-
Titel
-
2016-2017 | 2
-
Nummer
-
2
-
extracted text
-
太狸記
LVSJK Tanuki / 三十五周年 / 十一月
太狸記・十一月号
1
社説
Colofon
JOURNALCOMMISSIE
Voorzitter:
Lisa Le
Secretaris:
Hannelieke Soppe
Eindredactie:
Yeftha Leising
Leden:
Anky
Ferdi van Ingen
Jerry da Costa
Joachim van der Pol
Milan Boon
Sander Breeuwer
REDACTIELEDEN
Hoofdredactie:
Lisa Le
Vormgeving:
Lisa Le
Eindredactie:
Yeftha Leising
BESTUUR VAN TANUKI
Praeses:
Angelique Ardjoen
Ab-actis:
Suzanne (Suzé) Klok
Quaestor:
Maarten Rutte
Vice-Praeses &
Assessor Extern:
Martijn Cornelissen
Assessor
Intern:
Lisa Le
Assessor
Eerstejaars:
Robin van Vliet
COMMISSIES
Acquisitiecommissie:
Martijn Cornelissen
Eerstejaarscommissie:
Robin van Vliet
Feestcommissie:
Fleurtje Meijer
Jaarboekcommissie: Amber Trijssenaar
Kampcommissie:
Jerry da Costa
Kunst- en
Cultuurcommissie: Max Huurman
Reiscommissie:
Angelique Ardjoen
RAAD VAN TOEZICHT
Voorzitter:
Albert Tiemersma
Leden:
Vincent Meijer
Gise van den Wildenberg
Editorial van de
hoofdredacteur
Inmiddels zijn we alweer bijna over de helft
van het collegejaar. De midterms zijn verleden
tijd, straks begint de nieuwe tentamenweek, de
nieuwe feestdagenperiode en de ouderejaars
vertrekken binnenkort naar het buitenland.
Tijd gaat. Zo. Snel. Voorbij.
Maar geen stress, lees de TaTanukiKi! Houd
jezelf up-to-date en vind in Tanuki Shinbun wat
voor leuks we weer meemaakten in de afgelopen
maanden. Of ga meteen door naar de artikelen
die geschreven zijn door onze JournalCo:
religie, politiek, taal, sport, film en – wait for
it – kiiiip. Dat laatste is zelfs kerstgerelateerd.
Daarnaast hebben we twee gastschrijvers die je
een sfeerverslag brengen en tips & tricks geven
voor later na je studie. Katern: Japan brengt je
een artikel over treindeuntjes. TanuKitchen test
kimbap voor je uit. Ask Anky doet haar laatste
woordje. Vergeten figuren en WTF & OMG leren
je weer de interessantste feitjes. En natuurlijk
kunnen we de Tanuki Strip niet vergeten! Ik
kan al het moois wel opnoemen, maar je kan de
Journal beter zelf doorbladeren. Dus, lees ze!
En jongens, kijk maar alvast uit naar de
lustrumfestiviteiten in februari. Tanuki is jarig
en het wordt alleen maar nog leuker. – Lisa Le
Heb je trouwens zelf nog ideeën voor artikelen?
Stuur dan een mailtje naar journal@tanuki.nl!
“Hij komt uit 1925.”
“Maar dan is het terecht dat hij
eerder doodgaat.”
– Kayleigh Herbrink & Laura
Noordermeer
2
太狸記・十一月号
目次
Op de voorkant
Het thema van de TaTanukiKi is
dit jaar de Japanse en Koreaanse
mythologie.
Een performer gekleed als
Amaterasu tijdens het Kitami
Autumn Festival 2011 in Japan.
Amaterasu (天照) is een Japanse
godheid die onderdeel is van het
shintoïsme. Ze wordt gezien als
de zonnegodin, maar ook als de
godin van het universum. Haar
volledige naam is Amaterasuoumikami (天照大神): “the great
august kami (god) who shines in
the heaven”.
Volgens de Japanse mythologie
zouden de Japanse keizers direct
afstammen van de zonnegodin.
De spiegel waarmee ze wordt
afgebeeld, is het embleem van het
Japans keizerlijk huis.
Foto door Martha Boatright
Inhoud
TANUKI SHINBUN
De Commissievoorzitters 2016-2017
4
Maandelijkse Borrel: Pubquiz Lustrumeditie 7
CAMERA JAPAN Festival
8
Tea-riffic Time
9
Beroepenavond
10
Tanuki Feest: SS & TT
11
Meet & Greet: Sakura High School
12
JAPAN & KOREA
Alleen God loopt in het midden
13
Ban Ki-moon
16
Japanse en Koreaanse linguistiek
18
Kerstmis in Japan
21
THAAD
23
MEDIA & SPORT
Match-fixing in Zuid-Korea
25
Shelter the Animation
27
Zombies en Zuid-Korea
29
COLUMNS
Alumni aan het woord! – Thijs de Buck
38
Japan Festival 2016
33
Katern: Japan – Treffende Treintunes
35
North Korean exiles speaking in public
37
Vergeten figuren: Iva Togari
38
WTF Japan & OMG Korea
39
TanuKitchen: Kimbap
40
Ask Anky
42
EXTRA
Yuki kortingsbon
43
Tanuki strip
43
“Heb ik dingen al genaaid of ga
Heb jij fotografisch werk dat je wilt
delen met iedereen? Stuur je ideeën
voor de cover naar journal@tanuki.
nl en wellicht siert jouw werk de
volgende TaTanukiKi!
jij me naaien?” – Robin van Vliet
“Ik ga kijken hoe lang ik het
volhoud.” – Jerry da Costa
太狸記・十一月号
3
De Commissievoorzitters 2016-2017
In de vorige editie maakte je al kennis met het nieuwe bestuur en de nieuwe Journalcommissieleden,
maar Tanuki is natuurlijk nog zoveel meer andere commissies rijk! Ik kan alle commissies
voor je opsommen, maar ik kan ook de commissievoorzitters zelf aan het woord laten. Dus,
maak kennis met de commissievoorzitters en leer de commissies een stukje beter kennen!
Ik zal hier mezelf extra moeten gaan bewijzen dat ook
de acquico nog bestaat, want tot nu toe hebben jullie nog
niet veel van ons mogen mee maken. Als acquico zijn
we nu nog druk bezig met onze komende evenement.
Waar je natuurlijk wel al voor in hebt kunnen schrijven
is onze Buddy Program, en ons ‘Gesprek met BuZa’!
Acqui is vooral veel proberen, en er dan ook vooral
voor gaan. Het wilde in, het gewoon doen. Ik hoop
dit jaar jullie nog te kunnen verassen met onze andere
activiteiten met als klap op de vuurpeil de Company
Day! Stay tuned! – Martijn “ Otter” Cornelissen
Hoi allemaal! De meesten van jullie zullen me al wel
kennen. Ik ben Robin van Vliet en dit jaar ben ik de
voorzitter van de Eerstejaarscommissie. Ik vind het erg
spannend, want hoewel ik bestuurservaring heb, ben
ik nog nooit voorzitter geweest van een commissie.
Maar ik vind het erg leuk om te doen. Het leukste aan
de commissie vind ik dat we erg de vrijheid krijgen
in wat we willen organiseren voor onze leden, en dit
betekent dat de activiteiten alle kanten op kunnen
gaan. Daarom hoop ik jullie ook allemaal te zien
op onze activiteiten! Kom samen met ons het jaar
afsluiten tijdens Sinter- Kerst en Nieuw in december,
of leer de kneepjes van het kendo in februari! En er
komt nog veel meer leuks aan, dus houd Tanuki zeker
in de gaten! Liefs. – Robin “Sorry~“van Vliet
Heehee!
Dit jaar mag ik, Fleurtje, de rol van de Feestcommissie
voorzitter vervullen. Ik ben derdejaars Japan
studente met een passie voor gamen, dansen, en
feestjes uiteraard! Samen met mijn commissie van
zeven man organiseren we ongeveer eens in de
anderhalve maand een mooie gelegenheid om met
andere Tanukianen de nacht onveilig te maken.
Van Sexy Safari’s en Wulpse Winters tot Halloween
thema’s, er is voor ieder wat wils. Hopelijk zie ik je
op de dansvloer! – Fleurtje “Fhuruuche” Meijer
4
太狸記・十一月号
Hoi, ik ben Amber, de voorzitter van de
Jaarboekcommissie! De Jaarboekcommissie maakt dit
jaar een lustrumjaarboek met daarin alle hoogtepunten
van dit jaar en terugblikken naar voorgaande jaren.
Dit jaar bestaat de Jaarboekcommissie uit Jiske,
Sanne, Suzé, Bram en Evan. Het thema van dit jaar
is ‘Tanuki gaat op zoek naar zijn ouders in Atlantis’.
Dit jaar maken wij ook leuke promotiefilmpjes en
poster die snel te zien zullen zijn! Ook maken wij
foto’s voor het smoelenboek waar binnenkort weer
een moment voor zal zijn, dus houd Facebook in de
gaten ;) En vergeet niet om het hele leuke jaarboek
te kopen! – Amber “Zo Dan..” Trijssenaar
皆さん、こんにちはー
안녕하세요~
Mijn naam is Max en ik ben dit jaar de voorzitter
van de Kunst en Cultuurcommissie, aka de KCC.
Wij organiseren allerlei leuke culturele uitjes
voor jullie: lekker uit eten, bezoekjes aan musea,
spannende filmavonden, noem het maar op. Het
kan echt van alles zijn. Maar één ding is zeker;
gezellig is het bij ons altijd! Binnenkort organiseren
wij een filmavond waar we echt een hele leuk film
gaan kijken. Dit wil je niet missen! Ook volgend
semester zullen wij hard ons best doen om voor
jou leuke evenementen te kunnen neerzetten.
Heel veel succes met je tentamens!
Groetjes. – Max “Like–” Huurman
“Bestuur Tanuki heeft een bericht geplaatst in
LVSJK Tanuki.” –Haha, ja, waarschijnlijk ben ik dat.
Spammen is dit jaar echt mijn ding geworden, want
ik gooi de JournalCo-leden ook dood met deadlines
en berichten in onze aparte Facebookgroep. Maar!
Het is met een (goede) reden, want als hoofdredacteur
van de Journalcommissie werk ik samen met de meest
fantastische schrijftalenten en wij garanderen je elke
paar maanden weer een schitterende TaTanukiKi
Journal! Het verenigingsblad vind je altijd na elke
publicatie in het Arsenaal of online op de Tanuki
website, dus kijk vooral uit naar de volgende
editie! Het is gratis. – Lisa “Doe Gewoon” Le
太狸記・十一月号
5
Hallo daar ben ik weer!
Ditmaal in mijn rol als voorzitter van de
kampcommissie. Met onze geweldige team zijn we
dit jaar uitverkoren het eerstejaarskamp in 2017 te
organiseren. Dit jaar is zelfs nog specialer, aangezien
we ook de eer hadden het lustrumkamp voor te
bereiden. Ten tijde van het schrijven van dit stukje
is dit lustrumkamp nog niet geweest, dus kies zelf uit
een van mijn twee reacties: “Bedankt iedereen. Het
was geweldig” of “Nee je krijgt je geld niet terug”.
Uiteraard gaan we over een paar maanden ook weer de
procedure starten om senpai/seonbae te kiezen voor
aankomend eerstejaarskamp, dus houd alle Tanuki
berichtgevingen in de gaten! –“그냥”Jerry da Costa
Op reis gaan, wie wil dat niet! Verschillende plekken
bezoeken en nieuwe ervaringen opdoen. Ultieme
relaxtheid! Maar zo een reis plannen kost veel tijd en
kan hoofdpijn opleveren...Daarom heeft Tanuki haar
eigen reiscommissie die dit voor jou doet! Mijn naam
is Angelique Ardjoen. Behalve dat ik voorzitter ben
van Tanuki ben ik ook voorzitter van de reiscommissie.
Samen met zeven lieftallige coleden – Maarten, Nina,
Laura, Sanne, Zeno, Ester en Moon – zal de commissie
dit jaar maar liefst drie reizen (!) organiseren. Tanuki
haar verjaardag is op 14 februari, de dag van de
liefde. Het is dus vanzelfsprekend dat de kleine reis
dit jaar naar de stad van de liefde gaat: Parijs. Ook
dit jaar zijn er twee grote reizen naar Korea en Japan!
Deze reizen zijn niet alleen veel bonding met medeTanukianen, maar ook nog eens educatief dus hopelijk
zien wij jullie bij één van onze reizen. Kusjes, De
Reiscommissie. – Angelique “Baas” Ardjoen
6
太狸記・十一月号
Maandelijkse Borrel: Pubquiz
Lustrumeditie
De vraag was of alle teams de presides vanaf het
bestuur ‘Beerschappij’ (2011-2012) tot ‘Ardjoen
Legioen’ (2016-2017) wisten op te noemen.
De ouderejaarsstudenten hadden duidelijk
het voordeel en met geluk zaten er wel een
aantal ouderejaars in elk team, maar minstens
twee teams bestonden uit alleen eerstejaars
Japanologen of Koreanisten. Nieuwsgierig
aagje als ik was, besloot ik een kijkje te nemen.
nam onze lieftallige Suzé het woord en
presenteerde ze enthousiast de vijfenveertig
vragen van de Pubquiz. Categorieën zoals
Tanuki, Japan & Korea en Weeaboo &
Koreaboo kwamen aan bod. Het ene team
had duidelijk meer moeite met bepaalde
categorieën dan het andere team, maar de
uitdagingen maakte de sfeer er niet minder op!
Goed, oké, Angelique stond in ieder geval
tussen het rijtje; dat was bijna een weggevertje,
maar dan volgt de naam van de praeses
van het vorig bestuur: ‘Shogi-man’. Er was
werkelijk niemand die mij te binnen sch–
wacht, wie gaf de Shogi Workshop tijdens het
Eerstejaarskamp? Hilarisch, vanbinnen lag
ik dubbel: Luc, ben jij toevallig Shogi-man?
Na elke categorie leverden de teams hun
antwoorden in bij Maarten en Angelique,
die achter de schermen deze nakeken en zo
de stand bijhielden. Ondertussen ging Suzé
ook de antwoorden af met alle teams. Hierop
ontstonden kreten van blijdschap, soms
ook geluiden van teleurstelling en er waren
misschien zelfs pogingen tot het omkopen
(lees: bedreigen) van een bestuurslid.
De allereerste Maandelijkse Borrel van het jaar
begon dus goed met de Pubquiz: Lustrumeditie!
De opkomst was geweldig: ouderejaars -en
eerstejaarsstudenten, Japan -en Koreastudies,
iedereen was er en alle teams waren compleet. De
mooie lampen in de zaal zorgden voor een extra
knusse sfeer, iedereen knoopte drukke gesprekken
met elkaar aan, met z’n allen genoten we van
de privé-bar in de bovenzaal en ondertussen
Wijsheid komt inderdaad met de jaren,
want uiteindelijk wonnen het senpai team
Mukashi, Mukashi en het seonbae team (plus
Japanoloog Eline) Suzé’s Bae’s! Natuurlijk
verdienen de andere teams ook een pluimpje
voor hun enthousiasme! Bedankt dat jullie
er allemaal waren, het was weer eens een
gezellig avondje en ik had niets minder
verwacht. Tot de volgende borrel! – Lisa Le
太狸記・十一月号
7
CAMERA JAPAN Festival 2016
CAMERA JAPAN Festival is een jaarlijks
terugkomend evenement in Nederland waar
vele Japanse films en activiteiten plaatsvinden.
Afgelopen oktober vond het evenement
plaats in zowel Rotterdam als Amsterdam.
En de Kunst en Cultuurcommissie zocht
drie films uit om samen met de Tanukileden te kijken, wat nog vrij lastig was want
er zaten zoveel leuke films tussen! Naast
Tanuki-leden waren er ook een aantal Japanse
uitwisselingsstudenten die graag meegingen.
Op de locatie in Rotterdam (het
LantarenVenster)
waren
verschillende
kraampjes met Japanse goodies en ook
verschillende presentaties en demonstraties.
Wij zijn naar drie films geweest en waarvan
we hieronder twee fims zullen beschrijven,
stel dat je deze films nog wilt kijken! Tip:
bekijk de filmlijst van dit evenement op
de website (www.camerajapan.nl) als je
graag een Japanse film wilt kijken, maar
geen idee hebt waar je moet beginnen!
Cats don’t come when you call gaat over een
jonge boxer die samenwoont met zijn broer
die een mangaka is. Op een dag neemt de
broer twee achtergelaten kittens mee naar
huis. De broers weten niet zo goed hoe
ze voor de kittens moeten zorgen en dat
zorgt voor grappige situaties. Tijdens deze
8
film heb ik zeer veel “aaaah” momenten en
zeker ook traanmomenten gehad. Als je een
kattenliefhebber bent, dan is deze film zeker
voor jou en als je dat nog niet bent, dan word
je het misschien wel. Wij hebben er in ieder
geval van genoten en het is zeker een aanrader!
Flying Colors gaat over een meisje dat
nooit oplet en vooral heel erg lui is. Ze
doet alleen maar gezellige dingen met haar
vriendinnen. Vervolgens besluit ze naar
KEIO University te gaan; dit is een van de
beste universiteiten in Japan. Iedereen lacht
om dit idee en niemand gelooft in haar,
behalve haar vriendinnen, moeder, zusje en
bijlesdocent. Het verhaal is gebaseerd op een
waargebeurd verhaal en ik moet zeggen dat
ik echt een hele erge motivatieboost kreeg
van deze film. Het laat zien dat alles mogelijk
is. – Max Huurman & Miriam Schouten
太狸記・十一月号
Tea-riffic Time
Op 10 oktober 2016 was de wind al guurder
geworden en begonnen de bomen al hun
blaadjes te verliezen. De herfst was in
aantocht. De Eerstejaarscommissie wilde
daarom haar eerste evenement van het jaar in
het teken laten staan van herfstsferen. En bij
‘herfst’denk je aan gezelligheid, warmte, en
thee. De keuze was toen snel gemaakt: er moest
en zou een High Tea georganiseerd worden.
Het voorstel werd enthousiast ontvangen
door mede-Tanukianen, en met zijn allen
staken ze de handen uit de mouwen om hun
allerbeste bakkunsten te laten zien! De inzet
van iedereen heeft ervoor gezorgd dat op
10 oktober de lange tafel gevuld was met
allemaal lekkernijen. Brownies, cakejes in alle
soorten en maten, zandkoekjes en appeltaart
– het was er allemaal! Samen met thee en
chocolademelk was het buffet compleet en kon
het genieten beginnen.
En het was een groot genot, want er werd gegeten
tot de laatste kruimel. Met goede gesprekken en
veel gezelligheid werd het Arsenaal nóg gezelliger
gemaakt! Als Eerstejaarscommissie vonden we
het leuk om te zien hoeveel van jullie er waren.
Wij willen iedereen nogmaals bedanken voor
zijn kookkunsten! Eerstejaarscommissie vonden
we het leuk om te zien hoeveel van jullie er
waren. Wij willen iedereen nogmaals bedanken
voor zijn kookkunsten! – Robin van Vliet
太狸記・十一月号
9
Beroepenavond
Vooral veel eerstejaarsstudenten waren
nieuwsgierig naar hun toekomstperspectief,
maar ook de ouderejaars Japanologen, die
alweer bijna afstuderen, wilden een concreet
beeld hebben van wat hun Bachelor waard is.
Gelukkig kregen we drie alumni van de Alumni
Kai (www.alumnikai.nl) op bezoek die alle
brandende vragen graag wilden beantwoorden!
De afgestudeerde Japanologen die ieder
een presentatie zouden geven waren Jeroen
Strijbosch, Sebastian de Goeij en Diana
Kuijpers. We weten van Jeroen dat hij praeses
was van het vorig lustrumbestuur en Diana
leverde ook haar bijdrage aan Tanuki via de
Journalcommissie – beste commissie! Het
bleek ook dat de drie sprekers elkaar al kenden:
Sebastian en Diana studeerden in hetzelfde
jaar en Jeroen studeerde een jaar onder hen.
De jongst afgestudeerde gaf als eerst zijn
presentatie. Jeroen heeft ervaring met
recruitment en deelde handige tips & tricks over
het opstellen van een CV en het solliciteren. “Je
moet er niet uitzien als iemand die op zoek is
naar werk,” en “een foto toevoegen aan je CV is
niet nodig,” tenzij het natuurlijk in je voordeel
werkt. Vervolgens ging het woord naar Sebastian
die werkzaam is bij MUFG Bank Europe en
ons enthousiast vertelde over zijn sollicitatie-
10
ervaringen in Japan. Een keer ging hij netjes
strak in pak, net als op het moment van spreken,
langs op kantoor bij een jong Japans bedrijf om
te solliciteren, maar “verrassend genoeg was
iedereen gekleed zoals hij” zegt Sebastian al
wijzend naar Jeroen die casual gekleed is. Alle
aanwezigen en Jeroen zelf moesten even lachen.
Diana was als laatst aan de beurt en had een
PowerPoint-presentatie voorbereid over haar
werkzaamheden en ervaringen op de Japanse
ambassade. Ze vormt de brug tussen Japan
en Nederland en dit betekent bijvoorbeeld
culturele activiteiten organiseren en, zoals op de
beroepenavond, presentaties geven. En een brug
vormen zit hem al in de kleine dingen (denk aan
het verschil tussen de Japanse en Nederlandse
mentaliteit van initiatief nemen), wat Diana nog
verduidelijkte met een verhaal over haar eerste
weken bij de Japanse ambassade. Zo leren we dat
softskills een zeer gewaardeerde vaardigheid is.
Na de presentaties ging iedereen, afgestudeerd
of niet, met z’n allen nog heerlijk naborrelen
in La Barrera. En nu kunnen we met een
gerust hart, na afronding van de studie, het
volwassen leven in dankzij de handige tips
die we meekregen van de alumni. Nogmaals
veel dank aan de sprekers! – Lisa Le
太狸記・十一月号
Tanuki Feest: Scary Seoul &
Terrifying Tokyo
Op den derde november, klokslag tien uur,
Wachtte de FeestCo in schrikbarend tenue,
Op zombies en monsters en heksen zowaar,
Die blij of vertoornd kwamen feesten aldaar.
De stroom van gespuis groeide vlot en gestaag,
En glazen gevuld van de voet tot de kraag,
Al dit om te vieren het feest van de nacht,
Van mythische wezens en duistere kracht.
Wat geen van de gasten had kunnen voorzien,
Behalve die ene waarzegster misschien,
Twee mormels wilden drinken elkanders bloed,
Beide wangen rood van benevelde gloed.
Maar ook deze breuk van feestetiquette,
Was voorbij voordat iemand er op lette,
Door kloeke bijstanders de feestsfeer gered,
Werd het drankgelag onverstoord voortgezet.
Het uurwerk liet zich luidkeels tweemaal schallen,
Werd tijdens het hossen, drinken en brallen,
Een piñata verwoest met rappe slagen,
En ging het feest door tot het eind der dagen.
In de ravage van lege bierglazen,
Spinnen en webben en doorbloedde gazen,
Klassiek van Tanuki in stijl onverfijnd,
Ook dit samenkomen helaas tot een eind.
Naarmate de dagen verstrijken in kou,
Het einde des jares ons nadert te gauw,
Hopen wij elkaar nog eens te ontmoeten,
Met warme, Wulpse Winterse groeten.
– Dirk Muizelaar
太狸記・十一月号
11
Meet & Greet: Sakura High School
De Japanse scholieren waren in Nederland om
onderzoek te doen voor hun project genaamd
‘Multicultural Coexistence’. Hiervoor hadden
ze meningen en Nederlandse perspectieven
nodig op verschillende onderwerpen zoals
de Japanse cultuur of oorlog en religie.
Maar voordat we serieus aan de slag gingen,
kregen de scholieren eerst een rondleiding
door het Arsenaal en de East Asian Library.
In de bibliotheek van Aziëstudies stonden
we toevallig voor de Koreaanse sectie, waar
verschillende Koreaanse tijdschriften in de
kast lagen om gezien en gelezen te worden.
Op een cover stond Taeyeon van de bekende
girl group So Nyeo Shi Dae (소녀시대: Girl’s
Generation) model. Ervan uitgaande dat de
16-jarige jongen links van mij ook bekend is
met K-Pop, vroeg ik of hij het meisje van de
cover kende. Hij gaf me een vragende blik en
vroeg in het Engels wie het was. De oude fangirl
in mij was ergens teleurgesteld dat So Nyeo Shi
Dae, die ook debuteerde in Japan, blijkbaar
niet zo bekend was en ik gaf mezelf de taak
de jongen wat bij te leren over de girl group.
Op het moment dat ik mezelf voornam om
voortaan de Koreaboo in bedwang te houden,
hoorde ik opeens “Ah! Shoujo Jidai (少女
12
時代: Girl’s Generation)!” Ik herkende de
Koreaanse benaming van de girl group in
de Japanse uitspraak. “So you know!” “Yes,
my father’s sister likes Shoujo Jidai!” Dus
de wereld is toch niet vergaan; muziek blijkt
zoals altijd weer een universele taal te zijn.
Vervolgens stonden we op het punt de
East Asian Library te verlaten en de
groep volgde de groepsleider naar het
pannenkoekenhuis. Met een tevreden en
volbracht gevoel liep ik achter de groep aan.
Aan tafel in het restaurant haalde een lief
meisje opeens een selfiestick tevoorschijn en
we hadden geen andere keuze dan om 100
selfies maken. De volgende verrassing was
toen de scholieren ons een enorme grote zak
KitKat in matchasmaak cadeau gaven. De
aanwezige Japanologen kregen flashbacks
naar de tijden in Japan. De tijden toen je wel
vier zakken groene thee KitKat’s achter elkaar
kon leeg eten. Het was duidelijk dat de Japanse
scholieren die middag ons hartje hadden
gestolen, wat het gedag zeggen later alleen
maar moeilijker maakte. Maar gelukkig hebben
we genoeg aan de selfies die ons herinneren
aan deze leuke ontmoeting! – Lisa Le
太狸記・十一月号
Alleen God loopt in het midden!
Dan loop je als enthousiaste toerist, met je
opvallende camera, in het Ueno park kiekjes te
nemen van de Kaneiji Tempel, want ook echt
alles moet op de foto! Je bekijkt de tempel met
de Toshogu en de Gojo Tenjin Shrine eigenlijk
alleen nog maar door de lens van de camera
en let half niet meer op waar (en hoe) je loopt.
Vervolgens tikt er een oud mannetje je op de
schouder en legt uit dat het niet de bedoeling
is dat je in het midden loopt richting een Torii
Gate, aangezien alleen God in het midden
‘loopt’. Het duurdere enige tijd voordat ik
begreep wat de man hiermee bedoelde, maar
met herhaling en handen en voetenwerk kom
je vaak heel ver. Dit zette mij tot nadenken
en ging ik mij verdiepen in de gewoonten en
gebruiken rondom tempels en shrines, want
veel gaat je met name als toerist aan je voorbij.
Shintoïsme
Het bovenstaande gebruik is rechtstreeks
ontleend vanuit het shintoïsme. Zo zijn veel
Japanse gebruiken en gewoonten gefundeerd
op religie. Het shintoïsme (神道: shintou)
of shinto is de oorspronkelijke religie van
Japan. Het betekent “de weg der goden”.
In het shintoïsme worden zogeheten Kami
(goden) oftewel natuurgeesten aanbeden.
Japanners respecteren de natuur, voorvaderen
en elkaar. Als Japanners bidden tot (geesten
van) de goden, gaat het niet zo zeer om het
tonen van groot geloof, maar gaat het om het
tonen van diep respect naar hun goden. Het
Japanse idee van religie is dus niet gebaseerd
op geloof, maar op respect. Dat is waarom
het voor mensen niet is toegestaan om de
goden te aanschouwen. Al de shrines zijn
daarom binnenin afgesloten en alleen de
priesters mogen de goden aanschouwen.
Sei-Chu
Zo is het gebruikelijk dat je buigt alvorens je een
Torii Gate betreedt. Binnenin de shrine is de
heilige plaats van de goden verankerd. Je moet
respect tonen aan ’de god van die shrine’. De
middellijn van de Torii Gate en de ingang van
de shrine wordt Sei-Chu genoemd. Sei-Chu is
太狸記・十一月号
13
waar de goden lopen en als bezoeker moet je
dan aan de zijkant lopen van een Torii Gate. Ik
bleek hier dus als nuchtere Nederlandse toerist
geen flauw benul van te hebben. Wat mij opviel
was dat dit gebruik aan meerdere toeristen
voorbij ging, wat begrijpelijk is aangezien
dit niet het eerste is waar je aan denkt.
Temizu
Iets wat toeristen ontzettend interessant en leuk
vinden om uit te proberen is Temizu. Dit is een
water-wassing paviljoen voor een ceremoniële
zuiveringsrite. De gedachte hierachter is om je
lichaam en geest te reinigen, voordat je de shrine
bezoekt. De reinigingsrite gaat altijd volgens
een bepaalde volgorde, waar eigenlijk niet van
mag worden afgeweken. Het vermakelijkste is
om toe te kijken hoe toeristen deze taak op zich
nemen. De bedoeling is dat je met je rechterhand
de houten lepel pakt, je hier water in schept en
je linkerhand mee wast. Hierna doe je ditzelfde
proces opnieuw, maar dan andersom, het is de
beurt aan de rechterhand. Vervolgens wissel je
de houten lepel weer naar de rechterhand, dan
giet je water over je linkerhand en was je met dit
water je mond (volg jij het nog?). Het is absoluut
niet de bedoeling dat je je mond rechtsreeks met
de lepel zelf wast. Wat er dan met je gebeurt als
je dit wel zou doen is mij een raadsel. Wellicht
straft de god van de shrine je meteen! Erg
vermakelijk is het om te zien dat mensen dit
water doorslikken en er achter komen dat het
toch niet zo lekker smaakt als gedacht en het
vervolgens weer uitspugen. Tip: slik het water
niet door! (spreek uit eigen ervaring). Je weet
namelijk nooit wat er echt in het water zit.
Nu gaat dit wisselen van de houten lepel ook
niet altijd even soepel. Hoe Japanners dit zo
makkelijk doen overkomen is echt een mysterie.
Wens(muntje)
Ook is het erg vermakelijk om een muntje te
gooien in een collectebak bij een tempelplaats.
Het gaat hierbij niet om het bedrag, maar de
gedachte telt. Natuurlijk heb je ook weer tig
manieren van het gooien van het muntje. Zou
het zijn, dat hoe hoger je het muntje gooit,
des te meer geluk je toekomt? En om dit geluk
nog eens te optimaliseren, is het trekken aan
14
太狸記・十一月号
de bel bij de shrine een must. Het geluid van
de bel zou namelijk de goden in de shrine
moeten oproepen. Of je hier op zit te wachten
is de vraag. Zoiets als god straft meteen?
Dan heb je nog het bidritueel. Maak twee
diepe buigingen, sluit je ogen en maak
een wens in je hart, klap vervolgens twee
keer en sluit dit af met een diepe buiging.
Omamori
Om je tempeldag helemaal goed af te sluiten,
is het toch wel het leukst om een amulet te
kopen, ook wel Omamori genoemd. Elke
Omamori heeft een verschillend type geluk
wat jij of de ontvanger van de amulet zal
ontvangen. De bekendste Omamori zijn: het
amulet van de verkeersveiligheid, dit hang je op
in de binnenkant van je auto of bewaar je aan je
sleutelbos; het amulet voor veiligheid voor gezin
en familie, dit bewaar je in je huis; het amulet
voor gegarandeerd succes in het bedrijfsleven,
dit bewaar je uiteraard op de plaats waar je
werkt; het amulet voor gegarandeerd succes op
school of tijdens je studie, dit neem je mee naar
school of je houdt het bij je tijdens een examen
voor geluk en natuurlijk het amulet voor geluk in
de liefde, bewaar dit amulet op een speciale plek
en wie weet ontmoet jij wel de liefde van je leven.
Het geluk van een Omamori heeft helaas een
houdbaarheidsdatum van een jaar. Als dit
(geluks)jaar voorbij is, is het de bedoeling dat
je het amulet weer meeneemt naar de tempel
waar je het hebt gekocht en vervolgens een
nieuwe aangeschaft, die weer een jaartje mee
kan. BELANGRIJK: je mag nooit, ik herhaal
maar dan ook nooit, de Omamori openen en
erin kijken, dan ben je je geluk per omgaande
kwijt en het is een respectloze actie tegenover
de goden (denk er ook niet eens aan!).
Persoonlijk maakt dit laatste mij wel weer erg
nieuwsgierig, maar uiteraard laat je de amulet
netjes gesloten, want een ongeluk zit in een
klein... (maak die zin zelf maar af, gniffelt).
Realisatie
Tot slot kwam ik er achter dat het niet is
toegestaan om foto’s te maken op de SeiChu lijn (de middellijn) van een Torii Gate
(oeps?). Als je een foto wilt maken, dan is
dit het handigst als je dit bijvoorbeeld vanaf
de zijkant doet. Geen wonder dat ik hierop
werd aangesproken door het oude mannetje.
Achteraf erg prettig dat ik weer wat wijzer ben
geworden wat betreft de Japanse gebruiken
en gewoonten rondom een tempel en shrine.
Deze man ben ik eeuwig dankbaar. Ik vroeg
mij overigens wel af of God niet overal loopt,
maar beloof bij deze plechtig niet meer in het
midden te zullen lopen, ik wil God namelijk
wel de ruimte geven! – Yeftha Leising
太狸記・十一月号
15
Een blik op Zuid-Korea’s meest
gernomeerde diplomaat Ban Ki-moon
Op 1 januari 2017 zal er een einde gekomen zijn
aan het tienjarige termijn van Ban Ki-Moon, nu
nog secretaris generaal van de Verenigde Naties
(VN). Als opvolger van Kofi Annan legde Ban
zijn focus veelal op klimaatverandering,
de invloed van de VN-vredesmacht in het
midden-oosten en humanitaire zaken zoals
lgbt (lesbian, gay, bisexual, transgender)rechten. Na de overdracht van zijn positie zei
Ban van plan te zijn terug te keren naar
Zuid-Korea. Verschillende media speculeren
sindsdien over de mogelijkheid dat Ban zich zou
willen voordragen als presidents-kandidaat.
Met de grote onrust op het moment rondom
huidige president Park Geun-Hye is het niet
onwaarschijnlijk dat Park’s partij, de Saenuri
Partij, een nieuw gezicht wilt hebben en de in
Zuid-Korea erg geliefde Ban Ki-Moon zou een
erg aantrekkelijke optie kunnen zijn. Tijd om dus
eens een terugblik te werpen op de carriere van
één van ’s werelds meest bekende diplomaten.
relaties aan Seoul National University en
ging vervolgens werken bij het ministerie
van buitenlandse zaken van Zuid-Korea.
Na te hebben gediend als vice-consul in New
Delhi kreeg hij in 1974 voor het eerst een
positie bij de Verenigde Naties, nog ver voordat
Zuid-Korea een volledig lid werd in 1991. Na
veel tijd doorgebracht te hebben in de VS
als medewerker van de Zuid-Koreaanse
ambassade, werd hij in 1998 zelf aangesteld
als ambassadeur in Australië en Slovenië. Na
aaangesteld te worden in 2003 als adviseur
internationale zaken onder president Roh
Moo-Hyun, raakte hij betrokken met NoordZuid Koreaanse relaties. In februari 2006
kondigde Ban zijn kandidaatschap aan voor
de positie van secretaris generaal in opvolging
van Kofi Annan. Al werd hij aanvankelijk niet
gezien als een serieuze kanshebber, wist hij als
enige kandidaat een “nee” te ontwijken van een
van de permanente lidstaten met veto-rechten.
In de zomer van 2016 reed ik toevalligerwijs
door een klein dorpje in de provincie van
Eumseong (음성: eumseong) in Zuid-Korea.
Niet dat ik van tevoren een idee had dat hij uit
die regio kwam, maar dat werd wel even flink
duidelijk gemaakt. Kleine standbeeldjes op
rotondes, cartoon figuurtjes bij wegwijsborden
en een heus museum toegewijd aan de trots
van het dorpje, Ban Ki-Moon. Een bescheiden
begin voor de man, geboren in 1944. Op 6
jarige leeftijd vluchtten zijn ouders met gezin
de bergen in, om het geweld van de Koreaanse
oorlog te ontkomen, om vervolgens terug te
keren naar de stad Chungju (충주: chungju),
hij groeide hier de rest van zijn jeugd op.
Op 18 jarige leeftijd won Ban een essay wedstrijd
gesponserd door het Rode Kruis, waarmee hij
een rondreis won door de VS en daarbij ook
nog eens een ontmoeting werd georganiseerd
met John F. Kennedy, een jaar voordat Kennedy
werd doodgeschoten. In 1970 behaalde hij
een bachelor diploma in internationale
16
太狸記・十一月号
Tijdens zijn eerste termijn trachtte Ban eerst
grote hervormingen teweeg te brengen bij de
VN, maar is daar slechts deels in geslaagd.
Zo werd zijn plan om de afdelingen politieke
zaken en nucleaire ontwapening samen te
voegen geweigerd, maar slaagde hij er wel
in veranderingen te brengen in transparantie
van
de
organisatie
en
verhoogde
aansprakelijkheid van individuele werknemers.
Ban Ki-Moon gaf ook aan dat het tegengaan
van het broeikaseffect een van de kernthema’s
zou zijn tijdens zijn leiderschap. Zijn
termijnen werden echter ook constant
bepaald door conflicten in het Middenoosten waaraan hij veel aandacht moest
besteden, zeker sinds het begin van de Libische
burgeroorlog in 2011, waarin hij meerdere
malen opriep tot een einde van het geweld en de
wens een diplomatieke missie op te zetten.
Deze focus op het Midden -oosten zette zich
door in zijn tweede termijn vanaf 2012,
waarin hij zich ook meer bezig hield met het
tegengaan van homofobië en lgbt-rechten
in het algemeen. Ban Ki-Moon heeft dit
jaar aangegeven van plan te zijn terug te
keren naar Zuid-Korea zodra zijn termijn
er op zit, dit heeft vervolgens geleid tot
speculaties over mogelijk kandidaatschap
voor president als lid van de Saenuri partij.
Het is echter de vraag of Ban Ki-Moon zich
wilt associëren met de Saenuri partij, na het
enorme gezichtverlies dat de partij aan het leiden
is door Zuid-Koreaanse president Park GeunHye. De controverse rondom Park draait om haar
relatie met Choi Soon-Sil, een multi-miljonair
met wie ze persoonlijke contacten heeft, maar
ook toegang gaf tot confidentiële documenten.
Daarnaast is er de aanklacht dat Park haar
geholpen zou hebben met druk zetten bij grote
bedrijven om geld af te persen. Park zelf heeft
nog maar een goedkeuringscijfer van 5%, het
laagste ooit in de geschiedenis van Zuid-Korea.
Naast de mogelijke weerhoudendheid van
Ban om met de Saenuri partij in zee te gaan
zijn er de politieke standpunten van de
partij die haaks lopen met die van Ban
zelf. Voornamelijk de distanciërings aanpak
met Noord-Korea is flink anders dan die van
Ban Ki-Moon zelf toen hij adviseur was bij
de Zuid-Koreaanse regering. Het tweede
grote struikelblok kan het homohuwelijk
zijn, iets waar de Saenuri partij fel op tegen
is, maar iets wat in het verlengde staat
van lgbt-rechten, waar Ban zoveel over
sprak als secretaris-generaal van de VN.
Het is de vraag of Ban Ki-Moon zich bij
een andere partij voegt, de enige andere
mogelijkheid is de Minjoo partij, die
in 2014 een wetsvoorstel deed wat de
mogelijkheid zou geven voor mannen en
vrouwen om met een partner van hetzelfde
geslacht geregistreerd samen te wonen. Het
is echter nog maar de vraag of Ban überhaupt
zichzelf kandidaat zal stellen, het is tot dusver
enkel gebaseerd op geruchten die noch
ontkent noch bevestigd zijn door hemzelf.
Over een maand of twee is er waarschijnlijk
veel meer duidelijk en dan moet blijken
of Ban Ki-Moon op 72 jarige leeftijd het
nog ziet zitten president te worden te ja
of te nee, maar als Donald Trump het op
70 jarige leeftijd het ook nog is gelukt zou
het zomaar kunnen. – Sander Breeuwer
太狸記・十一月号
17
Japanse en Koreaanse Linguistiek
Schriftelijke evolutie
Japans (日本語: nihongo) en Koreaans
(한국어: hanguk-eo), twee talen die op het
eerste gezicht minder dan niets met elkaar te
maken hebben, maar die, als we verder kijken,
toch veel overeenkomsten hebben. Heel gek
is het misschien niet, de twee landen hebben
lange tijd contact met elkaar gehad, al was dit
niet altijd als goede vrienden. Integendeel,
tegenwoordig is er nog steeds een hoop
spanning, zij het allemaal met wat minder (of
eigenlijk helemaal geen) oorlogstrekjes en
kolonisatie. Desondanks de spanningen die
tegenwoordig nog steeds spelen, hebben Japan
en Korea elkaar veel beïnvloed. Het Japans en
Koreaans delen veel gelijkenissen, niet alleen
qua grammatica en vocabulaire, maar vooral
ook qua geschiedenis van de geschreven taal.
漢字
We kunnen het natuurlijk niet over Japans
en Koreaans hebben als we het niet over het
Chinees hebben gehad. Chinees speelde
immers voor beide talen een onmisbare rol,
en dan voornamelijk het Chinese schrift,
in het Japans kanji (漢字: kanji), en in het
Koreaans hanja (한자: hanja), en Chinese
leenwoorden. Aangezien beide talen nog geen
geschreven taal hadden toen ze met Chinese
karakters in aanraking kwamen, werden
de tekens overgenomen om zo ook Japans
en Koreaans te kunnen schrijven. Tussen
108 v. Chr. – 313 n. Chr. kwam Korea in
aanraking met het Chinese schrift, terwijl dat
in Japan, via Korea, in de 5e eeuw gebeurde.
Compatibiliteit met grammatica
Helaas waren zowel Japans als Koreaans te
verschillend om echt te kunnen profiteren
van hun nieuwe aanwinsten, waardoor de
schrijftaal eigenlijk alleen voor, en door, de
elite werd gebruikt. Het was gewoon bijzonder
moeilijk, en vergde veel tijd om te leren, iets
wat alleen de elite zich konden veroorloven.
De reden dat Chinese karakters zo moeilijk
waren lag niet alleen aan de hoeveelheid,
in Japan, en natuurlijk in China, worden ze
immers nog steeds in grote getalen gebruikt.
Waar het wel aan lag was dat de grammatica
van Japans en Koreaans enorm verschilt
van dat van het Chinees. Een voorbeeld
hiervan zijn de partikels, die in het Japans
en Koreaans voorkomen, maar niet in
het Chinees. Dit leverde een probleem
op, want er waren geen karakters om die
partikels mee op te schrijven. De oplossing:
een karakter vinden met een soortgelijke
uitspraak en die als ‘partikel’ gebruiken.
Het probleem is dan weer dat je karakters
soms gebruikt vanwege de uitspraak, en
soms vanwege de betekenis. Daar komt ook
nog bij dat sommige karakters voor zowel de
uitspraak als de betekenis gebruikt werden (de
ene keer het een, de andere keer het ander),
waardoor schrijven en lezen er niet bepaald
makkelijker op werden. Ook is het zo dat Japans
en Koreaans allebei werkwoordvervoegingen
kennen; iets wat het Chinees niet kent. Daar
moesten dus ook karakters gebruikt worden
18
太狸記・十一月号
voor de uitspraak in plaats van de betekenis.
Dat leidde, zoals wellicht te verwachten
is, tot een ‘ietwat’ dubbelzinnig systeem.
Door de tijd heen zijn er wel verschillende
systemen ontwikkeld die werkte met andere
karakters (zoals versimpelde Chinese karakters),
om zo vervoegingen en dergelijken te kunnen
schrijven. Dit waren de vroege beginselen van
het huidige, (in Japan) gemixte, schrijfsysteem.
Fonetisch schrift
Toch zou het lang duren voordat de schrijftaal,
zoals die nu bestaat, zich ontwikkelde. In
plaats daarvan werd alles, koste wat het kost,
geschreven met Chinese karakters. Dat had
niet alleen met gewoonte, maar ook met de
prestige van Chinese karakters te maken. De
invoer van het hangul schrift in Korea, en het
gebruik van hiragana en katakana (kana), naast
kanji, in Japan, hebben dan ook zeker niet
van de een op de andere dag plaatsgevonden.
De ontwikkeling van hangul vond plaats
gedurende de Joseon dynastie in de 15eeeuw.
Koning Sejong wilde een schrift wat meer
toegankelijk zou zijn voor het gewone volk.
Het gevolg was hangul, een fonetisch schrift
bestaande uit 24 karakters; 14 medeklinkers,
en 10 klinkers. Deze worden in blokken van
2, 3, of 4 karakters geschreven, hierdoor zijn
er zo’n 11,000 verschillende combinaties
te maken. Eerst werd hangul gebruikt op
een soortgelijke manier als de Japanse kanaschriften nu; in combinatie met hanja (Chinese
karakters). Tegenwoordig wordt Koreaans
bijna alleen nog met hangul geschreven. Dit
is overigens een vrij recente ontwikkeling,
en de toekomst van hanja is onzeker.
Hangul wordt gezien als één van de
makkelijkste alfabetten om te leren, en tot
op een zekere hoogte is dit niet onwaar.
Hetgeen wat hangul een complex systeem
maakt is niet zozeer het (leren) lezen, maar
het feit dat veel klanken op verschillende
manieren geschreven kunnen worden. Dit
maakt het schrijven soms erg ingewikkeld.
De Japanse kana schriften werden in
de Heian periode ontwikkeld door de
Boeddhistische priester Kúkai (空海: kuukai).
In eerste instantie werd kana voornamelijk
door vrouwen gebruikt, het werd dan ook wel,
‘vrouwenschrift’ (女手: onnade), genoemd.
Mannen gebruikten liever kanji, dat werd
dus ook wel, zoals je misschien al kan raden,
‘mannenschrift’ (男手: otokode), genoemd.
Er waren 96 kana, maar tegenwoordig zijn
het er 92. Kana is op te delen in hiragana (46
karakters), wat is ontwikkeld vanuit het cursief
太狸記・十一月号
19
schrijven van kanji, en katakana (46 karakters),
wat is ontwikkeld vanuit onderdelen van kanji.
Hiragana wordt tegenwoordig gebruikt voor
partikels, vervoegingen, en soms ook voor
Japanse woorden (sommige woorden die kanji
hebben, worden vaker in hiragana geschreven).
Ook wordt het gebruikt om de leeswijze van
kanji mee aan te tonen (furigana), voornamelijk
van de moeilijkere kanji, of in boeken, kranten,
en andere literatuur die voor kinderen bedoeld
zijn. Katakana wordt gebruikt om (nietChinese) leenwoorden of buitenlandse namen
op te schrijven. Soms wordt het ook gebruikt
om nadruk te leggen op een bepaald woord.
De gelijkenissen
Qua geschiedenis hebben het Japanse en Koreaanse schrift een soortgelijke evolutie meegemaakt. Beide kampte met problemen om hun
talen met Chinese karakters op te schrijven,
vanwege grammatica die enorm van het Chinees
verschilde. De oplossing hiervoor was vergelijkbaar; een tweede, fonetische, schrift maken.
Wat interessant is, is dat ook al werden Chinese
karakters later in Japan geïntroduceerd, Japan
de eerste was die een apart fonetisch schrift
ontwikkelde (ook al werd Japans toen nog niet
gelijk gemixt geschreven). En waar het voor
Korea langer duurde om een fonetisch schrift te
ontwikkelen, hebben zij inmiddels het gebruik
van hanja zo erg verminderd, dat je ze in
20
hedendaagse literatuur zelden zal tegenkomen.
Beide talen hebben ook veel leenwoorden
uit het Chinees; zo’n 50% van alle woorden
in beide talen. Die komen voort uit de
(interpretatie van) de Chinese uitspraak van
kanji/hanja. Hierdoor zie je vergelijkbare
vocabulaire in beide talen. Bijvoorbeeld sajin en
shashin (foto), of sinmun en shinbun (krant).
Naast een soortgelijke ontwikkeling van het
schrift hebben het Japans en Koreaans ook
vergelijkbare grammaticale elementen. Vooral
het gebruik van partikels, en de zinsvolgorde
(SOV, subject-object-verb) zijn belangrijke
overeenkomsten.
Toch is de oorsprong van zowel het Japans als
Koreaans niet geheel duidelijk, en ook de vraag
of de talen op een of andere manier gerelateerd
zijn, is nog niet definitief beantwoord. Dat
de talen veel overeenkomsten hebben komt
mede door het Chinees, en de hoeveelheid
Chinese leenwoorden. De overeenkomsten
die er qua grammatica zijn hebben ervoor
gezorgd dat beide schrijftalen een soortgelijke
manier vonden om Chinese karakters
effectief te kunnen gebruiken.
Het grote verschil is tegenwoordig dat het
gebruik van hanja dramatisch is afgenomen
in Korea, terwijl kanji in Japan onverminderd
gebruikt wordt. – Joachim van der Pol
太狸記・十一月号
Kerstkoopjes, Knusheid en KFC:
Kerstmis in Japan
Terwijl bij ons Sinterklaas nog lekker over de
daken schuifelt en we nog steeds niet ziek zijn
van de pepernoten, kijken ze aan de andere
kant van de wereld alweer uit naar Kerstmis.
Als wij Nederlanders aan kerst denken, komen
vaak dingen naar boven als de mooi versierde
kerstboom waar de kat alle ballen uit heeft getikt,
slechte kerstfilms en non-stop Michael Bublé en
All I Want For Christmas door de speakers in
de Jumbo. Maar hoe beleven ze kerst in Japan?
En waarom gaan de Japanners op 24 december
massaal naar de KFC? In dit artikel gaan we
kijken naar hoe Japanners Kerst ervaren en
hoe dit verschilt met het Europese idee van
Kerst. Dus pak je kerstsokken uit de kast,
schenk een flinke beker warme chocolademelk
in en zet keihard “Stille Nacht” op, want we
duiken in de witte wondere wereld van het
kerstfeest aan de andere kant van de wereld.
Merry Salesmas!
Kerstmis is van oorsprong een christelijk feest
waarop de geboorte van Jezus Christus wordt
gevierd. Hoewel tegenwoordig het christelijke
karakter van het feest een beetje richting de
achtergrond is verdwenen en niet iedereen
meer naar de kerk gaat voor kerstmis, zijn de
sporen nog wel terug te vinden in kerstliedjes
(de herdertjes lagen bij nachte, midden in de
winternacht) en in het kerststalletje dat in menig
huishouden onder de kerstboom staat. Voor ons
is Kerstmis een tijd van bezinning, van gezellig
samen zijn, van vrede op aarde (dus niet vechten
met je broer over de laatste kerstkransjes). In
Japan ligt dit een beetje anders. Omdat het
christendom niet echt populair is in het moderne
Japan (volgens CIA Factbook is ongeveer 1.5%.
van de Japanse bevolking christen), hechten
ze ook geen religieuze betekenis toe aan het
Kerstfeest. Kerst in Japan is meer gericht op het
commerciële aspect, de kerstuitverkoop en het
verkopen van kerst-gerelateerde artikelen (zoals
shirts met rendierprint of Pikachu in kerstman
kostuum). Doordat Kerstmis in Japan niet word
gezien als een religieus feest zoals hier, zijn de
kerstdagen geen officiële vrije dagen. De enige
vrije dagen laat december zijn de verjaardag
van de keizer (23 december) en nieuwjaar. Dit
kan een verklaring zijn voor waarom het niet zo
“uitbundig” gevierd wordt als hier in Europa.
Gezellig onder de mistletoe
Waar wij in Europa met Kerst vooral tijd met
familie doorbrengen en gezellig thuis gaan
zitten om spelletjes te spelen of films te kijken,
is Kerstavond in Japan de tijd om je geliefde eens
een beetje extra te liefkozen. Dit doe je niet door
samen op de bank neer te ploffen voor Netflix
太狸記・十一月号
21
en chill, maar door hem of haar mee te nemen
om samen lekker uit eten te gaan of samen
romantisch naar de kerstverlichting in de stad te
kijken. Cadeautjes uitwisselen kan en mag, maar
is zeker niet noodzakelijk. Waar het om draait,
is dat je samen bent en van elkaars gezelschap
geniet. Het romantische aspect van kerst word
ook benadrukt in veel anime en dramaseries,
waar de liefde tussen het hoofdpersonage
en de love interest opbloeit onder de
kerstboom (of omgekeerd, liefdesverdriet
omdat de main is gedumpt op kerstavond).
Mocht je single zijn (of een “gecompliceerde
relatie” hebben) geen nood! Kerstavond is ook
bij uitstek de tijd om iets met goede vrienden te
ondernemen, zoals naar de karaoke gaan of een
kroegentocht doen. Misschien vind je buiten wel
een nieuwe liefde, onder de grote kerstboom...
Christmas with the Colonel
Waar wij in Nederland rond de Kerst net in pak
aan tafel zitten om een zelfbereid 5-gangendiner
te verorberen (of gezellig met de hele familie
gaan gourmetten), bestaat in Japan de ideale
kerstmaaltijd uit knapperige, vettige stukjes
gepaneerde kip van de KFC. Rond de kersttijd
is het dan ook ontzettend druk bij de KFC.
Sommige mensen staan meer dan 2 uur in de rij
om een doos kip te kunnen bemachtigen. Het
22
verhaal gaat dat op een kerstavond in de jaren
70 er een groepje buitenlanders was die geen
kalkoen konden vinden voor hun kerstmaal
en daarom maar uitweken naar de lokale KFC
om toch nog iets vogel-achtigs te kunnen eten.
KFC rook een mogelijkheid om meer geld te
kunnen verdienen, en startte de campagne “ク
リスマスにはケンタッキイ！”(kurisumasu
ni wa Kentakkii: Kentucky voor kerstmis).
Deze campagne bleek een schot in de roos en
sindsdien staan elk jaar miljarden Japanners
in de rij voor een speciale kerstmaaltijd van de
KFC. De eerste kerstmaaltijd in 1974 bestond
uit kip en een flesje wijn en kostte 2920 yen, wat
een hoop geld was voor die tijd. Tegenwoordig
kan je met kerst kiezen uit verschillende menu’s
in verschillende prijsklassen: van een box met
gefrituurde kip, salade en kerstcake (3990 yen)
tot een hele gebakken kip (5800 yen). Als je echt
fancy wil doen, kan je er nog een flesje (nonalcoholische) bubbels erbij kopen voor 290 yen.
Zoals je kunt zien, zijn er redelijk wat
verschillen tussen wat wij en wat de Japanners
verstaan onder Kerst vieren. Waar bij ons de
christelijke roots nog redelijk goed zichtbaar
zijn in onze kersttradities, is in Japan
Kerst meer een commercieel feest net als
Valentijnsdag: er is een hele industrie omheen
bedacht met als doel om zoveel mogelijk geld
uit je te trekken. Natuurlijk spelen hiernaast
ook waarden als saamhorigheid en het gezellig
hebben met elkaar een grote rol, maar in Japan
heeft dit meer betrekking tot je partner of
goede vrienden, terw ijl in Europa Kerstmis
vooral een familiefeest is. Het is interessant
om te zien hoe een feest als Kerst overal
anders wordtgeïnterpreteerd en gevierd en
ik hoop dat ik het later eens een keer live kan
meemaken hoe Kerst in Japan “voelt”. Eerst
ga ik mij maar eens verheugen op de geur van
dennennaalden, de 1735e keer Home Alone
kijken en een lekker stukkie (niet-gefrituurde)
kip bij het kerstdiner. Alvast een hele fijne
feestdagen gewenst! – Hannelieke Soppe
太狸記・十一月号
THAAD – Terminal High Attitude Air
Defense – in Zuid-Korea
In juli 2016 kwamen Amerikaanse en
Zuid Koreaanse militaire leiders tot een
overeenstemming om het anti-luchtaanval
verdedigingsysteem,
genaamd
THAAD
(Terminal High Altitude Air Defense), te
plaatsen in enkele strategische locaties op het
Koreaanse peninsula, als reactie op de groeiende
angst over Noord Korea’s nucleaire programma
en capabiliteit. Dit systeem heeft de potentie
om kernrakketen uit de lucht te schieten,
vooral effectief in combinatie met het Aegis
systeem wat door de Japanse en Amerikaanse
marine wordt gebruikt. Hoe je het echter ook
kan verwoorden is als volgt: de VS heeft 1 van
haar meest technologisch geavanceerde (en
werkende) militaire pronkstukken naast de Gele
Zee gezet. Dat vinden de Chinezen niet zo leuk.
Dit artikel zal gaan over hoe de plaatsing van de
THAAD een intens strategisch dillema voor
China en Zuid Korea aan het daglicht brengt.
Om dit dillema goed weer te geven, moeten
we kijken naar de relaties tussen deze vier
landen: Noord en Zuid Korea, China en de VS.
We zullen beginnen met de relatie die het
belangrijkst is geweest voor de plaatsing van
deze anti-raket-raketten: het militaire verband
tussen de Republiek van Korea en de Verenigde
Staten. Sinds het einde van de Korea oorlog
bestaat dit verband wat de VS toestaat om, in
overleg, troepen te plaatsen op het Koreaanse
peninsula. Zo kon Zuid Korea een grote broer
werven die het rode gevaar weghield, en kon
de grote broer zijn macht projecteren aan de
andere kant van de wereld. Het dreigement
van kernaanvallen vanuit Noord Korea is dus
ook voor beide partijen van belang: niet alleen
omdat de VS een verband heeft met Seoul, maar
dus ook omdat er vele Amerikaanse soldaten,
gestationeerd in de regio, zouden komen te
sterven in een conflict op dat niveau. Over de
daadwerkelijke plaatsing van de THAAD is het
dan ook belangrijk om te zeggen dat ze niet Seoul
beschermen, maar de Amerikaanse basissen er
om heen zoals bij Pyeongtaek. Het argument is
dat dat strategischere doelwitten zouden zijn in
case of actual war. Vanuit die basissen zouden
de Amerikaanse troepen beter een contraoffensief kunnen beginnen en de versterking
vanuit andere landen kunnen faciliteren.
De volgende relatie is de belangrijkste relatie
voor het daadwerkelijke dillema: China en Zuid
Korea. Zuid Korea is simpelweg economisch
afhankelijk van China, ze exporteren meer
naar hun Chineze buren dan ze exporteren
naar de VS en Japan samen. Echter is Zuid
Korea de natuurlijke vijand en rivaal van Noord
Korea, wie dan weer een haat-liefde relatie
met China heeft. Voor de Zuid Koreanen
is de keuze erg lastig: militaire veiligheid
door de VS of economische veiligheid door
China. President Park heeft in haar tijd als
president zeker geprobeerd om het dillema
op te lossen door betere banden met China
te steunen, die dan vervolgens Noord
Korea wel onder de knie zou krijgen. Geen
slecht plan, behalve dan dat Noord Korea
steeds minder gehoor geeft aan het Chinese
太狸記・十一月号
23
gezag en lekker doen waar ze zin in hebben.
Toen Noord Korea haar vijfde nucleaire test
uitvoerde belde president Park meerdere keren
naar het kantoor van Xi Jinping, die geen gehoor
gaf. Op dat punt is de Koreaanse regering
veranderd van strategie en hebben ze spoedig
de THAAD systemen in huis gehaald. En ja
hoor, al snel was de Chinese politiek woedend
dat de Koreanen zo hard zouden trappen op hun
relatie met China. De Chinezen zien alles wat
met militaire bondgenootschappen met de VS te
maken heeft als directe dreiging naar China. Als
repercussie werden Zuid Koreaanse celebrities
van Chineze TV verschijningen verbannen en
worden Koreaanse dramas en K-pop ook
verboden. Allicht volgen er meer, Zuid
Korea mag nog blij zijn dat het geen serieuze
economische sancties zijn wat hun economie
zwaar zou aantasten.
De laatste relatie die belangrijk is voor het
dillema is de relatie tussen China en Noord
Korea. Ergens zit China in de naarste positie
van allemaal. Ook voor hun is de economische
relatie met Zuid Korea erg belangrijk, maar meer
Amerikaanse aanwezigheid op het peninsula
is te bedreigend. Dus waarom grijpen ze niet
harder in, in Noord Korea? Dat komt door een
grotere angst over wat er dan zou gebeuren. Als
ze het regime te hard onder druk zetten kunnen
24
er twee dingen gebeuren: of het regime gaat
onderuit of het regime verhardt. Beide gevallen
zijn erg gevaarlijk voor China, namelijk een
nieuw regime kan makkelijk een pro-Westers
regime betekenen wat een dolkstoot zou zijn
in de regionale dominantie van China. Als
het regime verhardt zal waarschijnlijk en het
anti-Chinese sentiment toenemen en de acties
radicaliseren wat dus voor China ook niet in
de belangen valt. Als ze niets doen lopen ze
echter het risico dat er meer en meer naar de
Amerikanen wordt gekeken om bescherming
te krijgen tegen Noord Korea, en verliezen
ze internationale prestige, omdat zij de enige
zouden zijn met echt contact met het regime.
Het lijkt er dus op dat in de komende jaren dit
dillema nog niet verholpen gaat worden en
de regio alleen maar meer zal militariseren,
door bijvoorbeeld ook meer militaire
samenwerking tussen Zuid Korea en Japan
(sinds de overeenkomst over comfortwomen
in 2015). Het is de vraag hoe China, die in
in deze situatie minder kaarten heeft dan
men denkt, in zal spelen op deze shift in
relaties en het is de vraag of Noord Korea nog
radicale acties onderneemt om de hele situatie
wederom om te gooien. – Ferdi van Ingen
太狸記・十一月号
Match-fixing in de Zuid-Koreaanse
topsport
Honkbal en voetbal zijn al decennia lang de
twee meest populaire sporten in Zuid-Korea.
Sporters die op professioneel niveau uitkomen,
kunnen zich ontpoppen tot beroemdheden.
In 2011 werd echter het imago van de
professionele competities ernstig aangetast.
Een grootschalige match-fixing schandaal in
de K-league, de hoogste voetbalcompetitie
in Zuid-Korea, kwam toen aan het licht. Het
schandaal zorgde ervoor dat ook matchfixing praktijken in andere professionele
competities, zoals honkbal en volleybal,
ontdekt werden. In dit artikel bespreken we
naast de problemen met match-fixing ook de
oorzaken van het probleem en de maatregelen
die zijn genomen om match-fixing tegen te
gaan en om zo het imago van professionele
sporten in Zuid-Korea weer te herstellen.
Sinds het match-fixing schandaal in 2011
werd ontdekt, zijn meerdere sporters in
meerdere disciplines in opspraak geraakt.
Dit varieert van voetbal tot aan e-sports.
Sporters die als nationale helden werden
gezien werden opeens genoemd als verdachte
in een corruptie schandaal. De match-fixing
praktijken zijn niet gelimiteerd tot sporters.
Ook coaches, scheidsrechters en officials
van de professionele sportbonden werden
schuldig bevonden aan enige vorm van matchfixing. Match-fixing kan in allerlei variaties
plaatsvinden, maar het meest gebruikelijke
voor spelers was om ervoor te zorgen dat
de wedstrijd opzettelijk verloren werd.
Maar waarom is match-fixing in Zuid-Korea
zo’n grootschalige gebeurtenis? De eerste
oorzaak heeft uiteraard met geld te maken.
In Europa en zelfs in Nederland hebben we
het altijd over de overbetaalde middelmatige
voetballers, die twee keer zoveel verdienen
met op de reservebank te zitten, dan onze
minister-president. In Zuid-Korea werkt dat
heel anders. Daar verdienen basisspelers in de
hoogste voetbalcompetitie rond de 45.00050.000 euro per jaar, terwijl bankzitters
nauwelijks aan de duizend euro per maand
komen. Met dat soort lage lonen is het
een stuk begrijpelijker geworden waarom
match-fixing op een grote schaal gebeurt.
太狸記・十一月号
25
Een tweede reden kan gevonden worden in de
educatie van de sporters. Een topsporter zijn
in Zuid -Korea levert veel prestige op. De ZuidKoreaanse overheid zet al decennialang in op
het creëren van een topsportklimaat in het land.
Jonge sporters zijn continu bezig met trainen,
waardoor hun schoolcarrière er onder te lijden
heeft. Veelal gebeurt het dat deze sporters door
naar het volgende leerjaar mogen, zonder soms
ook maar een toets gemaakt te hebben. Dit
levert veel problemen op in het latere leven van
een sporter. Een professionele carrière van een
sporter duurt, afhankelijk van de sportdiscipline,
meestal tot het 35ste levensjaar. Voor een
Nederlandse professionele voetbalspeler kan
dat genoeg zijn om comfortabel verder te leven,
maar zoals al eerder aangegeven verdient een
Zuid-Koreaanse topsporter gewoonweg te
weinig om na hun sportcarrière rustig aan te
doen. Deze sporters merken dan dat ze nergens
voor opgeleid zijn en hebben moeite met het
vinden van broodnodig werk. Opzettelijk een
wedstrijdje verliezen, klinkt dan opeens niet
meer zo gek. Zeker niet als dat betekent dat
je daarmee drie jaarsalarissen verdiend hebt.
Een derde oorzaak die ik wil aankaarten is de
algehele corrupte maatschappij in Zuid-Korea.
Tot aan vandaag de dag is Zuid-Korea telkens
opnieuw in de ban van een nieuw corruptie
schandaal. Dat corruptie, in allerlei vormen en
maten, zijn weg vindt in de Zuid-Koreaanse
sport is dan niet onlogisch te noemen. Het al
bovengenoemde bevorderen van een jonge
sporter naar een volgend leerjaar zonder dat
deze leerling aan de eisen heeft voldaan, kan al
beschouwd worden als corruptie. Het is niet te
zeggen dat Zuid-Koreanen van nature corrupt
zijn, maar in een cultuur waarin corruptie
veelvoorkomend is en weinig wordt bestraft,
bestaat er het risico dat mensen corruptie als
normaal beschouwen. Dit is wat bijgedragen lijkt
te hebben aan de grootschaligheid van matchfixing. Een van de, van match-fixing veroordeelde
Zuid-Koreaanse voetballers, gaf in een interview
aan dat hij er aan deelnam omdat hij hoorde
dat veel andere voetballers het ook deden.
Wat zijn de maatregelen die getroffen kunnen
worden? De Zuid-Koreaanse overheid heeft
26
straffen voor match-fixing verhoogd naar tot
wel 7 jaar gevangenisstraf na het schandaal
in 2011. Ook mag een betrokken persoon
daarna nooit meer actief zijn binnen de
sportwereld. Verder wordt de club in zijn
geheel gestraft voor de wandaden van een
van zijn werknemers. Of dit nu een coach,
directeur of sporter betreft. Zo kreeg
Jeonbuk, de koploper in de Zuid-Koreaanse
voetbalcompetitie, recentelijk negen punten
in mindering, omdat een scout van de club
veroordeeld werd wegens het omkopen van
twee scheidsrechters. Een andere maatregel
die is ingevoerd na de vele schandalen is
het verhogen van het minimumloon in
verschillende sportdisciplines. Zo verdienen
voetballers op het hoogste niveau nu
minimaal meer dan 20.000 euro per jaar.
Hoewel de bovengenoemde maatregelen
al een paar jaar van kracht zijn, komen ook
anno 2016 nog regelmatig nieuwe gevallen
van match-fixing in Zuid-Korea aan het
licht. Onzekerheid over hun toekomst lijkt de
grootste oorzaak voor sporters om zich aan dit
soort praktijken te wagen. Voor dit probleem
zijn grof gezegd twee oplossingen mogelijk.
De eerste is het verhogen van salarissen
naar hoogtes waarmee een sporter zich nog
tientallen jaren na het beëindigen van de
sportcarrière zich mee kan redden. De tweede
is het intensief begeleiden van een sporter na
diens sportcarrière met het opleiden en vinden
van een baan om zo normaal mee te kunnen
doen in de maatschappij. – Jerry da Costa
太狸記・十一月号
Het proces achter Shelter: the
animation
Toen de 24-jarige Amerikaanse DJ, Porter
Robinson, op zijn twaalfde begon met het maken
van muziek, had hij zich waarschijnlijk niet
kunnen voorstellen dat hij ooit het script voor
zijn eigen muziekvideo zou mogen schrijven,
laat staan dat deze muziekvideo door een zeer
bekende Japanse animatie studie zou worden
gemaakt en op de straten van Tokio te zien zou
zijn. Toch is dit exact wat hem is overkomen.
Op 11 augustus 2016 werd het nummer
‘Shelter’ namelijk uitgebracht. Dit nummer
was tot stand gekomen door middel van live
samenwerkingen tussen Porter Robinson en
de Franse artiest Hugo Pierre Leclercq, die
beter bekend is onder zijn artiestennaam,
‘Madeon’. Live collaboratieve sessie tussen
elektronische artiesten om nummers te maken,
zijn al bijzonder genoeg, maar het nummer
werd nog unieker toen op 14 oktober bekend
werd gemaakt dat, hij in samenwerking met
Anime-streaming website Crunchyroll en
animatiestudio A-1 pictures een geanimeerde
muziekvideo bij het lied had gemaakt.
Weeb vanaf het eerste uur
In aanraking gebracht met elektronische muziek
door het Japanse spel Dance Dance Revolution,
heeft Porter Robinson van jongs af aan al
belangstelling gehad voor Japan en de games,
films en muziek die uit het land van de rijzende
zon zijn voortgekomen. Deze passie voor
Japan is nooit een geheim geweest, en is in de
muziek die hij voortbrengt en de bijbehorende
muziekvideo’s dan ook vaak terug te vinden.
Het nummer Flicker, afkomstig van zijn debuut
album Worlds, is hier een goed voorbeeld van.
In het nummer is de stem van een meisje te
horen die meerdere Japanse zinnen en woorden
zegt, terwijl men in de muziek video een Japans
plattelandslandschap vanuit een trein ziet,
waarin er allerlei bizarre visuele effecten in dit
landschap afspelen. In de video van een ander
nummer van hetzelfde album, Lionhearted,
is de artiest zelf te zien terwijl hij met een
groep, schattig ogende doch zwaarbewapende,
Japanse meisjes, de buurt onveilig maakt. De
actrices in deze muziekvideo zijn allemaal
gekleed in kleding die past bij de kledingstijl
afkomstig uit het Tokyo’s Harajuku district.
Om te zorgen dat de styling van de actrices
zo goed mogelijk bij de ‘echte’ Harajuku street
fashion zou passen en niet een soort Westerse
rip-off zou zijn, liet Porter Robinson zelfs een
Japanse blogster, die expert is op het gebied
van deze kledingstijl, overvliegen naar de VS.
Niet alleen is Porter Robinson dus een groot
fan van Japanse media, maar hij maakt er
ook veelvuldig gebruik van in zijn muziek,
muziekvideo’s en live optredens. En wat
wilt iemand met een passie voor Japanse
pop cultuur nou hebben, na zoveel al te
hebben bereikt? Juist: een shortfilm voor
een van je nummers, geanimeerd door een
professionele anime studio, natuurlijk!
De juiste studio en de juiste crew
Om deze levensdroom te verwezenlijken
schreef Porter Robinson in 2015 het script voor
de korte film. Het verhaal zou gaan over een
meisje dat in een virtuele wereld, die door haar
vader gemaakt is, leeft. Na het schrijven van
het script ging hij samen met anime-streaming
website Crunchyroll, op zoek naar een
studio die het voor hem zou willen verfilmen.
Een van de studio’s die boven aan zijn lijstje
stond was een studio genaamd A-1 Pictures.
Deze studio is bekend van het produceren
van onder andere populaire anime series zoals
太狸記・十一月号
27
Sword Art Online, Fairy Tail en Your Lie in April,
alsook anime films zoals Saint Young Men en de
de verfilming van manga serie Space Brothers.
In een interview met Forbes vertelt Porter
dat, omdat deze studio zo’n beetje zijn eerste
keuze was, hij redelijk nerveus was toen hij
met zijn script binnenkwam, maar gelukkig
werd zijn script goed ontvangen en werd
hij al snel begroet met vragen over of de
hoofdpersoon van de muziekvideo links- of
rechtshandig is en was het dus duidelijk dat A-1
Pictures graag met Porter in zee wilde gaan.
Nu het duidelijk was dat er een deal was,
moest er bepaald worden wie wat zou gaan
doen. De 34-jaar oude Toshifumi Akai kreeg
de rol van regisseur en Megumi Kouno werd,
op Robinson’s aandringen, de gene die de
character design zou doen. Volgens Akai wilde
de muzikant per se dat Kouno bij het project
betrokken werd, omdat hij zo’n groot fan was
van haar tekenstijl in eerdere werken waar zij
aan had gewerkt, zoals IDOLM@STER. Animeveteraan Yusuuke Takeda, die aan zowel oude
werken zoals de Gundam serie en Neon Genesis
Evangelion als aan nieuwe werken als Sword
Art Online heeft gewerkt, werd de zogeheten
‘art director’, en kreeg dus de regie over hoe de
achtergronden eruit zou komen te zien. Deze
drie personen zouden uiteindelijk, onder het
toeziend oog van Porter, de hoofdrolspelers
zijn in het proces van het maken van de video.
Aan de slag
Voordat de video geanimeerd kon worden
moesten er natuurlijk vele andere stappen
doorlopen worden. Achtergronden moesten
ontworpen worden, storyboards getekend en de
hoofdpersoon moest een naam krijgen. Porter
kwam al snel met een naam aanzetten: Rin.
Toen de artiest te horen kreeg dat de dochter
van de CEO van A-1 Pictures dezelfde de naam
heeft, bood hij aan de naam te veranderen.
Maar daar wilde men niets van horen bij A-1
Pictures, zij wilden de naam juist zo houden. De
nodige voorbereidingen getroffen hebbende,
ging het team in April met de animatie aan de
slag. Om er zeker van te zijn dat het resultaat
iets zou zijn, waar ook hij blij mee zou zijn,
28
bezocht Porter Robinson de studio meerdere
keren om alle stappen van het project bij te
wonen en met de artiesten in gesprek te gaan.
Het eindresultaat
Na maanden van hard werken was het
zover, de muziek video was af. Vier dagen nadat hij via Twitter aan de wereld had
verteld over de aankomende video, onderbrak hij zijn live tour met Madeon en vloog
naar Tokyo om de première bij te wonen. Om
kwart over tien ‘s avonds, lokale tijd, stond de
artiest tegenover het Shibuya Modi shopping
center. Op een gigantisch beeldscherm werd zijn
creatie met de wereld gedeeld. Niet veel later was
de video ook op Youtube te zien. De kleurige
creatie kreeg een warm onthaal en het duurde
niet lang tot fans, geïnspireerd door de muziekvideo, zelf aan het creëren sloegen en fan-art
naar Porter stuurden, en zo iets teruggaven aan
de artiest die hen met zijn creaties had verblijd.
What’s Next?
Na het gigantische succes van Shelter is de
grote vraag natuurlijk of we meer van dit
soort samenwerking van Porter met anime
studio’s zullen zien. Hierover heeft hij zelf
gezegd dat hij nog niet zeker weet of dat dit
zal gebeuren, aangezien dit soort projecten
hem bakken vol geld kosten. Aangezien het
er op lijkt dat deze muzikant nauwelijks stil
kan zitten, valt er in elk geval nog veel meer
interessants met zijn naam te verwachten voor
de komende jaren en gezien zijn grote interesse
voor Japan, is het voor iedereen met interesse
in de samenwerkingen tussen Japanse en
buitenlandse artiesten een goed idee om hem
in de gaten te blijven houden. – Milan Boon
太狸記・十一月号
Zombie Hype in Zuid-Korea
Afgelopen zomer verscheen in Zuid-Korea
de film Train to Busan, een zombie horrorfilm
van regisseur Yeon Sang-Ho, die box-office
records wist te breken. Hoe is het mogelijk dat
een ogenschijnlijk zoveelste zombiefilm ZuidKorea maandenlang in zijn greep wist te houden,
waardoor verscheidene televisieprogramma’s,
festivals en andere evenementen ergens in deze
hype besloten een zombie-thema te produceren.
In dit artikel sta ik stil bij de kritieken van
criticasters, de boodschap van de film zelf en
de geschiedenis van Zuid-Korea en horrorfilms.
Dit alles om zo de hype te kunnen verklaren.
Uiteraard zal ik het artikel zo veel mogelijk
spoilervrij houden, maar lees het op eigen risico!
De film Train to Busan speelt zich af in een trein,
vertrekkend van Seoul naar Busan. Het verhaal
speelt zich af rond de persoon Seok-Woo. Hij
is een hardwerkende businessman en door
zijn lange kantooruren ziet hij zijn dochter
nauwelijks. Zijn dochter is echter jarig en dat
viert ze liever met haar favoriete ouder (hint:
absoluut niet de vader), dus moet Seok-Woo
haar naar Busan brengen waar haar moeder
en zijn ex-vrouw verblijft. Aan boord van de
trein zit echter een persoon die geïnfecteerd
is met het zombievirus. Als meerdere mensen
besmet raken en in zombies veranderen slaat
de paniek toe onder de rest van de passagiers.
Al snel wordt de treinreis een survival.
Train to Busan was voor het eerst te zien
tijdens het Cannes Filmfestival dit jaar.
De film werd erg positief ontvangen voor
een horrorfilm. Met een score van 96%
op Rotten Tomatoes en 8.0 op IMDB en
lovende kritieken die zover gaan als de film te
bestempelen als “een van de beste horrorfilms
van dit decennium” mag het duidelijk zijn
dat de film iets bijzonders is. De film wordt
geprezen voor haar verhaallijn, de grafische
beelden en de setting, namelijk de trein en
een paar stations. In het bijzonder wordt ook
de natuur van de zombies geprezen. Deze
zombies zijn in tegenstelling tot traditionele
zombiefilms niet traag, maar juist pijlsnel. Dit
zet vaart achter het hele verloop van de film.
In Korea wordt de film erg geprezen vanwege de
kritiek die de film uit op de eigen samenleving
en handelswijzen. Zoals meerdere criticasters
ook was opgevallen haalt de film inspiratie
uit twee grote recentelijke gebeurtenissen
in de Koreaanse geschiedenis. De eerste is
het zinken van de Sewolveerboot in 2014.
Bijna 300 mensen vonden hierbij de dood,
waarvan de meeste slachtoffers scholieren
waren. Vooral op de handelswijze ten tijde
van de ramp was grote woede. De crew van
de veerbootdienst adviseerde de passagiers
binnen te blijven, terwijl ze er zelf vandoor
gingen. Ook op de rol van de overheid was veel
太狸記・十一月号
29
kritiek. Er werd volgens de meeste mensen veel
te laat gereageerd en de ramp werd eerst veel
minder groot gemaakt dan het werkelijk was.
De tweede gebeurtenis die als inspiratie diende
was het uitbreken van het MERS virus in ZuidKorea in 2015. Deze uitbraak zorgde voor
veel paniek onder de bevolking, aangezien het
virus dodelijke slachtoffers maakte. Mensen
vermeden plekken waar veel mensen bij elkaar
staan, zoals de metro en sportstadions. Ook in
deze situatie was er veel kritiek op de overheid.
Het bleek namelijk dat de overheid belangrijke
informatie over de ernst van het virus pas
na een paar dagen bekendmaakte. Alles bij
elkaar is de film typisch Koreaans te noemen
en spreekt het veel mensen aan, niet in de
laatste plaats omdat veel mensen dit populaire
treintraject met enige regelmaat nemen.
Tot aan de jaren 90 bestonden Koreaanse
horrorfilms vooral uit het zo bloederig en goor
mogelijk zijn. Hun stijl was erg te vergelijken
met Japanse horrorfilms uit die tijd. Later
veranderde dit in een stijl die zich meer focust
op psychologische horror. Vanaf 1995 werd
30
de scherpe censuur op de inhoud van films,
iets wat nog afstamde van de periode van
dictatuur in Zuid-Korea, afgeschaft en dit
bood regisseurs veel meer mogelijkheden in
het creëren van verhaallijnen en boodschappen.
Whispering
Corridors,
een
horrorfilm
uit 1998, uitte kritiek op het Koreaanse
educatiesysteem en de autoritaire machten.
Voordat Train to Busan uitkwam was A Tale of
Two Sisters de Koreaanse horrorfilm die het
meeste opleverde. Deze film zag in de Verenigde
Staten een remake genaamd The Uninvited. Deze
film werd erg slecht ontvangen. Daarom wordt er
met enige huivering gekeken naar een eventuele
Amerikaanse remake van Train to Busan.
Train to Busan is de eerste Zuid-Koreaanse
zombiehorrorfilm dat niet alleen succesvol
genoemd kan worden, maar meteen
binnenlandse records wist te breken. Met
een sterke verhaallijn, mooie grafische
beelden, een duidelijke politieke boodschap
en internationale erkenning is het te
verklaren waarom deze film zo’n hype in
Zuid-Korea geworden is. – Jerry da Costa
太狸記・十一月号
Alumni aan het woord!
Afgestudeerde Japanoloog Thijs de Buck zit nu in Takaoka en deelt zijn ervaringen en tips &
tricks voor het vinden van een baan in Japan!
Takaoka.
Een voor Japanse maatstaven relatief kleine stad
in de Toyama prefectuur. Ondanks het feit dat
de stad meer dan 170 inwoners heeft wordt het
toch als inaka (田舎 :platteland) bestempeld.
Veel grote toeristische trekpleisters heeft het
niet. Een paar pittoreske oude straten, een
bronsindustrie die voornamelijk bronzen
beelden maakt voor verkoop door heel
Japan en natuurlijk, één van de drie grootste
bronzen Boeddha beelden van Japan – als
je zijn halo meetelt, tenminste. Veel gefeest
wordt er niet; zelfs de uitgaansbuurten zijn
grotendeels verlaten na 9 uur. Het is een stadje
zoals er zoveel zijn in Japan. En gedurende de
laatste paar maanden was het mijn thuisbasis.
Het is een plaats waar ik waarschijnlijk
nooit naartoe was gegaan als er geen
internship aan mij was aangeboden. Zelfs
de prefectuur valt nauwelijks op gezien dat
het veel bekendere Kanazawa (Ishikawa-ken)
zo dichtbij is. Maar misschien is het juist
daardoor dat het zo’n avontuur is geweest.
Ik had immers nauwelijks een idee wat ik
kon verwachten toen ik hier naartoe kwam.
Maar hoe ben ik hier terechtgekomen? Bijna
een half jaar geleden raakte ik in gesprek
met Yamamoto-sensei over mijn tot dan aan
toe vruchteloze zoektocht voor een baan.
Ze merkte op dat ze iets gehoord had over
een mogelijke internship in Toyama –inaka–
en bood me aan om eens namens mij rond
te vragen. Een week of twee later, na een
zoveelste afwijzingsbrief, dacht ik “waarom
ook niet?” een stuurde haar een e-mail.
Een paar weken later ontving ik een e-mail
die mij meldde dat iemand mij mogelijk een
internship kon aanbieden, evenals de vraag
of we eens konden afspreken. Een dag later
zat ik aan tafel met Yamamoto-sensei en
Fujimura-san, gretig luisterend naar zijn
verhaal. Hij bood mij een internship aan in
Toyama prefecture, waar ik zou helpen bij een
paar instellingen voor de ouderen der dagen.
Diezelfde avond nog stuurde ik een mailtje om
hem te bedanken voor het gesprek en te melden
dat ik inderdaad interesse had, en binnen
drie weken zat ik op het vliegtuig naar Japan.
Nu denk je misschien “Wacht eventjes,
instellingen voor de bejaarden? Wat moet je
daar zoeken als afgestudeerde Japanoloog?” Dat
dacht ik eerst ook. Maar de oudjes entertainen
is leuker en leerzamer dan je zou denken.
Je leert hier bijvoorbeeld hoe slecht je bent
voorbereid op die vreemde Japanse dialecten!
Maar wanneer je eindelijk (grotendeels)
het lokale dialect begrijpt zal je gesprekken
houden over alle mogelijke onderwerpen,
inclusief de tweede wereld oorlog, de Japanse
cultuur en samenleving (vaak vergeleken
met die van Nederland), hun vroegere werk,
hun familie en natuurlijk, de liefde. Vooral
het laatste onderwerp is erg populair – en er
gaat geen week voorbij zonder dat de oudjes
mij vragen stellen over mijn liefdesleven en
mij goedbedoelde adviezen geven. Dit alles
helpt niet alleen om je Japans te oefenen, maar
太狸記・十一月号
31
naar Japan! Je kan via het internet solliciteren,
maar vaak zullen potentiële werknemers
je nauwelijks opmerken. Als je echter al in
Japan zit dan gaan er plots deuren voor je
open – en het is veel makkelijker om mogelijke
werknemers te ontmoeten.
Ten derde, doe een internship! Het is een
ongelofelijke ervaring, en het leert je enorm veel
over jezelf. Het toont ook aan dat je gemotiveerd
bent om in Japan te werken – altijd een pluspunt!
leert je ook veel over het verleden en over
hoe (de oudere) Japanners de wereld zien.
De belangrijkste reden voor mijn bezoek aan
Japan was echter niet om verzorger te worden,
maar om mijn banenjacht voort te zetten. En ook
daarvoor kan een internship zeer handig zijn.
Zo leer je hoe mensen hier met elkaar omgaan
op de werkvloer. Daarnaast heb ik dankzij de
adviezen van de mensen die ik hier heb leren
kennen veel geleerd over mezelf, en over hoe
ik mezelf het beste kan presenteren – zowel
op de werkvloer als bij sollicitatiegesprekken.
Ten vierde, praat met mensen over wat je
wilt en wat je zoekt. Als ik het er niet over
had gehad met Yamamoto-sensei, dan had
ik bijvoorbeeld nooit geweten dat er hier een
internship mogelijk was. Daarnaast zal je
tijdens een internship veel mensen ontmoeten
die je nuttige adviezen kunnen geven of zelfs
je actief kunnen helpen met je zoektocht,
zolang ze maar weten waarom je in Japan bent.
En als laatste, als je naar Japan gaat, geniet
ervan. Wat er ook gebeurt, je zal een
ervaring rijker zijn, en (hopelijk) eraan
herinnerd worden waarom je Japans bent
gaan studeren. Veel succes! – Thijs de Buck
Denk je er zelf aan om een baan in Japan
te zoeken? Hier zijn een paar nuttige tips!
Ten eerste, denk voordat je afstudeert na over
wat voor baan je wilt, zodat je snel gericht kan
zoeken. Ik heb zelf lang doelloos gesolliciteerd
voor banen die nauwelijks bij me pasten
omdat ik niet wist wat ik wou doen. Zorg
ook dat je specifiek bent – vertel een Japanner
bijvoorbeeld dat je een baan zoekt waarbij
communicatie een rol speelt, en voordat je
het weet wordt je gevraagd of je niet in een
ramen tent wilt werken. En ja, dit heb ik
aan den lijve ondervonden. “Irasshaimase!”
roepen is immers ook communicatie!
Ten tweede, als je een baan in Japan wilt, ga
32
太狸記・十一月号
Japan Festival 2016
In oktober vond het Japan Festival 2016 plaats in Amstelveen! Had je erbij willen zijn, maar was
je toch verhinderd? Geen zorgen, je mist niks dankzij het sfeerverslag van onze gastschrijver
Boudewijn Verleg!
Het schouwspel dat voor me ligt wordt verstoord
als een groep mensen langs mij loopt. Ik zie
Naruto, Kakashi en twee leden van Akatsuki
vrolijk kletsend langskomen, terwijl aan
weerskanten van mij auto’s en motoren staan
opgesteld van merken als Honda en Subaru. De
merkwaardige tentoonstelling vormt de rode
loper naar de witte tent die lonkt. Een kleine
kiosk, die bij mij spontaan een nog nooit ervaren
gevoel van claustrofobie oproept, staat voor
de tent, waarin een Nederlandse dame en een
Japanse meneer klaar zitten om de bezoekers
te voorzien van de muntjes die de rode draad
vormen door het evenement dat komt. Japan
is in Nederland en dat zullen we weten ook.
Een festival bedoeld om de Nederlandse
bevolking kennis te laten maken met de Japanse
cultuur: met die gedachte in het achterhoofd
wordt om de zoveel tijd het Japan Festival
georganiseerd, uiteraard in Amstelveen waar de
hoogste concentratie van Japanners te vinden
is. Het festival - dat dit jaar terug is gezet naar
slechts een dag, waar het twee jaar geleden
nog een heel weekend te vinden was op het
Stadsplein - biedt een combinatie van keuken
en cultuur. Meerdere kleine tentjes, naast de
witte hoofdtent, bieden de mogelijkheid voor de
bezoeker om typisch Japanse dingen te ervaren,
zoals een uitleg van hoe shogi gespeeld moet
worden – het Japanse equivalent van schaken –
of hoe je fatsoenlijk kanji en kana moet tekenen.
Op het podium dat zich in de hoofdtent bevindt,
vinden diverse optredens plaats. Cosplayshows, karate-tentoonstellingen, een bizarre
mix van een Shamisen-speler en een DJ die
nog het meest lijkt op een budget Steve Aoki,
je kunt het zo gek niet bedenken of het gebeurt.
Maar hoewel een redelijke groep mensen zich
op het podium richt, vindt de hoofdattractie
toch echt plaats aan de andere kant van
de tent, waar diverse Japanse restaurants
zich achter tafels hebben uitgestald om de
bezoekers hun specialiteiten te laten proeven.
Dat blijkt succesvol. Tientallen mensen staan
in rijen die zo bizar kronkelen dat ze nog het
meest weg hebben van een potje Snake. Terwijl
ze wachten loopt het water ze ongetwijfeld in de
mond. Ze hebben de keuze uit diverse gerechten
zoals tonkotsu ramen (een noedelsoep op basis
van varkensbotten), Karaage (gefrituurde
kip), takoyaki (gebakken deegballetjes met
octopus) en daifuku (koude deegballetjes
met poedersuiker en rode bonenpasta).
Want uiteindelijk lijkt het evenement ook
daarom te draaien: de absolute voedselorgie
die beschikbaar is. Duizenden bezoekers
vullen de tent die, hoewel deze ruim 15 meter
太狸記・十一月号
33
in de breedte is, al gauw als veel te klein aanvoelt. De aanwezigen lijken er geen last van
te hebben. Vrolijk praten ze met elkaar terwijl ze mondjesmaat verder komen in de rij.
Als ze dan uiteindelijk hun bestelling mogen doorgeven doen ze dat in het Engels
of, voor de echte avonturiers, in het Japans.
Natuurlijk is dat niet voor iedereen een opgave. Een groot gedeelte van de aanwezigen
komt overduidelijk uit het land van de rijzende zon en geniet over het algemeen met
volle teugen van het evenement dat is opgezet.
Alhoewel... niet alles valt helemaal in de
smaak. “Normaal gesproken zitten er
grotere stukken octopus in”, zegt een Japanse, terwijl ze wat beteuterd kijkt naar
de takoyaki-bal die half open voor haar ligt.
Maar goed, er moet natuurlijk ook een beetje gelet worden op de Nederlandse smaak. Niet dat dit
veel uitmaakt: de gasten zijn er over het algemeen
om zich te laten onderdompelen in de Japanse
cultuur, niet om een Nederlandse nepvariant
34
daarvan te proberen. Daarnaast is het aantal
bezoekers gelijkmatig verdeeld. Nederlanders,
Japanners en Chinezen worden allemaal met
ongeveer evenveel aanwezigen vertegenwoordigd.
Ondanks de kosten – er wordt overduidelijk met
festivalprijzen gerekend – vermaken mensen
zich prima met alles wat er te doen en te zien is op
het Stadsplein. Dat enthousiasme vindt uiteindelijk ook zijn weg naar de Facebookpagina van
het evenement, waar de vele bezoekers uitbundig hun verhaal doen van een geslaagde middag.
En uiteindelijk was het ook een geslaagde
middag: hoewel het eten wat aan de prijzige kant was en de hoeveelheid bezoekers
soms wat overweldigend was, leek dat het
feestgedruis niet te deren. Nederland sloot
Japan wederom in de armen en liet zien dat
de ruim 400 jaar aan goede relaties ook nu
nog voortbestaan. – Boudewijn Verleg
太狸記・十一月号
Katern: Japan – Treffende Treintunes
We wisselen artikelen uit! Naast onze eigen artikelen, vind je voortaan ook artikelen
geschreven door Katern: Japan: een blog met de meest heldere informatieve leeshapjes
(www.katernjapan.nl). En dit keer brengen we je een artikel geschreven door Pim Omes!
Het Japanse treinnetwerk staat bekend als het
meest betrouwbare ter wereld. Treinen rijden
stipt op tijd en zijn erg schoon. Ongelooflijke
aantallen reizigers worden tijdens het spitsuur naar de juiste plaats vervoerd. De stations
en haltes worden ruim op tijd aangekondigd
en ook wordt vermeld of de deuren aan de
linker- of de rechterzijde zullen openen. De
grootste service voor de doezelende forens is
echter de treintune die per station verschilt.
In dit artikel roemen we dit unieke fenomeen.
De verschillende treinmaatschappijen in Japan
bieden vervoer op maat. Zo is er de hogesnelheidstrein shinkansen, oftewel kogeltrein, voor
de zakenreiziger die vlot vanuit Tokyo naar een
zakenafspraak in het land moet reizen. Minder
snel en minder duur, maar ook comfortabel zijn
de intercity-treinen vergelijkbaar met het Nederlandse materieel. De werkzame bevolking in de
slaapsteden rondom het hart van Tokyo kan gebruik maken van treinstellen met in de lengte van
de trein geplaatste bankjes, zodat zoveel mogelijk
reizigers mee kunnen rijden tijdens het enorme
spitsuur. Het aantal zitplaatsen is daardoor
beperkt, maar het aantal staanplaatsen des te
groter: er kunnen veel makke schapen in een hok.
In Tokyo is een ringleiding aangelegd die alle 29 belangrijke stations en
haltes
aandoet:
de
Yamanote-sen
of
lijn. Deze loopt rond het centrum van Tokyo. Belangrijke wijken als Shinjuku, het
grootste zakelijke district, jongerencentrum
Shibuya en transit-station Ikebukuro zijn
hierop allemaal aangesloten. Bij ieder station wordt een tweetal eigen elektronische
herkenningsmelodietjes afgespeeld.
De eerste melodie geeft aan dat het treinstel
binnenkomt op het betreffende station en is
alleen hoorbaar in het treinstel. De tweede
melodie geeft aan dat de trein vertrekt naar de
太狸記・十一月号
35
volgende halte en is zowel in de treinstellen als op het station te horen. De tijd tussen
aankomst en vertrek is exact zeven seconden, de
vertrek-tunes hebben dan ook dezelfde lengte.
Waarom deze melodietjes?
De hassha-melodie (vertrekmelodie) is in
de jaren 90 van de vorige eeuw ontwikkeld.
Voorheen gaven alleen stationchefs aan dat de
trein zou vertrekken, zoals dat in veel andere
landen nog steeds door een conducteur met
een fluit gebeurt. Op de Yamanote-lijn zijn
conducteurs mede hierdoor niet nodig. De passagiersdruk op de Yamanote-sen is echter zo hoog,
dat een aanvullend signaal in de vorm van een
herkenningstune per halte nog meer efficiëntie
in de hand werkt. Alle passagiers en instappers
kunnen dit horen, terwijl de stationsbeambten door de menigte niet altijd zichtbaar zijn.
Japanners nemen elke gelegenheid te baat om
te slapen of in elk geval de ogen even te sluiten.
Dat kunnen zij bewonderenswaardig uitstekend
in de trein, leunend tegen het raam of hangend
aan een lus. Dommelende passagiers krijgen
op deze manier een signaal wanneer ze de trein
moeten verlaten. De stationstune valt beter op
dan de monotone stem van de omroeper op de
band. De forens sluit zich af voor de buitenwereld, maar laat de stationstunes wel toe. Hij/
zij kent ze alle negenentwintig uit het hoofd.
36
Naast deze praktische reden, hebben de
melodieën ook een rustgevende werking op
de passagiers. De melodie van een bepaald
station is voor veel kantoorwerkers het
begin en het einde van hun werkdag. Echte
fans zeggen dat het voelt alsof het treinbedrijf over hen waakt. Winkels verkopen dan
ook koelkastmagneten met de namen van
alle Yamanote-haltes, en er zijn ook sleutelhangers
per halte verkrijgbaar die de diverse stationsdeunen afspelen. Voor de toerist een “must have”,
maar ook veel Japanse reizigers vinden het leuk
om de “eki-melo” van hun vaste halte bij zich te
dragen.
Hoewel de Nederlandse Spoorwegen wel
beschikken over conducteurs die aankomsten vertrek van de trein (vaak ook met humor)
aankondigen, hoor je op Utrecht Centraal geen
melodie die de trein naar Schiphol aankondigt. Het heeft wellicht te maken met het meer
individualistische karakter van de Nederlandse treinreiziger. Veel mensen werken
tegenwoordig (deels) thuis en vaak gaan
werknemers op meer verschillende tijden naar
hun werk. Toch zou het best leuk en nuttig
zijn als de stem van de omroepster eens wordt
aangevuld door een melodie. – Pim Omes
太狸記・十一月号
North Korean exiles speaking in
public
Op Facebook kwam er een evenement voorbij waarin stond dat Noord-Koreaanse vluchtelingen
zouden spreken over hun ervaringen. Als Koreanist kon ik dit natuurlijk niet missen! Lees
hieronder een korte samenvatting van de gastsprekers!
Na de werkgroep gingen we langs het Literair
Café in het Lipsius om voedsel te halen.
Net toen we het café verlieten, merkte mijn
mede-Koreanist op dat de Noord-Koreanen
misschien wel net in het café zaten. “Ze
spraken Koreaans, maar ze hadden een
raar accent.” Ik was te druk bezig met mijn
chocolate chip cookie om daarop te reageren.
Ondertussen nam iedereen plaats in de
collegezaal en zo ook de twee NoordKoreanse sprekers – zij waren inderdaad
degenen die we eerder zagen in het cafétje. Lee Jiyoung is een huidig studente
Mensenrechten en Choi Sung-guk is een
cartoonist die werkt aan comics over de cultuurverschillen tussen Noord– en Zuid-Korea.
Nog voordat de lezing officieel begon, werd
ons de waarschuwing gegeven om geen
foto’s te maken van Lee Jiyoung, aangezien
ze nog familie en vrienden heeft in NoordKorea. Choi Sung-guk daarentegen verscheen
weleens eerder op Zuid-Koreaanse televisie.
De studente begon eerst met haar verhaal en
vertelde dat ze in Noord-Korea voor het ministerie van Staatsveiligheid werkte, maar ze werd
ontslagen nadat bekend werd dat haar moeder
Noord- Korea ontvlucht was. Ondanks dat
Lee sindsdien werd gezien als landverrader,
beloofde ze zichzelf om nog harder te werken
voor de overheid om zo haar moeder’s fout
te compenseren. Maar toen de hyperinflatie
ontstond in Noord-Korea – rijst werd honderd
keer zo duur – realiseerde ze zich dat het zo
niet langer kon en besloot om, met hulp van
haar moeder, ook Noord-Korea te ontvluchten.
Choi Sung-guk ging naar de kunstacademie in
Pyongyang, maar hij belandde meerdere malen
in de gevangenis omdat hij Zuid-Koreaanse
dvd’s verspreidde. Choi begon een luchtig
verhaal over zijn eerste liefde in Noord-Korea
aan wie hij eens een keer zo’n dvd gaf en
sindsdien vroegen zij en haar familie naar de
Zuid-Koreaanse dvd’s telkens wanneer ze hem
zagen. Maar een minder luchtig verhaal was zijn
beschrijving van de Noord-Koreaanse gevangenis: de gevangene zit op een betonnen pilaar en
daaromheen stond een laag water onder stroom.
Na vrijlating werd hij verbannen naar het platteland en ook hij ontvluchtte Noord-Korea.
In Zuid-Korea maakten ze in het begin cultuurshocks mee: Lee Jiyoung durfde geen geld
te stoppen in ATM’s, omdat ze bang was dat
ze het geld niet meer terug zou krijgen. Choi
Sung-guk dacht dat automatische waterkranen
een mondeling bevel nodig hadden om water te
geven.
En op het moment zetten beide vluchtelingen
zich in om andere mensen bewust te maken
van de rechten van hun landgenoten. – Lisa Le
太狸記・十一月号
37
Vergeten figuren: Iva Toguri
Deze rubriek gaat over figuren in de geschiedenis of huidige maatschappij die nogal vluchtig genoemd
worden in colleges, studieboeken en/of de media ondanks dat deze personen van grote invloed zijn,
of zijn geweest, op de huidige stand van zaken in Korea, Japan en de wereld. Elke journal kiezen we
zo’n persoon en lichten we die voor jullie uit. Het vergeten figuur van deze journal is: Iva toguri .
Hoe fout het kan gaan als je op de verkeerde plek op de verkeerde tijd bent, is maar
al te goed te zien aan het verhaal van Iva
Toguri, een VS geboren Japanse vrouw die
in juli 1941 voor even naar Japan dacht te
gaan voor een ziek familielid. Ze had echter alleen een Amerikaans burgerschap met
een certificaat van identificatie en die moest
worden omgezet in een paspoort voordat ze
terug mocht. Deze werd echter geweigerd na de
aanval op Pearl Harbour op 7 december 1941.
De volgende jaren werd Toguri gedwongen af
te zien van haar Amerikaans burgerschap en
werd later gedwongen om in het Engels antiAmerikaanse propaganda op te dragen op
de radio. De Japanse propaganda officieren
hadden echter weinig kennis van Engels en
hadden niet door dat ze vrij omging met de
tekst die ze kreeg om te laten blijken, richting
Amerikaanse troepen, dat het om een farce
ging. Deze subtiele hints waren echter niet
voldoende na de Japanse overgeving om niet
gearresteerd te worden door de FBI. Een jaar
later werd ze vrijgelaten wegens gebrek aan
bewijs, maar werd vervolgens opnieuw berecht,
dit keer in de VS, voor het helpen van de Japanse
overheid tijdens de tweede wereldoorlog. Na
een lang proces werd ze schuldig bevonden
van een van de aanklachten en veroordeeld
tot 10 jaar celstraf waarvan ze er uiteindelijk
6 heeft moeten uitzitten. Pas in 1976 kwam
er onderzoek naar buiten waaruit bleek dat
de twee belangrijkste getuigen meineed hadden gepleegd. Het jaar daarop werd haar
een onvoorwaardelijk pardon toegekend
door de toenmalige president Gerald Ford.
Ongelukkig en vooral lullig valt te omschrijven
wat Iva Toguri is overkomen, maar de geschiedenis is er om een les uit te trekken waarvan
we kunnen leren en bij het verhaal van Iva
Toguri is dat: zoek geen zieke familieleden op
als je d’r een oceaan voor moet oversteken, misschien mag je niet terug. – Sander Breeuwer
太狸記・十一月号
38
De Journalcommissie brengt je dit keer weer de WTF Japan & OMG Korea feitjes! Zit je
de laatste tijd vaker vast in een gesprek? Weet je niet wat je moet zeggen om indruk te maken
op je gesprekspartner? Vind dan hier inspiratie voor nieuw gespreksvoer –Hey, wist je dat...
WTF Japan: Trump maskers
Iedereen was verbaasd toen ze wakker werden
op 9 november: Donald J. Trump is de presidentelect van de Verenigde Staten in plaats van
Hillary R. Clinton, waar iedereen zijn of haar
kansen en/of geld op had ingezet. Vele draaiden
verlies op deze uitkomst, maar in Japan is er een
bedrijf genaamd Ogawa Studios die er al snel
van heeft kunnen profiteren. Ogawa Studios
maakt rubberen maskers van alles wat je je kan
bedenken zoals politici, monsters, celebrities
en dieren. Zo hadden zij ook een masker van
de meest controversiële politicus van het jaar,
Trump. Na de uitslag van de verkiezingen werd
dit masker razend populair en is het binnen
enkele dagen compleet uitverkocht. Ogawa
Studios heeft gemeld snel nieuwe maskers te
maken om de rage kunnen te accommoderen.
Heeft de Japanse bevolking dan zo’n interesse
in Trump sinds hij verkozen is? De redenen die
werden gegeven aan benieuwde journalisten
waren vooral recreatief: wat is nou een beter
kerstcadeau voor je vrouw dan een masker van
één van de meest gehate personen van het jaar?
Ook vinden Japanners het masker perfect voor
een gelegenheid als een jaarwisselingsfeest
(新年会:Shin’nenkai) waar ze beladen met
alcohol alles kunnen maken achter het gezicht
van de bedrijfsmagnaat uit New York. Het
is in ieder geval een makkelijkere manier om
Trump te imiteren dan de manier waarop Mr.
Sato van Rocketnews24 dat deed door middel
van een totale makeover.-– Ferdi van Ingen
39
OMG Korea: Psy in het groot
Natuurlijk weet iedereen waar je het over
hebt zodra je de woorden “Gangnam-Style”
uitspreekt. De artiest Psy met zijn giga hit heeft
meer dan 2.5 miljard views bij elkaar weten
te sprokkelen met het nummer over de plaats
waar hij is opgegroeid. Latere nummers evenaarden gangnam-style niet in populariteit,
maar Psy heeft voor altijd zijn indruk achtergelaten in de wereld. En bij wereldwijde populariteit en erkenning hoort natuurlijk, ja hoor,
een standbeeld. In het Gangnam district van
Seoul werd die dan ook ter ere van de zanger
gemaakt. Het standbeeld zal de iconische dansmove van Psy vereeuwigen voor de ingang van
het COEX Shopping center (een van de grootste commerciële gebieden van Zuid-Korea).
Het standbeeld is ongeveer 5 meter hoog en 8
meter breed geworden, niet niks dus. De kosten
werden geschat rond $350,000 te zijn. 15 April
werd het afgemaakt en nu is het voor iedereen,
toerist of plaatselijke resident, te bewonderen.
Het bouwen van dit standbeeld hoort bij een
breder initiatief van Zuid Korea om “landmarks”, zoals de Charging Bull in Wall Street
en de Liberty Statue in Manhattan, te evenaren.
De lokale bevolking heeft er echter
gematigde gevoelens over en vinden dat de
twee handen er iets te grotesk uit zien zo
midden op het plein. – Ferdi van Ingen
太狸記・十一月号
TanuKitchen: Kimbap
Ha. Alweer een woordgrap. Maar je weet hoe serieus Tanukianen worden wanneer het
draait om één ding: eten. Sla eens een keer ThuisBezorgd over en laat het keukenprinsesje
in je los. Zelf koken is natuurlijk beter en je weet zelf ook waarom. De Journalcommissie
zal je eens laten zien hoe het moet, en daarbij ontdek je ook meer informatie over het
gerecht. Aha, goed voor je maag én hersenen. Dit keer in de TanuKitchen: Kimbap!
김밥 Kimbap
Kimbap is een Koreaans gerecht wat
vaak wordt meegegeven aan kinderen in
lunchboxjes of wordt gegeten als snelle hap.
“Kim” betekent zeewier en “bap” betekent
rijst. Kimbap is dus een rijstrolletje met
zeewier eromheen, gevuld met diverse
ingrediënten. Nu hoor ik jullie denken:
“wacht, bedoel je niet sushi?” Sushi is niet
hetzelfde als kimbap (en als je dat wel denkt,
staat er een troep Koreanen klaar om je
te kimchislappen). Het grootste verschil
tussen de twee is hoe de rijst klaargemaakt
wordt. Bij sushi wordt de rijst aangemaakt
met een mengsel van azijn en suiker, terwijl
dit bij kimbap gebeurt met sesamolie en
een snuf zout. Daarnaast bestaat de vulling
bij sushi voornamelijk uit (rauwe) vis of
andere zeevruchten, terwijl bij kimbap
meer de focus ligt op vlees en groenten.
Ingrediënten voor 2 personen
- 1 kopje sushirijst
- 3 velletjes nori/ kim (geroosterde zeewiervellen)
- 1 bieflap/ biefstuk (circa 100-150 gram)
- 2 eieren
- 1 wortel
- 1/2 komkommer
- 1/2 takuan/ danmuji (gele gepekelde rettich)
- 1-2 tenen knoflook
- sesamolie
- neutrale olie om in te bakken
- sojasaus
- suiker
- zout en peper
1. Kook de rijst volgens de aanwijzingen
op de verpakking. Doe de gekookte rijst
in een kom en meng er een snuf zout
en 2 theelepels sesamolie doorheen
(voorzichtig, zodat de korrels heel blijven).
Laat even afkoelen tot er geen stoom
meer vanaf komt en dek dan af met folie.
2. Snijd de wortel julienne (klein, dunne
reepjes, beetje zoals luciferhoutjes), de
bieflap in reepjes en de komkommer en
takuan in lange stroken die net iets langer
zijn dan de breedte van je zeewiervellen. Doe
de wortel in een bakje, meng met een klein
beetje zout en laat 5 a 10 minuutjes staan.
Meng het vlees in een apart schaaltje met de
fijngesneden knoflook, 1 eetlepel suiker, twee
theelepels sojasaus, twee theelepels sesamolie
en peper naar smaak en laat even marineren.
3. Verhit een pan met wat olie op middelhoog
vuur. Klop de eieren, schenk het mengsel in de
pan en bak het ei tot gaar. Neem het gebakken
ei uit de pan en snijd in repen. Knijp het vocht
uit de gezouten wortel en bak ongeveer 2-3
minuutjes in de pan. Neem het daarna uit de
pan en leg op een hoopje op een groot bord.
太狸記・十一月号
40
4. Zet het vuur hoog. Roerbak het vlees
in een hete pan voor 2 of 3 minuutjes
(mag nog een beetje rood zijn vanbinnen).
Schik de komkommer, takuan, eierreepjes
en reepjes bief op het bord naast de wortel.
5. Nu is het tijd om je kimbap te assembleren!
Het makkelijkste is hierbij om een bamboematje
te gebruiken, maar het kan eventueel ook
gewoon met je handen. Leg een vel nori neer
voor je met de glimmende kant naar onder (ruwe
kant boven). Leg hierop een dun laagje rijst
(houd aan het einde ongeveer 1,5 centimeter
vrij). Leg je ingrediënten in strookjes op je rijst
en druk lichtjes aan. Rol het geheel vervolgens
voorzichtig op terwijl je de vulling met je
middel- en je ringvinger tegenhoudt. Druk
de rol stevig aan zodat alles goed op zijn plek
blijft zitten en je een mooie, stevige rol krijgt.
6. Leg de rol op een snijplank en leg een natte
theedoek of een nat stuk keukenpapier klaar
om je mes mee te kunnen schoonvegen. Pak
een groot, scherp mes en snijd de kimbap
voorzichtig (niet te hard drukken, laat het
mes zijn werk doen) in stukjes van ongeveer
1-1,5 centimeter breed. Veeg je mes schoon
na ieder stukje wat je gesneden hebt.
Serveer op een groot bord en eet smakelijk!
Oordeel
Wij van TanuKitchen vonden dit een uiterst
geslaagd recept voor de eerste keer Koreaans
koken. Voor deze kok was het de eerste
keer dat ze haar bamboematje tevoorschijn
haalde om mee te gaan rollen, maar
het ging wonderbaarlijk goed!
Waarschijnlijk komt kimbap vaker op het
menu: het is zo makkelijk om te maken en zo
lekker (waarom hebben de Koreanisten dit al
die jaren voor me verzwegen...)
Uitgekeken op die boterham met kaas
als lunch?
Neem eens kimbap mee in je lunchbox!
Doordat het iets van alles bevat (proteïnen,
koolhydraten, vitaminen), is het een heel
verantwoord tussendoortje (veel beter
41
dan die Liga repen gevuld met zout, suiker en
E-nummers) en door het handzame formaat,
schuif je het zo naar binnen terwijl je lastminute je huiswerk voor die dag maakt.
Wil je wel eens iets anders dan leverworst en
kaas serveren op je verjaardagsfeestje? Trakteer
je familie en vrienden eens op een schaal vol
met gimbap en er wordt gegarandeerd nog
jaren over nagepraat!
Het leuke aan kimbap is dat er veel mogelijk is qua
vullingen. Vervang bijvoorbeeld de komkommer
door geblancheerde spinazie of het rundvlees
door ham, surimi of rode paprika (voor
onze vegetarische vriendjes~).
Experimenteer met je favoriete vullingen en als
je de gouden combinatie gevonden hebt, laat
het ons weten! - Hannelieke Soppe en Anky
太狸記・十一月号
Ask Anky
Ask Anky is een adviescolumn speciaal voor de problemen van Japanologen en
Koreanisten. Heb je een probleem waarover je niet kunt of durft te schrijven naar een algemeen
adviescolumn? Schrijf dan naar journal@tanuki.nl met als onderwerp “Ask Anky” of stuur je vraag
geheel anoniem in via het online formulier op de Tanuki website! Hier zal door een deskundige
antwoord worden gegeven op al je vragen. Schaam je niet en stuur je vraag vandaag nog in!
Beste Anky,--------------------------------------------
Lieve Anky,
Al sinds het begin van het jaar heb ik een groot
probleem, ik ben namelijk verliefd op één van
mijn professoren! Ik heb alles al geprobeerd om
er vanaf te komen, ik ben zelfs zo ver gegaan
om een college te skippen. Toen dit echter niet
werkte ging ik voor het alternatief, zijn aandacht
proberen te trekken. Ook daarvoor heb ik al van
alles geprobeerd, van mini rokjes tot goede cijfers
en slechte vragen. Niks lijkt echter te werken en
nu vroeg ik me af, Anky, wat moet ik doen!?
Wat hoor ik nu? Ga je met pensioen?
Wat is dit, laat je ons hier zomaar achter
zonder jouwgeweldige advies? Moeten we dan
zelf onze problemen ineens oplossen? Want
daarvoor studeer ik namelijk niet!
Sayonara,
JeEnigeFan
GrammaticaMijnFavoVak
Beste GrammaticaMijnFavoVak,--------------------
Beste JeEnigeFan,
Oei, een crush op je professor! Hoewel het misschien
wat vreemd klinkt, en jullie natuurlijk nooit een
stel zullen worden, is het minder zeldzaam dan je
denkt. De knappe profesoren van Japan en Korea
studies hebben al menig hart sneller laten kloppen,
en tja, wie zou er anders nog naar college komen op
maandagochtend? Maar nu, hoe verder te gaan?
Hoewel een platonische liefde wat dramatisch
klinkt en hoogst waarschijnlijk niet het eerste
is waar je aan denkt, bij je perfecte verliefdheid
heeft het ook zeker zo zijn voordelen, je wordt
namelijk niet gedesillusioneerd. Geen slechte
adem als je s’ochtends naast hem wakker wordt,
geen gedoe over van wie jullie kat nou eigenlijk is
en misschien wel het beste, geen studie schandaal!
Je hebt het goed gehoord, ik ga met pensioen!
Dus lieve GrammaticaMijnFavoVak, voorlopig
zou ik lekker genieten van het uitzicht bij je
colleges en wegdromen, niemand kan hier immers
gedachten lezen (hopen we).
Sayonara, annyeong en voor altijd geen bedanky,
Anky
Na 30 jaar studeren heb ik het wel gezien, ik
moet toch ooit eens dat papiertje gaan halen.
(Om heel eerlijk te zijn heeft de overheid eindelijk
mijn adres achterhaald). Tja, jullie zullen nu jullie
eigen problemen maar moeten oplossen. Ik zou
je willen zeggen dat ik het volste vertrouwen in
jullie heb, maar, na 30 jaar jullie vragen te hebben
aangehoord, ben ik tot de conclusie gekomen dat
jullie niet de slimste zijn.
Maar ja, wie ben ik nu helemaal? Dat geheim
verdwijnt misschien wel samen met mij. Dus
bedankt lieve Tanukianen.
Liefs en geen bedanky,--------------------------------Anky
42
太狸記・十一月号
Als Tanuki-lid
profiteer je van
10% korting bij
elke bestelling
van Yuki Sushi in
Leiden! Dus waar
wacht je nog op?
Vermeld wel even
dat je lid bent
van Tanuki en
laat deze pagina
zien aan de
medewerk(st)er
Breestraat 140
2311 CX Leiden
071-3627358
yuki-leiden.nl
Concept & Storyboard: Elske Pieterse
Uitgewerkte & Definitieve versie: Milan Boon
太狸記・十一月号
43
‘s avonds een man...
...‘s ochtends een man
Een Tanuki Activiteit is geen geldige reden om een college te
skippen of te laat te komen.
Wees verstandig, wees een man,
óf een vrouw!
44
太狸記・十一月号
TaTanukiKi 2016-2017--2