2014-2015 | 1

Object

Titel

2014-2015 | 1

Collegejaar uitgave

2014 – 2015 Bekijk alleobjecten met deze waarde

Nummer

1

extracted text

太狸記

LVSJK Tanuki / 三十二周年 / 十月

太狸記・十月号

1

社説

Colofon
JOURNALCOMMISSIE
Voorzitter:
Steffen de Jong
Secretaris:
Simone Felix
Eindredactie:
Vincent Meijer
Leden:
Sander Breeuwer
Dorien Heerink
Annemieke Kapaan
Hannelieke Soppe
REDACTIELEDEN
Hoofdredacteur:
Steffen de Jong
Vormgeving:
Steffen de Jong
Eindredactie:
Vincent Meijer
BESTUUR VAN TANUKI
Praeses:
Anoma van der Veere
Vice-Praeses &
Assessor Extern:
Fred Dillmann
Ab-Actis:
Marije Bakker
Quaestor:
Angelique Ardjoen
Assessor
Intern:
Steffen de Jong
Assessor
Eerstejaars:
Britt Blom
COMMISSIEVOORZITTERS
Acquisitiecommissie:
Fred Dillmann
Eerstejaarscommissie:
Britt Blom
Feestcommissie:
Annet Zwart
Jaarboekcommissie: Fitrie Boesrie
Journalcommissie: Steffen de Jong
Kampcommissie:
Rik Aikman
Kunst- en
cultuurcommissie: Jacqueline Schaepman
Reiscommissie:
Luc van der Beek
RAAD VAN TOEZICHT
Robert Beers
Carmen Loh
Martijn Heule

Editorial van de
hoofdredacteur
Schip ahoy! Als kapitein van deze wilde woestenij in
het water bepaal ik ditmaal de koers van het schip de
‘TaTanukiKi’. We gaan zeemonsters verslaan, (SVS)
gebieden veroveren en hier hele boeiende artikelen
over schrijven - die jullie doen lachen, gieren, brullen en
alle andere Nederlandse uitdrukkingen van plezier die
Gordon en Gerard Joling voor ons verpest hebben. Met
deze woorden sloop ik de Haagse propagandamachine
- waardoor we eindelijk weer kunnen zeggen “dagje
Amsterdam vandaag?” zonder naar de linkerborstkas
te grijpen - en bouw ik een nieuwe, een grotere, eentje
die draait op groene energie. Met trots presenteer
ik jullie de eerste journal van dit academische jaar.
De TaTanukiKi heeft voor ieder wat wils; van
vermeende dagboekpagina’s van de leden, tot
interessante weetjes over onze favoriete twee landen
uit de wereld, tot aan de kokendhete hotspots waar
de individuele artistieke expressie haar gezicht
om de hoek kan komen steken. In elk geval genoeg
inspiratie voor gezellige koffieleut tijdens studieontwijkend-gedrag in het Arsenaal. Ik wil graag
iedereen bedanken die heeft bijgedragen aan deze
collectie van saamhorigheid, in het bijzonder
mevrouw van der Gouw voor haar mooie tekening.
Nog één ding; vergeet niet door te trekken na het
lezen. Geniet ervan!
Heb je zelf nog ideeën voor artikelen, mail dan naar
journal@tanuki.nl - Steffen de Jong

2

太狸記・十月号

目次
Op de voorkant

Inhoud

13 oktober: Sports and Health Day (体育
の日taiiku no hi)

Tanuki Shinbun

Elke tweede maandag van oktober (dit
jaar dus op de 13e) worden er in heel Japan
activiteiten georganiseerd die te maken
hebben met sport en beweging. Er is genoeg
te doen: van de 400m sprint tot een threelegged race en van rugby tot touwtrekken,
alles kan, zolang het maar iets actiefs is.
Klaar voor de start? Af!

Even Voorstellen: Bestuur ‘14/’15

4

De Journalcommissie

9

Tanuki Reis naar Tokio

11

Kamp 2014

13

Interne Constitutieborrel

14

Meet and Greet: Japanners

15

Feest: ‘Back in Time-Black/White’

16

Japan & Korea
Bloedgroepen in Japan

18

“Idolen” in de Japanse Popcultuur

21

Okinawa: ‘de vreemde eend in de bijt?’

23

Online Gaming: Koreaanse Topsport

26

Work ‘Till You Drop

28

‘Chongryong’

30

Media
Tsuru no Ongaeshi

33

Naisu no Mori: The First Contact

35

Yamazaki Masayoshi

37

山崎まさよし

Columns

“Ik ken het niet, dus ik
stop het in mijn mond”

Homestay in Japan

38

WTF Japan/OMG Korea

40

Mikorin in Tanukiland

41

Anky

42

“Ik wil ook goedkoop zijn”

“Ik voel je niet zo lekker”

- Simone Felix

- Shotaro de Niet

太狸記・十月号

3

Even voorstellen: bestuur ‘14/’15
was het dit jaar dat het beleid voor het
aankomende jaar gevormd heeft. Ik spreek
ook enkel van geluk dat ik in mijn vorige jaar
deel mocht nemen aan het Tanuki bestuur.
Glutenvrij dat het ook mocht zijn, het was een
jaar van Fryske ynfierenheid, Arconiaans strijkend
sarcasme, Zijten stropdassen, Sgreefs Koreaanse
kimbap en Pokémon verwijzingen. Een jaar
vol constitutieborrels, slechte Franse wijn en
Arsenaaldrama. Laten we hopen dat de God
van Leidse besturen ons het komende jaar wat
minder emotionele, noch orgaanschade toedicht.

Praeses
“Het had een goed jaar moeten zijn”
dacht hij op zijn laatste dag als Praeses.
Hij trad op 1 september van datzelfde
collegejaar in als nieuwe voorzitter van
Tanuki, vol hoop, vol leven. Maar het
mocht niet baten. Zijn vereenzaamde
gedachtes
van
vriendloosheid,
faalstejaars worden en een tegen hem
gekeerd bestuur deden enkel rillen als
een schipper op een windarme nacht.
Zelfs met de kennis die hij meedroeg van
het vorige jaar mocht het niet baten. Hij
probeerde het. Maar het mocht niet baten.
Hij was nog steeds allergisch voor gluten.
Dit jaar is nu al beter. Al is het
enkel omdat het broeikaseffect der
diëtaire restricties verholpen is en
dat de ijskappen van wellust een
wind van croissants, pizzadeeg en
bruin brood met zich meebrengen.
“Moge je handen eraf schuren
door
overdadige
zelfbevrediging”
is wat de voormalige Praeses nu
hoogstwaarschijnlijk
denkt.
En
diep van binnen, verborgen in de
donkere kamertjes van mijn hart,
wens ik mijzelf hetzelfde lot toe.
Desalniettemin, voor de overige
bestuursleden inclusief ondergetekende,

4

Het nieuwe jaar is inmiddels al een tijd aan de gang.
Het nieuwe bestuur is al ingewerkt en inmiddels
ook alweer depressief geworden door de eindeloze
actielijsten en bestuursvergaderingen. “Voor
hoogmoed komt de val” zijn de woorden ik aflees van
de gerimpelde voorhoofden en lage wenkbrauwen
die de jonge nieuwe bestuursleden doen verouderen.
Als voorzitter draag ik nu de verplichting om te
inspireren en de motivatie hoog te houden. Daarom
hijs ik mezelf op, uit die donkere put die het
dagelijkse leven is. In plaats van mijn verstand op
nul zetten en alles te zien alsof ik het middelpunt van
de wereld ben, zie ik de sleur nu in een nieuw licht.
Het vergaderen onder veel te felle TL-lichten, de
schreeuwende Quaestor en Assessor, de computer
waarvan de aan- en uitknop telkens zich op een
andere plek bevindt. Het zijn dingen die in het
donker slechts irriteren, dingen die mij boos maken.
Maar niet meer.
Het licht dat zo fel oneffenheden naar voren brengt,
brengt mij ook het beeld van lachende leden die al
dansend een stille avond levendig maken. De ruzies
in het Arsenaal zijn die van liefde en verdriet, het
sociale leven van onze leden dat het leven enkel kleur
geeft en onze studententijd onvergetelijk maakt.
Zelfs het computerscherm brengt mij bijna elke keer
weer een klein gevoel van overwinning als het mij
gelukt is om de knop te vinden. Dit is wat het betekent
om Praeses te zijn. In het midden staan in een wereld
van geluk. Niet die van mij, maar die van heel Tanuki.
Anoma van der Veere

太狸記・十月号

wat ook af en toe erg zwaar was, besloot ik
mijn oorspronkelijke reis voort te zetten.
Ik pakte opnieuw mijn rugzak in, melde
mij opnieuw bij de plaatselijk professor en
vertrok dit keer op weg naar mijn eerste
zware confrontatie in de Pewter City Gym.
Aldaar aangekomen zaten de deuren van de
Gym dicht. Langzaam duwde ik de zware
deuren open waardoor er een kleine straal
licht naar binnen scheen en een silhouet
onthulde. Zwart haar, een steenharde blik
en squinted eyes. Het was natuurlijk Anoma
van der Veere die riep “Fred, voeg je bij de
Elite Six van het nieuwe Tanuki bestuur!”

Vice-Praeses & Assessor Extern
Ik ben Fred Dillmann en ik ben dit jaar de assessor
extern en vice praeses van Tanuki. Ik zit nu in mijn
tweede jaar van Japanstudies en heb hiervoor
drie jaar rechten gestudeerd in Amsterdam,
waar ik tevens geboren en getogen ben.

Dus zodoende heb ik nu weer plaats genomen
in het Tanuki bestuur van 2014-2015.
Dit maal met een voor Tanuki en mijzelf
nieuwe functie. Als assessor extern zal ik
mij dit jaar bezig houden met alle externe
verantwoordelijkheden van de vereniging. Zo
zal ik bijvoorbeeld dit jaar, in samenwerking
met de geweldige Aqcuisitiecommissie,
de Japan Company Day organiseren.
Ik weet zeker dat het ook dit jaar weer
een geweldig jaar voor de vereniging
wordt en ik hoop jullie allemaal vaak
op onze evenementen te zien. Pokemon
meester word ik volgend jaar wel.

Ik begon mijn leven eigenlijk toen ik voor het
eerst besloot dat ik de beste wou worden die
er was. Dus zoals elke jonge man die mijn
droom deelde pakte ik mijn rugzak in en
melde ik mij bij de plaatselijke professor om
een keuze te maken tussen drie gevaarlijke
huisdieren om mij te vergezellen op mijn reis.
Ik had mijn keuze nog maar net gemaakt toen
Albert Tiemersma binnen kwam stormen en
riep “Nee Fred, je moet Tanuki bestuur komen
doen!” Onwetend en jong als ik was smeet ik
mijn pas verkregen vuursalamander opzij en
nam ik plaats aan Alberts zijde als eerstejaars
assessor in het Tanuki bestuur van 2013-2014.
Na een lang bestuursjaar, waarin veel
wonderschone dingen gebeurden, maar

太狸記・十月号

5

Ik houd van schattige en lieve
dingen, hoe cliché ze soms ook mogen
zijn. Geef mij Disney, shoujo anime en
roze pluizige eenhoorns die opregenbogen
dansen en je maakt mij gelukkig.
Vlinders zijn de beste dieren op
aarde en ik heb ze op schilderijen, sieraden
en accessoires. Hierdoor noemt een aantal
mensen
mij
ちょうちょう(chouchou)
Volgens mij kennen jullie mij zo iets beter.
Tot bij een van de activiteiten! Ik bijt niet, in
tegendeel, ik geef je waarschijnlijk een knuffel!
Ab-Actis
Ik ben Marije, derdejaars Japanstudies en ik
ben jullie ab-actis voor dit jaar. Ik maak notulen
bij vergaderingen, houd de ledenlijst bij en ik
beantwoord mailtjes van onder andere leden.
Mocht je dus ooit vragen hebben, stuur me
een mailtje of zoek me op in het Arsenaal!
Ik
ben
gemakkelijk
te
herkennen
aan mijn enorme bos blond haar.
Maar naast mijn haar heb ik nog een
aantal kenmerkende dingen. Ik zal het in
Quaestor
een lijstje zetten, aangezien ik zelf altijd
van alles lijstjes maak, of ze nou van de Hoi allemaal. Mijn naam is Angelique en ik ben
boodschappen, de deadlines voor het de quaestor van Tanuki. In het kort: ik beheer het
komende jaar of van de knapste mensen geld van de vereniging *insert evil laughter*! Op
die op de opleiding rondlopen zijn. dit moment zit ik alweer in mijn laatste jaar van
de studie en vrees ik een klein beetje voor mijn
Ik zou mijn colleges niet overleven scriptie; Maar dat zal vast goed komen... Toch?
zonder de espresso-choco uit de koffie
automaat. Dit hemelse goedje is natuurlijk Vorig jaar, in mijn tweede jaar, ben ik samen
de perfecte combinatie van twee belangrijke met mijn lieftallige jaargenootjes voor drie
levensbehoeften: koffie en chocolade. maanden naar Fukuoka geweest – dit was
overigens mijn eerste keer naar het land
Yosakoi is mijn ding, naast dat ik van de rijzende zon. Fukuoka is zowel een
deze Japanse dansvorm hier in Leiden doe, heb prefectuur als stad op het eiland Kyushu.
ik tijdens mijn 3 maanden verblijf in Fukuoka
ook bij een team gezeten. どっこいしょ！ Gedurende deze drie maanden heb ik de
gekste en leukste tijden meegemaakt en veel
Ik kom uit het Noorden en ik mensenleren kennen of beter leren kennen, maar
kan het iedereen aanraden. Het enige natuurlijk heb ik er ook het een en ander geleerd.
nadeel is alleen dat je 3 uur met de trein
moet om alleen even je was te laten Zoals sommigen wel hebben gemerkt
doen en gratis te eten *sadface*.

6

太狸記・十月号

kan ik hier eindeloos over
dus voor nu laat ik het hierbij.

doorgaan,

Voor degenen die het nog niet weten; ik hou
héél erg van eten. Je zult mij in het Arsenaal
dus vaak met eten vinden – dit betekent
overigens niet dat ik mijn eten met je deel.
In mijn vrije tijd speel ik graag online games,
mijn meest recente verslaving is Final Fantasy
XIV: A Realm Reborn, het is een echte aanrader!
Daarvoor heb ik ook nog ongeveer 7 jaar World
of Warcraft gespeeld – “Go Team Alliance!”
Waar ik ook een groot liefhebber van ben: cola!
Hiermee bedoel ik niet Dr. Pepper of Pepsi –
ieuw – maar de enige echte Coca Cola. Na de
‘sugar rush’ komt de dip en dan is het natuurlijk
tijd voor een dutje; iets wat ik graag doe, dat
wil zeggen slapen doe ik in het algemeen graag.
Dat was het zo´n beetje! Ik hoop dat we
met elkaar een leuk en top jaar zullen
hebben bij Tanuki, en als jullie vragen
hebben kunnen jullie mij altijd aanspreken!

Assessor Intern
Krap een
jaartje geleden kreeg ik de
droom die mijn toekomst zou veranderen.
Normaal gesproken gaan mijn dromen
over superheldentaferelen met uiteraard
ondergetekende in de hoofdrol, of over
paarse olifanten met gele stippen die me
achtervolgen
met
een
vlammenwerper,
maar deze keer was het anders.

Ik lag onder een blauwe boom te slapen,
het blijft tenslotte een droom, toen plots
een heilige entiteit mij wakker maakte en
voorzichtig over mijn hoofd wreef, waarna
‘het’ zachtjes deze woorden in mijn oor
fluisterde: ”Hee, lekker ding. Weet je wat jij
moet doen? Je aanmelden voor het Tanuki
bestuur!” Afijn, dat deed ik en daarom
schrijf ik nu dit coole stukje over mezelf.
Mijn naam is Steffen de Jong en ik ben de
assessor interne communicatie van Tanuki.
Ik ben inmiddels derdejaars Japanoloog
en ik mag mijzelf gelukkig prijzen met
de ervaring van ruim twee jaar studeren
waarin ik allerlei ervaringen heb opgedaan
waar de gemiddelde Wageningse boer
nog niet eens over kan dromen.
In mijn vrije tijd doe ik graag aan sport, zowel
binnen als buiten de hermetisch afgesloten
collectieve zweetruimte. Verder ben ik een
liefhebber van cinematische hoogstandjes
zoals Taxi Driver, Goodfellas, American
History X en de gemiddelde Kitano Takeshi
film. Ik heb bloedgroep O, zodoende ben
ik zelfverzekerd en ambitieus, maar ook
klunzig en gierig; ik ben natuurlijk erg
bijgelovig dus dit zal wel allemaal waar zijn.
Voor deze bestuursfunctie heb ik de kunsten cultuurcommissie geleid en ben ik
lid geweest van de eerstejaarscommissie
– ik laat het aan de lezer over om uit te
vogelen wat ik in welk jaar van mijn studie
deed. In de functie van assessor interne
communicatie beheer ik de (sociale) media,
ben ik hoofdredacteur van de journal en
houd ik overzicht over de commissies.
Ik heb in ieder geval ontzettend veel zin in
dit academisch- en bestuursjaar en ik hoop
dat jullie er net zo veel zin in hebben als ik.
Ik loop nog wel eens rond in het Arsenaal
en ben altijd wel aanspreekbaar; ik ben
namelijk ontzettend goed in soggen, dit
is iets wat mijn huisgenoten wel kunnen
bevestigen. De meeste van jullie zal ik dus
ongetwijfeld nog wel eens tegenkomen!

太狸記・十月号

7

Laat ik even wat meer over mezelf vertellen!
In mijn vrije tijd ben ik graag met muziek
bezig, dus met zowel muziekinstrumenten
bespelen als naar concerten gaan. Van
metal tot k-pop, ik vind het allemaal tof.
Oké, behalve Nederlandstalig en hardcore
muziek. Als ik gestrest ben kruip ik het liefst
achter de piano en na een stuk gepingeld te
hebben ben ik weer helemaal zen. Ook ben
ik erg blij te maken met droge witte wijntjes,
Oreo koekjes en katten. Als ik een kat
tegenkom op straat moet en zal ik hem aaien!

Assessor Eerstejaars
Mijn naam is Britt en ik ben de nieuwe
eerstejaars assessor. Dat betekent dat ik dit
jaar de brug zal vormen tussen de eersteen de ouderejaars. Ook zal ik samen met
de
eerstejaarscommissie
evenementen
gaan organiseren, waarvan ik jullie kan
garanderen dat ze tof gaan worden!

8

Nu komt het antwoord op de million dollar
question: waarom nou Japans? Ik dacht altijd
dat ik marketeer wilde worden, totdat ik op
m’n vorige opleiding erachter kwam dat
commercieel denken echt totaal niet mijn
ding is. De unieke cultuur van Japan heeft mij
al sinds jonge leeftijd geïnteresseerd. Vooral
het contrast van de moderne technologische
ontwikkeling versus de oude tradities.
Midden in het schooljaar heb ik in een
spontane bui een vlucht naar Tokio geboekt
en heb daar echt de tijd van mijn leven gehad.
Na deze reis wist ik zeker dat Japan voor
mij meer is dan alleen een vakantieland.
Naast Japans zou ik heel graag Koreaans
en Chinees willen leren, maar daar waag ik
me voorlopig nog maar eventjes niet aan.
Als je nog vragen voor me hebt of gewoon
zin hebt om te babbelen; schroom niet en
spreek me vooral aan! We gaan er samen
een leuk jaar van maken. Tot in het Arsenaal!

太狸記・十月号

De Journalcommissie
´Toegewijd´, ´harde werkers´, ´normen en waarden´, ´lage alcoholtolerantie´; één voor één
zijn het termen die wel eens gebruikt worden om Jan Modaal uit Japan te omschrijven. Toch
zijn dit begrippen die ook stuk voor stuk toepasbaar zijn op de gemotiveerde leden uit de
journalcommissie 2014-2015 (behalve dat laatste dan). Als voorzitter is het mij, Steffen de Jong,
een trots en waar genoegen om aan jullie de leden van deze stalen commissie voor te stellen:
Simone Felix
Secretaris
Ik ben Simone, 21 jaar, ook wel Anna,
Simon of Felix genoemd. Dit is mijn tweede
jaar Japanstudies en ook mijn tweede jaar
journalco. Mijn hobbies zijn zuipen, feesten
en helemaal los gaan dus je zal me wel aan
de bar zien staan op de Tanuki feesten. Ik
kan me gelukkig ook bezig houden met
serieuzere zaken en ik zal dit jaar wederom
mijn best doen om iets interessants bij
te dragen aan de TaTanukiKi. Proost!

Annemieke Kapaan
Dit jaar zijn er weer nieuwe gezichten bij
de Journal commissie! Onder andere ik,
eerstejaars Japanologe Annemieke. Mijn
interesse in Japan ligt vooral in het contrast
tussen de traditionele en de moderne Japanse
maatschappij. Over Japanse (en Koreaanse!)
muziek kan je lang met mij kletsen, be
it rock or pop. Verder houd ik mij veel
bezig met cello spelen, tennis en winkelen.
Net zoals elk ander commissielid zal ik
dit jaar mijn best doen om over leuke,
interessante, opmerkelijke en rare feiten en
nieuwtjes uit Japan (en Korea!) boeiende
artikelen te schrijven! Veel plezier met
het lezen van TaTanukiKi dit jaar!

Vincent Meijer
Eindredacteur
Beste lieve lezerts en lezerinnetjes, ik ben
Vincent en ik ben jullie eindredacteur dit jaar.
Da beteken nie dat ik een ‘grammar-nazi’ ben
maar wel dat ik me eige zo van tijd tot tijd ga
gedrage. En ja, wat mottie daar nou van zegge
hè, als Rotterdammert ben ’t nou eenmaal
moeilijk om je in zo’n Duitse krotenkoker
te verplaatse. ’T mos nie moge, maar ik ben
nou eenmaal een Japanse zelfstrikker en niet
vies van een beetje meuten dus da komp vas
helemaal goe. Maar omdat je nie met twee voete
tegelijk ken schoppe reken ik nu dan voorgoed
af met dit taaltje en zeg ik “goedendag”
tegen het ABN, ’t is nu kiese of kabele.

太狸記・十月号

9

Sander Breeuwer
Ik ben Sander, 23 jaar, sjaars in Koreastudies
en langstudeerder in Bedrijfskunde. Mijn
passie voor Oost-Azie heeft zich ontplooid
vanuit een initiele interesse in Japan waar
ik in 2012/2013 een jaar lang heb kunnen
studeren aan de Hiroshima University. Ik
laat het aan jullie over om uit te vogelen waar
die universiteit dan wel zal zitten. Ik hoop
door middel van mijn economische kennis
het komende jaar wat kanten te kunnen
belichten van Japan en zowel Noord- als
Zuid-Korea vanuit invalshoeken waar de
meeste geestenswetenschappen studenten
misschien niet zo snel bij stil zouden staan.
Dorien Heerink
Ik ben Dorien, tweedejaars Japanstudies.
Ik hou van lekker eten, lang slapen en
de weg van Pokémon leren. Mijn eerste
Pokémon is Pikachu, de muis die met me
samenwoont. Het is lastiger dan het lijkt om
te levelen, hij leert maar geen donderschok...
Verder ben ik nog nooit naar Japan geweest, ik
kijk er daarom heel erg uit om dit jaar te gaan!
Als ik eenmaal daar ben ga ik al het rare voedsel
eten dat ik tegenkom, karaoke zingen tot mijn
stem ermee ophoudt, en misschien toch nog
mijn Japans een beetje bijspijkeren. Ik ga mijn
best doen om bij te dragen aan de TaTanukiKi
van dit jaar, yoroshiku onegaishimasu!
Hannelieke Soppe
Ik ben Hannelieke Soppe, eerstejaars Japan
studies en nu ook lid van de journalcommissie.
Al van kinds af aan hield ik van lezen en
dingetjes schrijven, mijn droom was dan ook
om succesvol schrijver te worden! Toen ik
erachter kwam dat boeken schrijven toch hard
en stressvol werk is, in plaats van relaxed met
een pot thee op je bureau en een kat op schoot
een paar pagina’s voltikken, besloot ik toch
maar om een andere carrièrekeuze te maken.
Uiteindelijk heb ik voor Japans gekozen,
omdat dat gewoon een superleuke studie is!
En door mijn werk bij de journalco kan ik
toch een beetje mijn oude droom waarmaken.

10

太狸記・十月号

Tanuki reis naar Tokio

Ook dit jaar was er weer een reis naar het
schitterende Japan. De bestemmingen van
de reis stonden voor de reiscommissie al
vrij snel vast: Tokio, Fuji en Nikko. Tot
en met februari heeft de commissie hard
gewerkt aan het opstellen van een zo leuk en
gevarieerd mogelijke reis van een dikke twee
weken. Het resultaat spreekt voor zichzelf!
Met activiteiten variërend van bezoeken aan
de ambassade, de Sophia universiteit, musea,
pretparken en het beklimmen van de berg Fuji
was het een vol reisprogramma. Echter was
onze reis uiteraard niets geweest zonder de
geweldige mensen die mee gingen en daarom
wil ik ook graag één van hen – Annette
Bosdijk – aan het woord laten over hoe ze
de reis heeft ervaren. - Luc van der Beek

10 juli was het zover. Dan zou de Japanreis
beginnen. De vliegreis verliep soepel en voordat
ik het wist, waren wij al in Tokio. Een compleet
andere wereld waar iedereen al snel gewend aan
raakte. Die dag konden wij het rustig aan doen
en ons voorbereiden op het volle en vooral leuke
programma dat de reiscommissie gepland had.
Het merendeel van de reis verbleven wij in
Tokio, waarbij wij niet alleen het Tokio National
Museum, het keizerlijk paleis en tempels
bezochten, maar ook een rondleiding kregen
op de Nederlandse ambassade en op Sophia
University. Daarnaast bezochten wij een Kabuki
voorstelling en de Tokyo Tower mocht ook niet
ontbreken op ons lijstje met bestemmingen.
De reis was zo georganiseerd dat er voor
iedereen wat wils was. Een dag was bijvoorbeeld
vrijgehouden voor twee verschillende
activiteiten; de durfals mochten naar Fuji
Q Highland, maar voor degene die het wat
rustiger aan wilde doen, was er de mogelijkheid
om heerlijk te relaxen in Yoyogi park. Tussen
de activiteiten door kreeg iedereen natuurlijk
genoeg vrije tijd om te doen wat hij of zij zelf
wilde en Akihabara werd dus ook volop bezocht.
De dagen dat wij niet in Tokio waren
brachten wij door in Fuji en Nikko. Hier was
het compleet anders dan in het bizarre en
drukke Tokio, dit was een fijne afwisseling.

太狸記・十月号

11

Na een dag heerlijk ontspannen in een onsen
was het dan eindelijk tijd om de berg Fuji te
trotseren.Het plan was om ’s avonds de berg
te beklimmen, om vervolgens om half vijf ’s
ochtends de zonsopgang te zien. Ik zag er stiekem
toch een beetje tegen op, maar uiteindelijk
was het zeker de zes uur lange klim waard!
Toen de zon eenmaal opging, kon je genieten
van een prachtig uitzicht. Het leuke was
ook dat (bijna) iedereen de top bereikte.
Die dag zouden wij voor een nachtje
terugkeren naar Tokio, om de dag erna door
te reizen naar Nikko, waar wij onder andere
de beroemdste Toushougu bezochten, de
beroemdste van de vele Shinto schrijnen
waar Tokugawa Ieyasu wordt vereerd.

Daarnaast bezochten wij ook Edo Wonderland;
een attractiepark gebouwd in de stijlen van
Japan in de Edo periode. Er waren verschillende
attracties, waaronder een spookhuis, en er
werden verschillende optredens gegeven.
De laatste drie dagen van onze reis brachten
wij weer door in Tokio, waarbij er geen
activiteiten meer op het programma stonden,
maar wij onze laatste souvenirs konden
inslaan, zoals de beroemde groene thee Kitkat
waar ik naar op zoek was. -Annette Bosdijk

12

太狸記・十月号

Kamperen en uit de kleren
Sjaarzen kamp 2014

Door de regen begonnen de leden der
algemene Leidse studentenvereniging Tanuki
hun tocht richting het noorden. Net voor de
grens van Friesland stopten zij. Tot groot
ongenoegen van praeses Tiemersma. Dit
werd de locatie voor hun kamp. De groep was
groot en strijdlust was aanwezig dus werden
er teams gevormd om competitie te voeren.
Onder leiding van twee ouderejaars gingen
de teams als eerst de strijd aan tijdens het
smokkelspel. Zweet stroomde van lichamen
en obstakels in de vorm van ouderejaars
werden overwonnen om het smokkelwaar
naar bestemming te brengen. Eén groep won,
maar de competitie was nog niet voorbij.
In de avond maakte de eenieders strijdlust
plaats voor feeststemming en de drank
vloeide rijkelijk. Spellen en andere sociale
bezigheden gingen door tot diep in de nacht.
De allesdurvers en gierigaards profileerden
zich aan de bar met een gratis shotje wodkamelk. Daarna gingen de brave sjaarzen
tevreden terug naar bed om de volgende
morgen weer de strijd te kunnen oppakken.
Na een goed ontbijt verzamelden de teams

zich weer. Er was wederom een winnaar, maar
degenen die niet aan kop stonden hadden
nog één kans om zich te bewijzen. Bij de
volgende competitie zou het alles of niets zijn.
Tijdens
de
vossenjacht
werd
een
verscheidenheid aan opdrachten gedaan
rondom het kamp. Blikken werden omgegooid,
brillen geprikt en kleding ging uit. Allemaal
voor de grote prijs of om op zijn minst de
grote schoonmaak te ontlopen. De uitslag
werd pas de volgende ochtend bekend gemaakt.
Er was echter geen tijd om stil te staan bij het
verlies of de winst, de workshops begonnen.
Maskers
versieren,
tekenen,
origami,
drankjes mixen, yosakoi, k-pop dans, er was
teveel om uit te kiezen. De lieve sjaarsjes
vermaakten zich en genoten daarna nog van
een laatste avond gezelligheid onder invloed.
Uiteindelijk was het team 1 dat de grote
schoonmaak ontliep en de prijs in ontvangst
mocht nemen. Het was een geslaagd kamp
en na wat groepsfoto’s en teamfoto’s
maakten de zoete sjaarzen stil maar voldaan
de lange reis naar huis. - Simone Felix

太狸記・十月号

13

Interne constitutieborrel
der LVSJK Tanuki

Het was een zwoele nazomerdag; het was
een belangrijke dag; het was de dag dat
de constitutieborrel der LVSJK Tanuki
plaatsvond. De constitutieborrel, ook wel
CoBo, is een gelegenheid van studie-en
studentenverenigingen waarbij het nieuwe
bestuur plaats maakt voor het oude bestuur.
Hier komen over het algemeen veel drank,
cadeautjes en tranen bij kijken. Dit keer was de
beurt aan Tanuki en alle leden waren welkom!
Menigeen verzamelde zich al gauw in en
rondom het Arsenaal waar hen beloofd werd
dat de drank rijkelijk zou vloeien. Veel van
de eerstejaars, de ouderejaars en de categorie
overig hadden de gelegenheid om bij te kletsen
over leuke vakanties, over wie wel en niet naar
Japan of Korea waren geweest, over de zware
eerste week van de studie en over ‘die ene
dingen’ die laatst ‘op daarzo’ waren gebeurd,
weet je nog. De frisdrank moest er als eerste
aan geloven, maar gelukkig hadden sommige
leden mysterieuze super krachten – ja, dat
krijg je met deze studies als je hard studeert
en veel groente eet – waardoor er weer een
nieuwe lading frisdrank voorradig was.

14

Dat
terzijde was het op een gegeven
moment toch tijd voor de formaliteiten.
Het oude en nieuwe bestuur verzamelde zich
op de eerste verdieping van het Arsenaal,
uitkijkende over de menigte. Na de laatste
glutenvrije toespraak van onze oude voorzitter,
begon toch echt de ‘terugtredetocht’ van Team
Tiemersma. Het oude bestuur werd bedankt
voor haar grote inspanningen; voor het opofferen
van levensjaren door met bloed, zweet en
tranen veel moeite te steken in deze vereniging.
Natuurlijk kregen ze daar een leuk presentje
voor in de vorm van een theesetje helemaal
uit het verre Japan. Het nieuwe bestuur werd
geïntroduceerd met een krachtige toespraak
van haar voorzitter, die op zijn beurt ook
een cadeautje kreeg, dat zowel strelend voor
het ego als nuttig voor het zakenleven was.
Na
al dat ordinaire gezuip, en gebrul in
een formeel jasje kwam deze mooie avond
helaas toch aan een einde en ging een select
groepje het avontuur op Griekse wijze
voortzetten, in een restaurantje dichtbij
de Beestenmarkt. - Steffen de Jong

太狸記・十月号

Meet and greet: Japanners
On September 12th Tanuki welcomed
ten new Japanese exchange students
from all over Japan to Leiden and Leiden
University.
After a brief introduction on
Leiden Central Station everyone made their
way to the most prominent sightseeing
spots the picturesque town has to offer.
The tour began at the Arsenaal building,
which has the East-Asian Library as its
exclusive feature, here our guests were
delighted to glance at the wide variety
of books dealing with their own culture.
Next up were the various tourist activities
dotted around the city of Leiden, including:
The ‘Burcht van Leiden’, an old shell keep;
the sunny canalside ‘Van der Werfpark
in front of the Law Faculty building,
and of course the Sieboldhuis museum.
After the tour the exchange students
were presented with a performance of the
yosakoi dance team Raiden, which took
place near the Arsenaal building. When
Raiden finished their performance we
made our way to the fabulous little pancake
restaurant next to the Beestenmarkt.
The evening concluded with a welcoming party
organized for our guests at the Pelibar. Here
each exchange student had their very own fan
club of approximately fifteen individuals each, I
take it as a token of great dedication to our field
of interest as students of Japanese

culture and language. To lessen the culture
shock for our guests, the Pelibar stocked up
on Kirin beer in advance, but as expected,
Dutch beers also flowed abundantly.
It was a very ‘gezellige’ day, and on behalf of
the board of Tanuki I would like to thank the
students once again for contributing to all
the fun, and I would also like to give special
thanks to Yamamoto sensei for helping us
making this all possible. We are hoping that
more similar occasions featuring Korean
students will come up in the future as well.
We wish all the best, and good luck to the
guests in their academic fields. We hope
everyone will have a fantastic time here in
the Netherlands. We are always available
for questions or a good conversation.
Until we meet again! - Steffen de Jong

太狸記・十月号

15

Een bacchanaal in zwart-wit
featuring SVS
Voor mij is het pas de tweede keer dat
ik de Boommarkt op moet en ik ben
er niet echt bekend maar al snel zie ik
daar de opeengestapelde fietsen van het
studentikoos uitgaanspubliek. Door de
poort naar binnen, de sociëteit in en BAM!
Eenmaal binnen loop ik op een walm die met
zo’n studentenfeest gepaard hoort te gaan. Her
en der wrijven studenten langs elkaar heen als
boter in een hete bakpan en uit de bakpan stijgt
de lucht van zwetend spek en oud bier op. Dit is
het dan, één der grootste tempels aan Bacchus
die Leiden kent, de sociëteit van Quintus.
Nadat ik in de garderobe getuige mag zijn
van de intense kennismaking tussen een
dame en een jas begeef ik me op de dansvloer.
Het lijkt wel carnaval terwijl om mij heen
holbewoners de robot doen, en romeinen lopen
als Egyptenaren. Maar het zijn de klanken
van klassiekers als Africa die 80’s hipster en
viking samen brengen, bands als Queen waar
zelfs de toga’s geen nee tegen kunnen zeggen.

16

太狸記・十月号

Ook een nieuwe klassieker blijkt geboren
in de vorm van Nicki Minaj’ Anaconda, en
in de massa van kantelende heupen waan ik
mij even in Blijdorp’s reptielenhuis. Zwartwit wordt dan wel geassocieerd met stijl,
vroeger, en oude chique in het algemeen,
maar de gebundelde heupen van Oost-Azië
Studies laten zien dat niemand door zulke
bekrompen ideeën beperkt hoeft te worden.
Terwijl ik onder en boven, links en rechts
aangeklampt wordt door lallende Bacchanten
leer ik het aanbod van de bar kennen. Tot
mijn genoegen is hier voor ieder wat wils,
van jenever voor de ouwe lul tot dubieuze
mixjes van coke met iets munt-achtigs
voor de dappere avant-gardist. Natuurlijk
allemaal tegen een schappelijke – al even
studentikoze – prijs zodat het verzameld
volk zonder terughouden los kan gaan.
Dat het feest een groot succes was bleek
wel weer. Sommige leden waren zo
enthousiast dat zij zich met bier nog in
de hand op de grond lieten zakken om
daar – al starend naar het plafond – door
te feesten. De rede was verslagen en op
blote voeten de tent uit gejaagd, Bacchus
zou trots zijn geweest. - Vincent Meijer

太狸記・十月号

17

Bloedgroepen in Japan
ondergeschikt willen zijn, doelbewust zijn en
met kansen om weten te gaan.
Tot slot is er groep AB, waarvan de dragers
een rationele, kritische denkwijze zouden
hebben. Ze zouden goed zijn in het oplossen
van onderlinge ruzies, maar tegelijkertijd
ook afstandelijk zijn van andere mensen.

Wellicht heb je wel eens te maken gehad met
Japanners die naar je bloedgroep vragen, of
die uit zichzelf bedenken wat je bloedgroep
zou kunnen zijn. Ook bevatten veel manga
en anime karakteromschrijvingen waarin
de bloedgroep van een karakter vermeld
wordt. Daarnaast worden ze bijvoorbeeld
gebruikt in horoscopen en op dating sites.
De hype rond bloedgroepen is in
Japan zelfs zo groot dat er bloedgroepspecifieke producten verkocht worden, van
energiedrankjes tot condooms. De reden
voor deze interesse in bloedgroepen in
Japan is dat ze worden gezien als een soort
maatstaaf
voor
karaktereigenschappen.

Het bestaan van bloedgroepen werd in
1901 vastgesteld door Karl Landsteiner,
een Oostenrijkse wetenschapper. Door
deze ontdekking werd het mogelijk om
bloedtransfusies veiliger uit te voeren. In
het interbellum gebruikten onderzoekers
van het Thule-Gesellschaft deze ontdekking
om hun omstreden rassenleer uit te breiden,
Mensen met bloedgroep B en AB zouden volgens
de rassenleer van het extreemrechtse ThuleGesellschaft minder ontwikkeld zijn, aangezien
de B groep ook veel in dieren voorkomt. In
Azië zijn B en AB veel minder zeldzaam dan
in westerse landen als Duitsland, dus zagen de
volgelingen van deze extreemrechtse groep en
hun ideologie die Aziaten als minderwaardig.

Een paar kenmerken van de interpretatie van
bloedgroep A in Japan zouden zijn dat mensen
met deze bloedgroep beheerst zijn; overal goed
over nadenken voor een besluit te nemen; de
sociale orde als iets belangrijks beschouwen
en deze ook proberen te handhaven.
Daar tegenover staan mensen met groep B, die
bekend staan als individualistische personen
die zich niet snel zouden laten zeggen wat
ze moeten doen. Ook zouden ze zich niet
bewust zijn van omstandigheden en zich niet
laten beïnvloeden door populaire trends.
Mensen met type O zouden geboren
leiders zijn, die niet graag aan iemand

18

太狸記・十月号

Japan wilde bewijzen dat zij, ondanks het
relatief hoge percentage bloedgroepen B en
AB, gelijk stond aan alle westerse machten, en
begon ook interesse te tonen in bloedgroepen.
Tegenwoordig spelen bloedgroepen in de
meeste landen geen of een geringe rol buiten
de medische wereld. Veel Nederlanders weten
bijvoorbeeld niet wat hun bloedgroep is.
Maar waarom zijn bloedgroepen dan nog
zo belangrijk in de Japanse maatschappij?
Verschillende factoren dragen hier aan bij.
Ten eerste zijn er van de jaren vijftig tot in de
jaren zeventig tientallen boeken gepubliceerd
door Nomi Masahiko en zijn zoon Nomi
Toshitaka met als onderwerp de typering van
karaktereigenschappen door bloedgroepen.
Een aantal van hun boeken is ongelooflijk vaak
verkocht en hun ideeën werden erg populair.
Wel is er veel kritiek op deze theorie van
vader en zoon, aangezien een link tussen
persoonlijkheid
en
bloedgroep
nooit
wetenschappelijk bewezen is. Dr. Hideomi
Nakahara, professor volksgezondheid aan
de Medische School Yamanashi, noemt
het in een artikel van het tijdschrift People

‘’een schande voor de staat’’ en voegde toe,
‘’Praten over bloedgroepen is leuk voor op een
feestje, maar niet bedoeld voor de wetenschap’’.
Ten tweede legt men in Japan veel nadruk op
de “overerving van het bloed” en zo ook van de
genetische eigenschappen van de voorouders.
Het is mogelijk dat dit een aanleiding
is voor de populariteit van het idee dat
bloedgroepen en persoonlijkheid verwant zijn.
Ten derde is de spreiding van A, B, O en AB
redelijk gelijk in Japan. Ongeveer 40% heeft
namelijk de bloedgroep A, 20% B, 30% O en
10% AB. Volgens de psycholoog Yoshiyuki
Watanabe, in Japan Times, heeft dit tot
effect dat mensen het prettig vinden om de
bloedgroep van een persoon correct te raden.
Tot slot, in Japanvisitor.com beweert Masao
Ohmura,
Professor
persoonlijkheidsleer
aan de Nihon Universiteit, dat oordelen op
basis van bloedgroep een plaatsvervangende
vorm voor etnische discriminatie is,
omdat de Japanse bevolking niet te maken
heeft met dezelfde mate van diversiteit
als bijvoorbeeld in de Verenigde Staten.

太狸記・十月号

19

Discriminatie op basis van bloedgroep, ook
wel bura-hara (ブラハラ: blood harassment),
is niet ongebruikelijk in Japan. Vooral de
‘minderheden’, groepen B en AB hebben
hiermee te maken. Niet alleen worden ze
bekritiseerd voor de eigenschappen die ze
volgens hun bloedgroep zouden hebben.
De bura-hara kan soms zo ver gaan dat ze
vanwege hun bloedgroep worden afgewezen
in relaties; minder kans hebben om werk
te vinden en dat kinderen worden gepest.
Volgens BBC News krijgt professor
Vergelijkende
Godsdienstwetenschappen
Terumitsu Maekawa, met bloedgroep B, vaak
te horen dat mensen met zijn bloedgroep
te individualistisch en zelfzuchtig zijn.
Masako, een jong meisje met bloedgroep
AB: ‘’Mensen mogen me soms niet, ze
vinden me raar en anders. Vaak zeggen
mensen me dat ze niet begrijpen wat ik
denk.’’ Dit alles gebeurt ondanks het feit
dat het verband tussen bloedgroep en
karakter niet wetenschappelijk is bewezen.

Bloedgroepen spelen in Japan een grote
maatschappelijke
rol.
Veel
mensen
interesseren zich er voor op een manier die
vergelijkbaar is met horoscopen. Voor een
buitenlander is het misschien vreemd om
naar bloedgroep gevraagd te worden, maar
meestal is het een onschuldige vraag om
diegene beter te leren kennen. De hype gaat
soms echter verder dan alleen een interesse,
mensen worden soms gediscrimineerd op
basis van bloedgroep terwijl wetenschappers
nog steeds zonder enige basis zitten voor het
idee dat bloedgroepen gekoppeld zijn aan
karaktereigenschappen. - Dorien Heerink

20

太狸記・十月号

”Idolen” in de Japanse popcultuur

De klanken van een groep in stijl geklede
meisjes, die allemaal dezelfde pasjes op precies
hetzelfde moment uitvoeren. Het schreeuwen
van de fans bewapend met lichtstaven.
Merchandise waar zoveel mogelijk van gekocht
wordt. Op het eerste gezicht verschillen Japanse
“idol” (アイドル: aidoru) niet zo veel van de
Europese. De Japanse idol en hun fans hebben
echter een paar interessante kenmerken.
Het idol fenomeen begon al in de jaren
zeventig met de eerste idol als reactie op
Sylvie Vartan in de Franse film Cherchez
l’idole uit 1963, waarna in de jaren tachtig de
gouden eeuw van de idolcultuur beleefd werd.
Veertig tot vijftig idol konden in deze periode
debuteren, maar dat is niets vergeleken met
hoeveel er nu in één band kunnen zitten.
Momenteel is er een gigantisch aanbod van
idol in Japan. Zoveel zelfs dat het de アイドル
戦国時代: Aidoru sengoku jidai (Idol-periode
van de strijdende staten) wordt genoemd,
een verwijzing naar de Japanse periode van
strijdende staten (戦国時代 : sengoku jidai).
De groepen Hello! Project en AKB48 bestaan
zelfs uit subgroepen, omdat er teveel leden
in zitten om in één groep te laten optreden.
Het is moeilijk voor bands om zich
te onderscheiden van de rest en dit
resulteert in soms vreemde combiniaties.

BABYMETAL is bijvoorbeeld een band
die het idol concept combineert met metal.
Hoe vreemd het er misschien ook uitziet en
klinkt, het verkoopt wel. De idolmarkt lijkt
niet heel erg te gaan om artistiek talent. Vaak
wordt er ook gezegd dat er niet veel talent
nodig is om in een idol groep te belanden.
Erg veel tijd hebben de meisjes ook niet gehad
om talent te kweken als ze auditie doen voor
een groep. De jongste ooit was pas zes en vaak
zijn ze al ‘oud’ als ze over de twintig zijn. Ze
worden na hun auditie vrijwel meteen in een
actieve groep gegooid en dat gaat natuurlijk
niet zonder ongelukjes zowel tijdens als na
optredens. Dit in tegenstelling tot K-pop
groepen, die meestal jaren trainen om een
perfecte show neer te zetten tijdens hun debuut.
Bij Japanse idol groepen gaat het niet alleen om
een perfect optreden. Het is de ontwikkeling
van de jonge onervaren meisjes tot een ervaren
idol, die centraal staat. Als dat doel bereikt is
studeren ze letterlijk af van de groep tijdens
een afstudeer ceremonie en proberen ze
meestal een solocarrière te ontwikkelen, of
dat lukt is dan nog maar de vraag natuurlijk.
Degenen die de idol altijd blijven steunen
zijn de fans, waarvan de harde kern onder
de naam ヲタ: wota (idol otaku) gaat.

太狸記・十月号

21

De term wota is afgeleid van het woord
otaku (オタク), dat slaat op iemand met
een obsessieve interesse met iets of iemand.
Wota is een otaku specifiek voor idols. Ze
zijn bij zoveel mogelijk concerten; kopen zo
veel mogelijk merchandise; schreeuwen als
hun favoriete lid opkomt; eigenlijk niet veel
anders dan de gemiddelde One Direction
fan. Een verschil is echter dat deze wota
vaak single mannen van rond de 30 zijn.
Wota voldoen zelden aan de vooroordelen
die andere mensen over ze hebben. Vaak
worden wota opgescheept met de standaard
vooroordelen
over
otaku:
werkloos,
thuiszittend en een onverzorgd sullig uiterlijk.
Meestal bewijzen wota werkende mannen
te zijn met een standaard kledingkeuze.
Het is voor hen belangrijk om niet op te
vallen als wota, omdat de maatschappij een
slecht beeld van wota heeft. Vaak houden
ze hun leven als wota ook zoveel mogelijk
geheim voor vrienden, familie en collega’s.

Elke beweging heeft een andere naam zoals
OAD (Over Action Dolphin) en Rozario. Alles
wordt als een soort choreografie uitgevoerd om
de band en hun favoriete lid aan te moedigen.
Het lijkt misschien ver te gaan om zoveel
moeite en geld in een idol te steken, maar de
idol en hun platenmaatschappijen verdienen er
goed geld aan. Het is dus ook niet verwonderlijk
dat er zoveel idol zijn. Misschien komt het ooit
nog zover dat Japan het idol-tijdperk achter
zich laat, maar voorlopig klinken de chants
van de wota’s nog regelmatig in concerthallen.
- Simone Felix & Kelly Schotte
Voor een prachtige instructie van wota-gei kan je
een kijkje nemen naar deze youtube video:
https://www.youtube.com/
watch?v=oK96IeXv-ko
Voor degenen die het interessant vinden om een
keer naar MIX te luisteren:
https://www.youtube.com/watch?v=GW0JpaSVSE
De film ‘Dolls’ van Takeshi Kitano gaat mede
over een man van wie de liefde voor zijn idol geen
grenzen kent.

Maar op een voor hun idol leven wota zich
helemaal uit. Het hoort bij de wota cultuur
om tijdens een concert met lichtstaven, vaak
in de kleur van het favoriete lid, in patroon
te zwaaien en daarbij specifieke dingen te
schreeuwen zoals de naam van de zingende idol.
Het schreeuwen wordt chants genoemd en een
extreme vorm heet ‘MIX’. Het bewegen gaat
onder de naam ヲタ芸: wota-gei (specifieke
dans- en juichbewegingen van wota).

22

太狸記・十月号

Okinawa
‘de vreemde eend in de bijt?’
Hoewel Okinawa tegenwoordig wordt
beschouwd als onderdeel van Japan, is dit niet
altijd zo geweest. Ver voordat het onderdeel was
van Japan bestond het eiland Okinawa uit drie
koninkrijken. Dezen werden in 1429 verenigd
door de toenmalige koning Shou Hashi
(尚 巴志) van Chuuzan (中山), het middelste
van de drie koninkrijken.Dit gebied stond
sindsdien bekend als het Riukiu-koninkrijk.
Wie aan Japan denkt, die denkt waarschijnlijk
meteen aan de historische set van een Kurosawa
film, of aan kersenbloesem in de lente, of aan
een Shinto-schrijn. Okinawa is waarschijnlijk
niet het eerste dat opkomt bij het maken van
een voorstelling van Japan. Toch heeft dit
kleine groepje eilanden een groter verhaal te
vertellen dan je in eerste instantie zou denken.
Okinawa is onderdeel van een eilandengroep
genaamd “de Riukiu-eilanden” (琉球諸島
: Ryuukyuu-Shotou). Het eiland, met een
totale oppervlakte van ongeveer 1200 km2,
bevindt zich ongeveer 640 km ten zuiden
van Japan. Naast de mooie stranden en lokale
culinaire specialiteiten is dit gebied met name
bekend vanwege de hoge concentratie aan
Amerikaanse militairen en legerbasissen.
Recentelijk is er veel berichtgeving geweest
omtrent de onafhankelijkheid van Schotland
ten opzichte van het Verenigd Koninkrijk.
Hoewel het referendum waarin 55% van
de Schotse bevolking tegen de afscheiding
was de kwestie min of meer afgesloten
heeft, heeft het tevens de ogen geopend van
gebieden over de hele wereld die worstelen met
eenzelfde probleem van gewenste afscheiding.
Ook in Okinawa is de discussie omtrent
onafhankelijkheid van Japan weer nieuw
leven ingeblazen. Maar waar komen die
ontevredenheid en het onvermogen om zich met
het moedereiland te identificeren dan vandaan?

Aan dit koninkrijk kwam een einde toen
Japan de Riukiu-eilanden in 1879 annexeerde.
De laatste inheemse koning overleed in
1901 waardoor de machthebbende partijen
sindsdien niet meer verwant waren
aan
de koningen van het Riukiu-koninkrijk.
Deze gebeurtenis markeerde een begin
voor de negatieve gevoelens ten opzichte
van het vaste land die de inwoners van de
Okinawa-prefectuur tot op heden nog in
zekere mate koesteren. Het gebied beschikte
namelijk al over een eigen taal en andere eigen
cultuuruitingen, en werd zomaar gedwongen
om deel uit te maken van één verenigd Japan.
De inheemse bevolking werd na de annexatie
door Japan geforceerd tot het spreken van de
Japanse taal. Deed men dit niet, dan kregen
zij een bord om hun nek waarop ‘dialectspreker’ stond om hen belachelijk te maken.
Hoewel de frustratie om deze annexatie
aanwezig was, had men ook gevoelens van
trots om uit te maken van het grote Japan, dat
aan het begin van de 20e eeuw een machtige
nieuwe speler op het wereldtoneel was.
In 1945 werd Okinawa aangevallen door de
Verenigde Staten, die net als China interesse
hadden in het gebied om zo hun eigen
macht uit te breiden. Al tijdens de tweede
wereldoorlog werden de inwoners van Okinawa
aangespoord door de overheid van Japan
om mee te vechten in de oorlog. Ondanks de
gevoelens van afkeer naar Japan toe reageerde
de bevolking van Okinawa hier positief op.

太狸記・十月号

23

Een belangrijk voorbeeld hiervan was een
groep van vrouwelijke middelbare scholieren
die aangezet werden tot het betreden van het
oorlogsfront als verpleegster. Deze groep
was zo immens groot dat er ten tijde van de
oorlog tegen de Verenigde Staten nog maar
zeven middelbare scholen actief waren.
Toen de Amerikanen het gebied binnenvielen
waren burger en soldaat niet meer van elkaar
te onderscheiden doordat veel burgers zich
in de strijd mengden. Als gevolg hiervan
vielen er wel 300.000 burgerslachtoffers.
Veel van de eerdergenoemde verpleegsters
pleegden zelfmoord uit angst voor brute
verkrachtingen door de Amerikaanse soldaten.
Sommige onderzoekers zijn zelfs van mening
dat het heftige oorlogsgeweld op het eiland de
Amerikanen aanspoorden tot het denken over
andere manieren van vernietiging op Japan
dan directe invasie, met andere woorden de
Atoombommen op Hiroshima en Nagasaki.
Deze visie is verder na te lezen in het boek
‘Ripples of Battle’ door Victor Davis Hanson.

Het eiland werd gastheer van Amerikaanse
legerbasissen die tot op het heden 20% van de
oppervlakte van Okinawa in beslag nemen.
Ondanks dat Okinawa weer onderdeel werd
van Japan in 1972, bleven de militaire basissen
evenals de hoge concentratie Amerikanen
aanwezig als gevolg van een overeenkomst
tussen de toenmalige leiders van beide
landen: President Nixon en Premier Eisaku.
De overeenkomst verliep niet geheel zonder
problemen. Naast de overlast van de Amerikanen
op het gebied van geluid en milieuvervuiling,
waren er ook gevallen gerapporteerd van
Okinawaanse meisjes die door Amerikaanse
soldaten verkracht werden. In augustus 2004
stortte bovendien een Amerikaanse helikopter
op een universiteitscampus van Okinawa neer.

Na de nederlaag van Japan in de Tweede
Wereldoorlog kwam het land onder
Amerikaanse bezetting. De Riukiu-eilanden
werden toen geheel door de Amerikanen bezet.
Er werd toentertijd zelfs met dollars betaald en
de auto’s reden aan de rechterkant van de weg.

24

Hoewel het ongeluk op eigen grond gebeurde,
werd de plaats delict geblokkeerd door
militaire eenheden van de Verenigde Staten.
Hierdoor had de lokale media geen toegang
had tot het gebied en was de bevolking dus
niet direct op de hoogte was van het ongeluk.
Ondanks dat het aantal slachtoffers beperkt
was, was hier wel een belangrijke les uit
te halen: De V.S. kon doen wat ze wilde
en het vaste land deed daar niets aan.

太狸記・十月号

Uit een enquete uit 2012 is gebleken dat
74% van de bevolking de prominente
aanwezigheid van Amerikaanse soldaten
als een vorm van discriminatie beschouwde.
De bevolking probeert daardoor op
allerlei manieren hun kritiek te uiten; van
protestacties, tot rapmuziek, tot komedie.
De vraag naar een zelfstandige natie
was dus al aanwezig vóór het Schotse
referendum en werd enkel nieuw leven
ingeblazen. Niet alleen de vraag om
onafhankelijkheid kwam naar boven maar
ook de vraag naar het gebruik van referenda.
Het feit dat Schotland in de eerste instantie
werd toegestaan om hun onafhankelijkheid
te bepalen schiep enorme verbazing onder
de bewoners van Okinawa. Namens de
groep die streeft naar onafhankelijkheid
van het eiland werd er zelfs iemand naar
Schotland gezonden om te observeren hoe
het een en ander daar in zijn werk ging.

Uit een onderzoek gehouden in 2011
bleek dat slechts 5% van de bevolking van
Okinawa daadwerkelijk naar onafhankelijkheid
verlangde, terwijl 62% gewoon bij Japan wilde
blijven. Dit neemt niet weg dat de meerderheid
van de bevolking een zekere ontevredenheid
ervaart omtrent de situatie zoals deze nu is.
Tegelijkertijd lijkt het vaste land van Japan
geen hulp te willen bieden en oogt het zelfs
enigszins onverschillig ten opzichte van de
frustraties vanuit Okinawa. Een referendum
zoals in Schotland zou bovendien niet veel
effect hebben op de situatie zoals deze
momenteel is in Japan omdat referenda daar
niet wettelijk bindend zijn. - Steffen de Jong

太狸記・十月号

25

Online gaming:
Koreaanse topsport

In de catacomben van het stadion is Lee Yunyeol bezig (이윤열) zich gereed te maken voor
de wedstrijd. Hij neemt nog een keer diep
adem, zet zijn focus op scherp en loopt naar
wat later een van de belangrijkste wedstrijden
van zijn professionele carrière zou worden.
Terwijl hij het podium oploopt gaan
honderden Zuid-Koreaanse meiden door het
lint in Seoul Stadium. De fans schreeuwen
als één en zwaaien met borden waar de
tekst ‘Ik wil rijst voor je koken!’ op staat,
een Koreaans equivalent voor ‘Trouw met
me!’. Tien miljoen toeschouwers zaten thuis
voor de tv om de wedstrijd live te volgen.
Daar op het podium dat qua atmosfeer het
midden hield tussen een rock concert en een
voetbalwedstrijd, nam Lee zijn plaats. Hij stapte
echter niet een boksring of tennisbaan binnen,
hij ging zitten voor een computerscherm,
zette zijn koptelefoon op en maakte zich
klaar om zijn tegenstander te verslaan
in een computerspel genaamd Starcraft.

Het wordt geschat dat meer dan de helft van de
50 miljoen inwoners van Zuid-Korea geregeld
online-games spelen. Interessant genoeg spelen
Zuid-Koreaanse gamers over het algemeen
niet in hun eigen huis, maar in een van de
populaire ‘PC bangs’. Dit zijn lokale gaming
ruimtes waar voor een bedrag van zo’n 1200
won (0,90€) per uur online games gespeeld
kunnen worden, en ze zijn overal aanwezig.
De twee meest bekende games op het gebied
van pro-gaming zijn op het moment zijn
League of Legends en Starcraft II, de opvolger
van het eerder genoemde spel. Op het moment
van schrijven is het wereldkampioenschap van
een van die twee games gaande: de ‘League
of Legends Season 4 World Championship’.

Nu zeven jaar na deze wedstrijd lijkt de
wereld van pro-gaming alleen maar groter
geworden. In Zuid-Korea – het land met de
gemiddeld snelste internetverbinding – is
computer gaming mainstream en worden progamers behandeld als popsterren, compleet
met sponsors, bodyguards en groupies.

26

太狸記・十月号

De finale in Seoul kan een potentieel
publiek van 67,000 man trekken. De opzet
van het toernooi bestaat uit 16 teams met
elk 5 spelers die tegen elkaar spelen om
als winnaar de prijs van $ 1,000,000 te
mogen ontvangen. De totale prijzenpot van
$ 2,130,000 van het toernooi bevestigt het
beeld van veel Zuid-Koreaanse tieners dat
gaming telt niet enkel meer als hobby, maar
als een potentieel zeer winstgevende carrière.
De populariteit van e-sports is terug te zien in
de namen van de bedrijven en teams waar de
professionele spelers onder vallen. Waar namen
als Counter Logic Gaming (CLG), Alliance en
de humoristische genaamde Ninjas In Pyjamas
(NiP) in de westerse gaming wereld veelal te
zien zijn, zijn het de grote sponsoren in ZuidKorea die de namen van de teams bepalen
zoals Samsung Galaxy en SK Telecom T1.
Zowel Samsung als SK Telecom T1
sponsoren samen met andere grote namen
de 10 verschillende professionele gaming
competities die het land rijk is. De twee
televisie zenders die zich volledig focussen op
fulltime gaming televisie trekken, afhankelijk
van het spel en toernooi, soms meer kijkers
dan basketbal, voetbal en honkbal bij elkaar.
De nadelige gevolgen van een sterk gaming
georiënteerde cultuur uiten zich in een van de
grootste problemen van hedendaags Zuid Korea:
game verslaving. Volgens onderzoek, gedaan
door Seoul’s National Information Society
Agency, is één op de twintig adolescenten
zwaar verslaafd aan gaming, met name online.

Het gevaar van deze verslaving is te zien
in een nieuwsbericht uit 2009 waarin
vermeld werd hoe een baby overleed aan
verhongering doordat een getrouwd stel zo
geconcentreerd was op hun virtuele leven
dat ze hun eigen kind verwaarloosden.
De overheid reageerde hierop door in 2010 een
wet in werking te stellen waarin het iedereen
onder de 18 jaar verboden is om een online
game te spelen tussen 12 uur ‘s nachts en 6
uur ’s ochtends om zo verslaving op jonge
leeftijd te voorkomen. Door het blokkeren
van de nationale ID’s waar Zuid-Koreanen
zich mee moeten registeren bij online games
wordt toegezien op naleving van deze wet.
De begeerte van tieners om pro-gamer te worden
staat echter in fel contrast met het intensieve
studie-klimaat dat heerst in Zuid-Korea.
Studenten worden verwacht hard te studeren
vanaf kinds af aan om de beste universiteiten
van het land binnen te komen. De druk die
ouders zetten achter het studeren heeft ervoor
gezorgd dat Zuid-Korea het hoogste zelfmoord
percentage heeft in Azië. Veel pro-gamers
strijken tegen de wensen in van hun ouders
door een carrière te achtervolgen in e-sports.
Het strikte trainingsschema van 12 tot 16
uur per dag vloeit echter wel voort uit het
harde werken dat de Zuid-Koreanen gewend
zijn vanaf hun jeugd, maar het is de passie
voor het spel die de spelers bijzonder maken.
“Ik hou van het spel omdat het draait om
mentale spelletjes en de fans houden van mij
omdat ik zoveel win,” zei Lee Yun-yeol na
zijn wedstrijd, “pro-gamer zijn is een van
de meest begeerde banen – en bijna alle fans
zijn meisjes,” grapt hij er nog even achteraan.
Hoe ver e-sports zal gaan in de toekomst is
nog te bezien, maar voor nu is het een groots
spektakel en wachten miljoenen mensen,
niet alleen in Zuid-Korea, gespannen op
de finale van het wereldkampioenschap
van League of Legends dat eind oktober
gehouden wordt. - Sander Breeuwer

太狸記・十月号

27

work ´till you drop
het zware leven van de salarymen

Na een korte nacht van meestal vier tot zes uur
slaap neemt de salaryman vroeg de trein om
op tijd op het werk te zijn. Op zijn werk zal hij
hard werken tot laat in de avond nadat de baas
is vertrokken en ook de werknemers naar huis
mogen. Vaak gaan de collega’s samen, met of
zonder baas, na het werk ergens drinken om aan
de waan van het drukke leven te ontsnappen.
Daarna neemt de salaryman de metro of trein
terug naar huis, om de volgende dag weer
vroeg op te staan en aan het werk te gaan.
Elke Japanoloog in Leiden heeft wel gehoord
van de so-called salarymen. Netjes in een
zwart pak en wit overhemd gekleed, een
aktetas in de hand en met de metro op weg naar
het werk. Deze hardwerkende mannen staan
symbool voor de werkmentaliteit in Japan: een
mentaliteit die echter wel voor problemen zorgt.
Hiërarchie in een Japans bedrijf
Hiërarchie is erg belangrijk in het Japanse
bedrijfsleven, zo is tegenspreken en
bekritiseren van iemand die hoger staat
taboe. Het is normaal in Japan dat je bij
een bedrijf begint als kaishain (会社員 :
medewerker van een bedrijf) nadat je je studie
op het college of de universiteit hebt afgerond.

28

Als een bedrijf jou heeft ingehuurd, wordt
er verwacht dat je bij dat bedrijf je hele leven
zult blijven werken. Na een paar jaar hard
werken kun je als kaishain tot de hogere
positie van kakarichou (係長: hoger personeel/
senior staff) worden gepromoveerd. Daarna
naar kachou (課長 : teamleider van een
sectie) en als je geluk hebt kan je een buchou
(部長 : afdelingsmanager) worden. Een
shachou (社長: directeur) kan je eigenlijk
alleen worden als je de goede connecties
en veel kapitaal hebt. Als je van bedrijf zou
wisselen, begin je weer onderaan de ladder.
Karoushi en Karoujisatsu
Er worden lange uren gemaakt, overwerken
is in Japan heel normaal. Voor de meeste
extra uren krijgt men niet betaald. In 2001
bleek uit een rapport van de International
Labour Organization dat 28.1% van
de Japanse werknemers 50 uur of meer
per week werkten. In Nederland was
dit toen maar 1.4% van de werknemers.
De werkdruk is bovendien hoog: er is veel
werk te doen; er wordt veel verwacht van
de werknemers en er is veel onderlinge
concurrentie.
Naast de verwachtingen

太狸記・十月号

van de baas, collega’s en het bedrijf, is
er ook sprake van sociale druk vanuit de
bevolking die verwacht dat hard werken
de economie en het land vooruithelpt.

In 2007 waren er in Japan 2207 werkgerelateerde zelfdodingen en 672 daarvan
kwamen door depressies en andere klachten
die verband hielden met overwerken.

De hoge werkdruk zorgt voor fysieke en mentale
klachten zoals vermoeidheid, stress, depressies
en burn-outs, maar ook hartaanvallen. Ernstige
medische klachten door het overwerken kunnen
leiden tot karoushi (過労死: jezelf overwerken
totdat het je dood wordt. Verder kan de term
betekenen dat er een chronische handicap, zoals
een hartziekte, is ontwikkeld door overwerken.

Compensatie
Compensatie voor karoushi-werknemers is
moeilijk, rechtszaken duren vaak lang en er is
geen garantie dat de werknemers maar zelfs
compensatie krijgen. Voor nabestaanden van
karoujisatsu-werknemers is dit nog moeilijker.

Karoushi is al een groot maatschappelijk
probleem in Japan sinds de tachtigerjaren.
Zo’n
10.000
werknemers
overlijden
jaarlijks als gevolg van gezondheidsklachten
opgelopen
tijdens
het
werk.
In 2002 heeft het Japanse Ministerie
voor Gezondheid, Arbeid en Welzijn een
programma gelanceerd dat zich enkel focust op
de preventie van karoushi, door onder andere
de vermindering van het aantal uren overwerk
per maand en door het verschaffen van
medische hulp voor overwerkte werknemers.
Een ander gevolg van overwerken dat een
groot probleem vormt, is karoujisatsu (過労
自殺 : zelfmoord door overwerk), werknemers
beroven zichzelf hierbij van het leven door
werk-gerelateerde problemen die zij ervaren.

Er kan alleen gecompenseerd worden als
er kan worden aangetoond dat de oorzaak
voor het niet rationeel meer kunnen
nadenken en het beroven van het eigen leven
kwamen door het werk. Dit laatste is echter
moeilijk aan te tonen en daarom krijgen
in maar weinig gevallen de nabestaanden
compensatie van het aangeklaagde bedrijf.
Als iemand overlijdt door een ongeluk op
het werk, kan er wel gerekend worden op
compensatie. In het geval van zelfmoord
wordt dit in Japan gezien als een individuele
keuze en wordt er niets uitgekeerd. Veel
families spannen geen rechtszaak aan
omdat het proces het lang duurt en door het
algemene negatieve beeld van zelfmoord in
Japan: het kan de familienaam aantasten.
Vroeger was zelfmoord voor de samoerai
misschien dé manier om hun eer te
bewaren, nu laat het een negatief beeld
zien van iemand die zich sociaal geïsoleerd
heeft
in
de
moderne
samenleving.
Tot slot
Het is niet zo dat alle Japanse werknemers hun
werk niet leuk vinden, zeker niet: de meesten
zien het als één van de grootste invullingen
van hun leven. Japanners hebben recht op
vakantiedagen, maar nemen in het algemeen
slechts een klein deel van dit aantal vrij. De
meeste werknemers zien het werk als hun
bijdrage aan de Japanse gemeenschap. Deze
mentaliteit klinkt goed, maar zorgt blijkbaar
wel voor slachtoffers. - Annemieke Kapaan

太狸記・十月号

29

Chongryon
Verbinding tussen Japan en N. Korea

Koreanen vormen de grootste etnische
minderheid binnen Japan. De meerderheid
van deze Koreanen kiest ervoor om zijn
Koreaanse nationaliteit te behouden en
slechts een klein deel laat zich naturaliseren.
Er zijn twee grote organisaties in Japan die
deze Koreanen vertegenwoordigen in de
samenleving: Mindan (민단) voor de ZuidKoreanen en Chousen-Souren (朝鮮総連) of
Chongryon (총련) voor de Noord-Koreanen.
Terwijl Mindan pro-Seoul is en graag ziet
dat Koreanen integreren in de Japanse
samenleving, profileert Chongryon zich
juist als zijnde pro-Pyongyang en tegen de
vermenging van Japanners en Koreanen. Maar
wat is Chongryon eigenlijk? En hoe vormt het
een verbinding tussen Japan en Noord-Korea?
Een kleine geschiedenis.
In de Tweede Wereldoorlog bezette
Japan een groot deel van Korea. Door de
annexatie van Korea door Japan werden
Koreanen op papier gezien als dragers
van de Japanse nationaliteit. In de praktijk
werden ze echter niet als zodanig gezien.

30

Koreanen die als dwangarbeider naar
Japan kwamen of die emigreerden in hoop
op een betere toekomst werden veelal
gediscrimineerd en kregen niet dezelfde
rechten als “echte” Japanners. Toch was hun
positie beter dan die van de ondergeschikte
bewoners van de Japanse kolonies.
Toen Japan zich na de Tweede
Wereldoorlog terugtrok uit Korea, werd
het noordelijke deel bezet door Rusland
en het zuidelijke deel door Amerika.
Omdat er twee verschillende vormen van
bestuur waren op het Koreaanse schiereiland,
was het moeilijk om te zeggen bij welk deel van
Korea de Koreanen in Japan hoorden. Immers,
de meesten voelden zich niet aangetrokken
tot een van deze totaal verschillende regimes.
Hier werd door de Japanse regering een
oplossing voor gevonden. De Koreaanse
minderheid in Japan, of Zainichi (在日) zoals
zij in Japan worden genoemd, ontvingen een
nieuwe nationaliteit. Deze nieuwe nationaliteit
was vernoemd naar het oude Verenigde

太狸記・十月号

Korea: Joseon (조선) in het Koreaans
of Chousen (朝鮮) in het Japans.
Na de onafhankelijkheidsverklaring van
Noord- en Zuid-Korea in 1948 kregen de
Joseon de kans om zich te her-registreren als
Zuid-Koreaanse staatsburger. De NoordKoreanen bleven zich aan hun Joseon
nationaliteit vasthouden, omdat de Japanse
regering Noord-Korea niet erkende als
zelfstandige natie en dus geen herregistratie
als Noord-Koreaanse staatsburger aanbood.
Omdat de concentratie Koreanen in Japan zeer
groot was, was er noodzaak voor een grote
organisatie die hen zou vertegenwoordigen in
de samenleving. Door de sterk tegenstrijdige
visies van de Zuid-Koreanen en de NoordKoreanen kwamen er uiteindelijk twee
aparte organisaties: Mindan en Chongryon.
Naast dat zij Noord-Koreanen in Japan
vertegenwoordigt, fungeert Chongryon ook
als een soort ambassade van Noord-Korea
in Japan, omdat er verder geen diplomatieke
relaties zijn tussen deze twee landen.
Terug naar het vaderland.
Rond 1950 begon Chongryon een campagne
die de Noord-Koreanen die op dat moment in
Japan woonden opriep om terug te gaan naar
het vaderland. Ze probeerden mensen naar
Noord-Korea te lokken door het land neer
te zetten als een aards paradijs. Ze werden
hierbij gesteund door de Japanse regering.

Veel Noord-Koreanen in Japan maakten van
de uitnodiging gebruik, omdat ze in Japan
gediscrimineerd werden en hevig verlangden
naar een beter leven. Maar eenmaal
aangekomen, kwam de harde waarheid aan
als een klap in hun gezicht. Noord-Korea was
zeer arm en het ergste was nog wel dat ze
nog slechter werden behandeld dan in Japan.
Ze werden aan het werk gezet in mijnen of
werkkampen waar de werkomstandigheden
erbarmelijk
waren.
Velen
kwamen
om door ondervoeding of uitputting.
Wie weigerde mee te werken, werd afgevoerd
naar een van de vele strafkampen of gemarteld.
Van de bijna negentigduizend mensen die naar
Noord-Korea vertrokken, zijn er uiteindelijk
ongeveer honderd teruggekeerd naar Japan.
Nog steeds organiseert Chongryong reizen
naar Noord-Korea, hoewel de Japanse regering
deze reizen boycot sinds bekend is geworden
dat Noord-Korea Japanners ontvoerde en
vasthield om bijvoorbeeld Japanse les te geven.
Verdere activiteiten
Chongryon is een grote, invloedrijke
organisatie, met onder andere een eigen krant
en speciale scholen en banken voor leden.
Kinderen op deze zogenaamde Chousen
gakkou (朝鮮学校: Chousen scholen) krijgen
dezelfde vakken als elk anders Japans kind.

太狸記・十月号

31

Er is echter een belangrijk verschil: op
deze scholen wordt speciale aandacht
besteed
aan
de
verheerlijking
van
Noord-Korea
en
de
Grote
Leider.
Kinderen op Chousen gakkou groeien op
met een idyllisch droombeeld van NoordKorea, net zoals de Noord-Koreanen die
in 1950 naar hun vaderland vertrokken
dat hadden. Omdat de Japanse regering de
scholen geen subsidie meer geeft vanwege hun
indoctrinerende karakter, moeten de scholen
het doen met donaties van lokale autoriteiten.
Dat brengt ons op een ander belangrijk aspect
van de organisatie: geld. Chongryon sluist
enorme sommen geld weg naar Pyongyang,
dat maar wat graag financiële steun ontvangt.
Dit geld krijgen ze van hun leden door
“vrijwillige” donaties, maar ook van iets waar
je het eigenlijk niet van verwacht: pachinko.

als de organisatie in zwaar weer
verkeert. Recentelijk nog gaf Kim-Jong
Un twee miljoen voor de educatie van
Noord-Koreaanse
kinderen
in
Japan.
Ook al is de populariteit van Chongryon de
afgelopen jaren gedaald, het blijft nog steeds
een grote en invloedrijke organisatie. Het
is een verbindende factor tussen de twee
landen: voor Zainichi die terug willen naar
hun vaderland, maar ook voor bedrijven met
een (financiële) connectie met Noord-Korea.
Als deze organisatie ooit wegvalt, zal dit niet
alleen sociologisch gezien, maar ook financieel
en politiek gezien een grote klap zijn. Voorlopig
is dit nog niet aan de orde en blijft Chongryon
fungreren als een spreekbuis tussen Japan
en Noord-Korea. - Hannelieke Soppe

Dagelijks vergokken verveelde salarymen
in grote hallen hun welverdiende centen
met de gokautomaten die nog het meest
lijken op een flipperkast zonder flippers.
Volgens het Amerikaanse liberale tijdschrift
New Republic heeft Chongryon bijna een
derde van alle pachinkohallen in handen.
Zelf krijgen ze ook steun vanuit Noord-Korea

32

太狸記・十月号

Tsuru no Ongaeshi
Hij uitte zijn angst dat zijn inkomen niet
toereikend zou zijn voor hen beiden, maar zij liet
een zak rijst zien en zei dat hij zich geen zorgen
hoefde te maken. Uiteindelijk besloot de man
om haar binnen te laten en met haar te trouwen,
waarna ze samen gelukkig bij elkaar woonden
en altijd genoeg hadden aan die ene zak rijst.

Tsuru no Ongaeshi (鶴の恩返し : De
wederdienst van de kraanvogel) is een oude
Japanse fabel waar meerdere versies van
bekend zijn. Naast een boek, The Crane
Wife door Patrick Ness, is er onder andere
een album, The Crane Wife door The
Decemberists op het verhaal gebaseerd.

Op een dag vroeg de vrouw aan haar man
of ze één van de kamers van zijn huis mocht
gebruiken om te weven, met de voorwaarde
dat hij nooit naar binnen zou gaan wanneer
ze bezig was. Nadat hij met haar in had
gestemd trok ze in de kamer en bleef dagen
lang weven. Toen ze uiteindelijk naar buiten
kwam gaf ze hem een prachtig kleed om te
verkopen op de markt. De man verwonderde
zich erover hoe ze zo’n prachtig werk gemaakt
had, maar hij vroeg niets en verkocht het
op de markt zoals ze hem gevraagd had.
Naarmate de tijd verstreek weefde de vrouw
steeds meer kleden, die voor een steeds hogere
prijs verkocht werden. De financiële problemen
van het stel verdwenen, maar de gezondheid
van de vrouw werd aslmaar slechter.

Aangezien er veel verschillende versies
van Tsuru no Ongaeshi beschikbaar zijn
heb ik gekozen voor de versie die mij
persoonlijk het meest aansprak. Deze
versie is afkomstig uit meerdere bronnen.
Er was eens een arme man, die op een koude
winterdag een sneeuwwitte kraanvogel vond
waarvan de vleugel was doorboord door een
pijl. De man kon de vogel niet achterlaten, dus
bevrijdde hij haar van de pijl en behandelde
hij de wond. Hierop spreidde de vogel haar
vleugels in dankbaarheid en vloog weg.
Een tijd later klopte er een beeldschone
vrouw bij de arme man aan, en vertelde
hem: ‘’ik ben je vrouw’’. De man was
geschokt,
geen
enkele
vrouw
had
interesse in hem omdat hij zo arm was.

太狸記・十月号

33

De man maakte zich zorgen om haar, en
aangezien hij ook erg nieuwsgierig was over wat
zich in de kamer van zijn vrouw afspeelde, ging
hij naar binnen terwijl ze aan het weven was.
Tot zijn schrik trof hij daar in plaats van zijn
mooie vrouw een kraanvogel aan, die haar
eigen veren afplukte en in de stof verweefde. Hij
probeerde zich nog te verontschuldigen, maar
ze zei: “ik ben de kraanvogel die je gered hebt. Ik
ben gekomen om je te bedanken, maar nu je me
gezien hebt kan ik niet langer blijven.” Ze vloog
weg waarna de man haar nooit meer zou zien.
Uit dit verhaal kunnen we verschillende dingen
opmaken. Ten eerste loopt niet elk Japans
volksverhaal goed af. Tsuru no Ongaeshi eindigt
in een afscheid waarbij de twee geliefden elkaar
nooit meer zouden zien. Vergelijkbaar is Kaguya
Hime (かぐや姫: Prinses Kaguya), waarin een
stel hun geliefde dochter terug ziet keren naar
de maan waarna ze haar nooit meer terug zien.

Ook in dit verhaal gingen karakters een
verboden kamer binnen, en moesten
daarvoor de gevolgen onder ogen zien.
In Japan symboliseert de kraanvogel geluk en
lang leven. Het is bijvoorbeeld een gebruik
in Japan om van origami kraanvogels te
vouwen, om iemand geluk, beterschap of
een lang leven toe te wensen. Ook zouden
kraanvogels wederdiensten leveren wanneer
ze geholpen worden. Deze symboliek sluit
perfect aan bij het verhaal: nadat de man de
kraanvogel redt, neemt ze de gedaante van
een vrouw aan om hem bij te staan. Ze neemt
een onuitputtelijke zak rijst mee en weeft
kleden voor hem die hem van zijn financiële
problemen afhelpen. - Dorien Heerink

Daarnaast kunnen we afleiden dat niet elk
mysterie bedoeld is om opgelost te worden.
De man in het verhaal was nieuwsgierig, en
die nieuwsgierigheid leidde ertoe dat zijn
vrouw niet meer bij hem kon zijn. Hij ging
de kamer binnen waar hij niet binnen had
mogen gaan. Dit thema zien we ook terug in
verhalen als Blauwbaard en Belle en het Beest.

34

太狸記・十月号

Een blik in Katsuho Ishii’s
Funky Forest

Dat Katsuhito Ishii ervoor gekozen heeft
om in zijn film Funky Forest: The First
Contact een buitenaards landschap gepaard
te laten gaan met een ingebedde sketch
in een tv-programma zet onmiddellijk de
toon. In deze film wordt de kijker zonder
al te veel uitleg, in korte opeenvolging,
verschillende
werelden
voorgeschoteld.
Werelden die gelijkenis vertonen met onze
empirische werkelijkheid maar vrijwel altijd
op een of andere manier buitenaards blijken.
Het gebrek aan een uitleg en het ontbreken
van een duidelijk begin of einde in de
segmenten van de film dragen bij aan de
versnipperde kwaliteit die de verschillende
gepresenteerde werelden bezitten, deze
metafoor
wordt
zelfs
werkelijkheid

wanneer tijdens het geanimeerde segment
van de film een personage vanachter
de aftiteling door het scherm scheurt
en het einde letterlijk aan stukken rijt.
Natuurlijk is het feit dat slechts een segment
van de film geanimeerd is ook een indicatie
van een andere techniek die gebruikt wordt
om ontologische pluraliteit te bereiken. Funky
Forest: The First Contact overspoelt de kijker
met snelle overgangen tussen vertelniveaus
mede waardoor het de kijker extreem moeilijk
wordt gemaakt de minimale hoeveelheid plot
te reconstrueren. De film lijkt hier zelf op
te reflecteren, zo echoot het eerste deel van
de Okuro Kyoudai, of Moedervlek Broers,
sketch deze fragmentarische structuur:
Broer 1: Goed, dus mensen, luister vanaf nu
goed naar wat ik vertel.
Broer 2: Ja, ja…
Broer 1: Luister dus, vanaf nu, alstublieft
goed naar het verhaal.
Broer 2: Ja, ja… (Broer 2 klinkt op dit punt
hoorbaar geïrriteerd.)
Broer 1: O, ook leuk jou hier te zien.
Broer 2: Ja, ja. Vast.
Broer 1: Al goed, hier, ga zitten. Wijst naar
een punt op het podium.
Broer 2: Ja, ja. Gaat zitten voor Broer 1.
Broer 1: Wie ben jij ook al - Broer 1 wordt
onderbroken door Broer 2.
Broer 2: *Slaat broer 1 in zijn gezicht.* Nou zeg!

太狸記・十月号

35

Op dit punt vervallen de broers in onderling
gekibbel, wat het ook was dat Broer 1 ging
zeggen, zijn verhaal is nu volledig afgekapt
door de ruzie. Opvallend is de manier
waarop Broer 2 zijn handelen verdedigt,
opeenvolgend zegt hij: “Je zei dat we
moesten luisteren.”; en “Dus we luisterden.”
Doordat de broer zichzelf onder een eerste
persoon meervoud rekent wordt de kijker
gedwongen zich af te vragen om wie het gaat,
tot dan toe zijn namelijk de enige mensen in
beeld een presentator en de broers zelf geweest.
Wel was een publiek hoorbaar, en niet veel
later ook kort zichtbaar, maar vooralsnog
sprak Broer 1 in de camera toen hij zei: “Dus
mensen, luister vanaf nu goed naar wat ik
vertel.”Broer twee plaatst zich dus op één lijn
met het publiek wanneer hij het heeft over wij,
en dus indirect op een lijn met het publiek op

36

een ander niveau, de kijker van de film.
En net zoals de kijker van de film nooit een
duidelijk verhaal voorgeschoteld krijgt,
vertelt Broer 1 nooit zijn verhaal aan Broer
2, sterker nog hij vervalt in conflict met zijn
broer, (het publiek, de kijker,) net zoals de
film later op Brechtiaanse wijze het publiek bij
haar eigen ontologisch conflict zal betrekken.
Met zijn 150 minuten durende werk slaagt
Katsuhito Ishii erin van komedie een
postmodern hoogstandje te maken en wat ik
in dit artikel deel is nog maar het topje van de
Freudiaanse ijsberg. Funky Forest: The First
Contact (ナイスの森 The First Contact)
ook wel The First Contact: “Naisu no Mori ~
The First Contact”) is een klassieker die net
zo goed past in onze film rubriek als in onze
rubriek “WTF Japan” en zal je gegarandeerd
de beloofde rare lacherige momenten en
ongemakkelijkheid bezorgen. - Vincent Meijer

太狸記・十月号

Yamazaki Masayoshi (山崎まさよし）
”A piece of what you need.”

Wij in de journalcie geven veel om jullie, onze lezer, en met groot genoegen delen we telkens
weer interessante Japan-feitjes; onze ervaringen van feesten, kampen en andere uitjes; de hipste
trends uit Korea; etc. Zo kwam het dat wij samen bedachten “hé, waarom geen muziek?”.
Iedereen luistert wel eens muziek, de mens is in dat opzicht een muzikaal dier zou je kunnen
zeggen. Muziek overbrugt culturen en laat dat nu net iets zijn waar wij als Japanologen extra
interesse in hebben. Dus hoe beter een brug te slaan dan door de lekkerste, heetste, hipste,
hardste, zoetste, meest kippenvel bezorgende muziek uit Japan aan jullie voor te schotelen.
Elk onderdeel van deze rubriek zal gewijd zijn aan een hedendaagse artiest – of groep van artiesten
– en hun muziek. We zullen bovendien een korte inleiding geven in de genres waarin de artiest
zich begeeft zodat jij zelf na het luisteren makkelijker op zoek kan naar soortgelijke sounds.
Kortom, als lezer van deze nieuwe rubriek hopen wij dat jij in het beste geval een
heerlijke nieuwe artiest ontdekt hebt, en in het slechtste geval toch weer even met de
Japanse taal in aanraking bent geweest. Dus luisterze, en tot snel weer! - Vincent Meijer
Tanuki’schoice: Yamazaki Masayoshi
Yamazaki Masayoshi’s nieuwste album
FLOWERS is een serie originele ballads
geschreven door de singer-songwriter zelf,
op één nummer na: zijn cover van Bob
Marley’s klassieker Redemption Song.
Nummers van het album stonden ook al
in de spotlights als theme songs van: Het
verhaal van de vos (キタキツネ物語【35
周年リニューアル版】:
Kita
Kitsune
Monogatari: 35th Anniversary Renewal);
NHK Studio Park; Mijn vrouw Kunoichi
(妻は、クノ一 : Tsuma ha, Kunoichi); etc.
Yamazaki Masayoshi is een Japanse singersongwriter met veelal pop muziek met veel
invloeden uit het blues genre. Daarnaast
heeft hij een aantal piano ballades. In zijn
nummers speelt hij veelal gitaar, maar in
sommige nummers speelt hij ook drums,
piano of saxofoon. In de periode van 1996
– 2013 heeft hij tien albums uitgebracht,
met daarnaast nog een ‘best of yamazaki
masayoshi’ album. Onder zijn meest bekende
nummers vallen ‘one more time, one more
chance’, ‘serori (セロリ) en ‘passage’.

Is er muziek die jij nu echt met de Journalcie
zou willen delen, of waarvan jij wilt
dat wij proberen er iets zinnigs over te
schrijven, spreek dan één van ons aan of
mail dan jou idee naar: journal@tanuki.nl

Genre: J-Pop; Alternative Rock.

太狸記・十月号

37

Homestay in Japan

In de afgelopen vier jaar dat ik in Japan
ben geweest heb ik veel aan homestay
gedaan. Bij homestay moet je denken aan
het verblijven bij een gastgezin thuis, waar
je wordt voorzien van eten, onderdak en de
nodige aandacht. Ik heb in het kader van een
uitwisselingsprogramma genaamd “World
Campus” in de zomer van 2012, en afgelopen
zomer, ervaring opgedaan met homestay.
World Campus is een project dat zich richt
op het creëren van een gezonde internationale
samenwerking
tussen
lokale
Japanse
gemeenschappen en deelnemers vanuit de
hele wereld door cultuur, ideeën en waarden
met elkaar te delen. Onder andere door
middel van homestay wordt dit gerealiseerd.
Toen ik voor het eerst aan World Campus
deelnam (2012), wist ik niet wat voor een
gastgezin ik zou krijgen. Dit werd bepaald
aan de hand van formulieren die ik eerder
heb ingestuurd, waarin ik aangaf of ik
broers of zussen had, wat mijn hobby’s zijn,
enzovoorts. Aan de hand van wat ik had
ingestuurd werd ik gekoppeld aan een gastgezin

38

waar ik, in grote lijnen, een match mee vormde.
Mijn eerste gastgezin woont in een stadje in de
Kumamoto-prefectuur, die in Kyushu ligt. Dit
gezin was heel gastvrij, leergierig en razend
enthousiast. Zo wilde mijn gastvader per se
Nederlands van mij leren, en mijn gastmoeder
wilde maar al te graag mijn pianospel horen.
“Zulke enthousiaste Japanners heb ik nog nooit
gezien”, dacht ik bij mezelf. Maar toen besefte
ik dat Japanners ook heel nieuwsgierig kunnen
zijn, en veel van je willen leren. Voor hen is
homestay een manier om met buitenlanders
in contact te komen, en om meer te weten te
komen over andere landen en culturen. Zij
hebben al heel wat jaren ervaring met homestay
en hebben heel veel mensen in huis gehad.
Ik heb ook na de homestay nog steeds contact
met dit gezin; zo nu en dan ontvang ik een
pakketje met Japans eten en lekkernijen.
Een gastgezin wordt als het ware familie. Je
gastouders beschouwen je als een volwaardig
familielid, eventuele gastbroers en –zussen
zullen je zien als een grote broer of zus.

太狸記・十月号

Door deze laagdrempeligheid kun je gerust je
keigo opzij zetten en ‘gewoon’ Japans praten.
Ook bouw je een bijzondere band op, wat
op de lange termijn heel gunstig kan zijn.
Zo heb ik in de winter van vorig jaar, en
afgelopen zomer bij een gastgezin in Mieprefectuur overnacht, waar ik eerder in de zomer
van 2012 met World Campus ben verbleven.
Hoe vaak ik ook langskom, ze zijn altijd
blij om mij in huis te hebben. Zolang de
band met het gastgezin sterk genoeg is, en
je regelmatig het contact onderhoudt, ben
je altijd welkom. Het enige wat je dan nog
hoeft te doen is even overleggen wanneer je
wilt langskomen omdat gastouders ook een
baan hebben en dus een druk leven leiden.
Een bijkomend voordeel van bij een gastgezin
verblijven is dat je de Japanse taal en cultuur
veel sneller eigen maakt. Omdat je continu
Japans spreekt, ontwikkel je zelfvertrouwen
en regelmaat, en hoef je niet vaak na te denken
als je iets wilt zeggen. Toen ik terugkwam in
Nederland na een maand World Campus in
2012, besefte ik dat mijn Japans veel beter
was geworden dan voordat ik naar Japan ging.
Van mijn gastmoeders, waarvan enkele ook
docent Japans zijn, heb ik heel veel feedback
gekregen over mijn taalgebruik. Hierdoor
heb ik bepaalde gewoonten afgeleerd, en
correcte Japanse uitdrukkingen aangeleerd.

Daarnaast hebben mijn gastouders mij veel
bijgebracht wat betreft Japanse gebruiken. Zo
heb ik geleerd hoe ik bij een Shinto-schrijn moet
bidden, en wat ik wel en niet moet meenemen
naar de onsen, enzovoorts. Uiteraard zijn de
uitstapjes met het gastgezin naar de beroemde
toeristische trekpleisters het leukst. Zo ben ik
afgelopen zomer naar Mount Aso gegaan bij
Kumamoto, en heb ik (deels) de Mount Fuji
beklommen met World Campus gastgezinnen.
Ik heb allerlei voordelen genoemd van een
gastgezin, maar zijn er ook nadelen? Natuurlijk
ben je te gast bij een gastgezin, en moet je je wel aan
de regels houden. Maar dat is bij elk gezin thuis
het geval. Je moet je gewoon netjes gedragen.
Maar voor mensen die veel autonomie gewend
zijn, die alles liever zelf willen doen, is een
gastgezin wel een nadeel. Daarnaast kan het zo
zijn dat je een gezin hebt dat misschien wel heel
enthousiast en nieuwsgierig is, maar waarvan
de gastouders net kunnen rondkomen van hun
salaris. Dan zal je het met minder moeten doen.
Maar als zij oprecht jou te gast willen hebben,
dan moet dit geen nadeel zijn. Soms moet je
gewoon niet teveel verwachten van je gastgezin.
Ik hoop dat jullie een beeld hebben
van homestay in Japan. Het is een dure
onderneming, maar de ervaring is het meer
dan waard. Als jullie meer willen weten over
homestay of World Campus, ik beantwoord
graag al jullie vragen! - Anlong Vuong

太狸記・十月号

39

In deze rubriek verdiepen wij in de fantastische kijk op Japan en Zuid-Korea zoals
je die alleen maar van het internet mee kan krijgen. Van de meest hilarische aspecten
van de samenleving tot de dingen waar je alleen maar om hoofdschuddend kan lachen
met de gedachte ‘oh Japan en Korea, dit zijn nou de kleine dingen waarom we zo van
je houden.’ In deze journal gaan we het kort hebben over de Japanse DVD serie ‘Japan
World Cup’ en de Koreaanse mythe van de in
Zuid-Korea gevreesde ‘ventilatordood’.

Japan World Cup: deel 1, 2 en 3 zijn DVDs
met geanimeerde paardenrace filmpjes. Onder
begeleiding van rustige orkestmuziek worden
de deelnemers van de race voorgesteld. De
eerste deelnemer is een normaal paard, totdat
het beeld genoeg uitzoemt om te zien dat het
alleen op 2 benen loopt. Het tweede paard
heeft kledij aan die niet zou misstaan in een
striptent en draagt de naam Super Pheromone
(スーパーフェロモン). Onder de overige
deelnemers vallen onder andere een russisch
ninjapaard, een zeehond en het paard van
Troje. Na deze inleiding, gaat de race van start.
Het is vrijwel onmogelijk om goed te beschrijven
hoe deze race verloopt, ook al doet de Japanse
verslaggever nog zo zijn best. Vooral tegen het
einde van de race wordt alle schijn van logica
losgelaten. De yeti slaat de bereider van het
ninjapaard weg terwijl een ander paard zichzelf
versnelt door pirouetten te draaien. Uiteindelijk
komt het paard met aanhangwagen waarop een
oude japanse vrouw en concert geeft als eerste
over de streep. Dit is slechts een van de vele
uitkomsten die deze DVD’s bieden en het is dan
ook zeer, zeer goed aan te raden als onderdeel
van een gezellige avond met wat vrienden.

40

Stomverbaasd keek ik een Koreaanse vriendin
aan toen ze me vertelde over de ventilatordood.
Op een warme Japanse zomernacht ervoor
had ik de hele nacht mijn ventilator aangehad
in een afgesloten ruimte en toen dat haar te
oren kwam draaide ze zich geschrokken naar
mij om. ‘Dat moet je niet doen, daar kan je
dood van gaan!’. Zuid-Korea is land met flink
wat hardnekkige bijgeloven en een van de
meest modernere van het rijtje is die van de
ventilatordood. In het geloof in deze mythe ga je
doodgaan aan verstikking of onderkoeling als je
in een dichte ruimte de hele nacht een ventilator
aan hebt staan. Als verklaring hiervoor wordt
gegeven dat verstikking kan ontstaan doordat
de ventilator een verhoogde concentratie
CO2 blaast in de richting van de persoon en
langdurige blootstelling aan een ventilator
in een dichte ruimte zou leiden tot verlaging
van lichaamstemperatuur in zoverre dat het
onderkoeling zou veroorzaken. Beide uitleggen
zijn al ontkracht door de wetenschap, maar het
is een interessante mythe die tot op de dag van
vandaag standhoudt. - Sander Breeuwer

太狸記・十月号

太狸記・十月号

41

Ask Anky

Ask Anky is een adviescolumn speciaal voor de problemen van Japanologen en

Koreanisten. Heb je een probleem waarover je niet kunt of durft te schrijven naar een algemeen
adviescolumn, schrijf dan naar journal@tanuki.nl met als onderwerp “Ask Anky”, of leg je brief
in het postvakje van Tanuki. Hier zal door een deskundige antwoord worden gegeven op al je
vragen. Schaam je niet en mail vandaag nog.
Beste Anky,
Ik heb een groot probleem: ik ben verslaafd
aan sushi. Mijn ontbijt, lunch en avondeten
bestaan alle drie uit sushi. Het is zelfs zo
erg geworden dat ik ’s avonds als ik wil gaan
slapen maki-sushi tel in plaats van schapen.
Ook kost mijn obsessie ontzettend veel geld:
als arme student word ik steeds armer.
Ik ben hopeloos! Anky, help mij! Hoe kom ik
van mijn verslaving af?!
Vriendelijke groet,
-Een arme student in geldnood met een
sushiverslaving
Hoi.
Ik weet niet waarom je denkt dat je speciaal bent.
Elke student heeft geldnood en een verslaving.
Leer er maar mee leven en ga maximaal bijlenen
om het te bekostigen, zoals we dat allemaal doen.
Geen bedanky,
Anky

Beste Anky,
Ik had onlangs een zwaar geval van ´yellow
fever´ te pakken en heb daardoor besloten
Japans te gaan studeren. Echter, na een
periode van goed slapen en veel worteltjes eten
ben ik er weer helemaal bovenop. Moet ik nu
stoppen met mijn studie?
Groetjes,


42

-Michael Miller

Hoi Michael.
Ik denk dat je veel geld kan verdienen door deze
wonderworteltjes te verkopen op het Arsenaal.
Het lijkt er namelijk op dat veel mensen hier lijden
aan deze ziekte.
Verder hoef je niet te stoppen met je studie. Als je
goed hebt geslapen kan dit alleen maar betekenen
dat je niet je best doet, want een goede student
heeft nooit genoeg slaap. Het is slechts een kwestie
van tijd voordat je van je opleiding af wordt
getrapt, dus dat scheelt je ook weer moeite en zo
zijn wij weer een luie student met domme vragen
armer.
Geen bedanky,
Anky
Beste Anky,
Toen ik in Japan in een club was viel het mij
op dat bijna geen enkel meisje daar danst. In
Nederland is het showen van mijn ultracoole
moves mijn ultieme manier om chicks te
versieren op de dansvloer, maar hoe doe ik dat
nu in Japan?
Alvast bedankt,
-groovy90’sguy
Hoi.
Ik denk niet dat je Japanse meisjes en hun gebrek
aan dansmoves de schuld moet geven dat je
versiertactiek niet op hun werkt. Ik kan namelijk
ook niet geloven dat ze in Nederland wel het
gewenste effect hebben. Hier is een gouden tip: als
je daar een sukkel bent, ben je dat hier ook en vice
versa, ongeacht wat de alcohol je doet geloven.
Maar aangezien je naar eigen zeggen
dansbeweginkjes nodig hebt om aandacht te
krijgen, stel ik voor dat je eerst aan je looks en
persoonlijkheid gaat werken, zodat je ook buiten
de club meisjes kan versieren.
Geen bedanky,
Anky

太狸記・十月号

Groetjes uit Japan!

Maarten Rutte (BA3) zal dit academische jaar aan de Universiteit van Osaka studeren!

Mehrdad Mehrafar (BA3) zal dit academische jaar een jaar lang in Fukuoka studeren!

太狸記・十月号

43

‘s avonds een man...

...‘s ochtends een man
Een Tanuki-activiteit is géén geldige reden om een college
te skippen of te laat te komen!
Wees verstandig! Wees een man!

44

太狸記・十月号

...of een vrouw.



Collecties

TaTanukiKi

Media

TaTanukiKi 2014-2015--1