-
Titel
-
2016-2017 | 5 - Kampjournal
-
Nummer
-
5
-
extracted text
-
太
狸
記
LVSJK Tanuki
36 주년 8월
三十六周年 / 八月
KAMPJOURNAL 2017
EDITORIAL
HOOFDREDACTEUR
Hier is ie dan: jullie kampjournal. Deze journal is gevuld met artikelen over Tanuki evenementen, inhoudelijke artikelen, leuke columns en meer. Dit alles om er voor te zorgen dat
jullie een beetje weten wat jullie te wachten staat bij onze studie vereniging en wat jullie
van de TaTanukiKi, onze journal, kunnen gaan verwachten.
Mijn naam is Milan en ik ben het hoofd van de journalcommissie dit jaar. Dat betekent dat
ik dit jaar mijn best zal gaan doen om samen met een groep commissieleden nog meer
journals net zoals deze uit te brengen met artikelen over van alles dat ook maar enigszins
gerelateerd is aan Japan, Korea of onze studievereniging.
Ik hoop dat deze journal, evenals alle journals die dit jaar nog zullen komen, jullie zal
vermaken.
– Milan Boon, Journalcommissie, F.T. VOORZITTER
N ame ns h e t be s tuur e n a l l e s e n p a i e n s e o n b a e ’ s , welko m b ij Ta n u ki. W e z ien je
graa g w ee r bi j de vol ge n d e Ta n u k i a c t i v i t e i t !
OP DE
VOORKANT
De groepsfoto van het Tanuki Eerstejaarskamp in 2016/2017!
.
Heb je zelf nog ideeën voor artikelen? Heb jij fotografisch werk dat je wilt delen met iedereen?
Stuur je ideeën naar journal@tanuki.nl en wellicht siert jouw werk de volgende TaTanukiKi!
COLOFON
Journalcommissie
Voorzitter &
Hoofdredactie:
Vormgeving:
Eindredactie:
Secretaris:
Leden:
Milan Boon (f.t.), Lisa Le
Yume Productions, Milan Boon, Lisa
Le
Yeftha Leising
Hannelieke Soppe
Ferdi van Ingen
Jerry da Costa
Joachim van der Pol
Milan Boon
Sander Breeuwer
Bestuur van Tanuki
Praeses:
Vice-Praeses &
Ab-actis:
Quaestor:
Assessor Intern:
Assessor
Eerstejaars:
Angelique Ardjoen
Suzanne (Suzé) Klok
Maarten Rutte
Lisa Le
Robin van Vliet
F.t. Bestuur van Tanuki
Praeses:
Ab-actis:
Assessor Intern:
Quaestor:
Britt Blom
Amber Trijssenaar
Joosje Smit
Hannelieke Soppe
Commissievoorzitters
Acquisitie:
Eerstejaars:
Feest:
Jaarboek:
Journal:
Kamp:
Kunst- en
Cultuur:
Reis:
Angelique Ardjoen
Robin van Vliet
Fleurtje Meijer
Jiske Angenent
Lisa Le
Jerry da Costa
Suzanne (Suzé) Klok
Angelique Ardjoen
Raad van Toezicht
Leden:
Gise van den Wildenberg
Fred Dillmann
Kascommissie
Voorzitter:
Leden:
Anoma van der Veere
Vincent Meijer
Maarten Rutte
Contact
E-mail:
IBAN:
bestuur@tanuki.nl
bestuurtanuki@gmail.com
t.n.v. LVSJK Tanuki te Leiden
NL19 RABO 0132 7222 91
Bestuurshok:
Postdres:
Lipsius 0.16
Arsenaalstraat 1
2311 CT Leiden
INHOUDSOPGAVE
“Langeafstandsrelaties zijn wel
makkelijk voor als je hem zat bent.”
– Amber Trijssenaar
“Weet je wie ook last had van
vliegangst? Dennis Bergkamp.”
– Zeno Zonneveldt die mensen met
vliegangst gerust probeert te stellen
“Maar Tomorrowland en Mysteryland
zijn echt groot.”
“Volgens mij lijkt het alleen maar
groot, omdat jij klein bent.”
– Angelique Ardjoen & Colin Casey
“Tot 5 meter zaten alle Koreanen in
reddingsvesten en ik had de rest van
de zee voor mezelf.”
– Suzanne (Suzé) Klok
“Als ik een crêpe winkel zou beginnen
noem ik het ‘Holy Crêpe”
– Martijn Cornelissen
太狸記 ⋅ KAMPJOURNAL 2017
Tanuki Shinbun
Tanuki Feest: Sexy safari
Tanuki presenteert: Takeda Hideo
Tea-riffic Time
Beroepenavond
Columns
08
09
10
11
Japan & Korea
Trump and Abe sitting in a tree...
Japanse en Koreaanse Linguistiek
Sweeth Tooth Paradise
Happy Dying :)
WTF Japan & OMG Korea
32
Extra
12
15
18
22
Gastschrijvers
In gesprek met Anne Ferrero
Ghost in the Shell, Niet of Wel?
06 / 07
24
28
Ledenkorting Sushi Bento
Cartoon
33
34
TANUKI FEEST: SEXY SAFARI
Dagboek van een parkopzichter - donderdag 22 september 2016
21:00
Het grootste deel van de Safaricommissie
is gearriveerd op locatie. Lokaas in de vorm
van plastic zebra’s, apen en leeuwen wordt
verdekt opgesteld. Een mix van Safari en
sinaasappelsap wordt bij de deur geplaatst
om de juiste feromonen te verspreiden.
Een enkele opzichter is zelfs gekleed als een
intrigerende mutatie tussen een spin en een
leeuw om zo veel mogelijk soortgenoten aan
te trekken. Maar vanavond zijn we niet op
zoek naar dieren, vanavond observeren wij
wilde feestbeesten in hun natuurlijke habitat.
22:00
Met onze verrekijkers turen wij door het
Leidse oerwoud van gebouwen en de
savanne van beton. Aan de horizon verschijnt
een stipje dat steeds groter lijkt te worden. Is
het een zebra? Is het een olifant? Nee, het
is nog veel erger: het is een Tanuki. Deze
zeldzame soort komt alleen in Leiden voor
en staan bekend om hun wispelturige
dagen-nachtritme en hun maling aan
conventies. Deze combinatie maakt de
Tanukianen tot sexy beesten met een
onstilbare honger naar een vers feest. En
ze lijken hun prooi te ruiken, want ze komen
druppelsgewijs naar binnen.
00:30
Chaos is losgebarsten. Krokodillen, panters,
konijnen, zebra’s, koeien, magische katten
en sexy hangbuikzwijnen mengen zich
onder invloed van ruime hoeveelheden
alcohol. Een enkele schalkse stroper is
zelfs achter de draaitafel gekropen om
de aanwezige ratatouille te voorzien van
opzwepende melodieën. In deze oase van
endorfine wordt de feesthonger verzadigd
met strakke dansmoves onder begeleiding
van dierlijke geluiden, door de feestgangers
ook wel ‘meezingen’ genoemd. Met meer
dan 150 monsters aanwezig, kunnen ook
wij parkopzichters ons niet meer inhouden
en gaan wij van observatie over tot gonzo
journalistiek
.
03:00
De eerste feestbeesten verruilen het
broeierigepand voor de koele buitenlucht,
maar de safari gaat onverminderd door op
Apenrots De Kroon, want voor sommigen is
de dorst nog lang niet gestild. Buiten wordt er
door sommigen creatief gebruik gemaakt van
de directe omgeving om zich te ontdoen van
enkele overbodige lichaamssappen, terwijl
deze binnen juist, zij het in andere vorm,
worden uitgewisseld.
04:30
Wat een ravage, maar het is voorbij. Slechts
een paar lege glazen, de geur van schraal bier
en een enkele verstekeling op het toilet
zijn getuigen van de nasleep van deze
beestenboel.
–Dirk Muizelaar
太狸記 ⋅ KAMPJOURNAL 2017
08 / 09
TANUKI PRESENTEERT: TAKEDA HIDEO
Een paar dagen na de Tanuki activiteit kondigde het Sieboldhuis een evenement aan
waarin men kennis mochten maken met de
bekende Japanse kunstenaar: Takeda Hideo.
Op de website stond vermeld dat de kunstenaar ‘wellicht’ zijn sneltekenen zou demonstreren. Wellicht. Wij hebben het geluk gehad
om de getalenteerde man een anderhalf uur
lang in levende lijve te mogen aanschouwen.
Ondanks dat Takeda Hideo niet vloeiend is in
het Engels, en wij niet allemaal vloeiend zijn in
het Japans, hadden de tekeningen van de cartoonist onze taalbarrière weten te overbruggen. ‘De diepste passies van een student’ en
het ‘Huwelijksaanzoek’ –dit zijn zelfverzonnen
titels, zie Facebook voor de foto’s– zorgden
voor goede ijsbrekers en de luchtige sfeer in
de groep. En mevrouw Kuniko Forrer van het
Sieboldhuis was ook aanwezig om voor ons
ter plekke te tolken, zo vertelde ze dat voor
de heer Takeda maar één onveranderlijk thema bestaat in het leven en dat is: seks. Dit
verklaart ook waarom dit thema de boventoon voert in het overgrote deel van zijn werk.
Terwijl de cartoonist bezig was met sneltek-
enen was er hier en daar een lach te bekennen of een “Ohh ik snap hem!” te horen. Takeda’s vrouw stond aan zijn zijde en assisteerde
hem met het omslaan van de grote pagina’ s
van het bord en het aangeven van de juiste
pennen. Ondertussen verschafte Kuniko ons
meer achtergrondinformatie van zijn tekenstijl en legde daarnaast ook uit wat voor een
betekenis te vinden was in het eindproduct.
Het was bijzonder om te zien hoe de kunstenaar zijn kijk op de wereld in zijn tekeningen
verwerkte en hoe zijn werken ook vrij ter interpretatie was voor het publiek. Takeda’s
tekenstijl is vooral onvoorspelbaar en dit
maakte het interessant voor de studenten
om verzoeken in te dienen. Vuur? Dat wordt
een zwaar getatoeëerde sumoworstelaar.
Vis? Een been uit een vissenkom. Konijn? Lola Bunny. Zijn eigen quote over zijn tekenstijl
leeft hij dus helemaal na: “It is my belief that
having no specific style is my own style.” Meneer Takeda Hideo, het was een eer om u te
ontmoeten.
– Lisa Le
TEA-RIFFIC TIME
Op 10 oktober 2016 was de wind al guurder
geworden en begonnen de bomen al hun
blaadjes te verliezen. De herfst was in
aantocht. De Eerstejaarscommissie wilde
daarom haar eerste evenement van het jaar
in het teken laten staan van herfstsferen. En
bij ‘herfst’denk je aan gezelligheid, warmte, en
thee.
De keuze was toen snel gemaakt: er moest
en zou een High Tea georganiseerd worden.
Het voorstel werd enthousiast ontvangen
door mede-Tanukianen, en met zijn allen
staken ze de handen uit de mouwen om
hun allerbeste bakkunsten te laten zien! De
inzet van iedereen heeft ervoor gezorgd
dat op 10 oktober de lange tafel gevuld was
met allemaal lekkernijen. Brownies, cakejes
in alle soorten en maten, zandkoekjes en
appeltaart – het was er allemaal! Samen
met thee en chocolademelk was het buffet
compleet en kon het genieten beginnen.
En het was een groot genot, want er werd
gegeten tot de laatste kruimel. Met goede
gesprekken en veel gezelligheid werd
het Arsenaal nóg gezelliger gemaakt! Als
Eerstejaarscommissie vonden we het leuk
om te zien hoeveel van jullie er waren.
Wij willen iedereen nogmaals bedanken voor
zijn kookkunsten!
– Robin van Vliet
太狸記 ⋅ KAMPJOURNAL 2017
10 / 11
BEROEPENAVOND
Vooral veel eerstejaarsstudenten waren
nieuwsgierig naar hun toekomstperspectief,
maar ook de ouderejaars Japanologen die
alweer bijna afstuderen, wilden een concreet
beeld hebben van wat hun Bachelor waard is.
Gelukkig kregen we drie alumni van de Alumni
Kai op bezoek die alle brandende vragen graag
wilden beantwoorden! De afgestudeerde
Japanologen die ieder een presentatie
zouden geven waren Jeroen Strijbosch,
Sebastian de Goeij en Diana Kuijpers. Jeroen
was praeses van het vorig lustrumbestuur en
Diana leverde ook haar bijdrage aan Tanuki
via de Journalcommissie! Het bleek dat de
drie sprekers elkaar al kenden: Sebastian en
Diana studeerden in hetzelfde jaar en Jeroen
studeerde een jaar onder hen.
Jeroen heeft ervaring met recruitment
en deelde handige tips & tricks over het
opstellen van een CV en het solliciteren. “Je
moet er niet uitzien als iemand die op zoek
is naar werk,” en “een foto toevoegen aan
je CV is niet nodig,” tenzij het natuurlijk in je
voordeel werkt. Vervolgens ging het woord
naar Sebastian die werkzaam is bij MUFG
Bank Europe en ons enthousiast vertelde
over zijn sollicitatie-ervaringen in Japan. Een
keer ging hij netjes strak in pak langs op
kantoor bij een jong Japans bedrijf om te
solliciteren, maar “verrassend genoeg was
iedereen gekleed zoals hij” zegt Sebastian
al wijzend naar Jeroen die casual gekleed is.
Diana was als laatst aan de beurt en had een
PowerPoint-presentatie voorbereid over haar
werkzaamheden en ervaringen op de Japanse
ambassade. Ze vormt de brug tussen Japan
en Nederland en dit betekent bijvoorbeeld
culturele activiteiten organiseren en, zoals
op de beroepenavond, presentaties geven.
En een brug vormen zit hem al in de kleine
dingen – denk aan het verschil tussen de
Japanse en Nederlandse mentaliteit van
initiatief nemen) wat Diana nog verduidelijkte
met een verhaal over haar eerste weken bij de
Japanse ambassade. Zo leren we dat softskills
een zeer gewaardeerde vaardigheid is.
Na
de
presentaties
ging
iedereen,
afgestudeerd of niet, met z’n allen nog heerlijk
naborrelen in La Barrera, en kunnen we nu met
een gerust hart – natuurlijk pas na afronding
van de studie – het volwassen leven in dankzij
de handige tips die we meekregen van de
alumni. Nogmaals veel dank aan alle sprekers;
het was een geslaagde Beroepenavond!
– Lisa Le
TRUMP AND ABE SITTING IN A TREE...
Na misschien wel de meest verontwaardigende uitslag van de Amerikaanse verkiezingen
ooit, is Donald J. Trump de 45ste president
van Amerika. Wie had dat gedacht? Japan?
Shinzo Abe was het eerste staatshoofd die
na de verkiezingen op 18 november bij de
toentijdig president-elect Trump op bezoek
kwam, waar ook veel mensen waaronder
veel Japanse ambtenaren raar van opkeken.
Maar wat zouden de twee politici precies van
elkaar willen? Het terugtrekken uit de TPP, de
handelsbalans tussen de VS en Japan, China,
het militaire samenwerkingsverdag: er zijn
talloze punten aan de orde tussen de twee
grootmachten. Dit artikel zal kijken naar de
ontwikkelingen tussen Japan en de VS en
de mogelijkheden en risico’s van de nieuwe
samenwerking tussen Abe en the Don. Op
10 februari vloog de premier Shinzo Abe naar
Washington om de geinaugureerde president Trump te bezoeken, over de stand van
zaken te praten en natuurlijk om te golfen.
Wat er precies besproken is en wat de toon
in deze gesprekken is geweest, is voor de me-
dia een raadsel. Het golf gezelschap bestond
enkel uit Trump, Abe en zijn vertaler. Handel
en economie is waar Abe vooral naar verlangt, vooral na het terugtrekken van de VS
uit de TPP. In plaats van het grote multilaterale verdrag zullen beide leiders waarschijnlijk
zoeken naar een goede bilaterale deal voor
beide landen. Immers hebben beiden landen
zich in het verloop van de tijd in posities gewerkt waar ze niet zonder elkaar kunnen, wil de
huidige status quo blijven bestaan. Het is dan
ook om deze reden, aldus denken veel Japan
experts, dat Abe extra zijn best doet om via
deze golf diplomatie een unieke band met
Trump te kweken. Trump heeft op zijn beurt
meer dan genoeg plek voor vrienden in het
internationale politieke spectrum en heeft
ook niks tegen een potje golf. Op het gebied
van veiligheid heeft de meeste discussie over
de toekomst van US-Japan relaties plaatsgevonden. Door de dreigende opmerkingen
van Trump over het terugtrekken van de troepen in Japan waren veel mensen bang dat
de VS niet langer de veiligheid van Japan zou
太狸記 ⋅ KAMPJOURNAL 2017
garanderen. Echter is op 4 februari Trump’s
secretaris van defensie, Jim Warrior Monk
Mattis (Ja, dat is zijn nickname) naar Japan gegaan om die angst te stillen. Hij benadrukte
de essentialiteit van een veilig en stabiel Oost
Azie. Dat zal weinig mensen verbazen, gezien
de grote mond die Trump nog wel eens heeft
tegenover de rivaal van zowel de VS als Japan:
China. De tegenprestatie zou dan wel zijn dat
ook Japan goed moet investeren in haar eigen defensie. Gelukkig heeft Abe Shinzo daar
waarschijnlijk weinig tot geen problemen
mee: het aanpassen van het vredelievende
artikel 9 van de Japanse grondwet kan niet
snel genoeg komen. Ook zou de
12 / 13
samenwerking in Oost-Azie van de VS onder
Trump, Japan onder Abe en Rusland onder
Putin voor een nieuwe situatie op het wereldtoneel zorgen. Zoals ik in één van mijn eerdere artikelen in de journal heb besproken zijn
Abe en Putin al enkele jaren onderweg om
hun vriendschap te solidificeren. Trump past
dan perfect in deze love triangle, toch? Een
dergelijke samenwerking zou kunnen leiden
tot een resolutie van het Koerillen conflict, gezamenlijke militaire oefeningen in de nabijheid van China en een verbetering van relaties
tussen de VS en Rusland.
Maar er zitten hier ook veel gevaren
verscholen, zoals je misschien al dacht. Een
samenwerking tussen de drie regionale
rivalen zal China misschien wel aggressiever
maken en minder voorspelbaar. In principe
zou dat nog terecht zijn ook, kijkende naar
Trump. Het wereldtheater wordt dus toch
net even wat instabieler. Daarnaast zijn zowel
Trump en Abe niet de populairste thuis, ze
worden beiden verwijt voor het aanwakkeren
van nationalisme en extreem-rechtse
neigingen. Een samenwerking tussen 2
dergelijke leiders zonder overtuigende cijfers
in de publieke opinie peilingen, resulteert
dan misschien wel in een uitkomst waar
niemand op hoopte. Wat er ook gebeurd,
voor zowel Japan en de VS heeft de verkiezing
van Trump voor een golf van verandering
gezorgd in de relatie tussen de twee landen.
De zogenoemde Japan Hands (Niet-Japanse
Japan experts) zullen moet rouleren, wat
dus nieuwe mensen met andere gedachtes
neerzet in een sinds het eind van de oorlog
vastgemetseld diplomatiek systeem. De
wrijving die deze verandering teweeg brengt
kan tot een conflict leiden, maar naar mijn
mening ook tot nieuwe perspectieven over
de regio. In de komende maanden is het voor
Japan wachten tot Trump op staatsbezoek
komt, voordat de relatie tussen Abe en
Trump weer nieuwe vormen aan kan nemen.
Japanners, nog meer dan Amerikanen,
zullen daar met smart naar uitkijken om enig
beeld te krijgen van hoe de toekomstige
samenwerking er uit zal zien, en wat dat voor
hun betekent.
– Ferdi van Ingen
太狸記 ⋅ KAMPJOURNAL 2017
14 / 15
JAPANSE EN KOREAANSE LINGUISTIEK
SCHRIFTELIJKE EVOLUTIE
Japans (日本語 : nihongo) en Koreaans (한국어:
hanguk-eo), twee talen die op het eerste
gezicht minder dan niets met elkaar te maken
hebben, maar die, als we verder kijken, toch
veel overeenkomsten hebben. Heel gek is
het misschien niet, de twee landen hebben
lange tijd contact met elkaar gehad, al was
dit niet altijd als goede vrienden. Integendeel,
tegenwoordig is er nog steeds een hoop
spanning, zij het allemaal met wat minder
(of eigenlijk helemaal geen) oorlogstrekjes
en kolonisatie. Ondanks de spanningen die
tegenwoordig nog steeds spelen, hebben
Japan en Korea elkaar veel beïnvloed. Het
Japans en Koreaans delen veel gelijkenissen,
niet alleen qua grammatica en vocabulaire,
maar vooral ook qua geschiedenis van de
geschreven taal.
漢字
We kunnen het natuurlijk niet over Japans
en Koreaans hebben als we het niet over
het Chinees hebben gehad. Chinees speelde
immers voor beide talen een onmisbare rol,
en dan voornamelijk het Chinese schrift, in het
Japans kanji (漢字: kanji), en in het Koreaans
hanja (한자: hanja), en Chinese leenwoorden.
Aangezien beide talen nog geen geschreven
taal hadden toen ze met Chinese karakters
in aanraking kwamen, werden de tekens
overgenomen om zo ook Japans en Koreaans
te kunnen schrijven. Tussen 108 v. Chr. – 313
n. Chr. kwam Korea in aanraking met het
Chinese schrift, terwijl dat in Japan, via Korea,
in de 5e eeuw gebeurde.
COMPATIBILITEIT MET GRAMMATICA
Helaas waren zowel Japans als Koreaans te
verschillend om echt te kunnen profiteren
van hun nieuwe aanwinsten, waardoor de
schrijftaal eigenlijk alleen voor, en door, de
elite werd gebruikt. Het was gewoon bijzonder
moeilijk, en vergde veel tijd om te leren, iets
wat alleen de elite zich konden veroorloven.
De reden dat Chinese karakters zo moeilijk
waren lag niet alleen aan de hoeveelheid,
in Japan, en natuurlijk in China, worden ze
immers nog steeds in grote getalen gebruikt.
Waar het wel aan lag was dat de grammatica
van Japans en Koreaans enorm verschilt van
dat van het Chinees. Een voorbeeld hiervan
zijn de partikels, die in het Japans en Koreaans
voorkomen, maar niet in het Chinees. Dit
leverde een probleem op, want er waren
geen karakters om die partikels mee op te
schrijven. De oplossing: een karakter vinden
met een soortgelijke uitspraak en die als
‘partikel’ gebruiken.
Het probleem is dan weer dat je karakters
soms gebruikt vanwege de uitspraak, en
soms vanwege de betekenis. Daar komt ook
nog bij dat sommige karakters voor zowel de
uitspraak als de betekenis gebruikt werden
(de ene keer het een, de andere keer het
ander), waardoor schrijven en lezen er
niet bepaald makkelijker op werden. Ook
is het zo dat Japans en Koreaans allebei
werkwoordvervoegingen kennen; iets wat
het Chinees niet kent. Daar moesten dus
ook karakters gebruikt worden voor de
uitspraak in plaats van de betekenis. Dat
leidde, zoals wellicht te verwachten is, tot
een ‘ietwat’ dubbelzinnig systeem. Door de
tijd heen zijn er wel verschillende systemen
ontwikkeld die werkte met andere karakters
(zoals versimpelde Chinese karakters), om
zo vervoegingen en dergelijken te kunnen
schrijven. Dit waren de vroege beginselen van
het huidige, (in Japan) gemixte, schrijfsysteem.
FONETISCH SCHRIFT
Toch zou het lang duren voordat de schrijftaal,
zoals die nu bestaat, zich ontwikkelde. In
plaats daarvan werd alles, koste wat het kost,
geschreven met Chinese karakters. Dat had
niet alleen met gewoonte, maar ook met de
prestige van Chinese karakters te maken.
De invoer van het hangul schrift in Korea,
en het gebruik van hiragana en katakana
(kana), naast kanji, in Japan, hebben dan
ook zeker niet van de een op de andere dag
plaatsgevonden.
De ontwikkeling van hangul vond plaats
gedurende de Joseon dynastie in de
15eeeuw. Koning Sejong wilde een schrift wat
meer toegankelijk zou zijn voor het gewone
volk. Het gevolg was hangul, een fonetisch
schrift bestaande uit 24 karakters; 14
medeklinkers, en 10 klinkers. Deze worden in
blokken van 2, 3, of 4 karakters geschreven,
hierdoor zijn er zo’n 11,000 verschillende
combinaties te maken. Eerst werd hangul
gebruikt op een soortgelijke manier als de
Japanse kanaschriften nu; in combinatie met
hanja (Chinese karakters). Tegenwoordig
wordt Koreaans bijna alleen nog met hangul
geschreven. Dit is overigens een vrij recente
ontwikkeling, en de toekomst van hanja is
onzeker.
Hangul wordt gezien als een van de
makkelijkste alfabetten om te leren, en tot
op een zekere hoogte is dit niet onwaar.
Hetgeen wat hangul een complex systeem
maakt is niet zozeer het (leren) lezen, maar
het feit dat veel klanken op verschillende
manieren geschreven kunnen worden. Dit
maakt het schrijven soms erg ingewikkeld.
De Japanse kana schriften werden in de Heian
periode ontwikkeld door de Boeddhistische
priester Kúkai (空海: kuukai). In eerste
instantie werd kana voornamelijk door
vrouwen gebruikt, het werd dan ook wel,
‘vrouwenschrift’ (女手: onnade), genoemd.
Mannen gebruikten liever kanji, dat werd
dus ook wel, zoals je misschien al kan raden,
‘mannenschrift’ (男手: otokode), genoemd. Er
太狸記 ⋅ KAMPJOURNAL 2017
waren eerst 96 kana, maar tegenwoordig zijn
het er 92. Kana is op te delen in hiragana (46
karakters), wat is ontwikkeld vanuit het cursief
schrijven van kanji, en katakana (46 karakters),
wat is ontwikkeld vanuit onderdelen van kanji.
Hiragana wordt tegenwoordig gebruikt
voor partikels, vervoegingen, en soms ook
voor Japanse woorden (sommige woorden
die kanji hebben, worden vaker in hiragana
geschreven). Ook wordt het gebruikt om
de leeswijze van kanji mee aan te tonen
(furigana), voornamelijk van de moeilijkere
kanji, of in boeken, kranten, en andere
literatuur die voor kinderen bedoeld zijn.
Katakana wordt gebruikt om (niet Chinese)
leenwoorden of buitenlandse namen op te
schrijven. Soms wordt het ook gebruikt om
nadruk te leggen op een bepaald woord.
DE GELIJKENISSEN
Qua geschiedenis hebben het Japanse en
Koreaanse schrift een soortgelijke evolutie
meegemaakt. Beide kampte met problemen
om hun talen met Chinese karakters op te
schrijven, vanwege grammatica die enorm
van het Chinees verschilde. De oplossing
hiervoor was vergelijkbaar; een tweede,
fonetische, schrift maken.
Wat interessant is, is dat ook al werden Chinese
karakters later in Japan geïntroduceerd, Japan
de eerste was die een apart fonetisch schrift
ontwikkelde (ook al werd Japans toen nog
niet gelijk gemixt geschreven). En waar het
voor Korea langer duurde om een fonetisch
schrift te ontwikkelen, hebben zij inmiddels
het gebruik van hanja zo erg verminderd,
dat je ze in hedendaagse literatuur zelden
zal tegenkomen. Beide talen hebben ook
veel leenwoorden uit het Chinees; zo’n 50%
van alle woorden in beide talen. Die komen
16 / 17
voort uit de (interpretatie van) de Chinese
uitspraak van kanji/hanja. Hierdoor zie je
vergelijkbare vocabulaire in beide talen.
Bijvoorbeeld sajin en shashin (foto), of sinmun
en shinbun (krant).
Naast een soortgelijke ontwikkeling van
het schrift hebben het Japans en Koreaans
ook vergelijkbare grammaticale elementen.
Vooral het gebruik van partikels, en de
zinsvolgorde (SOV, subject-object-verb) zijn
belangrijke overeenkomsten.
Toch is de oorsprong van zowel het
Japans als Koreaans niet geheel duidelijk,
en ook de vraag of de talen op een of
andere manier gerelateerd zijn, is nog niet
definitief beantwoord. Dat de talen veel
overeenkomsten hebben komt mede door
het Chinees, en de hoeveelheid Chinese
leenwoorden. De overeenkomsten die er qua
grammatica zijn hebben ervoor gezorgd dat
beide schrijftalen een soortgelijke manier
vonden om Chinese karakters effectief te
kunnen gebruiken.
Het grote verschil is tegenwoordig dat het
gebruik van hanja dramatisch is afgenomen
in Korea, terwijl kanji in Japan onverminderd
gebruikt wordt.
– Joachim van der Pol
SWEET TOOTH
PARADISE
Als je aan Japan denkt, dan is Kit Kat waarschijnlijk
niet het eerste wat er in je opkomt, tenzij je een
passie hebt voor chocolade of geïntrigeerd bent
door de vele smaken Kit Kat die er te krijgen
zijn in Japan. Sinds 2000 zijn er meer dan 300
verschillende smaken geproduceerd, van de
standaard groene thee, tot de lokale Kobe Pudding,
tot de gelimiteerde Kit Kat sushi.
Wat wellicht nog veel interessanter is dan het
aanbod aan smaken is de manier waarop Kit Kat
zo groot is geworden in Japan, want voor een
buitenlans merk is het niet altijd even makkelijk om
binnen te dringen op de Japanse markt. Het aantal
‘bekende’ merken die je in Japanse supermarkten
zal tegen komen is dan ook niet bijzonder groot,
in ieder geval niet vanuit het perspectief van een
Nederlander.
Hoe heeft Kit Kat het dan voor elkaar gekregen om
zo succesvol te zijn? Het korte antwoord is geluk en
slimme marketing.
GELUK
Kit Kat: in het Japans キットカット(Kitto katto), iets wat
een beetje klinkt als きっと勝つ (kitto katsu; (je) zal
zeker winnen). Deze toevallige gelijkenis heeft Kit
Kat geholpen om te groeien op de Japanse markt,
en Kit Kat is een ware “Lucky Charm” geworden in
de ogen van de Japanse consument. Echter is het
natuurlijk niet alleen door puur toeval dat Kit Kat
zo succesvol is geworden. Nestle, de producent
van Kit Kat, speelde enorm slim in op de gelijkenis,
en heeft verschillende succesvolle marketing
campagnes gevoerd. Daarnaast hebben zo ook
ingespeeld op Japanse symboliek en tradities,
zoals bijvoorbeeld お土産 (o-miyage; een souvenir,
of klein presentje om je dankbaarheid aan iemand
aan te tonen). Het succes van Kit Kat is zo groot
dat er in 2014 zelfs speciale Kit Kat Chocolatory
winkels zijn geopend, waar ook promoties zijn die
太狸記 ⋅ KAMPJOURNAL 2017
zeeën van mensen trekken.
18 / 19
SLIMME MARKETING
Veel belangrijker dan de gelijkenis is de
manier waarop Nestle reageerde toen het
ze rond 2000 opviel dat de verkoopcijfers
consistent hoger uitvielen in de maanden
voor het toelatingsexamen. Het bleek dat Kit
Kat als een “good luck charm” werd gegeven
dankzij de bovengenoemde gelijkenis. Nestle
bedacht in samenwerking met Japan Post een
marketing campagne waarbij mensen Kit Kats
konden versturen vanaf het postkantoor.
Nestle inspeelt op de o-miyage markt is het
creëren van gelimiteerde, welke te herkennen
zijn aan de karakters 数量限定 (suuryôgentei;
gelimiteerde oplage), en lokale smaken. Ook
is er meer variatie qua verpakkingen, zo zijn er
niet alleen zakken zoals wij die in Nederland
hebben maar ook luxere doosjes, allemaal in
verschillende maten. Sommige Kit Kat smaken
hebben naast de standaardverpakkingen hun
eigen unieke verpakking, zoals die van saké.
Daarnaast is het via de Japanse Kit Kat website
ook mogelijk om je eigen verpakkingen te
maken met foto’s en teksten.
Op de verpakkingen van deze Kit Kat was
er ook ruimte voor een eigen berichtje; iets
wat je tegenwoordig op bijna alle individueel
verpakte Kit Kats in Japan tegenkomt. Deze
toevoeging benadrukt ook dat Kit Kat iets
is wat je geeft, of dat nou is als o-miyage of
als een “good luck charm”, je kan er je eigen
invulling aan geven. Andere manieren waarop
Tot slot is er de Chocolatory winkel, waar je
speciale Kit Kat repen en Kit Kat gerelateerde
producten kan kopen. Sommige van deze
repen worden per dag met een gelimiteerd
oplage verkocht. Bij de opening van nieuwe
Chocolatory winkels zijn er soms ook speciale,
gelimiteerde, producten te krijgen, zoals de
Kit Kat sushi in de Ginza winkel in Tokyo, die
太狸記 ⋅ KAMPJOURNAL 2017
20 / 21
te krijgen was bij besteding van minimaal 3000 yen.
SEIZOENSGEBONDEN
Nestle speelt zoals eerder vermeld ook goed in op
Japanse symboliek en tradities, de o-miyage is hier
een van de duidelijkste voorbeelden van, vooral
vanuit het perspectief van een buitenstaander.
Echter is er nog een belangrijk onderdeel van de
Japanse cultuur waar Nestle zich maar al te bewust
van is, en dat zijn de seizoenen. Deze zijn vooral
erg symbolisch, met als hoogtepunt de lente,
wat het begin van een nieuw werk- en schooljaar
inluidt, en waar Japan volop geniet van het bloeien
van de kersenbloesems. Voor niet-Japanse
feestdagen zoals Halloween en Kerstmis zijn er
eveneens speciale Kit Kat beschikbaar, deze zijn te
herkennen aan de verpakking.
INNOVATIEF
Dat er in Japan een enorm aanbod aan Kit Kat
smaken is dat weten we inmiddels wel. Alles
kan een Kit Kat smaak worden. Maar naast het
verzinnen van nieuwe smaken doet Nestle in
Japan ook wat anders, en dat is het bedenken
van nieuwe manieren om Kit Kat te eten. Eén
voorbeeld hiervan zijn de Kit Kats die je in een
oventoaster moet “bakken”. De zogenaamde キッ
トカット焼き (kittokattoyaki). Er zijn verschillende
smaken waaronder boterkoek en zoete aardappel,
en het idee is dat de Kit Kat karamelliseert en
lekker knapperig wordt. Het klinkt misschien
vreemd, maar het is verassend lekker, en met al die
gelimiteerde smaken was er nog nooit zo’n goede
reden om te blijven snoepen. Nu is de enige vraag
die nog overblijft: wat wordt jouw favoriete smaak?
– Joachim van der Pol
HAPPY DYING :)
Of
het
nu
daadwerkelijk
zo’n
‘happy’
aangelegenheid is, dat is de vraag! Voor jaren
heeft Zuid Korea het hoogste aantal zelfmoorden
van de wereld gehad, met maar dan 40 doden die
elke dag worden gefilmd. Dit heeft ertoe geleid
dat er veel publieke en private programma’s zijn
ontwikkeld om ernstige niveaus van stress en
depressie te proberen te voorkomen. Een van de
meest populaire programma’s is het zogenaamde
Happy Dying – a ‘Death Experience/Fake Funeral’,
opgericht door meneer Kim Ki-Ho, dat deelnemers
uitnodigt om in hun eigen ‘fake funeral’ een rol
te spelen, in de hoop dat het hen kan helpen het
leven te waarden. Say what?!
De sessie ziet deelnemers door het proces van
het voorbereiden en ervaren van hun eigen
begrafenis, met de hoop dat de deelnemers een
beter perspectief op het leven krijgen en weten dat
het goed is om überhaupt te mogen leven. Happy
Dying laat de deelnemers over hun eigen leven
nadenken terwijl ze in een doodskist liggen, zodat
ze op die manier waarderen wat ze hebben en hun
zelfmoordgedachten heroverwegen. Als je het mij
vraagt is dit gebeuren best luguber Je zult mij om
claustrofobische redenen al niet in die kist krijgen!
Het
proces
begint
wanneer
ze
hun
begrafenisportretten
verzamelen,
die
er
angstaanjagend formeel uitzien en naast hun
‘rustplaats’ worden geplaatst. Vervolgens moeten
ze hun grafreden, biografie, testamenten en
woorden opschrijven die op hun grafsteen zouden
staan. Reactie verschillen op dit moment, veel
mensen voelen zich overweldigd met emoties
wanneer ze plotseling geconfronteerd worden
met het vooruitzicht op de dood en dan met
name bij het schrijven aan hun geliefden. Daarna
worden de deelnemers gekleed in traditionele
begrafenislinnen en klimmen in een houten kist.
Een zogeheten Dodenmeester volledig gekleed in
太狸記 ⋅ KAMPJOURNAL 2017
het zwart, vaak geassocieerd met de engel
des doods, bedekt de ogen en bindt hun
polsen samen. Ze liggen dan 30 minuten in
de verduisterde kamer en mediteren. De
deelnemers worden aangemoedigd om de
consequenties te overwegen die zouden
ontstaan als ze hun eigen leven zouden
nemen.
Degenen die de sessie bijwonen zijn
werknemers die in ‘hoge druk’ werksferen
werken en in sommige gevallen door hun
werkgevers worden gestuurd, gezien de
stress die ze dagelijks op hun werkplek
ondervinden. De autoriteiten hebben in
het verleden en in 2014 geprobeerd om dit
proces te monitoren, de regering van Seoul
heeft een siësta van een uur tijdens de
werkdag ingelast, om de werknemers even
een ‘break’ te geven. Achteraf wekte het idee
echter niet. Werknemers kwamen een uur
eerder om te gaan werken, of vetrokken een
uur later van werk, wat nog steeds betekende
dat ze dezelfde tijd werkten en de spanning
hierdoor niet afnam. Happy Dying ziet ook
een groot aantal studenten die moeite
hebben met het omgaan van de druk van
examens.
Overheidsgegevens hebben aangetoond dat
ouderen in Zuid-Korea het grootste risico
hebben om hun eigen leven te nemen, omdat
ze hun families niet financieel tot last willen
zijn. Burgers van Seoul van 60 jaar of ouder
werden geregistreerd als de leeftijdsgroep
met het hoogste aantal zelfmoordcijfers ,
waarbij 50,3 mensen hun eigen leven alleen
al in het jaar 2014 ontnemen.
Dit is natuurlijk een prachtig systeem als het
helpt om de vele zelfmoorden in Zuid-Korea
22 / 23
te reduceren. In een doodkist liggen voor een
halfuur zou mij in elk geval doen beseffen
dat ik daar nog niet in wil liggen, totdat ik
daadwerkelijk dood ben. Of het daadwerkelijk
helpt, dat ligt uiteraard aan de persoon. Je
eigen leven overdenken en een brief moeten
schrijven aan je geliefde(n), kan veel emoties
oproepen en kan ervoor zorgen dat je het
leven gaat zien door een andere bril, wat
resulteert in het dankbaar zijn voor het leven
en er van genieten met al de dierbaren om
je heen. Het zal voor de deelnemers ook
wel eens goed zijn om al de verhalen van de
andere deelnemers te horen. Men komt er
achter dat hij of zij niet alleen is en niet de
enige is met bepaalde gevoelens die moeilijk
zijn om te onderdrukken.
Het ziet er echter (mij ziens) een tikkeltje
sektarisch uit, maar als Happy Dying echt
de enige manier is om het leven weer
te gaan waarderen dan zeg ik DOEN.
Hoogstwaarschijnlijk zal zo’n dergelijk
programma in Nederland weer minder
snel aanslaan, daar zijn wij Nederlanders
misschien nog iets te nuchter voor. Echter,
je weet maar nooit wat ons landje in de
toekomst te wachten staat! Aan originaliteit
zal het in elk geval absoluut niet ontbreken
en het zal het zeker DE ervaring van het
leven zijn, maar toch een ervaring die ik liever
‘happy’ zal overslaan :) Ik zeg ‘Happy Living’
voor mij!
– Yeftha Leising
IN GESPREK MET
de lustrumeditie van ons blad besloot ik om
ANNE FERRERO Voor
eens iets anders te doen dan een normaal artikeltje
over een onderwerp uit te tikken: ik koos er voor
om een interview te doen. Ik iinterviewde Anne
Ferrero, regisseur en bedenker van ‘toco toco’, een
Franse serie die twee maal per maand op youtube
verschijnt.
Om praktische redenen is er voor gekozen dit interview in
het Engels te doen en een paar kleine aanpassingen m.b.t.
spelling en interpunctie daargelaten zijn de woorden en
zinnen van Anne Ferrero zoveel mogelijk zo gelaten als hoe
zij ze opgeschreven had.
Could you please explain to our readers what
‘toco toco’ is about?
Toco toco is a documentary program where
Japanese artists, creators or people from various
backgrounds introduce places in Japan they like or
that inspire them, while also showcasing some of
their work or activities.
Each episode is about 10 minutes long, in Japanese
with English and French subtitles, and aired twice
a month.
How did toco toco get started? Whose idea
was it to make this kind of program?
Toco toco started when I moved to Japan in
September 2011. At that time I was working for a
small French TV channel that specialized in geek
and Japanese pop culture, and was looking for a
concept for a program I would be able to do alone.
For three years, I followed various people with a
small camera and did all the editing myself.
Boven: het vroegere logo van toco toco en daar
onder: het huidige logo van toco toco
One day, I got the chance to meet a team in Tokyo
who was interested by the project and wanted
to take it further. Thanks to them, there is now
a cameraman/editor and people helping on the
production of the show. Since then, toco toco is
太狸記 ⋅ KAMPJOURNAL 2017
also available on Youtube with English and
French subtitles.
Originally, the show had a variety taste to it,
with the guest speaking directly to the camera
and me doing the narration in French, but
last year we wanted to take a new approach
closer to short documentary and take on a
global identity.
Which episode did you enjoy making the
most?
The episode we enjoyed making the most
overall was the episode with the game
creator Swery, who is such a crazy and
lovable character. We followed him through
his favorite bars in Osaka, the episode ended
up being 18-minute long. (Episode 25)
There are also great memories of many other
episodes.
Which part of the creative process
behind making the series do you like the
most?
I’m happy when the guest enjoys the shooting,
when we can shoot in nice situations, or
when the edit starts to take form. I also like
it when viewers get to discover new artists or
creators through the show
Looking at toco toco and other projects
you have worked on, it’s quite obvious
that you have a passion for Japan and its
creators. How did this passion start?
Like many people born in France during the
80’s, I grew up with many Japanese anime on
TV, or playing Japanese games at my friends’
house. Later I became interested in Japanese
culture, movies and literature and finally
decided to study Japanese language and
civilisation in university.
24 / 25
While studying there, I started to work as parttime intern at the TV channel Nolife which
was about to start broadcasting. First I would
handle translations, subtitles, database or
research work, then I learned on the spot
to make programs especially interviews or
reports of Japanese creators for example.
Being able to edit directly with Japanese
language material without a transcript or a
person to translate was a big gain of time and
improvement on team work optimization.
“I
love
Japanese
onomatopoeias
because of their simple sonorities
and how so many of them are
spread across the Japanese
language.”
How do the creators react when they
see the finished episodes, featuring
themselves?
Usually they’re happy with the result while
being a little bit “hazukashii” (embarrassed)
since many of them are not used to being
filmed at all. They are the most happy when
they get messages from foreign viewers on
Twitter or Facebook or being featured on
foreign media.
Sometimes the show has been a trigger for
them to start selling their creations abroad,
or play live abroad for example.
Are the creative worlds of Japan and
France very different from each other,
in your experience, or are they actually
much alike?
As I spend much of my time working on
showcasing Japanese creators I’m not
particularly aware of the situation in France
but one thing I noticed was that many small
scale fashion creators in Japan could easily
have their work featured in select shops or
in pop-up stores inside department stores.
I was really surprised about how common it
was.
If you could do another episode with any
of the creators you have already made
an episode with before, which creator
would it be and why?
I would probably redo some episodes of
the seasons that are not on Youtube, to
bring more attention around those guests. A
concrete example that comes to mind
is Ichiro Kataoka, who is one of the last
benshi (people who were reading aloud the
dialogues of silent movies) in Japan.
Finally, at the end of each episode of
toco toco you ask the creators to teach
the viewers a Japanese word or saying.
What Japanese word or saying would
you like to teach our readers?
It would probably be the name of the show
“toco toco” which is the onomatopoeia for the
sound of steps or someone walking around.
I love Japanese onomatopoeias because of
their simple sonorities and how so many
of them are spread across the Japanese
language
Ook tijdens zijn iaflevering in toco toco heeft game director Yoko Taro zijn beruchte masker op.
太狸記 ⋅ KAMPJOURNAL 2017
26 / 27
AAN TE RADEN AFLEVERINGEN
Heeft dit interview jou warm weten te maken
voor deze interessante serie? Of wil je gewoon
een paar leuke afleveringen zien om te weten
wat voor iets het nou precies is? Dan heb ik
alvast een kort lijstje met afleveringen die
zeker de moeite waard zijn.
Aflevering 37: YellowYellow
YellowYellow is een moderne kunstenaar
die om de een of andere reden lichtelijk
geobsedeerd lijkt te zijn door de kleur geel en
die dan ook hele tentoonstellingen maakt die
alleen maar om deze kleur draaien.
Aflevering 49: Yoko Taro
Yoko Taro, de bekende video game director
die onder meer aan Drakengard en nieR
heeft gewerkt, gaat onder meer langs bij
game studio PlatinumGames en een arcade
met vintage pinball machines. Aangezien hij
enigszins cameraschuw is heeft hij, zoals hij
wel vaker doet, de hele aflevering llang een
masker op.
Aflevering 35: KYOTARO
Kunstenares KYOTARO geeft een kijkje in
haar, met de meest prachtige kunstwerken
behangen, atelier en naar een heel bijzondere
boekenwinkel waar de manga waar zij aan
heeft gewerkt wordt verkocht.
Aflevering 38: Shoji Murahama
Shoji Murahama, een anime producer die
bij Gainax heeft gewerkt en later zelf studio
Gonzo oprichtte en nu bij Emon Studio werkt,
neemt ons mee naar een LARP evenement
en naar de Emon Studio om daar meer te
vertellen over de filosofie van deze studio.
Aflevering 29: DE DE MOUSE
In deze aflevering neemt de erg jonge
elektronische artiest DE DE MOUSE ons
op een korte reis door de verschillende
stadsdelen en parken die hem hebben
geïnspireerd bij het maken van zijn muziek.
– Milan Boon
KATERN:JAPAN
GHOST IN THE
SHELL, NIET OF
WEL?
De Journal wisselt artikelen uit met Katern:
Japan! Een blog met de meest heldere
informatieve leeshapjes en dit keer
brengen we je een artikel geschreven door
Joep Omes.
De artikelen worden direct overgenomen
van
www.katernjapan.nl.
Het
kan
voorkomen dat in de oudere artikelen
enkele oude data genoemd worden.
Ghost in the Shell is één van de meest populaire,
best bekeken en invloedrijke anime ooit. De
manga, Kōkaku Kidōtai, van Shirow Masamune
werd in 1995 door regisseur Mamoru Oshii
vertaald naar het grote doek en wordt algemeen
beschouwd als een meesterwerk. Gedurende één
uur en drieëntwintig minuten wordt bloedstollende
actie afgewisseld met fascinerende dialogen en
existentiële vraagstukken. Het werd dus hoog
tijd dat er, in deze tijd van reboots en remakes,
een Hollywoodspeelfilm van werd gemaakt. Een
film waarin het Japanse hoofdpersonage wordt
gespeeld door de niet-Japanse Scarlett Johansson.
Weet deze film de sfeer van het origineel wel
over te brengen? Hoe lang blijft een futuristisch
verhaal zijn tijd vooruit? Als groot fan van de eerste
verfilming besloot ik de gok te wagen en de film
in de bioscoop te bekijken om deze en meerdere
vragen beantwoord te zien.
Niet alleen de eerste Ghost in the Shell kon mij
bekoren; Ghost in the Shell 2: Innocence, de tweede
bioscoopfilm van Oshii en de animeserie Kōkaku
Kidōtai: Stand Alone Complex spraken zeer tot
mijn verbeelding. De futuristische cyberpunkstad
Niihama die het decor vormt voor Ghost in the
Shell loopt over van de sfeer die we ook kennen
van jaren ’80 sci-fi films als Blade Runner. Het is het
jaar 2029, en we volgen Major Motoko Kusanagi,
een cyborg die in een synthetisch lichaam alleen
nog haar eigen hersenen – haar ghost – heeft.
Major Kusanagi is als agent onderdeel van Section
9, een eenheid van het Ministerie van Defensie
die cyberterrorisme tegen moet gaan. Dat is
hoog nodig, want in het jaar 2029 vervaagt de
scheidingslijn tussen mens en machine. Kusanagi
plugt zichzelf, net als vele anderen, in op het
netwerk via de aansluitingen in haar nek. Kusanagi
is dan wel de enige cyborg, maar haar team bij
Section 9 beschikt ook over een keur aan upgrades.
Gelukkig vinkt de nieuwe film al deze elementen
太狸記 ⋅ KAMPJOURNAL 2017
keurig af. Je merkt dat de film is geregisseerd
en geproduceerd door liefhebbers van
het origineel. Het decor voor de film is
een futuristische, Aziatische stad die
compleet uit beton opgetrokken lijkt te
zijn. De neonreclames zijn vervangen
door gigantische hologrammen – waarbij
de toevoeging van 3D effecten voor de
verandering eens wel de juiste keuze blijkt te
zijn geweest. Ook de muziek bracht meteen
diezelfde sfeer, met een knipoog naar de
originele soundtrack uit ’95.
Welaan: ik vond deze Ghost in the Shell een
mooie film en ik heb me bijzonder vermaakt.
De film gooit alle remmen los om er een
overweldigend visueel spektakel van te
maken. Toch heb ik een probleem met de
film. Dat is niet dat er niet goed gekeken is
naar het origineel en hoe dit zo goed mogelijk
nagemaakt kon worden; het probleem is dat
28 / 29
het lijkt alsof de makers na de vormgeving van
de wereld en de brute actiescènes vergeten
zijn om voor diepgang te zorgen. De Japanse
film- en animatieserie spreken juist tot de
verbeelding omdat deze het bewustzijn
als een tastbare entiteit proberen neer te
zetten, in een wereld waarin het bewustzijn
langzaam maar zeker los is geweekt van het
menselijk lichaam.
De film focust heel bewust op het verhaal
van Major Mira Killian, zoals het personage
van Scarlett Johanson in deze versie heet. Er
is bewust afstand genomen van de Japanse
naam die de Major in de anime heeft.
Bovendien heeft Johansson expliciet gezegd
dat ‘haar’ Major geen ras heeft, en niet zonder
reden: vanaf de dag dat werd aangekondigd
dat zij deze rol zou vertolken in de Hollywood
remake vielen critici on- en offline over
elkaar heen om daar iets van te vinden. Aan
de ene kant werd beargumenteerd dat Kusanagi
niet per definitie een ras heeft; ze is immers een
cyborg. Ondanks haar Japanse naam en spraak
blijft ze een machine. Totdat we cyborgs zonder
ras daadwerkelijk kunnen casten als zichzelf,
werkt het contrast tussen een westerse actrice
en haar overwegend Aziatische medespelers
best goed. Anderen stelden dat ondanks het
uiterlijk van karakters in deze en andere anime in
het algemeen, de cast Japans is, Japanse namen
heeft. Bovendien kan dit specifieke verhaal zich
alleen maar in een Japanse setting afspelen. Maar
omdat de personages in het origineel er, zoals in
veel anime en manga helemaal niet Japans uitzien,
heeft de Hollywoodversie zich wat dichterlijke
vrijheid veroorloofd. De grote ogen, de piekharen
in felle kleuren doen immers niet meteen aan
Japan denken.
Voor de reden daarachter moeten we 60 jaar
terug in de tijd. Na de Tweede Wereldoorlog en
de atoombommen op Nagasaki en Hiroshima
begon Japan aan de wederopbouw van haar
economie. Japan keek naar Amerika en begon
de populaire Amerikaanse cultuur en stijl na
te bootsen, met succes. Zoals met zoveel
buitenlandse inspiratiebronnen slaagde Japan er
in om de westerse cartoons beter te maken dan de
Amerikaanse tekenaars zelf, en deed hetzelfde met
poppen en speelgoed. Japan verruilde niet haar
eigen identiteit uit bewondering voor het westen,
maar nam juist de westerse cultuur en invloeden
op om zo haar eigen economie te verbeteren. Pas
toen de Japanse economie tegen het einde van de
jaren ’70 en begin van de jaren ’80 een comeback
maakte dankzij elektronica en speelgoed werd
anime een echt genre. Toen de Ghost in the Shellmanga in 1989 uitkwam, op het hoogtepunt van
deze periode van technologische revolutie, was
dat een schot in de roos. Apparaten maakten van
Japan immers weer een grootmacht, wat de relatie
太狸記 ⋅ KAMPJOURNAL 2017
die Japan met elektronica heeft uniek in de wereld
maakt. Ghost in the Shell is een product van die
relatie en dat een Amerikaanse regisseur een
westerse actrice (hoe goed of beroemd dan ook)
kiest om de rol van Kusanagi te vertolken, voelt
daardoor raar.
In de originele Ghost in the Shell wordt meermaals
de vraag gesteld wat het betekent om mens te zijn.
Wat maakt jou menselijk als jouw complete lichaam
uit machines bestaat? De bioscoopfilm beantwoordt
deze vraag met een typisch Hollywood-antwoord:
wat wij doen, is wat ons definieert. Bewustzijn zit
hem dus in handelen. Heel veel dieper gaat de film
helaas niet, maar dat is uiteindelijk maar goed ook:
het script van deze snelle, spectaculaire actiefilm
zou wellicht bezwijken onder het gewicht van de
diepe vragen over kunstmatige intelligentie die in
de originele serie worden gesteld. Dat het verhaal
echter compleet draait om Major Mira Killian, die
uiteindelijk toch meer van Kusanagi lijkt te hebben
dan dat de film ons aanvankelijk doet geloven, doet
deze franchise geen recht. Gelukkig slaagt de film
er in om me te doen geloven dat deze dystopische
samensmelting van mens en machine ons nog niet
in de nabije toekomst te wachten staat.
Mijn eindoordeel? Zoals zo vaak tegenwoordig,
zijn de verwachtingen bij de verfilming van zo’n
iconische franchise torenhoog. Ga de film zien
en ga er zonder verwachtingen in, je zult versteld
staan. Ghost in the Shell is een bijzondere film,
wat zeker voor remakes tegenwoordig steeds
moeilijker blijkt te zijn. De film overtreft wellicht
niet de stoutste dromen van de fans van het eerste
uur, maar totdat iemand daar wel in slaagt grijp ik
van harte elke kans om te ontsnappen naar dit
fascinerende universum met beide handen aan.
Ghost in the shell: wél.
– Joep Omes
30 / 31
WTF JAPAN &
OMG KOREA
Lopen je conversaties de laatste tijd niet
zo lekker? Ben je op zoek naar nieuw
gespreksvoer? De Journalcommissie brengt
je weer het leukste WTF Japan & OMG
Korea nieuws!
WTF JAPAN: WE’RE GETTING MARRIED
DIVORCED!
Het aantal koppels dat zich van elkaar ontkoppelt
is nog nooit zo hoog geweest. Heel gek is het dan
ook niet dat er manieren worden gevonden om te
cashen op dit fenomeen, want de een zijn dood is
de ander zijn brood. (Zonder de dood dan, in dit
geval). In Japan is er dan ook iets nieuws bedacht:
de 離婚式 (rikonshiki: scheidingsceremonie).
Waarom alleen het trouwen vieren? De
scheidingsceremonie lijkt te helpen met het
verwerken van het scheidingsproces. Heel gek is dat
misschien niet, omdat dit een veel persoonlijkere
manier is om het huwelijk af te sluiten dan door
een flinke berg officieel papierwerk heen te gaan.
“Met een hamer wordt de huwelijksring
aan stukken geslagen.”
De ceremonie zelf wordt bijgewoond door
vrienden en familie, net als de huwelijksceremonie.
Met een hamer wordt de huwelijksring aan
stukken geslagen. Zonde, hopelijk was het geen
dure ring… Afijn, het is wel een duidelijke afsluiting
van een periode. Na de ring te hebben vernietigd
is er een terugblik naar waar het allemaal begon:
de huwelijksceremonie. Vervolgens wordt er een
boeket gegooid, met een twist natuurlijk, want
wie deze vangt zal de eerstvolgende zijn van wie
we een scheidingceremonie mogen verwachten.
Tot slot is het tijd om degene te straffen wie de
scheiding aanvroeg, door een bord slagroom in
zijn (of haar) gezicht te gooien. Bon Appetit!
– Joachim van der Pol
太狸記 ⋅ KAMPJOURNAL 2017
OMG KOREA: GOT & ZUID-KOREAANSE
VERKIEZINGEN
Elk democratisch land heeft ermee te
maken: nationale verkiezingen. Behalve
dat dit een feest voor de democratie is,
betekent dit ook dat media alles uit de kast
trekken om er een spektakel van te maken.
Zeker met de hedendaagse technologie
zijn er mogelijkheden in overvloed. Bij de
NOS hadden ze tot voor kort “Herman de
Schermman” die met een virtueel scherm de
verkiezingen presenteerde en dit jaar zorgde
“Ron het Zetelkanon” met computer graphics
ervoor dat mensen zicht hadden op mogelijk
te vormen coalities. Deze vallen echter in
het absolute niets bij wat ze bij de zender
SBS in Zuid-Korea doen. Daar werden bij de
verkiezingen dit jaar de presidentskandidaten
afgebeeld als karakters van de Tv-serie “Game
of Thrones”.
32 / 33
Dit spektakel voor het oog ziet er niet alleen
prachtig uit, het houdt ook mensen die
minder geïnteresseerd zijn in politiek voor
de buis gekluisterd. SBS ging verder door
voor elke tussenstand een nieuw filmpje te
maken. Soms serieus, soms met prachtige
graphics en soms gewoon heel grappig.
De presidentskandidaten hebben zelfs
hun medewerking aan sommige filmpjes
verleend, waardoor je getrakteerd wordt
op dabbende en schattig acterende oudere
politici. Hoogtepunt blijft toch de ‘Game of
Thrones’ uitvoering, waarin de latere winnaar
Moon Jae-In op een draak vliegt. Ik kan dan
ook alleen maar voorstellen dat we dit zo
snel mogelijk in Nederland gaan invoeren om
alleen al het imago van politiek Nederland op
te krikken.
– Jerry da Costa
LEDENKORTING SUSHI BENTO
Illustratie door Florence Stieber
Tanukiaan en medewerkster bij Sushi Bento!
Alleen op vertoon van je collegekaart, waarop Japan -of Koreastudies vermeld
staat, én deze kortingsbon ontvang je als lid van Tanuki 10% korting op je bestelling
bij Sushi Bento te Leiden. Een kortingsbon mag slechts 1x keer worden gebruikt.
MA: 16-22
DI: GESLOTEN
WO-DO: 16-22
VR-ZO: 14-22
HAARLEMMERSTRAAT 191
231DP LEIDEN
071 56 61 136
WWW.SUSHIBENTOLEIDEN.NL
CARTOON VAKANTIE
Illustratie door Milan Boon
Ga naar www.drawingmilan.deviantart.com voor meer leuke illustraties van Milan!
‘S AVONDS
EEN MAN,
‘S OCHTENDS
EEN MAN!
Een Tanuki activiteit is géén geldige
reden om te laat, of helemaal niet, te
komen bij college. Wees verstandig,
wees een man óf een vrouw!
