-
Titel
-
2015-2016 | 2
-
Nummer
-
2
-
extracted text
-
太狸記
LVSJK Tanuki / 三十四周年 / 二月
太狸記・二月号
1
社説
Colofon
JOURNALCOMMISSIE
Voorzitter:
Lauren Liebe
Secretaris:
Dorien Heerink
Eindredactie:
Vincent Meijer
Leden:
Sander Breeuwer
Jerry da Costa
Kris van der Klaauw
Caitlin Moor
Hannelieke Soppe
REDACTIELEDEN
Hoofdredacteur:
Lauren Liebe
Vormgeving:
Lauren Liebe
Eindredactie:
Vincent Meijer
BESTUUR VAN TANUKI
Praeses
Luc van der Beek
Ab-actis:
Hannah Jansen
Vice-Praeses &
Assessor Extern:
Steffen de Jong
Assessor
Intern:
Lauren Liebe
Assessor
Eerstejaars:
Inge van Son
COMMISSIES
Acquisitiecommissie:
Steffen de Jong
Eerstejaarscommissie:
Inge van Son
Feestcommissie:
Fred Dillmann
Jaarboekcommissie: Britt Blom
Kampcommissie:
Dinette van der Weit
Kunst- en
cultuurcommissie: Rachel Morri
Reiscommissie:
Soraya Schilte
RAAD VAN TOEZICHT
Voorzitter:
Albert Tiemersma
Leden:
Vincent Meijer
2
Editorial van de hoofdredacteur
Beste leden,
Deze keer hebben we weer een diverse
journal voor jullie in petto. Geniet na van
de afgelopen evenementen, lees je in op de
nieuwste hype uit Japan en droom weg bij
de zeer echte zeemeerminnen uit Korea.
Binnenkort zullen maar liefst drie van onze
redactieleden zich bevinden in het buitenland:
Hannelieke zal voor drie maanden verblijven
in het mooie Fukuoka en Jerry en Sander maar
liefst een half jaar in Seoul, de bofkonten.
Uiteraard zullen ze ons hier op de hoogte
houden van al hun avonturen en ervaringen,
en ik heb zelfs vernomen dat ze voor ons een
tocht zullen maken langs enkele Koreaanse
brouwerijen. Daar zal uiteraard een uitgebreid
verslag van volgen. Ik kan niet wachten!
Heb je zelf nog ideeën voor artikelen, mail dan naar
journal@tanuki.nl - Lauren Liebe
太狸記・二月号
Op de voorkant
目次
Dit jaar zal een Japans of Koreaans
instrument de voorkant sieren.
Inhoud
buk (북)
De buk is een traditionele Koreaanse
drum die aan weerszijden bespannen is
met dierenhuiden en met drumstokken
of blote handen bespeeld wordt.
Heb jij fotografisch werk dat je wilt delen
met iedereen? Stuur ideeën voor een cover
naar journal@tanuki.nl en wellicht siert
jouw werk de volgende TaTanukiKi!
“Het dripsysteem zit scheef.”
- Luc van der Beek
TANUKI SHINBUN
Ritsumeikan
KCC: Rijksmuseum & Ramen
Tweede feest: Dode Idolen (Halloween)
Koreaweek
Derde feest: Kinky Korea
JAPAN & KOREA
4
5
6
8
9
Eindelijk volwassen: Seijin no Hi
Aquacultuur: huidige stand van zaken
De opruimmethode van Mari Kondo
10
12
14
De zeemeerminnen van Zuid-Korea
17
Ilbe: waar niemand gevonden wil worden
De Drie Regalia
De katana
18
20
23
RUBRIEKEN
De kleine kikker in de regen
24
COLUMNS
Groetjes uit Korea!
Ask Anky
Mermaid
25
26
27
“Je moet er twee vingers in
stoppen.”
- Luc van der Beek
“Het is een poes!
Die hebben geen
verantwoordelijkheden!”
- Kayleigh Herbrink
太狸記・二月号
3
Ritsumeikan
De jaarlijkse uitwisseling tussen de scholieren
van de Ritsumeikan Keisho High School
in Sapporo, Hokkaido en de studenten
Japanstudies van de Universiteit Leiden heeft
afgelopen 23 november plaatsgevonden.
Net als vorig jaar is ook dit jaar gekozen voor
een eendaags bezoek, in tegenstelling tot
voorgaande jaren waarbij de uitwisseling
zelfs twee dagen in beslag nam. De scholieren
kregen een rondleiding door het Leidse
historische centrum en langs belangrijke
gebouwen zoals het KOG en de Hooglandse
Kerk. Uiteraard werd er veel Japans gesproken,
gezien slechts een enkeling het Engels
meester was. Dus een ideaal moment om
even te oefenen in de Japanse conversatie.
4
Als lunch hebben diverse groepen hun eigen
invulling gehad, maar mijn groep heeft gekozen
voor echte Hollandse pannenkoeken bij Oudt
Leyden.
De scholieren hadden nog geen vrije middag
gehad gedurende hun schoolreis van een week
aan Duitsland, België en Nederland, dus de
scholieren zijn vervolgens op eigen houtje
Amsterdam gaan ontdekken. Wij hopen
dat we ze volgend jaar weer een rondleiding
mogen geven. Al met al een korte maar leuke
uitwisseling!
Anlong Vuong
太狸記・二月号
KCC: Rijksmuseum & Ramen
Het eerste KCC-uitje van het jaar was intiem
maar helemaal niet ongezellig. We zijn naar
het Rijksmuseum afgereisd om de speciale
tentoonstelling “Azië > Amsterdam” te
bezichtigen.
Deze tentoonstelling staat in het teken van de
kunstobjecten die Nederland gedurende de
zeventiende en achttiende eeuw heeft verkregen
door middel van handel tussen Nederland (via
de VOC) met Aziatische landen zoals China,
Korea, Japan, om maar enkele te noemen.
Naast de speciale tentoonstelling hebben wij
natuurlijk ook de reguliere collectie bezichtigd,
en dan zijn de Hollandse meesters natuurlijk
niet te missen. Na kunst en cultuur te hebben
gesnoven was het tijd voor heerlijk avondeten,
natuurlijk passend bij het karakter van Tanuki.
We hebben gekozen voor Japanse ramen bij de
Ramen-Ya.
Een zeer geslaagd KCC-uitje, en hopelijk nog
veel meer te gaan dit jaar!
In de naam van de cultuur, de kunst en de heilige
KCC, ramen.
Anlong Vuong
太狸記・二月号
5
Tweede feest: Dode Idolen
Op 5 november was het weer zover: het
volgende Tanuki feest. En in de nasleep van
Halloween was het thema dit maal: Dode idolen.
Bibberend stond ik iets na 10 uur voor COC de
Kroon, nu niet alleen de heterovriendelijkste,
maar ook de zombievriendelijkste gaybar van
Leiden. Zoals het thema al doet vermoeden,
was de bedoeling dat men verkleed zou
komen als dood idool. Dit werd min of meer
gehandhaafd. Zo werd ik eenmaal binnen
verwelkomd door Bob Ross, van wie ik
niet eens wist dat hij dood was. Niet dat ik
hiervoor überhaupt wist of hij nog leefde,
Bob Ross was nu eenmaal van voor mijn tijd.
Bob Ross achter mij latende werd ik verwelkomd
door een welkomstshotje, omdat ik dit maal
een van de eerste gasten was, in tegenstelling
tot bij het vorige feest. Het was nog rustig,
maar met een zombiegangetje stroomde
het al snel – in zombietermen uiteraard –
vol met dode idolen en dode niet-idolen.
6
Waarschijnlijk duurde het even voordat het
feest goed op gang kwam omdat het eerste
Tanukifeest nog niet zo lang geleden was, of
misschien leek dat maar zo omdat ik deze keer
eens op tijd was. Dat of de gasten waren iets
te veel in hun rol opgegaan van slome doden.
Maar over de doden niets dan goeds, toch?
Uiteindelijk stond de tent vol en kon het feest
dan echt beginnen. Al snel stonden Bob Ross,
Amy Whinehouse, Audrey Hepburn, Marilyn
Monroe, Bob Marley, een blijkbaar dode
Freek Vonk, Sneeuwwitje die niet meer zo
sneeuwwit was, een paar dode dienstmeisjes,
the Joker, Harley Quinn, Michael Jackson
en diverse figuren en personages die ik niet
kende gezamenlijk op de dansvloer los te gaan.
Ondanks de gruwelijkheid van dit feest, ben ik
toch eerder vertrokken omdat ik moe was. Maar
voor zover ik heb gehoord van mijn klasgenoten,
werd er de hele nacht nog op Thriller gedanst.
Caitlin Moor
太狸記・二月号
太狸記・二月号
7
Koreaweek
Dag1
Als onderdeel van de Koreaweek heeft de KCC
de film Tazza: The Hidden Card uit 2014
gekozen. De film is de sequel van Tazza: The
High Rollers uit 2006. Het verhaal gaat over
een jongeman genaamd Ham Dae-gil (gespeeld
door T.O.P.) die in de illegale gokcircuit van
Seoul belandt, waar hij de zondebok wordt
gemaakt. Dae-gil is de neef van Go-ni, die in de
vorige film met de hulp van louche, professionele
gokkers aan geld wilde komen nadat hij al zijn
geld is kwijtgeraakt. In deze film speelt Dae-gil
een gevaarlijk spelletje, en de verliezer zal ook
werkelijk alles verliezen. Alleen is hij niet van
plan daar aan mee te doen, en gaat hard tegen
hard als hij wraak neemt tegen de mensen die
hem in de maling hebben genomen. De film
is lekker druk bezocht. Vorige filmavonden
werden eveneens goed bezocht, waarbij
de Halloween-film een halve zaal trok aan
geïnteresseerde Tanukianen en andere fans van
Koreaanse films. Hopelijk zal deze trend zich
voortzetten in de Japanweek en filmavonden
van het tweede semester. Anlong Vuong
Dag 2
In de jaarlijkse Koreaweek hadden we wederom
de eer om een K-Pop dance workshop te geven.
Wordt dit een traditie?! Net als vorig jaar
hebben we dit met enorm veel plezier gedaan.
Een selectie van drie nummers bood voor
ieder wat wils en ook voor onszelf een leuke
uitdaging. We begonnen met Dumb Dumb
van Red Velvet, een vrolijk nummer met veel
energie. Het volgende nummer was het iets
minder bekende Mama Beat van LC9. Met,
zacht gezegd, snel voetenwerk was het een
zware bevalling. Maar, oefening baart kunst! En
om de badass factor omhoog te halen werd er
afgesloten met het lied waar iedereen eigenlijk
voor kwam: Danger van BTS. Omdat er aan het
eind van de workshop nog tijd over was en er
vrijwel geen mensen hijgend op de grond lagen
(myself not included) gaven we nog een korte
demonstratie van Catch Me If You Can van
Girls’ Generation en leerden het refrein hiervan
aan de, wellicht iets sterkeren onder ons, die op
8
dat punt nog energie overhadden. Wat een
uithoudingsvermogen, dat doe ik jullie niet na!
Het was een erg gezellige en geslaagde
workshop! Volgend jaar weer?
Hanna Visser & Jiske Angenent
Dag 3
De woensdagmiddag vermaakte iedereen zich
uitstekend in het Arsenaal onder leiding van
de KCC met het leren van Koreaans knopen
(매듭: maedeup) en het traditionele spel
윷놀이: Yutnori, dat enigszins te vergelijken
is met mens-erger-je-niet. De zelfgemaakte
Koreaanse spicy rice cakes (떡볶이: tteokbokki)
vonden gretig aftrek, maar het was wachten op
de hoofdprijs: het Spicy Food Contest. In maar
liefst twee voorrondes met elk vier personen,
wisten vier dappere strijders de finale te behalen.
Uiteindelijk bleek de titelverdedigster van vorig
jaar nog even heet te zijn en mag zij met trots
de titel “De Heetste van Tanuki” dragen. Durf
jij de strijd aan volgend jaar? Lauren Liebe
太狸記・二月号
Derde Feest: Kinky Korea
Het idee om een kinky feest te doen bij
Tanuki was al sinds begin dit jaar in omloop.
Verschillende thema’s waren al bedacht zoals
Kinky Kinyoubi en Kinky Christmas, maar
toen vanuit het bestuur het geluid kwam dat
het volgende feest deel uit zou maken van de
Tanuki Koreaweek wisten we als feestco dat een
Kinky Korea thema de enige echte optie was.
En wat is er in Korea meer kinky dan van die leuke
oude dametjes die met z’n allen op een enorme
banaan zitten? Juist, helemaal niks! We hadden
dan ook al snel besloten dat de banaanrijdende
bejaarden het centrale punt moesten vormen
van dit feest. Vandaar dat de dames ook de
coverfoto van het Facebook event, alsmede op
posters de muren van de Kroon versierden.
Verder kwam iedereen ter ere van de kinky
banaanbesteigers verkleed in zijn of haar
meest kinky outfit en was er een K-Pop dance
showdown waarbij de deelnemers hard
streden om een drankje naar keuze te kunnen
winnen. Al deze vette dancemoves tijdens de
wedstrijd en ook gedurende de rest van de
avond waren natuurlijk niet mogelijk geweest
zonder onze eigen K-Pop DJ Vincent Schraa
die ook dit feest weer de pannen van het dak
speelde. Daarvoor willen we hem dan ook
graag bedanken. En verder gaat onze dank
natuurlijk ook uit naar iedereen die ook voor
dit feest weer is komen opdagen. Veel denk
voor jullie blijvende opkomst en we hopen jullie
allemaal bij het volgende feest weer te zien.
Stay kinky!
Fred Dillmann
太狸記・二月号
9
Eindelijk Volwassen: Seijin No Hi
Volwassen worden is zowel een zegen als
een vloek. Je bent niet langer meer gebonden
aan het ouderlijk gezag en je kan dus (in
principe) doen wat je wilt. Of je je nu in de
kroeg wil volladen met allerhande alcoholische
versnaperingen of dat je een pizzaontbijt
neemt terwijl je naar de zoveelste herhaling van
Married...With Children kijkt, het kan allemaal.
Tegelijkertijd moet je je ook gaan verdiepen
in de politiek en je eigen verzekeringen lenen,
waardoor je soms nog wel eens terugverlangt
naar de dagen waarop je met je poppenhuis
zat te spelen zonder je zorgen te maken over
“inboedelverzekeringen” of “eigen risico”. Hoe
je het ook bekijkt, volwassen worden wordt
gezien als een grote mijlpaal in je leven. In Japan
is dit niet anders. In dit artikel kijken we naar
hoe jonge Japanners vieren dat ze minderjarig
zijn op de Japanse feestdag seijin no hi.
een gebruik dat ohaguro (お歯黒) wordt
genoemd. Zwarte tanden werden gezien
als een schoonheidsideaal en de zwarte verf
voorkwam dat tanden gingen rotten. Jongens
mochten vanaf hun 15e hun haar knippen.
Beide geslachten mochten nu ook volwassen
kledij aan en hun haar werd opgestoken Pas
na 1948 werd de leeftijd waarop jongeren
meerderjarig worden verklaard voor beide
geslachten vastgesteld op 20 jaar en werd
seijin no hi een nationale feestdag. Deze dag
werd altijd op 15 januari gevierd tot 2000 en
de invoering van het Happy Monday systeem
(ハッピマンデイ制度: happi mandei seido).
Dit systeem zorgt ervoor dat als een nationale
feestdag normaal op een zaterdag of zondag
valt, deze verschoven word naar de maandag,
zodat de Japanners niet hun vrije dag mislopen.
Seijin no hi wordt nu altijd gevierd op de tweede
maandag van januari: dit jaar was dat 11 januari.
De viering vandaag de dag
Japanners mogen aan de ceremoniën van de
seijin no hi deelnemen als zij 20 worden tussen
2 april van het vorige jaar en 1 april van het
huidige jaar. Voor deze gelegenheid trekken
ze hun mooiste kleren aan: vrouwen gaan
gekleed in een furisode (振袖: een kimono
met lange mouwen). Deze zijn erg duur, en
worden meestal geleend van familie of gehuurd.
Aangezien het aantrekken van een traditionele
furisode een karwei is wat de gemiddelde
Oorsprong van Seijin no Hi
Seijin no hi (成人の日: Meerderjarigheidsdag)
is de dag waarop jonge Japanners vieren
dat ze eindelijk meerderjarig zijn. In Japan
word je vanaf je twintigste gezien als
volwassene en vanaf deze leeftijd mag je o.a.
autorijden roken en alcohol drinken. Speciale
ceremoniën voor de overgang van kind naar
volwassene worden al uitgevoerd sinds de
Nara periode (710-794) voor meisjes van
13 en jongens van 15 jaar. Meisjes mochten
na hun dertiende hun tanden zwart verven:
10
太狸記・二月号
Japanse vrouw niet zelf kan uitvoeren, gaan
ze vaak naar een schoonheidssalon waar ze
worden aangekleed en waar vaak ook gelijk
hun haar en make-up wordt gedaan. Mannen
gaan soms gekleed in een zwarte kimono
en traditionele hakama (袴: een soort lange
rok), maar tegenwoordig trekken ze steeds
vaker gewoon een pak aan. Aangekleed en
wel gaan ze naar de plek van de ceremonie:
dit kan gewoon het stadhuis zijn, maar soms
ook een vliegveld of zelfs een attractiepark.
Hier geven burgemeesters en andere officiëlen
toespraken en krijgen de (bijna) 20-jarigen een
klein cadeautje. Hierna is er gelegenheid om
foto’s te maken, wat ook veel wordt gedaan:
je hebt niet elke dag van die mooie kleren aan.
Na de plechtigheden gaan de nu volwassenen
naar huis om zich om te kleden en gaan ze
daarna weer op pad naar lokale izakaya (居
酒屋: kroegen) om hun meerderjarigheid te
vieren met een paar (alcoholische) drankjes.
Verminderde populariteit?
Hoewel seijin no hi nog steeds een nationale
feestdag is, is de opkomst van jonge mensen de
laatste jaren drastisch gedaald. Een mogelijke
verklaring hiervoor kunnen we vinden in het
zeer lage geboortecijfer van Japan. In 2014
was het geboortecijfer 1.42: dit terwijl de
samenleving een geboortecijfer van minimaal
2.07 nodig heeft om te stabiliseren. Er komen
steeds minder jonge mensen bij, terwijl
tegelijkertijd het aantal ouderen stijgt, wat een
vergrijzing van de Japanse samenleving als
gevolg heeft. Een andere reden is dat de meeste
Japanse jongeren lijden aan wat wordt
omschreven als het Peter Pan syndroom: ze
willen, net als Peter Pan, altijd kind blijven
en niet opgroeien. Dit is ook zichtbaar in het
bekende beeld van de hikikomori (引き篭も
り): iemand die dagen lang alleen maar in zijn
kamer zit te gamen en geen contact heeft met de
buitenwereld. Zij willen of kunnen niet voldoen
aan de verwachtingen die de omgeving van
hen heeft (ze bezwijken bijvoorbeeld onder de
prestatiedruk op school) en trekken zich terug
in hun eigen wereldje, met sociaal isolement
als gevolg. Er zijn er ook een aantal incidenten
geweest bij de vieringen, zoals in 2001 in
Naha, toen een groep dronken feestvierders
de ceremonie onderbrak. Dit zorgde ervoor
dat er tegenwoordig politiebewaking is bij
een groot deel van de vieringen. Ook wordt
er geklaagd door sprekers dat de jeugd niet
oplet bij de toespraken en op hun mobieltjes
zitten te spelen of met anderen zitten te praten.
Er zijn zelfs gevallen geweest van sprekers
die werden uitgejouwd door het publiek.
Seijin no hi is een belangrijke dag voor veel
Japanse jongeren. Het markeert een belangrijke
mijlpaal in hun leven: de overgang van kind
naar volwassene. Ouders pinken stiekem een
traantje weg bij het zien van hun opgegroeide
kinderen en de rest van Japan (en een handjevol
buitenlanders) genieten vooral van de mooie
kleren van de jeugd. Helaas kampt de viering
de laatste jaren met een dalend aantal jongeren
wat meedoet en wat incidentjes. Als de
opkomst op de seijin no hi blijft afnemen, is de
kans groot dat dit evenement in de toekomst
zal verdwijnen. Dus mocht je volgende januari
in Japan zijn, grijp je kans en schiet veel
plaatjes van de mooie kimono’s en pakken.
Hannelieke Soppe
太狸記・二月号
11
Aquacultuur:
huidige stand van zaken
Op een kleine boot in Indonesië vertelt een
vermoeid uitziende man, Arnolus Dalenehe,
over zijn leven als visser. “Het was vroeger zo dat
je bijna op het water kon lopen, zo overvloedig
was de zee met vis. We konden vissen voor een
uurtje en hadden genoeg vis om ons gezin mee
te voeden, maar nu hebben we na een hele dag
vissen nog steeds niet genoeg.” Het verhaal van
Arnolus Dalenehe is een van de velen die langs
komt in de uur lang durende documentaire van
de PBS uit 2002. Sinds deze documentaire is
er in de wereldwijde wilde visserij nog altijd
geen groei te zien. Grote corporate schepen
keren steeds vaker terug met te weinig
opbrengst, maar waar de wilde visvangst
stagneert, kent een andere tak een explosieve
groei: maritieme teelt genaamd aquacultuur.
Aquacultuur omvat de teelt van aquatische
organismen zoals vissen, schaaldieren,
schelpdieren en waterplanten. Het kweken
van zeevis, mosselen en oesters buiten de
kust behoren tot aquacultuur. Vanwege
overbevissing in het wild en een grote groei in
vraag naar proteïne voor menselijke consumptie
in de wereld is aquacultuur exponentieel
gegroeid met gemiddeld 8% en bereikte in 2010
42% van wereldwijde visproductie. Wanneer we
kijken naar de spelers op deze markt valt China
direct op. In 2010 produceerde China zo’n 61%
van de wereldproductie met Indonesië op een
verre tweede plaats met 8%. De productie van
China wordt in twijfel getrokken door sommige
organisaties waaronder de Food and Agriculture
12
Organisation (FAO). China ontkent elke claim
van het melden van te hogen vangsten, maar
de FAO bekent statistische waarschijnlijkheids
problemen met de productie van China
en behandelt de verkregen data van China
apart met die van de rest van de wereld.
Aquacultuur kent ook zijn nadelen. Veel
kwekerijen liggen in ondiepe gebieden van
de zee dicht aan de kust. Hierbij zorgen
voornamelijk de visserijen soms voor grote
veranderingen in het natuurlijke milieu. De
afscheiding van vissen valt tussen de netten uit,
wat bij een hoge concentratie visserijen in een
klein gebied zorgt voor veel verontreiniging
in de locale omgeving. Slechte hygiëne van de
tanks kunnen zorgen voor hoge concentratie
aan ziektes die zich vervolgens weer
verspreiden onder de nabije wilde populatie.
Er zijn ook een aantal keren ontsnappingen
geweest van vissen die daarmee met
de grote aantallen het local ecosysteem
compleet ontwrichtten. Er zijn steeds meer
ontwikkelingen op het gebied van visserijen
om deze ontwrichtingen tegen te gaan.
De meeste focus ligt hierbij bij methodes
ontwikkelen
waarmee
deze
visserijen
zich kunnen verplaatsen naar open zee.
De zee kan hier veel meer ontvangen aan
afscheidingsstoffen van de vissen doordat
de water volumes veel hoger zijn en het eco
systeem minder makkelijk te ontwrichten is.
Een ander groot argument tegen aquacultuur is
太狸記・二月号
de vraag of het daadwerkelijk een duurzame
oplossing is. Alhoewel er erkend wordt dat
het duurzamer lijkt te zijn dan het vangen van
wilde vis, is er nog niet de volledige overtuiging
dat hiermee aan de toekomstige vraag naar
natuurlijke proteïne voldaan kan worden. Als
er echter gekeken wordt naar wereldwijde
proteíne productie is vis het meest efficiënt in
voedingsomzettingsratio. Dit wil zeggen, de
hoeveelheid voedsel dat een dier nodig heeft
t.o.v. wat het produceert. Vis is in dit aspect veel
efficiënter dan koe en varken, maar ook in wat
mindere mate gevogelte, voornamelijk omdat
vis geen energie kwijt is aan het verwarmen
van het eigen lichaam en het feit dat er een
hoger percentage van vis is eetbaar t.o.v. andere
veeteelt. Er moet hierbij wel opgemerkt worden
dat deze voedselratios geen rekening houden
met wat voor soort voedsel er nodig is. Veel
gegeten vissoorten zijn carnivoren (bijv.: zalm,
tonijn), dit betekent dat zij zelf ook dierlijke
proteïne nodig hebben. Het vangen van
kleinere vis zoals sardientjes is noodzakelijk
om de grotere, kostbaardere vissen te voeden.
Deze kleinere vissen worden voornamelijk
vermalen tot zogeheten vismeel met als tweede
product visolie. De wereldproductie van
vismeel en visolie was 20-30 miljoen ton, de
wereldproductie van vis uit aquacultuur was
in 2010 67 miljoen ton. Zelfs met de aanname
dat in 100% van de wereld vismeel en visolie
gebruikt wordt in aquacultuur is de opbrengst
van aquacultuur alsnog minstens drie keer zo
hoog als de productie van vismeel en visolie.
Zoals eerder gemeld, betekent dit niet dat er drie
keer zoveel vis kan worden gevangen dan dat er
verorberd worden omdat het dieet van geteelde
vis uit meer bestaat dan alleen vismeel en visolie.
Carnivorische vissen vormen een probleem op
het gebied van duurzaamheid omdat, zelfs al
wordt er relatief gezien veel vis geproduceerd
t.o.v. de consumptie van vismeel, het alsnog er
voor zorgt dat er alsnog veel soorten overbevist
zullen zijn ten gevolge van het nodige vismeel.
Het wordt geschat dat zo’n 80% van de
aquatische diersoorten over de hele wereld
op maximale capaciteit gevangen worden of
overbevist zijn. Naast de productie van vis
wordt er ook steeds meer mollusken zoals
oesters, mosselen en coquilles geteeld waarvan
blijkt dat ze eerder positieve dan negatieve
effecten op het locale milieu hebben. Ook
zeewier draagt hieraan bij door het filteren van
vervuilde stoffen zoals non-orgaane nitrogenen.
Als de producten vanuit de aquacultuur blijven
groeien, en dat lijkt onontkoombaar, is het
noodzakelijk om de productie te sturen waarbij
een hoger percentage bestaat uit weekdieren
zoals mollusken en herbivorische vis. Daarnaast
zouden visserijen op open zee van verminderde
invloed kunnen zijn op het lokale milieu
terwijl er toch de ruimte is om de productie
ervan flink te verhogen. De vraag zal alleen
maar stijgen, hopelijk stijgt het aanbod in een
sterk ontwikkelende, duurzame manier mee.
Sander Breeuwer
太狸記・二月号
13
De Opruimmethode van Marie Kondo
Een geest waart rond in Japan – de geest van het
weggooien der dingen!
De laatste jaren hebben Japanse hoarders
– mensen die het extreem moeilijk vinden
afstand te doen van bezittingen en zo eindigen
in een huis dat tot het plafond vol is gestapeld
met oude tijdschriften, keukenapparatuur,
bedorven eetwaren etc. – veel aandacht
gekregen. Op het internet alleen al zijn talloze
artikelen te vinden over de Japanse hoarders
zeker sinds in het Westen series als TLC’s
Hoarding: Buried Alive op tv zijn verschenen.
Dit gedrag dat in de psychologie onder
de overkoepelende term OCD (obsessief
compulsieve stoornis) wordt geplaatst kan
volgens de antropoloog Dr. Fabio Gygi van
SOAS University of London als doel hebben
een fysieke representatie te creëren van het
leven van de compulsief verzamelaar om zo
zijn of haar identiteit te stabiliseren ondanks
het verloop van de tijd. Hoarding is echter
slechts een keerzijde van de munt die de Japanse
consumptiemaatschappij heet en aan de horizon
is een nieuwe trend verschenen: opruimgekte.
Op een zaterdag in november, zoals ik dat
wel vaker doe op zaterdagen, lekker op de
bank toen iemand me liet weten dat er in
het Algemeen Dagblad een artikel stond
over een Japanse internationale bestseller.
Dat moest ik zien! Japanse cultuur, in dat
blaadje dat nog minder diepgang heeft dan
de roddels over Abdul en Melissa in de
plaatselijke schoolkrant, dat zou leuk worden.
van de “Japanse opruimgoeroe” Marie Kondo
(近藤麻理恵:Kondou Marie). Al dan niet
bewust schetst Monica, die eindelijk heeft
geleerd op te ruimen volgens de ondertitel van
haar column, een helder beeld van de reden
voor het succes van Marie Kondo in het Westen.
Een vrouw die in een opsomming alleen in het
geval van haar Japanse opruimgoeroe en grote
rode Chinese kast nadrukkelijk bij het land van
oorsprong stilstaat en die zich afvraagt: ‘Wat
als ik de rest van mijn leven alleen maar dingen
doe waar ik blij van word?’ Een persoon die
bij het probleem “te veel spullen zonder doel,
zonder plek” met een afvalbak aan komt zetten
en het dan welletjes vindt.
Dat wil niet zeggen dat Marie Kondo dit soort
consumentisme zonder blik op de toekomst
of duurzaamheid probeert aan te moedigen.
Zoals Ernst-Jan Pfauth van De Correspondent
scherp opmerkt rekent ze in haar boeken
glashard af met alledaagse misvattingen die
voorkomen dat we afstand nemen van een
voorwerp dat redelijkerwijs allang onder
in de prullenmand had kunnen liggen. Het
voorbeeld dat telkens weer terug komt is dat
van het kledingstuk dat je nooit draagt maar
niet weg kan gooien omdat je er zoveel voor
En leuk was het, columniste Monica, die
er zeker van is dat het voltooid deelwoord
“gekondoot” als zodanig in de Van Dale gaat
verschijnen, doet vooral haar best iedereen te
laten weten hoe vooruitstrevend zij wel niet is
wanneer zij nadrukkelijk haar oude kleding
in de Humanitas-bak laat verdwijnen. Zij
is namelijk bekeerd door de nieuwste Zenverantwoorde badkamer-Boeddhabeeldgekte
uit het Verre Oosten: de Opruimmethode
14
太狸記・二月号
betaald hebt, “weg ermee”, zegt Marie Kondo.
Handleidingen voor het huishouden zoals
Marie Kondo’s The Life-Changing Magic of
Tidying Up: The Japanese Art of Decluttering and
Organizing (人生がときめく片づけの魔法 :
jinsei ga tokimeku katazuke no mahou) zijn in
Japan niet nieuw, al is het opmerkelijk hoe in de
marketing ervan Japansheid en het bestaan van
een Japanse opruimkunst of traditie benadrukt
worden. Kondo zelf geeft bijvoorbeeld aan
geïnspireerd te zijn door het boek De kunst
van: “Gooi weg!” (「捨てる!」技術: “suteru!”
gijutsu) geschreven door ‘modernoloog’
Nagisa Tatsumi (辰巳 渚 : Tatsumi Nagisa).
Dit boek en deze auteur zijn een belangrijke
aanwijzing wanneer we op zoek gaan naar
de oorsprong van deze opruimtraditie:
‘Modernologie’. Ja, dat las je goed, het is een
ding, in Japan heet het: “kougengaku” (孝現学).
Het gaat hier om een tak van de sociologie in
Japan die zich bezig houdt met veranderingen
in het stedelijk landschap en in de mensen die
tot stand kwamen toen Tokio uitgroeide tot de
metropool die zij nu nog steeds is. Uitleg en
analyse van sociale toestanden en gebruiken
zoals zij te vinden zijn in modern verstedelijkt
Japan, vanaf het begin van de Showa-periode
tot op de dag van vandaag, staan centraal in
dit onderzoeksgebied, maar dus ook boeken
over de gebruiken van de moderne huisvrouw.
Tatsumi heeft dus een goede kijk op wat er speelt
in de moderne consumentenmaatschappij
van Japan, deze kennis en haar achtergrond in
marketing leiden bij cultuurcriticus Makoto
Sakata tot vraagtekens wanneer hij Tatsumi
interviewt voor de Asahi Shinbun in oktober van
het jaar 2000 nadat Tatsumi miljoenen kopieën
van haar boek verkoopt. “Dient dit niet enkel
de belangen van fabrikanten die een weggooicultuur nodig hebben om nieuwe producten te
verkopen?”, stelt Sakata, aldus The Japan Times.
Tatsumi ontkent volgens The Japan Times
dergelijke motieven, en hoewel beiden het eens
zijn dat de consumptiemaatschappij op het
punt staat uit haar voegen te barsten en bewust
consumeren van het grootste belang wordt
verschillen Tatsumi en Sakata van mening
over de manier waarop. Sakata zou liever zien
dat dingen die geen geluk brengen en niet
gebruikt worden ook niet aangeschaft worden.
Maar waarom dan toch weggooien? En dit is
waar ik me op glad ijs zal begeven door te stellen
dat het compulsief aanschaffen en weggooien een
zelfde oorzaak hebben. Ontevredenheid, over
identiteit, keuzes uit het verleden en onmacht.
Waar hoarders volgens Dr. Gygi krampachtig
vasthouden aan hun identiteit stel ik dat de
over-consumerende opruimer krampachtig
op zoek is naar een nieuwe identiteit.
太狸記・二月号
15
Dat is overigens niet een idee dat ik zomaar
uit de lucht grijp. Kjeld Duits, een al 33
jaar in Japan verblijvende journalist spreekt
van een “tekortkoming” die Japanners
eerder als zodanig zullen accepteren en
zelfs charmant kunnen vinden. Onze eigen
mevrouw Dr. Winkel zegt bovendien voor De
Correspondent dat “streven door oefening je
steeds verder in een specifieke bezigheid te
bekwamen in Japan een gangbare manier is om
persoonlijke tekortkomingen te overwinnen”.
Tenslotte is het in de column van Monica
dat wij zien hoe de volgelingen van KonMari
zelf ook bewust zijn van een gebrekkigheid in
hun gebruikelijk aanpak van in dit geval het
huishouden. Schertsend verbetert Monica
zichzelf wanneer ze zegt: “Nou is mijn huis niet
eens overvol – behalve dat de deur van de berging
niet meer dicht kan – en toch blijf ik maar
opruimen.” En waarom blijft ze dan toch maar
opruimen? Door die spullen zonder doel of nut
die ze blijft tegenkomen, door dat jurkje dat
ze telkens weer ziet maar nooit aan gaat doen.
16
Tegelijkertijd zien we in haar column iets
anders, een overpeinzing misschien of een
volledig gebrek aan enig toekomstperspectief:
“Wat als ik de rest van m’n leven ook kondo?
Kennissen nooit meer terugbellen, het
schoonmaken uitbesteden, statiegeldflessen
niet meer terug brengen, etc. [sic]” De op het
leven-in-het-hier-en-nu gefocuste wel-of-geentokimeku methode lijkt zo niet alleen af te
rekenen met het verleden, maar ook totaal geen
oog te hebben voor de gevolgen van beslissingen
voor de eigen toekomst en die van anderen.
Zou de eigenlijke boodschap van een Kondomethode zijn: “Consumenten aller landen
verenigt u”?
Amy Chavez spreekt zich in de rubriek
“Japan Lite” van The Japan Times verder uit
over de waarde van erfstukken voor volgende
generaties. Meer informatie over Marie Kondo
en haar opruimmethode zijn te vinden op haar
officiële websites, blog, en YouTube-pagina.
Vincent Meijer
太狸記・二月号
De Zeemeerminnen van Zuid-Korea
Een vraagje voor de dames: Wat zien jullie
jezelf doen over 60 jaar? Lekker rustig van je
laatste jaren genieten? Lekker sportief nog
elke dag bewegen? Of met je bejaardengang
elk weekend losgaan in de club? Wat het ook is,
waarschijnlijk niet datgene dat ze op Jeju-eiland
in Zuid-Korea doen. Daar speuren vrouwen
van begin 60 tot aan eind 80 jaar uren lang
de zee af op zoek naar octopussen, zeewier,
zeeslakken, noem maar op. Gekleed in een
wetsuit en met een zwembril op duiken ze 20
meter naar beneden en dat zonder duikflessen.
Maak kennis met deze bijzondere vrouwen,
die ook wel “de laatste zeemeerminnen op
aarde” worden genoemd, de Haenyeo (해녀).
Met een enorm net vol met trompetschelpen
en zeeslakken komt de eenenzeventigjarige
mevrouw Kimhet water uit. “Vandaag was een
rustige dag”, vertelt ze. “De stroming was te
sterk, dus vandaag konden we maar vijf uur in
het water blijven”. De dagopbrengst bestaat uit
zo’n twintig kilo aan schatten van de zeebodem
ter waarde van 300.000 won, ongeveer 250
euro. “De zeeslakken exporteren we naar Japan.
Daar worden ze in restaurants geserveerd”. In
het clubhuis ontmoet ze andere Haenyeo. Deze
vrouwen hebben, net als mevrouw Kim, al
minstens 30 jaar ervaring in het vak. De vrouwen
hebben in al die jaren een hechte band met
elkaar gevormd en kennen elkaar door en door.
De oudste in het gezelschap is een dame van 86
die al 50 jaar dit enorm zware werk verricht.
Op de vraag waar de mannen zijn lacht ze:
“Thuis. Mijn man doet al zijn hele leven niets.”
Het fenomeen van de Haenyeo bestaat al
eeuwen. In het begin waren het mannen die dit
werk verrichten, maar later namen de vrouwen
dit over. Een van de redenen hiervoor is dat
het vrouwelijk lichaam beter bestand is tegen
de condities waarin ze moeten werken, zoals
het koude water. De duikvangst is een van de
weinige manieren om fatsoenlijk rond te komen
op Jeju-eiland. Dat de vrouw nu kostwinner
werd had ook gevolgen voor de rolverdeling
van mannen en vrouwen in het huishouden. De
man lette op de kinderen en deed de dagelijkse
boodschappen en de vrouw verdiende de
centjes. In een patriarchische samenleving zoals
in Zuid-Korea was dit uniek. Nu betekenende
het ook weer niet dat vrouwen alle touwtjes
in handen hadden. De mannen bleven op
bestuurlijk en politiek gebied gewoon de baas.
Helaas is dit fenomeen aan het uitsterven.
De traditie werd van moeder op dochter
overgedragen, maar door de veranderende
maatschappij zijn er nauwelijks nog vrouwen
bereid om in de voetsporen van hun moeder
te treden. Zij verkiezen een kantoorbaantje
in de stad boven het zware werk dat al
eeuwenlang
wordt
gedaan.
verdienen.
Ik ben trots dat ik hard genoeg gewerkt
heb om hun college te kunnen betalen”.
Vanuit de Zuid-Koreaanse overheid is er
veel bewondering voor deze vrouwen De
autoriteiten doen er zoveel als kan aan om
de Haenyeo zo lang mogelijk te behouden.
Zo betaalt de lokale overheid hun medische
kosten en levensverzekering. De ZuidKoreaanse overheid heeft hen speciale rechten
gegeven om hun producten te verkopen. Ook
zijn de Haenyeo een geliefde toeristische
attractie. De Zuid-Koreaanse overheid
probeert al jaren de Haenyeo op de UNESCO
werelderfgoed lijst te krijgen. Dus voor de
mensen die ergens in de komende jaren van
plan zijn om naar Jeju-eiland te gaan; kijk
eens of je deze zeemeerminnen kunt spotten.
Jerry da Costa
太狸記・二月号
17
Ilbe:
Waar niemand gevonden wil worden
van een ouder van een van de slachtoffers.
Hij protesteerde tegen de gehele manier van
handelen door de Zuid-Koreaanse overheid
tijdens en na het incident. Tijdens deze
hongerstaking verzamelde zich een groep
jonge mannen bij het paleis die doelbewust, in
het zicht van de man, pizza en kip begonnen
te eten. Deze mannen hebben het plan via
het internetforum Ilbe opgezet. Ze vonden
dat de man te veel vroeg van de overheid.
De mensen die bekend zijn met internetfora
zullen waarschijnlijk bekend zijn met de
bekende en beruchte website 4Chan. Deze site
is vaak negatief in het nieuws gekomen door de
controversiële en strafbare content die door de
gebruikers wordt gepost. Onlangs werd onze
eigen universiteit het slachtoffer van dit forum.
De jongen die dreigde met een schietpartij op
een van de locaties postte zijn bedreiging op
4Chan. Maar waar 4Chan berucht te noemen
is kun je de Zuid-Koreaanse online community
Ilbe bijna een bedreiging voor de samenleving
noemen. Hoe kan een algemeen internetforum
zo controversieel worden dat elke gebruiker
het bezoeken ervan geheim wil houden?
Het Sewol-incident dat plaatsvond op 16
april 2014 was een van de grootste rampen
die recentelijk plaatsvond in Zuid-Korea.
Honderden mensen, waarvan de meeste
scholieren, verdronken toen het schip waar ze
op zaten kapseisde en zonk. Deze gebeurtenis
en alle controversies er om heen hielden de
Zuid-Koreaanse samenleving in hun greep.
Alles wat met entertainment te maken had
werd afgelast. Iedereen leek mee te leven met
de slachtoffers en nabestaanden. Of toch niet?
Bij het beroemde gwanghwamun (광화문)
paleis was een hongerstaking aan de gang
18
Dit incident schokte heel Zuid-Korea en
het zorgde ervoor dat de site landelijke
bekendheid kreeg. Meerdere incidenten
werden later gelinkt aan het internetforum.
Zo werden er jonge mannen gearresteerd
die via de website seksuele uitlatingen
deden over de slachtoffers van de bootramp.
Ook werd er een zelfgemaakte bom tot
ontploffing gebracht tijdens een publieke
discussie van een schrijver en linkse activist,
die volgens de daders het communisme zou
aanhangen. Deze actie werd ook uitvoerig
voorbereid op Ilbe. Het meest dreigende
aan deze website is dat veel plannen die zijn
besproken daadwerkelijk werden uitgevoerd.
Om te snappen waar de community van Ilbe
vandaan komt, moeten we als eerste kijken
naar andere Zuid-Koreaanse internetfora. Veel
Ilbe gebruikers hebben een slechte ervaring
met deze Zuid-Koreaanse sites. Ze zijn
uitgescholden, hun berichten zijn verwijderd
of ze zijn verbannen uit communities vanwege
een mening of uitspraak die niet overeen
kwam met die van de meeste gebruikers.
Deze mensen zijn naar andere sites gaan
zoeken om hun mening te kunnen uiten. Ilbe,
dat in de beginjaren vooral gebruikt werd om
humoristische foto’s en teksten te verspreiden,
werd vanwege het open karakter van de
site steeds meer gevonden door mensen die
over –in de Zuid-Koreaanse samenleving –
太狸記・二月号
controversiële onderwerpen wilden praten
of sterk afwijkende meningen hebben.
Bij de meeste online community sites is het
gebruikelijk dat er strenge regels gelden
over wat gepost mag worden en wie er
mag posten. Gebruikers die langer lid
zijn van zo’n community en die actief zijn
hebben meer rechten in die community dan
nieuwere gebruikers. Dit is niet het geval
bij Ilbe. Dit Zuid-Koreaanse internetforum
is opgericht als beweging tegen die regels.
De site heeft als ideaal de vrijheid van
meningsuiting. Gebruikers kunnen praten over
wat ze willen en ze blijven hierbij anoniem.
Zelfs hun gebruikersnaam komt niet in beeld.
Deze anonimiteit is belangrijk om het ideaal
te beschermen. Bovendien valt hierdoor ook
de hiërarchie uit de community weg. Echter
zorgt het er ook voor dat kwaadwillende
mensen makkelijker hun gang kunnen gaan.
Alleen als er genoeg reden toe wordt gezien
kan de politie overgaan op de arrestatie van
een persoon door het IP-adres te achterhalen,
maar bij lichtere zaken kan er geen verbanning
van de site plaatsvinden en volgens de oprichter
is het verwijderen van discussiegroepen
in strijd met de idealen van het forum.
Hierdoor kunnen veel mensen hun gang gaan.
Ondertussen zou de site zo’n 2 miljoen
gebruikers hebben. Door alle controversie is het
makkelijk te vergeten dat Ilbe ook plaats biedt
voor fatsoenlijke discussies en humoristische
zaken. Mensen, vooral bekende personen,
die worden betrapt op het bezoeken van het
forum worden het slachtoffer van hoon op
straat en in de social media. Aanhangers van de
extreme kant van de site maken hun statement
duidelijk met een speciaal (inmiddels berucht)
handgebaar. Zolang er zoveel “extremisten”
actief zijn op de site zal niemand het gebruik
van het forum in het openbaar durven toegeven.
Jerry da Costa
太狸記・二月号
19
De Drie Regalia
Mukashi mukashi… stuurde de Japanse
zonnegodin, Amaterasu (天照), haar kleinzoon
Ninigi-no-Mikoto (瓊瓊杵尊), overgrootvader
van de eerste keizer van Japan, Jinmu (神
武天皇 : Jinmu-Tennou), naar de aarde om
vrede in Japan te brengen. Hij bracht mee wat
later bekend zou komen te staan als ‘De Drie
Regalia’ of ‘De Keizerlijke Regalia van Japan’.
Deze bestaan uit: de spiegel Yata-no-Kagami (
八咫鏡), het zwaard Kusanagi-no-Tsurugi (草
薙劍) en het juweel Yasakani-no-Magatama (
八尺瓊勾玉). Elk kroonjuweel heeft zijn eigen
verhaal en betekenis. Tezamen stonden zij
vroeger symbool voor de goddelijkheid van de
keizer en dienden zij als bewijs dat de keizer(in)
werkelijk van de zonnegodin afstamde.
Tegenwoordig
worden
zij,
om
hun
legendarische status, apart van elkaar bewaard
op verschillende locaties in Japan. Het is echter
niet zeker. Ook de echtheid van de regalia valt
te betwijfelen. Door de vele politieke oorlogen
in Japan, voornamelijk vóór de eenwoording
van Japan en de vestiging van het Tokugawa
Shogunaat begin 1600, zijn de regalia vaak
gestolen of kwijtgeraakt. Hierdoor is het niet
zeker of de huidige regalia allemaal de echte zijn.
Yata-no-Kagami (八咫鏡: acht hand spiegel)
De spiegel is het belangrijkste kroonjuweel. Deze
kan alleen dingen reflecteren zoals zij werkelijk
zijn en is daarom de bron van eerlijkheid.
Omdat hij ook de ware reflectie zou geven
van de zonnegodin, staat hij voor verlichting
en heeft hij de vorm van de zon. De spiegel is
gemaakt door Ishikoridome-no-Kami (イシコリ
ドメ神), de eerste voorvader van spiegelmakers.
De spiegel ontleent zijn naam aan zijn vorm
en afmeting. De achthoek in het midden
heeft een doornede van één ata. 咫 (ata) is
een oude meeteenheid van ongeveer 18 cm,
de afstand tussen een uitgestrekte duim en
een middelvinger. Hierom wordt ‘ata’ als
‘hand’ vertaald. De spiegel zou samen met
het juweel door een groep goden gebruikt
20
zijn om Amaterasu uit de grot te lokken waarin
zij zichzelf had opgesloten na ruzie te hebben
gehad met haar broer Susano-o (スサノヲ).
Toen Amaterasu de spiegel aan haar kleinzoon
meegaf, zei zij tegen hem dat als hij erin keek,
het zou zijn alsof hij naar haar keek. Hij moest
het bij zich houden als zijn heilige spiegel.
De spiegel zou zich in de grote schrijn van
Ise dat is toegewijd aan Amaterasu bevinden.
Kusanagi-no-Tsurugi
(草薙劍: grassnijdend zwaard)
De deugd van het zwaard ligt in zijn
vastberadenheid en kracht. Daarom is het
zwaard de bron van wijsheid. Ook zou het de
kern van de sterren bevatten.
Amaterasu ontving dit zwaard van haar broer,
Susano-o-no-Mikoto, de god van de zee en
stormen, toen hij zijn excuses aanbood voor een
eerdere ruzie. Hij had het zwaard bemachtigd
uit de staart van een achtkoppige slang, Yamatano-Orochi (ヤマタノオロチ), nadat hij deze
had afgeslacht. Hij noemde het zwaard Ameno-Murakumo-no-Tsurugi (天叢雲剣: zwaard
van de samenkomende wolken van de hemel).
Tijdens de regeringsperiode van keizer Keikou
(景行天皇 : Keikou-Tennou) van het jaar 71 tot
130, kreeg de krijger Yamato Takeru (ヤマト
タケル) het zwaard in handen van zijn tante,
een miko (巫女) van de Grote Schrijn van Ise.
Toen een krijgsheer Yamato Takeru probeerde
te vermoorden door het gras om hem
heen in brand te schieten, gebruikte hij het
zwaard om het gras om hem heen weg te
slaan. Hij kwam erachter dat het zwaard
de richting van de wind kon veranderen.
Vervolgens gebruikte hij zijn vuurstenen om
een nog grotere vlam te creëren en deze met
het zwaard richting zijn vijand te blazen.
Als aandenken aan zijn overwinning doopte
hij het zwaard om tot Kusanagi-no-Tsurugi, en
zo werd het zwaard een veredelde grasmaaier.
太狸記・二月号
Het zwaard zou zich in de Atsuta schrijn in
Nagoya bevinden. Het zwaard mag dan geen
katana zijn, maar als je meer wilt weten over
de ambachtelijke productie van legendarische
grasmaaiers in Japan, blader dan even naar
Kris’ artikel over hoe katana’ gemaakt worden.
Vandaag de dag zijn de drie regalia nog steeds
belangrijke statussymbolen in Japan. Ook zijn
ze vaak terug te vinden in popcultuur. Tezamen
dragen de regalia een belangrijke symboliek
uit hoe een heerser moet zijn. Een verlichte
geest zou zowel medeleven als kracht bezitten.
Yasakani-no-Magatama
(八尺瓊勾玉: acht voet juweel magatama)
De deugd van het juweel zou de zachtheid en
onderdanigheid zijn en daarom is het juweel
de bron van medeleven. Ook zou het welvaart
brengen en de essentie van de maan hebben.
Toen Amaterasu deze regalia meegaf aan haar
kleinzoon, droeg zij hem op de wereld met
helderheid te verlichten als de spiegel, de wereld
te regeren met de heerschappij van het juweel
en ieder die weigerde hem te gehoorzamen te
onderwerpen met het zwaard. Dit idee is nog
eeuwenlang populair gebleven als de manier
waarop de keizer over Japan zou horen te
heersen. Caitlin Moor
De naam laat zich helaas niet zo lekker
vertalen. Een magatama is een soort kraal in
de vorm van een comma. 尺 (shaku) is een
meeteenheid van ongeveer 30 cm. De ketting
met magatama was dus ongeveer 240 cm
lang. De ketting werd samen met de Yata-noKagami gebruikt om Amaterasu uit de grot
te lokken waarin zij zichzelf had opgesloten
na de ruzie met haar broer Susano-o.
Het juweel zou zich in de drie schrijnen in
het keizerlijke paleis in Tokio bevinden.
太狸記・二月号
21
De Katana
Nihonto (日本刀 : Japans zwaard) kennen wij
natuurlijk allemaal. Een van de bekendste
traditioneel Japans gesmede zwaarden is de
Katana (刀 : zwaard). Maar naast dat het een
van de meest bekendste en mooiste wapens van
Japan is, is het ook belangrijk en interessant om
te weten hoe een katana nu ongeveer gemaakt
wordt en wat voor een geschiedenis er achter zit.
Ik zou jullie in dit stuk even globaal het hoe en wat
van een katana uitleggen zodat men misschien
een beter idee krijgt van hoe indrukwekkend
zo een stuk metaal nou eigenlijk is.
Geschiedenis van de katana
De katana wordt gekenmerkt door dat het
maar één snijvlak heeft en dat kan of gekromd
of recht zijn. De geschiedenis van de katana
gaat ver terug in tijd en katana werden voor
het eerst gemaakt rond 900 n.Chr. Toendertijd
werden katana nog niet katana genoemd. Pas
aan het begin van de Kamakura periode (11851333) werd het word “katana” in gebruik
genomen, dit kwam door een verandering
in de manier van het dragen van het zwaard.
Het zwaard dat voor de katana kwam was de
tachi (太刀 : groot zwaard) en werd gedragen
met het snijvlak naar beneden terwijl de katana
met het snijvlak naar boven gedragen wordt.
Later werd er in de Muromachi periode (13371573), rond 1400, de katana zo gesigneerd
dat het symbool niet ondersteboven zou
zitten. Dit indiceert dat de samurai in die tijd
hun zwaarden anders begonnen te dragen.
De opkomst van de katana kwam door een
verandering in de manier waarop oorlogen
uitgevochten werden. Het was essentieel
om zo snel mogelijk te kunnen reageren
zodat je snel een dodelijke zwaai met je
zwaard kon maken en het omhoog dragen
van het snijvlak hielp hierbij. In het ideale
geval konden de samoerai in één beweging
het zwaard trekken en hun vijand raken.
De kunst van het smeden van katana
De katana werd gesmeed uit niet echt hoge
kwaliteit staal dat tamahagane (玉鋼 : juweel
staal) wordt genoemd, het staat in de Engelse
taal ook wel bekend als “pig iron” en wordt
gemaakt uit ijzerhoudend zand. De eerste stap
van het maken van katana is het produceren
van goed staal. Dit is een proces dat wordt
uitgevoerd door 4 à 5 mensen die hier een
week lang constant aan moeten werken. Het
staal dat wordt geproduceerd is honderden
of duizenden euro’s waard, wat dit staal dus
vele malen duurder maakt dan modern staal.
22
太狸記・二月号
Vervolgens is het tijd voor de constructie
van het zwaard. Het smeden van een katana
duurde meestal vele dagen of weken en werd
gezien als een heilige kunst die vaak begeleid
werd door Shinto rituelen. Een iemand creëert
de basisvorm, een tweede smid, meestal de
leerling, die ook aan het zwaard mee helpt, een
specialist in het polijsten en zelfs een specialist
voor het snijvlak. Wat je hier kan uitmaken is dat
het smeden van een katana veel tijd en energie
vergt, maar dat is allemaal erg gewaardeerd want
het einde resultaat is een moord wapen met een
gloed van religieuze mysterieusheid, gemaakt
met een dodelijke precisie, het zwoegende
zweet van de smeden en een oceaan van tijd.
Ik hoop dat je na het lezen van dit stuk je iets
meer begrijpt en je misschien aangespoord
voelt om er meer onderzoek naar te doen.
Wat ik hier heb verteld is namelijk niet het
hele verhaal en er komt nog een Himalaya
aan andere dingen. Zij die helemaal weg zijn
van katana en misschien op zoek naar katanagerelateerd vermaak: ik raad je dan aan om de
anime Katanagatari (刀語 : zwaardverhaal) en
seiken no katanakaji (聖剣の刀鍛冶 : De heilige
smid) te kijken. Deze twee anime gaan allebei
over katana en het is misschien interessant
om te zien hoe men katana hoog acht want
het is in allebei de anime net iets anders.
Kris van der Klaauw
太狸記・二月号
23
De Kleine Kikker In De Regen
Een groot deel van alle volksverhalen brengt
een moraal met zich mee. De functie van deze
verhalen is om de lezers of luisteraars, vaak
kinderen, een les te leren over het leven. Hierbij
gaat het vaak over creativiteit, vriendschap of
gehoorzaamheid. Het volgende verhaal is een
sterk voorbeeld van het laatste. Lees bij deze het
verhaal en besef je dat je niet altijd een ‘happy
end’ krijgt wanneer je niet gehoorzaam bent!
‘Er was eens een kleine, groene kikker die
samen met zijn moeder in een kleine vijver
woonde. De kikker hield erg veel van zijn
moeder, maar dat nam niet weg dat hij
verschrikkelijk ongehoorzaam was; telkens
wanneer zijn moeder iets van hem vroeg,
deed hij het tegenovergestelde. Als ze hem
vertelde dat hij bij de rivier moest gaan spelen
ging hij naar de bergen, wanneer ze zei dat
hij naar links moest gaan ging hij naar rechts.
Zijn arme moeder wist niet wat ze met hem
aanmoest. Hoe kon ze haar zoon opvoeden
als hij niet eens respect voor zijn moeder
kon opbrengen? Dag in, dag uit probeerde
ze haar zoon zich te laten gedragen,
maar het mocht niet baten. Steeds weer
deed de kleine, groene kikker precies het
tegenovergestelde van wat ze hem vroeg.
Naarmate de tijd verstreek, werd zijn moeder
zwakker van de ouderdom en de stress die haar
zoon haar veroorzaakte. De moeder wist dat ze
niet meer lang te leven had en riep haar zoon
bij zich. Ze wilde dat ze begraven zou worden
in de bergen, en aangezien ze wist dat de
kleine kikker het tegenovergestelde zou doen,
vroeg ze hem om haar bij de rivier te begraven.
Toen ze een paar dagen later stierf, ging de
kleine kikker kapot van verdriet. Hij besefte
zich eindelijk wat voor problemen hij al die
tijd had veroorzaakt en had ongelooflijk veel
spijt van zijn daden. Daarom besloot hij
om de laatste wens van zijn lieve moeder te
vervullen en haar bij de rivier te begraven.
Ook al was hij bang dat de rivier haar graf
weg zou spoelen, begroef hij haar dan ook
aan de oever. Toen het begon te stormen en
de rivier aan begon te zwellen, waakte hij dag
en nacht huilend bij haar graf, hopend dat
de rivier haar niet weg zou vagen. Telkens
wanneer het weer begon te regenen keerde hij
terug naar de rivier en huilde hij. Sindsdien
huilen alle kikkers mee tijdens de regen.’
In dit einde van het verhaal moet de arme
kleine kikker aanzien hoe de woeste rivier
steeds gevaarlijk dichtbij komt het graf van zijn
moeder mee te sleuren. In een alternatief einde
wordt het graf ook werkelijk weggespoeld en
blijft de kleine kikker huilen bij die herinnering
telkens wanneer het regent. Maar welke
van de twee eindes dan ook, het verhaal laat
zien dat het beter is om gehoorzaam te zijn.
Naast deze sterke moraal bevat het verhaal ook
een element van het bekende ‘the boy who cried
wolf’. Aangezien de kleine kikker namelijk altijd
het tegenovergestelde deed van wat zijn moeder
hem vroeg, ging ze ervan uit dat hij dit ook voor
haar laatste wens zou doen. Alleen, wanneer je
ergens te veel vanuit gaat, bestaat altijd de kans
dat er op een dag ineens werkelijk een wolf voor
je deur staat. Jammer genoeg hebben de kleine
kikker en zijn moeder dit moeten ondervinden.
Dorien Heerink
24
太狸記・二月号
Groetjes uit Korea!
Sander Breeuwer gaat voor een half jaar in Seoul, Zuid-Korea studeren, veel plezier!
Suzanne Klok zal ook aan de Sungkyunkwan University studeren in Seoul: have fun!
太狸記・二月号
25
Ask Anky
Ask Anky is een adviescolumn speciaal voor de problemen van Japanologen
en Koreanisten. Heb je een probleem waarover je niet kunt of durft te schrijven naar
een algemeen adviescolumn, schrijf dan naar journal@tanuki.nl met als onderwerp
“Ask Anky”, of leg je brief in het postvakje van Tanuki. Hier zal door een deskundige
antwoord worden gegeven op al je vragen. Schaam je niet en mail vandaag nog.
Allerbeste Anky,
Lieve Anky,
Na al die jaren smachten heb ik eindelijk al
mijn moed bijelkaar geraapt voor de volgende
brandende vraag en kan ik niet langer wachten..
Binnenkort ga ik voor een aantal maanden
naar Japan voor de studie, maar ik heb eigenlijk
een groot geheim: ik kan helemaal geen Japans
spreken! Wat moet ik doen, ik ben namelijk
radeloos.
Anky, wil je met me daten??
Kusjes,
Wachtend op jou,
Wanhopige Ik
Bibimbap20
Beste Wanhopige Ik,
Beste Bibimbap20,
Ik voel me erg vereerd en wellicht valt er iets te
regelen, wel heb ik eerst een paar dingen van
je nodig:
Een kopie van je paspoort, een recent
afschrift van je bankrekening, een verklaring
omtrent goed gedrag, een Espeon POP
Series 5 ShinyRare Pokémonkaart en een
aanbettaling van 6.35 miljoen USD aan mijn
achter-achterneef Shamash Din Choudhry.
Er zit maar één ding op: doe alsof je doof bent
en ontwikkel je eigen gebarentaal. Vervolgens
start je een blog over de struggles van dove
mensen in Japan en word je instant internet
famous.
Vergeet niet aan mij te denken wanneer het
geld binnenstroomt.
Kusjes, Anky
Kusjes, Anky
26
太狸記・二月号
Mermaid
Door: Urla Burgzorg
太狸記・二月号
27
‘s avonds een man...
...‘s ochtends een man
Een Tanuki Activiteit is geen geldige reden om een college te
skippen of te laat te komen.
Wees verstandig! Wees een man!
Of een vrouw...
28
太狸記・二月号
TaTanukiKi 2015-2016--2