-
Titel
-
2008-2009 | 4
-
Nummer
-
4
-
extracted text
-
Colofon
Comissieleden
Vera van der Esch
Liselore Goossens
Nick Moree
Leana van Orsouw
Maaike Zoelman
Redactie
Diana Kuijpers
Pim Omes
Eind- en hoofdredacteur
Ashwin Ramjiawan
Redactioneel
Zo, dat was dan al weer
een semester. Dat is nu al
weer verleden tijd. Nieuw
semester nieuwe kansen.
Het was koud en vies weer.
Dat is het nu nog steeds,
maar hey, na regen komt zonnenschijn, toch? Daarom! Zet
je beste beentje voor en gaan
met die banaan!
Ook jouw studievereniging
gaat dit semester er tegen
aan! Er komen genoeg activiteiten waarbij je je kan ontspannen en inspannen. Check
de website voor de laatste updates!
Tot de volgende Tatanukiki,
Ashwin Ramjiawan
Trouwens, als je een leuk artikel hebt geschreven of een
prachtige tekening/ strip hebt
gemaakt, kun je deze sturen
naar:
tatanukiki@hotmail.com!
Meer artikelen? Meer weten?
Bezoek dan de website:
www.tanuki.nl!
1
Inhoudsopgave
De vernieuwde website!
3
Pim Omes
The Funpage
5
Diana Kuijpers
Mizuno Junko
7
Vera v.d. Esch
Studiereis Parijs 2009
9
Nick Moree
Lief Dagboek
13
Carmen Loh
Violinist of Hameln
14
Vera v.d. Esch
Gallery
16
Moment van de Schoen
17
Sander Schoen
河童Kappa
19
Leana v. Orsouw
Crimson Stars strip
21
Nick Moree
De Opleidingscommissie
24
Diana Kuijpers
Beroepenavond
25
Pim Omes
Clubleven aan 長大
27
Martijn Heule
絵馬 Ema
31
Diana Kuijpers
Hiroshige
32
Liselore Goossens
Agenda
34
2
Pim Omes
De vernieuwde website!
Menig Tanuki lid zal het afgelopen jaar zijn opgevallen dat de
website dit collegejaar actiever wordt onderhouden. Tanuki
activiteiten kunnen alleen een succes worden als de communicatie hierover naar de leden soepel verloopt en zij tijdig weten wat
voor interessante ondernemingen er in de pijplijn zitten. Omdat de
Tanuki website best nog wat meer bezoekers kan gebruiken, zal
jullie webmaster een hieronder een korte uiteenzetting geven van
de voordelen die de website en haar digitale faciliteiten je kunnen
bieden.
Allereerst heeft Tanuki dit jaar gekozen voor een wekelijkse
berichtgeving over komende activiteiten op de frontpage. Door de
activiteit een ruime week van tevoren op de site te zetten,
zorgen we ervoor dat deze actief in het geheugen zit en niet zoals
bij een wekenlange vooraankondiging weer in de waan van alledag
verloren gaat. Voor diegenen die een planning van enkele weken
hanteren schept deze relatief korte aankondiging geen problemen,
omdat activiteiten minstens een maand van tevoren op de
website Agenda zullen verschijnen. Deze agenda is te raadplegen
door rechtsboven op de frontpage op de oranje Agenda/日記 knop
de drukken. Vervolgens kunnen de activiteiten per maand bekeken
worden en is in de legenda op te zoeken of het een Tanuki, Leiden
gerelateerde of andere activiteit betreft. Door de muis over een
activiteit te halen zal een venstertje met gedetailleerde informatie
verschijnen.
Een tweede onderdeel dat we dit jaar nieuw leven proberen in
te blazen, is het forum. Een goede reden om dit in de gaten te
houden, is dat concepten voor activiteiten vaak al in het Tanuki
forum wordt gepost. Het is dus een goede kans om je stem te
laten horen als lid en invloed uit te oefenen op de uiteindelijke
inhoud van de activiteit. Ook Tanuki onderdelen als de Journal
en TFC Banzai hebben een eigen stek, zodat hun vorderingen op
de voet gevolgd kunnen worden. In het onderdeel Japanlicious &
Koreamazing wordt over de meest uiteenlopende aspecten van de
Japanse en Koreaanse cultuur gediscussieerd. Natuurlijk komen
voor de hand liggende onderwerpen als manga, anime en film aan
3
bod, maar zij die bijvoorbeeld de theeceremonie of hun tak van
Japanse sport een warm hart toedragen, zijn meer dan welkom.
Voorts kunnen de belevenissen van de studenten die in Japan zitten
nog gevolgd worden en is er een forum waar je, weliswaar digitaal,
je conversatie kunt oefenen.
Ten derde heeft Tanuki dit jaar de links pagina flink uitgebreid.
Cruciale organisaties uit de wereld van de Japanologie, als de
Nederland Japan vereniging en het Nederlands Genootschap voor
Japanse Studiën zijn in de lijst opgenomen. Ook onze eigen
留学生/studenten die op dit moment in Japan verblijven zijn in de
lijst opgenomen met hun eigen blogs. Vereer hen vooral eens met
een bezoekje aangezien het een interessante kijk biedt op Japan
door Nederlandse ogen.
Ten slotte bevat de site nog een aantal kleine wijzingen die het
bezoek ongetwijfeld zullen veraangenamen. Alle Journals die
Tanuki in het collegejaar van 2008-2009 publiceert, worden
tegelijkertijd met de papieren varianten als pdf online gezet. Hierbij zijn de jaargangen 2007-2008 en 2006-2007 terug te lezen en
wordt er gewerkt aan een archief zodat de evolutie van ons lijfblad
goed te volgen is. Een andere wijziging houdt in dat de fotogallerij
dit collegejaar opnieuw is ingedeeld, hetgeen de overzichtelijkheid
ten goede komt. Ook is een uitstekend samenwerkingsverband met
de huisfotografen van Tanuki opgestart, zodat foto’s de laatste tijd
een paar dagen na het plaatsvinden van de activiteit al te bekijken
zijn.
Dan rest ons nog de leden te roepen die controllers uit de
handen te laten vallen, die manga’s in een hoek te gooien en gewoon eens te komen kijken op www.tanuki.nl om je stem als lid
te laten gelden en te je lidmaatschap van Tanuki door bovengenoemde voordelen te laten veraangenamen.
4
Diana Kuijpers
The Funpage
Wist je dat?
… Oya-sensei een dart wedstrijd in Groningen gewonnen heeft?
… vijftien tweedejaars begin april dit jaar naar Tokyo vertrekken
voor drie maanden?
… er een jaarboek in ontwikkeling is?
… afgelopen 20 februari het jaarlijkse Tanuki gala was?
… dit een groot succes was?
… de studiereis naar Parijs tevens een groot succes was?
… Professor Forrer Tom & Jerry sokken draagt?
… Yoshioka-sensei een mierenegel plushie heeft en die voor haar
colleges gebruikt?
… de Japanse Visual Kei band, D=Out, naar Nederland (Utrecht)
komt? [zie verderop in deze Journal voor meer informatie]
… Het lang duurde voordat professor Forrer zijn vader durfde te
vertellen dat hij (als rasechte Amsterdammer) eens in Rotterdam is
geweest?
Quotes
*Paramore-sensei over zijn BA2 focus Tokugawa*
‘Being in this class, although you might not realise it, is actually
very good.’
*eerstejaars over het kopiëren voor seminars*
‘Ik heb in mijn eentje al een heel bos naar de klote geholpen!’
‘Japanse meisjes? Ik word er niet warm of koud van … of ja, wel
koud…’
Kunimori-sensei: *over ageru, morau etc.* ‘Ik geef nu water aan u,
meneer plant.’
*tijdens het ontbijt tijdens studiereis Parijs*
Vincent: ‘wat is de zin van het leven?’
Friso: ‘Eten.’
Annemiek, vlak voor kanji tentamen:
‘Lara, wil jij me helpen met mijn grafsteen uitzoeken?’
5
Diana Kuijpers
Forrer-sensei: ‘Een kamerscherm is ook maar beschilderd
behang.’
Yoshioka-sensei: ‘Small children will never be like “Sumimasen,
anoo.... kono pen wo agemasu yo. They are like “PEN PEN
PEEEEN!”’
Kunimori-sensei: *gooit een propje papier naar Douglas om het
werkwoord ateru uit te leggen* ‘Douglas-san no boushi o ateru!’
*vertaling bij Teksten BA2*:
‘Maar ik heb me erbij neergelegd dat ook dit onderdeel is van
mijn werk en dat het tevens voor het succesvol zijn van de zaken
een … smeerolie? … smeermiddel? is.’
‘Glijmiddel?’
Buijnsters-sensei: *over de tekst Ganbaru* ‘We hebben hier met
een klagerige ‘watashi’ te maken.’
Van de Veere-sensei: *tijdens Klassiek Japans* ‘In Japan heb je
kleine kikkers, maar ook van die ushigaeru. Nou, die geven een
splash!’
Länsisalmi-sensei: *tijdens grammatica toets review* ‘This is the
exercise that killed quite a few people.’
Silk-sensei: *over de vraag of karma invloed heeft op je huidige
leven* ‘Say you go home now and drink three bottles of wine.
The next morning, you WILL notice that karma influences your
current life.’
Silk-sensei: ‘When talking about karma, always end your
sentence with ‘man’. That’s karma, man!’
Forrer-sensei: ‘U-twist? Is dat een blaadje op het prikbord in het
arsenaal ofzo?’
Yoshioka-sensei: *praat over fouten en struikelt daarbij bijna
over een stoel* ‘THAT is a mistake!’
Kunimori-sensei: ‘日本人は辺です。’
6
Vera van der Esch
Mizuno Junko
Absoluut een van mijn grote favorieten onder de mangaka is
Mizuno Junko (水野純子).
Wanneer je haar stijl ziet, zul je het meteen herkennen, hoewel
haar werk niet bepaald mainstream is te noemen. Haar personages
hebben grote ogen, grote hoofden en dikke enkels, zoals typische
chibi tekeningen. Maar wanneer je door die suikerlaag heen kijkt,
ontdek je de ware identiteit van haar creaties. Mizuno combineert
schattig met luguber, zoet met bitter en onschuld met sexy. Vaak
moet er meerdere keren naar een tekening gekeken worden
voordat alle (vaak duistere) details worden opgemerkt.
Ik herinner me een quote die luidde: “Mizuno’s artwork has the
ability to adore you and kick your ass at the same time.” Naast
manga maakt ze ook grafische ontwerpen en zijn er allerleii
figurines van haar personages te koop.
De bekendste werken van Mizuno op manga gebied zijn Pure
Trance, Fancy Gigolo Peru, Cinderalla, Hansel & Gretel en Ningyohime. Bijna altijd is de hoofdrol in haar verhalen besteed aan een
jong meisje dat leeft in een verdraaide, duistere wereld. Zo is in
Pure Trance zuster Kaori verwikkeld in een strijd tegen het corrupte
beleid van een ziekenhuis in een postapocalyptische wereld vol met
eetstoornissen, moord en onverschilligheid. De gestoorde directeur
loopt in haar lingerie door de ziekenboeg, behandelt haar patiënten
en collega’s als vuil en voert operaties uit met kettingzagen terwijl
7
ze zelf stoned is. Kortom: gezellige boel.
De drie laatste titels die ik noemde, zijn in wezen duistere versies
van de al te bekende kindersprookjes. Laten we zeggen: rated
mature. Zo is in Cinderalla de hoofdpersoon de dochter van een
yakitori winkeleigenaar
en is het bekende glazen
muiltje vervangen door een
oogbal. De prins (zelf een
zombie) wil de eigenaar
van dat oog tot zijn bruid
maken. Het schreeuwt om
de vraag: hoe komt ze
erop?
Wat mij zo aanspreekt aan
Mizuno’s stijl is de schijnbaar simplistische manier
waarop ze haar personages
en omgevingen vormgeeft:
dikke lijnen, grote kleurvlakken en een overvloed
aan psychedelische en
pop art-achtige invloeden.
Verder zijn de duistere
thema’s, onderliggende
boodschappen en niet te
vergeten de knotsgekke
excentriciteit ook erg
aantrekkelijk.
Echt geschikt voor hen die
zoals ik houden van zowel
griezelig als schattig.
Mizuno’s website is nog onder constructie, maar voor diegenen die
toch meer willen weten, kunnen haar site en weblog hier bezoeken:
http://www.mizuno-junko.com
8
Nick Moree
Studiereis Parijs 2009
‘Vienna is great! It’s like Paris, without the French.’
Dit vaak in films gebruikte grapje geeft nogal duidelijk weer hoe
de beschaafde wereld over de inwoners van de Franse hoofdstad
denkt. Ik moet zeggen: ze vielen me erg mee.
Ik heb altijd al een keer Parijs willen bezoeken. Ik was dus erg blij
toen ik hoorde dat Tanuki een studiereis had georganiseerd naar
deze wereldstad. In plaats van in een duur hotel verbleven we
in Belushi’s, een hostel. Om eerlijk te zijn dacht ik bij het woord
‘hostel’ aan een krot met kakkerlakken, maar het bleek eerder het
tegenovergestelde te zijn. De bedden waren schoon en comfortabel, op de benedenverdieping was een gezellige bar, en bovendien
was de prijs laag. Er was ook een ontbijt bij de prijs inbegrepen:
een onbeperkte hoeveelheid stokbrood, sinaasappelsap, koffie en
cornflakes. Bijna net zo goed als een English breakfast!
Na op de eerste dag uit de Thalys te zijn geklauterd bezochten we
het Guimet-museum voor Aziatische kunst. Het museum heeft een
uitgebreide collectie, maar het mooiste vond ik wel het levensgrote
beeld van de Japanse oorlogsgod Bishamon-ten, en de veelarmige
Tibetaanse afgoden. We sloten de dag af in een chique Frans restaurant. Het eten was uitstekend, maar de hoofdattractie die avond
9
It’s Fapmeister Flap!!
Er waren helaas wel
wat gevaarlijke types
bij de metro’s...
was ongetwijfeld de schotel met ‘fruits de la mer’ die onze eigen
Ger-Bart Egberts in een bui van haute cuisine bestelde. De met
talloze garnalen en slakken gevulde schaal was getooid met een
gigantische kreeft. Toch bereikte een weemoedig gevoel mij toen ik
later het aquarium passeerde..
’s Avonds waren we al vrij moe, maar dat weerhield ons er niet van
om toch nog even in de bar van Belushi’s te gaan zitten.
De volgende dag brachten we een bezoek aan een van de vele
universiteiten van Parijs. We werden ontvangen door twee sympathieke Franse Japanologen die ons op een lunch trakteerden in de
kantine. Vervolgens lieten ze ons trots hun bibliotheek zien, die een
stuk groter was dan die in het Arsenaal. Het volgende evenement
was een lezing van monsieur Paul Jobin over industriële vervuiling in Japan en Taiwan. Hij vertelde uitgebreid en levendig over
de Minamata-zaak die het Japanse milieuaansprakelijkheidsrecht
voorgoed heeft veranderd. Misschien was het onderwerp niet voor
iedereen weggelegd, maar ik vond het in elk geval erg leuk.
Rond etenstijd gingen we naar een straat met tientallen Japanse
restaurantjes, en dat midden in Parijs. Zag de Stationsstraat hier
in Leiden er maar zo uit! Ik heb hier voor het eerst ramen (Japanse
noodlesoep) gegeten. Ook het Japanse Kirin-bier smaakte erg
goed. Uiteindelijk zaten we weer tot laat in de bar van het hostel.
De volgende dag was er nog net tijd om de Notre Dame en de
Eifeltoren te bezoeken. Je zou het als nogal afgezaagde toeristische
trekpleisters kunnen zien, maar het is toch wel een erg indrukwekkende ervaring om de Eifeltoren te beklimmen en de hele stad te
overzien. In de Notre Dame was er ook de mogelijkheid om een
10
klein kantoortje in te stappen en met een priester te spreken.
Blijkbaar was dat voor de spontane bekeerlingen. Aan het einde
van de dag zaten we weer in de Thalys. Ik was lichtelijk ziek, wat
bijna zeker lag aan een stukje calamaris dat ik bij de lunch gegeten
had (geen inktvis meer voor mij dus…).
Het was dan wel een studiereis, maar een museum bezoeken en
een paar uurtjes rondhangen in een universiteit was echt niet erg
omdat we zoveel leuke dingen hebben meegemaakt. Ik zal in de
toekomst zeker nog een keer naar Parijs gaan, het is betaalbaar,
leuk en het eten is er geweldig.
11
Advertentie
JAPANSE ROCK IN NEDERLAND
D=OUT
In 2008 werd reeds aangekondigd dat oshare kei band D=OUT door
Europa zou gaan touren en nu in 2009 gaat het dan echt gebeuren!
JRock NL organiseert in samenwerking met Rock Identity ook een
concert van de band in Nederland, namelijk op 21 april in Tivoli de
Helling, Utrecht. De voorverkoop is inmiddels al begonnen.
Datum: 21 april 2009
Locatie: Tivoli de Helling, Utrecht
Zaal open: 18:30, Aanvang: 19:30.
Voorverkoop: €24,- entree voor de avondkassa is €27,LET OP: De tickets zijn te vinden onder de naam “JROCK NL presents D-OUT” in het ticketbestand (zowel online als bij het postkantoor, GWK, FRS, etc). Er wordt dus geen = (is teken) gebruikt,
maar een - streepje.
Zie voor meer informatie www.jrocknl.org
12
Carmen Loh
Lief Dagboek
Aangezien mijn vrienden al weken aan mijn kop zitten te zeuren dat
ik naar de huisarts moet voor een routine onderzoek, had ik een afspraak gemaakt voor vandaag. Na dit onderzoek vertelde de huisarts
me dat ik zó speciaal ben, dat hij een specialist erbij moest halen. Hij
zei dat hij een geval als mij niet aankon, maar ik weet zeker dat hij
bedoelde dat hij zich te min voelde om mij te behandelen, maar het
niet durfde te zeggen.
Ik ging dus naar de specialist naar wie hij me had doorverwezen en
zat een paar uur in de wachtkamer met allemaal rare mensen met
allerlei soorten hersenfoutjes. Het waren echt vreemde mensen! Ik
was blij toen ik bij mijn eigen speciale dokter terecht kon, weg van
alle freaks.
Eerst werd ik naar een klein kamertje geleid waar ik zo’n lelijk
gewaad aan moest doen, waarbij je moet oppassen wat je doet omdat
anders je kont open en bloot is. Even later kwam mijn speciale dokter
erbij en deed allemaal leuke testjes. Ook mocht ik liggen en slapen,
wat gezien de drukke dag heel fijn was. Ik kreeg een speciaal bed dat
kon bewegen in een soort tunnel, ik vond het zo spannend! Ik werd
na dit alles wakker gemaakt en teruggeleid naar het kantoortje van
mijn speciale dokter. Van wat ik had begrepen keek hij naar een scan
van een kat, wat ik overigens heel zielig vond. Wie scant er nou een
kat? Je kan ook gewoon een foto nemen. Ik snapte ook niet waarom
hij naar een kattenscan keek terwijl hij mij moest onderzoeken.
Mijn speciale dokter mompelde iets over “ongelooflijk”, “onmogelijk”
en “niet eerlijk”. Hij had het vast over dat het ongelooflijk was hoe
zo’n mooi meisje als ik voor hem stond, in zo’n onmogelijk lelijk
gewaad, en dat het niet eerlijk is tegenover anderen hoe goed mij het
alsnog staat. Ik hoorde hem nog tegen de verpleegster “zou al dood
moeten zijn” en “niks meer aan te doen” zeggen. Ik heb
medelijden met de patiënt over wie hij het had. Arme dokter, hij moet
echt aangegrepen zijn door het nieuws over de andere patient.
Hij draaide zich toen terug naar mij en klopte me op de schouder. “Ik
kan je niet behandelen, niemand kan dat”, zei hij. Hij is echt zo aardig, zeggen dat ik zo geweldig ben dat niemand mij kan behandelen.
Nou, ik kleedde me maar weer om en ging naar huis. Toen ik door
de wachtkamer liep, keek iedereen mij aan. Ze hadden allemaal een
verdrietige uitdrukking op hun gezicht, één iemand huilde zelfs. Dat
nieuws over die patient waar de dokter het over had, verspreidt zich
wel snel zeg. Ik heb echt medelijden met die arme man. Ik zou
bloemen moeten sturen.
13
Vera van der Esch
Violinist of Hameln
Dat er over elk onderwerp een anime valt te maken, is iets wat al
bekend is. Violinist of Hameln is het resultaat van Griekse mythologie, gemengd met klassieke muziek in een middeleeuwse Europese
setting. Een interessant concept wat zeker de nodige aandacht
verdient.
De titel van deze serie berust waarschijnlijk op een vertaal fout. De
Japanse titel luidt: Hamerun no Baiorin Hiki (ハーメルンのバイオリン弾
き). Ik vermoed dat men een verwijzing probeerde te maken naar het
sprookje van de rattenvanger, maar omdat de hoofdpersoon Hamel
heet (en nergens in de serie een plaats genaamd Hameln bestaat),
zou het eigenlijk vertaald moeten worden als The Violinist Called
Hameln. Hoe dan ook, de serie is bekend komen te staan onder de
naam Violinist of Hameln.
Dat terzijde, het verhaal vertelt van de jongeman Hamel, die op
reis gaat met een enorme viool als enig bezit. Wanneer hij op dit
magische instrument speelt, kan hij spreuken oproepen en allerlei
wonderbaarlijke dingen laten gebeuren. Zijn muziek arsenaal bevat bijvoorbeeld stukken van Beethoven, Bach en Mozart. Het doel
van zijn reis is de Northern Capital, waar alle demonen in de wereld
leven. Hij moet de doos van Pandora vinden en voorkomen dat de
14
15
demonenkoning Chestra tot leven wordt gewekt. Dat doet hij uiteraard niet alleen. Hij wordt onder andere vergezeld door de prinses
Flute, de pianist Raiel, de wijze Obo en de gevallen engel Sizer. Ja, je
merkt het al. Alle personages in de serie zijn vernoemd naar muziek
instrumenten.
Wat nog wel het raarste is dat er een enorm verschil is tussen de
manga en de anime. Wie eerst de manga leest en dan de serie kijkt
(of andersom) zal voor een cultuurshock komen te staan. Waar het
stripverhaal stampvol zit met humor en foute grappen, zit de tv serie
vol met angst, depressie en wanhoop. Hamel is in de manga een
egoïstische, zelfingenomen zak die alleen om zijn eigen hachje geeft
terwijl hij in de anime een aardige, rustige maar ernstig depressieve
emo is. Ook hier dus het oude gezegde: het boek is beter dan de
film.
De anime is gemaakt met
een laag budget. Hoewel de
artwork mooi is, is er niet
vaak echt vloeiende animatie.
Soms staat het beeld gewoon stil in een dramatisch
gearceerde stijl. Wanneer je
een marathon houdt (zoals ik
heb gedaan) gaan deze stills
enorm storen. Tip dus: kijk
niet teveel van deze serie
achter elkaar, want anders
heb je het gevoel dat het in
een slakkengang voorbij gaat.
De OVA van Hameln was
gepland om meerdere delen
te bevatten, maar vanwege
financiële redenen zijn de
vervolgen geschrapt. Deze
OVA trouwens is zeker de
moeite waard om te kijken,
omdat deze veel trouwer is
aan de komische manga. En
voor de gamers onder jullie;
er bestaat ook een Violinist of
Hameln game voor de Super
Nintendo.
Kortom: wie van klassieke
muziek EN van anime houdt,
zal zeker plezier hebben met
deze serie.
Gallery
De Gemaskerde Wreker
Carmen Loh
Vera van der Esch
16
Sander Schoen
Moment van de Schoen
Ring of Fire
Ik ben me de laatste tijd meer en meer bewust geworden van de
geografische ligging van Japan. Dat het een goed eind weg is van
Europa, dat was me natuurlijk allang bekend, maar het bewijs van
het feit dat Japan ligt in een regio die bekend staat om de grote
seismische en vulkanische activiteit, de Ring of Fire, werd in januari rijkelijk door moeder natuur tentoongesteld.
We schrijven 13 januari 2009, rond 22 minuten na middernacht,
wanneer een stevige trilling zich meester maakt van mijn kamer.
De jaloezieën beginnen tegen de ruit te klapperen en mijn bureau
staat te trillen op zijn poten. Er klinkt een zwaar geluid, terwijl
mijn bureaustoel van ellende heel lichtjes heen en weer zwenkt.
Een combinatie van het aanhoudende daveren van brekende golven in de branding en het rollen van een aanzwellende donder, zo
lijkt het. Alsof een flinke vrachtwagen voorbij komt razen door de
smalle verlaten straten. Toch is het eigenlijk geen hard geluid, niet
meer dan vergelijkbaar met een zachte zucht wind. Maar deze
subtiliteit maakt dat het vele male uitvergroot op me overkomt.
Dan is het plots weer opgehouden en keert de rust terug. Mij
achterlatend met een ietwat licht gevoel in mij hoofd.
De Japan Meteorological Agency rapporteert: de aardbeving vond
plaats op een diepte van tien kilometer met een magnitude van
3,7 op de schaal van Richter. Boven het hypocentrum ligt de regio
Tachibana-wan, een stuk ten oosten van Nagasaki, wat uit niets
meer bestaat dan enkele zeemijlen voor de kust waar de berg
Unzen (雲仙岳, Unzendake) op neerkijkt. Niet geheel toevallig ook
al een vulkaan.
32º 6’ N, 130º 0’ O, de exacte locatie. Zo was de eerste beving die
ik bewust meemaakte een feit.
Vervolgens werd het 2 februari. Een nieuwsfeit dat zelfs tot in
Nederland doorgang vond. Niet dat het 2 februari was, dat was
het in Nederland immers nog niet, maar dat de vulkaan Asama (浅
間山, Asama-san) tot uitbarsting was gekomen. Het resulteerde
17
voor Nederland in niet meer dan een klein ANP berichtje en een
prachtige foto. Niet gek ook eigenlijk, want de Japanse pers had
tenslotte ook genoeg aan één a4’tje nieuwsbericht en wat kleine
reportages.
Toch gaf het mij een bijzonder gevoel.
Deze zelfde berg barstte in 1783 heel wat explosiever uit, met
vooral ernstige gevolgen door grote schade aan landbouwgewassen
en gronden die jarenlang geen – of slechts heel minimaal – oogst
op leverden. Zo ver kwam het deze keer niet. Wel steeg er een
flinke rookkolom de hemel in en kwam er as neer in de straten van
Tokyo, zo’n 150 kilometer verderop. Na de eerste verbazing
overkomen te zijn, waren het vooral de autowasstraten die goede
zaken deden.
Echter, nog altijd kan het zomaar gebeuren. Dat Japan plotseling wordt opgeschrikt door een aardbeving of vulkaanuitbarsting van formaat, zoals dat ook het geval was op 17 januari 1995
bij de Grote Hanshin Aardbeving (阪神・淡路大震災, Hanshin Awaji
Daishinsai), beter bekent als de Kobe Aardbeving. Lees daarover
trouwens eens het boek Na de aardbeving (神の子どもたちはみな踊
る, Kami no kodomotachi wa mina odoru) van Murakami Haruki (村
上春樹), een voortreffelijk boek.
Eens zal het gebeuren.
18
Leana van Orsouw
河童
Kappa
De winter is alweer bijna voorbij, en dus smelt het ijs en plenst de
regen als vanouds op ons neer. Water dus – om maar in de sfeer
te blijven leek het me wel geschikt om het dit keer over een wezen
te hebben dat in water voorkomt, namelijk de kappa. Misschien
herken je die naam, want een serie boeken over een tovenaar met
een bril noemt hem ook. Maar we gaan het hier toch echt hebben
over de oorspronkelijke Japanse variant.
Nou ja, oorspronkelijk… De theorieën over waar
de kappa vandaan komt, verschillen
nogal, evenals zijn verschijningsvormen. Over
het algemeen is men het erover eens dat er iets
menselijks in zit, vaak vermengd met een aap,
schildpad of kikker. Vanwege het
apenuiterlijk gelooft men dat de kappa afkomstig is uit Boeddhistische verhalen die over apen
gaan en van het vasteland komen. De kappa
zelf is opgenomen in Shinto als waterkami,
suijin. Maar er zijn zelfs ideeën dat de kappa
naar de haardracht van Portugese monniken
genoemd is, namelijk naar het Portugese woord
capa. Deze haardracht bestaat uit een kaal
bovenhoofd omringd door een kring van haar.
En dit is precies het kappa-kapsel, met één
belangrijk verschil. De kappa heeft namelijk een
holte in zijn hoofd met water erin (de Portugese
monniken niet, hopelijk), en daar begint het
hele verhaal.
De kappa leeft in rivieren, vijvers enzovoort en
zwemt daar een beetje rond tot één of ander
kind zo dom is om bij het water in de buurt te
komen. Want laat lekker mals kindervlees nu
net zijn lievelingskostje zijn! Hoewel, er is één
ding dat hij nog liever lust, en dat is een lekkere, verse, sappige… komkommer. Maar goed,
de kans dat je als kind met een komkommer op
zak loopt, is natuurlijk niet bijster groot. Met
een beetje pech zuigt de kappa je dan leeg. De
verhalen lopen uiteen van levenskracht wegzui-
19
gen tot het opzuigen van de het bloed of de ingewanden, waarna er
niet veel meer van je overblijft dan een leeg omhulsel. Je kunt ook
geluk hebben, want volgens andere verhalen verdrinkt de kappa
zijn jeugdige slachtoffers. Maar goed, je wilt natuurlijk niet als een
leeggelopen ballon overblijven, en om nu de hele tijd een komkommer mee te zeulen als je op stap gaat… Daarom is er een heel
eenvoudige manier om de kappa te verslaan. Als je voor hem
buigt, is hij gedwongen om terug te buigen, en je raadt het al. Het
water loopt uit zijn holte, en daarmee verliest hij zijn kracht.
De kappa houdt wel van een beetje rottigheid uithalen en zit er niet
mee om te stelen of kinderen te ontvoeren (zelfs in je eigen huis
ben je niet veilig zonder komkommer!). Maar hij heeft ook interesse in de mensenwereld en spreekt zelfs Japans. Als je hem weet te
verleiden met zijn favoriete groene kostje, kan hij zelfs klusjes voor
je opknappen. Hij schijnt zelfs gebroken botten recht te
kunnen zetten.
Je komt de kappa nog tegen in enkele Japanse woorden: zo is er
een buurt in Tokyo die Kappabashi-dori heet. De uitspraak komt
toevallig overeen, maar de bewoners schromen niet om de kappa
te adopteren als hun mascotte. In vele dorpjes noemt men de
verdrinkingsdood Gappadoko, en zijn er zelfs waarschuwingsborden
te vinden om kleine kinderen te behoeden voor een bloeddorstige
kappa. En dan heb je nog de kappa maki, sushi met – jawel hoor
– komkommer.
Wees dus op je hoede in de buurt van water en vergeet vooral je
komkommer niet!
20
Nick Moree
Crimson Stars Strip
21
22
23
Diana Kuijpers
De Opleidingscommissie
Hoewel veel mensen wel van de OLC hebben gehoord, weten
velen toch niet echt wat deze commissie doet en hoe deze te
bereiken is. Dus bij deze even een korte uitleg!
De OLC is een belangrijke commissie van onze faculteit. Het
bestaat voor de helft uit studenten en voor de andere helft uit
docenten, die voor één jaar aangesteld worden. Hun taak is het
adviseren van de faculteit, het behandelen van structurele klachten
van studenten, en tevens het evalueren van de gegeven cursussen.
Hiermee proberen ze het onderwijs van de faculteit te verbeteren,
zeker in het belang van de studenten.
Als je dus met een bepaalde klacht of opmerking zit die met de
opleiding te maken, kun je altijd bij de OLC terecht! Dit kan zowel
door een briefje in de ideeënbus te gooien (in het Arsenaal op de
eerste verdieping, tegenover de postvakjes bij het kopieerapparaat), als een mailtje te sturen. Je kunt ook altijd een van de
studentleden aanspreken.
Studentleden
- 1ejaars: Rens Jaspers
- 2ejaars: Benjamin Wagt
- 3ejaars: Dorette Bos, Sarah Gagestein en Jurre van der Meer
Docentleden
- Dr. L. Black
- Drs. M. Buijnsters
- Dr. K. Cwiertka
- Dr. R. Länsisalmi
- Dr. H. van der Veere (voorzitter)
- (Dr. M. Winkel – studiecoördinaat)
De OLC is tevens van plan in de aankomende mid-term week een
evaluatie te houden van de cursussen in de eerste helft van het
tweede semester, om eventueel kwesties te wijzigen en dus te
verbeteren voor de tweede helft. Via deze weg wil de OLC dus jullie
medewerking vragen, want het gaat ten slotte om jullie opleiding!
Als je meer wilt weten, kun je altijd terecht op de website (zie link
hieronder) of iemand van de OLC vragen. Schroom niet!
http://www.hum.leidenuniv.nl/japans/studenten/opleidingscommissie.jsp
24
Pim Omes
Beroepenavond
Menig Japanoloog heeft vanzelfsprekend ijzersterke redenen om
een aanvang te nemen met Talen en Culturen van Japan. Moderne
Japanse popcultuur, de rijke tradities en de verfijndheid en vriendelijkheid van de Japanse mensen maken het eerste jaar studeren
vaak tot een waar genoegen. Echter, als men de propedeuse binnen heeft, begint in de verte vaak te dagen dat er uiteindelijk in de
toekomst ook een beroep uitgeoefend dient te gaan worden. Om
haar leden vast een mogelijkheid te bieden om over de toekomst
na te denken, bood Tanuki donderdag 13 november jongstleden de
kans om afgestudeerde Japanologen te laten vertellen over de carrière na het Arsenaal.
De avond werd geopend met een cursus solliciteren die gegeven
werd door Llywella/Rowella van der Stam. Zij is werkzaam in het
bedrijfsleven bij de Nederlandse ontwikkelinghulporganisatie SNV
en kon ons derhalve het nodige vertellen over de kwaliteiten die
daar op prijs gesteld worden. Zij gaf onder meer aan dat het belangrijk was met gedegen kennis van het bedrijf ten tonele te
komen en vooraf een duidelijke motivatie uit te denken om de
indruk te kunnen wekken dat je de vacature echt heel graag wil
opvullen. Daarnaast werd op het belang van non-verbale
communicatie gewezen, aangezien een onderuitgezakte houding
je zorgvuldig doortimmerde verhaal alsnog onderuit kan halen.
Na deze praktische tips mochten we zelf een sollicitatie voor een
baan op een cruiseschip uitdenken. Bepaalde aanwezigen zagen
het al helemaal voor zich hoe zij de wilde baren zouden bevaren en
er werd geestdriftig overlegd hoe men deze functie het beste zou
kunnen krijgen.
Na een korte koffiepauze was het de beurt een drie alumni die over
hun huidige werk vertelden. Arjan van Well is directeur van het
Nederlands Bureau voor Toerisme & Congressen en zorgt er onder
meer ook voor dat Nederland op de kaart worden gezet in Japan.
Na zijn afstuderen besloot hij de stoute schoenen aan te trekken
en naar Japan te gaan om daar een baan te vinden. Bij zijn PR
werk voor het Holland Village Huis ten Bosch viel hij dermate in de
smaak, dat hij hier al gauw drie jaar zou werken. Van Well rolde
van het één in het ander en via de aanstelling van pers officier op
de ambassade in Tokyo zou hij uiteindelijk regiomanager van NBTC
25
in Japan worden en meer dan tien jaar in Japan verblijven. Het
beviel hem uitstekend telkens nieuwe uitdagingen aan te gaan,
waarbij aanpassing aan de Japanse (bedrijfs-)cultuur noodzakelijk
was.
De tweede spreekster was Ingrid Beyer, die jarenlang bij de Japanse supermarkt Meidi Ya in Amsterdam had gewerkt als assistente van de Japanse manager. Haar taalvaardigheid kwam
uitstekend van pas, omdat de manager van de Meidi-Ya zelf geen
Nederlands sprak en derhalve Beyer als tolk gebruikte. Ook mocht
zij naar verloop van tijd bestellingen plaatsen voor de winkel.
Echter, na een tijdje kwam het glazen plafond, dat voor Japanse
vrouwen lager ligt dan in Nederland, in zicht. Ingrid besloot dat het
tijd was voor verandering en opende samen met een studiegenote
het Japanse lifestyle annex levensmiddelenwinkeltje Roppongi
in Amsterdam. Omdat zij inmiddels de nodige contacten had opgedaan bij Meidi, kan zij nu zelf bepalen wat zij wil inkopen en hoe
ze de winkel wil inrichten.
Vervolgens was het de beurt aan Michel van Bommel. Hij vertelde
dat hij zijn Japanse studiën had afgesloten met een scriptie over
spoken in Japan, maar vervolgens niet goed had geweten hoe hij
deze kennis om kon zetten in een concrete baan. Het gewenste
werk zou zich uit Japanse maar niettemin onverwachte hoek
aandienen. Michel kreeg een baan bij Kirin agribio, een Japanse
veredelaar van gewassen die ook in Nederland werkzaam is. Van
Bommel richtte zich op de verbetering van de communicatie in het
bedrijf, hetgeen hem zeer van pas zou komen bij zijn volgende
werkgever, KPN telecom. Bij KPN was men net bezig om het mobiele internet van het Japanse NTT Docomo te implementeren.
Michel zou twee jaar in Tokyo doorbrengen om de mogelijkheden
voor KPN in de Japanse markt te onderzoeken.
Voor menig aanwezig Japanoloog was het verfrissend om kennis te
nemen van zulke diverse carrières. De eeuwige vraag van familie
en vrienden wat je nu eigenlijk met Japans zou kunnen doen was
nu een stuk minder lastig te beantwoorden. En voor diegenen die
nog niet genoeg argumenten hadden verzameld om hun familie
van het nut van Japans te overtuigen bestond er nog de
mogelijkheid om tijdens een korte maar krachtige borrel in Camino
vragen te stellen.
26
Martijn Heule
Clubleven aan 長大
“Nagasaki: het Syberië van Japan of het Haarlem van de Oriënt?”
Zo luidt de vraag bungelend aan de vlezige zoenkussen van menig
een Japanoloog. Het antwoord ligt, zoals wel vaker, ergens in het
delicate midden. Smak!
Vorig jaar stond ik niet bepaald te springen om naar de geboorteplaats van alles Dejima te gaan. Naast het feit dat het programma
meer een samenwerkingsverband dan een beurs betreft, voelt het
toch minder bijzonder om in Japan samen met tien Nederlanders op een kluit te zitten. Echter, het is niet altijd feest. Ik
besloot vrede te nemen met het feit dat ook Nagasaki onderdeel
van Japan uitmaakt, en ik iets beters gewoonweg niet verdiende
omdat ik te lelijk ben (persoonlijke hypothese). Na reeds een half
jaar van huis weg te zijn, deel ik een onderdeel van mijn ervaringen in de hoop van enige adviserende waarde te kunnen zijn in de
besluitvorming van de komende generatie uitwisselingsstudenten.
Tegen de tijd van schrijven zullen de Japangangers van het volgende collegejaar grotendeels besloten zijn. Dat dit de aard van dit
artikel in de weg staat, betekent dat ik mij hier vrij weinig van aan
zal trekken. Dit is mijn verhaal.
27
In Nagasaki wakkeren in het begin vele
factoren aan tot gemakszucht. Hemelsbreed niet meer dan tien meter van
alle landgenoten vandaan, is het in het
begin nogal makkelijk om met allemaal
Nederlanders waarmee je het - in mijn
geval - goed kunt vinden comfortabel
in je bed te blijven meuren. Viezerd!
Hiernaast blink ik niet uit in kanji, en
aangezien een mondelinge overhoring
volstrekt overbodig werd bevonden,
was de plaatsingstoets overwegend vale ellende. Het niveau waar
de meeste Leidse studenten op
terecht komen, is tragisch laag. Op
kleine details na is het meeste allang
bekende informatie, en je wordt
behandeld alsof je in de onderbouw van
de middelbare school zit. Aangezien de
meeste mensen toch naar Japan
komen om hun taalvaardigheid te
verbeteren, is dit om te janken.
Toch, als je je best doet, valt er in Nagasaki een bovengemiddelde tijd te beleven - ik betrapte mijzelf laatst op een glimlach.
Na wat moeilijke eerste stappen pakte ik met hulp van de Schoen
een momentje. Samen gingen we bij voetbalclub NSC, bewust de
uitwisselingsstudentenvereniging vermijdend. Maar de Japanner
is schuw. De leden van de voetbalclub zijn over het algemeen de
boute bruten onder de Japanse bevolking in hun manier van spreken, maar je moet je eerst bewijzen voordat iemand je überhaupt
aankijkt terwijl je het doorhebt. Na mij een poos kranig van een
noeste attitude te hebben gekweten, kwam het hier binnen afzienbare tijd goed. Japanners houden van drinken, en met borrels
veranderde de sfeer bij NSC. Iedereen wordt opener en je kunt -bij
wijze van spreken- shōchū gaan atten met de baas en hem
enigszins uitkafferen als je een gevoel voor humor hebt. Had ik
niet, dus mijn knieëen werden gebroken en mijn gezicht bespuugd.
Braaf deelnemen aan elke clubactiviteit wordt op prijs gesteld en
eigenlijk min of meer verwacht. Dit geldt des te meer voor muziekclub RONRock. Naast voetbal ben ik niet weg van een zoete
noot in het oor, en ik koesterde altijd al de droom om samen met
Japanners een samengeraapte, aurale hel over mijn eigen en andere haarloze, gladde tengere lichamen uit te storten. Twee zielen,
28
één gedachte: Matthias sloot zich bij mij aan en samen werden wij
lid, om een indrukwekkende periode totaal genegeerd te worden.
Zonder band namen wij alleen deel aan clubbijeenkomsten, wat
niet de meest enerverende manier is om anderhalf uur aan je voorbij te zien trekken. Doorbijtend deden we ons best om op te letten
en deelden we dagen achter elkaar flyers uit voor een optreden op
27 december. Voorzichtig praatte ik af en toe met enkele leden in
een poging de aanvankelijke schok van mijn woeste gelaat (standaarduitdrukking: cavia tussen de schuifpui) enigszins te sussen.
Veel leek het niet te baten.
Op het moment dat wij overwogen op te geven, bleek het daadwerkelijke optreden nogal wreed. Van te voren opgehitst door de
leiders waren alle clubleden hossend en vuistpompend aanwezig.
Met een thunderclap trachtte ik de sfeer ietwat meer crunk te
maken, maar dat was eigenlijk vrijwel geheel overbodig. Dampend
biggelden tranen van lichamelijke actievloeistoffen langs de kunstig gevormde geulen van mijn romp. Na te hebben gesprongen en
gepit, brulde een sempai tijdens het optreden van de laatste band
in mijn oor dat ik moest stage diven, omdat ik zeker op zou vallen.
Aangezien ik graag gezien word, had ik niet meer motivatie nodig naast de aanzienlijke kans om per ongeluk op geheimde plekjes te
29
worden gestreeld door zoekende vingers- en verkocht ik de frivool
dansende gitarist bijkans een rag in zijn lever toen ik zo snel mijn
stompige pootjes mij reppen konden het podium op scharrelde.
Een magistrale schroef, geroerde voorzitters en een actieve deelname aan het optreden later, begon men langzamerhand interesse
te tonen. De eerstvolgende bijeenkomst vroeg de voormalig vicevoorzitter of we een drummer nodig hadden en twee weken later
sloten twee vierdejaars zich aan als gitaristen. Inmiddels zijn we
hard bezig met de voorbereiding voor ons eigen optreden op 15
maart.
Nu dit artikel toch min of meer een verhaal is geworden van hoe
tof ik wel niet ben, zal het niemand verrassen dat ik het enorm
naar mijn zin heb in Nagasaki. Communicatie gaat vaak nog steeds
stroef, zowel vanwege de taalbarrière als de aanwezige schuwheid,
maar vooruitgang is merkbaar. Clubs zijn maar een onderdeel van
wat ik hier uitvreet; ik ga bijvoorbeeld veel met de andere
Nederlanders om. Maar, aangezien ik altijd mijn best doe door
middel van zo veel mogelijk verschillende activiteiten deel te
nemen aan de ‘Japanse samenleving’ voor zover mogelijk als
blanke, blonde uiwisselingsstudent, heb ik geen last van een
knagend gevoel dat ik mijn tijd beter had kunnen besteden.
Nagasaki is geen grote stad, maar wel een mooie, en mocht je er
je best voor willen doen; alle middelen om een geweldige tijd in
Japan te hebben zijn binnen bereik.
Meer Martijn “de Hofnar” Heule?
Ga naar
www.dehofnar.blogspot.com
30
Diana Kuijpers
絵馬 Ema
Iedereen heeft ze waarschijnlijk wel eens gezien: de ema. Dit zijn
de houten tabletten die je bij een schrijn kunt kopen om je persoonlijke wensen of uitingen van dankbaarheid op te schrijven.
Oorspronkelijk bevatten de ema de afbeelding van een paard (絵
= afbeelding; 馬 = paard), omdat men vroeger in de elitesferen
levende paarden aanbood aan de goden in ruil voor het vervullen
van hun wensen. Het paard was een heilig dier, en werd gezien als
rijdier voor de goden. Gaandeweg werden de levende paarden vervangen door paardenbeelden van hout of klei, en daarna door de
houten tabletten met afbeeldingen van paarden, simpelweg omdat
het onderhouden van de paarden te kostbaar was.
In de loop der jaren verschenen er ook nieuwe afbeeldingen op de
ema, vaak andere dieren die of in de dierenriem staan of die geassocieerd worden met de goden. Tijgers , bijvoorbeeld, zouden de
gelovige beschermen tegen cholera, en zwijnen staan symbool voor
oprechtheid. De ema bevatten tegenwoordig meestal
afbeeldingen die hun wens verbeelden. Mensen die een goede
gezondheid wensen, hangen ema op waarop een lichaamsdeel is
afgebeeld, terwijl anderen ema kopen met muntstukken om te vragen om financieel geluk.
Een bekende afbeelding is die van de ‘horen, zien en zwijgen’
aapjes, 聞か猿 (Kikazaru, het ‘hoor niet’ aapje), 見猿 (Mizaru, het
‘zie niet’ aapje) en 言わ猿 (Iwazaru, het ‘spreek niet’ aapje). Zij
worden door het koshin geloof gezien als de bemiddelaars tussen
de goden en mensen, en symboliseren een lang en gezond leven.
Volgens het koshin geloof, en vele andere, is een dergelijk leven te
bereiken door al het slechte te vermijden.
Om de wens in vervulling te laten gaan, koop je een ema bij de
schrijn en schrijf je er je wens op. Vervolgens hang je hem op een
speciaal daarvoor aangewezen plek buiten de tempel op, waar de
goden ze goed kunnen zien. Ook tegenwoordig is de ema nog erg
in trek in elke levensfase; van jongeren die goede resultaten op
school wensen tot een jong stel met een kinderwens tot ouderen
die hun dankbaarheid uiten aan de goden voor hun lange en gezegende leven.
31
Liselore Goossens
Hiroshige
Op 22 februari liep na ruim twee maanden de tentoonstelling in het
Sieboldhuis gewijd aan de Japanse kunstenaar Utagawa Hiroshige,
af. Ter ere van diens 150e sterfjaar (hij leefde van 1797 tot 1858)
was er een tweedelige tentoonstelling samengesteld, waarbij in de
eerste maand een selectie uit zijn vroege, en in de tweede maand
uit zijn late werken werd getoond.
Hiroshige is één van de grootste Japanse prentkunstenaars en
inmiddels over de hele wereld bekend om zijn landschappen. Maar
ook in zijn eigen tijd was hij al een gewaardeerd kunstenaar: veel
van zijn prenten zijn meerdere malen herdrukt (helaas lang niet
altijd in even goede kwaliteit als de eerste druk) en ook het werken
dat hij geproduceerd heeft liegen er niet om. Vijfduizend prenten,
driehonderd schilderingen, meer dan honderd illustraties voor
boeken en ook nog eens honderden ontwerpen voor waaiers.
In 19e eeuws Japan waren waaiers een mode object: de opdrukken
veranderden met de seizoenen en elke keer was er weer iets anders in de mode. Door telkens een andere afbeelding op je waaier
te hebben die hierbij aansloot, toonde je aan dat je modebewust
was. Afbeeldingen van Hiroshige waren bijzonder populair, zo blijkt
uit het grote aantal werken dat hij speciaal voor waaiers creëerde
en die gretig aftrek vonden.
32
Ondanks deze populariteit in eigen land, kreeg hij in Japan pas
erkenning als groot kunstenaar (en niet slechts een populair prentenschilder) aan het begin van de 20e eeuw. Buiten Japan had men
zijn talent echter al veel eerder door: westerse impressionisten als
Monet en Van Gogh bewonderden zijn werk en zagen het, niet in
het minst vanwege de creatieve composities die hij soms gebruikte, als inspiratiebron.
Met name Van Gogh bewonderde Hiroshige erg en ging zelfs zo ver
dat hij een aantal prenten bijna letterlijk kopieerde met olieverf.
Hoewel Van Gogh’s eigen stijl hier duidelijk in terug te zien is en
het absoluut geen letterlijke kopie is, is het evengoed ontzettend
herkenbaar als een prent van Hiroshige die Van Gogh bij wijze van
spreken ‘gecovert’ heeft.
De tentoonstelling in het Sieboldhuis is inmiddels ten einde, maar
mocht je die om wat voor reden dan ook gemist hebben, dan is het
zeker aan te raden zodra je de kans hebt ergens anders de werken
van Hiroshige te gaan bewonderen. De prenten zijn erg verfijnd en
indrukwekkend en zeker in de eerste drukken zitten allerlei subtiele
details. Ook wordt er daarin nog vernuftig gebruik gemaakt van de
houtnerf voor extra dimensies, iets wat bij latere drukken moeilijker wordt omdat de nerven dan volgelopen zijn met inkt. Vooral
deze eerste drukken zijn daarom mooi; ze hebben net dat beetje
extra dat je doet realiseren wat Van Gogh eerder doorhad dan de
Japanners zelf: dit was een kunstenaar met Talent.
33
Agenda
Maart 2009
12 Bandjesfeest
18 Maandelijkse borrel
19 Karaoke avond
Wat kan je nog meer verwachten deze
maand?
De gezellige filmavond en een Tanuki
game-avond!
Voor de laatste updates: check tanuki.nl!
Alles onder voorbehoud
34
Advertentie
‘S AVONDS EEN
vleermuis
‘S OCHTENDS EEN MAN
Een Tanuki-activiteit is GEEN geldige reden om een
college te skippen of te laat te komen! Wees verstandig,
wees een man!
of een vrouw...
TaTanukiKi 2008-2009--4