-
Titel
-
2017-2018 | 1
-
Nummer
-
1
-
extracted text
-
太
狸
記
LVSJK Tanuki
35 주년 10월
三十五周年 / 十月
Oktober 2017
EDITORIAL
HOOFDREDACTEUR
De vakantie is helaas lang en breed afgelopen en de tijd van tentamenstress en keihard blokken is reeds aangebroken. Gelukkig is hier de eerste journal om jullie in deze zware tijden van
ontspanning en afleiding te voorzien.
Blader naar de Tanuki Shinbun en maak kennis met het nieuwe Tanuki bestuur en de nieuwe
journalcommissie leden en lees over afgelopen Tanuki activiteiten. Hierna kom je bij de artikelen die aan Japan en Korea gerelateerd zijn en kun je onder andere lezen over de first ladies
van Noord Korea en het ontstaansverhaal van Japan. Weer wat verder in de journal komen
we aan bij media, waar je kunt genieten van stukken over Koreaanse en Japanse media zoals
films, muziek en games. Eerstejaars Koreanist Marie Groen geeft hier haar - wellicht enigszins
controversiële- mening over de nieuwe Death Note film die Netflix recent uit heeft gebracht.
Hieropvolgend zijn er dan de rubrieken. OMG KOREA & WTF JAPAN, worden samen met Tanukitchen dit jaar weer voortgezet. Ook de eeuwig populaire Ask Anky is, na vorig jaar kort weg
te zijn geweest, weer van de partij. Naast deze al bekende rubrieken zijn er ook twee nieuwe
rubrieken bij gekomen: “Van Het Pad Af” en “Geweest”. Benieuwd wat deze rubrieken inhouden?
Blader er dan maar snel naar toe en geniet van deze leuke, nieuwe rubrieken!
Deze journal is de eerste van drie normale journals die dit jaar onder mijn leiding uit zullen
worden gebracht, daarna zal er nog een extra dikke eindjournal verschijnen waar intern assessor Joosje Smit over zal gaan. Ik hoop dat jullie veel leesplezier zullen hebben van deze journal
en de daaropvolgende journals!
- Milan Boon
OP DE
VOORKANT
Het thema van de coverfoto van dit jaar is “old meets new”
In de voorgrond zien we een deel van de tuinen van het eeuwenoude
-meermaals opnieuw opgebouwde- keizerlijke paleis van Tokyo, scherp
afstekend tegen een zeer modern-uitziende skyline.
Heb je zelf nog ideeën voor artikelen? Heb jij fotografisch werk dat je wilt delen
met iedereen? Stuur je ideeën naar journal@tanuki.nl en wellicht siert jouw
werk de volgende TaTanukiKi!
COLOFON
Journalcommissie
Voorzitter &
Hoofdredactie:
Vormgeving:
Eindredactie:
Secretaris:
Leden:
Milan Boon
Yume Productions & Milan Boon
Zeno Zonneveldt & Marie Groen
Ko Nakamori
Joosje Smit
Adrian Ortmann
Joachim van der Pol
Florentine Schoemaker
Charlotte de Haan
Bestuur van Tanuki
Praeses:
Ab-actis:
Quaestor:
Assessor Intern:
Assessor
Eerstejaars:
Britt Blom
Amber Trijssenaar
Hannelieke Soppe
Joosje Smit
Iris Taal
Commissievoorzitters
Eerstejaars:
Feest:
Journal:
Kamp:
Kunst- en Cultuur:
Reis (Japan):
Reis (Korea):
Iris Taal
Laura Noordermeer
Milan Boon
May Meike van den Goorbergh
Maartje Lankreijer
Steffen de Jong
Suzanne (Suzé) Klok
Raad van Toezicht
Leden:
Gise van den Wildenberg
Fred Dillmann
Kascommissie
Leden:
Steffen de Jong
Hannelieke Soppe
INHOUDSOPGAVE
“Ja maar je gedraagt je altijd alsof je
aangeschoten bent.”
-Robin van Vliet tegen Joachim van der Pol
“Weet je wie ook last had van
vliegangst? Dennis Bergkamp.”
-Zeno Zonneveldt die mensen met
vliegangst gerust probeert te stellen.
“Ik vind die foto er best leuk uitzien,
het is net alsof je niet bestaat”
-Iris Taal tegen Joosje Smit
“Ik wilde vandaag aan mijn scriptie
gaan werken maar ik ging toch liever
naaien.”
-Steffen de Jong
“ I need some penile representations”
-Anoma van der Veere
“Dat taalgebruik van die man. Hij is
echt agrarisch.”
-Meiko van Berge
太狸記 ⋅ 八 月 2017
Tanuki Shinbun
Het bestuur 2017-2018
Journalcommissie 2017-2018
De Japanreis
De Koreareis
Het toffe t(hema)feest
Welcome party Japanse studenten
Workshop Katazome
Tekenclub
Rubrieken
08
13
16
17
18
19
20
21
Japan & Korea
Ri Sol-Ju: Marie Antoinette of marionet?
English in Japan
De onstaansmythe van japan
Van het pad af: Asuka
WTF Japan & OMG Korea
Geweest: G-dragon in de Ziggo-Dome
Tanukitchen
Katern: Japan
Ask Anky
39
40
42
44
46
48
Extra
22
25
27
Media
Death Note 2017: Was hij echt zó slecht?
Kemono Friends: Viraal fenomeen en fiasco
Morning musume’17 bestaat 20 jaar
06 / 07
30
33
36
Stages binnen de EU
Kyudo vereniging
Cartoon
49
50
51
HET BESTUUR 2017-2018
Praeses
Guess who’s back, back again. Drie lange
jaren zijn verstreken sinds ik voor het laatst
een stukje in de journal heb geschreven als
bestuurslid. Toen als Assessor Eerstejaars,
nu als voorzitter van de vereniging. Na een
geweldig bestuursjaar als sjaarsje, voorzitter
van de sjaarsco en in mijn tweede jaar ook
voorzitter van de jaarboekco, begonnen
de Tanuki-kriebels toch weer op te komen.
Na mijn tweede jaar heb ik een tussenjaar
genomen, om mezelf eens even goed onder
te dompelen in de Japanse sferen. Tijdens
dit jaar in het o-zo bruisende Tokio hield ik
Tanuki nauwlettend in de gaten via FaceBook.
Ik merkte hoeveel plezier de vereniging mij
de afgelopen jaren heeft gegeven en dat
ik het toch wel erg miste. Om iets terug te
kunnen geven aan de vereniging besloot ik
de stap te wagen en mijzelf aan te melden
als voorzitter van Tanuki! De rest kunnen
jullie waarschijnlijk nu zelf wel invullen.
Started from the bottom now I’m here. Zoals
sommigen misschien wel herkennen, was het
voor mij nooit vanaf de middelbare school
een logische stap geweest om Japanstudies te
gaan doen. Ik dacht namelijk altijd dat ik marketeer wilde worden, totdat ik daadwerkelijk
aan de HBO-studie marketing was begonnen.
Geloof jij dat je meer gaat kopen in de supermarkt als er langzame muziek gedraaid wordt?
Houd jij van alles in projectgroepjes doen?
Nee? Dan maakt dat in ieder geval twee personen. Tijdens die studie had ik halsoverkop
besloten om een reis naar Japan te maken,
die mijn ogen geopend heeft. Ik doe liever
iets waar ik een passie voor heb, dan een studie waarvan anderen willen dat ik die doe. Ik
heb na het behalen van mijn propedeuse me
gelijk ingeschreven voor Japans. Tijdens deze
vier jaar heb ik geen seconde spijt gehad!
I got 99 problems but Tanuki ain’t one.
Beginnen aan een nieuwe studie in een
nieuwe stad kan wellicht overdonderd
zijn. Ik hoop dat wij als bestuur de nieuwe
leden op hun gemak kunnen stellen door
ze een mogelijkheid te geven om nieuwe
mede-studiegenoten te leren kennen.
Voor dit jaar is mijn visie voor Tanuki dat
het een gezellig jaar gaat worden waar
iedereen zich op zijn of haar plaats voelt,
iets wat South Park zou omschrijven als
een Safe Space. People don’t judge me and
haters don’t hate in my safe spaaaace (Cartman E., 2015). We streven ernaar om dit
jaar leuke en gevarieerde evenementen
kunnen aanbieden waar iedereen aan kan
deelnemen. Ook hoop ik dat jullie aan het
einde van jullie jaar met net zoveel plezier
terug kunnen kijken op Tanuki als ik al doe.
Brittch, be HUMBLE. Natuurlijk doe ik dit niet
allemaal in mijn eentje. Ik ben erg dankbaar
voor alle enthousiaste Tanukianen die in de
太狸記 ⋅ 八 月 2017
commissies zitten, en die nu al aan het brainstormen zijn met fantastische ideeën voor
evenementen. Ook heb ik het geluk dat ik
met vier magnifieke mede-bestuursgenoten
in een bestuur zit, die ik kan ondersteunen
en zij mij. Als je me door het Arsenaal of
Lipsius ziet struinen, trek me vooral even
aan mijn staart om een praatje te maken
(niet letterlijk). Ik zou niets liever willen dan
alle Tanukianen beter leren kennen. Ik ben
er zeker van dat we er met zijn allen een
fantastisch jaar van gaan maken! Tot in de
wandelgangen!
-Burrito outBritt “Burrito” Blom
Assesor Intern
Oh hallo gozaimasu!
Ik ben Joosje, jullie geliefde Assessor Intern
dit jaar en tevens lid van de journalco! Naast
bekend te staan als Joosje sta ik ook bekend
als:
•
Smurf (deze foto is zwart wit maar.. neem
het maar van me aan dat het ergens op
slaat)
•
de Joooo
08 / 09
•
Hatsune Miku (de bekende Japanse tegenhanger van mijn smurfenbijnaam)
•
Fossiel (ik ben oud, of liever; jullie zijn
gewoon heel jong).
•
Die ene die altijd overdressed op thema-feestjes aankomt. Sue me. Ik hou
gewoon HEEL VEEL van thema-feestjes
en het voordeel voor jou is dat je nooit
bang hoeft te zijn dat je overdressed
bent. Levensles van de Joo in dat soort
situaties: nou en, hoe extravaganter je
kostuum hoe toffer het is. Andere, ongerelateerde levensles: iemands 2e naam
weten is macht.
Als Assessor Intern ben ik bezig met de
sociale media (Facebook, Instagram etc..)
als een echte #socialmediaqueen (sinds dit
jaar hebben we een instagram! Volg @insta.
nuki :D ), en met het in de gaten houden
van de commissies (#gevaarlijk). Als lid van
de journalco ga ik me bezig houden met
wat normale leden doen, maar ook met het
opzetten van een allereerste eindjournal,
die het gapende gat wat het jaarboek heeft
achtergelaten moet opvullen. Wat kan je van
mij verwachten in de journalco? Artikelen
over studio Ghibli, zoals in deze haha. Verder probeer ik altijd excuses te vinden om
te schrijven over folklore (youkai!) en katten
(ben je allergisch? Sorrymasen…), gelukkig
beide populaire topics in Japan (according
to internet, that is). Net als iedereen ben ik
een groot Edward Saïd fan en probeer ik te
pas en te onpas “ORIËNTALISME!!!” te roepen
als iemand ook maar iets zegt wat een bee
tje gegeneraliseerd is (*kuch* Chris Zegers
*kuch*).
TL:DR: Assessor Intern, journalco, volg ons
op instagram en Facebook
Xxx Joosje
Quaestor
Hoihoi, voor de mensen die mij nog niet
kennen, ik ben Hannelieke Soppe, vierdejaars
Japanoloog. Geboren in Drachten, getogen in
Emmen, nu woonachtig in Leiden (want ik ga
geen 5 uur per dag reizen voor college). Nu
hoor ik de trouwe Tatanukiki lezers al denken
“He, waarom staat Hannelieke’s stukje niet
meer bij die van de journalco-leden?” (voor
de nieuwe lezertjes: ik was 3 jaar lang trouw
stukjestikker, de eelt op mijn vingertoppen is
hier bewijs van) . Nou lieve kijkbuiskindertjes,
dat komt doordat ik na jarenlang de brandende adem van de eind-redacteur in mijn nek
gevoeld te hebben toch de ambitie kreeg om
het hogerop te zoeken, met als gevolg dat ik
hier nu sta als Quaestor van Tanuki. Perfect
woord voor scrabble, maar wat houd dat nou
eigenlijk in? In het kort: ik ben geldbaas, dus
ik ben onder andere degene die commissies
vertelt wat ze mogen uitgeven, van jou 20 ekkies contributie int en tijdens ALV’s de uiterst
spannende taak heeft van het voorlezen van
het financieel verslag (hoor dat sarcasme).
Hoewel ik tijdens officiële aangelegenheden
mijn uiterste best doe om serieus over te
komen, weten veel van jullie dat mijn ware
aard verre van stijve lullo is (haha lekker
dubbelzinnig hannelieke). Zo ben ik eigenlijke een enorme nerdy knuffelbeer met een
passie voor eten (en het vervaardigen ervan),
gamen, wegduiken voor alles wat ook maar
op horror lijkt en slechte (anime) series en
films afkraken. Als je me eens door de stad
ziet lopen en je wil discussiëren over welke
anime nou echt de moeite waard zijn, wat de
beste pokemon generatie is of gewoon wilt
theedrinken, tackle me even, want meestal
ben ik in zo’n trance dat ik het niet merk als
iemand naar me roept. Joe!
-Hannelieke “ik ben toch zeker Sinterklaas niet” Soppe
太狸記 ⋅ 八 月 2017
Abactis
Ughhh… ik ben hier zo slecht in.
Nou, hoi ik ben Amber ben derdejaars Japanstudies en eerstejaars Koreastudies, want he
één studie is te weinig toch :’). Naast dat ik
studeer heb ik ook de eer om de abactis te
zijn dit jaar. Dat houdt in dat ik jullie mailtjes
mag beantwoorden en de leuke nieuwsbrieven maak voor jullie, yaaaayy!! Hmmm heb ik
nog meer interessants te zeggen… Ooh jaa
veel mensen weten dit niet maar ik heb tot
mijn 12e in Spanje gewoond, dus daardoor is
mijn Nederlands niet zo goed hahaha
Leuk weetje, ik heb een zwarte kat genaamd
Yuki (wat Japans is voor sneeuw), die super
schattig is!! Ik heb niet één ding als lievelingseten maar meerdere dingen zoals pasta, schnitzel, udon en bibimbap. Eten is mijn leven!!
Wat veel mensen niet zouden verwachten
van mij is dat ik een schoenenverslaving heb,
als ik hele leuke schoenen zie MOET ik ze
kopen!!
Dit is wel een beetje wat ik te vertellen heb
over mezelf, als je meer wil weten over mij,
spreek me dan gewoon aan. Ben elke dag
op de universiteit omdat ik elke dag les heb
*huilen*.
Hiermee eindig ik mijn lulverhaal, ik hoop dat
het boeiend was…
-Amber Trijssenaar
10 / 11
Assesor Eerstejaars
Hoi vrienden, 안녕. Mijn naam is Iris ik ben
dit jaar eerstejaars koreanist ( vandaar het
gebrek aan japanse begroeting, want ja….
Ik kan geen japans :( ) en ik ben de nieuwe
assessor eerstejaars.
Ik zal beginnen met een paar feitjes over
mezelf: het eerste en misschien wel het belangrijkste wat je over me moet weten is dat
ik echt top notch awkward en random ben.
Wat niet helpt is dat ik praten leuk vind. Deze
combo levert meestal hele awkward, maar
vermakelijke gesprekken op, so be prepared.
Second is dat ik een grote liefde heb voor dieren, mijn hele leven heb ik huisdieren gehad
en op dit moment heb ik een hond genaamd
Haris en hij is extreem cute (tenminste, dat
vind ik dan hé). Last but not least: een hele
grote interesse van mij: kdramas, kpop,
khiphop, koreaanse cultuur en geschiedenis
en nog veel meer k-dingen…. Eigenlijk alles
koreaans dus.
Hoewel mijn studiekeuze misschien al vrij
duidelijk is door dit laatste feitje zal ik het toch
nog even verder toelichten. Ongeveer vijf jaar
geleden, op een avond waar ik op youtube
begonnen was met een filmpje over spelling
was ik beland bij de music video van het nummer Fantasic Baby van Big Bang. Ik vond de
music video zo apart en typisch, dat ik verder
“onderzoek” ben gaan doen en zo heel erg
geïnteresseerd geraakt ben in Korea. Toen
mijn moeder mij vorig jaar een link stuurde
van een site van de universiteit leiden over
koreastudies heb ik mij daarom ook meteen
ingeschreven voor de meeloopdag. Al deze
events leidden naar mijn inschrijving voor
deze studie.
Now, mijn grote obsessie en iets wat ik doe
als ik ook maar enige vrije tijd heb: muziek. Ik
speel zelf in een orkest: hofstads jeugd orkest
aka het oudste jeugd orkest ter wereld aka
een geweldig orkest (*kuch* reclame *kuch*)
en naast het orkest ben ik thuis ook altijd
bezig met muziek, zowel luisteren, maken als
schrijven. En de koptelefoon die ik altijd bij
me heb zorgt ervoor dat ik deze dingen ook
on the go kan doen. Mijn favoriete instrument
(voor iedereen die dit wilt weten) is de piccolo, hoewel dit instrument in de orkestsferen
over het algemeen vrij gehaat wordt (omdat
het een hoge en vrij doordringende klank
heeft), vind ik het juist vanwege deze eigenschap een geweldig instrument.
Ik hoop dat dit jaar een geweldig jaar gaat
worden, waarbij alle evenementen goed
bezocht worden en iedereen happy is. Als je
vragen hebt of gewoon gezellig wilt praten
(over mn hond of the most recent kdrama
bijvoorbeeld), kom me vooral opzoeken.
-Veel liefde van mij naar jullie, Iris Taal
太狸記 ⋅ 八 月 2017
12 / 13
JOURNALCOMMISIE 2017-2018
Hier zijn ze dan: Hét dream team van de journalcomissie. Keihard zullen deze mensen ploeteren
om jullie van leesplezier te voorzien in de barre, en soms keiharde wereld die men een universiteit noemt. Artikelen zullen zij tikken, gezeur over deadlines zullen zij doorstaan en lezers zullen zij
vermaken. Met gepaste trots presenteer ik aan u de leden van de journalcommisie 2017-2018!
Hi! Ik ben Florentine en ik ben eerstejaarsstudent Koreastudies. Ik ben erg geïnteresseerd
in de negentiende eeuw (super specifiek),
het Verenigd Koninkrijk (again, vrij specifiek)
en, natuurlijk, het Koreaanse schiereiland. In
mijn vrije tijd -waar ik niet veel van heb- lees
ik graag. Mijn favoriete auteurs zijn Jane
Austen, J.K. Rowling en Lemony Snicket. Ook
schrijf ik veel en ben ik erg goed in urenlang
Netflix kijken (vooral wanneer ik eigenlijk heel
veel andere dingen zou moeten doen). De
journalcommissie bestaat momenteel voor
7/9 uit Japanstudies studenten, maar ik ben
hier om wat meer over Korea te schrijven (I’m
here for you, Koreastudies) . Ik ben van plan
artikelen te schrijven over de cultuur en geschiedenis van Korea en hierin af en toe verbanden te leggen met onze eigen “westerse”
wereld. En misschien nog wel iets over K-Pop?
We zien wel. Hopelijk vind je ’t wat. k bye. (:
-Florentine Schoemaker
Beste Tanukianen en andere geïnteresseerden. Ik ben tweedejaars Japanstudies student, en maak ook dit jaar weer deel uit van
de journalco. Al schrijvende in een klein dorp
in omgeving Gelderland, waar de boer elke
ochtend om zes uur met zijn trekker over
de weide rijdt, hoop ik jullie weer te kunnen
voorzien van artikelen die een breed scala
aan onderwerpen beslaan; met een focus
op marketing. We leven in een interessante
tijd. Een tijd waarin niets vast staat en alles
kan. Dat is in ieder geval wat ik jullie, en
mijzelf, aan het einde van dit jaar hoop te
heb meegegeven. – Joachim van der Pol
Samen met Marie eindredacteur van de TaTanukiKi 2017/18, Zeno Zonneveldt. Dit jaar ben
ik tweedejaars Japanstudies. Mijn grote passies
zijn Pokémon en voetbal, maar ik hou ook van
anime, manga, visual novels en de kipnoedels
van Unox. Haikyuu!! is mijn nummer 1 anime en
manga, Blaise Nkufo is mijn favoriete voetballer
aller tijden. Ik heb geen leuke bijnaam. Voor dit
jaar heb ik uitsluitend MACH-vakken gekozen,
omdat die mij het meest interessant leken.
Waarschijnlijk zullen mijn artikelen ook vooral in
die categorie vallen, we zullen zien. Deze keer
zal alles anders zijn. Deze keer zit ik in de journalco. El Psy Kongroo >_> -Zeno Zonneveldt
Guten Tag met zijn allen. Ik ben Adrian, tweedejaars Japanstudies en ik ga dit jaar vooral schrijven over Japanse popcultuur binnen (en soms
ook buiten) Japan. Daar begin ik in deze eerste
uitgave aan met een artikel over de prachtige
animeserie Kemono Friends. Niet alleen anime,
maar ook andere populaire media krijgen
dit jaar mijn ongedeelde aandacht, althans
wanneer ik achter mijn bureau moet zitten om
een artikel in elkaar te flansen. Ik ben getogen
in Duitsland, dus als mijn figuurlijk taalgebruik
soms raar overkomt, leef er maar mee (dat was
meta-humor. Applaudeer me! ....okay. ik stop)
-Adrian Ortmann
Hallo allemaal! Mijn naam is Charlotte en ik
ben eerstejaars Japanstudies. Een van mijn
favoriete onderwerpen om over te schrijven
is mythologie en daarom zal ik jullie dit jaar
dan ook specifiek met de Japanse mythologie
gaan verblijden. In mijn vrije tijd vind ik het
leuk om gitaar te spelen, te lezen, en, wanneer ik een keer in de week even moet doen
alsof ik best actief ben, turnen. Nou, dat was
het dan alweer voor mijn introstukje, nog veel
leesplezier dit jaar!
-Charlotte de Haan
太狸記 ⋅ 八 月 2017
14 / 15
Hallo iedereen,
Mijn naam is Ko en ik zit in het eerste jaar van
Japanstudies. Ik ben slecht in het introduceren
van mijzelf, maar ik vind het leuk om fantasie
en horrorboeken te lezen. Daarnaast luister ik
naar verschillende soorten muziek. In mijn vrije
tijd lees ik blogs over simpele kook- en bakrecepten en ga ik graag met vriendinnen ergens
uiteten of naar de bioscoop. Mijn favoriete
genres zijn horror, animatie en superhero fictionfilms. Ik ga voornamelijk Japan gerelateerde
artikelen schrijven en ik hoop dat een aantal
van jullie mijn artikelen leuk vinden om te lezen.
Yoroshiku onegai shimasu.
-Ko Nakamori
Hoi! Ik ben Marie Groen, eerstejaarsstudent Koreastudies. Ik kom uit Alkmaar,
Noord-Holland (steekwoorden: boerenkinkels, geur van kool, nog platter dan de
rest van Nederland) en ben 20 jaar (“Goh,
dat zou je niet zeggen!” “Goh, dat hoor ik
voor het eerst!”). Dit jaar ga ik de Tanukitchen rubriek voortzetten, dus verwacht
heerlijke, simpele en prachtig uitziende
recepten. Verder hoop ik het prachtige, in
deze Japanstudies-gedomineerde journal
zwaar onderbelichte land Korea wat meer
shine te geven, en dan vooral op het gebied
van films. Maar mijn eerste artikel gaat over
Death Note, sssh.
-Marie Groen
IOh god, een tamelijk jong, niet-bestuurslid
als hoofdredacteur van de TaTanukiKi? Als dat
maar goed gaat! Hm... even wat dingen over
mezelf: ik ben diegene die steeds op Tanuki
feestjes in een Totoro onesie verschijnt. ,een
groot fan van Masaaki Yuasa en verdoe mijn
tijd met het spelen van gratis ritme games,. Ik
zou je meer willen vertellen over mezelf maar
mijn commissieleden hebben helaas alle
ruimte al op gemaakt
-Milan Boon
DE JAPANREIS
De Japanreis 2017 vond afgelopen juli plaats.
Vele plekken zijn bezocht en vele foto’s genomen. Hier volgt een kort verslag van de
verschillende locaties waar we zijn geweest.
Kyoto: Na een korte, maar fantastische, tijd
op KIX gingen we met de trein en bus naar
het hostel waar we de rest van de week
zouden verblijven. Diezelfde dag nog was de
beroemde Kinkakuji de eerste bezienswaardigheid die we bezichtigden en ’s avonds
hebben we met z’n allen heerlijk gegeten en
gedronken in het geisha-district van Gion.
In de dagen daarna volgden de ene UNESCO-site na de andere zich op. Onder de
brandende zon liepen we onder andere de
Fushimi Inari op en af, stonden we perplex
van de Toudaiji in Nara (met bijbehorende
hertjes), en konden we de hele week lang
genieten van de plaatselijke Gion Matsuri.
Toen was het alweer tijd om te vertrekken.
Hiroshima: Ons eerste ritje in de Shinkansen bracht ons naar Hiroshima, waar we
natuurlijk het Peace Memorial Museum en
de Atomic Dome hebben bezocht. ’s Avonds
was er gelukkig nog tijd voor wat vrolijkheid
en er werd door menig man en vrouw een
krachtmeting in de vorm van kaartspellen
gehouden. De ochtend daarop namen we
al vroeg de trein en de boot naar het eiland
Miyajima, met de fameuze torii in het water.
Daar kon iedereen op eigen houtje het eiland
verkennen en shaved ice eten. Hier bezochten we een aquarium waar sommigen onders
ons zelfs levende degenkrabben mochten
vasthouden! Na deze zonovergoten dag was
onze laatste bestemming in zicht. Osaka: De
grote stad van Osaka was een goede afsluiter
van de reis. We spotten schildpadjes op het
terrein van Shitennouji, gingen met de lift
naar de top van de Abeno Harukas en banjerden flink door de straten. Tijdens de vrije
dagen was er tijd om souvenirs te kopen en
de walvishaaien in de Kaiyukan te bewonderen. Ook heeft een kleine groep dappere
mannen de tocht naar het strand van Wakayama gewaagd. In het hostel was het gezellig
met de eigenaar Nori-san en de rest van de
werknemers. Samen met hen hebben we ook
de barbecue spirit doen opleven en watermeloenen gegeten. Er kan niet anders geconcludeerd worden dan dat het een top reis was!
-Zeno Zonneveldt
太狸記 ⋅ 八 月 2017
16 / 17
DE KOREAREIS
Op vrijdag 30 juni 2017 was het weer zover: de
Grote Reis naar Zuid-Korea! Dit jaar hebben
wij Seoul, Jeonju en Busan onveilig gemaakt.
Hoe ik deze reis zou omschrijven? Leerzaam,
lekker eten, veel zon, K-Popsterren, Noord-Korea, muggenbulten, erg veel soju en een hoop
gekke avonturen.
Zaterdag 1 juli kwamen we aan op Incheon Airport, waarna wij een uurtje bij konden komen in
de trein richting de stad. Na een overstap op de
metro kwamen wij aan op onze bestemming,
hostel G Guesthouse. Vervolgens hebben wij
kunnen genieten van verschillende Koreaanse
gerechten. Tijdens de eerste week hingen we
vooral de toerist uit en bezochten we het nationle musem en de Gyeongbokgung paleizen.
Uiteraard konden we het niet laten om een
avondje te gaan clubben, en ook shoppen
kon niet ontbreken. Voor wij het wisten was
het alweer tijd om naar het dorpje Jeonju te
vertrekken. In een lekker comfortabele busrit
van 3 uur hebben wij kunnen genieten van het
landschap buiten de stad. Jeonju was net wat
we nodig hadden op dat moment: een klein en
rustig dorpje. Lang verbleven wij hier niet, maar
het was toch een mooie ervaring. Slapen in een
hanok (traditionele huis) was super relaxed! Het
enige nadeel van Jeonju waren de vele insecten
die je niet in de stad tegen komt. Ondanks alle
regen zijn een paar dames van de reis in hanbok
(traditionele kleding) over de straten van Jeonju
gegaan. Gelukkig werd het al snel droog en kon
een ‘fotoshoot’ beginnen ;) De reis ging door
naar de volgende stad: Busan. Hier bezochten
we het Busan Museum en de Dragon Temple.
Ook hier was er een groepje gaan clubben, wat
voor gekke herinneringen heeft gezorgd (...of
voor sommigen één grote blur), na veel pret in
Busan keerden we weer terug naar Seoul. Er
was meer vrije tijd om verschillende buurten
van Seoul op eigen houtje te verkennen. We
hadden tot nog toe niet veel geluk gehad met
het weer, maar het klaarde gelukkig net op tijd
op voor onze DMZ tour (demilitarized zone) naar
de grens tussen Noord- en Zuid-Korea. Dit was
een erg indrukwekkende ervaring, maar de volgende dag konden we gelukkig even bijkomen
in een jjimjilbang (sauna). Hier hebben wij een
dag lang genoten van massages, heetwaterbronnen, de sauna en lekker eten. Dit was onze
laatste dag om heerlijk te kunnen genieten van
Seoul. De dag erna was het tijd om terug te
gaan naar het land van kaas.
-Angelique Ardjoen
HET TOFFE T(HEMA)FEEST
Talloze tanukianen toogden 22 september
richting de Kroon voor het eerste t-hemafeest van het nieuwe collegejaar. Bij het binnentreden kregen de eerste twintig mensen
een shotje tequila van togakoningin en totalitair bestuurder der feestco Laura, wat gelijk
de toon zette voor een uitmuntende fissa.
Hoewel het tam begon, kwamen er rond middernacht meer gasten tevoorschijn waardoor
de tent tjokvol was. Gezien het thema waren
er veel verschillende outfits gespot waaronder Totoro, Toetanchamon, Tinkerbell,
Thierry Blossom, maar ook mensen, gewoon
in typisch t-shirt gestoken. Toffe tracks om op
te (tap)dansen werden verzorgd door draaikoningin Romy. Van Toto en Top 2000 hits tot
Timberlake en andere tieneridolen, zowel traditionele als trendy tophits kwamen voorbij.
Tomeloze hoeveelheden tapbier en overige
alcoholische tincturen werden achterover
gegoten door doorgewinterde kroegtijgers
terwijl anderen nipten aan een tintelfrisje.
Naarmate de avond vorderde, steeg de concentratie toxische stoffen in het verhitte lijf
van menig tanukiaan tot een toppunt, wat zich
uitte in twerkende toyboys, een taalgebruik
wat nog het meest leek op tranentrekkend
slecht Tanzaniaans, het luidkeels tetteren van
foutieve songteksten richting trommelvliezen
van mede-feestbeesten en tegen elkaar aan
schurkende tortelduifjes die in een donker
hoekje bezig waren met het tergen van de
ander zijn/haar tonsillen door middel van
intensief tongzoenen. Degenen die helemaal
naar de tering waren door iets te lang onder
de tap te hangen en zaten te tobben bij de
toiletpot werden door een ietwat nuchterdere tomo terug naar huis getransporteerd
Tegen half twee werd door TerrorTogaTico,
de TrofeeTitaan, bekend gemaakt welke top
per het tofste tenue van de avond had. Deze
trofee werd thans, met een blik van triomf
in haar ogen, in ontvangst genomen door
Hanna die gekleed was als Tardis. Na de uitreiking werd er nog tot in de vroege uurtjes
doorgetrappeld en getanzt. Tenslotte was
het tijd om de feestzaken te termineren en
traden in de vroege ochtend de laatste feestgangers de tent uit om twijfelend de terugweg naar hun kamer/logeeradres te traceren
terwijl de eerste tureluurs tsjilpten. De tent
was na afloop niet totaal getrasht, iedereen
was tevreden en er waren geen incidenten
waarbij er naar de traumahelicopter moest
worden getelefoneerd, dus ik twijfel er niet
aan dat dit een toffe fissa was. Nu hou ik op
met tikken, want ik heb zin in een tassie thee
met een tompoes en een tosti..
-Hannelieke Soppe
Het trotste togateam der feestcommissie
太狸記 ⋅ 八 月 2017
18 / 19
WELCOME PARTY JAPANSE STUDENTEN
September. De tijd waarin studenten vol goede
moed beginnen aan het nieuwe collegejaar
en zichzelf voornemen om dit keer wel op tijd
aan opdrachten te beginnen, niet dat 9 uur
college te skippen en een gezonde levensstijl
aan te houden. Iets wat ze meestal maar een
maandje volhouden, maar ach, het gaat om het
idee. Een nieuw collegejaar betekent ook een
nieuwe lading Japanse uitwisselingsstudenten.
Voor deze jongens en meiden was er op 15
september een Welcome Party georganiseerd
om ze welkom te heten in Nederland en ze de
gelegenheid te geven om in contact te komen
met wilde Nederlandse studenten.
Rond half vier verzamelden we in het Arsenaal
waarbij de eerste gesprekjes voorzichtig werden aangeknoopt.Toen iedereen er eenmaal
was, was het, na een welkomstwoord door
onze voorzitter Britt, tijd voor een rondleiding
door Leiden (een rondLEIDENing ha). In ganzenpas liep de groep door de hele stad heen,
langs al het moois wat Leiden te bieden heeft.
De vrijwilligers die mee waren hadden de
opdracht gekregen om een informatief stukje
te vertellen (in Engels of Japans) bij de verschillende hotspots. Iedereen zat vol belangstelling
te luisteren en veel mensen hebben weer wat
nieuws over de geschiedenis van Leiden geleerd die dag. Tijdens het wandelen maakten
veel mensen gebruik van de gelegenheid om
hun Japanse taalvaardigheid los te laten op de
aanwezige Japanners. Voor degenen die hierin
nog niet zo bedreven waren, bleek engels ook
een prima manier om te communiceren.
Nadat de laatste plekjes waren bezocht en de
laatste kiekjes waren genomen, was het eindelijk tijd om af te dalen naar Oudt Leyden om de
knorrende magen te vullen met oud-hollandse
deegwaren. Onder het eten was er genoeg tijd
om even rustig met elkaar te kletsen en contactgegevens uit te wisselen. De Japanse uitwisselingsstudenten waren enigszins onder de
indruk van het formaat van de pannenkoeken
die ze voorgeschoteld kregen, maar het grootste gedeelte van de borden werd uiteindelijk
leeg aan de bediening teruggeven. Verzadigd
en voldaan trokken we uiteindelijk richting de
Pelibar. De alcohol vloeide rijkelijk en zorgde
ervoor dat de tongen wat losser werden. Er
werd nog lang gelachen en gepraat voordat de
laatste mensen enigszins wankelend naar huis
gingen. Al met al was het een zeer geslaagde
dag en ik hoop dat iedereen ervan genoten
heeft (ik in elk geval~). Schouderklopjes voor
onze enthousiaste vrijwilligers, die de rondleiding weer een stukje informatiever hebben
gemaakt door hun bijdragen!
-Hannelieke Soppe
WORKSHOP KATAZOME
27 september jongstleden werd door Tanuki
een workshop katazome georganiseerd. Wat
is katazome? Katazome is een oude Japanse
verftechniek dat wel iets weg heeft van batik.
Met een stencil wordt er een laagje rijstpasta
aangebracht op stof of papier, waarna deze
geverfd wordt. De rijstpasta wordt er vervolgens afgehaald waardoor er een motief
ontstaat, dat vervolgens weer in een andere
kleur kan worden ingevuld. Nou, dat laagje
rijstpasta hebben wij niet gedaan want dat
zou een grote troep worden, dus hebben
we het maar gedaan met stencils, stanleymesjes, stempels en verf. De gever van de
workshop, ons aller senpai Mardie Feikens,
had blanco tasjes meegenomen om te gaan
bedrukken, echt super leuk! We hadden de
keuze tussen een maneki neko patroon of
een koi karper patroon voor op de tas. Na
een korte les geschiedenis van de katazome
gingen we aan de slag. Het was ontzettend
gezellig, en er zijn heel leuke tasjes gemaakt!
Niet iedereen was klaar, maar gelukkig had
Mardie materiaal over om mee naar huis te
kunnen geven. Dus als je binnenkort iemand
ziet lopen met een leuk kleurrijk tasje, weet
dan dat dit helemaal diy is, cultureel verantwoord is en dat je als je je ook had opgegeven er ook eentje had kunnen hebben.
-Joosje Smit
美術部:TEKENCLUB
Hou jij van tekenen en kom je er minder aan
toe dan je zou willen? Of zou je graag wat
meer met anderen samen tekenen? Misschien
is de nieuwe tekenclub die Matej Simic voor
Tanuki heeft opgericht dan iets voor jou!
Geïnspireerd door de vele clubs en ‘circles’ die
het Japanse universiteitsleven te bieden heeft
besloot Matej te kijken of er animo bestond
voor een dergelijke club die zich met tekenen
zou bezighouden. En animo was er: bij de eerste
bijeenkomst waren er al vijftien enthousiaste
tekenaars aanwezig. Studenten Koreastudies
en Japanstudies zaten door elkaar, eerstejaars
en vijfdejaars studenten tekenden zij aan zij
en ook wat betreft tekenervaring en tekenstijl
was het één grote mengelmoes. Één ding had
iedereen echter gemeen: zin om te tekenen.
Gezellig kletsend en lekkere muziek luisterend,
werd er stevig op los getekend door de leden
van de bijutsubu (美術部: tekenclub) en de
eerste sessie was dan ook een groot succes.
De daaropvolgende sessie deed niet onder
voor dit succes. Voor deze sessie, die door
Tanukiaan Ming Ong, die erg veel ervaring als
tekenaar en freelance-kunstenaar heeft, werd
geleid, gingen we ons bezig houden met ‘gesture drawing’. Dit hield in dat studente Koreas-
太狸記 ⋅ 八 月 2017
20 / 21
tudies, Anoesh Niemeijer, allerlei interessante
poses aannam voor korte tijd, en dat de leden
van de tekenclub, onder het toeziend oog van
Ming, de essentie van deze poses vast probeerden te leggen op papier. Voor sommigen
was het even wennen, terwijl het voor anderen
haast vlekkeloos leek te gaan, maar voor iedereen was het een leuke, leerzame ervaring. Na
al haar zestien poses te hebben gedaan sloot
Anoesh zich aan bij de tekenaars en ging ze
met de rest nog even gezellig vrij meetekenen
terwijl ze haar spieren even tot rust liet komen.
Heb jij ook zin om op dinsdagavonden tussen
19:00 ten 21:30 mee te tekenen? Zoek dan contact op met Matej Simic. Het maakt echt niets
uit of je net begint met tekenen, of of je een professionele tekenaar bent, of je met de rest mee
tekent of even aan een eigen project werkt; de
bijutsubu wordt juist gekenmerkt door hoe gezellig en vrijblijvend het is. Één keer per maand
zal er aan modellen natekenen gedaan worden
en er is ook een plan om zelfs een expositie
te doen. En dit zijn alleen nog maar de wilde
plannen die na twee tekensessies ontsproten
zijn. Ik kijk dan ook met veel enthousiasme uit
naar hoe de tekenclub van Matej zich in de
toekomst verder zal ontpoppen! -Milan Boon
RI SOL-JU: MARIE ANTOINETTE OF MARIONET?
In 2012, toen Ri Sol-Ju, vrouw van de Noord-Koreaanse premier Kim Jong-Un voor het eerst
in beeld verscheen, werd ze in TIME magazine
door journalist Erica Ho vergeleken met de
Franse koningin Marie Antoinette (die ongelofelijk veel geld uitgaf in een tijd waarin het land
in hoge schulden zat en de bevolking honger
leed). In het artikel in TIME werd gedoeld op
Ri’s outfits, die waren uitgerust met designer
items, waaronder een tas van DIOR, die bij
aardig wat mensen slecht in de smaak viel.
Dit niet omdat de tas lelijk was, maar om het
principe. Noord-Korea is een land waarin 41%
van de bevolking ondervoed is en 70% van de
bevolking afhankelijk is van voedselhulp. Als
de first lady van dit land rondloopt in dure
merkkleding, is dit inderdaad wel een actie à
la Marie Antoinette te noemen. Toch vind ik
deze vergelijking niet helemaal terecht. In hoeverre zijn er overeenkomsten en wat maakt
Ri zo anders dan de first ladies vóór haar?
die zich had aangesloten als kookhulp bij Kims
guerrillagroep. Kim Jong-Suk stierf al op 29-jarige leeftijd en was maar één jaar first lady van
de Democratische Volksrepubliek Korea. Na
haar dood werd Kim Jong-Suk, toen duidelijk
werd dat haar zoon Kim Jong-Il de opvolger
van zijn vader zou worden, geprezen als revolutionaire anti-Japanse heldin, iemand die
haar leven wijdde aan het bevrijden van haar
land en het scheppen van vrijheid en blijheid.
Ook werd ze beschreven als beschermer van
haar man Kim Il-Sung en gepropageerd als
‘Mother of the Nation’.
Na de dood van zijn vrouw, hertrouwde Kim
Il-Sung met Kim Sung-ae, die dankzij haar positie veel macht wist te verkrijgen en volgens
sommigen tevergeefs de zoon die zij met Kim
Il-Sung had gekregen, de opvolger van Kim-Il
Sung probeerde te maken.
Kim Il-Sung, de ‘Grote Leider’ en de ‘Eeuwige
President’ trouwde in 1941 met Kim Jong-Suk,
Kim Young-Sook was, als vrouw van Kim
Jong-Il Noord Korea’s first lady van 1994 tot
eind 2011. Haar vader was een militair met
een hoge rang en ze was door Kim Il-Sung
Ri Sol-Ju met de controversiële DIOR tas
Wassenbeeld van Kim Jong-Suk, Mother of the Nation.
太狸記 ⋅ 八 月 2017
persoonlijk uitgekozen als vrouw voor zijn
zoon. De twee kregen samen een dochter. Er
is maar weinig bekend over Kim Young-sook,
al was ze de officiële vrouw van de ‘The Dear
Leader’. Ondanks haar positie, getrouwd met
Kim Jong-Il, was Kim Young-Sook niet de enige
en bij lange na niet de belangrijkste vrouw in
diens leven.
Bekend is dat Kim Jong Il minstens drie minnaressen heeft gehad, die een thuis vonden
in één van zijn villa’s. Al in 1968 had Kim Jong-Il
zijn eerste minnares, actrice Song Hye-rim. De
twee kregen een kind, Kim’s eerste zoon, Kim
Jong-Nam (die eerder dit jaar met een giftige
chemische stof werd vermoord op Kuala
Lumpor International Aiport). Jarenlang werd
de relatie van de twee en het bestaan van hun
zoon geheim gehouden voor Kims vader, Kim
Il-Sung.
De meest prominente vrouw in Kims leven
was zijn tweede minnares, Ko Yong-Hui. Ko
maakte een tijd deel uit van een danstroupe
in Pyongyang en ontmoette Kim waarschijnlijk
bij een van haar optredens. Volgens sommi-
22 / 23
gen was Ko “de liefde van Kims leven” en had
ze ook invloed op zijn beslissingen. Zeker is
wel dat het Ko niet te ontbrak aan propaganda vanuit het regime, wat haar titels als
‘Respected Mother’ opleverde. Het is geen
toeval dat haar zoon, Kim Jong-Un, het dictatorstokje kreeg overgedragen na de dood van
zijn vader. Hoewel Ko niet met Kim getrouwd
was, vervulde zij meer de rol van first lady dan
de daadwerkelijke first lady.
Deze drie first ladies van Noord-Korea hadden
allen dezelfde positie. Toch zijn de verschillen
in hoe ze behandeld werden, de functie die
ze bekleedden en hun leven, significant. Kim
Jong-suk werd tijdens haar leven door de
mensen om haar heen gewaardeerd en na
haar dood door het volk verafgood. Kim Sungae heeft door haar positie als first lady veel
macht weten te verwerven. En Kim YoungSook, “the chosen one”, werd gebonden aan
een man die nauwelijks oog voor haar had;
een man met een positie die het onmogelijk
maakte voor Kim Young-Sook om ooit nog
echte vrijheid te hebben.
Maar nu, met Ri Sol-Ju, lijkt een nieuw tijdperk
te zijn aangebroken. Allereerst omdat het in
de geschiedenis van de Democratische Volksrepubliek Korea ongekend is dat een first lady
door haar man wordt voorgesteld aan het
volk en aan zijn zijde verschijnt. Hoewel Ri tot
dusver weinig in het openbaar te zien is geweest, is alleen al het feit dat ze hier verschijnt
buitengewoon.
Ri lijkt een andere functie te vervullen dan
haar “voorgangers”. Dit werpt ook een ander
licht op de merkkleding die door haar gedragen wordt en die haar de titel van Marie Antoinette opleverde. Noord-Korea heeft sinds zijn
ontstaan als het ware een façade gecreëerd,
voor zowel het eigen volk als de rest van de
wereld. Toeristen die naar Noord-Korea
reizen worden rondgeleid op plekken als Pyongyang, waar zij torenhoge gebouwen, moderne treinstations en grote bibliotheken met
computers te zien krijgen. Dit is echter geen
representatief beeld voor het land. Maar zo’n
10% van de bevolking, de donju klasse, heeft
de rijkdom om het zich te kunnen veroorloven
in dit soort steden te leven. De daadwerkelijke
armoede in het grootste deel van het land,
wordt angstvallig verborgen gehouden.
Ri Sol-Ju wordt op een soortgelijke wijze
ingezet. Volgens de Unification Ministry van
Zuid-Korea gebruikt Noord-Korea Ri als propaganda, om een beeld te scheppen van een
moderner Noord-Korea. De chique, maar wel
toegankelijke Ri moet de illusie wekken dat het
land, en ook Kim Jong-Un, meer ruimdenkend
zijn geworden. De boodschap van Noord-Korea naar de buitenwereld is “alles gaat prima
hier, bemoei je vooral niet met ons.”
De Noord-Koreaanse regering probeert niet
alleen de buitenwereld iets voor te schotelen,
ook bij het eigen volk wordt Ri Sol-Ju gebruikt
om te bewijzen dat het nog wel prima zit
met de Kim-dynastie en het regime. Volgens
verscheidene bronnen is Ri een mode-icoon
geworden in Noord-Korea, of eigenlijk in de
rijke steden van Noord-Korea. In Pyongyang
lopen veel vrouwen rond in kleding vergelijkbaar met die van Ri en de populariteit van
“knockoff designer items” stijgt snel.
De controversiële merkkleding die de first
lady draagt, lijkt dus deel uit te maken van het
grote poppenspel van het regime van de Democratische Volksrepubliek Korea, waarin Ri
Sol-Ju slechts een van de vele marionetten is.
Om Ri te vergelijken met Marie Antoinette is
een gewaagde stap. Hoewel het klopt dat het
Ri, net als de Franse vorstin, niet ontbreekt
aan luxe in een land waarin een groot deel
van de bevolking in armoede leeft, is er wel
degelijk een verschil tussen de twee. Terwijl
Marie Antoinette vooral zelf leek te profiteren
van haar rijkdom en oneindige voorraad aan
dure items, levert Ri’s rijkdom vooral profijt
op voor het Noord-Koreaanse regime, dat
de welvarende Ri in kan zetten als quasi-representatief beeld van de Noord-Koreaanse
bevolking. De luxueuze uitrusting van Ri is
in de eerste plaats een middel waarmee de
machthebbers van het land de touwtjes in
handen houden.
Ri Sol-Ju is een first lady zoals er nog niet
eerder een te zien was in de Democratische
Volksrepubliek Korea. Is Ri vergelijkbaar met
Marie Antoinette of enkel een marionet? Voor
beide valt iets te zeggen, omdat beide in zekere zin waar zijn. Toch neig ik meer naar het
laatst. Ri Sol-Ju lijkt vergelijkbaar met Marie
Antoinette, maar “what you see is not always
what you get.”
-Florentine Schoemaker
太狸記 ⋅ 八 月 2017
24 / 25
ENGLISH IN JAPAN
Als je ooit in Japan bent geweest, dan ben
je ongetwijfeld een keer wat bedenkelijk
Engels tegen het lijf gelopen. Of dat nou
op het station was, in een winkelcentrum,
of op productverpakkingen, dit ‘verjapanste’ Engels - ook wel Japanglish/Engrish genoemd - is overal te vinden. Vaak staat ook
het Japanse equivalent erbij, waardoor je
–als Japanoloog zijnde- beter kan begrijpen
waar de Engelse vertaling vandaan komt. In
dit opzicht zou je het Engels tot op een zekere hoogte kunnen gebruiken als ‘hulp’ om
de Japanse grammatica beter te begrijpen.
Voor de niet-Japanologen onder ons is dit
echter niet het geval, en is het Engels vooral
intrigerend.
Je zou bijna kunnen zeggen dat het vinden
van grappig Engels een toeristische attractie op zich is geworden. De foutjes die je
tegenkomt toveren een lach op je gezicht
maar kunnen je ook je wenkbrauwen doen
fronsen. Zo kwam ik in Kyoto een bordje
tegen dat mij vertelde dat het absoluut niet
was toegestaan om gezellig samen met het
gebied wat lekkers te eten. Ook het gebruik
van hoofdletters en kleine letters was niet
heel natuurlijk:
“PLEASE DO NOT EAT ANY FOOD with
this area.”
Aangezien het Japans geen hoofdletters
kent, is het natuurlijk niet gek dat het gebruik ervan soms inconsistent is. In het
Nederlands gebruiken we hoofdletters
immers op andere manieren dan in het
Engels of Duits, en die verschillen zijn voor
ons ook niet altijd makkelijk. De reden van
de personificatie van het gebied daarentegen, is een volslagen raadsel. Omdat er in
dit geval geen Japans bij stond is het helaas
ook moeilijker om na te gaan waarom ‘with’
wordt gebruikt.
Ook in het 大阪城公園 (oosaka-jou kouen:
Osaka Castle Park) ben ik een interessant
verbod tegen het lijf gelopen. Een verbod
wat de naam van een dance move lijkt te
dragen:
“Danger Walk Smartphone”
Ook in dit voorbeeld is het gebruik van
hoofdletters onnatuurlijk, tenzij het ergens
een titel van is, maar die kans acht ik vrij
klein. Gelukkig was er ook een afbeelding
met een grote rode streep erdoorheen die
ons duidelijke maakte dat het inderdaad
om een waarschuwing ging met betrekking op de “Danger Walk Smartphone.”
Het is pas echt duidelijk als je Japans kunt
lezen. Geschreven staat namelijk: やめましょ
う！歩きスマホ！(yamemashou! aruki-sumaho!:
Laten we stoppen! Te lopen met een smartphone!). Wat ik mij nog het meeste afvraag
is hoeveel mensen deze waarschuwing over
het hoofd hebben gezien doordat ze naar
hun smartphone keken terwijl ze erlangs
liepen, vooral met het feit dat Pokémon GO
net uit was in het achterhoofd.
Tot slot een bordje wat ik op een station
tegenkwam, ergens tussen Osaka en Nara:
“When straight forward, There is a
down escalator.”
Ook hier zien we een foutief gebruik van
hoofdletters. Daarnaast is het natuurlijk wel
een erg letterlijke vertaling van het Japanse
equivalent まっすぐ進むと下りエスカレーター
あります (massugu susumu to kudari-erebeetaa arimasu: Als u rechtdoor gaat is er een
roltrap (die naar beneden gaat)). Maar, in
tegenstelling tot de “Danger Walk Smartphone” is het hier wel redelijk duidelijk wat
er bedoeld wordt, alsook hoe de foutieve
zin tot stand is gekomen.
Natuurlijk is het als Nederlander zijnde
makkelijk om commentaar te leveren op
het Engels taalgebruik van anderen. Dat
wil echter nog lang niet zeggen dat het
in Nederland allemaal wel klopt. Ook het
Engels in Nederland kent zo zijn eigenaardigheden, al valt dat misschien minder op.
Ten eerste omdat we geen native speakers
van het Engels zijn, en ten tweede omdat
Nederlands veel meer weg heeft van Engels
dan het Japans dat heeft. Daarnaast is de
manier waarop het Engels fout is veel interessanter dan het feit dát het fout is. Hoe
komt zo’n onnatuurlijke zin tot stand? Wat
wilde de maker ons vertellen? Wat zou het
Japanse of Nederlandse equivalent zijn van
deze zin (als deze er niet bij staat)? Als je
jezelf dit afvraagt begin je langzamerhand
te begrijpen hoe de fouten tot stand zijn
gekomen, en dit kan je dan weer gebruiken
om je eigen taalbegrip te verbeteren.
-Joachim van der Pol
太狸記 ⋅ 八 月 2017
26 / 27
DE ONSTAANSMYTHE VAN JAPAN
In het hedendaagse Japan zijn overal nog overblijfselen van de Japanse mythologie te
vinden. Zou iemand je bijvoorbeeld vragen te denken aan een typisch beeld van Japan, is
het niet gek als je gedachten meteen naar de rode schrijnen van het shintoïsme schieten.
Het shintoïsme is dan ook een religie die diep in de Japanse cultuur geworteld is. Vanaf
1868 tot kort na de Tweede Wereldoorlog was het zelfs de staatsgodsdienst van Japan.
Wat het shintoïsme tot zo’n unieke godsdienst maakt, is dat in dit geloof de mythische
kami worden vereerd. In het Westen worden
de kami veelal als ‘goden’ gezien, maar in
werkelijkheid is dat begrip te beperkt. Kami
passen niet binnen de betekenis van het westerse woord ‘god’ , omdat ze van alles kunnen
zijn. Zo kan een natuurkracht bijvoorbeeld
een kami zijn, maar er zijn ook overleden
personen die soms na hun dood een kami
worden, zoals Tokugawa Ieyasu. Toch zijn
er ook kami die wel op ons begrip van een
god lijken, zoals Izanagi en Izanami. Deze
twee kami waren verantwoordelijk voor het
ontstaan van Japan. Hun verhaal begint op
de zwevende brug van de hemel.
Izanagi en Izanami, broer en zus, waren de
zevende generatie van kami. Ten tijde van
hun geboorte was de wereld slechts een vormeloze massa. Op bevel van de oudere kami
moesten zij daar orde in scheppen. Om hen
bij hun taak te helpen, schonken de oudere
kami de broer en zus een speer genaamd
Ama no Nuboko. Zo kwam het dat Izanagi
en Izanami samen met deze speer op de
zwevende hemelbrug stonden, maar hoewel
ze hun taak wel wilden volbrengen, wisten ze
niet hoe. In een poging iets te doen, pakten
de twee kami de speer op en roerden met de
punt in de massa die de aarde was. Er leek
niks te gebeuren dus tilden ze speer weer op.
Toen gleed een enkele druppel van Ama no
Nuboko af en plensde op de aarde, waar zich
het eiland Onogoro vormde. Tevreden met
deze creatie daalden Izanagi en Izanami neer
op Onogoro en besloten daar te gaan wonen.
Samen bouwden ze een paleis en maakten
zich klaar om met elkaar te trouwen. Volgens
een huwelijksritueel moesten beide kami in
tegenovergestelde richting van elkaar om een
pilaar heen lopen. Toen Izanami, de vrouwelijke kami, haar nieuwe man, Izanagi, aan de
andere kant van de pilaar tegenkwam, hield
ze het niet meer en sprak ze hem vervuld van
geluk op zijn wonderlijke verschijning aan. Op
zijn beurt complimenteerde Izanagi zijn nieuwe vrouw, maar tegelijkertijd was hij ontevreden over het feit dat Izanami het initiatief tot
spreken had genomen…
Al snel kreeg het stel een kind, genaamd
Hiruko. Dit kind voldeed echter in de verste
verte niet aan de verwachtingen van zijn
ouders. Het was namelijk geboren zonder
zowel botten als ledematen en werd dus
door beide ouders afgekeurd. Zo werd Hiruko op een bootje geplaatst en achtergelaten.
Teleurgesteld gingen man en vrouw terug
naar de hemel om de andere kami om advies
te vragen. Voor hen was de oorzaak van het
misvormde kind wel duidelijk. Tijdens het
huwelijksritueel had Izanami immers eerst
gesproken, wat zij als vrouw niet hoorde te
doen, en dus was hun eerste kind mislukt.
Nu keerden Izanagi en Izanami met hernieuwde moed terug naar aarde, waar het
ritueel opnieuw werd uitgevoerd. Ditmaal
ging alles wel volgens gebruik en zo kwam
het dat Izanami hierna niet alleen het leven
schonk aan nieuwe, gezonde kami, maar ook
aan de eilanden van Japan. Alles leek nu goed
te gaan voor het koppel, maar dit geluk bleek
slechts van korte duur…
Met de geboorte van Izanami’s laatste kind,
een vuur-kami genaamd Kagutsuchi, kwam
plots een einde aan Izanami’s leven. De
jonge Kagutsuchi verbrandde zijn moeder
namelijk per ongeluk zo erg, dat ze stierf en
noodgedwongen naar de Yomi, de onderwereld, moest vertrekken. Uit het lichaam van
de dode Izanami en uit de dikke tranen die
Izanagi huilde werden nieuwe kami geboren. Izanagi, die gebroken was vanwege het
verlies van zijn geliefde, vestigde nu zijn aandacht op het kind dat zijn vrouw tot sterven
had gebracht. Razernij maakte zich meester
van Izanagi en in zijn onbedwingbare woede
greep hij naar zijn zwaard. Met enorme kracht
stak Izanagi het wapen in het lichaam van zijn
zoon. In het wilde weg hakte Izanagi vervolgens Kagutsuchi in stukken en van zowel het
bloed dat van zijn zwaard afvloog, als van het
lichaam van de jonge kami, werden wederom
nieuwe kami geboren.
Na deze gebeurtenis was Izanagi vastberaden. Hij zou Izanami persoonlijk terug gaan
halen uit de Yomi. Zo vertrok onze kami naar
het dodenrijk. Eenmaal daar schoof Izanagi
de grote rots voor de ingang weg en ging
in het donker op zoek naar zijn vrouw. Het
duurde niet lang of de twee hadden elkaar
gevonden. Izanagi smeekte Izanami met hem
mee te gaan, maar Izanami kon dit niet. Zij
had het voedsel in de Yomi al genuttigd en
kon daarom niet meer met Izanagi mee. Toch
wilde Izanami proberen de onderwereld te
太狸記 ⋅ 八 月 2017
verlaten en dus vroeg ze de van de Yomi om
raad.
Izanagi, die nu al lange tijd in het donker
wachtte, besloot licht te maken. Met de tand
van een kammetje dat hij bij zich had maakte
Izanagi vuur. De vlammen die ontsproten
wierpen een licht op zijn geliefde Izanami,
wiens lichaam ernstig door de dood was
aangetast. In pure afschuw zag Izanagi hoe
maden in en uit het lichaam van zijn vrouw
kropen en in schok vluchtte hij van haar.
Izanami werd ziedend en stuurde de wezens
uit de Yomi achter haar man aan. Tijdens zijn
vlucht toverde Izanagi voedsel tevoorschijn,
waardoor de wezens uit de onderwereld
achterbleven om te eten. Izanami weigerde
echter de jacht op te geven. Ternauwernood
wist Izanagi de Yomi uit te ontsnappen, waarna hij het grote rotsblok voor de ingang snel
terug rolde. Zo kwam er een einde aan het
huwelijk tussen Izanagi en Izanami.
28 / 29
Na dit voorval begaf Izanagi, die zich bevuild
voelde door zijn bezoek aan de Yomi, zich
naar de rivier Woto. Tijdens het bad dat hij
hier nam, blies Izanagi drie nieuwe kami
het leven in. Een dochter, de zonnegodin
Amaterasu, ontsproot uit Izanagi’s linkeroog.
Tsukiyomi, de maangod, kwam uit zijn rechteroog. Susanoo, de stormgod, kwam tot
leven toen Izanagi zijn neus waste. Na hun
geboorte besloot Izanagi de wereld tussen
zijn drie nieuwe kinderen te verdelen. Amaterasu zou de hemel regeren, Tsukiyomi de
nacht en tot slot zou Susanoo over de zeeën
heersen.
Amaterasu werd de belangrijkste der kami.
Zij zou de overgrootmoeder van de legendarische Jimmu, de eerste keizer van Japan,
worden. Vandaar dat de Japanse keizers door
het volk als goden werden gezien.
-Charlotte de Haan
DEATH NOTE 2017: WAS HIJ ECHT ZÓ SLECHT?
Death Note is één van de meest alom geprezen animeseries. Ook bij de algemene massa
redelijk dan wel niet vagelijk bekend, Death Note is een tijdloze klassieker, onmisbaar in
het oeuvre van al die zich een animefan durven te noemen. Tien minuten durende monologen zijn nog nooit zo bloedstollend geweest als in deze animeserie, tot leven gebracht
door dynamische stemacteurs en begeleid door een soundtrack van gregoriaans gezang.
Een unieke, genre-overstijgende serie, en tegelijkertijd een typische klassieke anime.
De lat lag dus hoog voor de 2017 Netflix motion picture adaptatie. Want ja, in dit tijdperk
van reboots en online streaming services, ontkomt ook dit enigszins obscure bronmateriaal niet aan de Moderne Behandeling.
Voor degenen onder ons die het verhaal
niet kennen: Een geniale tiener komt in het
bezit van een ‘Death Note’, en kan hiermee
mensen laten sterven door simpelweg hun
naam in het boek te schrijven. Deze kracht
wil hij gebruiken om de wereld te zuiveren
van criminaliteit, maar uit de handen van de
autoriteiten blijven wordt al snel ingewikkeld.
“Baby” Death Note (2017) werd eind augustus ter wereld gebracht. De dokters bekeken hem met enige interesse, waarna men
collectief besloot hem voor de deur van het
weeshuis te leggen. ‘’An insult.’’ ‘’A disservice to
the original.” ‘Nothing like the real Death Note.’’
Deze klaagzang steeg massaal op uit de kelen
van verontwaardigde fans. Niet te geloven dat
men hen zo’n troep durfde voor te schotelen!
Ik moet zeggen dat deze reactie me verbaasde. Laat me daarbij wel meteen zeggen dat
de film beslist niet góéd was. Maar een brandende mislukking was het ook niet. Het gaat
me hier over het verschil tussen een zes en
een één.
Wat is Death Note (2017)? Is hij zo slecht als
men beweert? Heeft hij zichzelf deze minachting en spot op de hals gehaald, of is dit het
gekrenkte ego van fans dat spreekt? Laten we
het projectiel Death Note 2017 eens bekijken
voor wat het is en wat het doet, zonder vooringenomen mening.
Death Note (2017) is een adaptatie. Een
adaptatie brengt altijd verandering aan in het
origineel. Soms zijn dit kleine tweaks om de
overgang van de ene format naar de andere
te versimpelen. Soms betekent het zeer los
inspiratie uit het origineel halen en dit gebruiken voor een compleet nieuw eigen werk.
In het geval van Death Note (2017) is de
meest in het oog springende verandering de
setting van een Japanse setting naar hedendaags Amerika. Dit is vrij opzichtig gedaan:
Het vriendinnetje van hoofdpersoon Light is
een cheerleader, zijn vader is de all-american
politiechef, en Light zelf is een ongemakkelijke emo. Light’s eerste slachtoffer is een stereotype jock bully, de climax van de film vindt
plaats op prom night, en ook de hedendaagse
setting is terug te vinden, in een overdaad
aan neon. Toegegeven, neon is retro, maar
het heeft de afgelopen jaren zeker weten een
comeback gemaakt in cinema.
Het omzetten van aziatisch naar westers is
het uitgangspunt van de film, en wat hem in
beginsel onderscheid van het origineel. De
hoofdpersoon van dit verhaal is dan ook een
hedendaagse Amerikaanse knul geworden:
Light Yagami heet nu Light Turner. Turner is
een niet bijzonder slimme jongen met een
puberale blik op het leven. Hij koestert een
millennial-achtig wantrouwen tegenover de
太狸記 ⋅ 八 月 2017
politiek, samenleving en politie. Hij draagt
ook een persoonlijk trauma met zich mee:
zijn moeder is vermoord, en de dader is er
door een gehaaide advocaat mee weggekomen. Deze twee dingen drijven hem ertoe
de Death Note te gebruiken. Vervolgens zijn
de Death God Ryuk en het psychopatische
vriendinnetje Mia degene die hem haast
tegen zijn wil door het moorden slepen. Hij
30 / 31
is een naïeveling, die de Death Note gebruikt
met een versimpeld idee van goed en kwaad,
en de ware implicaties van zijn handelingen
niet snapt.
Light Yagami uit het origineel daarentegen
was een verveeld meesterbrein, wachtend
op uitdaging. De Death Note gaf hem de kans
zijn brein aan het werk te zetten. Hij had een
zwaar superioriteitscomplex en een honger
Boven: een shot van de, voor Death Note zo iconische appel.
Onder: dit zelfde shot, maar dan zoals deze in de anime was uitgevoerd.
naar macht en erkenning. Light Yagami heeft
ook een versimpeld idee van goed en kwaad,
maar zijn noties van goed en kwaad zijn niet
meer dan een schijnvertoning. Hij greep het
aan als moreel excuus om mensen aan zich
te onderwerpen, om met levens te spelen.
Hij schreef zichzelf goddelijke eigenschappen
toe: het moest wel voorbestemd zijn dat Hij
de Death Note in handen zou krijgen, wie anders zou de kracht hebben hem op de juiste
manier te gebruiken? Hij ontpopt zich bij de
eerste de beste kans tot kwade genius.
Yagami denkt altijd twee stappen vooruit,
Turner is impulsief. Yagami is berekend,
Turner is driftig. Yagami weet precies waar hij
mee bezig is, Turner heeft geen idee waar hij
aan begint.
Het karakter van Light is fundamenteel aan
de anime. Een even geniale detective komt
Light op de hielen, en het kat en muisspel
tussen de twee is de grote charme van de
show. Het intellect, de mind games. Alles past
precies in elkaar, en het kleinste foutje kan
je fataal worden. In de film zie je hier niets
van terug. Light blundert wat af, en detective
L zo mogelijk nog meer. De slip-ups komen
als notitieboekjes uit de lucht vallen. Hun kat
en muisspel is een zooitje. De film gaat meer
voor een coming-of-age story, een verhaal
over goede intenties en menselijke fouten.
In de context van honderden moorden slaat
dit echter als een tang op een varken. Het resultaat is een onsamenhangend geheel, een
moordmysterie dat een high school flick wilt
zijn. Er is geen balans, geen voortstuwende
kracht. En heel diep neemt deze film ons ook
niet mee in zijn nieuwe wending. Het verhaal
is warrig, de personages worden niet goed
neergezet, er worden steeds nieuwe factoren
geïntroduceerd. De anime is messcherp. De
film is als brood snijden met een lepel.
Toch waardeer ik de film voor wat hij probeerde te doen. Er zaten zeker een aantal interessante elementen in, een paar goede scènes,
een stel grappige details. Het personage van
Light’s vader werkte goed in deze Amerikaanse setting, en Ryuk was geweldig neergezet
door Willem Dafoe. Het camerawerk was
mooi om naar te kijken en de sterfgevallen
waren interessant in beeld gebracht.
Soms werkt iets wel en soms werkt het
niet. Er zijn een aantal geweldige projecten
voortgekomen uit adaptaties. The Godfather,
Hunger Games en Howl’s Moving Castle, om
er een paar te noemen. Deze keer was het
resultaat een tegenvaller, maar het hart zat
op de juiste plaats bij de makers. Ik vind het
onzin dat we dat soort films ontmoedigen en
filmmakers van alles verwijten. Ze wilden iets
vernieuwends maken dat leuk was om naar
te kijken, is dat zo’n misdaad?
Dit alles gezegd hebbende hoef ik de film
nooit meer te zien, en heb ik steeds meer zin
om de anime nog eens te herkijken.
-Marie Groen
太狸記 ⋅ 八 月 2017
32 / 33
KEMONO FRIENDS
VIRAAL FENOMEEN EN FIASCO
Eens in de zoveel jaar schokt een nieuwe serie de wereld van populaire media en verandert
het landschap van televisie en film voor altijd. Vergeet James Cameron´s Avatar, wend je blik af
van Game of Thrones. Het is de era van antropomorfe dieren in low-budget CGI: Kemono Friends
tie neer bij het onbekende studio Yaoyorozu
en de regisseur van de serie, TATSUKI. Hoop
voor leek vervlogen en dus werd Yaoyorozu
met een laag budget de facto de leiding over
het project overgedragen. Dat de serie bij
fans van het medium als een van de smashhits van het afgelopen decennium bekend
zou worden, had niemand kunnen voorzien.
Receptie
Wat is Kemono Friends?
Kemono Friends is een anime-serie gebaseerd
op een smartphone game door het bedrijf
Nexon, waarin een meisje, op een zoektocht
naar wie zij is, dieren tegenkomt die binnen
het natuurpark ‘Japari Park’ onder invloed van
mysterieuze ‘stardust’ een menselijke vorm
aannemen. Wie een beetje vertrouwd is met
het medium, zal snel opvallen dat de serie
gemaakt is met 3D-animatie die ver onder de
gewone marktstandaard ligt. Dit is het resultaat van het falen van de game, voordat de
serie uitkwam. Daar Kadokawa Dwango, een
bekende licentiegever voor anime en dergelijke, zich al verplicht was een anime-project
van Kemono Friends te overzien, legde deze,
in goede oude industrie-traditie, de produc-
In Japan, net als in de rest van de wereld,
was de eerste reactie vrij negatief. Men
klaagde over slechte 3D-modellen en over
een voorspelbaar Dora-esque verhaal voor
kleine kinderen. Toch bleven velen kijken en
binnen drie weken draaide dit beeld volledig
om, toen de serie op Twitter de top van de
trending-lijst bereikt had, met meer dan 1,2
miljoen tweets met hashtags zoals ＃フレンズ
(Furenzu, oftewel Friends). Al snel verspreidde het Furenzu-fever zich onder het Japanse
kijkerschap en de serie werd verkozen tot
meest populaire anime van het seizoen, met
1,257,696 stemmen, vier maal zo hoog als de
2e plaats, Gintama. Het success van de serie
is te danken aan het harde werk van TATSUKI
en de studio, die zich de benodigde creatieve
vrijheid namen en het verhaal herschreven
als een postapocalyptisch vervolg op de
game. De balans tussen de vrolijke sfeer en
het impliciete verdwijnen van mensen en de
menselijke civilisatie en de zoektocht van het
hoofdpersonage ‘Kaban-chan’ trokken de
toeschouwers.
Dierentuinen zagen een sterke toename
bezoekers tegemoet en begonnen op den
duur Kemono Friends events te houden. Dit
heeft zelfs nieuws gemaakt op Japan’s landelijke nieuwszender NHK. Bij een promotie
in het Tobu dierentuin in Saitama, stal een
Humboldt pinguin iedereen de show, nadat
de, die ook na de promotie-actie aan zijn zijde
is gebleven. Wat een beeld. Al snel steeg de
fan-participatie ook, wat vooral vereenvoudigd werd door de 3D-stijl van de serie, die
het voor iedereen mogelijk maakt om eigen
projecten te starten die sprekend lijken op
het officiële werk. Fanfiction van de Furenzu
sloeg ook geweldig aan, zowel online als op
doujin (fanzine) conventions, waar fans hun
eigen werk, vaak gebaseerd op bestaande
series, presenteren en verkopen. Miljoenen
fans werden opgeslokt in de hype rond de
serie, de alvorens nog bekritiseerde, simpele
en soms kinderachtige sfeer ervan en alles
wat om de serie draaide. Toen het tweede
seizoen werd aangekondigd, was de euforie
niet meer te stoppen.
hij blijkbaar verliefd was geworden op de
kartonnen Furenzu-versie van zichzelf en
‘duidelijke avances’ deed op de 2D-dame. De
pinguin die bekend is als ‘Grape-kun’ heeft
zelfs nu niet los kunnen laten van zijn gelief-
No more Tanoshii: The fun is over
Op het hoogtepunt van alle feestvreugde,
uploadde Yaoyorozu na uitzending van de
laatste aflevering, nummer 12, een speciale
aflevering 12.1, welke vrij toegankelijk was
voor iedereen.
Eind september maakte Kadokawa bekend
dat TATSUKI in augustus was teruggetreden
als regisseur van het project, en een dag later
werd hetzelfde bekendgemaakt voor studio
Yaoyorozu. Een duidelijke reden werd niet
meteen geboden, en fans waren duidelijk
woest en verbijsterd, wat zich uitte door boze
太狸記 ⋅ 八 月 2017
memes over Kadokawa en meer dan 100,000
tweets binnen een half uur na aankondiging
van het ‘terugtreden’. Onder de genoemde
redenen die Kadokawa een dag later gaf
waren “ongeautoriseerde distributie van
materiaal, ongeautoriseerde collaboraties
en slechte communicatie vanaf Yaoyorozu’s
kant”.
Deze claims werden binnen enkele uren op
het internet uiteengezet en weerlegd, met
eerdere statements van interns bij Kadokawa
en de productievorm van de serie als collaboratie tussen Yaoyorozu, Kadokawa en Nexon,
welke principieel het onafhankelijk produceren van ander materiaal toelaat. Daarbij
komt dat bij genoemde collaborations ook
contact is geweest met Kadokawa, volgens de
partners, daaronder bekende instant-ramen
gigant NISSIN. Ook vonden de producties
van enkele producten door Yaoyorozu nog
tijdens september plaats, wat de claim over
34 / 35
het terugtreden in augustus onbetrouwbaar
maakt. De fans pikten dat niet van Kadokawa,
dus werden petities opgericht, met als doel
Kadokawa te dwingen het project terug te
geven aan Yaoyorozu. Binnen een enkele dag
bereikten deze gedeeltelijk meer dan 50,000
handtekeningen.
Kadokawa is onder de Japanse fans bekend
om het niet willen afgeven van controle over
projecten die lucratief zijn. “Toen de serie een
enorm success bleek te zijn, wilde Kadokawa
zijn ideeën voor het tweede seizoen doorzetten. Toen Yaoyorozu het hiermee niet eens
was, werden zij van het project verwijdert.”,
aldus de fans.
Weer zorgde de distributeur voor negatieve
oprep, toen hij opdracht gaf aan de seiyuu
(stemactrices) om tijdens een livestream publiek excuus aan te bieden voor de situatie,
wat bekend werd als ‘Shield of Seiyuu’ en de
negatieve tweets over de situatie omtrent
Kemono Friends liet verwijderen, dankzij hun
partnerschap met Twitter in Japan.
Tot slot
Hoe dan ook heeft dit passieproject de afgelopen 8 maanden keer op keer verbijsterend
nieuws gemaakt en enorme reacties van de
internationale anime-community doen voorkomen. Wat de toekomst voor de serie houdt,
blijft voorlopig onbekend. Een ding is zeker:
of met of zonder Yaoyorozu, de fans zullen
Japari Park in leven houden. Wie een luttele
4 uur de tijd heeft, is hartelijk uitgenodigd om
een poging te wagen. Wees gewaarschuwd,
want voor wie de vierde aflevering bereikt is
er geen weg terug.
-Adrian Ortmann
MORNING MUSUME’17 BESTAAT 20 JAAR
Morning Musume’17, beter bekend als Morning Musume (モーニング娘。
) is 14 september
2017 officieel 20 jaar geworden. Het werd
groots gevierd in Tokyo. Fans mochten online
op een liedje stemmen en ze mochten een
verzoek indienen wie van de huidige members dat nummer zouden zingen. De top
zeven uit die lijst werd uitgevoerd tijdens het
event. Tijdens het event kwamen ook twee
oude members op bezoek en zongen een
paar liedjes van hun tijd in Morning Musume.
Als onderdeel van hun twintigjarige bestaan
wordt er een tijdelijke café geopend in Harajuku. Het is te bezoeken van 3 november
tot 10 december 2017.
ONSTAAN
De Japanse producer Tsunku hield in eerste
instantie een auditie voor een nieuwe vrouwelijke rock zangeres voor zijn band SharanQ.
Toen hij iemand had gevonden, besloot
hij ook een nieuwe groep te vormen met
de vijf runner-ups van de auditie. De groep
bestond toen uit: Kaori Iida, Asuka Fukuda,
Aya Ishiguro en Natsumi Abe. Zij werden de
‘eerste generatie’ genoemd. Hun debuutsingle Morning Coffee kwam in 1998 uit en werd
zo een succes dat er via audities een tweede
generatie bijkwam. In hetzelfde jaar wonnen
ze de Japan Record Award in de categorie
‘Beste Nieuwe Artiest’.
HET SUCCESVOLLE TIJDPERK
Om de groep een nieuw leven in te blazen,
heeft Tsunku een auditie gehouden voor de
derde generatie. Daaruit is één persoon bijgekomen namelijk, Maki Goto. Haar debuutsingle
‘’Love Machine’’ werd een mega hit in Japan. Er
werd toen meer dan een miljoen exemplaren
van verkocht. Het lied is nu nog steeds een
van de bekendste nummers van Morning Musume. Deze periode wordt ook wel de ‘Golden
Era’ (黄金期; Ougon-ki) genoemd. Het is de
periode waarin Morning Musume het meeste
succes boekte.
Eind januari 2001 kwam een album uit met
nummers die ze tot dan toe hadden uitge-
太狸記 ⋅ 八 月 2017
bracht. Dat werd het best verkochte album
van Hello! Project tot nu toe. In hetzelfde jaar
kwam de vijfde generatie erbij en werd het
een groep van dertien members. Hun eerste
single ‘Mr. Moonlight ~Ai no big band~ werd een
half miljoen keer verkocht en werd een succes.
OP ZOEK NAAR NIEUW TALENT
In 2003 kwamen vier leden van de zesde generatie erbij. Deze members zijn nog steeds
populair onder de fans van Morning Musume.
Sayumi Michishige en Reina Tanaka zijn nog
steeds actief in de entertainmentwereld.
Reina Tanaka is de zangeres van haar eigen
rockband genaamd LoVendoЯ en Sayumi Michishige is een solo artiest.
De zoektocht naar een de zevende generatie
in 2004 liep uit op een verrassing. Er werd namelijk voor het eerst geen winnaar gevonden.
De producer zette de lat dit keer hoog zodat
hij een Ace kon vinden voor de groep. Later
in 2005 werd er wel een winnaar gevonden.
Haar naam was Koharu Kusumi. Haar eerste
single werd gelijk weer een succes vergeleken
met het het jaar daarvoor.
BEGIN VAN HET NIEUWE TIJDPERK
Tsunku maakte in 2007 bekend dat er twee
uitwisselingsstudenten uit China in de groep
kwamen. Ze kregen Junjun en Linlin als artiestennaam. Zij werden een belangrijke schakel
in het verspreiden de bekendheid van de
groep over Azië.
Dit was het begin van de ’Platinum Era’ (プラチ
ナ期; Platinum-ki). Ze gaven hoge kwaliteit optredens en hadden een onveranderde groep.
Dat terwijl de groep minder populair was vergeleken met het vorige tijdperk. Dat komt aan
de ene kant door de opkomst van nieuwe en
al bestaande idolengroepen zoals AKB48 en
Momoiro Clover en aan de andere kant komt
36 / 37
het door het vertrek van populaire members
van Morning Musume zelf zoals Miki Fujimoto.
Met het succes van haar laatste single, werd
Morning Musume de beste single verkopende
vrouwelijke artiestengroep van Japan.
Het vertrek van Koharu Kasumi maakte een
einde aan de onveranderde groep. In augustus 2010 werd er voor het eerst sinds 2006
een nieuwe auditie gestart. Naast de auditie
gebeurde er nog iets groots in hetzelfde jaar.
In november vertrokken er namelijk nog drie
members van de groep waardoor de groep
bestond uit vijf leden. Dat is het minst aantal
members sinds 1998 en dat was ook het
einde van de Platinum era. Begin 2011 werden de negende generatie members bekend
gemaakt. Mizuki Fukumura, Erina Ikuta, Kanon
Suzuki en RIho Sayashi waren de nieuwe leden
geworden. Kort daarna in hetzelfde jaar werd
in september de tiende generatie geïntroduceerd. Haruna Iikubo, Ayumi Ishida, Masaki
Satou en Haruka Kudo werden toegevoegd.
In 2012 werd Morning Musume verslagen
door AKB48 met het meest verkochten aantal
singles in Japan. Ze stonden toen gelijk met het
aantal singles dat nummer één bereikten in de
ranking. In januari van hetzelfde jaar kwam er
een dieptepunt bij. De debuutsingle van de
tiende generatie, ‘’Pyoko Pyoko Ultra’ ,werd de
minst verkochte single in de geschiedenis van
de groep.
KEERPUNT
Na een dieptepunt komt altijd weer een hoogte punt. Op augustus van hetzelfde jaar werd
de single ‘’One Two Three’’ de best verkochte
single sinds 2003. Dat was tevens het begin
van de ‘’colorful era’’(カラフル期; Colorful-ki).
Op 14 september 2012 werd de elfde generatie member Sakura Oda toegevoegd aan de
groep en werd de vijftiende verjaardag van
Morning Musume gevierd. Haar debuutsingle
‘’Help me!’’ stond voor het eerst sinds de single uit 2009 op nummer één en het had de
beste verkoopcijfers op dag één sinds 2003.
De populariteit van de groep begon weer te
stijgen. In september 2013 werd Wagamama
Ki no mama Ai no Joke de best verkochte
single sinds 2002 en in oktober werd Morning
Musume aangewezen als ambassadeur van
de olympische winterspelen in Rusland.
Eind 2013 werd besloten de naam van Morning Musume elk jaar te veranderen door
de laatste twee getallen van het jaar toe te
voegen aan de naam. Het wordt daardoor
overzichtelijker om te zien wie er wanneer
bijkwam, wanneer iemand wegging en in welk
jaar het liedje uitkwam. De leden van de groep
wisten dit namelijk soms zelf ook niet.
Hun eerste single onder de nieuwe naam
werd een succes. Het zorgde ervoor dat vier
singles achter elkaar op nummer één in de
hitlijsten uitkwamen en de single daarna was
ook een succes. Het kwam namelijk ook op
nummer één te staan en dat maakte het de
langste reeks van de geschiedenis.
In hetzelfde jaar was het tijd om de twaalfde
generatie toe te voegen. Op 30 september
werden Haruna Ogata, Miki Nonaka, Maria
Makino en Akane Haga nieuwe leden van
Morning Musume. Dat maakte het een groep
van veertien members in totaal.
Tijdens het laatste concert van Sayumi Michishige, werd Mizuki Fukumura, op achtien
jarige leeftijd, de nieuw leider van Morning
Musume’14. Dit maakte haar ook de jongste
leider ooit in de groepsgeschiedenis.nHaar
eerste taak als leider was o.a. het themalied
van de nieuwe PreCure All Stars film te zingen
met de groep. Het was ook de debuutsingle
van de twaalfde generatie. Later in 2015 vertrok het populairste lid, Riho Sayashi, en nam
de populariteit weer wat af.
Om toch weer aan populariteit te winnen,
kwam eind december vorig jaar de dertiende
generatie erbij en werd er voor het eerst een
lied opgenomen met een lid van HTK48. Eind
juni werd een member van een andere groep
(Chisato Morito) overgeplaatst naar Morning
Musume’17. Ze zit nu in zowel Morning Musume’17 als in haar eigen groep. Haar debuutsingle komt in oktober uit.
Nu is hun populariteit weer aan het stijgen,
maar net zo populair als vroeger zullen ze
denk ik niet worden.
-Ko Nakamori
太狸記 ⋅ 八 月 2017
38 / 39
VAN HET PAD AF: ASUKA
Japan en Korea zijn plekken van mysterie en avontuur, waar je ‘terug in de tijd’ kan gaan, prachtige
natuur kan bewonderen, de modernste technologie kan aanschouwen, en waar je totaal andere
cultuur kan ervaren. Toch blijven veel gebieden onverkend door toeristen, ondanks het feit dat
deze gebieden vaak een hoop te bieden hebben. In deze nieuwe rubriek dwalen wij van het gebruikelijke pad af en zetten wij deze onverkende plekken uit Japan en Korea in de schijnwerper.
明日香・飛鳥(ASUKA)
Akkers strekken uit tot aan de horizon. Imposante bergen sieren de achtergrond. Asuka is
een dorp gelegen in het Nara prefectuur. Er
wonen nog geen zesduizend mensen, maar
het gebied kent een lange geschiedenis, en
heeft in een ver verleden zelfs als hoofdstad
gefungeerd. Veel is er misschien niet over van
deze tijd, maar de historische waarde van
het Asuka gebied moge duidelijk zijn. Ook in
nabijgelegen dorpjes als 桜井 (sakurai),吉野
(yoshino), en 橿原 (kashihara), zijn veel mooie
plekjes te vinden.
Vanaf 飛鳥駅(asuka-eki; Asuka station) is er
een bus die langs verschillende bezienswaardigheden rijdt, maar gezien de relatief kleine
afstanden is het ook mogelijk om het dorp te
voet te verkennen, ook kun je in de buurt van
het station fietsen huren. Vanaf het station
loop je zo naar de 高松塚古墳 (takamatsuzu
kofun), een graftombe ontdekt in de 60’er
jaren. De tombe zelf is onbegaanbaar voor
publiek, maar een recreatie ervan, gelegen
in een klein park, is wel te bewonderen.
Hier vind je naast een aantal artefacten een
recreatie van de muurschilderingen die in de
tombe gevonden zijn. Niet veel verderop ligt
de 石舞台 (ishibutai), Een van de grootste monolithische structuren van Japan. Ook deze
tombe is gelegen in een klein park, maar in
tegenstelling tot de takamatsu kofun kun je
hier wel in, en gezien de gigantische stenen
waaruit deze tombe bestaat is dat best indrukwekkend. Mocht je meer interesse hebben in tempels dan kun je ook in één keer
door naar de 岡寺 (okadera) tempel, vroeger
ook wel 龍蓋寺 (ryuugai-ji) genoemd. Er gaat
een legende dat er een draak in de vijver, de
龍蓋池 (ryuugai-ike), van de tempel gevangen
zit, waar de oude naam van de tempel vandaan komt.
Het bovengenoemde is maar een voorproefje
van wat Asuka te bieden heeft. Aangezien er
ook veel kleinere tempels, ruïnes, schrijnen,
en graven zijn is het absoluut aan te raden
om Asuka te voet of fiets te verkennen.
– Joachim van der Pol
WTF JAPAN &
OMG KOREA
Lopen je conversaties de laatste tijd niet
zo lekker? Ben je op zoek naar nieuw
gespreksvoer? De Journalcommissie brengt
je weer het leukste WTF Japan & OMG
Korea nieuws!
WTF JAPAN: WEARABLE NECK SPEAKER
Wie een nieuw soort gadget zoekt, zoek niet verder. Een draagbare nek speaker is dan je uitkomst.
Een “neck speaker”? Als je het je voorstelt hoe het
eruit ziet, klinkt het weird, right?
Sony heeft door middel van nieuwe technologie
iets nieuws ontwikkeld. Ze hebben geprobeerd
mensen meer persoonlijke audio te laten ervaren
door de geluidsgolven vanuit het nekgedeelte te
laten komen. Je zult nu denken dat anderen je muziek kunnen horen en andersom, maar vrees niet!
Hij is niet bestemd voor buitenshuis, maar voor in
huis, in de buurt van de tv en de computer. Dat
maakt het weird. Het voelt raar om de speaker niet
op ooghoogte te kunnen zien.
De voordelen van de Neck Speaker zijn dat hij compact is, niet zo veel weegt en een oplaadbare batterij bevat. Het design is er op gericht om gedetailleerde geluiden op te pikken die vaak niet worden
opgepikt door koptelefoons, en andere speakers
en dergelijke. En hij heeft een trilfunctie die in te
stellen is in drie niveaus om lage geluiden met
supergoede kwaliteit te ontvangen. Ideaal voor het
kijken van films, het luisteren van muziek en het
spelen van games op de tv of op de computer dus.
Het is ook mogelijk om je geluid te delen met de
persoon die naast je zit door je eigen nek speaker
en die van de andere aan te sluiten aan een zender. ‘’You will have a nice experience together.’’ Plus,
er zijn geen draadjes waar je op kan stappen als
je niet oplet. “Ouch, my ears!’’ De speaker geeft ook
minder schade aan je oren dan oor- en koptelefoons. ‘’Excuse me, I can’t hear you.’’
Wil je een speaker die niet te veel ruimte inneemt,
elektriciteit bespaart, maar er weird uitziet als je
hem draagt? Kijk niet verder en koop een Wearable
Neck Speaker. Hij is vanaf 14 oktober te koop en het
kost ongeveer 205 euro. Nu nog alleen in Japan dan.
-Ko Nakamori
太狸記 ⋅ 八 月 2017
OMG KOREA: SCHAPENCAFÉ
Bij ‘Thanks Nature Cafe’ in Hongdae, Seoul
kun je genieten van een maaltijd of iets te
drinken in het gezelschap van schapen. Het
café werd geopend in 2011 en is sindsdien
erg populair. Vooral in 2015, het Chinese ‘Jaar
van het Schaap’, won het café veel nieuwe
klanten. ‘Thanks Nature Cafe’ is ook te zien
geweest in een aflevering van ‘We Got Married’, waarin Leeteuk van de artiestengroep
Super Junior en actrice Kang Sora het café
bezochten.
Themacafé’s zijn erg populair in Zuid-Korea
(en Japan) en hun populariteit is vaak ook internationaal. Zo is er het kattencafé, een idee
dat begon in Taiwan, zich verspreidde naar
Japan en nu in landen over de hele wereld te
vinden is.
Het ‘schapencafé’ bestaat uit twee ruimtes.
In de ruimte binnen kunnen klanten eten en
40 / 41
drinken bestellen en aan tafeltjes zitten. Om
bij het café te komen, moet je een lange trap
af. Onderaan naast de trap bevindt zich de
tweede ruimte, een overdekte ‘buitenruimte’,
waar je de schapen kunt aaien en voeren of
op een bankje kunt zitten om met je drankje
in je hand naar schapen te kijken. Het café
serveert allerlei soorten koffie, thee, fruitdrankjes, ijs en wafels. Het ijs, in smaken
variërend van ‘green tea’ tot ‘cheesecake’, is
net een kunstwerk en de wafels zou ik het
liefst op dit moment kunnen eten. Het café is
ook te vinden op Facebook (@TNcafe), waar
updates over de schapen te vinden zijn.
Het ‘Thanks Nature Cafe’ is een aanrader
voor iedereen die graag een kopje thee of
iets dergelijks drinkt met uitzicht op schattige
schapen. Go s(h)ee(p) for yourself!
- Florentine Schoemaker
GEWEEST: G-DRAGON IN DE ZIGGO-DOME
“Geweest” is een nieuwe rubriek, waar Tanukianen
die iets gerelateerd aan Korea of Japan hebben
bezocht of gedaan hun verhaal doen over hun
ervaring. Dit kan bijvoorbeeld een bezoek aan
een concert, een museumtentoonstelling een festival of een recent geopend sushi restaurant zijn.
Heb jij iets gedaan of ga jij iets doen dat in deze
rubriek zou passen en zou je een stukje willen
schrijven? Zoek dan alsjeblieft contact op met de
redactie!
Kwon Jiyong, beter bekend als G-Dragon van de
band BIGBANG, is een topidool in Zuid-Korea. Al
tien jaar leider van één van de meest iconische
boybands in K-pop, heeft hij ook grote bekendheid
verkregen als solo-artiest. Woensdag 26 september
stond hij in de Ziggo Dome in Amsterdam. Eerstejaars Koreastudies student Mélissa Kagie was erbij
en brengt verslag vanuit de eerste hand.
Het was een nietszeggende middag en zoals
gewoonlijk lag ik op de bank door mijn twitter
feed te scrollen. Tot ik opeens allemaal be-
richten kreeg van mensen over G-Dragon’s
Europese tour. Als een Nederlandse VIP
sinds 2009 kon ik deze kans niet aan mij
voorbij laten schieten en na wat financiële
opofferingen lukte het mij om een Golden VIP
ticket te scoren.
Even doorspoelen en het is drie maanden
verder, 26 september, om vijf uur ‘s ochtends
zat ik in de trein. Bij K-pop concerten is het
namelijk gebruikelijk om te queuen, dat houdt
in dat je op een bepaalde tijd wordt genummerd en het nummer geeft aan in welke volgorde je naar binnen gaat. Ik was vastberaden
om een plek vooraan te krijgen.
De rest van de dag was besteed aan wachten, McDonalds eten, wachten, make-up
bijwerken en uiteindelijk was het zes uur.
De sfeer zat er inmiddels al goed in. Het was
makkelijk om vrienden te maken en iedereen
die naar de soundcheck zou gaan zat elkaar
al op te hypen. De deuren gingen open en we
mochten naar binnen. Wel twee aan twee
太狸記 ⋅ 八 月 2017
natuurlijk, en niet rennen en duwen. De vele
Chinese fans vonden het nogal moeilijk om
zich daaraan te houden, maar de beveiliging
was erg strict. Uiteindelijk, om half zeven,
hadden we een plek voor het podium. Ik
en wat mensen die ik al kende van Twitter
stonden vooraan. We hadden ons ‘kamp’
neergezet en onze plek afgebakend voor buitenstaanders. Toen opeens begon er muziek
te spelen, de soundcheck was begonnen en
G-Dragon verscheen van backstage. Gekleed
in een sportpak, gezichtsmasker en bucket
hat, zong hij iets van drie liedjes. We mochten
hier nog geen foto’s maken en onder het oog
van enge bewakers denk ik niet dat iemand
dat risico wilde nemen. Daarna ging hij weer
backstage en hadden wij een uur de tijd om
te zien hoe de Ziggo Dome zich vulde met
fans. Langzaam werd het voller en het energielevel ging omhoog. Iedereen kwam hier
met slechts één doel: Korea’s #1 ‘idol’ live mee
maken. Op grote schermen werden GD’s
clips gespeeld. Om kwart over acht werd het
opeens donker, en iedereen wist dat het zou
beginnen. Een clip speelde af en het podium
zakte naar beneden. Daar stond G-Dragon,
fashion en rood haar on point. De zaal barstte
los en Heartbreaker begon.
G-Dragon is een echte performer. Zijn backup
dansers zijn extreem getalenteerd en vullen
hem goed aan, de stage effecten zijn tot in de
detail uitgewerkt, de liveband is fenomenaal
en speelt goed op hem in. Maar centraal in
dit alles is toch G-Dragon zelf. Hij heeft een
bepaalde charisma en attitude die het mogelijk maakt om iedereen tijdens zijn optredens
mee te krijgen. Hij laat zien dat ondanks alles
wat er gaande is op het podium, hij degene is
die alle ogen naar zich toe trekt. Klassiekers
zoals Breathe, Missing you, That XX, Crayon etc.
42 / 43
gingen zo voorbij. Toen was het tijd voor het
tweede gedeelte. Het gedeelte waar MOTTE
eigenlijk om draait. Zijn hele laatste album
staat in het teken van ‘’wie is Kwon Jiyong.’’
Kwon Jiyong als een persoon, met onzekerheden, flaws, en met gevoelens. G-Dragon
is alleen een deel van het enigma dat Kwon
Jiyong is. Tijdens het laatste gedeelte werden
alle liedjes van zijn laatste album gespeeld.
Persoonlijk vond ik Divina Comedia het meest
indrukwekkend. Als je de vertaling hiervan
leest geeft dat een interessante blik in GD’s
hoofd en het was duidelijk dat dit een van zijn
meest persoonlijke liedjes was. Ook had heel
de zaal zijn telefoon licht aan en het was best
mooi om het effect hiervan te zien. Dit was
het einde van het concert… of toch niet.
Nee hoor, publieksfavoriet Crooked werd nog
als encore gespeeld en daarna kwam het moment waarop de meeste mensen van de eerste rij waarschijnlijk zaten te wachten. Tijdens
Untitled 2014 klom GD van het podium af en
ging iedereen langs om hallo te zeggen of in
de ogen te kijken etc. ‘Omg hij is echt klein,’
is het eerste wat ik dacht toen hij langsliep.
Maar ugh, het is echt moeilijk om uit te leggen
hoe het voelt wanneer je iemand waar je al
8 jaar fan van bent recht voor je ziet staan.
Laten we maar zeggen dat er misschien
een traan of 2 gevallen is. Toen het concert
echt was afgelopen was er nog een send-off
recht voor de La Place, typisch Nederlands.
Daar hebben we nog wat momentjes met GD
gehad en toen was het echt voorbij. Uiteindelijk nam ik de trein rond 2 uur naar huis.
Nu is de post-concert depressie behoorlijk
aan het inslaan, maar ik heb er geen moment
spijt van dat ik dit heb gedaan. Beste avond
van mijn leven.
-Mélissa Kagie
TANUKITCHEN: SOONDUBU JJIGAE
Als er één ding is waar Tanukianen van houden, naast anime en kpop, dan
is het wel eten. En dan vooral Koreaans en Japans eten natuurlijk! Laat de
keukenprins of keukenprinses eens in je los en probeer het volgende recept:
Ingrediënten voor 3-4 personen
-400 gram champignons
-Een middelgroot stuk tofu, ongeveer
-250 gram
+/- 10 gram Hodashi
-1 á 2 eetlepels Sojasaus
-1 á 2 eetlepels Gocharu of chilipoeder
-1 á 2 eetlepels sesamolie
-extra sesamzaadjes indien gewenst
-2 teentjes knoflook
-1 ei
-1 lente-ui voor garnering
-Rijst voor erbij
JJIGAE 잡채
Jjigae is één van de meest essentiële gerechten in je Koreaanse Cuisine-repertoir. Het
wordt vaak geassocieerd met koude dagen en
warme huizen, gezelligheid en vooral met EEN
GEWELDIGE SMAAK. Jjigae is stoofpot, en wat
eigenlijk het fijne is aan stoofpot is dat je er in
kan flikkeren wat je maar wilt. Populaire ingrediënten voor de Jjigae zijn kimchi, vlees en vis,
maar ook deze variant met zachte tofu komt
vaak voor. Het is een simpele maaltijd die je in
één pan maakt (of twee met rijst erbij), minder
dan een halfuurtje kost en, dit moet even benadrukt worden, HEEL ERG LEKKER IS.
Voor deze Soondubu Jjigae zijn de hoofdingrediënten Tofu, champignons en Hodashi. Ik
heb alle speciale ingrediënten bij de Nieuwe
Wereld toko in Leiden gehaald. De tofu is het
beste vers en extra zacht. Hodashi is de Japanse versie van een maggiblokje, een soepbasis
gemaakt met vis. De geur is sterk maar het
smaakt heerlijk. Ook de Gocharu, red pepper
flakes, heb ik bij de toko gehaald. Wij vonden
één eetlepel al vrij pittig, maar dappere zielen
kunnen volgens de asian way koken en er twee
lepels bijgooien (geheel op eigen risico.)
太狸記 ⋅ 八 月 2017
44 / 45
RECEPT
Begin met het voorbereiden van de tofu.
Deze moet je eerst laten uitlekken, dit doe
je door de tofu in een (schone) theedoek
te wikkelen en er iets zwaars zoals een pan
Als alle kruiden goed in de tofu getrokken
zijn, kun je deze aan de stoofpot toevoegen. Vervolgens moet deze nog zo’n tien
minuten trekken, ondertussen kun je de
lente-ui snijden, de rijst afgieten en alvast
op te zetten (het werkt beter als je de tofu
eerst in plakken snijdt). Laat dit 10 minuten
zo staan en snijdt hem vervolgens in blokjes. Gooi de stukjes vervolgens in een bakje
met de sesamolie, Gocharu, gesneden
teentjes knoflook, sojasaus en één zakje
(á 5 gram) Hodashi. Hussel het goed door
elkaar en laat dit 15 minuten marineren.
Ondertussen kun je de Jjigae gaan klaarmaken, breng hiervoor 700 mililiter water
aan de kook en voeg hieraan de gesneden
champignons en een zakje Hodashi toe.
Vergeet
niet
dat
ergens
tussendoor ook rijst gekookt moet worden.
je zooi opruimen.
Als de tofu zacht is en de jjigae lekker doorpruttelt, kun je het ei toevoegen. Breek het
simpelweg boven de pan en laat het in de
jjigae vallen, het pocheert vanzelf. Dek de
tafel terwijl het ei kookt, en jaja, het is zover,
etenstijd. Je kunt de soondubu jjigae in een
kom eten en de rijst erbij gooien, of de rijst
op borden serveren en er telkens een bee
tje jjigae bijscheppen vanuit de grote pan.
Vergeet niet je gepocheerde ei op te diepen
en mooi bovenop te leggen, samen met wat
gehakte lente-ui. Jal Meokkeseumnida!
-Marie Groen
KATERN:JAPAN
HOE JAPAN CURRY OPNIEUW UITVOND
De Journal wisselt artikelen uit met Katern: Japan!
Een blog met de meest heldere informatieve
leeshapjes over Japan en dit keer brengen we
je een artikel geschreven door Tom Omes.
land werd gedurende 250 jaar nauwelijks beïnvloed door zowel cultuur als cuisine uit andere
‘buitenlanden’.
Groot-Brittannië wel. Daar werd de exotische
keuken omarmd. Het land dreef al vanaf het
begin van de 17e eeuw handel met India en
voegde het in 1858 zelfs officieel bij het Britse
Rijk. Zoals de Nederlanders in de Gouden Eeuw
aan de kruidnagels en peper gingen, maakten
de Britten kennis met masala: Indiase kruidenmixen, waaronder ook curry. Echter was dat
behoorlijk wat pittiger dan de Britten gewend
waren, waardoor in de loop der jaren veel minder hete varianten werden ontwikkeld. De curry
die Britse zeelieden na de openstelling van
Japan meebrachten, had daardoor inmiddels
net zoveel met Indiase curry van doen als onze
babi pangang met Chinese cuisine.
Razend populair onder Japanse kinderen, vaste
prik in elke universiteitscafetaria en hoeksteen
van veel zakenlunches: karee raisu, oftewel
curry met rijst. Hoewel het gerecht dezelfde
naam draagt als de bij ons bekendere Thaise en
Indiase varianten, heeft deze curry daar inhoudelijk weinig meer mee van doen. En dat is ook
niet zo gek: Japanse curry kent zijn oorsprong
namelijk niet in Azië, maar in Groot-Brittannië.
Van 1603 tot 1853 hield de Tokugawa-familie
Japan gesloten voor de wereld. Slechte ervaringen met vooral Portugese missionarissen deed
de eerste shogun, Tokugawa Ieyasu, besluiten
invloeden van buitenaf zo goed mogelijk te
weren. Tijdens deze periode van afsluiting was
het alleen China en Nederland toegestaan zeer
beperkt handel met Japan te drijven. Specerijen
uit Nederlands-Indië en producten uit Nederland vonden hun weg naar Japan, maar het
De eerste Japanse curry
Al in 1872 doken de eerste recepten voor
‘karii-raisu’ (de ‘ee’ sloop er rond de eeuwwisseling in) op in Japanse kookboeken. Japan moderniseerde in rap tempo, en alles dat uit het
progressieve westen kwam, werd snel geadopteerd – en vaak ook verbeterd of in elk geval
aangepast aan de Japanse smaak. De eerste
curry’s waren hetzelfde als de Engelse varianten uit die tijd: currypoeder, vlees en groenten
werden samen gekookt en gebonden met een
lepel bloem. Om het gerecht milder te maken,
werden appels en sap van de yuzu, een Japanse citrusvrucht, toegevoegd. Bovendien zagen
Japanse koks snel in dat met roux, een Frans
roomboterbloemmengsel, de saus minder
klonterde. Curry was snel in grote hoeveelheden te maken, en werd daarom ook aan boord
van Japanse marineschepen veel gegeten.
太狸記 ⋅ 八 月 2017
Ook aan land werd het gerecht snel populair,
zowel thuis als in de meest chique restaurants.
Curry met uit Engeland geïmporteerd poeder
groeide uit tot een gerecht voor de allerrijksten;
Jan Modaal deed het met Japanse namaak.
Tot 1931, toen bleek dat Japans poeder met
een Engels label al jaren voor de hoofdprijs
werd verkocht. Dat deed veel Japanners inzien
dat lokale producenten net zulke goede curry
verkochten. Het deed wonderen voor de omzet
van (voorlopers van) voedselgiganten House
Foods, S&B Foods en House Glico.
Instant currymix
Gemak dient de mens, zullen die bedrijven hebben gedacht toen ze in de jaren ‘50 de instant
currymix op de markt brachten. De gestolde
mix, die nog het meest aan een chocoladereep
doet denken, bevat niet alleen currypoeder
en roux, maar ook smaakversterkers, zoals
groente- en vleesextract. De kok hoeft alleen
maar groente en vlees te koken, de saus toe te
voegen, goed te roeren – en klaar. En heerlijk.
Het wekt geen verbazing dat die mixen vanaf
dag één de winkel uitvlogen en tot op de dag
van vandaag in iedere Japanse voorraadkast
kunnen worden aangetroffen. Ook de Japanse
marine serveert tot op de dag van vandaag
minstens één keer per week karee-raisu; elk
schip heeft een eigen geheim recept.
Dan rest de vraag: waarom werd curry zo populair, en zoveel andere buitenlandse gerechten niet? Het gemak waarmee het gemaakt
kan worden is natuurlijk een belangrijke reden,
maar niet de enige, want ook Japan kent diepvriespizza’s – en die zijn toch een stuk minder
populair. Ook het feit dat voor ouders karee-raisu een handige manier is om hun kroost een
voedzame maaltijd zonder veel protest op te
46 / 47
laten eten, speelt mee. Met name de Vermont
Curry van House Foods, die sinds 1963 wordt
verkocht, is razend populair: honing- en appelextract maken deze curry extra zoet. Echte
liefhebbers voegen daar nog chocola aan toe.
Umami
Japanse curry smaakt. Japanners herkennen
deze smaak als umami. Dit Japanse woord
betekent ‘hartig’, en is inmiddels overal op de
wereld toegevoegd aan de vier basissmaken
zout, zoet, zuur en bitter. Wij in het westen
zijn soms verbaasd (of huiverig) als we Japanse
gerechten proeven en zien. Zo niet bij curry, het
ziet er uit als hachee en doet daar qua smaak
ook beslist aan denken. Wie een eerste hap tot
zich neemt, proeft ‘vroeger’. Ronduit ‘vroeger’.
De smaak van curry doet nostalgisch aan en
herinnert aan goede tijden.
Veelzeggend is dat wanneer Japanners gevraagd wordt een nationaal gerecht te noemen,
sushi en miso-soep het steevast afleggen tegen
karee-raisu. Alleen ramen, de noedelsoep, eindigt nog hoger.
Zelf curry maken?
Wil je zelf curry maken? Dat kan! Vrijwel elke
lokale toko verkoopt instant curry, meestal de
Golden Curry van S&B. Deze lijkt, hoewel van
Japanse makelij, toch wat aangepast te zijn
op onze smaak. De aanduiding mild of hot
op de verpakking kan met een grote korrel
zout worden genomen; aan een Japanse
curry zul je je niet ‘verbranden’. Voor de echte
authentieke curry-ervaring bevelen we de
zoete Vermont Curry aan. Die is in ieder geval
bij Japanse supermarkten in Amsterdam en
Amstelveen te krijgen.
-Tom Omes
ASK ANKY
Ask Anky is een adviescolumn speciaal voor
Japanologen en Koreanisten. Zit jou iets
dwars of wil je iets weten? Stuur jouw vraag
dan naar journaltanuki@gmail.com en wie
weet krijg je in de volgende editie van de
TaTanukiKi wel een antwoord van de wijze
Anky!
Beste Anky,
Ik zou graag mee willen doen met de
volgende editie van Fuji TV’s Terrace
House, maar het probleem is dat ze
alleen mensen met Japans bloed aannemen. Nu heb ik voor €250 een DNA-onderzoek via eBay besteld, waaruit is
gebleken dat de achterneef van m’n
over- over- overgrootmoeders konijn uit
Indonesië kwam. Denk je dat dit genoeg
is om aangenomen te worden door Fuji
TV?
Lieve Anky,
Elke dag sta ik op en kijk in de spiegel na nog een
nacht plakband in mijn ooghoeken te hebben gehad.
Dan kus ik mijn dakimakura gedag en ga ik naar mijn
taallessen waar ik leer “konnichiwa” en “watashi ha
unagi desu” leer zeggen. Mijn dagelijkse kuur “uni”
facials geven mij ook een steeds geler gelaat en ik
denk snel aan de bak te kunnen als visboer voor Tokugawa Ieyasu. In de avond eet ik alleen rijst en vis
met miso-soep en zeg ik itadakimasu voor het eten.
Ik denk klaar te zijn om Noord-Koreaan te worden.
Nu vraag ik me alleen af hoe ik een zes moet halen
voor premoderne Koreaanse geschiedenis. Heb jij
tips?
Liefs, EtnischAmbigu101
Beste Indo-chick1999,
Het spijt me om te zeggen dat je die 250
euro verspild hebt. Er is een veel simpelere
oplossing voor jouw probleem. Je hoeft
alleen maar op zoek te gaan naar de
dichtstbijzijnde bloedbank, daar vraag je
of ze nog wat vers Japans bloed hebben. In
het geval ze daar om een of andere reden
moeilijk over gaan doen, kan je altijd nog
je Japanse vriend of vriendin om een bloedtransfusie vragen. Ik zie ernaar uit om jou
straks op Fuji TV te zien, Indo-chick1999!
Beste EtnishAmbigu101,
Ten eerste moet ik respect tonen voor de hoeveelheid
tijd en energie die je steekt in je transformatie naar
Noord-Koreaan en je uitstekende tafelmanieren. Het
probleem is echter dat je hier niet ver genoeg in gaat.
De enige manier om een voldoende te halen voor Premoderne Koreaanse Geschiedenis is namelijk om niet
alleen je gezicht te laten verbouwen en tafelmanieren
te kennen, het is noodzakelijk dat je ook daadwerkelijk
een echte Noord-Koreaan wordt. Dit betekent dat je een
Noord-Koreaans paspoort zal moeten vervalsen, jezelf
het land zal moeten binnen smokkelen, een lang leven
zal moeten leiden als een waar Noord-Koreaans staatsburger, waarna je rond je tachtigste met de benodigde
kennis terugkeert naar Nederland om het tentamen te
maken.Alle Koreanisten die Premoderne Koreaanse Geschiedenis hebben gehaald hebben dit ook gedaan, het
is heel normaal. Alleen, aangezien het geen eenvoudige
opgave is, zijn er elk jaar veel Koreanisten die Premoderne Geschiedenis toch niet halen. Hopelijk kan deze
tip ervoor zorgen dat je niet bij die groep zit.
Succes en geen bedanky,
Anky
Succes en geen bedanky
Anky
Zenuwachtige groetjes,
Indo-chick1999
太狸記 ⋅ 八 月 2017
48 / 49
PROMOTIE
Stages binnen de EU
Toelichting van de nieuwe EU Careers Student Ambassadeur
Beste Leidse Student,
Vanaf dit jaar ben ik de EU Careers Student Ambassadeur voor onze universiteit. Aan mij de
eer om jullie in te lichten over de beschikbare banen en stages binnen de EU. Dit is omdat er
maar weinig Nederlanders bij de EU werken, terwijl de EU zo veel te bieden heeft (en slechts
op twee uur reizen van ons vandaan ligt!).
Dit brengt mij op mijn eerste punt, werken bij de EU: na jouw studie kan je ervoor kiezen om
je aan te melden voor het Concours of de Generalist Competition. Dit is een open sollicitaite,
bestaande uit verschillende rondes, om terecht te komen bij de EU. Wanneer je door deze
selectie heen komt, heb je een baan voor het leven, met alle voordelen van dien.
Aantrekkelijk voor studenten zijn de dertien stages die de EU aanbiedt. Twee van de bekendste stages zijn het Blue-Book stageprogramma bij de Europese Commissie, en het Schuman
stageprogramma bij het Europees Parlement. Voor beide stages is het twee keer per jaar
mogelijk om je aan te melden. Als stagair wordt er van je verwacht dat je vergaderingen en
werkgroepen organiseert, projecten ondersteunt, en documenten onderzoekt. Daartegenover staat dat je goed verdient (rond de €1100 per maand), je veel nieuwe mensen van verschillende nationaliteiten leert kennen en uiteraard ontzettend veel ervaring op doet.
Nu denk je vast: ‘Daar kom ik toch nooit in?’. Gelukkig is dat niet zo! Voor zowel het Blue-book
programma als het Schuman-programma is er een grote kans dat je wordt toegelaten: één op
de tien kandidaten krijgt namelijk een stageplaats.
Natuurlijk help ik je graag verder, mocht je geïnteresseerd zijn en/of nog vragen hebben over
het werken bij de EU of over de beschikbare stages. Neem vooral een kijkje op de website
https://www.werkenbijdeeu.nl/werken-bij-de-eu/traineeship en... bel of mail me! Dan zal ik
graag mijn best voor je doen om al je vragen zo goed mogelijk te beantwoorden (en zo je
kansen op succes te helpen vergroten!)
Dank voor je aandacht, en... tot binnenkort!
Nicky Siebelt
EU Careers Student Ambassador Universiteit Leiden
EUCareers.Leiden@gmail.com
PROMOTIE
Introductieavond Kyudo 26 oktober 2017
Traditioneel Japans boogschieten in Leiden
We zijn op bezoek bij Mushin dojo in de gymzaal van het Stedelijk Gymnasium aan de Fruinlaan te
Leiden. Het is muisstil in de zaal terwijl een groep van vier boogschutters in traditionele Japanse
kleding de zaal binnen lijkt te zweven. Er volgen een buiging, een paar kleine stappen voorwaarts
en een ingewikkeld uitziende draai op de kniëen. De schutters staan om beurt op en lossen een
schot op het doel. Elke beweging en handeling lijkt met uiterste concentratie en beheersing te
worden uitgevoerd. Een schot gemist of het doel getroffen? De schutter geeft geen enkele blijk
van het behaalde resultaat. Wanneer alle schutters klaar zijn verlaat de groep de zaal, in precies
dezelfde beheerste tred als bij het binnenkomen. Dit alles vindt plaats binnen een tijdsbestek van
zo’n 10 minuten. Het ziet er werkelijk prachtig uit maar wat hebben we nu precies meegemaakt?
We hebben gekeken naar een zogenaamde za-sharei. Een sharei is een ceremoniële oefening
of vorm binnen het Kyudo. Kyudo, letterlijk “de weg van de boog” is de traditionele vorm van
boogschieten die haar oorsprong vindt in Japan. Kyudo is altijd van zeer grote spirituele betekenis
geweest voor de Japanners. De samurai uit het oude Japan beschouwden de boog als het ultime
wapen en als een hulpmiddel ter versterking van concentratie en zelfontwikkeling. Het moderne
Kyudo bouwt verder op een lange traditie van discipline, etiquette, ontwikkeling van lichaam en
geest en het tonen van respect voor elkaar.
Kyudo is uitermate geschikt voor iedereen die zich in de Japanse cultuur interesseert en zich
bewust wil worden van lichaam en geest. Kyudo wordt beoefend door zowel mannen als vrouwen
van jong tot oud. Tijdens trainingen, wedstrijden en examens wordt altijd traditionele kleding
gedragen. De kleding bestaat uit een hakama, een obi, keikogi en traditioneel Japans schoeisel,
tabi genaamd. Verder zijn er natuurlijk de boog, de pijlen en de handschoen.
Er zijn in Nederland zo’n 6 Kyudojo met gezamelijk rond de 70 leden. In Leiden wordt 2 maal per
week, op de dinsdag- en donderdagavond, getraind. Heb je vragen of zou je graag een training
mee willen maken, neem dan contact op met Frans de Reus via ondergenoemd telefoonnummer
of emailadres.
Informatie
Contact: : Frans de Reus
Telefoon : 06 - 187 109 66
Email : info@mushindojo.nl
Website : mushindojo.nl
Trainingstijden
Dinsdag : 19.00 tot 21.00 uur
Donderdag : 20.00 tot 22.00 uur
Trainingslocatie
Gymzaal Stedelijk Gymnasium
Fruinlaan 15 2313 EP Leiden
CARTOON VAKANTIE
Concept en tekeningen door Judith Davids
‘S AVONDS
EEN MAN,
‘S
OCHTENDS
EEN MAN!
Een Tanuki activiteit is géén geldige
reden om te laat, of helemaal niet, te
komen bij college. Wees verstandig,
wees een man óf een vrouw!
TaTanukiKi 2017-2018--1