelen. Maar volgens Scarlatoiu zijn het juist deze westerse vrouwen
die de Noord-Koreaanse spionnen info geven over hun thuisland zodat die daar dan
succesvol kunnen spioneren.
Daarnaast worden ze mogelijk gebruikt als minnaressen en als docenten voor
andere elites. Maar het zijn niet alleen vrouwen die ontvoerd zijn en gebruikt worden
door Noord Korea. Zo zijn er verschillende
verhalen dat de in 2004 (mogelijk) ontvoerde Amerikaan, David Sneddon, Engels les
zou geven aan Noord Koreaanse ambtenaren en zelfs Kim Jong-Un hemzelf. Hij was in
ieder geval een goede kandidaat aangezien
hij ook vloeiend Koreaans en goed Chinees
sprak. Volgens de Chinese overheid, is David waarschijnlijk van een klif gevallen en
daarna verdronken in een rivier. Toch is er
nooit een lichaam gevonden en betwijfelt
Nederlanders opgeleid tot spion?
Een interessant ooggetuigenverslag is dat
van een Libanese vrouw die in 1978 werd
ontvoerd:
Kruis. Toch zijn er nog zo’n 480 Zuid-Koreanen die in Noord-Korea vastzitten.
Een van de bekendste ontvoeringen is dat van de Zuid-Koreaanse actrice
Choi Eun-Hee 최은희 en filmregisseur Shin
Sang-Ok 신상옥. In 1978 werd Choi uitgenodigd om naar Hong Kong te komen door
een zogenaamde zakenman die met haar
samen een filmbedrijf wilde opzetten. Uiteindelijk bleek dit echter een val te zijn en
werd ze ontvoerd naar Noord-Korea. Haar
ex-man Shin werd even later ook in Hong
Kong ontvoerd, nadat hij naar haar op zoek
was gegaan. In 1986, na jarenlang vertrouwen op te bouwen met het Noord-Koreaanse regime, werden de twee toegestaan af
42
“Nadat onze paspoorten waren ingenomen, werden we naar een kamp gestuurd.
We werden opgeleid tot spionnen, onder
andere met trainingen in judo, taekwondo
en karate. We leerden ook illegale afluistertechnieken. Onafgebroken werden we gehersenspoeld met de leer van dictator Kim
Jong-il. Er waren 28 jonge vrouwen. Onder
hen twee uit Nederland. Het was onmogelijk voor de twee om weerstand te bieden
tegen hun gevangennemers.” (Telegraaf, 21
april 2018).
Toch is nooit bekend geworden
wie deze vrouwen zijn en of dit hele verhaal
43
太狸記・二月 2021
HET REVITALISEREN VAN DE
AINUCULTUUR
Bronnen
zijn familie of zoiets wel mogelijk was. Amerikaans onderzoek naar zijn verdwijning is
op dit moment nog lopend. Meer over dit
verhaal kan je horen in David Sneddon—My
Friend Taken By North Korea op YouTube.
Ook de ontvoerde Japanners werden gebruikt als docenten voor taal en cultuur. Van sommige van hen werd tevens de
identiteit gestolen. Daarnaast zijn er speculaties dat sommige van hen simpelweg zijn
gekidnapt omdat ze iets hebben gezien wat
ze niet hadden mogen zien. Of, in het geval van de Japanse vrouwen, dat deze zijn
uitgehuwelijkt aan leden van de Japanse terroristische organisatie, Yodogo, die gestationeerd is in Noord-Korea.
Angelini, Andrea. 2020. “The Mystery of the
Italians Abducted by North Korea.” https://
italicsmag.com/2020/04/17/italians-kidnapped-in-north-korea/.
BBC. 17 april 2018. “Choi Eun-hee: South Korean actress who was kidnapped by
North dies.” https://www.bbc.com/news/
world-asia-43792417#:~:text=India-,Choi%20
Eun%2Dhee%3A%20South%20Korean%20
actress%20who,was%20kidnapped%20by%20
North%20dies&text=A%20South%20Korean%20
actress%2C%20once,il%20in%20the%20late%20
1970s.
NikkeiAsia. 6 februari 2020. “Japanese mother of
North Korea abductee dies at 94.” https://asia.
nikkei.com/Life-Arts/Obituaries/Japanese-mother-of-North-Korea-abductee-dies-at-94.
Wil jij meer weten over dit onderwerp? Dan is
de documentaire Abducted By North Korea
van het kanaal Real Stories zeker een aanrader. De volledige versie is te vinden op YouTube.
Telegraaf. 21 april 2018. “Raadsels rond Nederlandse ‘spionnes’.” https://www.telegraaf.nl/
nieuws/1944135/raadsels-rond-nederlandse-spionnes.
KIRSTIN TOREN
Wikipedia. “North Korean abductions of Japanese
citizens.” https://en.wikipedia.org/wiki/North_Korean_abductions_of_Japanese_citizens#Other_
abductions_by_North_Korea.
Wikipedia. “North Korean abductions of South
Koreans.” https://en.wikipedia.org/wiki/North_Korean_abductions_of_South_Koreans.
Wereldwijd zijn er bewegingen om culturele diversiteit de stimuleren. Dit geldt ook in Japan waar
de Ainu gemeenschap streeft naar de revitalisering van hun traditionele cultuur. Na een korte
toelichting over de historische context van de ‘verdwenen’ Ainucultuur volgt uitleg over enkele
initiatieven om dit plan te verwezenlijken.
I
n 1899 implementeerde de Japanse regering de Hokkaido Former Aborigines Protection Act. Alhoewel de naam anders laat schijnen, was het daadwerkelijke doel van deze
wet om het proces van de culturele assimilatie te bevorderen. Zo werd het hen verplicht
om over te stappen naar het spreken van de
Japanse taal en moesten ze afzien van het
uitoefenen van hun traditionele gebruiken.
Door de dominante rol van de Japanners
hadden de Ainu weinig keus anders dan dit
maar te accepteren. Echter betekende dit
niet meteen dat de Ainu omschakelden van
hun dagelijkse gewoontes en werden de
meeste rituelen nog met enkele regelmaat
in de privésfeer uitgevoerd. Deze wet kende een aantal petieterige wijzigingen, maar
bleef voor een periode van bijna honderd
jaar met vrijwel dezelfde vormgeving actief.
De nasleep is significant en een groot deel
van de hedendaagse Ainubevolking (geschat tussen de 25 000 en de 200 000 nvdr.)
voelt zich nauwelijks meer verbonden met
hun oorspronkelijke cultuur. Daarnaast zijn
er ook helaas Ainu die hun ware identiteit
proberen te verbergen vanwege angst voor
discriminatie.
een lastige zaak. De huidige regering probeert hen hier al enige tijd mee te helpen
door wetsvoorstellen te accepteren die de
positie van Ainu ten opzichte van de maatschappij zouden moeten verbeteren, maar
volgens vele onderzoekers heeft dit nog niet
voor het gewenste effect gezorgd. De algemene consensus is dat er andere opties om
dit doel te verwezenlijken bekeken moeten
worden. Vanuit deze gedachte is er het initiatief ontstaan voor een uitwisselingsprogramma tussen de Ainu en de Maori; de
inheemse bevolking van Nieuw-Zeeland.
Het idee voor het Aotearao Ainu
Mosir uitwisselingsprogramma kwam van
Te Uroroa Flavell, de toenmalige medevoorzitter van de politieke Maoripartij, nadat hij
tijdens zijn bezoek aan Hokkaido en Tokyo
kennisnam van de huidige situatie van de
Ainu-Maori samenwerking
Sinds enkele decennia bestaat er een beweging binnen de Ainugemeenschap om het tij
te keren met het revitaliseren van de Ainu
cultuur als streven. Maar het wederopbouwen van een culturele identiteit is en blijft
44
45
太狸記・二月 2021
Binnenlandse initiatieven
Binnenland Japan zelf kijkt men wat er gedaan kan worden om naast het lokale toerisme, ook het bewustzijn rondom de Ainucultuur te verbeteren. Zo zijn er in Hokkaido
over de loop der jaren diverse Ainumusea
geopend, waaronder het pas geopende nationaal museum en park voor Ainucultuur
genaamd Upopoy ウポポイ te Shiraoi. Hier
worden bijvoorbeeld traditionele rituelen
op een moderne wijze uitgebeeld tijdens
voorstellingen. Verder krijgen bezoekers
ook de mogelijk om zelf de handen uit de
mouwen te steken door tijdens workshops
te borduren en te houtsnijden. Om de originele leefomgeving te ervaren hebben enkele musea ook oude Ainuhuizen gebouwd
waarvan enkele ook een verblijf voor de
bruine beer bevatten. Context: deze constructie werd gewijd aan een jonge bruine
beer die daar verbleef en verzorgd werd
door het dorp. Dit is niet gek want de bruine
beer speelt een belangrijke rol binnen de Ainucultuur sinds het in het algemeen wordt
beschouwd als één van de belangrijkste
Kamuy wat voor ‘godheid’ in de animistische
zin van het woord staat. Rond zijn tweede
jaar in het dorp werd de beer dan ritueel
geslacht, waarbij hij symbolisch teruggezonden werd naar het land van de goden.
Ainu’s. De Maori leveren vandaag de dag
zowel een significante economische als
politieke bijdrage aan de Nieuw-Zeelandse
maatschappij en zijn daarom een uitstekende voorbeeld voor de Ainu om van te leren.
Het programma bestaat voornamelijk uit
het vergaren van kennis over de toerisme
industrie, educatie rondom de taal, en representatie in de media. Daarnaast zullen
zij ook gedurende de periode van ongeveer
een maand de Maori ondersteunen tijdens
evenementen op feestdagen. Sinds de eerste uitzending bleek al snel dat het programma zeer succesvol was. Deelnemers
gaven na hun terugkeer aan dat ze een stuk
zelfverzekerder in hun schoenen staan wanneer zijn hun Ainu-identiteit aan de buitenwereld bekendmaken. Eerder waren er ook
pogingen gedaan om in het buitenland hulp
te zoeken. In 2001 ging een kleine groep
Ainu’s op bezoek bij Amerikaanse Indianen
aan de universiteit van Harvard. Deze delegatie had echter een sterke politieke agenda en hoopte via Amerikaanse invloeden
druk te zetten op de Japanse overheid om
zo hun thuissituatie te verbeteren.
46
Al met al kan men dus vaststellen dat deze
musea een perfecte kans bieden om kennis
te maken met de Ainucultuur.
De heropleving van de Ainucultuur
heeft zich ook gemanifesteerd in de toename van Ainugerelateerde koopwaren en
souvenirs. Dit heeft geleid tot het feit dat
diverse cultuurelementen gebruikt worden
voor commerciële intenties. In principe is
dit fenomeen geen buitengewoon proces.
Zo zijn er immers genoeg producten in
Amsterdamse souvenirwinkels waar molens op staan afgebeeld. In het geval van de
Ainu is het voornamelijk de bruine beer dat
is omgezet tot sleutelhangers, beeldjes en
prenten op t-shirts. Voor een aantal hedendaagse Ainu is dit de uitgekozen manier om
zelf geld in het laadje te brengen en meer
erkenning voor hun cultuur te creëren. Toch
is er ook kritiek sinds een groot deel van
deze producten door niet-Ainu winkeleigenaren worden verkocht en organisaties bijvoorbeeld afbeeldingen van beren gebruiken om evenementen te promoten. Naast
een belangrijk symbool voor de Ainu, is de
bruine beer zodoende ook een regionale
identiteit geworden voor heel Hokkaidō. In
sommige gevallen zou dit misschien vallen
onder culturele appropriatie, maar in deze
mate zij toch veel Japanners en Ainu van
mening dat de huidige situatie cruciaal is
voor de wederopbouw van hun cultuur.
Naast nieuwe initiatieven zoals
het tot stand brengen van uitwisselingsprogramma’s, musea en de verkoop van Ainu-gerelateerde producten is er in de loop
der jaren veel vooruitgang geboekt met het
bevorderen van de positie van de Ainu binnen de Japanse maatschappij. Toch is er
nog een lange weg te gaan voordat het gewenste resultaat bereikt wordt en met echt
kan spreken van de revitalisering van de Ainucultuur.
Meer info te vinden op:
http://aaexchange.blogspot.com/
https://ainu-upopoy.jp/
THOMAS BERVOETS
47
太狸記・二月 2021
BOTCHAN: BEVOOROORDEELD
BUITEN JE COMFORTZONE
J
e verzetten tegen alles en een vreselijke
hekel aan de status quo hebben. Nee,
het zijn niet de anti-vax gekkies; het is het
thema van Botchan (坊っちゃん “de jonge
meester”). Het boek dat geschreven is door
Natsume Sōseki 夏目漱石 en uitgegeven in
1906 is één van Sōseki’s eerste werken en
natuurlijk een classic zoals andere eerdere
werken van de man als I am a Cat (wagahai wa neko dearu 吾輩は猫である). Sōseki
is ruim honderd jaar na zijn overlijden nog
steeds één van de meest bekende namen
onder de Japanse bevolking. Maar waarom
dan? Als iedereen in je land dezelfde auteur
moet lezen op de basisschool voor honderd
jaar lang is het lastig om die iemand uit je
gedachten te zetten.
Botchan is voor fans van Vlaamsche schrijver Willem Elsschot en Nijmeegsche schrijver Nescio een feest. Ik beschrijf
het altijd als “sukkeltjes die denken dat ze
het leven snappen maar eigenlijk niet weten
waar ze mee bezig zijn.” Nu moet ik eerlijk
zijn en toegeven dat Botchan mijn eerste
Japanse boek was (hoewel ik het destijds
vertaald heb moeten lezen) waardoor ik nu
dus gedwongen ben iedereen die dit niet
vindt op Japanse maffia-wijze uit de weg te
ruimen. En helaas verschillen de meningen
nogal, vooral als je wetenschappelijke artikelen gaat doorspitten. Nu we dat gehad
hebben kunnen we lekker samen een zeer
objectieve kijk nemen naar dit geweldig
boek.
“Sinds mijn kindertijd verlies ik altijd alles vanwege de onbezonnenheid die ik
van mijn ouders gekregen heb,” [親譲りの無
鉄砲で小供の時から損ばかりしている。oyayuzuri no muteppō de kodomo no toki kara
son bakari shiteiru.]. De eerste zin van het
boek laat meteen het karakter zien van het
hoofdpersonage Botchan, het woord wijst
op een eretitel voor een jonge man van rijke
afkomst die nog weinig van het leven weet.
Daarnaast is zijn naam ook een hint naar zijn
persoonlijkheid, dus wees gewaarschuwd
dat je het hoofdpersonage of de andere
personages mogelijk niet meteen leuk zal
vinden. Wanneer Botchan gevraagd wordt
om leraar te worden in een klein dorpje ver
buiten de grote stad gaat hij er met lood
in de schoenen naar toe. De meeste personages zijn namelijk complete idioten of
hebben een vreselijke persoonlijkheid. Hij
heeft geen zin in dat oubollige denken van
de kleine dorpen, want hij is immers zelf gewoon erg prominent en staat daar boven.
48
Of tenminste; dat denkt hij. Langzaam leert
Botchan dat niet de leerlingen, docenten en
mensen in het dorp backwards zijn, maar
juist hij het is.
Maar Arie, waarom zou ik in godsnaam 271 (Engels) of 172 (Japans) pagina’s
lezen gevuld met akelige personages? Zet
je verstand op nul en ga lekker lachen om
deze sul. Als je een sucker bent voor sukkeltjes in romans—denk aan Laarmans uit
Kaas, Bavink uit De Uitvreter of Holden uit
The Catcher in the Rye—dan is dit boek voor
jou. Allemaal kneusjes die je lekker kunt uitlachen tot je tot de conclusie komt dat jij
heel gemakkelijk dezelfde soort fouten kunt
maken waardoor die grijns sneller van je
gezicht geveegd wordt dan een huisgenoot
die tien minuten voor middernacht nog
de fusie aan het vegen is omdat die geen
boete wil. Naast het feit dat de grappen je
om de oren vliegen (in de Japanse versie
meer) kun je geen pagina van het boek omslaan zonder dat het een lach op je gezicht
heeft getoverd. Zoek je een leuke lectuur
met belangrijke lessen over moraal? Wil je
je sociaal kapitaal uitbreiden? Wil je een interessante blik in het elitaire gevoel dat de
gemiddelde inwoner van Tokyo rond 1900
had? Koop dan Botchan of lees hem gratis
op Aozora Bunko 青空文庫 (aangeraden
voor derdejaars—nvdr: des te eerder je begint des te beter). Ik raad de Pinguinversie
aan die slechts 15,99 euro is op BookSpot.
Het is niet de beste vertaling, maar wel een
hele goede. Houd alleen in je achterhoofd
dat het personage die “Badger” genoemd
wordt, eigenlijk “Tanuki” heet, wat zijn karakter een stuk duidelijker maakt.
ARIE アリ
49
太狸記・二月 2021
KAMIKAZE GIRLS: VRIENDSCHAP
TUSSEN TWEE WERELDEN
W
aarschijnlijk heeft elke substijl wel zijn
eigen cultklassiekers. Voor liefhebbers
van de schattige Japanse Lolita mode stijl is
dat absoluut de film Shimotsuma Monogatari 下妻物語 (2004), ook bekend als Kamikaze
Girls voor het Westerse publiek. Hoewel zo’n
beetje elke Lolita deze film wel gezien heeft
of er in ieder geval genoeg van weet om te
doen alsof ze hem gezien heeft, is deze film
zeker ook een aanrader voor zij-die-geenLolita-dragen.
De film is gebaseerd op het boek
Shimotsuma Monogatari - Yankii-chan to Roriita-chan 下妻物語 ヤンキーちゃんとロリー
タちゃん (2004, ‘Shimotsuma verhaal – Het
yankee meisje en het Lolita meisje’), geschreven door Novala Takemoto. De film
volgt het verhaal van Momoko en Ichigo,
twee heel verschillende meiden, en wordt
verteld vanuit Momoko’s perspectief.
De 17-jarige Momoko is dol op de
Lolita mode stijl, vooral op het merk Baby,
the Stars Shine Bright. In de stad waar ze
woont, Shimotsuma, midden op het platteland van de prefectuur Ibaraki, valt ze
hierdoor behoorlijk op tussen de andere
inwoners, die hun kleding voornamelijk bij
de plaatselijke supermarkt kopen. Momoko
heeft geen vriendinnen, maar dat kan haar
niets schelen. Om aan geld voor nieuwe kleding te komen, besluit ze de bootleg Versace
kleding die haar vader ooit gemaakt heeft, te
gaan verkopen. Ichigo, een grove, schreeuwende yankee (term voor een subcultuur
geassocieerd met jeugddelinquentie) en
lid van de plaatselijke, vrouwelijke scooterbende, reageert op haar advertentie en is
meteen dol op Momoko’s verkoopwaren. Al
gauw verschijnt ze vaker bij Momoko’s huis
en besluit ze dat ze vanaf nu vriendinnen
zijn. Dit tot de afschuw van Momoko die nog
altijd vindt dat ze geen vriendinnen nodig
heeft. Toch gaat ze tijdens hun verscheidene avonturen gaandeweg meer om Ichigo
geven en zet ze uiteindelijk zelfs haar principes opzij wanneer Ichigo haar hulp nodig
heeft.
De film is geregisseerd door Tetsuya Nakashima, onder andere bekend van
The World of Kanako (2014, Kawaki 渇き) en
Confessions (2010, Kokuhaku 告白).
De rol van Momoko wordt gespeeld door
actrice en zangeres Kyoko Fukada en de rol
van Ichigo door zangeres Anna Tsuchiya, die
bij het Westerse publiek wellicht bekend is
van het openingsnummer Rose van de anime Nana (2006, ナナ).
Wanneer je naar Kamikaze Girls
50
kijkt, is het alsof je naar een surrealistische
anime met echte mensen zit te kijken. De
scènes volgen elkaar in rap tempo op, regelmatig onderbroken door record-scratchstijl full stops. Personages geven elkaar
cartooneske klappen, de fourth wall wordt
doorbroken, sommige scènes zijn daadwerkelijk getekend en heel af en toe vliegt er
zelfs braaksel of bloed rond. Naast Momoko
en Ichigo komen er opvallende personages
voorbij, zoals Momoko’s oma met een ooglapje, gangster Eenhoorn Ryuuji met een
haarstijl die zijn naam eer aandoet en de
excentrieke CEO van het Lolita merk Baby,
the Stars Shine Bright (die in het echt trouwens helemaal niet zo excentriek is. Ik heb
hem ontmoet, dus ik kan het weten).
Maar naast de komische elementen heeft de film ook meerdere daadwerkelijk emotionele momenten. Vooral de scène
waarin Ichigo eindelijk een keer haar stoere
imago opzij zet en begint te huilen waar Momoko bij is, is haast hartverscheurend. Ook
heeft de film prachtige, memorabele quotes, zoals: “Mensen zijn lafaards wanneer ze
met geluk worden geconfronteerd. Je hebt
moed nodig om geluk te omarmen”, die je
doen nadenken over je eigen leven en keuzes. Deze quotes worden dan vaak al snel
afgewisseld met minder serieuze quotes, of
obscure die vooral binnen de Lolita community zeer bekend zijn, zoals: “Deze kool
is vanaf vandaag je vriend” en “Ik stierf op
slag en werd herboren als een ander mens”,
over het ontdekken van de Lolitastijl.
Naast auteur is Novala Takemoto
ook modeontwerper, wat zijn keuze voor
Momoko’s kledingstijl wellicht verklaart. Hij
heeft in het verleden ook meerdere essays
over en voor Lolita’s geschreven. Voor de
film zijn echte Baby, the Stars Shine Bright
jurken en andere kledingstukken gebruikt,
wat de film een must see maakt voor Lolita’s
van over de hele wereld. Hoewel de film al
wat ouder is (2004 alweer!?), zijn de verschillende jurken die Momoko draagt nog altijd
een lust voor het oog, vooral voor liefhebbers van de wat oudere stijl van Lolita. Zowel de rode jurk met wit kant die Momoko
draagt bij haar ontmoeting met Ichigo en de
witte waar ze rozen op borduurt, zijn nog
altijd zeer gewilde kledingstukken die soms
voor hoge bedragen tweedehands verkocht
worden.
Kamikaze Girls is een mooie, surrealistische en humoristische film die kijkers
van overal ter wereld zal aanspreken. De
nette maar egoïstische Momoko en de grove maar bloedeerlijke Ichigo leven in twee
verschillende werelden die door het lot bij
elkaar worden gebracht en wat resulteert in
een prachtige, ontroerende vriendschap.
Dus, houd je van anime-achtige films qua
snelheid, rare humor, gave kleding en hier
en daar wat emoties, dan is Kamikaze Girls
echt iets voor jou!
ROSALYNN HOOGEVEEN
51
太狸記・二月 2021
Rubrieken &
Extra’s
52
53
太狸記・二月 2021
WTF JAPAN
Riskante verhuizing
Het zijn spannende tijden, in ieder geval
voor diegenen die de toorn vrezen van één
van de meest beruchte rusteloze samurai.
Zelfs duizend jaar na zijn overlijden weet
Taira no Masakado (平将門-gestorven 940)
nog ontzag in te boezemen vanuit de vermeende ligplaats van zijn hoofd in Tokyo.
Masakado is berucht omdat hij een opstand
leidde tegen de keizer en zichzelf verklaarde
tot nieuwe keizer in 939. Nadat hij zijn eind
vond in de slag om Kojima werd zijn hoofd
meegenomen naar de hoofdstad waar het
tentoongesteld werd. Verhaaltje uit zou je
denken, maar niet bij Masakado.
Over zijn hoofd doen vele verhalen
de ronde. Zo zou het, terwijl het na maanden nog niet ontbonden was, schreeuwen:
“Waar is mijn lichaam? Plaats mijn hoofd
terug op mijn lichaam en laat mij vechten!”
Op een nacht begon het hoofd te gloeien
en vloog het weg naar Shibazaki, een vissersdorpje dat later uit zou groeien tot
Edo. Deze verhalen, in combinatie met zijn
toch-al-niet-zo-vredelievende
reputatie,
hebben ertoe geleid dat rampen en plotselinge sterfgevallen voortaan werden toegeschreven aan zijn rancuneuze ziel. Zo werd
Masakado als verantwoordelijke aangewezen voor de grote Kantō-aardbeving die in
1923 grote delen van Tokyo met de grond
gelijk maakte. Bij de aardbeving brandde het ministeriegebouw van financiën af
waarna er een nieuw gebouw ter vervanging kwam. Toen er in de jaren daaropvolgend 14 personen overleden in en rondom
dit gebouw begon het de stempel vervloekt
te krijgen. Nadat de minister van financiën
zelf overleed in het gebouw kwam de aap
uit de mouw: ambtenaren gaven toe dat
bij de bouw het graf
van Masakado plat was
gegooid. Het graf werd
hersteld en er werd een
ceremonie gehouden om
Masakado zijn ziel rust te
helpen vinden. De naastliggende bank heeft zelfs in 2002 een rekening geopend voor Masakado in de hoop
zijn ziel te verleiden de overstap te maken
naar het hiernamaals.
Vanwege onderhoud moet het
graf nu tijdelijk verplaatst worden en het lijkt
erop dat al deze maatregelen niet hebben
geleid tot de rust en vrede waarop gehoopt
werd. Ondanks dat de verhuizing uiterst
zorgvuldig verloopt, zoals te zien is op het
twitteraccount van @kikuchiyo_0518 waar
iedere dag foto’s van de verhuizing worden geüpload, lijkt het erop dat de nieuwe
ligplaats de samurai niet schikt. Op 25 November, de dag dat het grafmonument verplaatst werd naar zijn nieuwe tijdelijke onderkomen, vond er een aardbeving plaats
van 4,3 op schaal van richter in de provincie
Ibaraki. Niets aan de hand zou je denken;
dit is immers Japan. Laat het nou net zijn dat
het epicentrum van de aardbeving zich bevond dichtbij een tempel genaamd Enmyojin: de plek waar het lichaam van Masakado
begraven ligt. Stom toeval of de millennium
oude toorn van een niet uitgestreden krijger? Laten we in de tussentijd voor de zekerheid alvast toch maar een rekening voor
Masakado openen. Wie weet is de rente
hier gunstiger.
YASSIR GNAOUI
54
KATERN JAPAN: Shinise:
daadwerkelijk depuis
Japanse bedrijven mogen graag, voor wat extra allure, een ‘depuis’ boven hun logo plaatsen—
ook als een merk pas een paar jaar bestaat. Bedrijven die daadwerkelijk depuis zijn, zijn er echter
ook: in 2021 vieren 3696 shinise, ‘oude winkels’ hun honderdste verjaardag. Daarvan zijn enkele
ook hier bekend. Waarom overleven juist de Japanse ondernemingen zo lang?
Japan blijkt erg zuinig op zijn bedrijven: de
bijna 3700 jubilarissen weten zich in het gezelschap van, in 2019 althans, 33.000 anderen. Dat aantal ligt inmiddels vermoedelijk
nog vele malen hoger. Japan voert ook de
wereldwijde lijst aan: Bank of Korea stelde in
2008 een lijst op met 5586 bedrijven uit 41
landen ouder dan 200 jaar, en daarvan waren er 3146, dus 56 procent, Japans. Op ruime afstand volgt Duitsland, met 15 procent.
Maar genoeg cijfers—veel interessanter is het om te onderzoeken hoe het
komt dat deze shinise het zo lang volhouden. De BBC stelde deze vraag aan een expert: Yoshinori Hara, als decaan en professor verbonden aan Kyoto University. Hara,
die tien jaar in Silicon Valley werkte, stelt dat
Japanse bedrijven mikken op duurzaamheid
in plaats van op snelle winst. “In Japan is het
vooral: hoe kunnen we [het bedrijf] doorgeven aan onze afstammelingen, onze kinderen, onze kleinkinderen?”, aldus Hara.
als de kerncompetentie, oftewel, het basisconcept achter de dienstverlening van een
bedrijf. De wereld kan nog zo veranderen of
zich technologisch verder ontwikkelen, maar
met die ene basisgedachte op orde heeft
het bedrijf bestaansrecht. Eén beroemd
Japans voorbeeld daarvan is Nintendo. Dat
is sinds de jaren ‘80 vooral bekend om zijn
videogames en -consoles, maar werd al in
1889 opgericht als fabrikant van hanafuda,
Japanse speelkaarten. De kerncompetentie?
“Hoe te zorgen voor plezier”, zegt Hara.
Omotenashi
Maar naast dat een dienst tot in de puntjes geperfectioneerd moet zijn voor succes,
hangt ook veel af van de manier waarop
deze wordt aangeboden. Stel dat een groot
sushi-chef onverhoopt een eter aan zijn bar
treft met weinig verstand van wat een goede nigiri maakt, dan zal deze zich in ieder
geval wél de perfecte manier van uitserveren herinneren. Of dat iemand hem of haar
hartelijk welkom in de zaak heette, en bij het
weggaan nog hartelijker bedankte voor zijn
of haar komst.
Deze, en andere soortgelijke handelingen, noemt men omotenashi: alles in
het werk stellen om zo gastvrij mogelijk te
zijn. Natuurlijk is het kweken van vaste klandizie daarvan een aardig bijkomend gevolg,
maar het is niet noodzakelijkerwijs het beoogde doel. Letterlijk vertaald betekent
omotenashi ‘het eerbiedwaardige bereiken
van het dragen’. Met andere woorden, voor-
Shinise hebben een kerncompetentie
Kijk naar de lijst, en het valt op dat veel van
deze oude bedrijven zich toeleggen op het
zo goed mogelijk verlenen van één dienst.
Noem het shokunin-schap: waarom zou
een ‘ambachtsman’ zich toeleggen op veel
te veel onderwerpen, als het al een heel
mensenleven kost om ramen zo beetgaar
mogelijk te koken, pizza perfect knapperig
bakken of animatiefilms zo vloeiend mogelijk te tekenen?
Het raakt aan wat Hara omschrijft
55
太狸記・二月 2021
op staat dat je als uitbater/directeur/CEO/
buschauffeur/winkelier/enzovoort
goed
voor je klanten zorgt. Niet omdat het moet,
maar omdat dat eervol is.
sluiten om de Zaibatsu volledig op te heffen.
Al kwamen ze daarvan snel terug, want door
de snelle verspreiding van het communisme
in Azië zagen de Amerikanen zich gedwongen om Japan opnieuw snel te laten industrialiseren. Zo kon het land fungeren als kapitalistische buffer.
Zaibatsu
Terug naar de lijst. Het is voorstelbaar dat
voor kleinere bedrijven de bovenstaande regels eenvoudiger te volgen zijn. Toch
staan er niet alleen kleine en middelgrote
bedrijven, maar dus ook giganten als Nintendo en bijvoorbeeld Mitsubishi Electric
op. Wanneer het gaat over succesvolle Japanse bedrijven kunnen de ‘Grote Vier’ dan
ook niet onbesproken blijven: Mitsubishi,
Mitsui, Sumitomo en Yasuda. Deze Zaibatsu,
‘financiële groepen’, ontstonden in de 19e
eeuw of eerder, en kenden dezelfde verticale structuur: een familieholding aan de
top, met daaronder een eigen bank om alle
activiteiten mee te financieren en meerdere
industriële dochterbedrijven die specifieke
sectoren volledig domineerden. Zaibatsu
vormden het economische en industriële
hart van het Japanse keizerrijk.
Bovendien bestonden er nauwelijks verholen banden tussen Zaibatsu en
het leger en de marine, al nationaliseerde
de Japanse regering in de opmaat naar en
tijdens de Tweede Wereldoorlog alsnog een
groot deel van de productiecapaciteit. Onder meer het gevreesde en nog altijd controversiële oorlogsvliegtuig Mitsubishi Zero
kwam op die manier tot stand. Het deed de
geallieerden na de overgave van Japan be-
Keiretsu
Zaibatsu keerden zoals gezegd niet terug
in hun oorspronkelijke vorm, maar in veel
hedendaagse Japanse bedrijven herken je
de die oorsprong nog wel terug. Mitsubishi,
Mitsui en Sumitomo hanteren zelfs nog dezelfde conglomeraatnaam, maar zijn zogenoemde Keiretsu, ‘reeksen’: zusterbedrijven
met een horizontale structuur. Op papier,
althans: naar verluidt leveren deze bedrijven ook veel aan elkaar, en neemt daarmee
het aantal verticaal gestructureerde bedrijven ook weer toe.
Of dat een wenselijke ontwikkeling
is, is een vraag die, althans door mij, moeilijk
te beantwoorden is. Wat in elk geval wel zeker is, is dat óók voor de grootste bedrijven
van Japan die kwaliteitseis enorm belangrijk
is geweest en nog steeds blijft. Mensen rijden niet voor niets wereldwijd in Japanse
auto’s, of genieten van Japanse videogames
en maken foto’s met Japanse camera’s. En
natuurlijk verkeren er ook heus Japanse
bedrijven in zwaar weer, en er gaan ook
genoeg ondernemingen op de fles. Maar
Japan bewijst wel al eeuwenlang dat een
bedrijf dat niet afwijkt van zijn kerncompetentie en goed voor zijn klanten zorgt, generaties lang succesvol kan blijven.
In de praktijk
Een aardig kijkje achter de schermen krijgen we door de fabriek van Hi-Fi audiomerk
Accuphase, ‘pas’ in 1972 opgericht door een
engineer die daarvoor bij het Japanse elektronicaconcern Kenwood werkte. Accuphase is
beroemd en geliefd vanwege de kwaliteit van
zijn versterkers, die decennia lang meegaan.
Uit het filmpje op Katern: Japan wordt duidelijk
hoe het bedrijf dit, volgens de hierboven beschreven principes, garandeert.
ASK ANKY
Ask Anky is een adviescolumn speciaal voor Japanologen en Koreanisten. Zit jou iets dwars of wil je iets
weten? Je vraag kan je sturen naar journaltanuki@gmail.com of naar de Google forms in de Tanuki
Discord. Wie weet krijg je in de volgende editie van de TaTanukiKi wel een antwoord van de wijze Anky!
Lieve Anky,
Hoe moet ik nou motivatie opbrengen voor mijn studie in deze moeilijke tijden? Ik zie het af en
toe echt niet meer zitten.
Liefs,
Een motivatieloze derdejaars
Beste Motivatieloze Derdejaars,
Helaas is motivatie tegenwoordig een probleem met veel studenten, je bent niet alleen. Het
probleem is dat, tenzij je een baan waar je nog steeds kan werken, er momenteel niet veel
andere dingen te doen zijn dan studeren. Er is niks mis met relaxen, maar als je volledig
stopt met studeren kan het zijn dat je je dagritme uit het oog verliest waardoor het nog
moeilijker wordt om je concentreren op je studie. En laten we wel wezen: niemand wordt
gelukkig van 8 uur K-pop fancams kijken dag in dag uit. Probeer je non-studie activiteiten en
de wekelijkse readings te balanceren zodat je niet te gestrest raakt of te lethargisch wordt.
Een frisse neus is kan ook geen kwaad als je het grootste gedeelte van de dag achter een
scherm zit. Als derdejaars ben je bijna klaar met je studie, dus knal je scriptie er doorheen
en zodra we af het coronavirus af zijn ben jij ook bevrijd van de uni! Nog even volhouden
dus. Zit niks anders op.
Veel succes en geen bedanky,
Anky
TOM OMES
Tom is hoofdredacteur van Katern: Japan. Hij
studeerde Talen en Culturen van Japan en Journalistiek én Nieuwe Media. Geïnteresseerd in de
moderne geschiedenis van Japan, maar leeft niet
alleen in het verleden: ook hedendaags Japan interesseert hem zeer.
56
57
太狸記・二月 2021
QUOTES
Lieve Anky,
Kwam een gouden quote uit een studiegenoot, mentor, docent of uit jezelf die je graag vereeuwigd
wilt zien? Stuur deze dan op naar de redactie en we geven ze een plekje in een komend nummer!
Ik heb een groot probleem. Ik hou heel erg van manga en ik heb dus ook een grote verzameling
die met de dag groeit. Alleen is mijn kleine studentenkamer niet berekend op zo’n grote collectie
boeken. Bijna elke vrije plek in mijn kamer is volgestouwd met volumes. Alleen mijn bed is nog vrij,
plus een smal pad naar de deur. Kan jij me met dit probleem helpen, voordat ik mezelf inbouw?
Liefs,
Mangalovertjuh96
Beste Mangalovertjuh96,
Dit is een zeer herkenbaar probleem, gelukkig heb ik diep nagedacht en kan ik je twee oplossingen bieden voor een te vol huis met manga.
1. Verkoop al je manga en huur een grotere kamer. Voordat je dit idee direct verwerpt, luister tenminste eerst naar de voordelen en besluit daarna alsnog om dit niet te doen. Door
je manga te verkopen maak je niet alleen ruimte vrij om een gezond leven te lijden, met
het geld dat je aan de verkoop verdient kun je je kamer upgraden, waardoor je nog meer
ruimte hebt. Aangezien je manga leest heb je waarschijnlijk niet zoveel aan een tweepersoonsbed, maar je kan bijvoorbeeld de extra plek gebruiken om een altaar neer te zetten
van je favoriete waifu/husbando, of wat dacht je van grotere kledingkast waar je je Boku no
Hero Academia cosplay verzameling beter in kwijt kan?
2. Mocht je manga willen behouden maar toch je kamer willen vrijmaken, kan je ook een
opslagruimte huren. Jammer genoeg kost dit waarschijnlijk veel geld over een langdurige
periode en je loopt ook het geld dat je had kunnen verdienen door je manga op Marktplaats te dumpen mis. Aan de andere kant, mocht je de huur niet meer kunnen betalen
dan zou jouw mangacollectie vereeuwigd kunnen worden in wat een van meest geweldige
afleveringen van Storage Wars zal zijn.
De keuze is aan jou Mangalovertjuh96, in elk geval zal je een offer moeten doen om de
huidige situatie aan te pakken. Het lot van je kamer ligt in jouw handen.
Yoon-Jae Mandjes
(over de film Ringu) Isshūkan niet waar zijn!
Maurits van Breukelen
Ik doe momenteel een any% Japanstudies.
Niels van der Salm
I’m not cursed, I think...
Ik ben emotioneel masochist, niet seksueel,
even dat je het weet!!
Michael Crandol
Ghost in the Well
Yassir Gnaoui
Ik moest deuren want de bel klopte niet.
Thomas Bervoets
Dit is letterlijk een niet beter wetende bevolkingsgroep infecteren met een culturele
tumor.
Eerstejaars Koreastudies student
Deze Koreanen en hun Aziatische schoolcultuur maken me bang.
Melisa
Ttc: wie was Tangun?
Geschiedenis: wat is de zin van het leven?
Gebruik referenties uit 7 boeken inclusief
de Bijbel en minstens 2 wiskundige formules. Het antwoord moet uitkomen op Korea.
Hans Kuijper
Leiden scoort als een tierelier.
Flora Smit
We gaan het zo hebben over BTS. Laten we
nog even doen alsof we serieuze Koreastudies studenten zijn.
SENRYŪ
夜中だが
ねこの鳴き声
朝食くれ
Mannen en hun ego, laten we het daar op
houden.
Jeroen Van de Linde
zowaar het neusje van de Zalm of eerder,
het Nielsje van der Salm.
~ 寝不足人間
het holst van de nacht
maar de kattenstem zeurt
geef me mn ontbijt
Marcelle
It is archaic, but then again I am also archaic.
Veel succes en geen bedanky,
~ aan slaapgebrek lijdend persoon
Doreen Müller
So now we are going to talk about dead babies so I shouldn’t laugh.... hihi.
Anky
58
AMY VAN DEN BRINK
59
Rug
TaTanukiKi 2020-2021--2