-
Titel
-
2010-2011 | 4
-
Nummer
-
4
-
extracted text
-
ＬＶＪＳＫ Ｔａｎｕｋｉ
LVSJK Tanuki
五
月
Tatanukiki-redactie
Hoofdredacteur & vormgever:
Guan van Zoggel
Adjudant hoofdredactrice:
Kirsten Janssen
Redactieleden:
Robert Beers
Melissa Costa
Liselore Goossens
Emily Maas
Tom Omes
Bestuur van Tanuki
Praeses
Loraine Gilsing
Ab-Actis
Caspar Westelaken
Quaestor & vice-voorzitter
Bas Oostdijk
Hoofdredacteur
Guan van Zoggel
Webmaster
Tom Omes
Assessor
Joleen Blom
Commissievoorzitters
Feestcommissie
Jocelyn van Alphen
Cultuurcommissie
Bas Oostdijk
Kampcommissie
Robert Beers
Reiscommissie
Bas Oostdijk
TFC Banzai
Mattias van Ommen
Raad van Toezicht
Bob Nijkamp
Mattias van Ommen
Isaura van den Berg
2 • Editorial
社説
Editorial
Ik mis ‘t, en niet zomaar een beetje. Van de zeer
appetijtelijke katsudon en het doelloos ronddwalen door de talloze Book-Off’s, tot geur van
de camellia die vanuit het flesje Tsubaki dat
dagelijks een onzichtbaar pad bewandelde en
mijn reukoorgaan lieftallig streelde. En niet te
vergeten: het zachte gezoem van de airconditioning, dat mij ‘s avonds niet alleen een goedenacht wenste, maar ‘s ochtends ook de eerste
was die me begroette.
Terwijl ik in mijn map van zomervakantiekiekjes op zoek was naar een geschikte foto
om de ruimte bovenaan deze preek op te vullen,
raakte ik opnieuw bevangen in een waas van
herinneringen. Deze keer niet de bijzondere gebeurtenissen of opvallend leuke moment, maar
juist de kleine details van elke dag. De op een
目次
Inhoudsopgave
Inhoudsopgave
Tanuki Shimbun
Lezing theeceremonie
Tanuki & SVS Spring Fling Gala
Research in Progress
Beroepenavond
Berlijnreis
Tanuki’s Yakuza feest
Het Rode Kruis voor Japan
4
4
5
6
6
8
9
Japan
Het modemekka van Japan
Verhaal: Een dood geheim
10
14
Columns
Tomes: De Wereld Draait Te Snel Door
Memoirs of a Geisha
Ryuugakusei: Pim Omes
Masterstudente Diana
gezicht lijkende kraan van de veel te kleine badkuip, of de versleten Crocs van de vrouw die mij
wekelijks voorzag van een portie verrukkelijke
ramen. Dan heb ik het nog niet gehad over de
supermarktkassière wiens gelaat wemelde van
de wijnvlekken, bij wie - al dan niet bewust - ik
elke middag aan de kassa stond. Oh wacht, heb
ik ‘t al gehad over de ekiin op het perron van
Ekoda, die bij elke passerende trein middels een
Tarantino film-achtig schietend gebaar duidelijk maakte in welke richting de volgende trein
zou rijden? Nog niet hè.
Eigenlijk - schitterend woord dat, overigens - zou ik er een verhalenbundel van moeten
maken. ‘Fijne momenten in Japan,’ noem ik ‘t
dan. Ik schrijf, jullie lezen. Zoals we dat dit hele
jaar al gedaan hebben. Bedankt.
guan van zoggel
16
20
24
28
Media
Film: The Pillow Book
Game: Inazuma Eleven
De geschiedenis van hentai
22
23
26
Meer Azië
Táng-poëzie, Facebook en Pink Floyd
Homoseksualiteit in Zuid-Korea
30
32
Inhoudsopgave • 3
n
e
it
e
it
v
ti
c
a
ik
u
n
a
T
te
Recen
狸新聞
Lezing theeceremonie
2 maart 2011
Tanuki & SVS Spring Fling
11 maart 2011
Enige tijd geleden organiseerde Tanuki voor jullie een lezing over en demonstratie van de Japanse theeceremonie.
Speciaal voor deze gelegenheid kwam
Dr. Higashino uit Osaka naar Leiden om ons
de kunst van de thee te tonen. Na langdurige
en nauwkeurig uitgevoerde voorbereidingen te
hebben getroffen stond zij klaar om de geïnte-
Vrijdag 11 maart was het zover; jurken en stropdassen uit de kast voor het Tanuki & SVS Spring
Fling Gala! Posters à la Japanologe Roxy van
Beek kondigden het feest van het jaar al vroeg
aan; hèt moment voor de Aziëlovers om te laten
zien dat ze naast papers schrijven en kanji stampen ook een gezellig feestje kunnen bouwen.
De locatie was de eerste verdieping van
resseerde Japanologen te onderwijzen. De interesse voor de lezing bleek (mede door de belofte van verse thee) enorm groot en de zaal was
al snel aangenaam vol.
Na de introductie over de geschiedenis
en verschillende tradities van de theeceremonie ging Dr. Higashino (overigens geheel in het
Japans) verder met het uitleggen van de handelingen tijdens de ceremonie terwijl er alvast
wat Japanse lekkernijen werden uitgedeeld. Als
klap op de vuurpijl maakte zij ook nog eens thee
voor enkele studenten en mochten de studenten
zelfs proberen de thee te vervaardigen! Al met
al kunnen we terugkijken op een geslaagde en
tevens leerzame middag!
sociëteit Quintus, die al behoorlijk vol was toen
ik met een aantal andere eerstejaars Japans rond
een uur of tien binnenkwam. Ik was van tevoren
even bang dat er een schaduw over het gala zou
hangen vanwege de aardbeving en tsunami in
Japan die die dag hadden plaatsvonden, maar
dat was absoluut niet het geval. Het was tijd
alle ledematen los te gooien en je danskunsten
te showen. Van de Tanuki-feestjes dit jaar (de
geslaagde Nerd Party, de knusse Pirates versus
Ninja’s Party en de spacende Back to the Future:
80s Blacklight Party) was het Spring Fling Gala
4 • Tanuki Shimbun
bas oostdijk
Research in Progress
16 maart 2011
toch echt het best! Op het eerste gezicht zag ik
weinig bekenden; hier en daar een loslopende
sempai en een bekend gezicht van het Arsenaal.
Gelukkig kwamen later meer bekende
gezichten binnengedruppeld, maar toen zat de
sfeer er al goed in (zou dat iets te maken hebben gehad met het onbeperkt drinken?). Overal
lachende gezichten en goede muziek verzorgd
door de band Chubby Louis, later afgelost door
de Japanologenband Beter dan Peter. Meedansen op de muziek werd later wat lastiger door
de gebroken glazen op de grond, maar de echte
die-hards zijn niet te stoppen en gaan gewoon
door. Dan haal maar je zo nu en dan een centimeter glas uit je schoen, who cares?
Helaas kwam drie uur ’s ochtends veel te
snel en moest het barpersoneel van Quintus de
leden Tanuki en SVS en alle andere blije mensen
eruit gooien. Tot de volgende partèh!
Soms vraag je je wel eens af: waarom duurt
het zo verdomd lang voordat mijn tentamen
nagekeken is? Waarom is die paper na twee
weken nog steeds niet nagekeken? Research in
Progress bood het antwoord op deze vragen.
Normaal zijn het de studenten die hun
onderzoek presenteren, maar bij Research in
Progress werden de rollen omgedraaid: kri-
kirsten janssen
guan van zoggel
tische studenten in de zaal, presenterende docenten aan het woord. Tijdens deze eerste editie van Research in Progress beten dr. Winkel
en dr. Herber de spits af. Dr. Winkel vertelde
over haar onderzoek van de manieren waarop
Japanners door de eeuwen heen spullen verzamelden. Dr. Herber gaf aan nog niet zo ver
te zijn met zijn onderzoek, maar schetste een
duidelijk beeld hoe het Japanse rechtsysteem
door de jaren heen ontwikkeld is op verschillende gebieden.
Na afloop hebben de aanwezigen samen
met de docenten in een informele sfeer geborreld. Gelukkig vonden zowel de docenten als de
studenten Tanuki’s eerste Research in Progress
een groot succes!
Tanuki Shimbun • 5
n
e
it
e
it
v
ti
c
a
ik
u
n
a
T
Recente
狸新聞
14 april 2011
En dan nog dit:
Tanuki’s Berlijnreis
22 t/m 25 april 2011
‘Japans? Leuk hoor. En waarom geen Chinees?’
Je oudtante las die ochtend in de krant dat
China booming is, en vraagt zich natuurlijk af
waarom je dan Japans studeert. Om voortaan
op knotsgezellige familiebijeenkomsten uit te
doeken te kunnen doen waarom er in hemelsnaam mensen zijn die zich in Japan verdiepen,
organiseerde Tanuki in samenwerking met de
Leidse Alumnikai de tweede beroepenavond
van dit collegejaar.
De belangstelling voor zulke gelegenheden was en is immers groot; ook nu luisterden bijna dertig belangstellenden naar de verhalen van de op de arbeidsmarkt door de wol
geverfde alumni. De centrale lijn in het betoog
van Colette Gonsalves, Lucree van den Heuvel
en Annemarie van Dijk, namelijk dat je in de
meeste gevallen niet direct iets met je kennis als
Japanoloog zult kunnen, kwam voor velen dan
wel niet als een verrassing: het zet je wel met
beide benen op de grond. Het gemeenschappelijke advies luidde dan ook om er iets naast te
doen: Japans laat zich namelijk wel goed combineren met andere opleidingen, zo bewezen in
ieder geval de drie spreeksters.
Mocht dit je oudtante niet overtuigen,
dan kun je ervoor kiezen om de uitdaging van
je liefde voor de Japanse cultuur op een onwetende over te brengen aan te gaan. Ook al is dat,
zo leert de ervaring, vaak bij voorbaat een verloren strijd.
Vrijdag 22 april, rond een uur of kwart voor
zeven, verzamelden wij ons op het station van
Leiden. Het was vroeg, maar wij diehards hadden
het er graag voor over. Wat die vrijdag ons zou
brengen was een lange treinreis van ruim zeven
uur via Schiphol met als bestemming Berlijn.
Lang duurde de reis echter niet voor het
gevoel, temeer vanwege de gezelligheid in de
coupé, en we kwamen dan ook snel aan in de futuristische Hauptbahnhof. Daarna propten we
ons met onze koffertjes en weekendtassen in een
bus afgeladen met toeristen waarna de deuren
nauwelijks meer dicht konden, om uiteindelijk
ons hostel te kunnen vinden. De avond die erop
volgde stond garant voor wat sightseeing, eten,
drinken en uiteindelijk op tijd naar bed want het
beloofde een druk weekend te worden.
De volgende dag hadden we afgesproken
met wat studenten die ook Japans studeerden.
Zij hadden ons begeleid in het museum voor
Oost-Aziatische kunst, en naarmate de gesprekken vorderden kwam eenieder erachter dat zowel de Nederlandse als Duitse Japanologen vele
dingen met elkaar gemeen hadden. Niet alleen
excentrieke docenten en rivaliteit met Sinologie,
maar ook dezelfde frustraties binnen de studie
en dezelfde humor. Samen bezochten we op
aanraden van de Duitse studenten een Japans
restaurantje met uitstekende ramen en gyoza.
Wat daarna volgde was nog meer sightseeing en
veel gewinkel, om daarna de dag af te sluiten in
Beroepenavond
6 • Tanuki Shimbun
tom omes
gr
üs
独国
se n
aus
een smaakvolle Indiase tent met goedkope maar
appetijtelijke cocktails. Ook de Duitsers deden
gewoon met ons mee en hoe vaker de cocktails
bleven komen hoe gezelliger het werd…
Met een zuinig mondje begaven we ons
de volgende dag naar restanten van de Berlijnse muur,deden een stadstour met een bus,
Museuminsel, en nog veel en veel meer gezelligheid met als afsluiter hetzelfde Indiase tentje.
De laatste dag bood voor ons allen de kans nog
onze laatste dingetjes te doen, te eten en te zien,
waarna het tijd was om bepakt met warme ervaringen en veel vuile was weer terug te keren
naar ons dagelijkse leven in Leiden. Twee koffie!
robert beers
Tanuki Shimbun • 7
n
e
it
e
it
v
ti
c
a
ik
u
n
a
T
te
Recen
狸新聞
Tanuki’s Yakuza feest
27 april 2011
Een tijd geleden vroeg Tanuki jullie via een poll
op de website te stemmen op welk feest jullie
het liefst zouden willen vieren. De merenheid
koos voor het jaarlijkse Yakuza-feest. Met het
gala én alweer een half semester achter de rug,
was het op 27 april tijd om jezelf weer eens vol te
kliederen met kanji.
Na een aantal geslaagde feesten was het
tijd voor een ander decor, vond de feestcommissie, met het stijlvolle Dok 2 als antwoord.
Het werd verder opgeleukt met kalligrafie op
heus rijstpapier en op de achtergrond films
van Beat Takeshi. Maar niet alleen de locatie,
ook de leden hadden zichzelf rijkelijk versierd.
Eerstejaars met tattoo’s (getekend, dat wel) op
hun gezicht, ouderejaars met hele kunstwerken
op hun armen, de dames gehuld in yukata’s en
heren in pak of overhemd. Oók de barmensen
deden hun uiterste best om de mojito’s zo perfect en lekker mogelijk te maken. Dat er een
ongekend gezellige sfeer hing en het Yakuzafeest een groot succes was, moge duidelijk zijn.
Niet onbelangrijk om te melden is dat
Tanuki alle inkomsten van het Yakuza feest doneert aan de hulptroepen in Japan (zie volgende
pagina). Dus er is niet alleen fanatiek gefeest die
avond, maar ook nog eens mooi bedrag verzameld voor het goede doel!
8 • Tanuki Shimbun
guan van zoggel
狸新聞
Het Rode Kruis voor Japan
Zoals ons allemaal niet is ontgaan, heeft op 11 maart zich een verschrikkelijke natuurramp in
Japan plaatsgevonden. Een zeebeving met de kracht van 9 op de schaal van Richter en diens
verwoesting van ruim 100.000 huizen, zorgde voor meer dan 250.000 evacués. Docenten en ook
studenten van ons departement Japanologie werden uitgebreid gehoord in de media. Steunbetuigingen groeiden in rap tempo, ook de paus bad voor de slachtoffers, en regeringsleiders zeiden
massaal hulptroepen toe aan het rampgebied. Een andere instelling die haar steentje bijdraagt is
het Rode Kruis. Namens de Tatanukiki sprak ik met Kathy Mueller, communicatie manager van
het Internationale Rode Kruis.
Mueller vertelt dat zo’n 60.000 medewerkers, veelal gekleed in hun grijze en rode kleding, overal hun handen uit de mouwen steken; het coördineren van de logistiek, het verlenen
van medische en psychologisch sociale hulp, en het uitdelen van voedsel, schoon drinkwater,
warme kleding, warmte, medicijnen en beddengoed. In het rampgebied zijn zo’n 400 van de
2.400 dokters en verpleegkundigen actief. Zij houden zich bezig met het verlenen van eerste
en medische hulp en het uitdelen van warme maaltijden, water en dekens. Verder zegt ze dat
het niet altijd mogelijk is om adequaat in de behoeften van de slachtoffers te kunnen voorzien,
hoofdzakelijk vanwege een gebrek aan brandstof wat de logistiek soms erg bemoeilijkt.
Zo’n 188.000 mensen uit het getroffen gebied hebben geen huis meer. Naast de mensen
die hun thuishaven hebben moeten verlaten, hebben ruim 650.000 gezinnen geen toegang tot
schoon drinkwater. Het Japanse Rode Kruis heeft 70.000 tijdelijke woningen ingericht met
huishoudelijke apparaten. Elk huis heeft een koelkast, wasmachine, rijstkoker, magnetron en
televisie. Deze woningen zullen een grote stap voorwaarts zijn richting herstel; mensen keren
langzaam weer terug naar hun dagelijkse leven.
Ook in Nederland kunnen we bijdragen aan de hulp die geboden wordt door het Rode
Kruis. Op woensdag 13 april heeft de Nationale actiedag Nederland Helpt Japan plaatsgevonden, wat een groot succes was. Bovendien vinden er benefietevenementen plaats waarvan de
opbrengst ten goede komt aan het Rode Kruis. Wil je zelf een verschil maken? Naast bidden en
denken aan de getroffenen kan je ook een substantiële bijdrage leveren via giro 6868.
robert beers
Tanuki Shimbun • 9
月特集記事
Het modemekka van Japan
Jocelyn van Alphen is een derdejaars Japanologe (vierdejaars als je haar jaar in Japan meetelt),
met een grote voorliefde voor mode. Loop je haar voorbij en slaakt ze op dat moment een diepe
zucht, dan weet je dat je kledingkast eens moet herzien. Hieronder alvast wat do’s en don’ts.
Ik denk niet dat ik lieg als ik zeg dat Japan een waar modemekka is. Vooral in de grote steden wemelt het van de warenhuizen waar fashionista's zich helemaal kunnen uitleven. Denk bijvoorbeeld
aan de Shibuya 109 in Tokyo- negen verdiepingen vol met de hipste kleding en accessoires. Maar
ook liefhebbers van street fashion kunnen hun lol niet op in het Land van de Rijzende Zon. Wie heeft
tegenwoordig immers nog niet van de Harajuku Girls gehoord?
In Japan wordt mode bloedserieus genomen. Zo lopen Japanse modeliefhebbers mijlen voor op hun
Westerse tegenhangers. Waar bijvoorbeeld in 2009 Japanse meisjes al te zien werden in zogeheten
gebloemde maxi-dresses, is die trend in Nederland anno 2011 pas een beetje aan het doorzetten.
Wie de menigte dus graag voor is, doet er goed aan om te kijken wat de Japanners dragen. Voor inspiratie zijn er talrijke modeblogs gewijd aan Japanse stijl te vinden, zoals stylefromtokyo.blogspot.
com, japanesestreets.com en fuckyeahjapanfashion.tumblr.com.
Het ultieme modespektakel in Japan is Tokyo Girls Collection, een evenement dat sinds 2005 elk
voor- en najaar in Tokyo gehouden wordt. Bij TGC is iedereen welkom en bezoekers kunnen de kledingstukken terwijl ze geshowd worden via hun mobiele telefoons kopen. Een klein leger fotografen
en ict'ers legt de artikelen vast op beeld terwijl de modellen de catwalk op flaneren, en binnen luttele
seconden verschijnen die foto's op de telefoons van de toeschouwers. Met een buy now-button dus.
De spectaculaire finale van Tokyo Girls Collection
10 • Het modemekka van Japan
De TGC duurt maar liefst vijf uur en bezoekers kunnen naast modeshows genieten van optredens
van bekende artiesten, guest appearances van beroemdheden en een enorm aantal boetiekjes maar
de laatste schoonheidsartikelen kunnen worden ingeslagen. De vorige show trok maar liefst 30,000
bezoekers en was via YouTube live te volgen.
Ook de Japanse grootmeesters van haute couture worden door de fashion elite zeer hoog in het
vaandel gehouden. Geprezen wordt vooral de vooruitstrevendheid van de ontwerpers.
De typische Japanse haute couture-look is losjes en ongestructureerd, wat vaak het resultaat is van
een zeer ingewikkelde snit. Er worden naast veel sombere en subtiele kleuren stoffen met een rijke
textuur gebruikt. Beroemde Japanse modeontwerpers zijn Yohji Yamamoto, Kenzo, Issey Miyake
en Rei Kawakubo van Comme des Garçons, die enkele jaren geleden een mooie collectie voor H&M
ontwierp.
De bovengenoemde ontwerpers showen hun collecties allemaal tijdens de prestigieuze Paris Fashion Week, maar ook Japan heeft een eigen Fashion
Week. De collecties voor dit najaar zouden aanvankelijk van 18 tot 25 maart in Tokyo gepresenteerd
worden tijdens de twaalfde Japan Fashion Week,
maar wegens de tsunami is besloten het hele evenement af te blazen. Erg jammer, maar natuurlijk
wel begrijpelijk. Ik hoop in ieder geval dat de ramp
geen al te grote gevolgen zal hebben voor de Japanse mode-industrie, want dan zouden we allemaal bijzonder mooie kleding mislopen.
Natuurlijk heeft Nederland ook zijn eigen modecultuur. Zo wordt er twee keer per jaar Amsterdam
International Fashion Week gehouden, het middelpunt van de Nederlandse modewereld. Succesvolle Nederlandse ontwerpers als Viktor & Rolf en
Marlies Dekkers worden internationaal erkend en
worden door de mooiste beroemdheden gedragen.
Maar ondanks dat alles, lijkt mode in Nederland
lang niet zo veel te leven als onder de hippe Japanse jeugd.
Comme des Garçons,
voorjaar 2011
Het modemekka van Japan • 11
FAQ: Kwee-editie • 11
Hoe komt dat? Er zijn een aantal verklaringen. Ten
eerste wonen veel jonge Japanse mensen nog bij
hun ouders, wat ze de financiële mogelijkheid biedt
om relatief dure hobby’s te hebben (zoals mooie
kleding). Daarnaast heerst er in Japan nog steeds
de zogeheten cute culture, waarbij men veel waarde
hecht aan alles wat schattig is. Er mooi of lief uitzien
is daar een vanzelfsprekend onderdeel van. En misschien zijn Japanners gewoon creatiever met mode
omdat ze in hun leven niet vaak de mogelijkheid
hebben om te dragen wat ze nu echt willen. Vanaf
hun kindertijd worden ze in een bepaald keurslijf
geperst en dragen ze uniformen naar school of werk
(want zeg nou zelf, als je salaryman of office lady
bent heb je qua kleding niet bepaald veel creatieve
vrijheid). Als ze dan eens kunnen dragen wat ze willen, dan gaan ze er dan ook helemaal voor. Hoe het
ook zij, jonge Japanners hechten veel waarde aan
hun uiterlijk.
Dit hoeft ook weer niet
iedere dag.
Nederlanders zouden daar misschien iets van kunnen leren. Natuurlijk is innerlijke schoonheid het
allerbelangrijkste, maar er is niets mis met je beetje leuk kleden. Pluspunt is vooral dat wanneer je
een mooie outfit draagt, je meteen lekkerder in je vel zit.
Maar natuurlijk slaan Japanners wel eens door in hun creativiteit. Soms is less echt gewoon more.
Misschien zouden zij dat van ons kunnen leren!
Heb je door dit artikel een zesde zintuig voor mode ontdekt of wil je gewoon weten welke fashion Jocelyn op het moment bezig houdt? Lees
(en vooral kijk!) dan verder op haar Tumblr:
http://intherightshoes.tumblr.com/
12 • Het modemekka van Japan
jocelyn van alphen
エキストラ
Tokyo Fashion Week 2011
Tanuki’s assessor en eerstejaars Japanologe Joleen is thuis in alle vormen van kunst, met name
tekeningen, maar ook de kunst van de mode ligt haar goed. Speciaal op haar verzoek deze inleiding.
Al elf jaar lang organiseert Japan ieder jaar het
evenement Tokyo Fashion Week, waarbij designers van over de hele wereld twee keer in het
jaar hun nieuwe collectie mogen presenteren.
Dit jaar mocht het echter niet baten. De ramp
van 11 maart op Japan richtte veel schade aan
en hierbij werd ook de Japanse mode industrie
getroffen, om te beginnen bij de Tokyo Fashion
Week.
Kort na de ramp probeerde de organisatie van
dit jaarlijkse evenement de boel te sussen door
de datum te verzetten, maar niet lang daarna
moest de Fashion Week toch afgeblazen worden. Er was namelijk een tekort aan elektriciteit, de wegen waren niet goed begaanbaar en de
algemene veiligheid kon niet worden gegarandeerd, aldus de organisatie. Maar wat is nou de
precieze impact van het afblazen van dit event?
De gemiddelde persoon zal wel denken:"Ach,
een evenement meer of minder maakt niets uit,
het is uiteindelijk toch maar kleding."
Hierbij vergist men zich. Niet alleen gaat
er in dit ene evenement een hoop geld om, maar
ook presenteren de designers ieder jaar hun
kleding in de hoop dat het een trend zal worden.
Dit loopt Japan dit jaar natuurlijk allemaal mis.
Winkels moeten sluiten, omdat mensen gewoonweg het geld niet hebben of anders wel iets beters
hebben te doen: namelijk hun leven opnieuw
oppakken. En terecht, maar dit heeft een economisch gevolg. Niet alleen geven de Japanners
minder uit aan kleding, maar ook andere landen,
zoals Amerika, geven minder geld uit aan de Japanse mode: er zijn immers geen nieuwe trends
of kledingstukken op Japans modegebied, want
die zijn of vergaan of nog niet gepresenteerd. Of
andersom: Japanners geven minder geld uit aan
Amerikaanse mode waardoor Amerikaanse winkelketens in Japan moeten sluiten. En dat betekent dus ook economische gevolgen op diens modegebied.
Afgezien van de economische gevolgen,
wat dacht je van de culturele? Vele designs zijn
verloren gegaan en hoewel het niks vergeleken is
met het aantal slachtoffers van deze ramp, is het
zonde. De Japanse mode is toch een vak apart in
de wereld en hierdoor ook een stuk cultuur. En
dat een deel hiervan zomaar is weggevaagd door
de ramp is nu eenmaal betreurenswaardig.
Maar de Japanse modeontwerpers zijn
nog steeds hoopvol en hebben sinds kort hun
overgebleven nieuwe collectie online gezet in de
hoop dat hun designs nog steeds gezien zullen
worden en op deze manier de schade op modegebied beperkt blijft. Dus misschien, heel misschien kunnen we dit jaar toch nog genieten van
een stukje Japanse High Fashion op modegebied.
joleen blom
Het modemekka van Japan • 13
民話
Een dood geheim
Lang geleden, woonde er in de provincie Tamba
een welvarend koopman genaamd Inamuraya
Gensuke. Hij had een dochter die O-Sono heette.
Aangezien zij heel slim en beeldschoon was,
vond hij het zonde om haar te laten opgroeien
met alleen het hetgeen wat plattelandsleraren
haar konden bijbrengen. Hij stuurde haar, onder
toezicht van enkele vertrouwde bedienden, naar
Kyōto, zodat zij daar getraind kon worden in de
beleefde bekwaamheden die ook aan de dames
van de hoofdstad werden bijgebracht. Nadat zij
eenmaal zodanig was opgeleid, werd ze uitgehuwelijkt aan een vriend van haar vaders familie, een koopman die Nagaraya heette, en ze
leefde bijna vier jaar gelukkig met hem. Ze hadden één kind, een zoon. Maar O-Sono werd ziek
en stierf in het vierde jaar na haar bruiloft.
Op de avond van de begrafenis van OSono zei haar kleine zoon dat zijn mamma was
teruggekeerd en dat zij in de kamer boven was.
Men lachte naar hem, maar wilde niet met hem
praten, waardoor hij bang werd en weg rende.
Toen ging een deel van de familie naar boven,
naar de kamer die ooit van O-Sono was geweest.
Aldaar zagen zij verbaasd dat het licht bij een
klein altaar was aangestoken, met daarnaast het
gestalte van de dode moeder. Het leek alsof ze
stond voor een tansu, een kleine kast met lades,
waarin al haar ornamenten en gewaden bewaard werden. Haar hoofd en schouders waren
duidelijk zichtbaar, maar daaronder dunde ze
uit tot in onzichtbaarheid; het leek op een onvolmaakte reflectie van haarzelf, zo transparant
als een schaduw op het water.
Men werd bang en verliet snel de kam14 • Een dood geheim
er. Beneden overlegden zij en al gauw sprak de
schoonmoeder van O-Sono: “Een vrouw is gek
op haar kleine bezittingen, en willicht hechtte OSono veel waarde aan haar eigendommen. Misschien is zij teruggekeerd om ze te bekijken. Veel
doden doen dat, tenzij de bezittingen worden
overhandigd aan de lokale tempel. Als wij de
gewaden en riemen of obi aan de tempel geven,
vind haar geest wellicht rust.
Men stemde ermee in om dit zo snel mogelijk te doen. De volgende ochtend werden de
lades leeggehaald en alle ornamenten en gewaden van O-Sono naar de tempel gebracht.
Maar de volgende avond keerde zij terug en
staarde zoals voorheen weer naar de tansu. Ze
keerde daarna keer op keer iedere avond terug
en het huis werd gevuld met angst.
De schoonmoeder van O-Sono ging naar
de tempel om raad te vragen en legde aan de
hoofdpriester uit wat er allemaal gebeurd. Het
was een Zen tempel en de geleerde oude hoofdpriester heette Daigen Oshō. Hij zei: “Er moet
iets zijn waardoor zij rusteloos wordt, in of nabij
de tansu.” “Maar we hebben alle lades geleegd.
Er ligt niets in de tansu,” antwoordde de oude
vrouw. “Nou,” sprak Daigen Oshō, “vanavond ga
ik naar uw huis en zal ik waken in die kamer en
kijken wat er moet gebeuren. Je moet iedereen
bevelen dat niemand in de kamer mag komen
terwijl ik daar waak, tenzij ik roep.”
Na zonsondergang ging Daigen Oshō
naar het huis en zag dat de kamer voor hem was
klaargemaakt. Hij bleef daar alleen, al sutras
lezend, en niets verscheen tot na het uur van de
Rat. Toen verscheen plotseling de gestalte van
O-Sono voor de tansu. Zij bleef vastberaden kijken naar de tansu.
De priest sprak een heilige formule uit
bestemd voor dergelijke gevallen, en sprak
vervolgens de gestalte aan met de dodennaam
van O-Sono. “Ik ben hierheen gekomen om je
te helpen. Wellicht ligt er iets in die tansu wat
je reden geeft tot onrust. Zal ik proberen het
voor je te vinden?” De schaduw leek in te stemmen door licht te knikken, waarna de priester
opstond en de bovenste lade opentrok. Het
was leeg. Vervolgens opende hij de tweede,
derde en vierde lade, zocht zorgvuldig achter
en onder de lades en inspecteerde nauwkeurig de rest van de kast. Hij vond niets. Maar de
gestalte bleef vastberaden voor zich uit staren.
“Wat wenst zij?” dacht de priester.
Plotseling besefte hij dat er wellicht iets
lag onder het papier waarmee de laden waren
gevoerd. Hij verwijderde de voering van de
eerste lade: niets. Hij verwijderde de voering
van de tweede en derde lade: nog steeds niets.
Maar onder de voering van de onderste lade
vond hij het: een brief. “Is dit het waardoor je
onrustig wordt?” vroeg hij. De schaduw van
O-Sono draaide zich naar hem en keek gefixeerd naar de brief. “Zal ik het voor je verbranden?” vroeg hij. Ze maakte een buiging voor de
priester. “Het zal deze ochtend in de tempel verbrand worden,” beloofde hij, “en niemand zal
het lezen, behalve ikzelf.” De geest van O-Sono
glimlachte en verdween.
De zon was al aan het opkomen toen
de priester eindelijk de trap kwam aflopen. De
familie wachtte nerveus beneden. “Wees niet
bang,” sprak hij, “zij zal niet meer terugkeren.”
En dat deed zij ook niet.
De brief werd verbrand. Het was een
liefdesbrief die aan O-Sono was geschreven toen
zij in Kyōto studeerde. Alleen de priester wist
wat erin stond en haar geheim stierf met hem.
Lafcadio Hearn
Patricio “Lafcadio” Hearn werd in 1850 geboren op het Griekse
eiland Leucadia, waar tevens zijn schrijverspseudoniem op
gebaseerd is. Zijn vader was een Ierse majoor, zijn moeder
een Griekse. Op 41-jarige leeftijd vertrok Hearn naar Japan,
als correspondent voor verschillende kranten. Al gauw liet hij
het journalistieke bestaan achter zich en stortte hij zich volledig op het Japanse leven. Hij werkte als docent Engels aan
de universiteit van Tokio, huwde een Japanse, bekeerde zich
tot het boeddhisme en veranderde zelfs zijn naam in Yakumo
Koizumi. In 1904 stierf Hearn, een jaar na de publicatie van
Kwaidan, waar bovenstaande short story uit afkomstig is.
loraine gilsing
Een dood geheim • 15
人事欄
Tomes: De wereld draait te snel door
Tom is derdejaars Japanoloog en kijkt met
een kritische doch realistische blik naar de
werkelijkheid. In zijn column komen zijn
leven en de harde realiteit bijeen, vaak in het
kader van Japan en Nederland. Deze week
uit Tom zijn frustraties van de Nederlandse
verslaggeving van de ramp in Fukushima.
Wie op vrijdag 1 april jl. naar De Wereld Draait
Door keek, werd net als ik geconfronteerd met
het ‘mediamoment-van-de-maand’ van EenVandaag-oorlogsverslaggever Jan Eikelboom.
Die was op dat moment net terug uit Libië en in
afwachting van een visum voor Tripoli. En omdat er in medialand geen betere manier om de
tijd te doden is dan aan te schuiven bij Matthijs’
vaste rubriekjesverzameling, trakteerde meneer
Eikelboom ons op wat hem het meest was bijgebleven.
Op het moment dat ik me schrap zette
voor afgrijselijke beelden van de burgeroorlog
in Noord-Afrika keek ik recht in het gezicht van
Johan Cruijff. Als Feyenoorder in hart en nieren
smulde Eikelboom van de aanblik van de verwarde nummer 14 die zojuist Ajax ‘t beslissende
duwtje over de rand had gegeven. Vergeten - althans, voor even - waren de verschrikkelijke indrukken die de verslaggever in Libië opdeed: er
zijn belangrijke dingen en hele belangrijke dingen, en dit viel toch echt in die laatste categorie.
Opvallend, hoe snel de ramp in Japan
weer van de radar verdween. Natuurlijk gaat
dat altijd zo met nieuws, en natuurlijk viel het
me nu veel meer op omdat er een land is getroffen dat mij bijzonder na aan het hart ligt. Desalniettemin verschoven de kranten de zaak ook
16 • Tomes: De Wereld Draait Te Snel Door
vrij snel weer naar de lege hoekjes in de buitenlandkaternen, en kwam Japan bij de televisiejournaals binnen de kortste keren pas als
derde of vierde item aan bod. En dat terwijl de
omvang van de ramp toen pas echt zichtbaar
werd. De redacteuren besloten echter dat het
nucleaire gevaar was geweken.
Over tot de orde van de dag. Nu ik het
dan toch over de verslaggeving heb: die liet
op kwalitatief vlak ook nog eens behoorlijk te
wensen over. Op de dag van de ramp zong het
gerucht dat dr. Ethan Mark plaats zou nemen
in bovenstaand gezelligheidsprogramma rond.
Ik durf te beweren dat ik niet de enige was die
met het bord op schoot afstemde op Nederland 3 en vervolgens een kwartier lang naar
een oersaaie verhandeling van twee natuurkundigen over het hoe en wat van een vloedgolf keek. Helaas, deze poging om vanuit een
andere invalshoek het nieuws te verslaan mislukte jammerlijk en was zelfs behoorlijk misplaatst. Op het moment dat het hippe imago van
een programma moet prevaleren boven wat er
echt toe doet, haak ik af.
Het antwoord op de vraag waar dr. Mark
gebleven was maakte het er overigens niet veel
beter op. De DWDD-redactie had graag willen
skypen met iemand in het rampgebied. Zie je
het voor je? Iemand die zichzelf ternauwernood in veiligheid heeft weten te brengen moet
midden in de nacht ten overstaan van een studio aan de andere kant van de wereld uitleggen dat hij zich op zijn minst onprettig voelt
onder deze omstandigheden, terwijl hij zijn eigen naasten niet eens kan bereiken omdat alle
verbindingen plat liggen. Wat gek zeg, dat er
niemand gevonden kon worden die daar toe in
staat was.
Toen de rook enigszins was opgetrokken
en de ernstige situatie bij de Fukushima Dai’ichi
reactor zich begon af te tekenen, verschoof de
focus vervolgens bliksemsnel naar Nederland.
Want in het geval van een zeebeving onder de
Atlantische oceaanspiegel zouden ook wij ernstig in de problemen zitten. Want wat nou als
de beveiliging van de reactor in Borssele ermee op zou houden? Hoogstwaarschijnlijk een
hoop lichtgevende schapen.
Begrijp mij vooral niet verkeerd: het is
een enorm belangrijk onderwerp dat zeker aandacht en discussie verdient. Maar uitgerekend
nu? In die zin was de tevreden conclusie dat
‘Nederland geen last ging onder vinden van de
straling uit Japan’ nog veel schandaliger. Tienduizenden mensen verkeren in direct gevaar,
maar wij eten vanavond lekker spinazie. Nederland op zijn smalst.
Maar het kon nog erger. ‘Japanse media
blijven beleefd’, kopte NRC Next op 21 maart.
Volgens mij zegt het feit dat wij daar als Nederlanders van staan te kijken meer over ons dan
over de Japanners. Want hoe zinvol is het om
de leiding van kerncentrale-exploitant TEPCO
en de Japanse regering af te gaan fakkelen op
het moment dat er met man en macht wordt
gevochten om de situatie onder controle te krijgen?
Laat ze in hemelsnaam de harmonie bewaren en pas nadat het lek gedicht is, met bestraffende vingertjes gaan wijzen. Niets of niemand is nu gediend bij ook nog een politieke
crisis. Wat dat betreft schenen de door TEPCO
genegeerde statusrapporten waar de vrolijke
vrienden van WikiLeaks mee aan kwamen
zetten, mij dan ook als niets anders dan een
schreeuw om aandacht toe. Die zullen ongetwijfeld gemerkt hebben dat ze hun publiek kwijt
waren.
Van alle natuurrampen moet de tsunami
de meest angstaanjagende zijn, om de simpele
reden dat deze te voorspellen is. Omdat de beving een flink eind uit de kust plaatsvond, hadden Japanse nieuwszenders tijd om helikopters
de lucht in te sturen. Het door hen vastgelegde
beeld van de vernietigende muur van water
en puin die alles op zijn weg meesleurde zal ik
niet meer vergeten. Mijn mediamoment van de
maand.
tom omes
Tomes: De Wereld Draait Te Snel Door • 17
,
s
r
e
g
n
a
g
!
u
r
e
s
i
e
Ya el plez
ve
人事欄
者
イ
ゲ
a
f
o
s
r
i
Memo
Robert is niet alleen gespecialiseerd in de
Japanse taal en culturen, maar ook connaisseur op het gebied van dramatiek
van de moderne mens. Hij vult zijn dagen als full-time roddelnicht en all-round
homoseksueel.
“
In de pauze loop ik schuchter naar de koffieautomaten voor
een dosis troost. Nachten van veel te onrustige slaap hadden
me dit weekend geplaagd, door de warme dagen die zich de
laatste tijd steeds vaker hebben aangediend ben ik loom en
opgelaten. Het bericht van de temperaturen die voorspeld
zijn voor deze week geeft mijn lichaam nieuwe energie.
Na het initiëren van mijn bestelling voel ik een lauwwarme bries de huid van mijn nek strelen. Kan het dan toch
zo zijn? Hoe zeer ik ook de behoefte bevecht om over mijn
schouder te staren in de overdadig aanwezige blauwe ogen,
mijn hart begint sneller te kloppen en mijn borst begint warmer aan te voelen. Eigenlijk kneep ik
te hard in mijn bekertje en morste ik wat koffie, maar de gedachte geflankeerd te zijn geweest door
zo’n intense verschijning maakte dat voor de volgende drie kwartier het me niets kon schelen of ik
een blunder zou maken.
Ik zet mijn zonnebril op en loop naar buiten. Vanachter de getinte glazen waarachter ik me
verschuil lijkt de wereld een stuk minder confronterend. In de menigte tasten mijn gecamoufleerde
ogen onbeschaamd de verschijningen af waar geen enkel detail wordt bespaard, en vooral de ontblote armen en benen leiden de aandacht af van mijn dagelijkse routine.
En daar voor de ingang bevindt zich het toonbeeld van mijn warmste verlangens. Gebruind
door de lentezon in een schitterende entourage; ik kan niet anders dan mijn looptempo verminderen, terwijl ik geen woord meer kan uitbrengen door pure turbulentie. Maar er zijn kapers op de
kust, ik ben niet de enige. Genageld aan de grond werd ik toen ik mijn wrange lot aanschouwde dat
niet ik maar een ander de aandacht kreeg, en in dat ogenblik wist ik dat het voorbij was.
Haastend vluchtte ik de bibliotheek in en streek neer op een stoel. In de kille obscuriteit van
de ruimte overdacht ik de situatie, en ik kwam tot mijn conclusie: forever alone.
春たてば
雪の下水
うちとけて
谷のうぐいす
いまぞなくなる
“
20 • Memoirs of a Geisha
Beste dokter
^^;;
Ik heb veel h
obbies, maar
de grootste
splayen en a
is cosplay =D
ls ik geld heb
. Ik vind het
ga ik naar all
leuk om te c
geland :3. Ik
e conventies
oheb kostuum
in
N
e
d
erland, Duitsl
s van Sakura
XD. Ik vind h
,
a
tw
n
d en Enee van Sailor
et leukste va
Moon, en C
n cons dat h
mensen die
h
ii
v
e
a
t
n
er zo gezellig
Chobits
je niet kent
is, je random
^^ Ik vind
complimente
h
u
h
g
e
s
t vooral leuk
krijgt van
n omdat ik a
om aandach
ltijd veel aan
t
Ik schrijf om
te
k
ri
dacht bestee
jgen en
dat ik vind d
dt aan hoe ik
at cosplay nie
e
hoor altijd ‘o
ru
it
zie.
t de respect k
cosplay, dat
rijgt die het
is kinderachti
v
e
mensen zon
rd
ie
nt =(. Ik
g, je hebt ge
der vrienden
en leven, dat
ect’ >_<” Ik ze
is
het gaat gew
v
o
or nerds en
g altijd dat d
oon om de g
at helemaal
ezelligheid, je
n
ie
praten! Ik vin
t
waar is want
kan met zov
d dat de mee
eel leuke ran
sten er ook z
d
dat sommige
o
m mensen
o kawaii desu
mensen er g
uit zien >3<. Ik
ewoon niet
zwetende m
denk natuurl
uit zien XD.
eisjes met ka
ijk
Ik zie wel ee
tt
e
n
o
n
re
s
n die Pocky
van die dikk
ik zie er zove
ige
aan het eten
el beter uit d
zijn, en dan
an jij >_>” ma
Ik snap allee
d
e
a
nk ik omg
r ja =3.
n een ding n
iet, namelijk
zo awesome
w
at ik net zei.
sauce uit te z
Ik doe altijd
ien, maar wa
mijn best om
a
ro
m
nie
k
r
u
kee
er
wil ik een nnen diet haters
lijk
uur
nat
ja,
dan
k
den
Ik
<_<.
den
niet gewoon
mening voor zich hou
geh
me
u
n
ik eruit zie of hoe ik kleed.. laat
afgerekend worden op wie ik ben, hoe
in
ik
als
ken
e blik
mg, me papier is gewoon
ook genoeg van die afkeurendzo
op XD
woon in mijn waarde T__T. Ik heb
mijn cho cho kawaii
ik
als
of
n,
leze
te
zit
p
Jum
nen
de trein naar Leiden mijn Sho
catpaws uit Japan aan heb :/..
meegemaakt =O. Ik zat met mijn
nds
vele
ver
iets
rtje
kee
een
ar
ma
ig
Ik heb gelukk
n *suki
park Ramune en bentou te nomme
bff tomodachi Megumi-chan in het
r Cittat en toen kwam er zo’n Anita op haa
desu!* die mijn okaachan had gemaak
toen
yo!. Ik was druk bezig met Pokémon
hockeybitch met Uggs D= kirai da
t bij ons
vond door ons gedrag dat totaal nie
ze ineens zei dat ze ons belachelijk
ZIJ nou van
t past >______< Ik bedoel wat weet
nie
aal
tot
ons
dat
g
din
kle
en
rt
hoo
pjes op
katana getrokken want x3 ik heb film
n
mij
a
bijn
had
Ik
r??
tuu
cul
e
ans
de Jap
tje ninjutsu >=D.
internet gekeken dus ik kan een bee
de journal komt ^^;; kudasaaaiii.
in
k
elij
hop
f
brie
n
mij
dat
t
me
n
Ik wil afsluite
ik Shinigami-sama,
ME en
Beste
n worden, want cosplay is AWESO
Ik wil gewoon dat we met rust gelate
verkleed me gewoon graag! =3
TL;DR
*hugattackkkkkkkk* ちゅううう
~ Shinigami-sama
Warme lentegroeten,
Dr. Beers
robert beers
Memoirs of a Geisha • 21
k
o
o
B
w
o
l
l
i
P
e
h
T
:
m
l
Fi
視聴覚
Wie The Pillow Book (1996) gaat kijken met de verwachting een typisch Japanse film te zien, zal teleurgesteld worden – en tegelijkertijd ook niet. De regisseur, Peter Greenaway, is een Brit; de hoofdpersoon
wordt gespeeld door de Chinese schoonheid Vivian
Wu; de belangrijkste bijrol is weggelegd voor Ewan
McGregor. De film speelt zich niet uitsluitend in Japan af en er worden verschillende talen gesproken,
waaronder Engels en Mandarijn. Toch is het, hoewel niet een ‘Japanse film’, duidelijk een film over
en sterk geïnspireerd door Japan.
De belangrijkste thema’s erin zijn literatuur en erotiek, die met elkaar verweven en verbonden worden door Nagiko, de jonge vrouw om wie de film
draait. Al sinds haar kinderjaren schrijft haar vader, een talentvol kalligraaf, elk jaar op haar verjaardag karakters op haar gezicht terwijl haar tante
voorleest uit Sei Shonagon’s Pillow Book. Dit boek
vormt een leidraad door Nagiko’s leven en door de
film, waarin herhaaldelijk fragmenten eruit worden
voorgelezen, nu en dan begeleid door beelden van
Sei Shonagon zelf terwijl ze leest of schrijft.
Het schrijven op lichamen wordt een fetisjistische obsessie voor Nagiko, eerst op
haar eigen lichaam, en later haar woorden op de lichamen van anderen. Ze ziet
en toont de sensuele kant van schrift, hoe
huid tot papier en een lichaam tot een
boek kan verworden. Ze vindt het erotische in penseelstreken, en hoewel ze nu
en dan ook in het Westers alfabet schrijft,
zijn het vooral de nauw luisterende lijnen
en bochten van karakters die haar passie
opwekken.
Hoe belangrijk tekst en het visuele in de
film zijn, wordt nog eens extra benadrukt
door de ongewone beeldvorming. De jeugd
van Nagiko wordt in zwart-wit getoond,
ondertiteling verschijnt groot en meer dan
eens gecentraliseerd, en veel scènes worden in verschillende frames tegelijkertijd
en deels overlappend in beeld gebracht,
wat het vrijwel noodzakelijk maakt om
bepaalde delen, als niet de hele film, een
tweede keer te bekijken. En hoewel The
Billow Book wel op een licht oriëntalisme
kan worden betrapt – Japan komt redelijk
mysterieus en mystiek uit de verf – is dit
dankzij de visuele rijkheid, goede cast en
literaire inslag zeker geen straf.
22 • Film: The Pullow Book
liselore goossens
視聴覚
Game: Inazuma Eleven
Al jarenlang kenmerkt het voetbalhoekje binnen de gameindustrie zich door de traditionele strijd tussen de ‘footies’ Pro Evolution Soccer (Winning Eleven in Japan) van
Ko-nami en FIFA van Electronic Arts. Lag de bal rond de
millenniumwisseling nog bij Konami; volgens de kenners is
het de laatste jaren toch echt FIFA wat de klok slaat. Gaat
Inazuma Eleven (2011) van Level 5 daar verandering in
brengen? Zeker niet. Want Inazuma Eleven voor de Nintendo DS is een RPG in een voetbaljasje.
Het lijkt op papier geen veelbelovend huwelijk, want eerlijk is eerlijk: er zijn weinig genres die zo
weinig verwantschap met elkaar hebben. Een liefhebber van voetbalspellen tikt liever snel balletjes
rond met FC Barcelona dan dat hij met een team vol afgezaagde anime-karakters in een nietszeggende Japanse high school-competitie nog minder zeggende teams moet verslaan. Hetzelfde geldt aan
de andere kant van het spectrum: een RPG-gamer speelt liever turn-based gevechten met draken en
dwergen dan dat hij de trapvaardigheid van zijn middenvelders te verbeteren. Het toeval wil dat ik
onder geen van beide noemers te scharen ben, en dat is in dit geval mijn geluk.
Het spelmechaniek is simpel, maar doeltreffend: met de stylus stuur je jouw voetballers het
veld over. Door te tikken speel je de bal heen en weer en probeer je de tegenstander te ontlopen,
iets dat zeker in het begin vaker misgaat dan dat het lukt. Op dat moment komt het RPG-element
de hoek om kijken. Het is namelijk zaak dat je jouw spelers buiten de wedstrijden traint in random
voetbalwedstrijdjes: hoe meer speciale moves ze kennen, hoe groter de kans is dat ze in de ééntegen-één gevechten zullen zegevieren.
Bovenstaande is nog best even wennen: door de beperkte ruimte op je touchscreen voelt het
vaak overvol wanneer er 22 poppetjes over je scherm huppelen. Bovendien ligt het speltempo aardig
hoog en zul je in het begin vaak achter de feiten aanlopen. Een ander punt van kritiek is het zwakke
achtergrondverhaal dat de wedstrijden met elkaar dient te verbinden, maar hier niet in slaagt. Naar
mijn mening was Inazuma Eleven nog beter uit de verf gekomen wanneer het dezelfde opzet had
gehad als FIFA of PES: de grote charme van een voetbalgame schuilt immers in het even tussendoor
kunnen spelen, en dan weer verder gaan met iets anders.
Desalniettemin raad ik iedere Japanoloog aan dit spel een kans te
geven, want het machtige gevoel,
dat zich van mij meester maakte na
een aanval over zes schijven met een
knalharde omhaal aan het eind, is
met weinig anders te vergelijken.
tom omes
Game: Inazuuma Eleven • 23
りゅうがくせい
留学生
Leidse studenten in Japan
Herinneren jullie je Pim nog? Eerst schreef hij voor de Tatanukiki kekke stukjes over Japanse cultuur. Inmiddels heeft hij niet alleen de redactie, maar ook Nederland verlaten: hij studeert inmiddels als master-student in Japan. Uit het oog, maar nog lang niet uit het hart (én de Tatanukiki)!
m
東京
r
ef o
Beste lezers. Het is alweer ruim een week geleden
dat ik voor het laatst een bericht over het reilen
en zeilen in Japan heb geplaatst, toch is er in die
tijd heel wat gebeurd. De introductie van Waseda
is inmiddels in volle gang, waardoor ik het soms
wat solitaire leven in de dormitory heb verruild
lov
th
Pim Omes:
wi
voor goed Japans en internationaal gezelschap.
Vanaf vorige week maandag, toen ik mijn medemaster studente Jurate mocht verwelkomen, is
er iedere dag wel een introductie, feest of andere
activiteit geweest, dus ik hoop jullie door middel
van deze post weer up to date te brengen.
Afgelopen dinsdag ging ik met Jurate naar het
talencentrum van de Waseda-universiteit, waar op maat advies wordt gegeven hoe je het beste de
studie van het Japans kunt aanpakken. Ik kreeg goede tips om aan de hand van officiële examenbundels te studeren en ik denk er zelfs over om me op te geven voor de officiële Japanse taalvaardigheidstoets, zodat ik een concreet doel heb om naar toe te werken.
Na al deze goede adviezen, wist Kyuu, een Taiwanese dormgenoot van Jurate, ons te vertellen dat er
in de lunchhal een internationaal talencafé werd georganiseerd, waar Japanners op af zouden komen die Engels wilden leren. Gezamenlijk met een paar internationale studenten togen we naar de
lunchhal, waar we allervriendelijkst werden ontvangen en vol belangstelling ondervraagd. Hoewel
het jammer was dat we voornamelijk in het Engels moesten spreken, kwamen we toch veel te weten
over het Japanse universitaire systeem. We hadden zelfs nog een interessante discussie over de
Japanse gerichtheid van universiteiten op het klaarstomen voor de arbeidsmarkt. De gedachte dat
het bedrijfsleven stabiel moet blijven draaien met gekwalificeerde mensen blijkt hier belangrijker te
zijn dan de westerse nadruk op zelfontplooiing. Enfin, na de voors en tegens van zowel het Japanse
als het westerse systeem te hebben besproken, werden we door een paar Japanse studenten uitgenodigd voor het avondeten. Zo gezegd zo gedaan, en klokslag zeven zaten we te smullen van een in24 • Ryuugakusei: Pim Omes
teressante kruising tussen een pizza en lasagne,
natuurlijk met een ei in het midden. Ik had de
eer om tegenover een studente genaamd Chisako
te dineren, en we hadden een leuk gesprek over
een boek met Kimono’s uit de Edo-periode, dat
ze net in een tweedehands boekhandel op de kop
had getikt.
De avond leek weer te gaan worden doorgebracht op mijn kamer, maar onderweg bleek
dat de internationale vereniging ‘Niji no Kai’ een
feest zou organiseren in de Houshien dormitory,
waar wat meer internationale studenten verblijven. Daar aangekomen bleek de pruimenwijn
al in ruime mate te zijn aangerukt. We lieten het
ons goed smaken en ook hier waren de Japanse
aanwezigen zeer nieuwsgierig naar de landen
van herkomst van de internationale studenten.
Telkens wanneer ik vertelde dat ik uit Nederland
kwam rolden prompt namen van voetballers als
Van der Vaart en Van Nistelrooy over de tong en
de welbekende tulpen en molens werden ook van
stal gehaald.
Woensdag vond de officiële oriëntatie van de universiteit plaats, waarbij alle internationale studenten welkom werden geheten. Uiteraard ging
dit gepaard met het nodige decorum. De decaan
van de faculteit bedankte ons omstandig dat we
ondanks de ramp toch naar Japan waren gekomen. Daarna was het de beurt aan de coördinator van het internationale studenten centrum, de
heer Honma, die verrassend goed Engels bleek te
spreken. Natuurlijk kregen we een pak papier van
jewelste met uitleg, want de Japanners houden
er, in tegenstelling tot de Leidse universiteit, niet
van om zaken aan het toeval over te laten. Zaken
als verzekering, bankrekening en mogelijkheden
om je studentenleven te verlevendigen met activiteiten buiten de collegebanken werden aangedragen en omstandig uit de doeken gedaan. Gelukkig was er niet alleen maar ernst, want de Niji
no Kai hadden een quiz georganiseerd met als
thema bekende Japanse zaken. Zo moesten we
beantwoorden wie de stichter van de universiteit
was, wat de populairste wijk van Tokyo is en wie
de meest beroemde zanger is. Daarna ging men
over op beduidend vagere spelletjes. Uitwisselingsstudenten moesten bijvoorbeeld in een rij
staan en soesjes eten, en het publiek moest raden
hoeveel soesjes wasabi bevatten. Helaas konden
sommigen proefkonijnen erg goed hun gelaat in
bedwang houden, want mijn groepje verdiende
geen enkel punt met aantallen raden.
Op de oriëntatie ontmoette ik al wat van
mijn studiegenoten, en we spraken af om de
avond bij het welkomstfeest in de Nishi Waseda
dorm door te brengen. Ook daar was men weer
vol belangstelling. Het was ook fascinerend om
te zien hoe de studenten de keuken na afloop van
het feest tot op de milimeter schoonmaakten.
Een hele ervaring als je soms in studentenhuizen
met fornuizen vol viezigheid bent geweest.
De volgende dag verwachtte de staf van het Intensive Japanese Language Programme dat ik
volg, ons op de universiteit voor uitleg over cursussen die we kunnen kiezen. Ook hier werd na
elke zin uitgebreid vastgesteld of we het wel begrepen, zodat ik af en toe de indruk kreeg alsof
we nog op de basisschool zaten.
Lees verder op:
http://mannenvanomes.blogspot.com/
pim omes
Ryuugakusei: Pim Omes• 25
視聴覚
De geschiedenis van hentai
Ho, wacht eens even. Doe die handen eens boven
de tafel. Dat het enerzijds spraakmakende en
anderzijds verboden onderwerp hentai aan bod
komt, betekent niet dat ik ook daadwerkelijk
hetzelfde ga bespreken als die vorm van vertier
waarvan sommigen van ons geen genoeg van
kunnen krijgen.
Het zoeken op de term bij Google levert een
slordige 180 miljoen resultaten op; de zoektermen samurai en geisha moet genoegen nemen
met respectievelijk slechts 101 en 54 miljoen resultaten. De rondborstige anime-personages in
te strakke bikini’s met her en der een tentakel
is niet wat ik hier wil bespreken - alhoewel, die
tentakel komt in de richting.
Het begrip hentai wordt toegepast op
drie manieren. Ten eerste als transformatie, ten
tweede als gedaanteverwisseling, en ten derde
als afkorting van hentai seiyoku. Als je weet dat
seiyoku geschreven wordt met de kanji voor
‘seks’ en ‘lust’, dan weet je dat in dit artikel de
derde betekenis centraal staat.
Tijdens de Meiji-periode werd de term
hentai gebruikt om ongebruikelijke of abnormale fenomenen te beschrijven, zoals paranormale gaven. Toen in 1910 het tijdschrift Hentai Shinri (‘Abnormale Psychologie’) voor het
eerst gepubliceerd werd, had hentai geen enkele relatie met seksuele activiteiten of verlangens. Dat gebeurde pas toen het samengevoegd
werd met seiyoku, een term die oorspronkelijk
afkomstig is uit Duitse seksuologie en door auteur Mori Ougai vertaald werd naar het Japans.
26 • De Geschiedenis van Hentai
Via een voornaam werk van Japanse seksuologen uit de Taisho-periode dat zich richt op hentai seiyoku (‘seksueel verlangen naar het abnormale’, hierna: hentai), raakte de term in omloop
bij Japanse academici, met als gevolg dat in de
jaren ‘20 minstens tien journals gepubliceerd
werden met betrekking tot hentai. Deze journals, vaak samengevat als ero-guro-nansensu
(‘erotische, groteske onzin’), bevatten obscure
verhalen rondom abnormaal seksueel verlangen. Een spraakmakend voorbeeld is shinjuu
(‘liefdeszelfmoord’), waarin het plegen van zelfmoord werd beschouwd als een vorm van hentai. Dat is even wat anders Naruto en Sakura in
hun blote billetjes in het bos, hè?.
Op het moment dat hentai in populaire media verschenen, onketende er een ware ‘hentai
boom’, wat aangeeft dat ondanks het obscure
karakter van hentai, het wel geaccepteerd werd
als een maatschapplijk fenomeen. Er kwam begin jaren ‘30 echter een einde aan de opleving
van hentai, doordat Japan censuur invoerde
en papier ging censureren voor de opkomende
oorlogen.
De eerste jaren na de vernietigende oorlog hadden veel Japanners niets meer, alleen nog hun
lichaam. Er was een grote nadruk op seksualiteit in het naoorlogse Japan, zowel in media als
in openbare omgevingen, zoals stripshows. Ook
de invloed van de Verenigde Staten was merkbaar: hentai werd vaak geschreven met een ‘H’
en uitgesproken als ecchi (daar komt de zachtere
variant van hedendaagse hentai vandaan). Het
20)
(19
Hentai Shiryo
Stripshow (1954
)
Magazines jaren ‘50
wordt tegenwoordig ook nog regelmatig gebruikt
om de daad zelf te benoemen, zoals in ‘ecchi wo
suru’.
De hentai tijdschriften bleven echter gericht op alles dat afweek van de norm, zoals homoseksualiteit, sadomasochisme en fetisjen. Ook
seppuku (of harakiri) door jonge mannen gehuld
in een lendendoek werd beschouwd als populaire fetisj. Naast illustraties en verhalen, dienden
deze tijdschriten ook als discussieplatform voor
academici, medici, redacteuren en lezers. Ook
stuurden sommigen een foto van zichzelf en favoriete fetisj in, om zo in te spelen op de fetisjen
van andere lezers of om hen te informeren over
nieuwe en andere fetisjen.
Sinds de jaren ‘60 richten de hentai tijdschriften zich op het heteroseksuele, mannelijke
publiek. Homoseksualiteit verdween aanvankelijk naar de achtergrond, maar verdween uiteindelijk helemaal. Sadomasochisme kreeg een
belangrijke rol en ook lesbiennes, wat voorheen
gericht werd op homoseksuele vrouwen, werd
een genre gemaakt door mannen voor mannen.
Hoewel hentai inmiddels geen onbekend
woord meer is voor de Engelse taal, bevat het
nog altijd een negatievere connotatie dan het in
het Japans doet. Waar het in Japan beschouwd
wordt als het tegenovergestelde van nôrumaru
(‘normaal’), staat het in het Westen vaak in schril
contrast met gezond verstand.
Dus als je het helemaal warm krijgt van een Samus Aran in een verscheurde Zero Suit omringd
door bloeddorstige creaturen met tentakels, dan
ben je binnen de context van de Japanse cultuur
gewoon ‘alternatief’. Let er dan wel op: hoeveel
Japanologen zich ook in het Arsenaal en omgeving begeven, het is en blijft oerhollands terrein.
Bron: ‘A Short History of Hentai’ van Mark McLelland
guan van zoggel
De Geschiedenis van Hentai • 27
a
n
a
i
D
e
t
n
e
d
u
t
s
r
e
t
s
Ma
人事欄
Diana heeft afgelopen jaar haar bachelordiploma in de wacht gesleept en is dit jaar
begonnen aan haar master. In haar column vertelt ze over de master en hoe het
is opnieuw eerstejaars te zijn. Ze is net na
de recente catastrofes aangekomen en beschijft haar ervaringen als studente daar.
Foto: André van der Linden
Alles gaat door. Het is inmiddels meer dan een
maand geleden dat het Tōhoku-gebied van Japan getroffen werd door de verschrikkelijke
natuurramp na een enorme aardbeving en de
daaropvolgende allesverwoestende tsunami.
Iets meer dan veertien dagen geleden stapte ik
alsnog op het vliegtuig naar Tokyo om een jaar
aan Sophia University te gaan studeren. Hoewel de situatie in de Japanse hoofdstad in geen
enkel opzicht te vergelijken is met wat Sendai
overkomen is, wordt mij veelvuldig gevraagd
wat ik meemaak van de nasleep van de ramp.
Bij deze wil ik proberen een beeld te schetsen
van de huidige situatie in Tokyo (en dus niet in
het rampgebied zelf!).
Na aankomst in Tokyo werd al snel duidelijk dat het beeld dat aan ons Europeanen
overgeleverd wordt via de media geheel verschilt van de werkelijkheid. Het beeld van een
land in crisis mag dan waar zijn wanneer we het
hebben over het rampgebied of over de kerncentrale, maar zeker niet voor Tokyo zelf. De
mensen zijn gewoon op straat, reizen nog altijd
af en aan naar hun werk en zowel de konbini’s
als de supermarkten liggen vol met eten en
drinken. Alles gaat gewoon door, of het nu om
vrienden in een izakaya of een karaokehokje.
Wat wel anders is dan wij gewend zijn, is dat
er volop aandacht besteed wordt aan setsuden,
oftewel energiebesparing. Dat houdt bijvoorbeeld in dat op metro- en treinstations de roltrappen veelal afgesloten zijn – vaak met uitzondering van de grote stations als Shinjuku
– en de stromen mensen via de trap de sporen
op- en afgeleid worden.
Ook wordt af en toe het licht uitgedaan
in de trein of metro en is bijvoorbeeld de airconditioning maar schaars beschikbaar. Een
ander verschil is dat er spaarzaam met water
omgegaan wordt. Er is vooralsnog genoeg water
beschikbaar, maar per gezin mag er maar één
fles per dag gekocht worden en de prijs voor een
2-liter fles is inmiddels meer dan 600 yen. Al
het overige drinken mag wel in grotere hoeveelheden ingeslagen worden, al moet ik zeggen dat
het ‘hamsteren’ naar mijn mening sterk verminderd is, of niet eens echt plaatsvindt.
Wat wel duidelijk is, is dat Japan voorlopig nog niet van een serie naschokken af is.
Nog steeds schudt Japan onophoudelijk, met
als verschil dat er nu vaak schokken gemeten
worden van 4.7 op de Schaal van Richter of zelfs
werk gaat, colleges of om plezier maken met je
meer. Nu staat Tokyo erom bekend per dag meer
28 • Column: Masterstudente Diana
dan honderd aardbevingen te ondergaan, waarvan de meerderheid niet eens opgemerkt wordt,
maar nu de aardbeving van grotere kracht zijn
dan gewoonlijk worden veel van de schokken
ook daadwerkelijk gevoeld.
Of je nu in een restaurant zit, midden
in het Tokyo International Forum staat of in je
bed ligt, als Nederlander is het meemaken van
aardbeving toch iets raars. De Japanners zelf
zijn er geheel stoïcijns onder. Met een “a, jishin
da” wordt even vastgesteld dat de tafels en lampen niet zomaar schudden en in alle rust gaat
alles door, al wordt er enigszins afgewacht hoe
de aardbeving zich ontwikkelt. Tegelijkertijd
worden wij buitenlanders met een scheef oog in
de gaten gehouden, om vast te stellen of er bij
ons enig spoortje van paniek te bespeuren is. De
Japanners doen hoe dan ook alleszins hun best
om te zorgen dat je tijdens de aardbeving enigszins op je gemak bent.
De natuurramp heeft wel duidelijk haar
weerslag gehad op het aantal buitenlanders
dat zich in Japan bevindt; waar je in Tokyo gewoonlijk met enige regelmaat een medebuitenlander tegen het lijf loopt, moet je nu bijna naar
eentje op zoek, zelfs in Akihabara. En al zijn er
in Harajuku relatief veel buitenlanders te vinden, zeker in vergelijking met minder toeristische districten, is dat niet in de hoeveelheden
die gewoonlijk het populaire district aandoen.
Ook op individueler niveau is dit terug te zien;
een aantal kamers in mijn dormitory is akelig
leeg, met als gevolg dat ik de enige Europeaan in
dit gezelschap ben. En waar op de campus van
Sophia University meestal meer dan honderd
uitwisselingsstudenten van over de hele wereld
zich melden, zijn dat er nu maar het schrikbarende aantal van vijftien!
Er is nog wel een aantal buitenlandse
studenten dat bijvoorbeeld de master hier doet
of terugkomt van het herfstsemester, maar het
totale aantal niet-Japanners – met uitzondering
van de professoren – zal niet boven de dertig uitkomen. Wij zijn dan ook door de staf met open
armen ontvangen en bestempeld als “precious”
en “brave”, terwijl wij tegelijkertijd gerustgesteld
worden dat alles 24 uur per dag in de gaten gehouden wordt.
Hoewel we dus geregeld aan de ramp
herinnerd worden, zal de nasleep voor ons alleen maar minder worden nu de colleges 14 april
beginnen, en blijft alleen de situatie rond Fukushima afwachten. De Nederlandse Ambassade
in Tokyo zit er in elk geval bovenop en verstrekt
iodinetabletten aan alle Nederlanders hier, en
ondertussen gaat ons ryuugakusei seikatsu met
een wat bittere nasmaak door...
Volg Diana op:
http://dianakuijpers.blogspot.com/
diana kuijpers
Column: Masterstudente Diana • 29
中國
Táng-poëzie, Facebook
en Pink Floyd
We hebben het allemaal wel eens, van die
momenten dat we opkijken van ons beeldscherm en beseffen dat we eigenlijk al veel
te veel tijd op niet-studiegerelateerde websites hebben doorgebracht. Was het vroeger
Hyves, nu is het Facebook waar je gezien
moet worden, ook al kent niemand je niet.
Maar er zijn nog andere verleidelijke
valstrikken op het internet, waar wij studenten - zelfs wanneer we met de beste bedoelingen online gaan - soms ineens in belanden.
Zo is er bijvoorbeeld het onvolprezen Wikipedia, waar die ene naam uit Het Hemels
Mandaat die je net was ontschoten altijd
weer kan worden opgezocht, en dan komt
rin het ooit ver was weggezakt na het eerstejaars tentamen premoderne Chinese geschiedenis...zo is het leven van de sinoloog.
alles wat je ooit over die persoon wist ineens
terug uit de krochten van je geheugen, waa-
aan het vertonen ben geweest. Daaraan is nu
wel een einde gekomen, want de ontdekking
30 • SVS: Táng-poëzie, Facebook en Pink Floyd
Maar zelfs dat o zo nuttige Wikipedia kan dus
een valstrik zijn, en dat komt door alle mooie
hyperlinks naar andere artikelen. Je kunt eigenlijk eeuwig door blijven klikken, net zoals
je op Facebook altijd wel nieuwe foto’s hebt
om te bekijken, en dat is natuurlijk een mooi
excuus om nog even niet aan dat paper te beginnen. Of in dit geval, aan dit artikel voor de
Krant met Karakter (red., óf de Tatanukiki),
want ik zal ook ruiterlijk toegeven dat ik vandaag al de hele dag een zeker uitstelgedrag
yd
die ik alweer een hele tijd geleden heb gedaan
tijdens zo’n surfsessie moet natuurlijk wel worden opgetekend in het lijfblad van elke Leidse
sinoloog.
Thom van Dam schrijft in dit (red., aankomend Krant Met Karakter) nummer namelijk
over Laozi en de Beatles. En dat herinnerde mij
eraan dat ik ooit op de een of andere onverklaarbare manier een website tegenkwam waar
een uitgebreide analyse stond van de invloeden
van de Chinese poëzie op de muziek van Pink
Floyd. Wat blijkt namelijk? Het is misschien
niet zo bijzonder dat Pink Floyd in hun nummer “Chapter 24” naar de Yìjīng verwijst, want
die klassieke Chinese tekst is ook in het westen
vrij bekend. Maar de Chinese poëzie waarop de
tekst van het nummer “Set the Controls for the
Heart of the Sun”, geschreven door Roger Waters, is gebaseerd, dat is een heel ander verhaal.
Wie van onze lezers kan zo een gedicht noemen
van Li Shāngyin (ca. 813-858) en Li Hè (ca. 790816)? Vooral de laatste naam zal weinigen bekend voorkomen. Dat is ook niet zo gek, want hij
de klassieke Chinese poëzie, waardoor hij nooit
echt bekend is geworden bij het grotere publiek.
Ondanks dit is hij toch de derde Li in het rijtje
van de Drie Favoriete Li’s van Voorzitter Máo,
samen met de u allen welbekende Li Bái en de
eerdergenoemde Li Shāngyin.
Schijnbaar was Roger Waters goed bekend met de Chinese poëzie van de late Táng, of
misschien werd zijn interesse gewekt - we hebben het wel over de jaren ‘60 - door de interesse van Voorzitter Máo voor Li Shāngyin en
Li Hè? Dichters als Li Bái zijn natuurlijk in het
westen misschien nog wel enigszins bekend bij
het grote publiek, maar daarna houdt het al snel
op. En toch is er schijnbaar iemand geweest die
goed genoeg belezen was om deze verwijzingen
te herkennen in de muziek van Pink Floyd. En
daar heeft hij daarna een hele website over geschreven. Die website, volgens mij al jaren oud,
staat nog steeds op de plek waar ik hem ooit heb
gevonden, en je hoeft alleen maar op Google te
zoeken naar “Pink Floyd Chinese poetry” om
een schat aan informatie over dit onderwerp te
vinden op die website, inclusief de originele gedichten in het Klassiek Chinees, vertalingen en
een paar leuke theorieën over hoe Roger Waters
aan deze gedichten is gekomen.
Het lijkt misschien niet erg nuttig, maar het is
wel interessant om te weten. En daarom ga ik nu
ook weer gewoon gezellig op Facebook kijken en
op YouTube surfen. Heel even maar, natuurlijk.
Want daarna is het gewoon weer tijd voor de
papers...maar met wat afwisseling tussendoor
blijft de geest gezond, nietwaar. En wie weet wat
ik nu weer ga ontdekken?
werd lange tijd gezien als een excentriek figuur,
en zijn werk is nooit opgenomen in de canon van
daan van esch
SVS: Táng-poëzie, Facebook en Pink Floyd • 31
한국
a
re
o
-K
id
Zu
in
it
e
lit
a
su
k
se
o
m
o
H
In modern Zuid-Korea wordt homoseksualiteit nog steeds gezien als controversiële kwestie. De Koreaanse cultuur is lang onder invloed geweest van het confucianisme, wat op zijn beurt weer het
familieleven, de filosofie en levensstijl beïnvloedde.
De drie fundamenten en vijf wetten zijn de belangrijkste hoekstenen in het Koreaans confucianisme:
• De koning is de steunpilaar van de staat (Kun-Yi-Shin-Kang)
• De vader is steunpilaar van de zoon (Bu-Yi-Ja-Kang)
• De man is de steunpilaar van de vrouw (Bu-Yi-Bu-Kang)
1. Tussen vader en zoon is kin vereist (vriendschap)
2. Tussen de koning en hoveling, eui (rechtschapenheid)
3. Tussen man en vrouw, pyul (respect)
4. Tussen oud en jong, saw (degree)
5. Tussen vrienden, shin (geloof)
Deze wetten hebben als gevolg dat heteroseksualiteit als een belangrijke sociale en ethische
norm in Korea geldt. Kinderlijke piëteit staat namelijk centraal, zowel een heteroseksuele huwelijk
en geboorte zijn in verband met de voorouderlijke cultusen de plicht van piëteit. Een beeld waar
conservatieve families nog aan vasthouden.
In de geschiedenis zijn echter wel sporen van geaccepteerde homoseksualiteit te vinden. In de Shilla-dynastie (57 voor Chr. - 935 na Chr.) zijn er de hwarang, leiders van een militaire groep van de
Shilla-dynastie, gekozen uit de zonen van de adellijke families. Naar verluid hoorden honderden
mannen bij de hwarang. De belangrijkste taak van de hwarang was om een gemeenschappelijke vijand te bestrijden of het algemeen welzijn te verbeteren door het verhogen van de nationale macht.
De Vijf Geboden van de hwarang waren de basisprincipes en gingen hand in hand met de
loyaliteit aan de natie, gerechtigheid en moedigheid: dienen de koning met loyaliteit en ouders met
piëteit; trouw aan vrienden; nooit terugtrekken in een gevecht; en het behoud van het leven indien
mogelijk.
Naast hun functie als elitaire krijgers schreven hwarang hyangga (‘poëzie’). In deze hyangga
zijn verwijzingen van extase en erotiek terug te vinden. In de samenleving werden deze liederen van
oudsher gezien als de voorliefde van de hwarang voor seksuele omgang met hetzelfde geslacht.
De term hwarang heeft moderne afleidingen zoals hwallyangi (‘playboy’ of ‘player’), hwangangnom (‘laks’) en hwaryangnyon (‘slet’ of ‘prostituee’). In modern gebruik wordt de term hwarang of
hwallyangi worden gebruikt voor mensen die homoseksueel georiënteerd zijn.
32 • Homoseksualiteit in Zuid-Korea
“
The whole world weeps sadly
The departing Spring.
Wrinkles lance
Your once handsome face,
For the space of a glance
May we meet again.
Fair Lord, what hope for my burning heart?
How can I sleep in my alley hovel?
“
Vanaf de veel latere Chosŏn-dynastie
(1392-1910) wordt confucianisme de staatsfilosofie en beschouwt men homoseksualiteit
als iets zondigs. Toch werden er homoseksuele
praktijken gemeld als een normaal gebruik bij de
hogere middenklasse en de landelijke gemeenschappen. Een van de termen gebruikt in deze
periode voor homoseksualiteit is namsadang.
Dit woord wordt ook gebruikt voor theatrale of
dramatische kwangdae (‘artiesten’) waarvan het
belangrijkste doel was om geld te verdienen door
middel van homoseksuele prostitutie. Vanaf
halverwege de Chosŏn-periode werden deze
mannelijk rondreizende prostituees een normale
kenmerk van het leven op Koreaanse platteland.
In de moderne Koreaanse samenleving wordt
sinds lange tijd homoseksualiteit vaak beschreven als een ziekte, een psychische stoornis
en een zonde. Vooral als in de jaren ’80, als HIV/
AIDS de kop komt opsteken. Homoseksuelen
werden niet alleen gezien als dragers van dit virus, maar ook van een sociale ziekte. Vanaf de
jaren ’90 zijn er door veel groeperingen pogingen ondernomen om hun image te verbeteren,
wat een positief resultaat leverde. Al wordt er nu
altijd nog niet heel erg openlijk over homoseksualiteit gesproken, het blijft een gevoelige kwestie. Vandaag de dag wordt niet het woord ‘gay’
veel gebruikt in Korea, maar juist ‘homo’, een
term die zowel mannen als vrouwen omslaat.
In Zuid-Korea zijn er wel veel films
en series gemaakt met als thema homoseksuele relaties, die helpen met het verspreiden van een positiever beeld. De films en series zijn ontvangen zonder al te veel kritiek.
Een voorbeeld hiervan is The King and the
Clown (2005) is een film over een koning in
de Chosŏn-dynastie die verliefd wordt op een
clown (kwangdae). De films is gebasseerd
op een kleine passage in de Chosŏn annalen
waar de favoriete clown van de koning wordt
genoemd. Een van de hoofdpersonen werkt als
namsadong. Korea had deze film gekozen als
haar inzending voor de Oscars in de categorie
beste buitenlandse films. De film is zeker een
aanrader!
emily maas
Homoseksualiteit in Zuid-Korea • 33
自己紹介
De nieuwe hoofdredactrice
Daar stond ik dan. Wachtend voor de witte deur van
Lipsius 204 voor een sollicitatiegesprek. Waarom
ook al weer? Nu het moment daar was ondervraagd
en gekeurd te worden, moest ik mezelf daar even
weer aan herinneren. Toch is het gesprek goed gelopen, want ondergetekende is de hoofdredactrice van
da TaTanukiKi voor het collegejaar 2011-2012!
Ik zal me even voorstellen: ik ben Kirsten, achttien
jaar en enthousiaste eerstejaars Japans. Los van het
sollicitatiegesprek, hoe kom ik hier terecht? Zoals
zo velen van ons, was ook bij mij anime een van de
eerste kennismakingen met Japan. Begin niet over je
favoriete anime-personages, want waarschijnlijk ken
ik ze niet. Begin over Japanse (of Koreaanse, óf Chinese) acteurs en bands, en we zijn voorlopig nog niet
uitgepraat. Omdat niet alleen de gesproken taal en
de popcultuur van Japan me aanspreken, maar ook
de cultuur, de geschiedenis, de politiek en de kanji;
daarom zit ik hier.
Toen kwam daar in de vijfde klas van het
Gymnasium de kans om twee uur per week Chinees te volgen, semi-illegaal tussen de tweedeklassers. Mijn beste vriendinnetje uit de Chineesklas was Korea-fan en toen ik dankzij haar ook met het
Hallyu*-virus werd bestookt, was ik een echte Aziëfan. Na het diploma kwam de keuze; toch maar
Japans, wat ik al vier jaar verkondigde, of ga ik voor Chinees? Maar Koreaans is ook leuk! Hoewel
het rechtenstudenten vreemd in de oren zal klinken, koos ik ‘veilig’ voor Japans. En ik vind het
geweldig! Hoeveel ik ook zal zeuren over papers schrijven, kanji stampen en grammaticale constructies doorgronden, stiekem zou ik niets liever doen.
Om mijn enthousiasme optimaal te benutten en omdat ik schrijven gewoon ontzettend leuk
vind, stond ik daar voor de witte deur van Lipsius 204. Net als de keer dat ik voor de studie Japans
koos, met enige twijfel. Ik hoop dat ook deze keuze goed uitvalt en we volgend jaar minstens zulke
mooie TaTanukiKi’s als dit jaar te lezen hebben!
*Hallyu (the Korean wave) refereert naar de snelgroeiende populariteit van de Koreaanse (pop) cultuur.
34 • De nieuwe hoofdredactrice
kirsten janssen
予定表
Planning?
Colofon
LVSJK Tanuki
Arsenaalstraat 1
2311 CT Leiden
Bestuur
P AQ J W
Onlangs verhuisd?
Ben je verhuisd? Stuur dan even een mailtje naar abactis@tanuki.nl met je nieuwe adresgegevens zodat ons ledenbestand
altijd up-to-date kan blijven. Bedankt!
Fotoboekaanvullingen?
Heb je zelf nog leuke kiekjes gemaakt tijdens Tanuki-activiteiten en wil je deze delen met de andere leden? Ook deze zijn
welkom via het welbekende bestuur@tanuki.nl!
Schrijven voor de Tatanukiki?
Wil je ook wat schrijven voor de Tatanukiki maar ben je geen
redactielid? Stuur dan je suggestie naar journal@tanuki.nl en
misschien staat jouw stukje in de volgende editie!
Op de cover:
Het Japanse festival tanabata is een herinnering aan de jaarlijkse ontmoeting tussen de sterren Orihime en Hikoboshi.
Volgens de legende scheidde de Melkweg deze twee verliefde
sterren, waardoor ze één dag per jaar mogen samenkomen op
de zevende dag van de zevende maand.
Praeses
Loraine Gilsing
praeses@tanuki.nl
Ab-Actis
Caspar Westelaken
abactis@tanuki.nl
Quaestor & vice-voorzitter
Bas Oostdijk
quaestor@tanuki.nl
Hoofdredacteur
Guan van Zoggel
journal@tanuki.nl
Webmaster
Tom Omes
webmaster@tanuki.nl
Assessor
Joleen Blom
assessor@tanuki.nl
Tatanukiki-redactie
Hoofdredacteur & vormgeving:
Guan van Zoggel
Redactieleden:
Robert Beers
Melissa Costa
Liselore Goossens
Emily Maas
Tom Omes
SVS-correspondentie:
Daniëlle Drost
Drukkerij:
Labor Vincit
Colofon • 35
‘s avonds een man...
...‘s ochtends een man
Een Tanuki-activiteit is géén geldige reden om
een college te skippen of te laat te komen!
Wees verstandig! Wees een man!
... of een vrouw.
TaTanukiKi 2010-2011--4