2011-2012 | 4

Object

Titel

2011-2012 | 4

Collegejaar uitgave

2011 – 2012 Bekijk alleobjecten met deze waarde

Nummer

4

extracted text

Journalcommissie
Kirsten Janssen
Bob Rambonnet
Nick Sint Nicolaas
Robert Beers
Joleen Blom
Maria van der Linden
Redactieleden
Hoofdredactrice en vormgeefster:
Kirsten Janssen
Eindredactie:
Bob Rambonnet
Nick Sint Nicolaas
Bestuur van Tanuki
Praeses:
Jeroen Strijbosch
Abactis en vicevoorzitter:
Kim Dang
Quaestor:
Robert Beers
Hoofdredactrice:
Kirsten Janssen
Webmaster:
Dave Hooghiemstra
Assessor:
Aline Mostert
Commissievoorzitters
Eerstejaarscommissie:
Aline Mostert
Feestcommissie:
Jeroen Strijbosch
Jaarboekcommissie:
Carmen Loh
Journalcommissie:
Kirsten Janssen
Kampcommissie:
Annette van Wanroij
Koreacommissie:
Maaike de Vries
Kunst- en cultuurcommissie:
Maaike de Vries
Lustrumcommissie:
Annette van Wanroij
Raiden (yosakoi):
Anne Aarssen
Reiscommissie:
Aranka Leonard
TFC Banzai:
Renzo Goto

説
社
&
n
o
f
o
l
Co
Editorial van de hoofdredactrice
Dames en heren, jullie hebben alweer de vierde en laatste journal
van collegejaar 2011-2012 in jullie handen! Het einde van het jaar
is dan ook alweer in zicht. Het was een druk jaar met veel activiteiten, waar het jaarboek (ja, er komt een jaarboek!) een mooi overzicht
van heeft gemaakt. Feestjes, borrels, drie keer een Research in Progress en twee keer een Beroepenavond, lezingen over Japan en Korea, filmavonden, optredens van Raiden, een commissie-uitje naar
de Efteling… en daarnaast ook nog studeren! Hoe krijgen we het
voor elkaar? Als jullie even op adem willen komen tussen het studeren voor tentamens of wanneer jullie de laatste hand leggen aan je
scriptie, neem dan even de tijd om deze extra dikke editie te lezen!
Zo zal Chi-seonsengnim een boekje opendoen over Korea, klagen de
columnisten er weer op los, zullen jullie door middel van de nieuws
en cultuur katernen erachter komen dat jullie nog niet alles wisten
over Japan en Korea en kunnen jullie de beste partygangers spotten
op de mooiste partyfoto’s van dit collegejaar! Dit en nog veel meer in
de laatste journal van mijn hand. Het was een leuke en zeer leerzame
ervaring om jullie hoofdredactrice te zijn!
Liefs, Kirsten Janssen

Raad van Toezicht
Isaura van den Berg
Yori van Hout
Guan van Zoggel
Martijn Heule

2

太狸記・五月号

次
目
&
t
n
a
k
r
Op de voo
Op de voorkant

Inhoud

Op een warme zomeravond in 京都 (Kyoto) liepen mijn reisgenoten en ik vanaf onze 旅館 (ryokan, “hotel in Japanse stijl”)
naar de 鴨川 (Kamogawa, “Eend Rivier,” of gewoon de Kamo Rivier) waar een klein maar zeer levendig 祭り (matsuri, “festival”)
plaatsvond. De mannen droegen 法被 (happi, “werkmanjas,” de
variant te zien op matsuri zijn vrolijke hesjes van katoen) en de
vrouwen 浴衣 (yukata, “katoenen zomerkimono”). Kinderen
probeerden goudvissen te vangen en een opaatje probeerde me
wat over de kunst van kalligrafie bij te brengen, terwijl de omaatjes
een optreden verzorgden en de jonge mannen eten probeerden
te verkopen aan de menigte. De stands werden met een wit zeil
overdekt, te zien op de foto. De blije gezichten, de muziek, de ondergaande zon; het was een mooie belevenis! Deze foto maakte ik
voordat we deelnamen aan die gezelligheid.
• Door Kirsten Janssen

Tanuki Shinbun
Journals 2011-2012 4
Tanuki-SVS Gala 5
Hanami zonder “Hana”
6
Beroepenavond II
8
Which Korea is Best Korea?
10
Jaarboek 11
Bestuur 2012-2013
31
Mooiste Party Pics
42

Azië
Nieuws uit Japan
Nieuws uit Korea
Seksuele voorlichting in China
Trouwen op z’n Koreaans

14
17
28
34

Media
Films uit Azië 26
K-pop: NU’EST 32
Anime: Nodame Cantabile
38

Columns
Chi-seonsengnim aan het woord
12
There and back again
20
Waarom is Japan zo sexy ?
22
Joleens Column
36
Kim’s Kitchen 40

太狸記・五月号

3

2
1
0
2
1
1
0
2
s
Journal

4

太狸記・五月号

a
l
a
G
S
V
S
i
k
Tanu
Het jaarlijkse gala met zowel Tanuki als Studie Vereniging Sinologie
Op een mooie vrijdagavond in maart werden hakken, pakken en veren uit de kast gehaald voor het jaarlijkse
Tanuki-SVS gala! Dit jaar was het thema The Roaring Twenties; een politiek zwaarbeladen periode, waarin de
wereld herstelde van de Eerste Wereldoorlog, Amerika het centrum van de wereld was, en waarin ook mode
heftig veranderde door onder andere het beroemde Franse stijlicoon Coco Chanel. Hier komen de veren weer
om de hoek kijken, maar ook hoedjes waren in die tijd populair en de parelkettingen heb ik ook gespot op het
gala.

“Ik heb mijn drankje eruit gekaart.
Nee, mijn kaartje eruit gedronken.”

Het entreekaartje was aanzienlijk prijziger dan dat van een ‘normaal’ feest, want consumptie was inbegrepen,
waar sommigen onder ons wel een boodschap aan hadden. Zo hoorde ik tegen een uur of vijf in de ochtend
“Ik heb mijn drankje eruit gekaart. Nee, mijn kaartje eruit gedronken.” Mooie gesprekken zijn dat. Dat was
duidelijk een succes. De locatie, ook dit jaar sociëteit Quintus, was leuk aangekleed en was er zelfs een heuse
blackjack tafel. Ook de band die kwam optreden, genaamd Chubby Louis, viel in de smaak en de DJ’s die
daarna kwamen wisten ook wel hoe ze de Arsenaalgangers konden laten dansen. Zo rond die tijd gingen bij
vele dames de hakken uit.
Ondanks dat de tentamens niet ver weg meer waren, was de opkomst wederom goed. De sfeer zit er dit collegejaar gewoon goed in! Er waren ook veel Koreanisten gekomen, die steeds meer inblenden met de Japanologen
en Sinologen. Om het feestje helemaal gezellig te maken, waren er ook nog eens veel Koreaanse en enkele Japanse uitwisselingstudenten, waardoor we studie en party helemaal goed konden combineren. Ja, ook dit was
weer een mooi feestje. • Door Kirsten Janssen

太狸記・五月号

5

”
a
n
a
H
“
r
e
d
Hanami zon
Een bezoek aan het Cherry Blossom Event te Amstelveen
Amstelveen staat bekend om het feit dat er een grote Japanse gemeenschap is gehuisvest. Aangezien
het naar verluidt de op één na grootste Japanse gemeenschap in Europa is, mag juist hier het jaarlijkse 花見 (hanami, ‘kersenbloesems kijken’) niet ontbreken. Ter gelegenheid van het lustrumjaar
van Tanuki heeft de lustrumcommissie, samen met geïnteresseerde leden het jaarlijkse Cherry Blossom Event te Amstelveen bijgewoond. Voordat ik hier verder over vertel zal ik eerst wat vertellen
over hanami en de geschiedenis ervan.
Hanami betekent letterlijk “bloemen kijken”, maar met dit woord wordt specifiek geduid op het
bekijken van 桜 (sakura, ‘kersenbloesems’). Vanaf februari in 沖縄 (Okinawa) tot en met begin mei
in 北海道 (Hokkaido) bloeien de kersenbloesems in Japan. Japanners vinden het heerlijk om onder
of nabij zo’n prachtige bloeiende boom onder het genot van een (alcoholisch) drankje en andere
versnaperingen te vertoeven en te genieten van het mooie lenteweer.
Hanami is een eeuwenoud Japans gebruik waarvan wordt gedacht dat de oudste beschrijving dateert uit de Nara-periode (710-794) maar in plaats van kersenbloesems bezichtigde men in die tijd
waarschijnlijk 梅 (ume, ‘pruimenbloesems’). Vanaf de Heian-periode (791-1185) werd het bezichtigen van sakura steeds populairder. Vanaf toen werd het woord 花 (hana, ‘bloem’) synoniem voor
sakura, dus vandaar de term hanami. Deze term werd voor het eerst gebruikt in 源氏物語 (Genji
Monogatari, ‘The tale of Genji’).
Hedendaags gaat hanami slechts om het bekijken van sakura, maar zoals te verwachten van het
land van de rijzende zon dat vele tradities kent, zat er oorspronkelijk een diepere betekenis achter.
Initieel was het gebruik bedoeld om te bidden voor de oogst van dat jaar en het fungeerde ook als
aankondiging voor het rijstplantseizoen. Men geloofde namelijk dat er 神 (kami, ‘godheden’) in de
bomen zaten, dus kwamen ze offers brengen, wat gevolgd werd door het drinken van sake, waarvan
het huidige gebruik om te picknicken bij de sakura is afgeleid.
Terug naar het Cherry Blossom Event te Amstelveen. Als lid van de lustrumcommissie was ik op
zoek naar activiteiten die ik kon koppelen met het lustrumjaar en toen stuitte ik op het Cherry Blossom Event dat jaarlijks gehouden wordt in het Cherry Blossom Park in Amstelveen en het leek mij
een goed idee om hier samen met de lustrumcommissie en geïnteresseerde leden als vertegenwoordigers van Tanuki heen te gaan. Dit jaar werd het op zondag 25 maart gehouden.

6

太狸記・五月号

In het jaar 2000 doneerde de Japanese Women Club (JWC) 400 sakura-bomen aan het park en
sindsdien wordt hier hanami gevierd. Echter bleef het dit jaar helaas bij “hanami zonder hana”
aangezien de sakura nog niet in de bloei waren, wat toevalligerwijs goed paste bij het dit jaar opzettelijk sombere tintje van het evenement. Hoewel hanami normaal gesproken ook in Amstelveen
een feestelijke bedoening is, was er dit jaar voor gekozen om stil te staan bij de slachtoffers van de
grote aardbeving en tsunami van 11 maart 2011 die Japan zwaar hebben getroffen. Er was een grote
opkomst van genodigden en niet-genodigden. Onder de genodigden zaten een aantal hoogwaardigheidsbekleders zoals de burgermeester van Amstelveen, de Japanse ambassadeur in Nederland en
de voormalige Nederlandse ambassadeur in Japan.
Het evenement begon met het plaatsen van een herdenkingsplakkaat door de burgermeester van
Amstelveen en de ambassadeur van Japan. Dit werd gevolgd door een aantal toespraken van,
wederom, de burgermeester van Amstelveen, de ambassadeur van Japan en een paar anderen. Na
de speeches werd er een minuut stilte ingelast uit respect voor de slachtoffers van de ramp wat
direct gevolgd werd door een indrukwekkend optreden van Japanse taiko-drummers uit 陸前高田
市 (Rikuzentakata-shi, ‘de stad Rikuzentakata’) in 岩手県 (Iwate-ken, ‘de prefectuur Iwate’). Wat
vooral bijzonder was aan dit optreden, was de moed en het doorzettingsvermogen wat van de trommelaars afdroop, aangezien Rikuzentakata één van de paar steden is die vrijwel volledig verwoest
is door de tsunami. Uiteraard hoefden we niet te verhongeren, want er werden verschillende hapjes
rondgebracht gedurende de dag en drankjes waren ook gratis te verkrijgen.
Ondanks dat, door het laat bloeien van de sakura, het Cherry Blossom Event niet volledig tot zijn
recht kwam, was het al met al een geslaagde lustrumactiviteit. • Door Mario Keijlard

太狸記・五月号

7

I
I
d
n
o
v
a
n
e
p
Beroe
Woensdag 11 april vond de tweede beroepenavond van dit collegejaar plaats, een activiteit mede mogelijk gemaakt door de Alumnikai. Wederom vier sprekers en veel animo van onze leden. De grote
primeur van de avond was dat we een spreekster hadden die Koreaans heeft gestudeerd! Hieronder
een samenvatting van het verloop van de avond en de carrières van deze alumni.
Karin van Dijk
De eerste spreekster vertelde in het kort hoe haar studiejaren en het verloop van haar carrière eruit
zagen, om vervolgens tips te geven over sollicitaties. Ze heeft haar studie Japans niet in één keer afgemaakt, maar is tussendoor nog een jaar in Japan geweest, weer verder gegaan met de studie, weer
een maand in Japan geweest, alle jaren afgemaakt maar niet haar scriptie ingeleverd, gaan werken
bij een Japanse bank in Nederland, een reisbureau, bij Nikon,.. Het was soms lastig haar CV bij te
kunnen houden. Uiteindelijk heeft ze de studie volledig afgerond en bij zowel Nederlandse als Japanse bedrijven gewerkt, maar wel altijd in Nederland. Mevrouw Van Dijk zit niet graag stil en heeft
zich laten omscholen in de richting van Human Resources. Daarom gaf ze ons nog sollicitatie- en
CV-tips mee.
Als student met weinig werkervaring is het verstandig nevenactiviteiten als bestuurservaring en
hobby’s op je CV te zetten. Ook is het heel belangrijk dat je altijd je CV aanpast aan de sollicitatie;
als jij ervaring hebt met financiën, en dit is belangrijk voor de functie waar je voor solliciteert, is het
handig dit bovenaan te zetten. Als dit van weinig belang is, is het raadzaam andere kwaliteiten bovenaan te zetten. Verdiep je goed in het bedrijf waar je op gesprek mag komen; zo kun je vragen goed
beantwoorden. Ook is zelf vragen stellen goed; zo leer jij het bedrijf beter kennen, en de interviewers
leren jou beter kennen. Mevrouw Van Dijk was van mening dat in deze tijd een Master veel toevoegt
aan je opleiding en dat je een specialiteit nodig hebt naast deze studie. Haar laatste advies was; wees
je bewust van je motivatie en je kwaliteiten.
Inge Klompmakers
Mevrouw Klompmakers werkt bij de oudste uitgeverij van Nederland, met het hoofdkantoor gevestigd in Leiden, namelijk Brill. Daar is zij verantwoordelijk voor onder andere de Japanse kunstpublicaties. Na haar studie Japans (en kunstgeschiedenis) werd haar scriptie over Japanse prentkunst
opgemerkt door iemand van Hotei Japanese Prints, waardoor ze kon gaan werken in een kunstgalerie gespecialiseerd in Japanse prenten. Toen deze galerie verhuisde naar New York, is mevrouw
Klompmakers de wereld van de wetenschappelijke uitgeverij ingerold. Ze bezoekt regelmatig wetenschappelijke congressen en musea over de hele wereld, stelt collecties samen en probeert er dan een
boek van te maken. Ze benadrukte wel dat er weinig Japanse kunstbanen zijn, tenzij je freelance zo
af en toe voor een project een aantal maanden in Amerika wilt helpen als Japanse prentconsultant.
8

太狸記・五月号

Ze benadrukte dat je van je specialisatie je kracht moet maken. En connecties zijn uiteraard ook
uiterst belangrijk.
Rieks Warendorp Torringa
De heer Warendorp Torringa ging een beetje per ongeluk Japans studeren en is momenteel werkzaam als advocaat. Hij vertelde dat hij deze studie niet koos met een doel, maar om veel te leren.
Hij heeft in zijn studietijd een jaar in Japan gestudeerd, is een jaar bestuurslid geweest, is nogmaals
een jaar in Japan geweest, en na een scriptie over het Japanse onderwijssysteem was hij na totaal
zes jaar afgestudeerd. Daarna heeft hij een tijdje in de bibliotheek van het Arsenaal gewerkt en een
semester aan de eerstejaars Teksten gegeven. Hij heeft nog twee eigen bedrijfjes gehad, tot hij de
kans kreeg, gecombineerd met een baan, rechten te studeren in Leiden. De baan flopte een beetje,
maar hij heeft de rechtenstudie afgemaakt en werkt sindsdien als advocaat. Zijn levensmotto is dat
je plezier behoort te hebben in wat je doet en je je niet teveel zorgen moet maken, want dingen kunnen soms heel anders lopen dan verwacht.

Alumni Japanologen en
een alumna Koreaniste aan het woord
Kyung Dijkman
Zoals al even aangestipt was, was dit de eerste keer dat we een alumni van Koreaans op een beroepenavond mochten ontvangen. Mevrouw Dijkmans interesse voor Koreaans was vrij logisch,
aangezien ze geadopteerd is uit Korea. Ze ontmoette haar familie in Korea, waarna ze dacht “Ik wil
goed Koreaans leren” en begon aan haar studie Koreaans in Leiden. Ze is in haar studententijd twee
keer naar een summer school in Korea geweest en na haar derde jaar heeft ze een jaar in Korea gewoond. Na haar afstuderen was ze een tijdje student-assistent en gaf ze het vak Moderne Teksten
aan Koreanisten. Ze heeft toen een tijdje gewerkt bij een Koreaans bedrijf in Nederland, gespecialiseerd in autobanden. Toen dat bedrijf ging verhuizen heeft ze bij het Internationaal Filmfestival van
Rotterdam getolkt en daar contacten opgedaan. Vervolgens was ze bij een filmfestival in Busan,
Zuid-Korea, werkzaam als contactpersoon voor de internationale pers. Daarna heeft ze in Nederland 2,5 jaar bij de Koreaanse ambassade gewerkt, zat ze later weer 2,5 jaar in Korea om Nederlands
te doceren aan een universiteit en werkte ze mee aan een woordenboek. Toen heeft ze in Nederland
een tijdje bij uitgeverij Elsevier gewerkt, kreeg weer heimwee naar Korea en ging daar weer bij een
soort Kamer van Koophandel werken. Momenteel werkt ze in Nederland in de marketingbranche.
Ze heeft het gevoel alles uit haar studie te hebben gehaald wat erin zat en dat kan ik alleen maar
beamen.
Ik hoop dat deze alumni jullie kunnen inspireren om ook alles uit je studie te halen! En laat deze
tekst maar aan vrienden en familie zien die beweren dat er geen mogelijkheden zijn met Koreaans
of Japans. • Door Kirsten Janssen
太狸記・五月号

9

?
a
e
r
o
K
t
s
e
ch Korea is B

Whi

Donderdagavond 26 april was het weer tijd voor een Tanuki feest. Overdag had de 学祭 (gakusai,
“schoolfeest”) plaatsgevonden, maar veel mensen kwamen naar het feest om de al feestelijke dag
voort te zetten. Dit keer stond de avond geheel in het teken van Korea, met als partyslogan “Which
Korea is Best Korea?” Feestgangers werden uitgedaagd met dit thema zo creatief mogelijk te zijn.
Verschillende mensen deden dan ook hun best om stijlelementen uit de Koreaanse popsfeer over te
nemen. Het resultaat mocht er wezen; hier en daar stonden ware popster lookalikes. 2NE1, Miss A
en 2PM leden waren aanwezig, maar op TOP na was Big Bang helaas thuisgebleven. Verder waren
er heel wat mannen in pak.
Bij binnenkomst werd een mini-paspoort uitgedeeld. Dok2 had voor het feest weer 2 twee zalen beschikbaar gesteld. Deze waren heel toepasselijk ingedeeld in Noord- en Zuid-Korea. Tussen de zalen
stond een heuse douanepost die een stempel in je paspoort zette zodra je Noord-Korea binnenging.
In Zuid-Korea bevond zich de bar en de dansvloer. Als je met elkaar wilde praten of even wilde zitten, dan kon dat in Noord-Korea.
De feestcommissie had weer zijn uiterste best gedaan. Op de wanden in Noord-Korea hing Koreaanse kalligrafie en de Zuid-Korea-zaal was versierd met verschillende posters van K-pop groepen,
vrolijke ballonnen en de Zuid-Koreaanse vlag. Zelfs Pororo (een pinguïn uit een Zuid-Koreaans tvprogramma) hing aan de slingers die het plafond versierden.
De muziek werd ook deze keer verzorgd door MC Klapwijk. In zijn repertoire stond regelmatig een
K-pop nummer wat natuurlijk een vereiste was op een feest met Korea als thema. Zowel Koreanisten
als Japanologen en andere feestgangers stonden al snel te swingen op de muziek. Af en toe vormden
zich betrekkelijk grote kringen waarin verschillende dansers zichzelf bewezen. Er was zelf een heuse
dance-off tussen twee gasten op een gegeven moment. Kortom een feest zoals we er wel meer willen!
• Door Maria van der Linden

10

太狸記・五月号

2

1
0
2
1
1
0
2
k
e
o
Jaarb
Het Tanuki Jaarboek van collegejaar 2012-2012

Over een paar jaar, als we allen student af zijn, carrière maken en belangrijke beslissingen nemen
over onze levens, zullen er genoeg momenten zijn waarop we terugkijken naar ons leven. De gebeurtenissen die ons hebben geschapen, de vrienden die ons hebben beïnvloed en de wijsheden die we
meedragen na jaren van ervaring (en domme dingen doen) maken deel uit van deze terugblikken.
Om ons toekomstig persoontje op weg te helpen en niet zoveel moeite te laten doen om zich alles te
kunnen herinneren, creëren wij van Tanuki een jaarboek. Je zal in het jaarboek onder andere verhalen van de docenten, de woorden van het bestuur en de commissies kunnen lezen en natuurlijk
komen er meer dan genoeg foto’s in. Het jaarboek zal aan het eind van dit semester verkrijgbaar zijn,
details komen via de mail!
Je zou je natuurlijk af kunnen vragen waarom je een jaarboek nodig zou hebben als je ook Facebook
met Timeline hebt, of andere sociale media. Echter, het antwoord hierop is hetzelfde als waarom je
toch nog kranten hebt naast nieuws op het internet, waarom men foto’s laat uitprinten of waarom er
toch nog boeken zijn naast e-books. Het is iets tastbaars. Laat ik een beeld voor je schetsen.
Eenmaal klaar met je studententijd zul je vaak snel uit je studentenkamertje moeten vertrekken.
In deze verhuizing zul je vele dingen tegenkomen die de nostalgie opwekken van de universiteit en
alles van dien. Een paar kanji-toetsen van het eerste jaar, papers waarvoor je een acht hebt gehaald,
blaadjes met grammatica, van alles en nog wat. Met de onbekende toekomst voor de deur laat je je
nog eenmaal vertragen door de herinneringen. Uiteindelijk gaat het meeste de prullenbak in. Wat je
meeneemt zijn de jaarboeken die je hebt verzameld. De studententijd is voorbij en je gaat met goede
moed de toekomst tegemoet.
Een paar jaar later is je carrière goed op gang, werk je aan huisje boompje beestje en ga je weer verhuizen. Wellicht ga je zelfs naar Japan of Korea! Wederom komt er een tijd om je woning grondig
uit te mesten en alleen hetgeen mee te nemen wat nog belangrijk is. Dit is het moment waarop je
jaarboeken tevoorschijn komen. Je bladert ze door en kijkt naar alle foto’s die de leukste momenten
van die jaren hebben vastgelegd en leest de verhalen die erbij horen. In plaats van zenuwachtig te
zijn voor wat nog komen gaat, voel je je na het lezen eerder bemoedigd. Het verleden was een mooie
tijd en zal altijd nog terug te vinden zijn in de boeken, maar het is nu tijd om nieuwe ervaringen op
te doen en mooie herinneringen te maken.
Denk aan je toekomst en koop een jaarboek! Want een jaarboek is er niet alleen voor het verleden.
• Door Carmen Loh
太狸記・五月号

11

d
r
o
o
w
t
e
h
n
지선생님 aa
지선생님 (Chi-seonsengnim, “docente Chi”) vertelt; Waarom Koreaans?
In feite is Korea niet zo’n groot land. Het is qua oppervlakte meer dan veertig keer kleiner dan China
en ongeveer drie vijfde van Japan. Zuid-Korea alleen is bijna drie keer groter dan Nederland. Als
we de stadsstaten buiten beschouwing laten, is Zuid-Korea het derde dichtst bevolkte land na Bangladesh en Taiwan. Het Koreaans is dan ook geen mondiale taal, maar het is de elfde grootste taal die
door zo’n 80 miljoen mensen gesproken wordt.
Korea als geheel is geen rijk land. Regelmatig komen ons berichten onder ogen over hoe ellendig
het er voorstaat met de voedseltekorten in Noord-Korea. Dat overschaduwt de prominente rol van
Zuid-Korea als de vijftiende economie (volgens het IMF op basis van BBP, Nederland is in die lijst
zeventiende, China en Japan respectievelijk tweede en derde). Sinds de jaren 1970 zijn de sociaaleconomische verschillen tussen de twee Korea’s immens gegroeid. Hoeveel Nederlanders weten dat
een bedrijf als Samsung Koreaans is en op het gebied van onderzoek, ontwikkeling en productie in
vele elektronische sectoren wereldspelers als Sony, Nokia en Philips al ruimschoots overvleugeld
heeft?

Tegelijkertijd is volgens de ‘Democracy Index’ van The Economic Intelligence Group Zuid-Korea
samen met Japan het meest democratische land buiten Europa en Amerika. Volgens die index bezet
Zuid-Korea de 22e plaats (Japan op 21, Nederland op 10, België op 23). Noord-Korea bezet daarentegen de 167e en laatste plaats... Noord-Korea met zijn Grote Leiders van drie generaties, zijn raketten, militaire parades en dergelijke weet echter steeds weer de oppervlakkige aandacht van het
Nederlandse publiek te vangen. Niet gehinderd door enige kennis van zaken is Noord-Korea het
object van leedvermaak en spot voor Nederlandse cabaretiers en politici. Deze vooral door de Angelsaksische media ingegeven onevenwichtigheid vertroebelt het totale beeld van Korea. Tja, negatieve
aandacht is soms beter dan helemaal geen aandacht, niet waar?

12

太狸記・五月号

Ook de Koreaanse nationale voetbalteams presteren niet bijzonder, hoewel Zuid-Korea uitblinkt
in honkbal, golf, schaatsen en in nog meer disciplines. Dat soort sportprestaties interesseren de
Nederlandse media uiteraard nauwelijks, behalve die waar Nederlanders direct bij betrokken zijn.
Korea kent dan ook geen pakkend symbool dat de nationale identiteit overbrengt, zoals samurai,
sushi en het nō, of desnoods het Rode Plein en de mensenrechten voor China, hoe clichématig dat
aan het werk mag gaan. Korea blijft in ieder geval in de media hier onderbelicht.

Links: Zuid-Koreaanse vlag, boven: Seoul
De laatste jaren is de zogeheten Hallyu (Korean Wave) als een geschenk van de hemel ook op het
Europese continent neergedaald. Koreaanse soapseries, films en K-pop zijn de ware publiekstrekkers voor de jonge generatie geworden. De Koreaanse afdeling van een Frans taalinstituut bijvoorbeeld maakt dit jaar zo’n explosieve toename van het aantal studenten mee dat men zelfs het aantal
studenten Sinologie ingehaald heeft, wat men decennia lang onmogelijk achtte. Is dat ook de toekomst voor Leiden? Natuurlijk moet dat nog blijken, en bovendien hoe meer studenten, hoe dieper
we ons hoofd moeten buigen over de kwaliteit en over hoe wij deze trendgevoelige instroming naar
een duurzame, in-depth belangstelling kunnen omzetten. Kortom, er is veel werk aan de winkel.
Om ten slotte even de balans op te maken met een antwoord op de aanvankelijke vraag: Waarom
Koreaans? Mij gaat het niet zozeer om het economische, politieke of culturele succesverhaal van
Zuid-Korea. Wat Korea echter wezenlijk voor mij betekent is de menselijke maat van Koreanen,
bovenal de onderlinge warmte in omgang, hoewel dat misschien vreemd klinkt uit de mond van een
Koreaanse. Daar snak ik namelijk na mijn verblijf van bijna veertig jaar in dit koude kikkerland toch
nog altijd naar. • Door Chi-seonsengnim, Taaldocente Koreaans

太狸記・五月号

13

n
a
p
a
J
t
i
u
s
Nieuw
Raketdreiging Noord-Korea
Sinds het regime in Noord-Korea op 16 maart aankondigde een satelliet te lanceren is Japan in een
hoge staat van paraatheid. De Noord-Koreanen willen via een drietrapsraket een satelliet in een
baan om de aarde brengen, naar eigen zeggen bedoeld voor weersvoorspellingen. Japan ziet de lancering echter als een schending van de VN resolutie die het gebruik van ballistische raketten door
Noord-Korea beperkt. Daarnaast vreest Japan dat brokstukken van de raket op Japans grondgebied
kunnen belanden en minister-president Noda Yoshihiko heeft gezegd dat Japan zal ingrijpen indien
haar grondgebied bedreigd wordt. Onder andere torpedobootjagers die bewapend zijn met antiraketsystemen hebben posities ingenomen langs de mogelijke baan van de raket. Vliegmaatschappijen
van verschillende landen hebben ondertussen hun routes aangepast om de aangegeven baan van de
raket te mijden.
Veel landen hebben de geplande lancering bekritiseerd. Niet enkel belangrijke bondgenoten van Japan, zoals de Verenigde Staten, maar ook landen als Taiwan, Zuid-Korea, China en Rusland hebben
hun zorgen geuit. Taiwan heeft net als Japan Noord-Korea gewaarschuwd dat indien onderdelen
van de raket of satelliet op Taiwanees gebied dreigen te vallen het interceptieraketten zal inzetten.
Rusland heeft eveneens verklaard dat de geplande lancering in strijd is met VN Veiligheidsraad resoluties en dat er gepaste actie genomen moet worden. China, Noord-Korea’s belangrijkste bondgenoot, heeft ook haar zorgen geuit maar riep naast Noord-Korea andere landen op om terughoudend
te reageren om de stabiliteit in de regio niet in gevaar te brengen.
De raketlancering staat gepland binnen een periode van 5 dagen, tussen donderdag 12 april en
maandag 16 april. (Vrijdag 13 april werd de raket gelanceerd, om vervolgens na enkele minuten neer
te storten in de Gele Zee, red.) In tegenstelling tot voorgaande raketlanceringen zijn dit keer veel
journalisten uitgenodigd om verslag te doen van de lancering ter ere van de 100ste verjaardag van
de overleden leider Kim Il-sung.

14

太狸記・五月号

De Japanse consumentenelektronica-industrie
De cijfers liegen er niet om. Eens het dominante land in de sector, tegenwoordig lijkt Japan het
onderspit te delven tegen Taiwan, Zuid-Korea en China als het gaat om consumentenelektronica.
Sharp verwacht een verlies van 4,7 miljard dollar dit jaar, Sony houdt het op 6,4 miljard dollar en
Panasonic voorspelt zelfs een verlies van 10,2 miljard dollar. Voor Sony betekent dit een verdubbeling van het verlies van het voorgaande fiscale jaar, voornamelijk veroorzaakt door sterk tegenvallende resultaten van haar TV-divisie die voor het achtste opeenvolgende jaar verlies leed. Het
bedrijf richt zich er op om sterk te bezuinigen in deze sector. Dit zal eveneens het geval zijn bij
Sharp, dat in 2007 nog 4,4 miljard dollar investeerde in de bouw van een fabriek voor flatscreens bij
Osaka, maar dit jaar een belang van 46% in deze fabriek aan een rivaal uit Taiwan moest verkopen.
Bovendien zullen bij Sony ongeveer 10.000 banen verdwijnen, wat ongeveer 6% van alle werknemers bij Sony inhoudt.
In sommige sectoren lijkt de Japanse industrie voor consumentenelektronica nog wel sterk te staan.
In mindere mate Sony, maar vooral Nintendo doet het nog erg goed op de markt voor computerspellen. Beide bedrijven ondervinden echter sterke concurrentie van Microsoft en de makers van
smartphones als Apple. Ook Japanse camera’s worden nog steeds goed verkocht, met sterke merken
als Nikon an Canon voorop. Sony heeft daarom ook gezegd zich te willen focussen op drie gebieden,
namelijk digital imaging, gaming en mobile devices. Tegen 2015 hoopt het bedrijf met deze aangepaste strategie haar omzet met 2,6 miljard dollar te hebben verhoogd en weer winstgevend te zijn
geworden.
Geen kernenergie
Met de sluiting van reactor nummer zes van de
Kashiwazaki-Kariwa kerncentrale van TEPCO in
Niigata voor onderhoud is op het moment maar
één van de 54 nucleare reactoren in Japan actief.
De Kashiwazaki-Kariwa kerncentrale was na een
aardbeving in 2007 al voor 21 maanden gesloten.
De momenteel enige actieve reactor maakt onderdeel uit van de Tomari Kerncentrale op Hokkaido. Deze reactor zal per 5 mei eveneens gesloten
worden voor onderhoud, wat mogelijk inhoudt
dat er vanaf dat moment, tijdelijk, geen actieve
kerncentrales zijn in Japan. Dit staat in scherp
contrast met de situatie voor de ramp in Fukushima, toen nog een derde van de elektriciteit in
Japan door kerncentrales werd opgewekt.

太狸記・五月号

15

Vanuit de Japanse bevolking is er ook veel tegenstand tegen het heropstarten van de reactoren na
het geplande onderhoud en de door de overheid bevolen testen. Enquêtes geven aan dat mogelijk
tussen de 75% en 80% van de bevolking nu tegen kernenergie is en graag alle kerncentrales gesloten
ziet. De regering heeft bijvoorbeeld wegens lokale protesten ook afgezien van het nemen van een
beslissing ten aanzien van het herstarten van de reactoren in Oi. De impact van de kernramp valt
ook te zien in de nieuwe rekruteringsposter van de prefecturale politie van Fukushima. Immers, de
nieuwe rekruten van de prefecturale politie in Fukushima zullen niet kunnen voorkomen dat ze in
de buurt van de kerncentrale moeten werken.
Zandstorm in de Sumo
De laatste decennia is de Japanse professionele sumowereld zeker niet compleet gedomineerd door
enkel de Japanners zelf. Sumoworstelaars uit bijvoorbeeld Mongolië, Hawaï en Bulgarije hebben in
het verleden grote successen weten te boeken. Nu heeft ook de eerste worstelaar van het Afrikaanse
continent officieel zijn debuut gemaakt in Japan. Zijn naam is Abdelrahman Ahmed Shaalan en hij
komt uit Egypte, zijn bijnaam is 大砂嵐 (Osunaarashi, ‘grote zandstom’). Hij is nu twintig jaar oud,
op zijn vijftiende is hij begonnen met het beoefenen van de sport en vorig jaar is hij gestopt met een
universitaire opleiding en naar Japan gekomen om professioneel sumoworstelaar te worden.

Hij is zeer gemotiveerd, en dat moet ook wel want hij zal nog wat moeilijke beproevingen krijgen.
Shaalan en is namelijk moslim en dat brengt enkele complicaties met zich mee. Zo ontwijkt hij varkensvlees en alcohol, terwijl binnen het dieet van vele sumoworstelaars juist flinke hoeveelheden
bier, sake en gefrituurd varkensvlees een grote rol spelen in het kweken van massa. Verder is er nog
de jaarlijkse Ramadan, de maand waarin moslims overdag geen voedsel mogen nuttigen. Hij laat
zich hier echter niet door tegenhouden, hij is zeker dat hij in staat zal zijn volwaardig moslim te
blijven, en zich toch een weg te banen naar de hoogste regionen van de sumowereld. Hij is in ieder
geval goed van start gegaan, zijn eerste twee officiële wedstrijden heeft hij gewonnen! • Door Bob
Rambonnet en Nick Sint Nicolaas
16

太狸記・五月号

a
e
r
o
K
t
i
u
s
w
Nieu
Parlementsverkiezingen Zuid-Korea
Op woensdag 4 april openden de stembureaus voor de parlementsverkiezingen. Korea’s conservatieve partij Saenuri heeft met 152 zetels gewonnen. Partijleider Park Geun-hye, dochter van Park
Chung-hee (Zuid-Korea’s president van 1961-1979), beloofde voor de uitslag van de verkiezingen
dat indien Saenuri zou overwinnen, haar partij met een nieuwe mindset aan het werk zal gaan om
de beloftes die bij de campagnes gemaakt zijn na te komen. Park zei ook de sfeer binnen de partij,
die sinds eind vorig jaar geleid is door een noodraad, te normaliseren. Parks overwinning zal haar
kansen als presidentskandidaat tijdens de verkiezingen in december ook vergroten.
De grootste oppositiepartij, de Democratische Verenigde Partij (DVP), kreeg 128 zetels, tegenover
de 89 zetels die zij vier jaar geleden kregen. Saenuri had dit jaar met 152 zetels minder dan de 165
zetels van de vorige verkiezingen. De parlementsverkiezingen van 2008 hadden met een opkomstpercentage van 46,1% een historisch laag bereikt. Dit jaar was het opkomstpercentage 54,3%.

Noord-Korea’s elektronische oorlogsvoering
Het Noord-Koreaanse leger heeft zo’n 30.000 specialisten voor cyberoorlogvoering, aldus NoordKoreaanse overlopers. Deze specialisten zouden de kern van het leger vormen en kwaliteiten hebben die vergelijkbaar zijn met die van de Amerikaanse CIA (Central Intellegence Agency). Volgens
een overloper, die voorheen betrokken was bij de Noord-Koreaanse cyberoorlogvoering, worden
elk jaar in de grootste universiteit alleen al ruim honderd hackers getraind in toegepaste elektronische spionage. Het Noord-Koreaanse regime zou de intelligentste universiteitsstudenten opleiden
in geheime scholen die gespecialiseerd zijn in het hacken en ontwikkelen van programma’s voor
cyberoorlogvoering, gericht tegen Zuid-Korea. In het afgelopen jaar zijn er meerdere cyberaanvallen geweest op belangrijke Zuid-Koreaanse overheids- en bedrijfswebsites, waaronder een aanval
die het bankwezen van Nonghyup (Nationale Federatie van Landbouwcoöperaties) voor weken
platlegde. Noord-Korea lijkt gebruik te maken van de matige bescherming van cyberspace in ZuidKorea.
太狸記・五月号

17

Bommeldingen Korean Air
Een bommelding zorgde er begin april voor dat een Boeing 777 van Korean Air, die van Vancouver
naar Seoul zou vliegen, een noodlanding moest maken op de militaire basis Comox van de Canadese
luchtmacht. Aan boord van het passagiersvliegtuig zou een explosief aanwezig zijn geweest. Al
eerder deze maand is voor een vlucht van Korean Air een telefonische bommelding binnengekomen.
Dit zorgde voor vertragingen en extra onderzoeken. Of de meldingen te maken hebben met de raketproef van Noord-Korea is niet bekend. Wel is er de laatste tijd veel spanning tussen Noord- en ZuidKorea. Verschillende luchtvaartmaatschappijen in en rondom Zuid-Korea, waaronder Korean Air,
Japan Airlines, Garuda Indonesia en Delta Airlines, hebben hun dienstregelingen en vliegroutes
gewijzigd om confrontatie met een Noord-Koreaanse raket te voorkomen. De voorspelling is dat
Noord-Korea tijdens de proef raketten zal laten vallen in de Gele Zee, nabij de Zuidwestkust van
Zuid-Korea en in de Zuid-Chinese Zee nabij de Filippijnen.
JYP Entertainment’s oprichter en directeur opent restaurant
Jin-Young Park, de oprichter en algemeen directeur van JYP Entertainment, een grote platenmaatschappij en managementbedrijf, is eigenaar geworden van een Koreaans restaurant in New
York. Dit vertelde de Koreaanse popmuziekmagnaat maandag 9 april tijdens een persconferentie
in New York. Park gaf als reden op dat hij geen goede aanbevelingen kon doen voor Koreaanse
restaurants in de Verenigde Staten als mensen hem daar naar vroegen, en dus zelf een restaurant
wilde openen. Het Koreaanse barbecue restaurant, genaamd “Kristalbelli”, bevindt zich in Manhattan, in de buurt van Korea Town. Het serveert onder andere barbecue op een grill die Park zelf heeft
ontwikkeld. De grillplaat lijkt op een bolle spiegel die rook- en geurontwikkeling tegenhoudt en het
grillproces versneld. Daarnaast heeft de platenbaas een eigen grillhandleiding geproduceerd.

Restaurant van oprichter en eigenaar JYP Entertainment
Volgens JYP Entertainment wil Park nog meer restaurants openen in plaatsen waar de Hallyu (The
Korean Wave; toenemende populariteit van de Koreaanse popcultuur) invloed groot is. Onder deze
plaatsen vallen onder andere Los Angeles, Beijing, Shanghai, Tokyo en Seoul.
18

太狸記・五月号

Cultuur - Koreaanse cultuur door buitenlandse ogen
Zuid-Korea staat voornamelijk bekend om economisch succes en om de ingewikkelde politieke
po-sitie met Noord-Korea. De nieuwe directeur van de Korean Culture and Information Service
(KOCIS) wil hier verandering in brengen met een nieuwe aanpak bij de promotie van het land.
Zuid-Korea zal bekend moeten gaan staan om schoonheid van het land en de cultuur in plaats van
de industrie of politieke problemen. Directeur Woo Jin-young van de KOCIS wil met de nieuwe promotieplannen zorgen dat de economie van het land in de toekomst voornamelijk geleid zal worden
door de cultuur in plaats van andere bedrijfstakken. Door buitenlandse media te voorzien van informatie over K-pop, eten, optredens en door betere informatie voor westerse toeristen aan te bieden
wil de KOCIS het nationale imago van het land promoten. KOCIS wil ook gebruik maken van de
moge-lijkheden bij wereldwijde evenementen om ervoor te zorgen dat Zuid-Korea in een nieuw
daglicht geplaatst kan worden, en de cultuur meer begrip kan krijgen. Een van die evenementen
is “All eyes on Korea@London”, waarmee de KOCIS buitenlanders kennis wil laten maken met
hedendaagse en traditionele Koreaanse cultuur. Het evenement dat van 2 juni tot 9 september te
bezoeken zal zijn zou in verband met de Olympische spelen veel internationale bezoekers moeten
kunnen trekken.
Sport – Het honkbalseizoen is weer begonnen!
Na de voorrondes van half maart is het nu eindelijk zo ver; het honkbalseizoen is weer begonnen.
Dit jaar is alweer het dertigste seizoen van de Korean Baseball League, een van de meest populaire
sportevenementen in de Koreaanse sportwereld. Hoewel minder groot dan de honkbalindustrie van
Amerika of Japan heeft Korea zich wel bewezen in de honkbalwereld met een gouden plak bij de
Olympische Spelen in Beijing in 2008.
Dit jaar zullen acht topteams in totaal 532 wedstrijden spelen voordat de top vier doorgaat naar de play-offs in september. De Korean Baseball Organization kampioenen van
vorig jaar, The Samsung Lions, zijn ook dit jaar een van de
favo-rieten. Experts zijn van mening dat de Lions dit jaar
sterke competitie kunnen verwachten van de SK Wyverns en
de Kia Tigers. Hoewel de Hanwha Eagles dit jaar waarschijnlijk niet gaan meedingen naar de titel zullen ze alsnog veel
aandacht ontvangen vanwege de terugkeer van pitcher Park
Chan-ho, die al meer dan zeventien wedstrijden gepitched
heeft in grote competities, maar voor de eerste keer meedoet
in de Korean League. De Korean League van vorig jaar had
met 6,8 miljoen al een recordaantal kijkers, maar dit jaar
verwacht de KBO dat dat aantal zal oplopen tot 7,1 miljoen. •
Door Juliette Bakhuijsen en Maria van der Linden
Bronnen: AD, DKPOPnews, Korean Times, The Korea Herald, Telegraaf
太狸記・五月号

19

n
i
a
g
a
k
c
a
b
d
n
There a
Je gaat in het buitenland studeren, hebt de tijd van je leven, en dan kom je terug in Nederland...
Je hoort allerlei verhalen van studenten die voor een lange periode in Japan of Korea gewoond hebben. Tips van je sempai over hoe je met verschillende dingen om moet gaan in Japan, wat je moet
doen als je daar bent om het zo perfect mogelijk te ervaren. Maar je hoort weinig over het land waar
je eigenlijk terugkomt en wat daar verandert. In dit stukje zal ik proberen te vertellen wat je ervaart
wanneer je terugkomt naar je geboorteland.
Je hebt een geweldig jaar gehad in Japan, maar het is tijd. Je wacht nu op het vliegveld. Na een
lange en misschien depressieve vlucht, ben je weer terug in Nederland. Het is een beetje koud.
Een paar dagen later vallen sommige dingen je op. De trein- en de busvertragingen van vijf minuten
voelen opeens onverdraaglijk, de mensen die in de trein gezellig kletsen zijn ineens irritant. Fietsen
door de koude wind is niet meer okay. Je voelt je een beetje ongemakkelijk wanneer mensen om je
heen doorgaan Nederlands te praten onder elkaar, terwijl er een Japanner voor joker in de groep zit.
De klantvriendelijkheid (of lompheid) van de winkel- en veel restaurantmedewerkers is schokkend.
Je mist een college, echter de docenten zijn niet geïnteresseerd in de reden waarom je er niet was.
Wat is er nou aan de hand? Is je geboorteland zo snel veranderd dat je het niet meer herkent? Of ben
je een vreemdeling geworden in je eigen land?
Je bent wat je ervaart. Voordat je in een ander land hebt gewoond, had je een bepaalde visie op het
leven; je keek vanuit een bepaald perspectief. Na een lange periode in een andere cultuur gewoond
te hebben, begin je sommige aspecten anders te bekijken. Met andere woorden, de dingen die je
meegemaakt hebt, veranderen je visie op het leven. Nadat je blootgesteld wordt aan dingen die het
verschil tussen twee elementen benadrukken, word je je bewust van het tegenovergestelde element
in een mono-culturele omgeving.
Het gaat niet alleen over concrete dingen zoals openbaar vervoer en dat het jammer is om geen
geopende winkels te kunnen vinden na zeven uur ‘s avonds. Deze verschillen merk je ook op een abstract niveau. Het is misschien een beetje vergezocht om te claimen dat je persoonlijkheid verandert,
maar veel mensen kunnen het ermee eens zijn dat je normen en waarden wat anders in elkaar gaan
zitten. Natuurlijk verschilt dit per persoon, en wat je in Japan (of een ander land) gedaan hebt. Maar
iedereen is doortrokken van de gebeurtenissen in hun leven. Door verandering in je omgeving komt
er verandering in je leven. Dit is heel normaal. Dit maakt eigenlijk een deel van de uitwisselingservaring.

20

太狸記・五月号

Een nieuw perspectief gaat gepaard met heel veel plezier. Maar er is ook een andere kant van de
medaille; je denkt over verschillende dingen anders na, je ziet alles van een ander oogpunt. Je denkt
kritischer over dingen om je heen, en dit brengt niet altijd positieve reacties van de mensen die je
kent. Misschien zijn ze anders in je ogen, of jij bent anders in hun ogen. Hoe dan ook, een ding is
zeker: je bent niet dezelfde persoon meer.
Wellicht klinkt het wat negatief, maar dat hoeft niet zo te zijn. Er zijn ook positieve kanten. Je bent
bewuster van je eigen cultuur, normen en waarden. Misschien ben je er zelfs iets trotser op in sommige aspecten. Je merkt ook de goede dingen in je eigen land. Ook al is het hier kouder, fietsen is
hier makkelijker omdat iedereen de regels goed volgt. Je kan zeggen wat je denkt en hoe je je voelt.
Dat deed je misschien al, maar je begint dingen die je altijd als normaal beschouwd hebt meer te
waarderen, en je komt er achter hoe gelukkig je bent. Na de eerste shock, voel je je langzaamaan
beter. Hopelijk begin je jezelf te verbeteren door middel van je ervaring. Misschien een nieuwe start,
of een nieuwe benadering. Immers, je bent niet dezelfde persoon meer. • Door Egemen Sezen
*Titel: Daarheen en Weer Terug, of beter bekend als de Hobbit, door J.R.R. Tolkien.

太狸記・五月号

21

?
y
x
e
s
o
z
n
a
p
a
Waarom is J
Al jaren staat het internet bol van plaatjes, illustraties en filmpjes van dingen die uit Japan komen
of met Japan te maken hebben. Populaire voorbeelden hiervan zijn animanga, dingen die op de Japanse televisie zijn geweest, maar ook Japanse technologie of dingen die gewoon regelrecht gestoord
zijn. Onder slogans als “Seriously Japan, WTF” komen we op een snelle, korte manier in aanraking
met wat wij denken dat de Japanse cultuur is. Toch zijn deze kleine dingen vaak het eerste contact,
misschien niet direct met de Japanse cultuur, maar wel met Japan simpelweg omdat het uit Japan
komt. Doe één rondje in het Arsenaal en je zal merken dat het eerste contact van Japanologen (de
nieuwste generatie) met Japan door popcultuur was.

Echter, we moeten onthouden dat hoewel de Japanse popcultuur bij Japan hoort dit in contact
komen met popcultuur niet exclusief is aan Japan. Andere bekende voorbeelden zijn Zuid-Korea
en China, maar het grootste voorbeeld is natuurlijk de Verenigde Staten met als grote instrument
Hollywood. In dit artikel zal ik me desalniettemin beperken tot Japan. Ik wil op zoek gaan naar het
antwoord op de vraag hoe Japanse populaire cultuur zich verspreid heeft. En misschien kunnen we
daardoor ook meer te weten komen over waarom we eigenlijk Japans studeren.
In veel grote steden in Zuid-Korea, Thailand, Indonesië, Taiwan, Hong Kong enzovoort, is de aanwezigheid van producten van de Japanse popcultuur duidelijk aanwezig. Is het niet Hello Kitty of
Pokémon, dan zijn het wel idolen uit de muziek of Japanse dramaseries. Voor veel Aziatische landen
heeft Japan niet alleen een succesvol economisch model en is het een industrieel zwaargewicht
(al is diens economische autoriteit de laatste jaren wat aan het wankelen) maar is het ook een invloedrijke machthebber op het gebied van cultuur. Wat producten betreft wordt er vaak een onderscheid gemaakt tussen een oud en nieuw Japan, waar het oude gesymboliseerd wordt door ontelbare
salarymen, robots en efficiënte technologie, en het nieuwe door fascinerende producten die nauw
gerelateerd zijn aan populaire cultuur.

22

太狸記・五月号

Een term die centraal staat binnen het discours van de aanwezigheid van Japanse cultuur in Azië is
soft power. Soft power werd voor het eerst door S. J. Nye gebruikt om een culturele macht aan te
duiden; een niet-traditionele manier om een land binnen te dringen door juist te mengen in plaats
van te veroveren en op te leggen. Met andere woorden is soft power een politieke manier om ervoor
te zorgen dat, doordat landen culturele waarden zijn gaan waarderen, ze dit willen emuleren om zo
hun voorbeeld te kunnen evenaren op het gebied van welvaart en openheid. Azië even links gelaten
kunnen we onszelf als voorbeeld nemen door te veronderstellen dat wij altijd even welvarend wilden
worden als Amerika. Je zou kunnen zeggen dat we in de aanloop hiernaar ook bepaalde normen en
waarden hebben overgenomen. Toch moeten we kritisch blijven door de vraag te stellen in hoeverre
soft power hieraan heeft bijgedragen.
De reden dat soft power belangrijk is in dit artikel, is wanneer we de aanwezigheid van Japanse
cultuur in Azië plaatsen in een historisch perspectief. En daarmee doel ik dus op de relatie tussen
Japan en andere Aziatische landen ten tijde van oorlog. Dat Japan (weer) zichtbaar aanwezig is ligt
voor veel mensen van oudere generaties vanzelfsprekend niet lekker, hoe welvarend en vredelievend het Japan van tegenwoordig dan wel mag wezen. Vanwege deze aanwezigheid van soft power
dat te wijten is aan Japan kunnen we veronderstellen dat de kolonisering van Azië zoals we dat
gezien hebben in onder andere de Tweede Wereldoorlog misschien toch nog een beetje zichtbaar is,
maar dan op het gebied van popcultuur. Een opmerking die hierbij geplaatst dient te worden is dat
buitenlandse invloed niet nieuw was in het Azië vanaf een paar decennia geleden. De invloed van
het Amerikaanse Hollywood bestond op dat moment al, gezien de bioscopen in Azië Amerikaanse
films draaiden.
Dat de Verenigde Staten al een plekje in de cultuur van Aziatische landen had verworven is eigenlijk
geen verrassing. Dit is vanwege het argument dat culturele verspreiding gepaard gaat met economische mogendheid. In zijn invloedrijke artikel uit 2002 schreef de journalist McGray dat de booming culturele innovaties en lifestyles niet alleen in Japan floreerden, maar ook in heel Azië geprijsd
werden en zelfs werden overgenomen. Dat Japan na de Tweede Wereldoorlog is uitgegroeid tot een
land met een krachtige industrie, heeft er tot geleid dat niet alleen (export)goederen maar ook cultuur geproduceerd, geïnnoveerd en geëxporteerd kon worden.
Maar hoewel oudere generaties de komst van Japanse cultuur in Aziatische landen niet zo zagen
zitten, bleek het eigenlijk een welkome afwisseling te zijn in het buitenlandse aanbod, vooral voor
jongere generaties die niet de oorlog bewust hebben meegemaakt en een totaal ander beeld hebben
van Japan dan hun voorouders. Want waar eerst het Amerikaanse geluid weerklonk van Westerse
decadentie, zien mensen nu een Aziatische boodschap, iets van “eigen” bodem. Het liberale leven
dat vanuit Japan gepredikt wordt lijkt voor Azië nu een heel stuk minder ver weg te liggen dan zoals
zij dat kennen uit Hollywood films. Deze Aziatische verbroedering – al is hier geenszins sprake van
een wisselwerking aangezien Japan de enige is die exporteert en Aziatische landen slechts importeren – zorgt dus op zijn beurt weer voor een Aziatische eenheid en Aziatische identiteit.

太狸記・五月号

23

Maar opvallend genoeg is deze culturele expansie aanvankelijk geen beleid geweest van de Japanse
overheid. Om dit aan te tonen gebruik ik Japanse media als voorbeeld. Toen in de jaren ’80 en ’90
media als muziek, film, en televisie erg voortvarend waren, en de economische omgeving in Japan
daar ook parallel aan liep, bedachten promotiebureaus dat het een goed idee zou zijn om hun labels
in het buitenland te gaan promoten. Hoewel het doel in principe was om gewoon meer geld binnen
te halen, is het inmiddels duidelijk dat deze expansie veel meer teweeg heeft gebracht. Niet alleen
beweren veel wetenschappers dat de Japanse showbizzcultuur is geïmiteerd door Aziatische buurlanden, ook hebben ze het regionale model bepaald voor Aziatische populaire cultuur.


“SM Entertainment

is erin geslaagd
popgroegen in heel
Azië succesvol te maken”
De popgroep Girl’s Generations op een warenhuis in Tokyo
Een bekend format dat uit Japan komt is het produceren van idolen. Idolen in Japan zijn vaak jonge
mensen van tussen de 14 en 24 jaar. Deze idolen, of tarento (talenten), zijn doorgaans bekend omdat ze meerdere dingen zeggen te kunnen, zoals zingen, acteren, model zijn, presenteren, et cetera.
Of ze daadwerkelijk kunnen zingen of andere bijzondere fysieke vaardigheden bezitten is echter
niet van het grootste belang, het belangrijkste is dat ze nauw contact onderhouden met hun publiek
om ze te laten geloven dat iedereen een ster kan worden. Bekendheid in Japan is dan ook het meest
behaald via rollen in reclames en het verschijnen in televisieprogramma’s. Omdat er ook in het
buitenland reclame wordt gemaakt, is dit een van de manieren waarop idolen bekendheid kunnen
verwerven over de grens.
Wanneer idolen dan bekendheid hebben verworven in het buitenland komt het zover dat ze model
staan, niet langer alleen voor Japanse jongeren, maar voor jongeren van heel Oost- en ZuidoostAzië. Op deze manier wordt dus – zoals in Japan – de indruk gewekt dat ook in andere landen je een
idool kan worden. Een gevolg van deze opgewekte interesse waarop het Japanse model dan weer
inspeelt is het opzetten van talentenjachten op televisies en het oprichten van talent agencies. Hoe
dit zich in de praktijk manifesteert is duidelijk te zien in de Koreaanse popmuziek. Het bedrijf SM
Entertainment is er in geslaagd om meerdere popgroepen maar ook soloartiesten succesvol te maken in Korea maar ook zeker binnen Azië. Naast dat zij muziek produceren die in heel Azië bekend
is, en ook steeds meer daarbuiten, scheppen zij ook indirect de heersende trends en lifestyles voor
jonge consumenten.
24

太狸記・五月号

Een laatste voorbeeld is televisie. De Japanse televisieprogramma’s zijn binnen Azië de standaard
geworden, doordat ze in staat zijn geweest ze te financieren, te produceren en te marketen als televisieprogramma’s van hoge kwaliteit. Niet alleen zijn ze dus de standaard, ze worden ook op brede
schaal geïmiteerd in Azië. Om bij het Koreaanse voorbeeld te blijven, heb je natuurlijk de Koreaanse
Golf van iconische dramaseries. Deze dramaseries zijn begonnen bij het imiteren van de Japanse
dramaseries, waarin het marketen van de drama zelf, de muziek en de idolen allen aan bod komen.
Maar Koreaanse dramaseries worden inmiddels op zichzelf ontwikkeld en houden zich niet meer
vast aan hun voorbeeld, met als gevolg dat sommige Koreaanse series populairder zijn geworden
dan Japanse series.
Menig Japanoloog en Koreanist die de interesse in popcultuur deelt heeft wellicht al het een en
ander herkend op het gebied van showbizz in Azië, en een misschien nog kleinere groep heeft misschien zichzelf er al op betrapt waarom hij of zij zo geïnteresseerd is in idolen. Hoewel Japanse
popcultuur gepromoot wordt als iets globaals, heeft het op regionale schaal toch veel raakvlakken
binnen Azië en op een nog complexere schaal in Europa en de Verenigde Staten. Waarom is deze
expansie van Japanse populaire cultuur zo effectief geweest in Azië? Om een voorzichtig antwoord
op de vraag te geven zou je centraal kunnen stellen dat de showbizz een aanlokkelijk en dynamisch
medium is waar we graag naar kijken. Er wordt graag naar gekeken omdat het economische welvaart weerspiegelt waar leefstijl en consumeergedrag door worden beïnvloed, kernbegrippen voor
het dagelijks leven in Aziatische geïndustrialiseerde landen. Daarnaast werkt het toe naar een Aziatische identiteit. Een vergelijking die je kan maken is het Eurovisie Songfestival dat we hier in Europa kennen. En tot slot voer ik een argument aan die in de geschiedenis ook voor Japan zelf heeft
gegolden, en dat is culturele verrijking. Om zelf een rijk land te worden dien je open te staan voor
buitenlandse invloeden en dat op te nemen.
In dit artikel heb ik vooral gekeken naar hoe Japanse cultuur zich heeft verspreid binnen Azië. Toch
zou je sommige dingen, zoals de marketing van traditionele en moderne Japanse cultuur, kunnen
doortrekken naar een globaal perspectief. Daarnaast moeten we ook niet onderschatten wat de immense rol is geweest van het internet bij het verspreiden van kennis en beelden. Hoewel popcultuur
soms oppervlakkig van aard is, spreekt het ons aan omdat het zo laagdrempelig is en omdat het zo
aanlokkelijk en mooi is. Op zo’n manier kunnen we redeneren hoe we er eigenlijk bij zijn gekomen
dat we Japan zo interessant vinden, en waarom we nog steeds een beetje moeite hebben met de
vraag te beantwoorden waarom we Japans zijn gaan studeren. • Door Robert Beers

太狸記・五月号

25

..
.
n
a
p
a
J
t
i
u
s
Film
切腹 (Seppuku, internationale titel: ‘Harakiri’) 1962
Harakiri is een samuraifilm van regisseur Kobayashi Masaki. De film speelt zich af in het grotendeels
vredige Edo tijdperk (1603 – 1868). Er wordt amper nog gevochten en clans worden ontbonden. 浪
人 (rounin, ‘meesterloze samurai’) zwerven rond en proberen hier en daar wat geld bijeen te schrapen. Eén slimme manier om dat te doen was om naar het hof van lokale 大名 (daimyou, ‘krijgsheer’)
te gaan en ze te vragen of je in hun binnenplaats 腹切 (harakiri, ‘rituele zelfmoord’) mag plegen.
Vrijwel geen enkele 大名 had zin in al dat gedoe en scheepten de 浪人 af met wat geld. Uiteraard trok
dit dus vele bluffende 浪人 aan.

“Deze film bevat een van de meest geweldige

zwaardgevechten ooit gefilmd”

In Harakiri volgen we een veteraan die met zo’n voorstel bij huize Iyi aankomt. Zijn ogenschijnlijke
bluf wordt gecalled en hij mag zijn gang gaan! Wanneer alles klaar staat neemt hij zijn positie in en
vraagt hij of hij eerst vlug zijn levensverhaal kwijt mag. Dit blijkt iets te maken te hebben met een
andere 浪人 die onlangs hetzelfde kwam doen maar op het laatst niet meer durfde, wat bloederig
werd afgestraft. Via flashbacks ontvouwt zich een sterk drama waarin niet alles is wat het lijkt. Het
grootste deel van de film wordt je in alle ‘Japanse’ rust een verhaal verteld, en als het onderwerp je
enigszins boeit kan je niet anders dan braaf zitten en luisteren. Maar dit is niet alles; de spanning
bouwt ondertussen langzaam op. De actie wordt bewaard tot de slotfase van de film maar dan hebben we het ook meteen over ongetwijfeld een van de meest geweldige zwaardgevechten ooit gefilmd!
Deze film pluist de nare kanten van de samurai ethos uit, en wijst er op dat het halverwege het Edo
tijdperk eigenlijk weinig meer voorstelde. Dit zie je ook terug in andere films van Kobayashi, het
samuraiwereldje als een soort lege schulp, net als de 浪人 zelf. De vormgeving is verder prachtig, het
mag dan wel zwart-wit zijn, maar vooral ook op Blu-Ray is het visueel genieten. Er is een remake
door Miike Takashi (onder andere bekend van Ichi the Killer en 13 Assassins) onderweg, maar het is
zoals altijd onwaarschijnlijk dat deze het origineel zal evenaren. Dit is in ieder opzicht een meesterwerk, en wanneer je een samuraifilm wilt zien maar ‘Seven Samurai’ je nèt iets te oud is en nèt iets
te lang duurt, is dit het gouden alternatief.

26

太狸記・五月号

a
e
r
o
K
d
i
u
Z
...en
악마를 보았다 (Akmareul Boattda, internationale titel; ‘I Saw The Devil’) 2010
Als er één genre is dat de Zuid-Koreanen goed ligt is het wel de wraakthriller. De afgelopen jaren zijn
we verwend met Park Chan-wook’s Vengeance Trilogy (Sympathy For Mr. Vengeance, Oldboy, Sympathy For Lady Vengeance), A Bittersweet Life, The Chaser en ga zo maar door. I Saw The Devil werd
geregisseerd door de maker van A Bittersweet Life, en de twee hoofdrollen worden vertolkt door de
ster van die film (Lee Byung-hun) en de ster van Oldboy (Choi Min-sik). Het was op voorhand dus al
zowaar een dream team te noemen, en ze hebben dan ook zeker niet teleurgesteld. Ondanks dat we
dus al meerdere films met hetzelfde thema, dezelfde acteurs en dezelfde regisseurs in verschillende
combinaties hebben gezien, krijgt deze film het gelukkig toch weer voor elkaar een eigen identiteit
te creëren.
Het verhaal van de film in grote lijnen; een vrouw die onderweg naar huis is midden in de nacht
krijgt autopech. Direct komt er een man (Kyung-chul) aan die haar hulp aanbiedt, helaas blijkt al
snel dat hij andere intenties heeft. Kyung-chul blijkt een sadistische moordenaar en deze vrouw is
zijn nieuwste slachtoffer. Kyung-chul heeft echter het verkeerde doelwit uitgekozen, de weduwnaar
van de vrouw is namelijk een geheim agent (Soo-hyun) en is uit op wraak. Tot dusver klinkt het
misschien nog weinig origineel, maar Soo-hyun’s bedoeling is niet zomaar om de moordenaar van
zijn vrouw te traceren en te vermoorden. Nee, zo gemakkelijk komt Kyung-chul er niet van af. Soohyun’s bedoeling is om hem fysiek en mentaal volledig kapot te maken. Wat volgt is een genadeloos
kat-en-muis spel waarbij je al gauw begint te twijfelen in hoeverre Soo-hyun’s acties nog verantwoord zijn, en of hij niet zelf ook een monster is geworden.

“I Saw The Devil
is zeker geen film voor tere zieltjes”
Wanneer ik zeg ‘genadeloos’ bedoel ik ook echt genadeloos. I Saw The Devil is zeker geen film voor
tere zieltjes. Er vloeit flink wat bloed en de dingen die de mannen elkaar aandoen zijn meer dan
wreed. Er moest dan ook hier en daar aardig wat geknipt worden voordat de film überhaupt uitgebracht mocht worden in Korea. Je moet er dus wel een beetje tegen kunnen, deze film is nog zeker
een tikkeltje duisterder dan bijvoorbeeld Oldboy. Dit is een meedogenloze film over de kracht van
allesvernietigende wraaklust. Als je dus op zoek bent naar duistere spanning en actie, met uitmuntend acteer- en regisseerwerk, is dit misschien wel een van de beste (Aziatische) films die er is. •
Door Nick Sint Nicolaas

太狸記・五月号

27

a
n
i
h
C
n
i
s
k
SVS over Se
Meer grenzenloosheid, minder porno graag
“Er zit een muur tussen kinderen en ouders, je hoort er als kind gewoon niet naar te vragen en ouders horen er niet over te praten”, vertelt Sun Si Yu (24), studente uit Beijing. “Ik heb daarom wel
eens naar porno gekeken ja,” geeft ze giechelend toe. ,”Ik was gewoon heel nieuwsgierig.”
Hoewel de Chinese regering en Communistische Partij (CCP) seksueel getinte websites, magazines,
boeken en video’s (‘verspreiders van pornografie’) al vanaf 1949 streng censureert en verbiedt,
worden deze media steeds populairder. Vooral weblogs over persoonlijke sekslevens en (vaak buitenlandse) pornosites worden steeds drukker bezocht. Naar schattingen van het China Population and
Development Research Center (CPDRC) komen daarnaast seksuele problemen als Seksueel Overdraagbare Aandoeningen (SOA’s) en ongewenste zwangerschappen onder jongeren tussen 18 en 25
jaar steeds meer voor. “Logisch,” zegt Lu Jing Huan (26), studiegenoot van Sun.* “Reclames over
veilige seks in China lijken op propaganda. Over zaken als SOA’s wordt nauwelijks gesproken. ‘Men’
wil absoluut niet dat de buitenwereld weet dat ook in China SOA’s voorkomen.”
“Jongeren die met elkaar over seks durven te praten worden door hun vrienden wel heel ‘stoer’
gevonden, zeker als ze vertellen dat ze naar porno kijken, ” zegt Sun. “Maar media waarin seks
voorkomt, veroorzaken denk ik niet direct seksuele problemen onder jongeren. Deze zorgen er juist
voor dat seks in China minder als ‘slecht’ wordt gezien. Vroeger was je als vrouw bijvoorbeeld meteen een slet als je niet meteen trouwde nadat je iemand een kusje had gegeven. Dat is nu gelukkig
minder zo. Juist de sterke taboesfeer rondom seks veroorzaakt seksuele problemen.”
De taboesfeer rondom seks in China lijkt inderdaad niet bevorderend voor de seksuele gezondheid
van jongeren in China en kan onveilige seks juist in de hand werken. Uit recent gepubliceerde onderzoeksresultaten van de ‘Global Sexual Wellbeing Survey 2011’ van condoomproducent Durex blijkt
dat slechts twintig procent van de ondervraagde Chinese jongeren seksuele voorlichting op de basisof middelbare school heeft gehad, dertien procent pas op de universiteit en 67 procent helemaal niet.
,,Tijdens het vak ‘leven en gezondheid’ op de basisschool leerde ik iets meer over de puberteit, vooral
over menstruatie,” vertelt Sun. “Maar ik wist toen echt niet wat er allemaal met jongens gebeurt als
ze opgroeien, laat staan wat seks was. Aan jongens werd in een ander lokaal lesgegeven.” “Ik snapte
ook pas na het volgen van het vak ‘verzorging’ op de middelbare school iets van seks,” zegt Lu.
“Ik keek natuurlijk wel al tv-programma’s waarin seks voorkwam, als mijn ouders daar niet achter
konden komen. Veel Chinese ouders vinden seksuele voorlichting te aanstootgevend en denken dat
dit slecht is voor de schoolprestaties van hun kind,” verklaart hij.

28

太狸記・五月号

Yuri Ohlrichs, medewerker bij de Nederlandse Rutgers WPF en seksuoloog bij de Nederlandse Vereniging voor Seksuologie kan door zijn eigen ervaringen de stelling dat de taboesfeer rondom seks
in China averechts werkt bekrachtigen. In 2008 en 2010 werkte hij op het platteland in Suzhou en
Wujiang mee aan preventieprojecten vanuit het China Population and Development Research Center. “De seksuele gezondheid onder jongeren in Nederland is erg goed. Daarom wilde deze organisatie met Nederlandse organisaties een project ontwikkelen ter preventie van seksuele problemen
onder jonge fabrieksarbeiders,” vertelt hij. “Daarnaast beoogden de Chinezen met het project erachter te komen hoe jongeren over seks en relaties denken, en aan welke kennis het hen ontbreekt.”

“De meeste Chinese jongeren
weten vrijwel niets van seks”
Ohlrichs leidt overal ter wereld jongeren op tot (onder meer) ‘peer informants;’ jongeren die na zijn
lessen aan leeftijdgenoten seksuele voorlichting kunnen geven. “De ervaring leert dat jongeren van
mensen van hun eigen leeftijd meer aannemen dan van volwassenen, daarom hebben mijn collega’s
en ik dat in China ook gedaan.” In de training probeert Ohlrichs jongeren op veilige en desgewenst
anonieme manier (persoonlijke) vragen te laten stellen over relaties en seks. Hij zette daarvoor een
doos voor de klas, waarin de deelnemers vragen over seks konden stoppen. Sommige vragen die
uit de doos kwamen, verbaasden zelfs Ohlrichs. “In tegenstelling tot deelnemers in andere landen,
hadden de Chinese jongeren veel algemene vragen over seks, zelden van persoonlijke aard,” vertelt
hij. “De meesten weten vrijwel niets van seks, en denken nonchalant over het gebruiken van voorbehoedsmiddelen. Wat me nog het meest verbaasde was dat jongeren vaak heel basale vragen stelden,
bijvoorbeeld ‘hoe leg je het eerste contact met elkaar?’ Zij lijken zich te schamen voor hun seksuele
verlangens,” vertelt hij.
Daarom dragen pornosites en soortgelijke media weinig positiefs bij aan de seksuele gezondheid
van jongeren in China zegt Ohlrichs. “Het eenzijdige beeld dat jongeren van seks hebben, wordt
door dit soort media extra benadrukt. Ze worden onjuist of onvolledig geïnformeerd. We merkten
bijvoorbeeld dat er veel jongeren waren die seks zagen als iets dat altijd kan, inhoudt dat je drie keer
achter elkaar een uur klaarkomt en dat is het dan. Jongeren stellen ook vragen als ‘Wat kan een
vrouw doen om seks te weigeren zonder haar man pijn te doen?’ ‘Bestaat er binnen het huwelijk verkrachting?’ en ‘Is het normaal dat mijn dochter van vijf met haar opa onder de douche wil?’ werden
ook vaak gesteld. Vooral vrouwen en jonge meisjes zijn zich onbewust van het bestaan van seksuele
rechten, wat ongewenste zwangerschappen en seksueel misbruik veroorzaakt.”
De Chinese taal en de traditionele lesmethoden op scholen maken het er niet makkelijker op hier
verandering in te brengen. “Jongeren weten hierdoor vaak alleen wat biologische kanten van seks,
maar nauwelijks dat bij seks ook heel veel emoties komen kijken. Seks is volgens veel van hen enkel
bedoeld om kinderen te krijgen. Daarnaast is de manier waarop Chinezen praten over seks is heel
太狸記・五月号

29

erg cryptisch en interpretatieafhankelijk. Er bestaan bijvoorbeeld geen woorden als ‘masturbatie’ in
het Chinees. Ook viel het me op dat jongeren elke zin die ik hen vertelde, inclusief gestotter, woord
voor woord konden herhalen, maar echt snappen wat ik zei deden ze niet. We gebruiken daarom
vaak tolken en sinologen die voor ons de woorden vinden waarmee wij het over seks kunnen hebben,
reacties van deelnemers uitleggen en ons informeren over de Chinese cultuur en omgangsvormen.
Onze lessen seksuele voorlichting noemen we ook wel lessen in ‘family planning.’ In deze lessen
bespreken wij geen ‘seksuele,’ maar ‘relatie’ problemen. We moeten deze interpretatieruimte geven,
anders bereiken we niets.”
De ‘International Federation of Medical Students’ Association (IFMSA) probeert eveneens het seksueel welzijn van jongeren in China op dit soort ‘cultuursensitieve’ manieren te verbeteren. Deze organisatie stuurt ‘National Officers on Reproductive health including Aids’ (NORA’s) naar alle delen
van de wereld, waar deze vooral voorlichting geven over AIDS en SOA’s. NORA’s moeten hiervoor
goede kennis van de plaatselijke cultuur hebben. De Chinese NORA Xi Yuan (23) is dus geknipt voor
het geven van seksuele voorlichting in China. Ze verwacht echter niet dat haar werk snel gewaardeerd wordt, vooral in plattelandsgebieden. “In de meer landelijke gebieden zien mensen seks nog
steeds als iets dat niet publiekelijk mag worden besproken. Ook ouders zijn zelf vaak onvolledig en
incorrect seksueel voorgelicht.”
Zij geeft in haar eerste lessen daarom wat algemene biologische en fysiologische informatie over
seks. “Daarna begin ik wel meteen over SOA’s, en laat ik zien hoe je condooms gebruikt. Maar we
mogen nog geen geslachtsorganen aan basisschoolleerlingen laten zien. Dat mag pas sinds kort op
enkele middelbare scholen.” “Het effectiefst om seksuele problemen in het algemeen te voorkomen
is kinderen zo vroeg mogelijk seksueel voor te lichten, al vanaf hun vierde levensjaar,” zegt Ohlrichs.
“Zowel ouders als scholen moeten dit doen. Maar eer dat in China geaccepteerd wordt, moet er nog
zoveel veranderen. Dit soort ideeën zijn daar net zo nieuw als het idee dat seks meer inhoudt dan
voortplanting.” • Door Judith Teunissen

Seksuele voorlichting op een school in Shanghai
* NB. Lu Jing Huan is een schuilnaam

30

太狸記・五月号

r

u
u
t
s
e
B
i
k
u
n
a
Nieuwe T

Het Tanuki bestuur voor het collegejaar 2012-2013 is gekozen! Na leuke sollicitaties en eindeloos
vergaderen, zijn we eruit. Met trots wil ik namens het huidige Tanuki bestuur het aankomende
bestuur introduceren.
Robert Beers zal zijn Beerschappij uitbereiden naar het praesesschap. Bij
uitstek een goede kandidaat; hij draait al even mee, heeft bestuurservaring
en heeft hart voor Tanuki. Eigenlijk is deze introductie helemaal niet nodig;
iedereen kent de quaestor van dit jaar! Nu maar afwachten of hij de rest van
zijn bestuur onder de duim kan houden, maar ik spreek niet alleen voor
mezelf als ik zeg dat ik daar vertrouwen in heb.
Annet Zwart, momenteel nog eerstejaars, zal de functie van abactis op zich nemen. Achter haar
lieve glimlach en vlotte praatjes zit een dame met pit en vele ideeën over hoe zij haar bestuursjaar
wil invullen. Vanaf volgend collegejaar zal haar naam onder alle Tanuki mails te zien zijn, dus deze
naam zal je niet meer vergeten.
Mario Keijlard krijgt de titel van quaestor en zal desnoods het geld uit je portemonnee trekken
als je het lidmaatschap niet betaalt, maar eerst zal je met hem te maken hebben in verband met de
boekverkoop aan het begin van het nieuwe collegejaar. Op papier is hij nog eerstejaars, maar zijn
Japanse taal-skills zijn vergevorderd.
Carmen Loh wordt de nieuwe hoofdredactrice van de TaTanukiKi, de Tanuki journal. Momenteel
is ze nog druk bezig met het jaarboek en journal ervaring heeft ze ook al. Als je verder kijkt dan haar
prettig gestoorde buitenkant, zal je een gedreven Carmen zien en zal je niets anders willen doen dan
je aan haar deadlines houden.
Nikki Doorn neemt de taak van webmaster op zich en zal daarnaast ook fungeren als vice-praeses.
Momenteel zit deze partyqueen nog in Nagasaki, maar bij terugkeer zal ze het Arsenaal weer verblijden. Bij afwezigheid van Robert zal ze echter haar serieuze blik opzetten en Tanuki vertegenwoordigen als een ware baas.

Het zesde en laatste bestuurslid, de assessor, zal door dit nieuwe bestuur gekozen worden uit de
eerstejaars op het eerstejaarskamp. Ik wens jullie alvast een leuk en succesvol bestuursjaar toe! •
Door Kirsten Janssen
太狸記・五月号

31

ST
E
’
U
N
:
p
o
P
K
NU’EST: New Established Style and Tempo, een nieuwe popsensatie uit Zuid-Korea
Koreaanse pop verspreidt zich tegenwoordig sneller dan een nieuwe vorm van de griep. Daarom was
ik ook maar half verbaasd toen ik in de Tiny Tokyo in Utrecht de bekende klank van het Koreaans
om me heen hoorde. Op het eerste gehoor was het niet geheel herkenbaar, wat ik vreemd vond.
Meestal wordt er, ook op de Tanuki feesten, wel een beetje voor safe gespeeld en gaat men voor de
grote namen als Super Junior en 2NE1. Maar dit was anders. Dit was heel erg nieuw, concludeerde
ik tot mijn blije verrassing. Toen het refrein door het kleine restaurantje heen schalde wist ik het
zeker: degene verantwoordelijk voor de playlist had de recente debuten goed in de gaten gehouden.
Het nummer in kwestie was de nieuwe single van NU’EST: Face.
Op 15 maart maakte deze groep zijn officiële debuut op de Koreaanse muziekshow M!Countdown
met hun eerste single Face. Opmerkelijk was het bedrijf achter NU’EST, wat voorheen alleen maar
verantwoordelijk was geweest voor vrouwelijke artiesten als After School en Son Dambi. Hoe zou
een mannelijke groep van mensen die gespecialiseerd waren in het trainen van vrouwelijke idolen
uitpakken? Niet slecht dus, want NU’EST’s populariteit schoot aardig omhoog met hun debuut.
NU’EST, wat voor New Established Style and Tempo staat, bestaat uit Aron, JR, Minhyun, Baekho
en Ren. Allen werkten ze met andere artiesten samen als achtergrond dansers. Van de groep is JR de
leider, maar niet de oudste. Aron, geboren in 1993, wint daarin de eerste plek met zijn 18 jaar, terwijl
de rest allen uit 1995 komen. Zeer jong, maar niet verrassend.

“De jonge bandleden zingen over een onderwerp
waar veel jonge mensen zich mee kunnen identificeren”
Toch helpt het, zo jong zijn. Vooral wanneer je een nummer als Face uitbrengt wat, ondanks dat
het catchy is, licht werpt op een onderwerp waar veel jonge mensen zich mee kunnen identificeren.
Hoewel je het niet zou verwachten, is Face een heftiger nummer dan het lijkt. Face is een muzikale
dialoog tussen een pester en een slachtoffer van pesten die het niet langer tolereert. Ook in de choreografie komt dit terug in de vorm van gespeelde vuistslagen en bandleden die elkaar op de grond
gooien maar weer sterk opstaan. Maar om te snappen waarom de keuze van pesten als onderwerp
binnen K-pop redelijk uniek is, is het handig om iets te weten over pesten op Koreaanse middelbare
scholen.

32

太狸記・五月号

Doordat de prestatiedruk op middelbare scholen zo hoog is, bouwen zich frustraties op die de sterksten uiten op de zwaksten. Het neemt soms gevaarlijke vormen aan maar het ergste nog is dat het
door alles en iedereen in de doofpot wordt gestopt. Het is dus opmerkelijk dat een beginnend popgroepje een titelsong heeft wat meteen over een onderwerp gaat dat redelijk taboe is.
Naast Face bevat het gelijknamige mini-album debuut een pakkende intro genaamd NU, Establish,
Style, Tempo. Het is een mooie album-opener met sterke raps, maar gaat mee in de trend van dubstep waar Korea tegenwoordig helemaal fan van is. Hierdoor knapte ik er persoonlijk op af, maar het
hangt wel samen met het kleine beetje dubstep wat ook in Face te horen is. Het laatste nummer op
het album is I’m Sorry, een slowjam die lekker catchy is en een mooie outro vormt voor het sterke
mini-album.
Al met al heeft NU’EST veel te bieden. Toch had ik persoonlijk liever gehad dat NU’EST nog even
had gewacht met debuteren. Het zangtalent laat een beetje te wensen over en het is niet dat de jongens er echt uitspringen op dat gebied. Toch heeft PLEDIS het goed gedaan met deze jongens. Ik
hoop dat ze het nog ver schoppen. • Door Kayleigh Herbrink

太狸記・五月号

33

s
n
a
a
e
r
o
K
n
’
Trouwen op z
Korea heeft een rijke traditie van ceremonies voor verschillende doelen. Het Koreaanse traditionele
huwelijk is een van deze ceremonies met een uitbundigheid aan rituelen.
In de Koreaanse traditie betekent een huwelijk niet zozeer de verbintenis tussen twee individuen,
maar meer de verbintenis tussen twee families. Voor de gewenste verbintenissen werd dan ook veel
moeite gedaan. Tijdens de Chosŏn periode (1392-1910) werd er voor een huwelijk een professionele
koppelaar ingeschakeld. De koppelaar zorgde voor mogelijke kandidaten voor het huwelijk. Naast
een koppelaar consulteerden families vaak waarzeggers die voorspellingen moesten doen over de
toekomst van het koppel. De bruid en bruidegom hadden in dit alles geen zeggenschap, zij zagen
hun levenspartner vaak tijdens de huwelijksceremonie voor het eerst. Gemiddeld trouwden jongens
al wanneer ze ongeveer dertien jaar oud waren, met meisjes die vaak een aantal jaar ouder waren.
Voorafgaand aan de huwelijksceremonie worden vaak verschillende cadeaus gegeven.
Huishoudgiften, 혼수 (honsu) genaamd, worden gegeven aan het paar. De bruid en bruidegom
geven elkaar kleding en juwelen, 예단 (yedan) genaamd. Ook wordt aan naaste familie van de
bruidegom 예단 gegeven. Giften van geld, 절값 (chŏlgap) genaamd, worden van de naaste familie
van de bruidegom aan de bruid gegeven. De familie van de bruid geeft de vrienden van de bruidegom een soort giftendoos, de 함값 (hamgap). Ten slotte wordt er nog voedsel en wijn uitgewisseld
tussen de twee families. Dit heet 상수 (sangsu). Sommige van deze tradities worden helaas ook in
traditionele huwelijken niet meer uitgevoerd. Het uitwisselen van rituele zijde (예단) en het bepalen
van de prijs van de geschenkdoos, de 함값, die in de nacht voor de bruiloft bij de ouders van de bruid
wordt afgeleverd door de vrienden van de bruidegom, zijn rituelen die nog steeds gebruikelijk zijn.
De dag voor de ceremonie reist de bruidegom te paard naar het huis van de familie van zijn bruid,
waar de hoofdceremonie plaatsvindt. Gedurende de optocht van het huis van de bruidegom naar
dat van de familie van zijn bruid wordt de weg verlicht met handlantaarns. Na drie dagen te hebben
verbleven in het huis van de familie van de bruid vertrekken de bruid en bruidegom, respectievelijk
per 가마 (gama, ‘draagstoel’) en te paard naar het huis van de bruidegom. Bij de bruidegoms familie
blijven beiden dan wonen.
De huwelijksceremonie, 혼례 (honrye) of 대례 (taerye) genaamd, bestaat uit verschillende kleine rituelen waaronder veel buigingen en symbolische gebaren. De familie van de bruidegom draagt vaak
een kist met huwelijksgeschenken voor de familie van de bruid. Huwelijkseenden zijn een hierbij
een symbool voor een lang en gelukkig huwelijk en kraanvogels staan voor een lang leven. De kraanvogel wordt soms ook weergegeven op de sjerp van de bruid. Voordat de echte ceremonie begint,
vindt er nog een traditie plaats. De bruidegom geeft een wilde gans aan de moeder van de bruid. Dit

34

太狸記・五月号

is een belofte van de bruidegom aan zijn aanstaande schoonmoeder dat hij goed voor haar dochter
zal zorgen gedurende zijn gehele leven. Ganzen blijven namelijk trouw aan slechts één partner in
hun leven. Traditioneel was deze gans levend, tegenwoordig wordt vaak een houten gans gegeven.
Tijdens de huwelijksceremonie dragen de bruid en bruidegom formele hofkostuums, die door gewone mensen enkel op hun huwelijksdag gedragen mochten worden. Deze traditionele kleding,
한복 (hanbok) genaamd, bestaat voor de bruid uit een 저고리 (chŏgori, ‘een kort jasje met lange
mouwen’), waar twee linten aan vastzitten om een soort strik genaamd 옷고름 (otgorŭm) te vormen, een 치마 (ch’ima, ‘hoge, lange wikkelrok’) en zijden schoenen met daarin katoenen sokken.
Daarbij draagt de bruid soms een witte sjerp waarop belangrijke symbolen of bloemen staan. Ook
een hoofddeksel of kroon wordt soms gedragen. De 노리개 (norigae) is een decoratie van de 한복
die door Koreaanse vrouwen van alle klassen al gedurende eeuwen wordt gedragen op de 치마 of de
linten van de 저고리. Voor de bruidegom bestaat de 한복 ook uit een jasje met wijde mouwen, ook 저
고리 genaamd, en een ruimzittende broek die bij de enkels met bandjes bij elkaar gebonden is.Over
het kostuum kan een hemd gedragen worden en ook een zwarte hoed wordt wel eens gedragen.
De huwelijksgeloften worden gedaan in een ceremonie die 군베레 (kunbere) wordt genoemd. De
bruid en bruidegom buigen naar elkaar en maken het huwelijk officieel door beiden een speciale
wijn te drinken uit een kalebas die door de moeder van de bruid gekweekt is.
Een aantal dagen na de grote huwelijksceremonie volgt de 폐백 (p’ye baek), een ceremonie die met
familieleden in besloten kring wordt gehouden, in het huis van de bruidegom. Dit is het moment
waarop de bruid haar schoonouders formeel begroet. Ook draagt de bruidegom zijn moeder en
daarna zijn vrouw op de rug als symbolisatie dat hij de verplichtingen aan zowel zijn moeder als zijn
vrouw heeft geaccepteerd. Tijdens de 폐백 biedt de bruid dadels (staan voor vrouwelijke geslacht)
en kastanjes (staan voor het mannelijke geslacht) aan haar schoonouders aan. De schoonouders
bieden sake aan en gooien dan de dadels en kastanjes naar de bruid die ze op moet vangen in haar
huwelijksrok. De opgevangen vruchten staan voor het aantal kinderen waarmee de bruid en bruidegom gezegend zullen zijn. Later worden de opgevangen vruchten opgegeten door het bruidspaar.
Tenslotte is er nog het bruiloftsbanket, waarbij de enige benodigdheid noedelsoep is. Lange noedels
staan voor een lang en gelukkig leven. Verder is ook 떡 (ddŏk, ‘plakkerige rijstkoek’) een bij veel
ceremonies geserveerde Koreaanse snack, vooral bij huwelijken.
Hoewel Koreanen veel aspecten van de traditionele Koreaanse huwelijksceremonie blijven volgen, lijken Koreaanse huwelijksceremonies tegenwoordig meer op westerse huwelijksceremonies.
Echter, in dorpen en speciale musea worden deze ceremonies nog wel regelmatig uitgevoerd, waardoor ze toch niet verloren gaan. • Door Maria van der Linden

太狸記・五月号

35

n
m
u
l
o
C
s
n
e
e
l
Jo
De laatste Tatanukiki is alweer gemaakt, de tentamens komen er alweer aan en de laatste loodjes aan
de scripties worden gelegd. Het einde van het studiejaar is alweer in zicht en dat is sneller gekomen
dan ik had verwacht. Nog een paar weekjes, misschien wanneer deze Tatanukiki in jullie handen is
nog maar twee of zelfs minder. De stress begint zich op te hopen om deadlines te halen en dat merk
je. Vermoeidheidssymptomen beginnen op te komen en de concentratie begint af te zwakken. Maar
we kunnen nog studeren, want ook op dat gebied wordt het moeilijker.

“Parasite single? Aantrekkelijk idee!”
Met het laatste nieuws rondom de financiën qua studeren mogen we immers nog blij zijn als we dat
kunnen blijven doen. Geld wordt alsmaar minder of helemaal niet meer toegeschreven aan studenten en boetes beginnen rondom ieders hoofd te cirkelen. En wat willen we doen in de toekomst?
Gaat het ons überhaupt wel lukken om ooit een baan te vinden? Of zijn we verdoemd tot baantjes
waar we te hoog voor zijn opgeleid? Zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Weten de tweedejaars
al wat voor een minor ze willen gaan doen? En weten de derdejaars al wat hun Master wordt?
Het is lastig, maar straks wordt je ingehaald door de toekomst en als je er dan pas achter komt dat
je wat je doet eigenlijk niet wilde, is het te laat. Althans dat is mijn eigen doemscenario. Momenteel
leef ik in een waas naar de vakantie toe. Elke dag denk ik weer: “Is er nu alweer een week voorbij?”
en sta ik er weer bij stil dat ik eigenlijk al weet wat ik de week erop aan het doen ben. Vaak wordt
me verweten dat ik teveel met de toekomst en het verleden bezig ben en nooit in het nu leef, maar
daar is, naar mijn mening, deze maatschappij ook helemaal niet op ingesteld. Al vanaf ons vijftiende
levensjaar worden we geacht keuzes over de toekomst te maken. Die wist ik toen niet, en nu ook nog
maar vaag en iedere keer weer denk ik aan de keuzes die ik beter anders had kunnen maken.
Daarbij bedoel ik niet dat ik ontevreden ben met mijn keuze voor Japanstudies, integendeel zelfs, ik
ben het zelfs interessanter gaan vinden dan ik ooit had verwacht. Japan en zijn cultuur hebben me
aan het denken gezet. Omdat Japan al in de jaren negentig met een recessie te maken kreeg, vraag
ik me af of onze cultuur ook te maken gaat krijgen met bepaalde verschijnselen zoals zij die hebben.
Wat dacht je van パラサイトシングル (parasite singles)? Zullen wij daar ook te kampen mee krijgen?
Zelf lijkt het mij een aantrekkelijk idee. Lekker veilig bij je ouders wonen, eten wordt voor je gemaakt, de was wordt voor je gedaan en je hebt altijd een dak boven je hoofd. Maar dat is misschien
alleen de ideale versie ervan. Immers, je bent altijd afhankelijk van iemand. Ik denk niet dat ik het
zou willen of kunnen.

36

太狸記・五月号

Of misschien zullen we iets krijgen zoals de ニート (NEETs, ‘Not in Education, Employment or
Training’ )? Hierbij bedoel ik niet zozeer dat jonge mensen totaal niet gaan werken, maar de vorm
van verzet tegen de huidige vorm van werken zoals opgezet door de babyboomgeneratie. We worden
verwacht een bepaald niveau onderwijs te volgen, het liefst een vervolgopleiding te gaan doen om
daarna in een bepaalde baan aan de slag te gaan. Alsof dit de enige manier is om een leven op te
bouwen. Ik bedoel dat jonge mensen andere vormen van het opbouwen van hun leven gaan creëren.
Men neemt niet zomaar meer genoegen met een kantoorbaan. Het moet uitdagend zijn en het moet
ervoor zorgen dat je jezelf kan ontwikkelen. Het kan natuurlijk ook zijn dat dit alleen maar in mijn
eigen gedachte gebeurt, omdat ik wil dat het zo is.
Waar ik wel van overtuigd ben, is dat de maatschappij verandert. Het zal niet meer blijven zoals het
twee à drie generaties geleden is opgezet. Waar we naartoe gaan weet ik niet. Meer vrijheid, minder
vrijheid? Goed of slecht? We zullen het voorlopig niet weten. Maar is het nu eenmaal niet iets dat
elke generatie zich afvraagt? Wat zal de toekomst ons gaan brengen? • Door Joleen Blom

太狸記・五月号

37

e
l
i
b
a
t
n
a
C
e
m
Anime: Noda
Nodame Cantabile is een anime voor echte muziekliefhebbers. Klassieke muziek wel te verstaan.
Duik mee in het alledaagse leven op een conservatorium in Japan!
Chiaki Shinichi is een getalenteerde leerling; hij kan zowel piano als viool goed spelen. Maar hij
wil veel liever een dirigent worden. Daarvoor zou hij les in het buitenland moeten nemen. Door zijn
grote talent vraagt iedereen zich af waarom hij dat niet gaat doen; hij zou dan zo heel beroemd kunnen worden. Natuurlijk wil Chiaki dit zelf ook heel graag, maar hij kan dit niet. Toen hij klein was
heeft hij een vliegtuigongeluk meegemaakt en is hij bijna verdronken, waardoor hij geen vliegtuig
of boot meer in durft te stappen! Chiaki zit dus vast op dit conservatorium in Japan en baalt daar
verschrikkelijk van. In zijn ogen zijn alle andere muzikanten maar gemiddeld en de leraren geven
hem geen uitdagingen.
Maar dit verandert als hij voor het eerst Nodame ontmoet. Noda Megumi speelt piano en is de complete tegenpool van Chiaki. Ze geeft totaal
niets om persoonlijke hygiëne of hoe ze eruit ziet, en haar pianospel
is alles behalve perfect. Waar Chiaki heel strikt is in zijn muziek speelt
Nodame veel vrijer en meer op gevoel, maar ze speelt wel foutloos. Chiaki wordt geraakt door haar manier van spelen. Per toeval komen ze in
dezelfde les terecht, waar ze samen een pianostuk moeten pelen. Dan
blijkt dat ze heel goed bij elkaar passen, al is het maar omdat Chiaki de
enige is die zich kan aanpassen aan Nodame’s pianospel!

Nodame wordt verliefd op Chiaki, maar hij wil daar niets van weten. Toch blijft Nodame hem volgen, en ze leren veel van elkaar. Dan krijgt Chiaki op een dag de kans om voor het eerst een heus
orkest te dirigeren. Vanaf dan begint het verhaal echt goed op gang te komen!
Ik vond Nodame Cantabile een frisse afwisseling in de anime over muziek. Meestal denk je dan
gelijk aan een anime over Japanse pop of rock bandjes die je volgt op hun weg naar beroemdheid
(Beck, K-ON!, Solanin, Angel Beats). Voor zover ik weet zijn er ook maar weinig anime over klassieke
muziek, waarschijnlijk om dat het toch een minder populaire muziekstroom is, zeker in de doelgroep van manga en anime. Maar Nodame Cantabile laat deze muziekstijl van een totaal andere kant
zien, het wordt gewoon leuk om naar te kijken en luisteren!

38

太狸記・五月号

Allereerst blijft elke episode leuk door de geweldige humor. Laat ik als voorbeeld zeggen dat er één
specifieke scène is tijdens een concert waar de violen in een nogal aparte positie worden bespeeld!
Dat heeft meteen te maken met het tweede interessante punt van deze anime. Het gaat namelijk
over jonge mensen die een passie hebben voor klassieke muziek, waarmee ze laten zien dat klassieke
muziek ook in deze moderne tijd gewaardeerd wordt en dat de klassiekers ook vernieuwd kunnen
worden, al is het maar in het vasthouden van de instrumenten! Daarom is dit ook echt een aanrader
voor mensen die nooit interesse hebben gehad voor klassieke muziek. Je komt erachter hoeveel tijd
en moeite er wordt gestopt in een concert, en ook hoe leuk het is om die muziek te maken. Want
muziek is niet alleen de techniek, het gaat er ook zeker om dat je er lol in hebt!
Dankzij de veelzijdige personages, van wie je al snel gaat houden, kun je je heel goed inleven in hun
ervaringen. De kracht van de muziek komt naar voren; hoe het de mensen in een concertgroep bij
elkaar houd, hoe het een persoonlijke expressie is van ieders gevoelens. Je wordt echt meegesleurd
in het verhaal en in de muziek. Het laat zien hoe belangrijk samenwerking is, en hoe moeilijk het
eigenlijk is om dirigent te worden. Passie, hard werken, vriendschap, liefde en samenwerking is
waar deze anime om draait.
Deze anime volgt letterlijk het dagelijks leven op een conservatorium, van thuis eten en slapen tot
lessen, repeteren en optredens. Je leert steeds nieuwe personages kennen en volgt ze terwijl ze
dingen leren en zich ontwikkelen in hun muziek en hun relaties. Ik denk dat deze anime voor velen
interesse kan opwekken in klassieke muziek, en anders is het alsnog gewoon leuk om naar te kijken
voor het levensverhaal van de personages en de humor!
Het moet erg moeilijk zijn om het bespelen van zoveel verschillende instrumenten goed te animeren, en dan ook zo dat het klopt met de muziek. Maar in Nodame Cantabile is dit naadloos gegaan,
daarvoor moet ik ze echt een compliment geven! Daarnaast is de muziek de ze maken super mooi.
Voor degenen die het zich afvragen, cantabile is een muzikale term en betekent ‘zangerig’ of ‘als gezongen’. Dit zie je ook terug in de anime, want tijdens de concerten klinkt het alsof de instrumenten
spelen zoals mensen iets zouden zingen. • Door Jorine Groenendijk

太狸記・五月号

39

n
e
h
c
t
i
K
s
’
m
i
K
Recept Omurice
Omurice (of: omuraisu), is een modern Japans gerecht waarin Westerse invloeden te vinden zijn. De
naam zegt het al: het gerecht bestaat uit omelet en rijst. Er wordt gezegd dat het gerecht is ontstaan
rond het begin van de twintigste eeuw, in een Westers restaurant genaamd ‘Renga-tei’, gevestigd in
het Ginza district van Tokio. Het is tegenwoordig erg populair geworden in zowel Japan als ZuidKorea en het wordt thuis en in Westerse restaurants regelmatig gegeten. Zelf had ik nooit kunnen
bedenken dat rijst met ketchup lekker zou smaken, maar Japan weet me elke keer weer te verrassen.
Benieuwd geworden? Lees dan snel verder!

Bereidingstijd:
circa 30 minuten
Personen: 4
Ingrediëntenlijst*
4 eieren
1 ui
400 gram witte rijst
100 gram wortel
100 gram champignons
150 gram kip
boter of olie
zout en peper
ketchup

40

太狸記・五月号

Bereidingswijze
Kook de witte rijst.
Snijd de ui, wortel, champignons en kip in kleine blokjes. Voeg naar smaak zout en peper toe aan
de kip.
Verhit een grote koekenpan of wok en voeg wat olie of boter toe.
Fruit eerst de stukjes ui totdat ze doorzichtig zijn geworden en voeg daarna de kipblokjes, wortel en
champignons toe. Bak alles totdat de kip gaar is.
Zet het vuur lager, voeg de gekookte rijst toe en roer alles goed door.
Breng alles op smaak met ketchup (circa. 8 ~ 10 eetlepels), zout en peper, roer het geheel weer goed
door en zet het vuur uit.
Klop in een kom 1 ei los en voeg naar smaak zout en peper toe. Verhit een koekenpan, voeg wat boter
of olie toe en bak hierin de omelet.
Leg op een bord een hoopje van het rijstmengsel, bedek deze met de omelet en versier met ketchup.
Herhaal dit proces met de overgebleven eieren en het rijstmengsel.
いただきます (itadakimasu)! 잘 먹겠습니다 (jal meokgesseumnida)! Eet smakelijk! • Door Kim
Dang
*Je kunt ook de kip vervangen voor hamblokjes, of twee eieren per persoon eten. Smaken verschillen!

太狸記・五月号

41

!

s
c
i
P
y
t
r
a
P
e
t
s
De Be

42

太狸記・五月号

太狸記・五月号

43



Collecties

TaTanukiKi

Media

TaTanukiKi 2011-2012--4