2009-2010 | 3

Object

Titel

2009-2010 | 3

Collegejaar uitgave

2009 – 2010 Bekijk alleobjecten met deze waarde

Nummer

3

extracted text

COMMISSIELEDEN
Lena Bounimovitch
Melissa Costa
Liselore Goossens
Martijn Heule
Diana Kuijpers
Carmen Loh
REDACTIE JOURNAL #3
Milan van Berlo, Liselore Goossens,
Diana Kuijpers, Carmen Loh
TANUKI
Amiet Oedit Doebé
assessor
Renzo Goto
webmaster
Martijn Heule
vicevoorzitter, journaleditor
Yori van Hout
praeses
Aranka Leonard
quaestor
Maaike de Vries
ab-actis
CONTACT OVERIGE COMMISSIES
Marco Lambooij
Feestcommissie
marco_lambooy@hotmail.com
Diana Kuijpers
Film en Fotocommissie
diana_kuijpers@hotmail.com
Sue Mudde
Korea Commissie
sue_mudde@hotmail.com
Aafke van Ewijk
Martial Artscommissie
tanukimartialarts@gmail.com
Bob Nijkamp
Reiscommissie
studytrip@tanuki.nl
Renzo Goto
TFC Banzai
renzowg@gmail.com

2

はじめに
Introductie
たたぬきき

Zo, hou deze 太狸記 maar eens goed in je bibberende, vette knuistjes. Denk, zo vlak voordat je de
kerstvakantie in gaat, eens aan waar je allemaal
naar toe zou willen gaan tijdens de vrije winterdagen. Jij en ik weten beiden dat jij natuurlijk het
allerliefst naar Japan wil, en dat dit niet gaat gebeuren. Vind dan zielenheil in dit nummer.
Ook deze maand biedt de 太狸記 weer drie uitwisselingsverslagen. Ditmaal valt Sebastian (別府)
in voor Mattias (京都). Mattias zal zijn afwezigheid
echter meer dan goed maken door voor het volgende nummer van begin februari een uitgebreide
review van de Japanse versie van Final Fantasy XIII
te schrijven.
べっぷ

きょうと

Dit nummer biedt als middel tegen de kilte naast
reguliere verslagen prachtige verhalen van de
Schoen en Dr. Gé, over drinken zoals beschreven
door een Russin, Japanse drama series, Pyke’s
warme holletje en een interview met de Alumnikai zodat jij weet waar je aan toe bent na je afstuderen.
Tot in begin februari, bij de introductiecolleges van
het tweede semester! Martijn Heule

太狸記・12月号

目次

Op de cover

Inhoud
JAPAN
Japan News

6

12
編みぐるみ
飲みニケーション 13
16
新版画
宝塚歌劇団

18
21

DE OPLEIDING
Interview met de Alumnikai

8

J-drama’s

Deze foto is genomen toen ik op
reis met mijn vader in Hokkaidō
was, op Mt. Usu (有珠山). Deze
vulkaan ligt in het Shikotsu-Tōya
National Park, zo’n twee uur met
de trein vanaf Sapporo. De sneeuw
ligt tot aan onze knieën en de berg
geeft een fantastisch uitzicht over
het Tōya meer en de witte bergen
en dalen. Pyke van Zon

VASTE RUBRIEKEN
コトバによって表現された人 24

Pyke’s Holletje
Het verhaal van De Schoen
Jocelyn in 長崎
Gijs in 大阪
Sebastian in 別府
Dr. Gé

27
32
34
35
36
37

ANDERE VERSLAGEN
5
De Net-Niet pagina
22
TFC Banzai tegen Okura hotel
Kingdom Hearts - een review 30

太狸記・12月号

3

De journalcommissie

...meimert over cruciale vraagstukken. Wat roert hun pen deze maand en, belangrijker,
welke Japanse subcultuur of stereotype jaagt hen de stuipen op het lijf?
Lena Bounimovitch

Melissa Costa

Liselore Goossens

Vanwege nostalgie naar
het Japanse leven voelde ik
me geroepen te reflecteren
over de wondere wereld
van 飲みニケーション. Haal
dus wat uit de koelkast en
lees mee.

Enigszins wegens tijdgebrek
en stress-symptomen van
de aanstormende tentamenweek, schrijf ik dit keer
over een lichtzinniger, vermakelijk onderwerp. Ik heb
me ondergedompeld in de
zwijmelige,
dramatische
wereld van de J-drama’s!
De perfecte manier om
even aan de Uni-realiteit te
ontsnappen, maar helaas
ook zeer verslavend!

Ditmaal geen artikel van
mij in de Tatanukiki. Dit
heeft allerlei redenen,
waarvan ongetwijfeld de
voornaamste mijn aanhoudende
nachtmerries
zijn. Al wekenlang schiet
ik telkens midden in de
nacht wakker, terwijl een
gezicht als dat van een verdronken panda nog voor
mijn geestesoog zweeft. Ik
droom echter niet van verdronken panda’s, maar van
Japanse meisjes. Ganguro,
Yamanba – de liters selftanner, flessen bleach en
neonlights-turned-kleding
bezorgen me koude rillingen overdag en zenuwslopende nachtmerries ’s
nachts. Ik kom amper aan
studeren toe, laat staan aan
artike-len voor de Journal
schrijven. Mocht ik bij de
volgende deadline nog niet
opgenomen zijn, dan schrijf
ik er twee ter compensatie.

Verder, je zou het niet
verwachten, maar ik ben
als de dood voor de zielloze ogen van menig salarisman. Toen ik laatst in de
metro van Tokyo zat en om
mij heen keek voelde ik een
ijskoude rilling. Schijndode,
levensloze, en haast mechanische blikken bekrasten mijn creatieve geest. 泣
Diana Kuijpers
Ook deze keer weer een
‘Japan News’ over allerlei
onderwerpen die spelen
in Japan maar tevens een
(zeer beknopt) artikel over
Takarazuka, de vrouwelijke
tegenhanger van het Kabuki
theater (zie vorige journal)
naar aanleiding van een
film die we tijdens het BA3focusvak Gender Dynamics
gezien hebben.
Het engste stereotype Japanner in mijn ogen is toch
wel het zogenaamde kogaltype. En dan niet per se de
kleding, die valt namelijk
nog wel mee, maar het gaat
voornamelijk om de makeup en huid (vaak oranjebruin gemaakt). Nog nooit
zoiets onnatuurlijks en lelijks gezien! En je komt ze
genoeg tegen in Harajuku
of Shibuya.
4

Dit keer een stereotype
dat mij angst aanjaagt?
Niet meer de Yakuza, maar
eerder ganguro of ietwat
doorgedraaide otaku. Zet
die op mijn pad en ik trek
wit weg alvorens gillend
weg te rennen.
Martijn Heule
Wat is een Alumnikai? Deze
vraag beantwoord ik deze
maand, voor jullie. Veel japanologen weten niet goed
waar de Alumnikai zich zoal
mee bezig houdt en hoe zij
een rol voor afgestudeerde
japanologen kan spelen.
Daarom hopen Tanuki en
de Alumnikai op deze manier wat meer duidelijkheid
te kunnen scheppen.
Wat betreft enge Japanners: meisjes met veel te
dunne beentjes, die op
veel te hoge hakken veel te
scheef lopen blijft elke keer
griezelen.
太狸記・12月号

Carmen Loh
編みぐるみ~! Laten we de

wereld overspoelen met
deze schattige, wollige,
zachte wezentjes! 世界は私
たちのものになります!
Dit komt misschien als een
verrassing, maar het leukste soort Japanner dat ik
tot nu toe tegen ben gekomen zijn juist de gyaru/
yamanba/ganguro types.
Ik ben gewoon fan van die
omgekeerde panda’s!

De Net-Niet Pagina

De Gemaskerde Wreker

Net-niet cover #1

Net-niet cover #2

太狸記・12月号

5

Japan News

Japans ministerie pakt schokkende armoedecijfers
aan

Tunnel van Zuid-Korea naar
Kyushu
Zuid-Korea heeft aangegeven
technisch en economisch
onderzoek te willen gaan doen
met betrekking tot de bouw
van onderzeese tunnels naar
Japan en China. Volgens de
Zuid-Koreaanse regering zouden deze tunnels een netwerk
van transport van materialen
kunnen bewerkstelligen wanneer de Koreanen verenigd
worden in de toekomst. Of de
tunnels daadwerkelijk gebouwd zullen worden, is nog de
vraag, aangezien de bouw zelf
zo’n 100 biljoen won (7.5 biljoen yen) zal gaan kosten.
Geen uitgebreidere hulp aan
Afghanistan
Hoewel Tokyo de nieuwe
Amerikaanse strategie om nog
eens 30.000 troepen naar Afghanistan te sturen heeft verwelkomd, is ze niet van plan
haar financiële hulp uit te breiden. Gedurende vijf jaar zal Tokyo zo’n vijf biljoen dollar verstrekken aan Afghanistan, in de
strijd tegen terrorisme en om de
infrastructuur te herbouwen.
PM Hatoyama wil zich focussen
op non-militaire hulp in zijn Afghanistan beleid, ook om zich
te onderscheiden van zijn voorganger. En met de pacifistische
Sociaal Democratische Partij
als onderdeel van Hatoyama’s
coalitie van drie partijen, is het
nog onwaarschijnlijker dat Japan troepen naar Afghanistan
zal sturen. Er is geen overleg
tussen Japan en de VS geweest om de Japanse SDF (SelfDefense Forces) in te zetten.
6

Voor het eerst heeft de Japanse regering armoedecijfers openbaar gemaakt. Het Hatoyama kabinet
maakt er een hoofdzaak van de ongelijkheid in inkomen aan te pakken nadat bekend werd dat Japan
één van de hoogste armoedecijfers van ontwikkelde
landen heeft. In 2007 bevond Japan zich met 15,7
procent onder de hoogste van de dertig lidstaten
van de OECD (Organisation for Economic Development), toen het OECD gemiddelde 10,6 procent
was. De regering maakte tevens de relatieve cijfers
van armoede onder eenoudergezinnen bekend, en
met 53,7 procent was dit cijfer het slechtste van de
OECD.
Deze cijfers laten zien dat Japan niet langer een
enorm welvarend land is waar de meeste gezinnen
zich ‘modaal’ achten, maar nu één op de zes personen moeite heeft de kost te verdienen, en tonen
tevens de steeds grotere kloof tussen arm en rijk.
Na de bekendmaking van deze statistieken benadrukte Akira Nagatsuma, de minister van volksgezondheid,
dat de regering hard werkt aan beleidsplannen om
deze cijfers te doen dalen. Eenoudergezinnen moeten
bijvoorbeeld gesteund worden om fulltime banen te
vinden zodat ze in levensonderhoud kunnen voorzien. Echter, er is gedetailleerd onderzoek nodig om
een effectief beleid te kunnen opstellen, en hiervoor
moeten armoedecijfers geanalyseerd worden
in relatie tot factoren als leeftijd, werkstatus en
samenstellingen van gezinnen. Aan de hand daarvan
kan de regering plannen opstellen om die specifieke
problemen op te lossen.
Momenteel zijn nog niet alle gegevens
beschikbaar en tot dit gebeurt, is het moeilijk om
dergelijke effectieve beleidsplannen op te stellen.
De Kerstman van Kobe
weet wat jij wilt: tamiflu.
Met Kerstmis in gedachten, brengt de grote Kerstman die buiten een populair, westers huis in Kitano
(Kobe) hangt een onconventioneel cadeau: een
doosje tamiflu. De Kerstman van 3,5 meter hangt

太狸記・12月号

buiten het Uroko no Ie (House of
Scales), dat in 1905 gebouwd is
als een huurhuis voor rijke buitenlandse inwoners. Inmiddels
is het ook open voor toeristen,
die met regelmaat op dit district
afkomen.
Dit jaar draagt de Kerstman in
Kobe een chirurgisch masker en
bovenop zijn zak met cadeautjes kan men een doosje tamiflu
zien. Dit laat de huidige angst
van mensen zien voor de Mexicaanse griep, die al meer dan
tien miljoen mensen in alleen al
Japan heeft geïnfecteerd.
De manager van het Uroko no Ie
zei: “We willen graag dat mensen
genieten van een rustige en
onbezorgde Kerstmis zonder besmet te raken.”
Elf mensen gearresteerd voor
het uploaden van copyright materialen
Het Nationale Politie Agentschap heeft in tien verschillende
gebieden tijdens een gelijktijdige
inval elf personen gearresteerd
voor het uploaden van copyright
bestanden op het Internet via
Share, software waarmee bestanden gedeeld kunnen worden.
Onder deze elf distribueerde
een 47-jarige man uit Nagano
achttien copyright liedjes tussen
september en oktober. In oktober deelde hij er nog een stuk of
veertig, die door zo’n 9600 man
gedownload werden, wat samen
een geschatte ‘schade’ van 77
miljoen yen opleverde. De andere tien werden gearresteerd
voor het uploaden van games en
andere software, zoals Dragon
Quest IX: Defenders of the Starry
Sky van Square Enix voor de Nintendo DS.

Hoewel het momenteel alleen illegaal is om copyright bestanden te uploaden op het Internet, zullen herzieningen van het autersrecht, die in januari van kracht worden, het ook illegaal maken om
dergelijke bestanden te downloaden.
Man ter dood veroordeeld voor stichten fatale
brand
In Ōsaka is een 48-jarige man ter dood veroordeeld
nadat hij zestien mensen doodde door brand te
stichten in een video parlour.
Het Ōsaka Districtshof
heeft bepaald dat Kazuhiro Ogawa, ondanks
dat hij de beschuldigingen van brandstichting en
moord ontkende, met
opzet de brand heeft
gesticht. Deze zou een
mislukte zelfmoordpoging zijn geweest, waardoor tevens zestien
mensen overleden en
vier anderen gewond
raakten. De advocaat van Ogawa tekende meteen
hoger beroep aan en ontkende dat de brand was
begonnen in de kamer die Ogawa bezette. Desondanks oordeelde de rechter, Hiroshi Akiyama,
aan de hand van verbaal bewijs en de resultaten
van het onderzoek dat de brand wel daar begonnen was en dat het niet toevallig was gebeurd. De
rechter bepaalde tevens dat Ogawa de mensen
met opzet heeft vermoord, omdat hij zowel van
tevoren wist dat het moeilijk was om in het geval
van brand uit het gebouw te ontsnappen, als
dat er andere mensen aanwezig waren. Daarop
veroordeelde de rechter Ogawa, zoals de aanklagers
eisten, tot de doodstraf en zei: “Ogawa verdient de
uiterste veroordeling en moet voor deze misdaad
met zijn leven boeten.” Diana Kuijpers

太狸記・12月号

7

Interview met de Alumnikai: Ronald Hilhorst
Op maandag 30 november heb ik een afspraak met Ronald Hilhorst, senior regional
sales manager bij het medisch concern Asahi Intecc (asahi-intecc.com). Hij is voormalig
praeses van Tanuki en afgestudeerd in 2002. Sinds 2005 is hij tevens secretaris van de
Alumnikai, de organisatie voor afgestudeerden van Talen en Culturen van Japan. Om
drie uur ‘s middags komt hij binnen en beginnen wij ons gesprek in een lege Uyl van
Hoogland over het leven na Japanologie en waar de Alumnikai zich nou precies mee
bezighoudt.
Zou je om te beginnen kunnen vertellen
wie je bent en waar je je zoal mee bezighoudt? Mijn naam is Ronald Hilhorst, ik
ben in 1996 begonnen met Japans en
in ’97-’98 naar Huis Ten Bosch geweest.
Toen ik terugkwam, ben ik bij het Tanuki-bestuur gekomen: eerst als assessor,
toen als secretaris en uiteindelijk ook als
voorzitter. In 2002 ben ik afgestudeerd en
daarna ben ik gaan werken voor Japanse
bedrijven. Mijn eerste werkgever was
JMAC (jmac.co.jp), waar ik onder andere
heb meegewerkt aan het doorvoeren en
ontwikkelen van procesverbetering op
de werkvloer van Jaguar and Landrover
dealers. Ik heb 3 jaar in de automotive
sector gewerkt, maar gaandeweg verloor
ik mijn interesse en zocht een nieuwe
uitdaging en toen kwam ik mijn huidige
manager tegen.
Ik zit nu alweer vijf jaar bij Asahi Intecc, waar ik ben opgeklommen van supervisor,
whatever that may be, tot area manager en nu ben ik senior regional sales manager,
wat grofweg inhoudt dat ik verantwoordelijk ben voor alles boven Parijs. Van Dublin
tot Vladivostok; van Parijs tot de Noordpool. Ik ben er verantwoordelijk voor om onze
distributeurs in deze landen te managen. Ik ga nu meer de management kant op en wat
minder hardcore in het veld, maar daar ben ik eigenlijk wel klaar voor.
Japan is een stuk verder op verschillende medische vlakken zoals bijvoorbeeld dotteren, en met veldwerk zit je hier met je neus op. Het is heel leuk, maar kost wel tijd: ik
was afgelopen jaar zo een 140 dagen in het buitenland, terwijl je 250 dagen werkdagen in een jaar hebt.
Als je in het buitenland zit, waar zit je dan zoal? Eigenlijk alles boven Parijs; vorige
8

太狸記・12月号

week was ik in Wit-Rusland, de week daarvoor in de Oekraïne… alles eigenlijk! Je moet
je lokale partners scherp houden.
Kom je ook nog in Japan? Jawel, ongeveer twee a drie keer per jaar. Onze organisatie is volledig Japanstalig; de nieuwe mensen die wij aannemen, worden de eerste
buitenlanders die wij aannemen na mij. In januari en juli hebben wij altijd een grote
bijeenkomst in Japan. Ik gebruik mijn Japans nog steeds dagelijks en ik heb nu bijna het
niveau bereikt dat ik wil bereiken. Bij Asahi Intecc moet ik ook al het 専門用語（せん
もんようご）leren – alles over hart- en vaatziekten – en dat is een leuke uitdaging. Er
is in ieder geval geen enkele email die ik niet kan begrijpen.
Op de afgelopen borrel heb ik enkele andere alumni gesproken en het lijkt erop dat
er ook genoeg mensen zijn die na hun studie helemaal niets meer met Japans doen.
Klopt. Sommige mensen proberen wel die richting uit te gaan, maar je moet wel binnen de Japanse bedrijfscultuur passen. Overal waar je komt, heb je veel traditionele,
informele paadjes die je moet belopen. Je moet in staat zijn om zulke politieke, hiërarchische routes te belopen.
In hoeverre is het aanbod qua werk in Japan afhankelijk van regio? In Tokyo is veruit
het meeste werk, maar het is geen ideale plek om te wonen vind ik.
Je hebt zelf aangegeven dat je nog met enige regelmaat in Japan komt. Wat zijn je
favoriete en minst favoriete aspecten van het land? Wat doe je daar graag? Wat ik
daar graag doe, is motorrijden! Het grappige van Japan vind ik dat als ik in de trein van
Narita naar Tokyo zit, ik mij echt thuis voel komen. Ik reis voor mijn werk erg veel, maar
ik heb dat alleen in Japan en Nederland. Verder houd ik uiteraard van het eten en zijn
de mensen ook een stuk opener als je goed Japans spreekt.
Toch blijft het moeilijk om Japanners echt te leren kennen, omdat ze 建前（たてまえ）
hebben. Er zijn misschien een of twee Japanners met wie ik eenzelfde soort relatie
als met enkele van mijn Nederlandse vrienden heb. Er blijft toch vaak een beetje een
muur tussen staan.
Een ander nadeel is de hectiek. Je werkt gewoon echt lange dagen. Dat wil niet per
se zeggen dat je arbeidsproductief bent, maar je bent er wel en dat vergt wat van je
sociale leven. Voordeel is wel dat je daarna vaak met zijn allen uit eten gaat. Daarna
naar de お風呂（おふろ) en een massage, en dan lekker naar je hotel. Ideaal. Als ik
vrije tijd heb, ontdek ik ook graag Japan op mijn motor. Dat is echt gaaf.
Hoewel ik zelf maar anderhalf jaar in Japan heb gewoond, denk ik toch dat je altijd de
gaijin blijft. Ik kan mij goed voorstellen dat dit je na verloop van tijd op gaat breken.
Wat betreft de Alumnikai: kun je mij vertellen hoe dit initiatief is opgezet en wat jullie huidige activiteiten inhouden? Wij hebben de Alumnikai in 2005 opgezet als stichting en hebben een database geopend nadat Dorina Veldhuis was benaderd door prof.
9
太狸記・12月号

Harm Beukers om iets dergelijks op te zetten. Dorina heeft toen contact met mij en enkele anderen gezocht. Toen zijn wij op jacht gegaan naar de alumni, want er was nergens
registratie behalve bij het LUF (Leids Universitair Fonds – red). Wij hebben via Paul Wijsman contact gezocht met enkele alumni en gevraagd of zij zich wilden inschrijven. Die
mensen contacteerden weer andere mensen. Met zeven mails ben je de hele wereld
rond zeggen ze toch? Op deze manier is het gaan lopen. We hebben nu 280 mensen in
onze database, terwijl er bij het LUF 500 bekende afgestudeerden zijn. Na vijf jaar hebben we dus zestig procent. Geen slechte score. Maar het huidige bestuur onder leiding
van Rachelle Eerhart heeft nog wel de uitdaging de andere 40% te tackelen.
Wij zijn er voor de relatie tussen alumni en andere alumni, alumni en studenten, en
alumni en de universiteit. Wij zijn er in principe voor de alumni. Op het moment dat
jij een alumni bent en iemand nodig hebt, kunnen wij mensen met elkaar linken, ook
vooral op professioneel niveau. Er was laatst bijvoorbeeld iemand die contact zocht
met iemand die veel van thee afwist. Een alumna die ik ken, importeert thee uit Japan
als bedrijf. Zo brengt de Alumnikai mensen met elkaar in contact, als een soort van
professionele dating site, haha.
Het is heel erg leuk, want de Alumnikai is een zeer diverse club van mensen. Als je
bij een studie als economie gaat kijken, kun je ongeveer wel zeggen waar iedereen
terecht gaat komen. Bij Japans weet je dat gewoon niet. Sommigen komen in het bedrijfsleven terecht, anderen werken bij de overheid. De twee gekste voorbeelden die ik
vaak noem, zijn dat wij zowel een begrafenisondernemer als een brugwachter in ons
bestand hebben staan. Het is toch kicken, dat Japanologen daar terecht komen. Verder
heb je ook mensen bij buitenlandse zaken of bij de EVD.
Jullie hebben dus een heel diverse groep mensen, maar houden jullie er verder ook activiteiten voor alumni onderling op na? Wat betreft activiteiten die zichtbaar zijn voor
de buitenwereld: wij proberen twee keer per jaar zowel een borrel als een etentje te
organiseren. Deze gebruiken wij als een platform om elkaar te ontmoeten en te socializen. Het vieze woord netwerken komt er natuurlijk bij kijken, maar daar komt het op
neer. We spreken elkaar weer even, en zo kom je op leuke gesprekken.
Verder organiseren wij ook zaken als het afscheid van de heer Van Gulik; we proberen
veel samen te werken met het Sieboldhuis als daar leuke tentoonstellingen zijn om
korting te regelen voor onze leden. Verder hebben wij ook de beroepenavond samen
met Tanuki, met als doel om de band tussen alumni en studenten aan te scherpen.
Volgend jaar hebben we een lustrum. We bestaan dan vijf jaar en willen het iets groter
aanpakken. Misschien proberen we een diner met wat live muziek te organiseren. Je
merkt wel dat mensen echt enthousiast zijn als je een mailtje over dit soort dingen
stuurt. Ik denk dat mensen het feit dat de Alumnikai er is al prettig vinden om toch een
platform te hebben om met elkaar in contact te blijven. Je hebt Hyves en Facebook,
maar dat is veel te algemeen. Dit is een klein, gevarieerd groepje. Het is een utopie
om alle afgestudeerden te registreren, maar dat is wel waar we naartoe werken. We
10
太狸記・12月号

krijgen gemiddeld elke week nog een inschrijving en ik vind het gewoon hartstikke leuk
om te doen. Je leert veel mensen kennen, en je kunt via de Alumnikai in elke sector
wel iemand vinden die een Japanoloog is. We hebben iemand die een ijsfabriek runt!
Het is echt leuk!
Heb je tenslotte tips voor huidige studenten Japanogie? Kapitaliseer op je eigen interesses. Volg vakken buiten Japans. Niet zo zeer omdat je er ECTS voor krijgt, maar omdat
het in je interessegebied ligt. Ik heb heel veel vakken in Leiden en Rotterdam gevolgd op
logistiek en economisch gebied. Ik heb hier in Leiden een aantal vakken gevolgd en het
Japan Business Program gedaan, dat inmiddels helaas niet meer bestaat. Daar kreeg ik
uiteindelijk wel punten voor, maar het gaat om de kennis die je krijgt. Mensen die het
standaardtraject aflopen, komen ook in de standaard terecht. Mensen die wat meer en
extra dingen doen - dat staat gewoon goed op je CV. Als ik bijvoorbeeld kijk naar CV’s
van sollicitanten, kijk ik na gezien te hebben welke opleiding zij hebben afgerond wat
voor speciale dingen zij hebben gedaan. Waar houden ze zich mee bezig, wat zijn hun
hobby’s, heb je in een studievereniging gezeten, ben je met een uitwisselingsprogramma weggeweest etc.; dat
zijn interessante zaken.
Daar kijken we naar, en
niet of je een opleiding
Japans hebt afgerond.
Een standaardtip is think
outside the box. Je hebt
nu de tijd en de kans
om zo veel mogelijk te
leren. Als jij straks afgestudeerd bent en een
baan moet zoeken omdat je beurs afloopt, is
het moeilijk om opnieuw
een opleiding te gaan
doen.
Hartelijk bedankt, ik denk dat wij onze leden zo een veel completer beeld van de
Alumnikai kunnen geven waar zij ook iets aan zullen hebben. Ik hoop inderdaad dat
jullie er iets aan hebben! Mensen vergeten heel snel dat de Alumnikai bestaat als ze afstuderen, maar het is heel handig om je in te schrijven. Je adres staat geregistreerd, je
komt in de database en krijgt om de zoveel tijd een email. Dat is als laatste een bericht
wat ik aan de huidige afstuderenden wil meegeven: of het een bachelor of een master
is, is om het even; schrijf je gewoon in.
Het voordeel van onze database is dat als je echt iets of iemand nodig hebt - kennis of
wat dan ook – je binnen vijf minuten iemand kan vinden die jij zoekt. Wij kunnen je zo
in contact brengen met drie, vier mensen en zo gaan de zaken lopen. Zo kun je elkaar
helpen. Martijn Heule
11
太狸記・12月号

あ

編みぐるみ
Het werkwoord 編む (breien/haken) in de naam zegt het al. Dit is tijdverdrijf op z’n

Japans door middel van het breien of haken van schattige diertjes, objecten of wat je
ook maar kan bedenken.

Amigurumi worden over het algemeen van wol in een spiraalvorm gehaakt of genaaid. Afhankelijk van het soort wol
dat je gebruikt, is het aan te raden een haak te gebruiken
die minstens 2 maten kleiner is dan wordt aangeraden voor
dat soort wol (of je maakt alle steken strak). Dit is nodig,
omdat de steken anders te los zijn en de vulling dan te zien
is of er zelfs uit kan vallen. Dat wil je natuurlijk niet, want
voor een amigurumi is dit hetzelfde als doodbloeden.
De voornaamste eigenschap van deze beestjes is dat ze er
schattig uitzien. Dit zie je terug in het uiterlijk: de hoofden
zijn groot in verhouding tot het lichaam. De patronen die
je voor amigurumi gebruikt zijn vaak ongeveer hetzelfde.
Om je eigen amigurumi speciaal te maken en op zijn eigen
manier schattig te laten zijn, varieer je bijvoorbeeld met
kleuren wol en kleine aanpassingen in het patroon. Als er
ledematen bij horen, dan worden deze vaak los gemaakt en
pas op het einde aan het lichaam vastgenaaid. In plaats van dat je alle gelaatstrekken
in het haakwerk maakt, is het ook mogelijk sommige dingen te maken van vilt. Voor de
ogen zou je bijvoorbeeld kunnen besluiten om plakogen of knopen te gebruiken.
Beschik je niet over de vaardigheden van breien of haken, maar wil je wel deze
wezentjes maken? Vrees niet! Niet alleen staan er op internet verschillende handleidingen en patronen, er is warempel ook papieren literatuur over te vinden.
Bekende boeken zijn onder andere Kyuuto! Japanese Crafts!: Amigurumi door Takamori
Tomoko, Amigurumi World: Seriously Cute Crochet door Ana Paula Rimoli en Creepy
Cute Crochet: Zombies, Ninjas, Robots, and More!
door Christen Haden. Zoekt, en gij zult vinden. Na wat oefening zal het niet lang
meer duren voordat je eigen verzameling groot is geworden en je zo goed
bent geworden dat je zelfbedachte
eigen schepseltjes creëert.
Verveel je je en heb je niks te doen?
Of heb je juist iets te doen maar
probeer je het te ontwijken? Haal
dan je haaknaalden, breinaalden
en ballen wol tevoorschijn en maak
de schattigste, lelijkste, grootste, kleinste,
noem het maar op, amigurumi. Carmen Loh
12

太狸記・12月号

飲みニケーション
Ik mis Nagasaki. Soms zie ik mezelf nog steeds in mijn favoriete 居酒屋（いざかや）
zitten, terwijl ik omgeven ben door talloze lege karafjes hete sake ofwel 熱燗（あつか
ん）en schaaltjes edamame. Ik voel me dan uitermate ontspannen en wordt overmand
door een lichte roes die mijn zogenaamde stressvolle leven in Nagasaki een rooskleurig
tintje geeft. Naast deze licht euforische staat voel ik me tamelijk alert en doe ik altijd
waar ik goed in ben: het observeren van mijn natuurlijke omgeving.

Terwijl ik mijn hoofd opvallend en demonstratief over mijn rechterschouder draai, zie ik
een bekend gezicht. Althans, bekend van dezelfde avond. Ik besluit, uiteraard, om naar
deze forse salaryman te staren, die nog geen uur geleden in zijn maatpak netjes in 正
座（せいざ）zat, zijn gitzwarte haren in een perfecte scheiding had zitten en met volledige controle aan zijn Mild Seven sigaret zat te hijsen. In datzelfde uur, terwijl ik met
mijn rug naar hem toe heb gezeten, leek het alsof hij een metamorfose was ondergaan.
Zijn gezicht was doordrongen van een diepe, rode kleur, zijn chique colbert lag gekreukeld in een hoek en het leek alsof zijn kapsel het aan de stok had gekregen met een
wollen kussen. Onze blikken kruisten elkaar en ik voelde me plotseling een gevangene
in zijn bloeddoorlopen ogen. Terwijl ik niets liever wilde dan mijn hoofd omdraaien,
frunnikte hij aan de bovenste knoop van zijn blouse. Curieus wilde ik weten waarom
hij, ondanks mijn brutaliteit, terug staarde. Op dat preciese moment peuterde hij de
bovenste knoopjes van zijn blouse los en bevrijdde hiermee zijn gevangen onderkin. Ik
wist op dat moment precies dat ik mij beter om moest draaien.
Mijn enigszins geschrokken gelaat was mijn tafelgenoten niet ontgaan. Nadat
ze vroegen of het wel goed met me ging, wuifde ik het weg met een geveinsde
うん、大丈夫だ。

太狸記・12月号

13

Ik zwaaide mijn haar over mijn linkerschouder en observeerde een ander schouwspel.
Het nette meisje dat haar onderlichaam in een meterslange spijkerrok had gehuld,
haar frêle schouders met een wollig, grijs vest had bedekt en als een stereotype grijze
muis oogde, had een uur geleden met haar collega’s aan een tafel vol alcoholische versnaperingen gezeten. Echter, een uur later lag ze met opengesperde mond, uitgelopen
mascara en een vestloos bovenlichaam met haar wang op tafel. Vanonder haar witte
hemdje stak een zwart bh-bandje uit; het equivalent van rood ondergoed hier in het
westen, heb ik mij laten vertellen door een Japanse vriendin. Had ze die laatste cocktail
niet beter kunnen laten staan?
Ik bedacht me plotseling hoe de reis onderweg naar de kroeg was verlopen. Lopend
langs een aantal 居酒屋, terwijl de klok een uurtje of acht sloeg, krioelde het op straat
1
van de dronken 長大-studenten. Vervelend zijn ze absoluut niet. Als er vrouwen langs lopen, voelen ze zich opgelaten en bieden ze hun
excuses aan over het lompe gebral van
hun medestudenten.

Zij
die
niet in staat zijn om te
brallen, liggen op de grond, soms omgeven
door een plas maaginhoud. Ik was bang dat ik op iemand zijn
ledematen zou trappen met mijn naaldhakken, omdat ik even afgeleid werd
door wat geschreeuw achter mij. Een luidkeelse “飲もうぜ!” echode door de straten
en de jongen die een laveloos meisje op zijn rug droeg, schreeuwde een klasgenoot toe
dat hij haar verloren schoenen even moest oprapen.
Ik kon op dat moment niet anders concluderen dan het feit dat Japanners van drank
houden. Mijn mening is tot op de dag van vandaag precies hetzelfde gebleven: in Japan is drank een levenselixer en iedere zelfrespecterende Japanoloog moet dit in het
achterhoofd houden. Drank is namelijk een integraal onderdeel van 飲みニケーション,
oftewel communicatie via drank.
Na een filosofisch gesprek met De Schoen kwamen we tot de volgende gedachtegang:
drank lost je problemen niet op, maar dient enkel als een middel om er even niet
over te hoeven nadenken. Even niet stil staan bij de problemen en de sleur van het
alledaagse leven. Echter, ik ben er van overtuigd dat het in Japan een veel grotere rol
speelt. Behalve het tijdelijk verminderen van stress, geeft een borrel het zelfvertrouwen om even te ontsnappen aan de maatschappelijke verwachtingen, hun ware-ik te
tonen en het schept bovendien een band tussen mensen.
1

14

長崎大学（ながさきだいがく）

太狸記・12月号

Ga je met mij mee in deze analyse? In ieder afgezaagd artikel over salarymen ben je
vast het “aan het einde van de avond verplicht met de baas gaan drinken” concept
tegengekomen. De meesten kunnen simpelweg niet weigeren en zijn dus genoodzaakt
gedurende de avond hun baas bij te schenken en knikkend naar zijn geklaag te luisteren. Alhoewel, soms geeft de baas aan dat ze voor de verandering niet met de ます形
（けい）hoeven te praten en gerust gebruik kunnen maken van alle ordinaire equivalenten van de “だ-stijl”. Dan begint de ontspannen sfeer, de vele rondjes nama-bier en
de verwijdering van het colbert. Tijd staat even stil en de gesprekken variëren van de
nieuwste films tot die ene schattige collega.
お酒（さけ）geeft men ook zelfvertrouwen. Zo bestaat er het volgende: het 一気
(いっき) concept waarbij men in het middelpunt van de belangstelling staat en in

één adem zijn 0.2 liter achter zijn kiezen leegt. Na een geslaagde missie wordt het
ego gestreeld door een hartelijk applaus. Mutserige muurbloempjes kunnen losgaan
en hun badgirl-kant tonen, terwijl ze met hun voetjes naar binnen gedraaid staan en
verlegen hun glas bekijken. Na wat gegiechel en ge-いやぁだ nemen ze dan toch hun
‘15-seconds of fame’ op. Alles om het applaus van hun mannelijke tafelgenoten in
ontvangst te kunnen nemen.

Na een normale 飲み会（のみかい）heeft men meestal genoeg zelfvertrouwen om te
gaan karaoke-en en hebben mannen vaker het lef om wat “お姉ちゃん”（おねえちゃ
ん）mijn kant op te werpen. De vrouwen zwalken in een zigzag over straat, terwijl ze
beschaamd een “hallo” richting de gaijin toewuiven en wat pikantere onderwerpen
met vriendinnen aansnijden. In vino veritas.
Drinken schept ook een band. Studentenverenigingen, bedrijven, sportclubs, allemaal hebben ze een vaste 飲み会, ondersteund door het sempai-kouhai-systeem.
Mensen onderaan de hiërarchie horen hun hogeren bij te schenken en mogen absoluut geen drankjes weigeren. Alles moet achterover worden geslagen. Elk glas bier,
atsukan of een mierzoete cocktail waarbij het glazuur van je tanden springt. Dit zijn
geen sadistische ontgroeningspraktijken, maar belangrijke rituelen van het Japanse
leven.
Drankspelletjes scheppen ook een band. Men wordt geacht bij de les te blijven en
scherp te zijn, anders moet diegene iedere smerige mengelmoes van bier, sake en
wodka wegwerken. Binnen de kortste keren beland je dan in de plantenbak en je hoofd
in de wc-pot. Ach ja, dan kan je tenminste met je collega’s de volgende dag oorlogsverhalen uitwisselen en wat schaterlachen.
Drinken in Japan is de gewoonste zaak van de wereld. Hoe ver je gaat, is eigenlijk niet
relevant. In Nederland is dit simpelweg schandalig en worden kroegescapades met
gefronste gezichten ontvangen. In elkaar gedoken op straat zitten wordt als uiterst ordinair gezien, waarbij je meteen als een of andere “schorriemorrie” wordt bestempeld.
Wat heerlijk dat niemand in Het Land van de Rijzende Zon je er raar op aankijkt. Ik zeg,
ongeacht de gelegenheid, pak dat wijntje of biertje en beoefen ook deze vorm van
communicatie. Lena Bounimovitch
15
太狸記・12月号

しんはんが

新版画
Dat het fenomeen manga de laatste decennia de wereld verovert, behoeft geen
nadere toelichting. De spannende perspectieven, klare lijnen en fantasierijke stripverhalen vormen voor de huidige generatie Japanologen vaak de eerste kennismaking
met het land van Wa. De lezers van deze wonderlijke werkjes vol tentakels, pratende
kikkers en prachtig getekende schoolmeisjes zijn helaas vaak minder goed op de hoogte
van de vroegere vormen van het Japanse grafisch ambacht. Derhalve is het de hoogste
tijd om deze lacune te vullen en te kijken naar de Shin Hanga, een in mijn optiek zeer
geslaagde kruisbestuiving tussen de Europese en Japanse prentkunst.
De Shin Hanga, ofwel de
nieuwe print, ontstond
in het begin van de twintigste eeuw. Japan had
sinds de Meiji restauratie
van 1868 een vloedgolf
aan Europese invloeden
te verstouwen gekregen
en bevond zich in een
identiteitscrisis. De tegenwoordig in ere herstelde
Ukiyo-e (houtblokdruk)
van artiesten als Hokusai en Hiroshige kreeg te
maken met stevige concurrentie van goedkopere en nauwkeurigere reproductietechnieken als de lithografie
en de diepdruk. Hoewel de houtblokdruk op een gegeven moment met uitsterven werd
bedreigd, stond rond de eeuwwisseling een groep kunstenaars op om het tij te keren.
Zij bezagen vol ontsteltenis wat veertig jaar technologische en culturele import uit het
vreemde Europa had aangericht in Japan. Gevreesd werd dat de eigen cultuur van
het eilandenrijk getransformeerd zou worden in een kopie van het westen. Vastbesloten om dit schrikbeeld niet werkelijkheid te laten worden werd het in verval geraakte
ambacht van de houtblokdruk opgepakt.
De kunstenaars die zich groepeerden rond uitgever Watanabe Shōzaburō wilden echter niet in het verleden blijven hangen. Ze realiseerden zich terdege dat Europese
stromingen als het realisme en impressionisme niet meer weg gedacht konden worden
uit het arsenaal aan invloeden waaruit de Japanse artiest putte. Wel riep het aanzien
van Ukiyo-e van de grote meesters uit de Edo periode de nodige weemoed op, daar
de afgebeelde taferelen nog geen spoor verrieden van de verwestersing die later zou
plaatsvinden. Ook onder invloed van kunstminnaars uit het westen die de Ukiyo-e als
verfrissend en exotisch beschouwden, werd besloten tot een samensmelting van de
16

太狸記・12月号

Japanse en westerse traditie. Hoewel perspectief, houtskool en realistische uitbeelding omarmd werden, waren de thema’s van de Shin Hanga immer Japans. Of het nu
een jonk betreft die uitvaart tegen de achtergrond van een dieprode ondergaande zon,
een besneeuwde tempel waar enkel voetafdrukken de stille getuigen vormen van een
zopas voorbijgetrokken monnik of een geisha die haar kimono schikt en de toeschouwer daarbij een blik vergunt op haar ranke hals; de prenten zijn allen getuigen van een
voorbijsnellend ogenblik. De toeschouwer wordt getroffen door de melancholie die
uit deze prenten spreekt, de onverkwikkelijke wetenschap dat het tafereel uit de prent
reeds voorbij is.
Doordat de Shin Hanga teruggreep op de traditionele Japanse kunsten, werkten de
artiesten vaak in aloude genres als de Fūkeiga (landschappen), Meisho (beroemde
plaatsen), Kachōga (bloemen en vogels), Bijinga (mooie vrouwen) en Yakusha-E
(acteursprenten). Hoewel alle werken binnen de Shin Hanga zonder uitzondering de
moeite van het aanzien waard zijn, springt een aantal artiesten eruit. Een prominent
figuur binnen de beweging was Kawase Hasui die zijn voorliefde voor traditionele
architectuur en taferelen in de indrukwekkende natuur van Japan niet onder stoelen
of banken stak. Waar hij een tegenwicht hoopte te bieden tegen de opkomst van goedkoop en snel gebouwde westerse architectuur, vervulde Ito Shinsui deze rol in het
genre van de Bijinga. Zijn uitbeeldingen van oogverblindende schoonheden in traditionele kledij die met hun toilet in de weer zijn, geven uiting aan zijn ergernis over het
afnemende aantal vrouwen dat nog in kimono verschijnt. Naast Kawase en Ito waren
ook figuren als Ohara Koson actief die gebruikmaakten van het westers realisme om
de rijke flora en fauna van Japan weer te geven. Zijn trefzekere uitbeelding van een aap
die terwijl hij aan een tak hangt de weerspiegeling van de maan probeert te grijpen, is
levensecht, maar verwijst tegelijkertijd naar een klassiek thema.
Hoewel de Shin Hanga een relatief korte bloeiperiode van ruwweg 1910 tot 1940
kende, vonden de afdrukken gretig aftrek in met name de Verenigde Staten. Collectioneurs als Robert O. Muller bewonderden de voor hen geheimzinnige en exotische
taferelen die de Shin Hanga artiesten uitbeeldden. Uitgevers als Watanabe speelden
hier handig op in en vroegen zijn artiesten om deze prenten met hun idealisering van
het Japanse verleden zelfs aan de romantische gevoelens van de westerling tegemoet
te laten komen. Ironisch genoeg zouden de Shin Hanga nooit grote aftrek vinden in
het door de moderniseringsgolf overspoelde Japan. In 1942 werd een abrupt einde
gemaakt aan de nieuwe print, omdat zij in de ban werd gedaan door het militaire
bewind dat enkel nog het vervaardigen van oorlogspropaganda toestond. Gelukkig is een groot aantal van de prenten bewaard gebleven en vorig jaar zelfs in het
Sieboldhuis tentoongesteld. Voor wie deze expositie gemist heeft, is een selectie van
de beste werken opgenomen in het boek Printed to Perfection van de Nederlandse uitgeverij Hotei. Het doorkijken van dit werk is een waar genot voor de romantische ziel. Ik
beveel eenieder daarom van harte aan het eens te door te kijken in onze eigen OostAzië bibliotheek. Pim Omes
太狸記・12月号

17

J-drama’s
Ik herinner me mijn allereerste kennismaking met J-drama nog goed. Het was op de
Abunai!-con van 2007. Ik was net door iemand ontvoerd (lang verhaal) en uiteindelijk
waren we in de filmzaal beland waar voor de verandering een live-action show bleek
te draaien in plaats van de normale anime meuk. Geïnteresseerd bleef ik zitten en dat
hield ik uiteindelijk anderhalf uur vol. Oh my, schattige Japanse jongens met acties
die zo uit anime weggelopen leken te zijn en zwijmelige romance? Ik was verkocht en
bracht de hele tijd letterlijk zwijmelend door, tot ongenoegen van de jongen naast me,
die ik compleet was vergeten.
Goed, toen was ik vijftien en werd het me hopelijk vergeven dat ik me als een complete
bakvis gedroeg. Eigenlijk had ik dat ook nog nooit eerder over iets gedaan, dus ik vond
dat dit gerechtvaardigd was. Toch, de drie jaar daarna keek ik geen enkele J-drama

meer. Zo verstreek de tijd en groeide ik op tot een rationele volwassene... NOT. Recentelijk vertoon ik namelijk weer hetzelfde gedrag als drie jaar geleden, en de schuld ligt
weer bij nog zo’n geweldige uitvinding uit Het Land van de Rijzende Zon.
Feitelijk zijn J-drama’s gewoon Japanse soaps. Meerzijdige romances, dramatische misverstanden en tranentrekkende momenten wisselen elkaar non-stop af en uiteindelijk
rest vooral het koortsachtige verlangen te weten of Zij nou éindelijk voor Hem kiest,
want wij, de almachtige kijkers, hebben immers alláng gezien dat ze bij elkaar horen!
Kijken je naaste familieleden misschien Days of Our Lives, GTST of As the World Turns,
en haak je hier al af? Dan helpt het misschien als ik zeg dat er zeer veel J-drama’s zijn
die juist op onze leeftijd gefocust zijn. Middelbare scholen of universiteiten zijn een
veelgebruikte locatie en de razende hormonen die het nodige stof en drama doen op18
太狸記・12月号

waaien zijn uiteraard volop aanwezig. Voeg daar nog een flinke dosis Japanse humor
aan toe en je hebt een standaard J-drama. De soms typische manier van acteren in
‘anime’-stijl ligt vaak aan het feit dat veel J-drama’s inderdaad live-action versies zijn
van manga- en animeseries.
Laat ik van deze categorie twee beroemde series als voorbeeld geven: Hana Yori Dango
en Hana Kimi. De eerste was toevallig degene waarmee ik onverwacht kennismaakte
op Abunai!-con. Het verhaal over het enige ‘arme’, gepeste meisje op een eliteschool,
welke gebukt gaat onder de dictatuur van vier mooie, rijke jongens wiens charme ze
uiteindelijk wint, klinkt voorspelbaar (en dat is het ook), maar weet toch te vertederen
en stiekem zwijmel je toch mee als de romances de kop opsteken. Kom op, welk meisje
droomt daar nou stiekem niet van? Deze drama heeft overigens ook een Koreaanse
versie: Boys over Flowers.

Een variant op deze formule van ‘outsider wordt geliefd’, een concept waar veel Jdrama’s om draaien, is Hana Kimi. Deze serie speelt zich eveneens af op een middelbare school, maar deze keer is het een jongensschool. Ditmaal heeft de vrouwelijke
hoofdrol zich vermomd als jongen om zich onder de leerlingen te mengen, wat uiteraard veel voorspelbare problemen en humor oplevert. Hana Kimi bewijst zich wel de
leukste van de twee met de constant aanwezige, flauwe visuele grappen en bovendien
alle originele bijrollen: de jongen die voor de vermomde hoofdrolspeelster valt en zich
dus constant afvraagt of hij homo is, de jongen wiens naam niemand kan onthouden,
de jongen die geesten kan zien… Aan het einde van de serie ken je de grote cast bijna
helemaal en zul je ze waarachtig zelfs missen.
太狸記・12月号

19

Voor de weinige jongens die dit artikel nu nog aan het lezen zijn: uiteraard zijn er ook
J-drama’s vanuit mannelijke personages! Voor jongens in deze leeftijd is het natuurlijk
even belangrijk om dat ene meisje uit de klas te vragen... Overigens, een serie die voor
beide geslachten zeer vermakelijk kan zijn, is My Boss, My Hero, een serie over een
ruige Yakuza-baas to-be die zich om de clan over te nemen als tien jaar jonger moet
presenteren om aan de high school die hij nooit heeft afgemaakt alsnog af te kunnen
studeren. Bij deze serie ligt de nadruk echt op humor, ongetwijfeld grotendeels toegeschreven aan het zeer expressieve acteren van hoofdrolspeler Tomoya Nagase (zie afbeelding), maar ook de typische onzekerheid van de eerste liefde en de problemen
omtrent het verschuilen achter een andere identiteit spelen zich op de voorgrond af.

Klinkt het allemaal nog te lief? Natuurlijk draaien niet alle J-drama’s om high school
romances en zijn ze ook lang niet altijd om te lachen; de diversiteit van het genre is een
groot pluspunt, omdat vaak zeer uiteenlopende onderwerpen worden aangesneden
en soms ook heel obscure. Japan is een land met veel taboes, maar doorbreekt er
nog veel meer: thema’s zoals homoseksualiteit, pedofilie en verkrachting zul je niet
snel in die mate vinden in Amerikaanse series. Van deze categorie ken ik er nog niet
zoveel, maar wel kan ik Nobuta wo Produce noemen, een drama die draait om het immer grimmige onderwerp van pesten op middelbare scholen. De vrouwelijke hoofdrol
wordt tevens gespeeld door de actrice uit Hana Kimi, en zodra je meer series kijkt, zul
je ook meer gezichten herkennen: de acteur Oguri Shun, die in Hana Yori Dango het
personage Hanazawa Rui speelt, vertolkt in Hana Kimi de mannelijke hoofdrol. Mocht
de boyband KAT-TUN je ook iets zeggen? Hiervan maken enkele leden hun opwachting
in meerdere drama’s, zoals My Boss, My Hero en Nobuta wo Produce!
Dus, ben je de eeuwige series op tv beu en zoek je iets wat jou persoonlijk kan aanspreken? Wil je lachen, huilen, meeleven met herkenbare personages of gewoon
zwijmelen bij die ene actrice of die ene acteur? Kijk eens rond in het gigantische
assortiment van J-drama’s en je vindt vast wel wat je zoekt! Ook een leuke manier om
je vocabulaire en informele Japans nog even op te halen. Toch kan ik je eigenlijk niet
aanraden nu nog aan een serie te beginnen. Bewaar dat maar even als een beloning
voor na de tentamens, want als je eenmaal begint, ben je verkocht! Melissa Costa
20

太狸記・12月号

たからずか・かげきだん

宝塚歌劇団
Takarazuka Revue is de vrouwelijke tegenhanger van Kabuki
(zie vorige Journal). Het is een musicaltheater dat alleen uit
vrouwen bestaat, en zij spelen zowel de vrouwelijke (娘役、
むすめやく) als de mannelijke rollen (男役、おとこやく).
De optredens kennen de melodramatische en extravagante
westerse stijl van Broadway en zijn vaak bewerkingen van
beroemde (westerse) romans of musicals, zoals Gone With
the Wind, The Sound of Music en Westside Story. Bekende
bewerkingen van Japanse werken zijn bijvoorbeeld The Tale
of Genji en The Rose of Versailles.

男役 Jun Sena

Het Takarazuka theater, gevestigd in
Takarazuka in de Hyōgo prefectuur,
werd in 1913 opgericht door Ichizō
Phantom of the Opera
Kobayashi en was in eerste instantie bedoeld als publiekstrekker voor de stad. Kobayashi vond het
Kabuki theater oud en elitair, en dacht dat Takarazuka veel mensen
aan zou staan, omdat westerse liedjes en dansshows steeds populairder werden in Japan. Tegenwoordig speelt Takarazuka voor zo’n
2.5 miljoen mensen per jaar. Takarazuka bestaat uit vijf verschillende
troepen van toneelspelers die elk een eigen stijl kent: Hana (bloem),
Tsuki (maan), Yuki (sneeuw), Hoshi (ster) en Sora (kosmos).

Om een Takarazuka actrice te worden, ondergaat een jonge vrouw een
tweejarige training in dans, zang en acteren op de Takarazuka Music
School. Per jaar worden slechts veertig tot vijftig van de duizenden
kandidaten toegelaten en de school staat bekend om haar strenge
discipline en de gewoonte om eerstejaars studentes elke ochtend
het schoolterrein- en gebouw grondig schoon te laten maken. Na het
eerste jaar, waarin alle studentes samen getraind worden, worden de
studentes opgesplitst in 男役 en 娘役 en vanaf dat moment staat hun
rol vast; het komt bijna niet voor dat een studente wisselt van mannelijke of vrouwelijke rol. Zij die de mannelijke rol op zich nemen, knippen hun haar kort, gebruiken vanaf dat moment mannelijke spreekwijzen en nemen een mannelijkere houding aan in het klaslokaal.

男役 Mizu Natsuki

男役 Yū Todoroki

Met name de actrices die de 男役 uitvoeren, zijn populair onder de
Japanse vrouwen. Zij vertolken de rol van de geïdealiseerde man
die niet agressief is en wil domineren, en dus een man die niet in
de echte wereld gevonden kan worden. Deze rol biedt vrouwen een
ontsnapping uit de strenge sekserollen van de maatschappij. Vaak
zijn ze androgyn (両性、りょうせい “combinatie van seksen” of 中
性、ちゅうせい “neutraal, er tussenin”) en representeren daarmee
‘veilige schoonheid’ die in echte mannen niet gevonden kan worden.
Bekende en populaire otokoyaku actrices van dit moment zijn Jun
Sena en Yū Todoroki. Diana Kuijpers
21
太狸記・12月号

TFC Banzai tegen Okura Hotel
‘Mooi weer voetballers’ is een algemeen begrip bij TFC Banzai geworden: mensen die
alleen komen voetballen als het weer goed is. Als het er ook maar een klein beetje naar
uitziet dat het zal gaan regenen, haken ze af. Prima gasten verder hoor. Gelukkig was dit
niet het geval bij de afgelopen wedstrijd. Het KNMI had voorspeld dat het 80% zeker
zou gaan regenen, maar ook al was het veld goed nat, wij werden alleen geplaagd door
een klein beetje motregen. Persoonlijk vind ik een beetje regen erg aangenaam tijdens
het voetballen, ook al kan ik niet goed uitleggen waarom, maar het is wel zo.
Het Okura Hotel is een keten van hoogstaande hotels, opgericht in 1962 met haar
eerste vestiging in Tokyo, en één van die hotels bevindt zich in Amsterdam. In de Amsterdamse vestiging kan er ook heel erg lekker gegeten worden, wat ik iedereen aan
kan raden die wat geld over heeft. Enfin, dit is natuurlijk geen stuk om reclame te
maken voor het hotel zelf, maar met dit stuk wil ik aangeven hoe het team is. Je zult er
nu wel niks van snappen, maar ik zal het duidelijk maken. Het voetbalteam van Okura
is kwalitatief goed, misschien zelfs uitstekend, maar op een mindere dag zou het wat
minder kunnen zijn. Dit was echter niet van toepassing op deze wedstrijd, want het
team stond redelijk goed. Als je dan Banzai vergelijkt met het Okura Hotel, dan was
Banzai, alleen die dag, te vergelijken met een hotelketen zoals Mercure. Deze keten is
redelijk geprijsd, maar per hotel zul je vaak zien dat de kwaliteit niet even hoog is. Ik
hoop dat dit voor jullie duidelijk is en anders kan ik het je persoonlijk uitleggen op een
whiteboard.
Een legendarisch voetballer zei ooit dat je er altijd voor moet zorgen dat je één
doelpunt meer scoort dan de tegenstander. Ik ben van mening dat er een fout staat in
die uitspraak. Het zou moeten zijn een legitiem doelpunt, in andere woorden: door de
scheidsrechter goedgekeurd. Want je kunt zoveel goals maken als je wilt, maar als er
geen van telt, is het natuurlijk onmogelijk om te winnen. Dit hebben we gemerkt toen
er wegens buitenspel drie goals werden afgekeurd tijdens de wedstrijd. Ik weet dat niet
iedereen weet wat deze voetbalterm precies inhoudt, daarom ga ik die dus niet uitleggen, omdat ik daar eigenlijk geen zin in heb, maar als je het toch wil weten dan ben je
welkom op de training van Banzai elke vrijdag.
De scheidsrechter is in elke sport een belangrijke factor. Hij bepaalt alles. In deze context klinkt het een beetje alsof hij een god is, als deze al bestaat, maar dat is hij dus ook.
De god van de wedstrijd. De beslissingen die hij maakt, zijn bindend en je kunt zoveel
met ze in discussie gaan als je wilt, maar veel zal het niet helpen. Het enige dat men
22

太狸記・12月号

kan doen is een schietgebedje opzeggen. God is echter niet partijdig en als de scheidsrechter en de grensrechter beiden uit het team van de tegenstander komen, kun je je
dus afvragen in hoeverre zij neutraal zijn. Het is natuurlijk moeilijk om een wedstrijd te
fluiten als je behoort tot het andere team, omdat je of de woede van je medespelers
of de woede van de tegenstander op de hals haalt. Daarom begrijp ik deels de beslissingen die de scheidsrechter nam tijdens de wedstrijd en die moet ik trouwens ook
maar gewoon respecteren. Je hierom boos maken, en dat zullen veel mensen doen, is
dom, want het is maar een spelletje. Een spelletje is het zeker, maar het is ook oorlog.
Nu klinkt het alsof oorlog een spelletje is, maar dat zou ik nooit durven zeggen. Maar
voetbal is wel een spel, waarin je emoties een belangrijke rol in spelen. Regel één is dat
je emoties eigenlijk niet teveel betrokken moeten zijn met het spel. Regel twee is dat je
altijd positief moet blijven denken. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar als je hierop
traint, ontwikkel je jezelf en is het mogelijk dat je naar het volgende ‘level’ gaat.
Ik draai nu eigenlijk teveel om de echte boodschap heen, maar voetbal is vooral leuk
als je met hele toffe mensen samen speelt en daarvan zitten er veel tussen bij Banzai.
Om niet al te emotioneel te worden en aan dit stuk een einde te breien wil ik afsluiten
met een quote: “Ik heb wel eens gezegd: als je met 4-0 voor staat en er zijn nog tien
minuten te spelen, kun je beter twee ballen op de lat schieten, zodat de mensen “oei”
en “ai” roepen, want als je 5-0 maakt, is dat alleen maar voor de stand.” Zo was het dus
ook met de wedstrijd, we verloren met 3-0, maar dat telde eigenlijk alleen maar voor
de stand, omdat de wedstrijd al in den beginne was verloren. Renzo Goto

太狸記・12月号

23

コトバによって表現された人

－

字

De vorige keer heb ik iets besproken dat weinig, of eigenlijk niets, met de Japanse taal
te maken heeft, dus deze keer zal ik proberen mijn aandacht wederom te richten op
iets Japans, of tenminste iets dat met Japan van doen heeft. Zoals in de titel te zien is,
bespreek ik deze keer 字, of beter gezegd: kanji. Misschien niet helemaal Japans, maar
Japans genoeg om iets over te schrijven.
Zoals bekend is, komen kanji oorspronkelijk uit China. Het begon met de zogenaamde
orakelbeenderen. Waarzeggers gebruikten in de Shang-dynastie (商朝, ca. 1600~1028
v.c.) stukken bot en schildpadschilden om allerlei voorspellingen te doen voor de
koning. Zowel de uitkomst van de voorspellingen als wat er daarna in werkelijkheid gebeurde, werd in de stukken bot of in het schild gegraveerd en wanneer er geen plek
meer over was om op te schrijven, werden ze op archief gezet (zie Lindqvist 2007).
We weten allemaal dat een gedeelte van de karakters is voortgekomen uit pictografische
afbeeldingen van hun betekenis. Het karakter voor vogel 鳥 is een gecursiveerde voorstelling van een pictogram dat een vogel met een lange staart afbeeldt. Met wat fantasie
is begrijpelijk hoe dat er vroeger uit moet hebben gezien. De vier streepjes onderaan zijn
de pluimen, bovenaan zit het hoofd en de haakvormige penseelstreek onderaan is misschien een overblijfsel van wat vroeger de vleugel was. Ook bij karakters zoals dat voor
hand 手 is het niet moeilijk je een voorstelling te maken van wat dit karakter beduidt.
Deze groep pictogrammen wordt in het Japans shōkei moji (象形文字) genoemd.
Daarnaast zijn er karakters waarvan de betekenis niet of moeilijk uitgebeeld kan worden
door een afbeelding te tekenen. Cijfers zijn hier een goed voorbeeld van. Een cijfer is
een abstract begrip dat niet gemakkelijk weer te geven is. Een vogel kun je natekenen,
maar een getal niet. Probeer maar eens ‘een zes’ te tekenen. Waar je dan het eerst aan
denkt, is waarschijnlijk het schriftteken ‘6’ maar ook dat is een arbitraire en abstracte
representatie die eigenlijk niet veel met het getal zes te maken heeft. Men kan getallen
wel tellen, dus het ligt voor de hand om iets dat telbaar is te maken. Om te beginnen bij
één wordt dat dus: 一, één streep. Ook de karakters voor boven 上 en onder 下 behoren tot deze categorie. Door een horizontale streek te nemen als basis en daarboven of
onder een markering aan te brengen, wordt duidelijk of boven of onder wordt bedoeld.
Andere cijfers zijn niet zo eenduidig als de karakters voor één tot en met drie, omdat
sommige (zoals tien, 十) afbeeldingen zijn van een handgebaar dat tien betekende. Deze

24

太狸記・12月号

groep ideogrammen wordt shiji moji (指事文字) genoemd, letterlijk: karakters die iets
aanduiden.
Na enige tijd was er een redelijk aantal karakters ontwikkeld waarmee men basale dingen kon aanduiden, zoals ‘één’, ‘paard’, of ‘boven’. Dit is op zich leuk, maar is natuurlijk onvoldoende om de gesproken taal volledig mee weer te geven. Ook het oude
Chinees kende een enorm aantal woorden. Door verschillende karakters te combineren werden uit de betekenissen van beide (of alle) componenten nieuwe karakters
gecreeërd. Het karakter voor ‘rusten’ 休 is hier een goed voorbeeld van. Het linkergedeelte イ (een gekantelde vorm van 人) betekent mens of man, en het rechterdeel
is boom 木. Uit het beeld van iemand die naast een boom ligt uit te rusten kwam de
betekenis ‘rusten’ voort. Deze groep wordt kaii moji (会意文字) genoemd, karakters met
een samengestelde betekenis.
Over de uitspraak die aan de karakters van bovenstaande groepen werd toegekend kan
ik kort zijn. Omdat de spreektaal eerder bestond dan de karakters zelf, werd de uitspraak
ontleend aan de al bestaande spreektaal. Het karakter dat geassocieerd werd met de
betekenis van bijvoorbeeld ‘vogel’ kreeg de uitspraak van het woord dat hetzelfde betekende. Wat de uitspraak in het oude Chinees is geweest weet ik niet precies, maar misschien leek het wel op de huidige Japanse on’yomi: chō.
Het principe van het combineren van verschillende onderdelen van karakters kreeg na
enige tijd een nieuwe bestemming. Door het maken van een onderscheid tussen vorm
en betekenis van een karakter kon de karakters een geheel nieuwe toepassing gegeven
worden. Echter, op een bepaald punt in de Chinese geschiedenis kwam men tot het
inzicht dat de klank ook los van de betekenis gebruikt kon worden. Door een betekenisgevend element, het radicaal, toe te voegen aan een klankgevend element, konden
nieuwe karakters worden gevormd voor woorden waarvan de uitspraak gelijk was of
op elkaar leek. Het karakter 工 dat ‘werk’ betekent, wordt in het modern Chinees uitgesproken als ‘gōng’. 工 komt echter ook voor als onderdeel in andere karakters, bijvoorbeeld 紅, 攻, 空 en 江. In het modern Chinees is de uitspraak van deze karakters
respectievelijk hóng, gōng, kōng en jiāng. Door klankverschuivingen die in de loop van de
eeuwen hebben plaatsgevonden, lijken de uitspraken van deze karakters misschien niet
meer zo veel op elkaar als ze vroeger mogelijkerwijs gedaan hebben, maar enige overeenkomst is nog wel te zien. Leuk is ook dat de overeenkomsten tussen de uitspraken in
het Japans onderling dicht bij elkaar liggen. De on’yomi van de bovenstaande karakters

太狸記・12月号

25

zijn respectievelijk: コウ, コウ, クウ en コウ. Karakters uit
deze groep, en dit is veruit de talrijkste, worden keisei moji
(形声文字) genoemd.
Daarnaast is er nog een tweetal groepen. Ten eerste kasha
moji (仮借文字), geleende tekens. Aan woorden waarvoor
nog geen karakter bestond, werd een bestaand karakter
toegekend met een gelijkende uitspraak. Een bekend voorbeeld hiervan is 来. Van origine duidde dit karakter een soort
graan aan, en was het van pictografische aard. Het woord
voor ‘komen’ had echter een gelijkluidende uitspraak, waardoor hetzelfde karakter onder een andere betekenis kon
worden gebruikt. Naast dit soort karakters hoort er nog
een groep bij de kasha moji. Aan sommige karakters werd
namelijk een extra element toegevoegd om het te kunnen
onderscheiden van het karakter met de originele betekenis.
其 betekende vroeger ‘mand’. Het Chinese woord voor het
aanwijzend voornaamwoord ‘dat’ had een uitspraak die leek
op het woord voor mand, en kreeg daarom hetzelfde karakter toegewezen. Om toch een verschil aan te kunnen geven
tussen de twee betekenissen werd er aan het karakter voor
mand een betekenisgevend element (竹, bamboe) toegevoegd met als resultaat: 箕.
De laatste groep is tenchū moji (転注文字), waarbij de betekenis van een woord groter wordt. Hiermee bedoel ik niet dat
de betekenis verschuift, maar dat de zogezegde ‘omvang’ ervan toeneemt en zich verder uitbreidt. Voorbeelden hiervan
zijn het karakter voor slecht 悪 dat daarnaast ook werd
gebruikt in de betekenis voor haten, of 楽, dat zowel muziek
(楽器, 音楽) als gezellig of zelfs gemakkelijk kan betekenen.
De meeste karakters zijn dus gebaseerd op het weergeven
van de betekenis ervan. Bij een groot aantal van de kanji
wordt de uitspraak ervan ook direct weergegeven of tenminste benaderd door middel van een klankgevend element. In
het geval van kanji is er bij de meeste karakters dus sprake
van zowel klank- als betekenisrepresentatie. Ons schrift, het
latijns alfabet, is echter enkel gebaseerd op klankrepresentatie. De betekenis vloeit daarbij direct voort uit de klank
van het woord dat wordt gerepresenteerd. Bij het Chinese
schriftsysteem duidt een karakter niet enkel de in het karakter vastgelegde uitspraak aan, het symboliseert ook direct de
betekenis. Er is bij kanji dus iets anders aan de hand dan bij
ons schrift, maar daarover de volgende keer meer. Denk ik.
再見!! Milan van Berlo

太狸記・12月号

Pyke’s Holletje
Welkom wederom in mijn Holletje. Ook deze keer zal ik weer licht werpen op enkele
(hier) onbekende pareltjes van de manga wereld.

てんしのトッチオ

Deze keer beginnen we weer bij de bekendste uitgever van
onze J-vormige eilandengroep, Shūeisha（集英社）, de
uitgever van onder andere Shōnen Jump. In mijn queeste
om werk van Toriyama Akira (Dragonball, Dr. Slump) te
verzamelen, kwam ik op een van mijn manga-tochten een
groot, kleurrijk boek tegen, genaamd Toccio the Angel
(てんしのトッチオ）. Warempel; mijn grote held had een
kinderboek gemaakt! In het hele boek, dat gaat over de
stoute engel Toccio, is dan ook geen enkele kanji te bekennen. De tekeningen zijn bijzonder fraai; iedere Toriyama
fan zal ze te weten waarderen. Bovendien is dit een leuke
manier om je kleine neefje of nichtje eens kennis te laten
maken met het land van manga, shintoïsme en natuurlijk
tenga’s.
Veel mensen met wie ik praat over manga en anime geven
aan dat Love Hina een van hun eerste aanrakingen was
met Japanse cultuur. Dat Love Hina’s formule (één jongen omringd door een schare mooie dames) goed werkt,
blijkt maar al te goed: er zijn kasten vol manga in dit subgenre (genaamd ハーレム). Zo ook ケンコー全裸系水泳
部ウミショー（けんこうぜんらけいすいえいぶうみしょ
う）, beter bekend als ウミショー, gemaakt door Hat-

ウミショー

tori Mitsuru en uitgebracht in KC magazine. Hattori’s stijl
is onmiddellijk te herkennen en bovendien humoristisch.
Deze manga gaat, zoals de titel doet vermoeden, over de
jonge coach van een zwemclub waar, in ware manga stijl,
natuurlijk alleen mooie dames lid zijn. Dan komt op een
dag een mysterieuze studente aan op een drijvend huis,
waarna de gekkigheid zogezegd losbarst. Deze serie is in
tegenstelling tot bijvoorbeeld Love Hina niet zozeer gericht is op romantische onderonsjes met de hoofdpersoon,
maar meer op humoristische gebeurtenissen rondom de
personages van de gehele zwemclub.
太狸記・12月号

27

世界樹の迷宮II

ポッケトモンスター

Een andere artiest met een erg uitgesproken stijl is de zogenaamde FLIPFLOPs. Hij tekende de tweedelige manga
世界樹の迷宮II（せかいじゅのめいきゅう）, gepubliceerd
door Rex Comics en gebaseerd op het gelijknamige DS
spel dat hier bekend is als Etrian Odyssey II. De stijl is
tegelijk schattig, grappig en in zekere zin ook stoer, vreemd
genoeg. Voor sommigen ligt het “chibi-gehalte” waarschijnlijk iets te hoog (met vele grote ogen en erg ronde
gezichten), maar het vormt zeker een vermakelijk geheel.
Een verhaal is niet heel erg aanwezig; de hoofdpersonages gaan ieder hoofdstuk op jacht binnenin een gigantische boom (met meerdere verdiepingen) om geld te verdienen. Al doende vechten ze tegen allerhande monsters
en wordt het team steeds wat groter. Zoals gezegd, de stijl
is erg vermakelijk, maar je moet er wel van houden.
Om verder te bouwen op deze manga: er zijn natuurlijk
vrij veel manga die gebaseerd zijn op video games. Een
bekend voorbeeld daarvan is natuurlijk The Legend of Zelda. Praktisch alle games zijn wel gemangaficeerd, hoewel
ze over het algemeen lastiger te krijgen zijn dat het lijkt.
Eén vrij dikke manga in mijn kast is gebaseerd op het hier
vrij onbekende vechtspel Bloody Roar, waarbij de personages in dieren kunnen veranderen. De tekenstijl is wel
aardig (vooral de haaiman is leuk gedaan), maar hij haalt
het niet bij Pokémon. Er zijn, zoals te verwachten is, vrij
veel verschillende Pokémon manga, maar er is er één die
er met kop en schouders bovenuit steekt.
ポッケトモンスターSpecial is een manga die inmiddels al

マリオくん

28

in de tientallen volumes zit. Het gaat echter voornamelijk
om de eerste tien, die getekend zijn door mangaka Mato.
Haar stijl past bijzonder goed bij de sfeer van de franchise.
Daarentegen is het verhaal zelf een stuk donkerder dan de
gemiddelde game. Zo is het grootste deel van de gymleaders eigenlijk een stel criminelen en kunnen Pokémon ook
echt dood (eentje wordt bijvoorbeeld door midden gehakt). Verdere interessante manga zijn 戦場のヴァルキュ
リア(Valkyria Chronicles) en het erg kinderachtig ogende
Mario-kun.
太狸記・12月号

De topper van deze keer is een stuk minder onschuldig dan
bovenstaande manga. Het is zonder twijfel een van de vreemdere manga in mijn boekenkast: 魔乳秘剣帖 （まにゅうひけ
んちょう）. Deze manga is gemaakt door Yamada Hideki en
uitgegeven door het nogal onbekende Techgian Style. Op één
site werd deze manga beschreven als een 「おっぱい時代劇
コミック」, waarmee het basisplot eigenlijk al duidelijk zou
moeten zijn. Het draait in deze versie van feodaal Japan enkel
en alleen om de vrouwelijke voorgevel. 「乳こそがこの世の
理」: de buste is de baas, zo wordt ons meteen verteld.
魔乳秘剣帖

Een belangrijke speler in deze borstige wereld is een familie
genaamd 魔乳 (Manyū). Ons rijkelijk bedeelde hoofdpersonage is de opvolgster van deze ninja clan, die in het bezit zijn
van geheime manieren om, eh... goede boezems te maken.
Ontevreden over de onrechtvaardige wereld die door haar
clan geschapen is, vlucht ze, en vecht ze tegen allerhande
tegenstanders, waarvan het grootste deel toch op z’n minst
flinke rugklachten zou moeten hebben.
Ondanks het feit dat het waarschijnlijk niet geschikt wordt
geacht voor kinderen, is het niet echt een “vieze” manga.
魔乳秘剣帖
Toegegeven, vrouwelijk bloot komt vrij veel voor, maar dat zit in de meeste manga van
tegenwoordig wel. Het is hier eigenlijk relatief onschuldig. Er is ook geen sprake van
seks of geslachtsdelen in beeld. Het is zelfs juist wel een humoristisch verhaal en ook de
vechttechnieken zijn op z’n minst creatief te noemen. Zo kan één huurmoordenares gif
uit haar tepels schieten, en kan de hoofdpersoon, ehm... “volume” stelen van de tegenstander. Niet geschikt dus voor in de trein, maar als je niet al te preuts bent, valt dit
eigenlijk best mee. De tekenstijl is prettig om te zien: humoristisch en vrij gedetailleerd.
Het enige nadeel zit hem voornamelijk in het lezen zelf; het kost relatief veel tijd. Er
staan praktisch nergens furigana en heel veel woorden zoals bijvoorbeeld 何故（なぜ）
staan in kanji. Op zich geen probleem, maar je spendeert vrij veel tijd aan opzoeken.
Ook namen blijven hierbij een beetje open voor interpretatie, hoewel de hoofdpersoon
eigenlijk maar één lezing kan hebben voor haar naam; namelijk Manyu Chibusa. Vrij te
vertalen naar “Magische Tiet Borst.” Alleen in Japan.
Dus; 魔乳秘剣帖, de manga van de maand, is zo slecht nog niet als het bij het eerste aanzien doet vermoeden. Als je de idiote kant eens op papier wilt zien én een humoristisch
verhaal wilt lezen, kijk dan niet verder. Tot de volgende keer! Pyke van Zon
太狸記・12月号

29

Een bespreking van de Kingdom Hearts serie
In je jeugd is er een aantal dingen die een belangrijke rol speelt bij het creëren van je
fantasie. Het is vaak grappig om te ontdekken bij hoeveel mensen dat overeenkomt.
Als je erover nadenkt, is het niet zo vreemd, want iedereen kijkt tv en iedereen leest
de Donald Duck. Dit is echter de basis. Ik las er bijvoorbeeld ook nog Harry Potter
naast (ook wel redelijk algemeen), maar ik las ook strips van Kuifje, Asterix en Lucky
Luke. Zoals het een japanoloog betaamt, kwam ik uiteindelijk ook in contact met de
juweeltjes van de computerspellen die Square maakte. Vaak ging de diepere betekenis
van die spellen aan mij verloren, en speelde ik ze ook zeker niet tactisch genoeg. Dat
was natuurlijk ook nergens voor nodig, want waar Square net als Disney heel erg goed
in is, is het creëren van magische werelden waarin dingen mooier zijn dan in het echt
en waarin je dingen kunt die je in het echt nooit zou kunnen.
Voor de ingewijden is dit een logische
introductie van waar de Kingdom Hearts
serie over gaat. Vandaag de dag is het een
gevestigde serie die zich mag plaatsen
op het pantheon van kwalitatief hoogstaande spellen die zullen voortleven in
het geheugen van menig gamer. Probeer
je echter eens te herinneren toen dat
spel werd aangekondigd! Square, een
ervaren en door critici bejubeld gamebedrijf, in samenwerking met Disney, een
bedrijf waarvan de oprichter antisemitische neigingen vertoonde en zich liet invriezen, om later verantwoordelijk te zijn
voor gedrochten als High School Musical
en Hannah Montana, waarin alle mensen
alleen maar mooi, hetzelfde, en gelukkig
moeten zijn. Desalniettemin wisten we
dat niet toen we de Donald Duck lazen,
dus dan blijft alleen het idee over dat er
een spel uitkomt waarin je in allerlei Disneywerelden met een typisch anime-kereltje in samenwerking met Donald en Goofy
met een sleutel op duistere wezens inhakt. Meer nog dan naar Super Smash Bros.
Melee heb ik uitgekeken naar de datum waarop dit spel uit zou komen. Het laten
wachten op release-dates is iets waar Square zeer bedreven in is, om nog maar te zwijgen van de cryptische onzin om die spellen heen. Het spel kwam toch uiteindelijk uit,
maar ik kon het niet spelen omdat ik had gekozen voor de GameCube. Verdomme.
Uiteindelijk had een vriend van me het spel laten liggen (net voor de eindbaas, want
het blijft een Square game) en kon ik met een geleende Laadstation 2 (ps2) van weer
een andere vriend aan het spel beginnen. Wat heb ik genoten, wat een ongelooflijk
30
太狸記・12月号

gaaf spel! Het was precies wat ik had verwacht en meer! Als in een droom bezocht ik
alle Disneywerelden, hielp ik Alladin uit de klauw in Agrabah en vocht ik tegen Kapitein
Haak op zijn klipper in de oceaan. Uiteindelijk kwam de climax van het spel in werelden
die Square zelf had bedacht en voordat ik het wist was ik erdoorheen. Het klinkt alsof
dat snel was, maar ik heb nog steeds tachtig uren gestoken in het krijgen van alle items
en wapens en om tot level 100 te komen. Toch leek het ook snel te gaan, omdat ik het
echt een fantastisch spel vond!
Toen bleef het stil, heel stil rond de Kingdom Hearts hype. Er kwam maar weinig echt
nieuws, totdat deel twee werd aangekondigd. Ik weet niet of ik dit nu verzin, maar
volgens mij kwam na de aankondiging van deel twee pas de aankondiging voor het tussenspel op de Game Boy Advance (GBA) uit. Ik had een GBA, dus ik was zielsgelukkig,
maar ook huiverig, want mijn ziel was cynischer geworden van mijn uitwisselingsjaar
in de V.S., waar ik op dat moment verbleef. Mijn negatieve vermoedens over Kingdom
Hearts: Chain of Memories bleken juist. Ondanks reviews van rond de zeven gemiddeld
waren de reacties op dit spel duidelijk teleurgesteld, mede door de mate waarin dezelfde spelvormen steeds terugkeerden, wat leidde tot een snel inzettende verveling.
Grafisch was het spel zeer in orde, maar de verhaallijn ging niet echt verder en je zat
vast op maar één plek met random generated maps. Ik voelde me bekocht: het spel
bleek niet meer dan een warmhoudertje voor deel twee, die weer op de ps2 zou uitkomen. Dat Jupiter, het bedrijf achter Chain of Memories, wel wat in huis heeft, bleek
bijvoorbeeld bij The World is Yours op de Nintendo DS.
Goed, deel twee. Net als bij deel één kreeg ik dit deel te laat in handen en heb ik het
pas net uitgespeeld. Ik merk dat ik wat ouder ben geworden, of misschien het spel,
aan het feit dat ik niet meer gegrepen werd door de magie van Kingdom Hearts. Dit
deel is in alle opzichten beter dan deel één, zoals dat een automaat in een auto beter
is dan een versnellingspook. Het vechten is gemakkelijker, je weet sneller waar je heen
moet, en het is beter uitgebalanceerd. Tegelijkertijd is de nieuwigheid eraf en lijken de
gesprekken minder geïnspireerd. Toch had ik toen ik het spel had uitgespeeld weer een
goed gevoel, maar het had een ander smaakje.
Eigenlijk is de Kingdom Hearts serie van dichterbij bekeken niet eens zo heel sterk. Het
camerawerk was vanaf dag één al de grond in geboord, de verhaallijn is flinterdun en
sommige delen van het vechtsysteem zijn compléét onnodig, zoals de summons, en in
deel twee de limits. Eigenlijk was magie (behalve Thunder en Cure) niet echt nodig en
was het spel van begin tot eind nogal eenlijnig. Zo nieuw was het ook niet, want dit is
eigenlijk een Squaresoft spel met een Disney sausje. Toch, Dorito’s smaken ook zoveel
beter als je dipsaus erbij hebt, en dit sausje geeft mijns insziens de Kingdom Hearts
serie genoeg originaliteit om zich te onderscheiden van de andere generieke RPG/adventure games.
Nu kijken wat het nieuwste DS deel te bieden heeft. Vast nog meer nietszeggende
quasidiepzinnige opmerkingen van gasten die reclameren voor L’Oréal Xtreme hair.
Michiel Boerwinkel
太狸記・12月号

31

や

や

Het verhaal van De Schoen: もつ焼き屋
De Schoen slaagde er deze maand niet in een Momentje te pakken. In plaats daarvan
schreef hij een prachtig verhaal in zowel het Japans - gecorrigeerd aldaar - als in het
Nederlands. Na elke alinea staat de vertaling. Deze maand beginnen we met een
voorproefje, maar volgende maand kun je smullen van het geheel. Martijn Heule
毎日毎日を同じように過ごしている。日曜日を除いて毎日だ。
ちょうど六時七分に目覚まし時計が鳴る。ビープ・ビープ音が鳴るとすぐに
起き上がり、シャワーを浴びたり、朝食を食べたり、歯を磨いたりするのに
毎日ちょうど三十分をかけている。六時三十七分に家を出ていくと朝日新聞
はまだ配達されていないから前日の新聞を持っていく。したがって、しよう
がなく、最新のニュースに関する知識を得るのは起こった日の翌日だ。
Elke dag, dag in dag uit, breng ik op dezelfde manier door. Elke dag, behalve zondag.
Precies om 6:07 uur gaat de wekker. Wanneer het piepende geluid klinkt, sta ik meteen op en
elke dag neem ik precies een half uur de tijd om een douche te nemen, te ontbijten, en mijn
tanden te poetsen. De Asahi Shinbun is nog niet bezorgd wanneer ik om 6:37 uur de deur uitga,
vandaar dat ik de krant van de vorige dag meeneem. Hierdoor ben ik altijd pas de dag nadat het
gebeurd is op de hoogte van het laatste nieuws, niets aan te doen.

日曜日を除いて毎日、十二番線から六時五十三分に発車する電車に乗り、立
ったままで前日の新聞を読む。僕と同じように毎日、十二番線から六時五十
三分に発車する電車に乗る顔見知りの人はいる。何人かの顔が分かるように
なったけれど、客車の中ではいつも静かだ。これらの人と話したことはまっ
たくない。
Elke dag, behalve zondag, neem ik de trein die vertrekt om 6:53 uur van spoor 12 en lees ik
staand de krant van de vorige dag. Er zijn mensen die, net als ik, elke dag de trein van 6:53 uur
vanaf spoor 12 nemen, zodat ik van een aantal mensen de gezichten herken. Maar in de coupé
is het altijd stil. Ik heb nog nooit met deze mensen gesproken.

八時に職場に着いてから、最初にコーヒーを飲む。一時までずっと仕事をし
ているけれど、一時から五十分の休息を取る。社員食堂があるけれど、気に
入らなく、ラーメン屋に行く習慣がある。職場に戻り、二時間ごとに十分の
休憩を取り、八時まで働いている。
Nadat ik om 8:00 uur op mijn werk ben aangekomen drink ik altijd eerst een kop koffie. Vervolgens werk ik tot 1:00 uur aan één stuk door en neem ik vanaf 1:00 uur vijftig minuten pauze. Er
is een kantine voor de medewerkers, maar daar ben ik niet zo weg van, dus heb ik de gewoonte
om naar een ramen-restaurant te gaan. Vanaf dat ik weer terug op mijn werk ben, werk ik tot
8:00 uur door, met om de twee uur tien minuten pauze.

32

太狸記・12月号

仕事が終わってから、帰宅の途中で、あるもつ焼き屋に立ち寄る。このもつ
焼き屋は昼のときに込んでいる商店街にあるけれど、夜十時ごろは客が少な
くなる。日曜日を除いて毎日このもつ 焼きで食べる。
僕はこんなふうに生活をしている。
Wanneer het werk er op zit, stap ik onderweg naar huis altijd een bepaald motsuyaki-restaurant binnen. Dit restaurant bevindt zich in een winkelstraat die overdag altijd druk is, maar
zo rond tienen zijn er niet zoveel klanten meer. Ik eet elke dag bij dit motsuyaki-restaurant,
behalve op zondag.
Dit is het leven dat ik leid.

何の仕事をしているかと聞かれれば、どう答えればいいかといつも悩んでい
る。説明できないわけではないけれど、直截に言うと誰も信じてくれないも
のだ。
Wanneer mij gevraagd wordt wat voor werk ik doe, weet ik nooit goed hoe te antwoorden.
Het is niet dat ik mijn werk niet uit kan leggen, maar simpelweg dat niemand mij zou geloven
wanneer ik het onomwonden zeg.

赤ちゃんが生まれるときに霊魂はまだ付いていない。僕は赤ちゃんに霊魂を
上げる仕事をしている。もっとよく言えば、霊魂に身体が付いていないの
で、赤ちゃんの身体を霊魂に上げる。重要な仕事だけれど、一回も失敗した
ことはない。実は、いつもなんとかなるから失敗できるわけではない。 もう
三十年間ぐらいこの仕事をしている。
Op het moment dat een baby geboren wordt, heeft het nog geen ziel. Mijn werk bestaat uit het
geven van een ziel aan baby’s. Of beter gezegd, een ziel heeft niet vanaf het begin een lichaam
en het is mijn werk om een pasgeboren lichaam aan een ziel toe te kennen. Het is belangrijk
werk, en ik heb nog nooit ook maar één fout gemaakt. Eigenlijk is het helemaal niet mogelijk
om fouten te maken, het komt altijd uiteindelijk wel goed. Ik doe dit werk nu al ongeveer dertig
jaar.

三十年間、毎日毎日を同じように過ごしている。日曜日を除いて毎日だ。初
めて職場に行った日からこの仕事が気に入っている。毎日は楽しいけれど、
楽な仕事ではない。失敗できるわけではないのに、特に重い責任がない仕事
だというわけもない。時々十二時に帰宅してから眠れないほど仕事に悩まさ
れている。
Deze dertig jaar breng ik elke dag, dag in dag uit, op dezelfde manier door. Elke dag, behalve
zondag. Vanaf de eerste dag waarop ik naar mijn werk ben gegaan, vind ik dit werk leuk. Elke
dag is weer een genoegen, maar het is geen gemakkelijk werk. Het is dan misschien niet mogelijk om fouten te maken in dit werk, het is ook geenszins het werk dat niet een speciale, zware,
verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Soms levert het werk mij zulke hoofdbrekens op dat
ik, nadat ik om 24:00 uur thuis ben gekomen, de slaap niet kan vatten. De Schoen

太狸記・12月号

33

Jocelyn in 長崎
Voor ik het in de gaten had, was de winter in Nagasaki zo goed als begonnen.
Het is heel vreemd om hier met een dikke sjaal en een muts op mijn hoofd
rond te lopen, omdat ik Japan tot nu toe altijd in de zomer heb bezocht. Maar
het is in dit stadje met z’n malle, witte kerstbomen in de warenhuizen en
kleurige lichtjes in de bomen van het universiteitsterrein wel heel gezellig
rond deze tijd van het jaar. Ik heb al een クリスマスケーキ besteld voor
wanneer mijn ouders en broertje komen met kerst, maar eerst gaan we met
alle kaaskopjes hier in het huis op z’n Hollandsch Sinterklaas vieren, iets wat
een raar, surrealistisch, maar vooral dronken feestje belooft te worden.
En over dronken feestjes gesproken, die hebben we hier meer dan genoeg.
Elk weekend gaan Arthur, Merel en ik naar de uitgaanswijk 思案橋（しあん
ばし）om de bloemetjes flink buiten te zetten. Elke keer dat we gaan, ontmoeten we weer nieuwe, gezellige en vooral bezopen mensen en Merel en
ik moeten als westerse hotties de geile サラリーマン constant van ons afmeppen, wat natuurlijk erg goed is voor ons ego, maar nog beter voor onze
armspieren.
De doordeweekse colleges vormen een schril contrast met onze weekenden,
en misschien is dat maar goed ook, want ook al zie ik niet van elk college het
nut in (denk: elke week een presentatie in het Japans doen, maar na drie minuten een blaadje voorgelezen
te hebben de rest van het uur
naar Pinda-sensei te moeten
luisteren, omdat hij zichzelf nu
eenmaal zo graag hoort praten),
om op welke manier dan ook
met Japans bezig zijn is en blijft
het toch een geliefde bezigheid
onder het legioen Hollanders.
Vandaag hadden we trouwens kimono-aandoe-les, wat
resulteerde in de foto hiernaast
かわいいでしょう〜 De sensei
die deze les gaf, was heel lief en
in januari mag ik voor coming of
age day de furisode (even voor de
onwetende sjaarzen: dat is een
kimono met superlange mouwen) van haar dochter lenen. Ik
kijk er nu al naar uit.
Rest mij alleen nog het volgende: メリークリスマス, lieve Tanukileden!
Jocelyn van Alphen

34

太狸記・12月号

Gijs in 大阪

Mijn derde maand in Japan is alweer een paar dagen oud. Ik ben er intussen achtergekomen dat mensen uit Thailand graag ’s nachts rond twee uur nog even wat eten gaan
maken, terwijl ze hard tegen elkaar praten, giechelen en staan te tieren. Dat giechelen
doen ze trouwens tegen iedereen die ze kennen. Heel curieus. Ik giechel maar wat
terug.
Intussen heb ik met een aantal gasten van de Nederlandse klas al wat uitstapjes ondernomen. Zo zijn we naar een Nederlandse eettent geweest, genaamd ‘Oude Kaas’, waar
ze pannenkoeken, schnitzels, stamppot en Grolsch bier serveren. De Japanners zeiden
dat het bier ‘lekker wegdronk en een lekkere nasmaak had’. Na een half glas was Nobu,
de enige jongen, al aangeschoten en tijdens de terugrit in de bus viel hij in slaap. Van
de twee meisjes was er één negentien die stiekem een paar slokjes nam, en het andere
meisje dat wel alcohol mag, leek er gemakkelijk tegen te kunnen.
Twaalf december komt er een nieuwe One Piece film in de bioscoop! One Piece Strong
World! Nobu, ook een One Piece fanaat, en ik gaan waarschijnlijk de veertiende kijken
na school. Blijkbaar krijg je ook een speciaal Manga album #0 als je gaat. 最高やで～
De kerstliedjes spelen in de supermarkten om gek van te worden. Maar om nou echt
te zeggen ‘kerstsfeer’, nee. In ieder geval niet hier op de universiteit. Ik ga met kerstmis
trouwens naar mijn hostfamilie van twee jaar terug. Ik heb ze sinds ik in Japan ben nog
niet eens ‘kunnen’ opzoeken (ze wonen in Yokohama). Overigens is mijn hostfamilie
onlangs op televisie geweest in een ochtendprogramma waarin ze een metamorfose
ondergingen. De oma (バァバ) kwam er ook nog even in voor en zei dingen over haar
dochter als ‘ちょっとカワイイでしょ？私の娘だから！バァハハハ～’…
Verder gaan de lessen ook gewoon door. Onder het
ryūgakusei programma van de Universiteit van Osaka
vallen niet alleen gewoon de schoollessen, maar dient
er ook onderzoek gedaan te worden. Je bent vrij in het
uitkiezen van het onderwerp. Ik heb gekozen voor het
verschil tussen 「は」en 「が」. Maar ook al begin je je
er een beetje in te verdiepen, het blijft lastig. Bijvoorbeeld:
１父は帰宅すると、すぐに夕食の準備にとりかかった。
２父が帰宅すると、すぐに夕食の準備にとりかかった。

Het antwoord ligt in de vraag: ‘wie doet wat?’ In de
eerste zin is het de vader die thuiskomt en meteen
met het bereiden van het avondeten begint. Maar in
de tweede zin gaat dit niet op. Natuurlijk is het wel de
vader die thuiskomt, maar is het juist niet de vader die
het avondeten begint voor te bereiden. Wie dan wel?
Dat hangt van de context af die in de vorige zin of zinnen gegeven is.
１Wanneer vader thuiskomt, begint hij meteen met

de voorbereiding van het avondeten.

２Wanneer vader thuiskomt, begint [iemand anders] meteen met de voorbereiding

van het avondeten.

Tot zover het verslag voor deze keer. Iedereen alvast prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar gewenst! Gijs van Maarseveen

太狸記・12月号

35

Sebastian in 別府
別府で生活するのは…

Lieve Tanukileden! Een bijzonder goedemorgen, -middag, -avond, of wanneer
jullie dit ook mogen lezen.
Ik studeer inmiddels alweer
twee en een halve maand
aan Asia Pacific University
(APU) in Beppu. Nu weet ik
dat er mensen zijn die met
wat kritische blikken naar
Beppu en APU kijken, iets wat naar mijn mening volkomen onterecht is.
Alle negatieve verhalen die jullie misschien gehoord hebben over「山の
上に住んでいること」zijn allemaal kant-en-klare kletskoek! Daarom zie
ik het nu ook als mijn 目標 om, vooral aan de mensen die overwegen om
volgend jaar een jaar te gaan 留学shimassen, een objectief beeld voor
jullie te schetsen van het studeren aan APU.
Waarom ik deze universiteit gekozen heb, is als volgt. APU is het perfecte
voorbeeld van een ‘global village’ aangezien er maar liefst 98 verschillende nationaliteiten vertegenwoordigd zijn. Ik vind het belangrijk om
inzicht te krijgen in zoveel mogelijk culturen, omdat er over elke cultuur wel iets anders te leren is. Ik ga natuurlijk heel veel met Japanners
om, maar het is ook belangrijk om je netwerk wereldwijd te verbreden,
omdat –en dan spreek ik uit eigen ervaring– je daar later altijd iets aan
zult hebben. Verder vond ik het belangrijk dat ik ook andere vakken kon
volgen naast de Japanse taal. Ik was niet op zoek naar een puur taalprogramma, maar ook naar vakken als management, wiskunde en Japanse
economie. Als uitwisselingsstudent ben je volledig vrij in het kiezen van
je vakken naast je Japanse taalprogramma, dus dat was een perfecte
combinatie voor mij.
Daarnaast hebben we ook een ‘circle’ opgericht, die zich focust op de
relatie tussen Europa en Azië. Door de activiteiten van deze circle hopen
we de culturele kloof tussen Europa en Azië voor alle APU studenten te
verkleinen. We hebben al vele leden en dat bewijst alleen maar weer
hoe men opstaat voor wederzijds cultureel begrip.
Al met al lieve mensen, er liggen talloze mogelijkheden en kansen voor
je klaar als je een jaar in het buitenland gaat studeren. Bedenk voor
jezelf goed wat je uit een uitwisselingsjaar hoopt te halen. Je zult in ieder geval een onvergetelijke tijd meemaken, en als tweede- of derdejaarsstudent raad ik je zeker aan om je hiervoor in te schrijven. Mocht
je specifieke vragen hebben, dan kun je me altijd mailen, bellen, porren,
faxen of krabbelen! Succes met de studievoortgang!
別府に居るセバスチャン

36

太狸記・12月号

Een midwinter verhaal van Dr.Gé
Nu wij reeds in de tweede week van december zijn beland, zal ook menig lezer van deze
太狸記 niet aan de winterdepressie zijn ontkomen. Zelfs dr. Gé bleek niet bestand tegen
de seizoensgeest en het naderend eind van wederom een jaar op de Christelijke kalender. Deze maand een persoonlijk verhaal voor de kleine, reflectieve uurtjes van een
duistere winteravond. De brieven zullen moeten wachten tot februari Martijn Heule
Mijn oma stierf in 2004, een dag na André Hazes. Had ze die lul er toch nog uitgeleefd,
dacht ik toen. Als ik aan ouder worden denk, gaan mijn gedachten meteen naar haar.
Zoals ze daar zat, enkele jaren na het overlijden van opa, in een hoek van een bruine
kamer met meubels uit de jaren vijftig en zestig. Alleen de tv leek nieuw. En de stoel.
Een grote leren bureaustoel die, meteen nadat je ging zitten, iets achterover leunde.
Goed voor haar rug, zei ze. Op een kastje naast haar stoel stond een telefoon. Zo’n wit
ding met extra grote knoppen dat ze ooit als cadeau had gekregen van mijn moeder.
Als je zo’n foeilelijk apparaat voor je verjaardag zou krijgen zou je het beledigd en met
een rode kop weigeren, maar oude mensen zijn er blij mee. Met die telefoon belde ze
elke dag naar ons huis. 514135. Als ik dat nummer op de nummerweergave zag, wist
ik al dat dit niet mijn telefoontje was en liet ik mijn moeder opnemen. Ze deed dit met
een lichtelijk geïrriteerd gezicht, waar van af te lezen was dat ze het toch als haar plicht
zag haar eigen moeder te woord te staan. Na de gebruikelijke opening volgden twee
woordjes die elkaar als golven afwisselden: “Ja…ja…nee…ja…ja…nee.”
Dan wist ik dat ze daar zat, in die bruine kamer, in die grote stoel. Helemaal alleen. Zou
ze ooit door hebben gehad dat er amper naar haar werd geluisterd? Misschien niet,
ze vertelde tenslotte ook vaak dezelfde verhalen. Als puberende scholier was ik vooral
met mezelf bezig en vermeed steeds vaker de telefoontjes van oma. Je moest dan je
spel op pauze zetten, en die verhalen had je toch al gehoord. Ik kwam ook steeds minder vaak langs. Alleen om een boodschap af te leveren, en dan snel maken dat ik wegkwam. In mijn achterhoofd weet ik dat ik te jong was om het echt te begrijpen, maar
sinds haar dood bekruipt me dat gevoel van schuld, dat gevoel van was ik maar iets
vaker langsgegaan, of had ik nog maar wat langer geluisterd, want sinds de dood van
opa was ze alleen. Ze wilde haar huis niet meer uit. Geen zin meer in het leven, zei ze
vaak. Er kwamen wel eens mensen langs, maar zeker niet elke dag. Ik vraag me nu wel
eens af hoe dat moet zijn geweest: alleen in een huis waar je jarenlang hebt gewoond,
waar je met je geliefde gelukkig was, waar je kinderen zijn opgegroeid, maar waar nu
niemand meer wil komen. Omdat je oud bent. En daarna is het opeens afgelopen. En
dan komt de conclusie waar je je hele leven naartoe werkt: ben ik geslaagd of niet?
Heb ik het ultieme geluk bereikt?
Als ik televisie kijk, lijkt het net alsof slagen in dit leven synoniem staat aan slagen in
het opbouwen van een gigantische bankrekening. Als je het kunt betalen om op je
begrafenis Starbucks catering met sushi te verzorgen, dan ben je geslaagd. Moet je het
37
太狸記・12月号

met droge cake en lauwe koffie doen, dan ben je eigenlijk
een beetje gefaald. Zondagmiddag is het televisiemoment
voor de geslaagde Nederlander. Ik zie al voor me dat een
rode-broek-dragend type met overgewicht zijn vrouwtje
(blond; leeftijd: jong) uit winkelen stuurt en de zondagmiddag achterover in de luie stoel doorbrengt bij RTL. Gefaalde acteurs uit meerdere soaps, die door een slimme
‘career-move’ gaan presenteren, schotelen je dan jachten,
huizen, vakantiestulpjes ‘voor erbij’ en verre reizen voor.
Welke Nederlander kan dit in godsnaam betalen? Jij niet,
want je bent niet geslaagd.
Een voorbeeld van succesvolle vrouwen: ‘Gooische Vrouwen’. Bah bah. Linda “oh, wat spreekt ze toch goed Duits”
de Mol in een dramaserie over Gooise mokkels. En wat
hebben ze het toch leuk. De hele dag lekker winkelen,
klessebessen met de vriendinnen, maar ook spanning en
avontuur: je anus bleken, heel veel seks met heel veel mannen en ruziemaken. Ruziemaken met je eigen vent, omdat
die ook buiten de deur neukt. Want je bent geslaagd.
Ik ben 22, student Japans, en heb een relatie. Stond op
mijn Facebook, dus het is waar. Ik sta bijna op een punt in
mijn leven waarop beslissingen gemaakt zouden moeten
worden. De beslissing om te ‘slagen’ in dit leven, of om
nog wat rond te fladderen en te zien waar ik uitkom. Misschien wel een droom achterna te gaan. Ik heb al vanaf
mijn twaalfde gezegd dat ik niet op een kantoor wil werken,
maar iets moois wil doen, iets waar ik echt van houd.
Stiekem droom ik ervan om van wat ik nu aan het doen ben,
schrijven, het liefst met humor, mijn dagelijkse bezigheid
te maken. Misschien iets met televisie? Documentaires
spreken me ook aan. Theater? Maar bereik ik daarmee
wel het ideaal? Iemand die volgens het RTL-principe goed
bezig is, gaat op twintigjarige leeftijd al pakken dragen en
gaat bij een studentenvereniging. Dan ga je zuipen, heel
veel zuipen, met je vriendjes op straat ‘brallen’ en heel
veel potentiële neukobjecten zoeken (anders weet je later
niet wat echte liefde is). Daarna ga je werken, het liefst in
het ‘bedrijf van m’n vaderrr’ en dan ga je heel veel geld
verdienen. Als je dan tegen de veertig aanloopt, neem je
een geil jong ding van 23 dat je kaalplukt door met je te
38

太狸記・12月号

gaan winkelen. Maar dat maakt niet uit, want je weet wat je aan elkaar hebt. Jij had al
lang door dat ware liefde toch niet bestaat.
Het hoeft natuurlijk niet altijd zo te gaan. Er zijn toch genoeg jongemannen die het
bedrijfsleven in gingen, succes boekten, en toch heel gewoon bleven? Noem er eens
vijf. De meeste mensen worden opgeslokt in die cultuur, verliezen al hun dromen en
idealen en verruilen ze voor troep die gekocht kan worden. En als het daar dan bij
bleef… Ze planten zich ook voort en hun kinderen worden precies hetzelfde. Het is
mijn ergste nachtmerrie om, mocht ik ook een zoon of dochter krijgen, hem of haar
dan bij een studentenvereniging te zien gaan. Met veel te lange haren, een vies pak, en
een smerig kakaccent. Of Uggs. Soms word ik badend in zweet wakker er schreeuw ik:
“Uggs!” Je weet wel, die Eskimolaarzen met daarin twee veels te dikke benen gehuld
in zwarte leggings met daarboven een bodywarmer. Aaargh!
Nu ik dit opschrijf weet ik al dat de helft sentimenteel gelul is van een mannetje dat in
de jaren zestig is blijven hangen zonder toen ooit geleefd te hebben. Het is gemakkelijk
lullen over andere mensen, maar wat wil ik dan zelf? Ik weet het ook niet. Ik weet wel
precies wat ik niet wil, maar als ik toch een paar dingen op moet noemen… Ik ga allereerst voor de liefde. Naïef als ik ben, blijf ik geloven in een ware romance en hopelijk
wordt die illusie nooit vermorzeld. Ten tweede kies ik voor een baan waar ik achter sta,
niet zomaar één die veel geld oplevert. Ik ga kiezen voor iets moois, denk ik. Hoop ik.
Waar ik wel heel zeker van ben, is dat ik niet zo wil worden als oma. In die stoel, wachtend op bezoekers die maar niet willen komen. Ik wil niet aan het einde van mijn leven
wegteren, alleen in een huiskamer, verlamd door ouderdom, ziekte en het verlies van
dierbaren. Absoluut niet. En laat dat nou het enige zijn waar ik helemaal geen keuze
in heb.
Het papier raakt op en daarbij begin ik als Oprah te klinken. Tijd voor wat anders. Volgende keer doen we weer wat leuks. Ik ga iets flink afzeiken. Nu ga ik schijten. Gé

太狸記・12月号

39



Collecties

TaTanukiKi

Media

TaTanukiKi 2009-2010--3